Een gouwe ouwe 's morgens op de radio! Een hammondorgel en André Brasseur, een combinatie die "Early Bird" opleverde. En early birds zijn onze meeuwen ook wel. Maar ik luister en hoor graag de liedjes van zovele jaren geleden. Daarvoor radio Nostalgie opzetten is een straat te ver voor mij. Liever zo af en toe eens een verrassend melodietje op radio 1, dan hele dagen herinneringen te horen die uiteindelijk niet meer goed of plezant aanvoelen. En dan de krant, ja, ik kan niet zonder maar soms is het een en al treurnis bij het openslaan. Vandaag heb ik het binnenlands en buitenlands nieuws, de plaatselijke wetenswaardigheden ( de Gentse cuberdons komen naar Sint- Idesbald) weer met de moed der wanhoop doorploegd om toch maar iets te vinden dat mij kon boeien. Naast, leren solden shoppen in ijltempo, de gekregen gelden voor de scientology school en de vergeten rechtszaken van onze gefortuneerde medeburgers, zie ik een klein item staan op p.17. Een bericht van onze Noorderburen. Niet over het feit dat we 'oranje' zijn geworden en dus te mijden, maar over Van Gogh. Meteen is mijn ergernis van 'niks nieuws' vergeten. Van Gogh (30 maart 1853- 29 juli 1890), een oninteressante man en mislukkeling bij leven, een fascinerende man en figuur na zijn dood. Boeken, studies, overzichten, tentoonstellingen, men struikelt er over en elke kenner spreekt de andere tegen. Elk schilderij, elke pentekening, ieder woord, iedere brief is tot de laatste krul geanaliseerd en becommentarieerd. Elke deskundige weet het beter dan de vorige en heeft weer andere invalshoeken gevonden. Maar feiten zijn nu eenmaal feiten en soms komen die uit onverwachte hoek gekropen en verwijzen weer alle vorige studies naar de prullenmand. Wouter van der Veen, wetenschappelijk directeur van het Instituut Van Gogh in Auvers-sur-Oise, auteur van verschillende boeken over de schilder. Zelfs in coronatijden laat de figuur en de omgeving hem niet los. Hij heeft nu de tijd gehad, tijdens de lockdown, de 300 oude en gescande ansichtkaarten van Auvers, die in zijn bezit gekomen zijn, eens goed te bekijken. Misschien vindt hij wel nieuw materiaal om te vertellen tijdens zijn rondleidingen. Tijdens een lang telefoongesprek blijft hij op één foto staren. En wat ziet hij? De grove wild gegroeide wortels van een iepenboom, langs de rue Daubigny, in het dorp. Het laatste schilderij van Vincent, gemaakt enkele uren voor zijn fatale schot, 'Boomwortels' 27 juli 1890. Die staan daar te pronken op een oud dorpsgezicht. Iedereen dacht dat het 'wanen en demonen' waren van de getormenteerde kunstenaar of het begin van de abstracte kunst. Niet dus, een zelfmoord voorafgegaan door een laatste zicht op zijn wandeling doorheen het dorp. Geen suicide na geplaag van dorpsjongens, maar een bewuste keuze een eind aan zijn leven te maken. Weer voer voor de Van Gogh specialisten en verdere onderzoeken zullen volgen. Ik ben in het prachtige dorpje, waar de tijd bleef stille staan, geweest. Op een prachtige hoogvlakte is er de laatste rustplaats van de gebroeders Van Gogh te vinden. Elkaar omarmend met klimop, hun verbondenheid kon niet groter uitgebeeld zijn dan met deze groene plant.
