Het was al redelijk laat, de zon stond zeer laag en het licht was erg mooi. Toen we bij de Netebrug aan de Ark kwamen hadden we een stop gepland om te zien of er niks te fotograferen viel. Het zonlicht dat onder de brug door scheen zorgde voor een rijke kleurenpracht voorin en er stond warempel een jonge visser die tot zijn midden ook nog beschenen werd. Ik vond het speciaal en zulk beeld was een opportuniteit die ik niet kon laten liggen toch?
We waren gaan fietsen maar al gauw voelde ik dat het vandaag niet zo goed lukte. We zijn dan ook na enkele kilometers weer naar huis terug gekeerd. Om verder toch iets leuks of iets nuttigs te doen vond ik dat ik dan maar eens met de wagen naar Geel kon rijden om het fotosalon van Fotogroep 71 te gaan bezoeken. Toen ik er aan kwam zag ik voor de ingang van De Werft dit "ding" en in de mening dat het een invaliden wagentje of iets dergelijks was van iemand die het salon ook bezocht ben ik er achteloos voorbij gelopen. Toen we een hele tijd later terug buiten kwamen stond dat er nog steeds en ben ik eens wat dichterbij gaan kijken. Het was warempel een publiciteit wagentje om de mensen te attenderen op het fotosalon. Links, rechts en op de voorruit hingen posters en toen ik die ging lezen merkte ik dat het affiches waren die het salon van 11 en 12 november 2023 (!!!) aankondigden. Zouden de organisatoren dan niet gemerkt hebben? Ik vrees dat in dit formaat de boodschap niet goed leesbaar is, maar indien gewenst stuur ik de afbeelding wel door in vol formaat.
Ik weet eigenlijk niet of je over een lievelingsboom kunt spreken, maar dit is alleszins de boom die ik tot nu toe het vaakst gefotografeerd heb. Er is ooit zelfs een jaar geweest waarin ik hem iedere maand van op precies dezelfde plek, met dezelfde instellingen heb vastgelegd en uit die reeks heb ik er toen 4 gekozen om een vierluik te maken om op ons fotosalon te tonen... En ook nu nog, telkens als we er voorbij fietsen roept ie me en ik kan niet weerstaan aan zijn vraag. Mooi tegenlicht en ik heb een positie gezocht waar de zon, die zo mooi doorheen zijn kruin scheen, netjes achter de stam verborgen zat. Dit is trouwens niet het standpunt van de reeks van lang geleden, dat is ondertussen helemaal dicht gegroeid.
Ze hadden gisteren gebeld, of ik na toch wel al te lange tijd nog eens zin had om samen een geocache-rondje te wandelen. Ze waren er van op de hoogte dat ik op het ogenblik niet in de beste conditie verkeer en dat ik nog steeds wat adem- en hoestprobleempjes heb maar het zou een erg rustige wandeling worden van zo'n 5 km aan de Kabouterberg en het Koningsbos in Kasterlee. Ik vond het best het proberen waard en vanmiddag stonden Jackie en Anne Marie dus thuis voor de deur. Ik heb er echt van genoten, het vrouwke ook trouwens. Onderweg heb ik weer vaak mijn Sonytje uit mijn zak gehaald om de meest gevarieerde beelden te schieten. De nog steeds prachtige herfst sloop in de meeste beelden en Jackie was zoals altijd een dankbaar onderwerp.
