Drie woorden zijn teruggekeerd vandaag: rust-orde-stilte. Ondanks dat iedereen roept: "bewegen" en "10.000 stappen per dag zetten", hou ik me vandaag aan mijn pyjamadag. Als het dan een regenachtige dag is, geniet ik er des temeer van. In alle gemak terug in mijn cocon kruipen. Maar, zoals een rups uit zijn zijden jasje komt, moet ik dat ook regelmatig doen. Het is goed dat mijn huis af en toe op stelten staat.
Ik heb oren en ogen naar alle kleine voorvallen, kleine wetenswaardigheden. Dan kan ik uitpluizen hoe en wat ervan aan is. Al dagen is er een Frans dorpje in Bretagne dat me bezig houd: Plougastel-Daoulas. Een gemeente met een 14.000 inwoners. Niet ver van Brest, in het département Finistère. Enkele jaren geleden werd er een geheimzinnig stuk rots met inscriptie gevonden. Het is enkel te zien bij laagtij. Het enige goed leesbaar en herkenbaar zijn de jaartallen 1786 en 1787. Verder ziet men een 20tal lijnen tekst, een hart, een kruis, een zeilboot. Men neemt aan dat het een gedenksteen is. De burgemeester en de notabelen schreven een wedstrijd uit om te weten wat er te lezen was. De prijs voor de oplossing zou 2.000€ bedragen. Van wijd en zijd kwamen puzzelaars af om het mysterie te vertalen naar hedendaagse woorden. 61 inzendingen kwamen binnen en 2 vond men goed genoeg om een prijs te geven, elk 1.000€.
1) Een vertaling van Noël René Toudic, leraar Engels en expert in Keltische talen.:"Serge stierf toen zijn boot kapseisde door de wind, en hij niet kon roeien". De man zou een 18e eeuws Bretoens dialect gesproken hebben.
2)Historicus Roger Faligot en artiest Alain Robert, zeggen dat het Bretoens dialect is met een aantal Welshe woorden: "Hij was de verpersoonlijking van moed en levensvreugde. Ergens op dit eiland werd hij getroffen en hij is dood".
Meteen heb ik de toeristische gegevens en wetenswaardigheden van die gemeenschap bekeken. Vele kruisbeelden en kapelletjes zijn er te zien. Er is de abdij van Daoulas, ooit bevolkt door de kanunniken van de Orde van Saint Justin. Tussen de kloostermuren is er een schitterend park te bewonderen en binnen zijn er nog vele getuigenissen van de Middeleeuwen. In de 15e-16e eeuw was er vooral de handel in vlas, hennep en schilderijen. In de 18e eeuw bracht een zekere Monsieur Amédée-François Frézier uit Latijns-Amerika (Chili), de aardbei mee (vandaar de fraise). De Bretons gaven zich snel gewonnen om deze vrucht te kweken op de vruchtbare gronden i.p.v. de hennep en het vlas. Vanaf de 19e eeuw exporteerden ze al de zoete vrucht. De aarbeien van Plougastel zijn ondertussen wereldberoemd. Het microklimaat en de vruchtbare grond maken van dit schiereiland dus "le Jardin de Brest". Bij iedere hap van deze lekkere rode bees zal ik aan het Franse dorp denken.
|