Ik moest me deze morgen vasthouden aan de takken van de bomen. Zoveel wind was er. Dan is de hond ook heel onrustig door al de geuren die komen aangewaaid en zijn neusgaten passeren. Deze wind is eigenlijk verre van onaangenaam. Ik moet veel buiten zijn om met de bal te spelen en iedere keer krijg ik een gezonde peeling van mijn gezicht. De zee is ook onrustig en met veel schuimkoppen, het schuim dat nu van de pint moet blijven, zien we nu over de golven neerstrijken. De hemel is blauw en het is aangenaam weer. Ik hoor de weermannen niet spreken over klimaatveranderingen, noch over de extremen die we veroorzaken door onze levenswijze. Het enige dat ik nu hoor is dat de temperatuur en het weerbeeld normaal zijn voor de tijd van het jaar. Tot het weer een hittegolf van 30° en meer is, dan moeten we weer onze levenswijze dringend aanpassen en begint de litanie van veranderingen opnieuw. Ook de sporters weten van geen hout pijlen te maken. Zoals gewoonlijk moet onze Vlaamse communiekanten minister van sport, ook van hem laten horen vooraleer de veiligheidsraad en het kabinet de beslissingen heeft genomen. Het zou zo maar eens kunnen dat we zijn bestaan vergeten! Liefst moet hij zich laten zien op zondag, kwestie van genoeg kijkers te hebben die luisteren naar zijn beslissingen om de dag erna te horen dat het allemaal weer anders wordt. Ik denk dat vele gezaghebbers spijt hebben van het departement dat ze toegewezen kregen na de verkiezing. Alleen gezondheid is van belang op dit moment zowel Vlaams, Waals, Brusssels als federaal en die moeten dan nog luisteren naar de wetenschappers om hun beleid te bepalen. Maar toen oogde dat ministerie op papier verre van interessant.
De resultaten van de vlindertelling zijn gekend. Nationaal is het een weerspiegeling van het gefladder in mijn tuin; het klein koolwitje, atalanta en dagpauwoog. Mijn vlinderstruik heeft succes. Vandaag feestdag van Sint Samson van Dol. Het is geen hond zoals die naam zou doen vermoeden, maar een abt uit de jaren stillekes, rond 565. Afgebeeld met een duif op zijn schouder. Iets onnozel om te vertellen maar ik heb een duif in de boom die aan het nesten is. Ze komt niet op mijn schouder zitten maar kijkt naar al mijn handelingen en bewegingen in de tuin. Ben nieuwsgierig naar haar kroost.
Ik heb draadloos internet. Zo gevraagd omdat ik die stoffige kabels van vroeger beu was. Het is heel handig en proper, de draden verwarren niet meer en ik kan zitten waar ik wil. Nadeel: regelmatig is het signaal van buitenaf niet straf genoeg en verlies ik de connectie, zowel voor tv als pc. Dat wil zeggen dat ik soms uitzendingen mis op tv en teksten die ik wil posten kwijt raak. Nu ook weer, tekst geschreven, het kruisje van kladversie wegdoen, op toevoegen drukken en tekst is weg. Met geen mogelijkheid weer te vinden. Terug mijn schrijverscapaciteiten bovenhalen en mijn geheugen weer aan een test onderwerpen. Zoals meestal komt er op bladzijde 2 van Het Nieuwsblad een glimlach om mijn mond. Ik sta telkens versteld hoe Marec, cartoonist, met enkele rake pennestreken en kleurtjes de essentie van de actualiteit weergeeft, zonder er veel woorden aan te verspillen. Deze keer de besmettingshaard in Antwerpen: 't stad is van ons, aldus het virusje. Voor de rest is er weinig opbeurend nieuws, verstrengen, verstrengen, verstrengen. Mondmaskers!! Blijf in uw kot!! Staycation!! Geen tweede Ischgl!! Geen feestjes!! Alle Belgen, proberen het zo plichtsgetrouw als mogelijk te volgen. Niet zo onze beleidsmakers, partijvoorzitters en ministers. Zij zijn naar het buitenland gevlucht, zij dansen en feesten erop los. Als men hen erop aanspreekt is het wel 'alles volgens de regels' gebeurd. Het is toch altijd zo geweest, de happy few zijn niet geïnteresseerd in wat ze anderen opleggen. Het liefst negeren ze alles wat ze voor anderen verplichten. Zo ook een 87 jarige Etienne Davignon die nu pas zijn bestuursmandaat bij Brussels Airlines neerlegt, méér dan 20 jaar dat jij en ik verplicht op pensioen moesten!! Mijn humeur moet opgekrikt worden, dus ik besloot toch maar met mondmasker en al richting tuincentrum te rijden. Ik wil volgend jaar heel veel bloemen in de tuin, maar wil ze zelf zaaien en zien ontbolsteren. Het is uitkijken of ik bv zaadjes zal vinden van geraniums en pelargoniums. Dat levert sterkere planten dan de stekken en ik wil bij de oorsprong beginnen. Maar het is nog wat vroeg, er is behalve voor tomaten en bonen nog niet echt veel te vinden. Wel waren er lavendelplanten die hier gekweekt waren, nog mooie citroengeraniums en een prachtige hortensia die naar mij stond te lonken. Ik heb toch weer wat werk om alles een mooi en geschikt plaatsje te geven in de tuin.