Met dit mooie weer zijn we nog eens naar Herentals gefietst, rustig langs het Kempisch Kanaal. Ik ben nog niet helemaal de oude en dus ging de electrische ondersteuning een streepje hoger en het tempo net iets lager. Op het gemakske samen met het vrouwke fietsen heeft ook zijn charme. Op veel plaatsen is de herfstpracht al een beetje aan het afnemen maar langs het kanaal was dat zeker nog niet het geval, integendeel, het was weer dubbel genieten. Eigenlijk was ik niet meer van plan om nog verder op jacht te gaan naar herfsttinten maar met zulke kleurschakeringen kun je je fototoestel niet werkloos in de tas laten zitten toch? Na het oogsten van weer een aantal leuke herfstbeelden zijn we in Herentals nog iets gaan nuttigen in de Swaen met maatje Alex, het vrouwke heeft ook nog de binnenkant van enkele winkels gezien en voldaan zijn we weer naar huis getogen
Het blijft een beetje op en neer gaan met de conditie en de gezondheid. Gisteren voelde ik me best oke na een fietstocht terwijl ik moest wachten omdat de wagen een onderhoud beurt kreeg en vandaag dacht ik daar dan maar meteen een vervolg aan te breien. Met zulk mooi weer kon ik toch niet binnen blijven he. Uiteindelijk ging het allemaal net iets minder snel maar toch was ik best tevreden dat ik weer eens iets langer onderweg was. Het vrouwke vond het trouwens ook leuk ondanks het feit dat het wat minder vlot ging en ik net iets vaker stopte om te fotograferen. Niet zo ver van huis, op de Zegge, had ik meteen weer diezelfde reiger in de gaten maar hij vloog weer op toen ik dichterbij kwam... ik zal hier toch eens moeten terug komen met de Canon en de teletoeter. Maar iets verder was het wel raak. Ik zag in de berm iemand gehurkt zitten en toen we dichter bij kwamen bleek er een valk op zijn zwaar gehandschoende arm te zitten. Tja dan stop je toch? Even een praatje en de vraag of het mocht... Jazeker !!!
Toen ik vorige week een afspraak maakte om op 3 november om 9 uur 's morgens de wagen binnen te brengen in Aarschot voor een onderhoud-beurt had ik er helemaal niet aan gedacht dat de laatste avond van ons fotosalon op 2 november was en dat het bijhorende eetfeestje wel eens zou kunnen uitlopen. Vanmorgen moest ik dus op een ontiegelijk, onchristelijk uur uit de veren om, nog niet helemaal wakker, naar garage Pashuyzen te rijden. Ik had de plooifiets van het vrouwke in de koffer gestopt omdat je toch iets moet terwijl ze dat onderhoud uitvoeren. Ik weet uit ervaring immers dat ze er niet meteen aan beginnen en dat het daar wel even kan duren. Ik ben dus gaan fietsen, het weer leende er zich best toe. Ik ben eerst naar Langdorp gefietst om bij mijn zus binnen te wippen en nog wat koffie te scoren en dan ben ik samen met schoonbroer Dreeke de omgeving gaan verkennen. Dreeke is een gerenommeerd fotograaf en als je dan met z'n tweeën op pad bent vindt geen van beiden het erg als er regelmatig gestopt wordt om wat foto's te maken. Dit is de Demer en de kerk van Aarschot in de verte.
Vandaag was de laatste dag van ons fotosalon en het was weer even druk. Ik heb nauwelijks de tijd of de goesting gehad om iets anders te fotograferen. Als ik niet van dienst was heb ik even thuis op de zetel gelegen en als ik dan terug kwam in de zaal temidden van de drukte kon ik toch even mijn Sonytje omhoog steken om de sfeer vast te leggen.
Ons fotosalon verloopt tot nu toe vlotjes en ondanks het feit dat ik me nog steeds redelijk ziekjes voel heb ik mijn beurten uit de taakverdeling kunnen volmaken. Jammer genoeg is mijn aanwezigheid ook beperkt tot die beurten en zo heb ik het bezoek van enkele kennissen, vrienden of sympathisanten gemist. Ik ben telkens weer zo snel mogelijk naar huis gereden om even op de bank te gaan rusten. Ondertussen zijn er gelukkig veel extra helpende handen en handjes. Echtgenoten, echtgenotes en kinderen springen graag in om onze bezoekers te ontvangen en te bedienen. Veel tijd om rustig wat rond te fotograferen was er ook niet en uit de enkele beelden die ik alsnog kon schieten koos ik vandaag voor deze erg jonge helpster die enthousiast toonde dat ze het leuk vond, een bezoekster was het daar volmondig meer eens. Duimpjes omhoog !!!
