Vandaag 8 maart Internationale Vrouwendag. Wat begon in de U.S.A als protestmars van de naaisters in 1908 voor erkenning en meer geld, kreeg navolging op 28/02/1909. Toen stierf het helaas een stille dood. In 1917 namen de Russische vrouwen het voortouw en kregen ze gehoor bij Lenin. Het protest was de start van de Februari Revolutie in Rusland. Als erkenning kregen de vrouwen hun speciale dag toegewezen op 8 maart. Sinds 1977 is de dag erkent door de Verenigde Naties als Vrouwendag. In België is er ook nog een vrouwendag op 11/11. Die kwam er omdat ze op de vrouwendag Simonne De Beauvoir wilden als spreekster. Deze mevrouw, schrijfster,filosofe, feministe was enkel vrij op 11/11. Vandaar onze dubbele feestdag. Naar mijn mening kan men de vrouw, moeder, vriendin, nooit genoeg vieren en niet alleen op moederdag.
Op verzoek van mijn twee goede vrienden moet ik ook eens een verhaaltje uit de oude doos vertellen. De tweede droom van mijn leven. Met dank aan mijn moeder, een grote fan van de taal van Molière, mocht ik op mijn 18e een zomercursus Frans volgen. Samen met een vriendin werden we in het mondaine Nice gedropt. Wel een beetje vrijheid kregen we, maar niet teveel. We werden in een kostschool ondergebracht met nonnekes aan het roer, gedurende de weken dat we de lessen volgden. Aan de Université des Vacances zouden we echt wel onze tweede landstaal bijspijkeren. We hadden daar een fantastische leraar, die ons niet alleen leerde spreken maar ons ook de omgeving van Nice leerde kennen o.a. La Grande Corniche, Antibes, Saint-Paul-De-Vence, Grasse..... Maar niet alleen het Département des Alpes Martime, maar we zagen ook de stad zelf, met de bloemenmarkt en de Oude Haven. Boeken lezen en dan bespreken. Het werk dat me bijgebleven is "Le rouge et le noir" van Stendhal (1783-1842) en zijn tweede boek, "La Chartreuse de Parme". Beide boekjes nog in mijn bezit, als relikwieën gehouden. Het zijn klassiekers van de Franse literatuur. We zijn toen ook 's avonds eens naar de cinema geweest om dé sensatie in filmland te bekijken: Un homme et une femme. Van Claude Lelouch met Anouk Aimée en Jean Louis Trintignant. "Faire l'amour" heb ik daar als uitdrukking geleerd. Met prachtige filmmuziek. De deuren van ons verblijf sloten om 21u en de film zorgde ervoor dat we over het hekken moesten kruipen om ons bed te vinden. Niemand reageerde op het belletje aan de poort. De school bevond (bevindt) zich in een zijstraat van de Promenade Des Anglais. De universiteit, gelegen buiten het centrum van Nice, noopte ons iedere dag tot wandelen en we gaven onze ogen de kost. De vele gereserveerde stukken keienstrand van de hotels aan de overkant. Zo kon de beau monde, via een tunnel onder de baan, direct hun stoel en zetel vinden om er zich in neer te vleien. Het hotel dat we passeerden was het zeer luxueuze Negresco. Nog altijd beroemd, nog altijd in volle glorie. Dat sprak onze verbeelding aan en onze wens en hoop daar zelf ooit eens een paar nachten door te brengen. Ik hoop daar nog altijd op en droom daar nog altijd van. Maar Nice is niet meer de romantische stad van mijn dromen, spijtig.
|