De nacht bracht zachte regen voor de bloemen, planten en het pas gerenoveerde gazon. Door hun frisse kleuren tonen ze dat het deugd gedaan heeft dat ze besproeid zijn met het zachte hemelwater. Na mijn pyjamadag van gisteren, gaan we weer over tot de orde van de dag: leven, leben, vivre, live. Niet in negativisme zoals sommige mensen nodig hebben om te functioneren. Voor mij geen 'toogpraat'. Nee, ik ben het niet altijd eens met de genomen beslissingen, maar een beleid is geven en nemen, compromissen sluiten. Ik vloek dan wel eens binnensmonds als een besluit mij niet bevalt, maar doe toch wat er mij gevraagd is voor het algemeen belang. En ik vervolg mijn levensweg met het lezen van de gazet. Het spreekwoord 'men is nooit te oud om te leren' is weer van toepassing. Een zaterdag- of zondagkrant is de gelegenheid bij uitstek om interviews met gekende en minder bekende medeburgers af te drukken. Vragen over hun werk, bezigheden, levens, liefdes, gezin en hobby's weerleggen de onwaarheden uit het roddelcircuit. Ik bewonder de journalisten om hun schrijfkunst en vragen die direct to the point zijn. Aan de schrijfkunst en bekwaamheid van de vele auteurs die de krant voorzien van tekst, twijfel ik niet. Maar een klein kadertje melde iets onverwachts. Vragen stellen die er toe doen, kan ik zelfs leren! In 'The School of Life', opgericht door Alain de Botton, filosoof, kan ik een doosje verkrijgen met 100 interessante vragen voor een conversatie. Ik wil ad rem, intelligent, bijdehands, geslepen, humoristisch voor de dag komen bij een bekende of onbekende. Zo'n doosje met kaartjes zou een geweldig hulpmiddel zijn. Ik ben op zoek gegaan. Niet één maar honderden boekjes, kaartjes bestaan er om mij te helpen een verstandige indruk te maken en een geslaagd gesprek, keuvel of vragenuurtje te hebben. Naargelang de gesprekspartner heb je keuze uit een hoop onderwerpen en daarmee gepaard gaande vragen: 100 leuke vragen om iemand te leren kennen, 273 filosofische vragen, Teatopics ( vragen van Pickwick tea), 76 morele dilemma's, 100 ja-nee vragen en uitleg wat ja-nee vragen zijn en of course 'domme vragen'. Maar uiteindelijk kwam ik geheel onverwachts, bij mijn geliefde schrijver Marcel Proust (1871-1922) uit. De "Questionnaire de Proust" is nog steeds in gebruik in de wereld van de sollicitaties. Het is een lijst met vragen die in eerste instantie gebruikt worden om jezelf beter te leren kennen, zelfinzicht te krijgen. Die vraagjes staan in vriendenboekjes of bekentenissenalbums. Zo ook bij Proust, die het kreeg van zijn vriendin, Antoinette Faure ( 1871-1950, dochter van de président de la République Française). Proust beantwoordde deze vragenlijst al op zeer jonge leeftijd. Op 14 jaar uit een Engelstalig boekje, een tweede lijst als hij 15 was en de laatste lijst op 20 jarige leeftijd. Zelfkennis was belangrijk bij Proust, omwille van zijn zwakke gezondheid (genoeg tijd voor zelfreflexie) en geaardheid. Vragen zoals: wat is je favoriete karaktereigenschap, kwaliteit, bezigheid, kleur, bloem, dichter, held, schilder, componist....wat is je idee van geluk, ellende, wat is je huidige gemoedstoestand, hoe wil je sterven, voor welke fout heb je de meeste tolerantie, wat is je favoriete motto, ......In 61 vragen zou je dus jezelf leren kennen. Probeer deze vragenlijst eens.