Het jaarlijks fotosalon van onze club Visueel is weer van start gegaan en zoals altijd was dat met een officiele openingsreceptie. Vrienden, kennissen, uitgenodigden en het gemeentebestuur, ze komen allemaal kijken naar wat wij gedurende het jaar hebben gepresteerd. Uiteraard zijn de gratis drankjes en de vele hapjes niet te versmaden leuke bijkomstigheden voor de bezoekers, maar uiteraard draait het toch allemaal rond onze fotografie. Er worden toespraken gehouden en, niet onbelangrijk, er worden prijzen uitgerijkt. Ik was weer bij de gelukkigen met de prijs voor de beste zwart-wit. Maar van dat moment kon ik natuurlijk zelf geen foto van maken. Toen mijn maatje Bert naar voor werd geroepen om de prijs voor de beste AV-reeks te komen afhalen kon ik onze voorzitter (rechts), de burgemeester (midden) en een van de schepenen mooi in beeld krijgen.
Een tijdje geleden fotografeerde ik graag en vaak onderwerpen met veel rode tinten en de opnames zette ik dan om in zwart-wit met behoud van alleen maar rood als kleur. Ik was zelfs van plan er een AV-reeks van ineen te knutselen voor ons fotosalon (da's dit weekend trouwens). Maar ik kreeg het toch niet echt voor mekaar om het voldoende origineel en interessant te maken of er een pakkende verhaallijn in te stoppen en dus heb ik dat plan maar laten varen. Ondertussen blijf ik wel de verzameling aandikken telkens er zich een mogelijkheid aandient. Rode onderwerpen in zwart-witte achtergrond blijven nog wel even mijn interesse meedragen. Na het eten was er nog een restje wijn in mijn glas, het vrouwke had de tafel al afgeruimd en mijn bril (ook toevallig rood) lag er nog in de buurt en ik kon het weer niet laten. Ik heb alles wel een beetje herschikt om een verantwoorde compositie uit te puren en toen heb ik er mijn Sonytje op los gelaten. De knepen van de nodige nabewerking kan ik onderussen wel dromen.
Het is weer die tijd van het jaar. We denken nu aan onze overleden kennissen en familieleden. Ik blijf het een beetje eigenaardig vinden, eigenlijk zouden we daar altijd aan moeten denken toch? Maar goed, de traditie wil dat we rond Allerheiligen naar het kerkhof gaan en daar de graven van onze dierbaren bezoeken, poetsen, van nieuwe bloemen voorzien en er even wat boodschappen prevelen... Het vrouwke en ikzelf waren vandaag onze ronde gaan doen op de kerkhoven van Peer en Lommel, schoonzusje Monique was er ook bij trouwens. De graven van de families Schrijvers - Boonen en Strackx - Vanderhoydonckx zien er even weer pico bello uit. Terwijl ik dit zit te tikken probeer ik ondertussen toch even spiritueel kontakt te maken met Jeanne, Jef, moentje Marie, Joep en Lena...
Nog steeds een beetje hoesten, een beetje zweten, een beetje zwakjes maar ik functioneer weer min of meer normaal. Even naar Aarschot geweest om morele steun te geven aan de kids die weer intensief aan het repeteren zijn voor de Kerstmusical, dan nog wat achter de PC gekropen om de AV reeksen voor ons komende fotosalon in een programma te zetten en toen het begon te schemeren en ik even naar buiten keek zag ik dat de hemel in brand stond. Zulk kleurenspectakel duurt meestal niet lang weet ik ondertussen uit ervaring en ik ben dan ook zo snel mogelijk naar een plek gereden waarvan ik veronderstelde dat ik daar leuke foto's zou kunnen scoren. Toen ik er aankwam was de pracht al aan het afnemen maar ik heb toch nog een en ander kunnen vastleggen.
