Een gouwe ouwe 's morgens op de radio! Een hammondorgel en André Brasseur, een combinatie die "Early Bird" opleverde. En early birds zijn onze meeuwen ook wel. Maar ik luister en hoor graag de liedjes van zovele jaren geleden. Daarvoor radio Nostalgie opzetten is een straat te ver voor mij. Liever zo af en toe eens een verrassend melodietje op radio 1, dan hele dagen herinneringen te horen die uiteindelijk niet meer goed of plezant aanvoelen. En dan de krant, ja, ik kan niet zonder maar soms is het een en al treurnis bij het openslaan. Vandaag heb ik het binnenlands en buitenlands nieuws, de plaatselijke wetenswaardigheden ( de Gentse cuberdons komen naar Sint- Idesbald) weer met de moed der wanhoop doorploegd om toch maar iets te vinden dat mij kon boeien. Naast, leren solden shoppen in ijltempo, de gekregen gelden voor de scientology school en de vergeten rechtszaken van onze gefortuneerde medeburgers, zie ik een klein item staan op p.17. Een bericht van onze Noorderburen. Niet over het feit dat we 'oranje' zijn geworden en dus te mijden, maar over Van Gogh. Meteen is mijn ergernis van 'niks nieuws' vergeten. Van Gogh (30 maart 1853- 29 juli 1890), een oninteressante man en mislukkeling bij leven, een fascinerende man en figuur na zijn dood. Boeken, studies, overzichten, tentoonstellingen, men struikelt er over en elke kenner spreekt de andere tegen. Elk schilderij, elke pentekening, ieder woord, iedere brief is tot de laatste krul geanaliseerd en becommentarieerd. Elke deskundige weet het beter dan de vorige en heeft weer andere invalshoeken gevonden. Maar feiten zijn nu eenmaal feiten en soms komen die uit onverwachte hoek gekropen en verwijzen weer alle vorige studies naar de prullenmand. Wouter van der Veen, wetenschappelijk directeur van het Instituut Van Gogh in Auvers-sur-Oise, auteur van verschillende boeken over de schilder. Zelfs in coronatijden laat de figuur en de omgeving hem niet los. Hij heeft nu de tijd gehad, tijdens de lockdown, de 300 oude en gescande ansichtkaarten van Auvers, die in zijn bezit gekomen zijn, eens goed te bekijken. Misschien vindt hij wel nieuw materiaal om te vertellen tijdens zijn rondleidingen. Tijdens een lang telefoongesprek blijft hij op één foto staren. En wat ziet hij? De grove wild gegroeide wortels van een iepenboom, langs de rue Daubigny, in het dorp. Het laatste schilderij van Vincent, gemaakt enkele uren voor zijn fatale schot, 'Boomwortels' 27 juli 1890. Die staan daar te pronken op een oud dorpsgezicht. Iedereen dacht dat het 'wanen en demonen' waren van de getormenteerde kunstenaar of het begin van de abstracte kunst. Niet dus, een zelfmoord voorafgegaan door een laatste zicht op zijn wandeling doorheen het dorp. Geen suicide na geplaag van dorpsjongens, maar een bewuste keuze een eind aan zijn leven te maken. Weer voer voor de Van Gogh specialisten en verdere onderzoeken zullen volgen. Ik ben in het prachtige dorpje, waar de tijd bleef stille staan, geweest. Op een prachtige hoogvlakte is er de laatste rustplaats van de gebroeders Van Gogh te vinden. Elkaar omarmend met klimop, hun verbondenheid kon niet groter uitgebeeld zijn dan met deze groene plant.