Gezeten onder mijn baldakijn, niet van dure stoffen gemaakt maar van lichtjes (duister weer), heel plechtig en opgedirkt in pyjama, ga ik vandaag aan mijn desk/eettafel zitten. De personal computer gepoetst, van alle stofjes en pluisjes ontdaan, pal voor mij gezet. Want het is een hoogst belangrijke dag. Today schrijf ik mijn 200e tekstje. Ik ben daar best fier en trots over dat ik zowel diepzinnige, nuttige, vrolijke, absurde en soms totaal overbodige opstelletjes heb gefabriceerd. Soms moest ik al eens glimlachen om wat ik allemaal denk en dan typ. Soms moest ik ook veel herschrijven omdat mijn gedachten kant noch wal raakten. Soms moest ik ook helemaal opnieuw beginnen omdat ik de verkeerde knop gebruikte en alles delete in plaats van het te bewaren. Soms moest ik ook veel schrappen om bij het maximum van 500 woorden te blijven, zoals ik me heb voorgenomen. Meestal zit ik te popelen om aan mijn schrijfwerk te beginnen en mijn zoveelste blog aan mijn pc en de wereld toe te vertrouwen. Ik wil het nog niet direct een 'essay' noemen. Dat is per blad een filosofische, culturele, wetenschappelijk inzicht geven van bepaalde onderwerpen. Zó slim ben ik nu ook weer niet. Het is pseudo intellectueel, maar snobistisch wil ik het niet noemen. Het zijn dus letterlijk 'probeersels', een poging, een 'essai' om iets leesbaars en soms interessants te schrijven. Mijn dagboek en mijn bedenkingen bij het leven van alledag.
Wat is de nieuwsgaring heden ten dage? Mondmaskers en het onmin tussen ministers en experten. Ik lever daar geen commentaar op, het zijn sowieso betweters op hun domein en ik waag me niet uit te spreken wie gelijk of ongelijk heeft. Schoenmaker blijf bij uw leest, is mijn devies en raad. Van de nood een deugd maken en zoveel mogelijk in mijn fort blijven en me daar nuttig maken en amuseren. En als ik mijn chateautje verlaat, mondmasker op, spijtig genoeg. Tot bij nummer 201
Tweehonderd dagen geleden heb ik mijn blog aangemaakt. Uit noodzaak, om mijn gedachten en ideeën een plaats te geven. Want soms kan een herinnering uit het verleden, hoe stom aangebracht ook, een dip in het heden veroorzaken. Maar een putje mag mijn leven niet overheersen en met nieuwe energie vervolg ik mijn blog. Zoals te verwachten, zal weer alles verstrengen gezien de verhoging van de besmettingen. Vooraleer de puntjes stevig op de 'i' te zetten is er nog een beetje consideratie en goedertierendheid van onze regering. Nog een beetje medelijden en mededogen hebben de ministers vooraleer weer een lockdown af te kondigen. Een doekje voor het bloeden nog wat tegen te gaan. Allemaal gemaskerde mensen die rondlopen en schrik van elkaar hebben. Een schrikbewind is er in Europa zonder dat er ergens een dictator aan de macht is! Binnenblijven in uw kot en u amuseren met hetgeen voorhanden is. Weer salueren en groeten vanachter het glas. We gaan even galant met onze handjes kunnen zwieren en zwaaien als de Queen na verloop van tijd. Natuurlijk niet de popgroep die deze week nog eens uitgebreid aan bod kwam op de Nederlandse tv. Ik heb me al twee avonden geamuseerd met de opgenomen programma's nog eens te bekijken en wat mee te neuriën. Het was een redelijk goede uitzending, maar omwille van de auteursrechten was er geen enkele song die volledig te horen was. Spijtig natuurlijk, maar het was al bij al een positieve kennismaking met Adam Lambert, als derde lid van Queen. Exit Freddy en John Deacon, die niet meer wilde optreden zonder de overleden frontman. Van trouw gesproken!