Het was weer zo'n dag dat je maar beter thuis blijft als er niks dringends op het programma staat. De verkoudheid-griep of whatever is nog niet helemaal overwonnen maar dat zou geen beletsel meer geweest zijn om er op uit te trekken. Neen, het weer was de grote spelbreker vandaag. Ik heb dan maar nog eens in en rond ons huis gefotografeerd. De bloemenpracht die we ook dit jaar gepland hadden was niet meteen een succes hoewel... er was een uitzondering. De afrikaantjes hebben weer hun uiterste best gedaan en nu ze ook bijna aan het einde van hun uitbundige bloei zijn aangekomen vond ik het nodig ze toch ook een plaats in het komende jaaralbum te gunnen.
Oktober is pompoen-maand in onze gemeente. De voorbije weken heb ik evenwel de pompoenmarkt, de pompoenweging, de pompoenschieting en alle andere pompoenactiviteiten gemist. Vandaag wilde ik alsnog de pompoenregatta meepikken en daar ben ik rustig naar toe gefietst, mijn verkoudheid was geen bezwaar. Voor de 16de keer, 5000 toeschouwers en 118 ingeschreven deelnemende teams, het zijn cijfers die kunnen meetellen he. De deelnemers aan het event worden gevraagd deel te nemen in originele outfits. Dat is sowieso al een interessante invalshoek om foto's te scoren. Ieder team brengt 4 dapperen aan de start die elkaar aflossen om in een uitgeholde pompoen een rondje op de vijver te roeien. Ik kon naar hartelust mijn aandacht richten op de actie om er leuke beelden uit te halen. Uiteraard heb ik een grote oogst meegebracht maar jammer genoeg is er maar een opname die de titel foto van de dag mee krijgt. Morgen plaats ik er wel een aantal op Facebook...
Tja, dan heb je er voor gekozen gewoon thuis te blijven en verder uit te zieken. Ik ben letterlijk niet de deur uit geweest. Ik heb zelfs geen schoenen aan gehad vandaag, gewoon op mijn pantoffels wat door het huis gesleft, van de zetel naar de bank en van de tafel tot voor de TV. Spannend hoor... Om mijn dagelijkse foto te scoren heb ik dan maar besloten om wat in huis rond te fotograferen en een stukje van onze privacy te delen. We hebben een vrij grote woonkamer en die is in drie niveaus. Het grootste gedeelte, het gelijkvloers is ingericht zoals elke woonkamer met eettafel, stoelen, salon, zetel en er staat ook een piano, een open haard en wat kasten. In een hoek is er een zitkuil van 3 bij 4 met een trapje naar beneden en daarboven is er het terras met een trap naar boven dus, alles in een ruimte van 9 bij 6. Vandaag toon ik het terras. Het plafond is daar ook verhoogd natuurlijk, we hebben bewust voor kleur gekozen. Daar kijken we TV (die staat rechts net buiten beeld). In de nis stond vroeger de stereo installatie, maar die hebben we verhuisd naar de zitkuil. Voorlopig staan daar nu redelijk realistische plastic bloemen. Links aan de muur hangt een dibond eigen foto van het Gardameer, een van onze favoriete vakantieplekken en zoals je ziet zijn wij ook gevallen voor de rage om met houten bakken wat decoratieve bergruimte te creëren. Misschien komt er morgen wel weer wat anders voorbij uit huize Pol en Josee, maar het zou ook kunnen dat ik het niet meer hou en er toch weer op uit trek.