De stormloop naar het strand en de zee is toch getemperd verlopen. Maar de passage van de duizenden toeristen is overal te merken. Alles heeft een grondige poetsbeurt nodig. De vuilkarren en de reinigingsdiensten maken overuren om alles weer netjes en proper te krijgen. Zijn ook present: de meeuwen. Het zijn goede opruimers maar maken een hels lawaai om de soortgenoten op te trommelen en hun te wijzen op het uitgebreid banket dat voorhanden is. Ze vergeten dat ze zelf niet van de propersten zijn en alles besmeuren waar ze langs vliegen. De toeristen zijn bij uitstek ook de gendarmes die elkeen op de plichten wijzen. Alle commando's die ze op straat gaven, spatten uiteen als een ballon eens ze de winkel binnen zijn. Dus vlug een boodschap doen en dan vliegensvlug terug, om mij in mijn fort te verschansen met mijn dierbare huisgezel. Ik heb, na alle slechte berichten van de veiligheidsraad, ook beslist om de verjaardagsfeestjes en de communies links te laten liggen. Grote bijeenkomsten, zelfs voor familie, wordt ten stelligste afgeraden. Ik wacht tot 2021 om landinwaarts te trekken. Ondertussen koester ik me wel in de kleine bubbels die af en toe eens langskomen. Het zijn andere tijden die andere gewoontes vragen. De mens is een flexibel beest, ik zal me wel rap aan de nieuwe levenstijl aanpassen. De moderne communicatie staat borg dat ik me niet van de buitenwereld afzonder. Er is radio, tv, internet, skype, instagram, WatsApp, telefoon en gsm. Niet te vergeten mijn blog, voor degenen die willen weten hoe ik me voel, denk en meemaak. Vandaag is dat relaxed, easy going, happy-go-lucky, free and easy, mellow ( de cakejes zijn al op gegeten). Een tijdje in de tuin bezig zijn met mijn gekregen bloempotten, aandacht voor mijn trouwe viervoeter, af en toe wat lezen, schrijven en een puzzeltje maken. Het ISS is weer zichtbaar en dan ga ik buiten eens wuiven naar de mannen die boven mijn hoofd rondjes draaien. Belangrijk is wel dat er vanovond op Ned 3 twee programma's over Queen zijn. Dan naar de beddenbak toe en slapen met de muziek in de oren van mijn geliefde popgroep.
Ietwat anders dan gewoonlijk op deze Brabançonnedag. Om te beginnen al geen 'drache nationale', maar een heerlijk zomers weertje. Meer moet dat soms ook niet zijn. Ver van elkaar is toch iets dat we in onze contreien niet gewoon zijn. Als er al iets moet veranderen is het toch dat we weer met z'n allen dicht bij elkaar kunnen zitten, of staan, of lopen en liefst zonder de maskers. Dat we ons terug aan elkaar kunnen verwarmen en eens omhelzen. Geen militair defilé, gelukkig bleef het mode defilé overeind. Voor mij is dat het belangrijkste. De keuring van de kledij van al die hoogwaardigheidsbekleders en voornamelijk dan de jurken van de bekende dames. De kleuren, de snit, en welk modehuis er verantwoordelijk is voor de outfit van de koningin en de prinsessen. In dat opzicht steunt de koninklijke familie wel de lokale economie. Zelden is er een kledingstuk van een buitenlandse ontwerper te zien. Ook de accessoires zijn meestal van binnenlandse makelij. Ze zijn goede ambassadeurs van onze Belgische producten. Tenslotte moeten ze dé Belgen der Belgen zijn en zeker op deze speciale dag. We zagen ook de andere, meer besproken broer van de koning zitten. Prins Laurent, met wandelstok. Blijkbaar een familiekwaal aan de rug. Vader en nonkel hebben en hadden hetzelfde mankement. Maar vandaag is het zijn feestdag: Laurentius van Brindisi, wereldse naam Giulio Cesare Russo, een kapucijner monnik. Een orde die eenvoud in het vaandel voert, een bedelmonnik, een minderbroeder. Genoemd naar de spitse kap die ze droegen, cappuccio. Voorgaande beschrijvingen gelden in geen geval voor deze monseigneur. Maar misschien de andere afleidingen wel: cappucino, een koffiewoord, een druivensoort of een erwt. Tot zover de 21e juli 2020, een feestdag om niet snel te vergeten!
Mijn bubbeltjeswijn is uitgebubbeld. Na 3 dagen zijn alle belletjes uit de cava, de prosecco en de champagne verdwenen. Het waren lekkere drankjes die me deugd gedaan hebben. Ook heerlijke dagen die we samen doorbrachten, babbelden, van gedachten wisselden, nieuwtjes vertelden, over koetjes en kalfjes praten. Alles deed goed aan het hartje en we kunnen er weeral tegen tot de volgende keer.