Ik was eigenlijk van plan om nog wat uit te zieken maar het vrouwke had voorgesteld om toch een kort fietstochtje te doen. Ik heb een tijdje getwijfeld maar uiteindelijk vond ik het ook wel een goed idee, van de buitenlucht profiteren om wat krachten op te doen. Dat liep wel even anders dan gepland. Nog geen 2 km van huis, in de Harredonken, grens Lichtaart - Tielen, laste ik een eerste stop in om een foto te maken. Achteraf gezien bleek dat de enige foto van de dag. Ik voelde dat ik al nat van het zweet was en onderkoeld geraakte, het was best fris immers. De benen voelden als ballast en mijn oorspronkelijk enthousiasme maakte snel plaats voor de drang om zo snel mogelijk weer naar huis te fietsen. We zijn nog rechtsaf, over het brugje in de verte, tot in Tielen gereden, en via de Rielen terug naar de Kasterleesteenweg. Einde van de kortste fietstocht van 2025. Overmoed wordt uiteindelijk toch afgestraft. Vanavond voelde het vrouwke hetzelfde als ik dinsdagavond voelde. Mijn schatje heeft het met enkele dagen vertraging ook te pakken. We zijn nog niet uit de ziekte-miserie.
Ik ben nog steeds ziekskes, ben niet de deur uit geweest en had ook geen zin om te fotograferen. Ik mag hopen dat het snel weer wat beter gaat, thuis zitten niksen is niet mijn favoriete bezigheid. Voorlopig moet ik dus putten uit de oogst van de voorbije dagen om mijn dagelijkse upload te spijzen. Drie dagen geleden fietste nog eens door het helemaal autovrije groene domein rond het kasteel van Vorselaar ( ook wel het kasteel de Borrekens ). Ik heb er al wel vaker beelden van getoond, ook op deze pagina's, doorheen de enkele doorkijkjes tussen de struiken en de bomen. Deze keer koos ik er voor de inrit in beeld te brengen. De poort is zoals bijna altijd gesloten en je ziet de gele dienstgebouwen en helemaal achteraan een stukje kasteel ( gebouwd rond 1270 !!! ). Ik speel al een tijdje met het idee de drone eens mee te brengen naar deze locatie en eens een overzichtsfoto van uit de hoogte te maken... wordt vervolgd.
Is het griep, een zware verkoudheid of covid... wie zal het zeggen. Ik voel me alleszins zo slap als een voddeke. Gisteren avond voelde ik me plots niet zo lekker en het werd snel steeds maar erger. Ik heb vandaag zowat de ganse dag in de zetel gezeten en op de bank gelegen, warme thee en hete wijn gedronken, dafalgan geslikt maar voorlopig is er weinig beterschap. Ik ben toch, plichtsbewust, alsnog een foto gaan maken bij SKS, de G-ploeg moest ook in de verzameling natuurlijk, maar nadien ben ik zelfs niet meer langs de cantine gepasseerd om iets te nuttigen... Ik wilde zo snel mogelijk weer naar huis om uit te zieken. Gelukkig heb ik de voorbije dagen veel gefotografeerd en ik grijp dan ook terug naar een foto van gisteren. Deze blauwe reiger zat langs de weg toen we aan het fietsen waren richting Shoppin Park en ik ben enkele meters verder gereden en dan gestopt. Stap voor stap ben ik dichterbij geslopen en bij elke stap heb ik een foto gemaakt. Dit is de laatste voor hij opvloog. Daar heb ik ook nog wel enkele beelden van maar die zijn naar mijn normen niet scherp genoeg...
Het vrouwke stelde voor om nog eens naar het Shopping Park in Olen te fietsen en dat laat ik me geen twee keer vragen. Niet dat ik van shoppen hou maar terwijl mijn schatje haar ding doet fotografeer ik wat rond en daarna neem ik plaats achter een of ander lekker biertje. De laatste kilometer er naartoe fietsen we door het industriegebied Lammerdries en telkens we daar komen bekruipt me de goesting om enkele van die vaak architecturaal interessante gebouwen te fotograferen maar er staan bijna altijd en overal auto's en vrachtwagens in de weg. Bij dit bedrijf was er vandaag blijkbaar weinig beweging en ik heb dan ook van de gelegenheid geprofiteerd om even te stoppen en mijn Sonytje uit mijn jaszak te halen. Of de blauwe kleur van het logo en/of de naam die er langs staat iets te maken heeft met Peyo of de smurfen weet ik niet maar ik heb 'm toch maar mooi gesmurft.