Ik veronderstel dat er een heel nieuw woordenboek, in ieder geval een verklarend boek, zal verschijnen als corona uit het land, Europa en de rest van de wereld, zal verdwenen zijn. Dat de dienst contacttracing een flop is, is nog zacht uitgedrukt. Er is bronanalyse nodig om besmettingshaarden in kaart te brengen enz. Nationaal lukt het niet dat alles te verenigen in een database. Alles is de schuld van de labo's die niet up to date zijn en ga zo maar door ter verontschuldiging van 'onbekwaam' Zo kan deze dienst zijn kop in het stand steken om geen vooruitgang te boeken om besmettingen op te sporen. Gelukkig zijn er de gouverneurs en de dokters die het heft in eigen hand nemen om de clusters van besmetting op te sporen. Het mooiste woord dat uit het stoffige hoekje gehaald is, in deze periode: staycation (samenvoeging van stay=verblijf en vacation=vakantie). Een woord en een trend die ontstond in 2008 tijdens de marktcrisis in de U.S.A. Vakantie in eigen land is terug een hype. Het is een leuke manier om het verlof door te brengen. Eigen land eens ontdekken. Zoeken naar de instagrammable plekken van Vlaanderen, Wallonië, de Oostkantons en posten op instagram. Daarenboven is dergelijke vakantie goed voor het milieu en de portemonnee. Bovendien stimuleert het ook de lokale economie, wat zeker nodig is in deze onzekere tijden. Zoals deze avond met de avondmarkt. Het zal weer over de koppen lopen zijn. De auto's die gratis parking zoeken bewijzen dat er van social distancy weinig of geen sprake zal zijn, bij een wandeling op den dijk. Ik ga daar niet naar toe. Ik moet om 23u30 kijken, samen met de vrienden, naar het ruimtestation ISS. Veel interessanter dan de snoepkraampjes en de vele prullariastandjes.
Goede temperaturen en een zon die nogal dikwijls eens gesluierd is en af en toe gezegend met een halo. Dat is niet zo erg, alles blijft wat frisser en mooier van kleur, althans hetgeen er aan plantjes in de tuin staat. De nieuwe stukken grasmat verdorren niet zo rap bij dit weer. Herstelling van mijn vroegere zó mooie pelouse diende zich aan. Te véél putten om nog veilig te stappen. Maar de tuinman bezorgde me ook een grote hoeveelheid grote zwarte plastieken bloempotten. Ik ga zelf mijn plantjes voor volgend jaar kweken. Geen twee jaar zonder bloemenpracht in de tuin. Ik denk dat mijn vrees gegrond is dat corona ons nog lang parten zal spelen en dat winkelen niet simpeler zal worden de komende maanden gezien de opflakkering die er weeral is. Veel is er vandaag niet te zeggen, wel dat ik met mijn bubbel eens goed zal aperitieven en dat is verdorie zéér lang geleden. Dat zal deugd doen en smaken. Daarna een stevige maaltijdsoep, een minestrone à la pijltje. Gewoon een zondag dus zoals van oudsher.
Weekend en joepie, een nieuwe bubbel komt eraan en de vrienden nemen vakantie. Oefening van tong, keel en stembanden zijn verzekerd de komende dagen. Daarbij nog eens een vluchtig bezoekje van de vorige bubbel, mijn pret kan niet op.
Zoals iedereen van mijn leeftijd heb ik meegebruld met het lied van Peter Sarstedt (1941-2017) over zijn Marie Claire, die arm geboren, een jet set figuur geworden was. Vele namen in het liedje,' Where Do You Go To, My Lovely' uit 1969, waren herkenbaar: Marlene Dietrich, The Rolling Stones, Balmain, gestudeerd aan de Sorbonne, wonende Boulevard St Michel en vakanties in Juans les Pins en schilderijen gejat van Picasso. Maar ik heb me nooit afgevraagd wie die Zizi Jeanmaire was en had er ook geen behoefte aan om het te weten. Maar gisteren was er een uitgebreid item op het nieuws over deze bij velen bekende ballerina, die nu haar zwanenzang in het hiernamaals zal dansen. Na 96 jaar zullen haar pirouettes in de Opéra de Paris alleen nog op pellicule te zien zijn.
Literaire kritiek, recensies, Bavo Claes, zelf auteur en ex-vrt journalist, heeft kritiek op de kritiek van de recensenten. Ik neem gerust aan dat bij sommige schrijvers een kritiek over hun geesteskind een slechte invloed heeft op de verkoop van hun gewrochten en ook bij de uitgevers. Als veellezer, is het voor mij toch handig om een idee van onderwerp, inhoud en schrijfstijl te hebben vooraleer er weer een boek bij komt in de bibliotheek. Ben ik altijd akkoord met hetgeen kritikasters schrijven? Neen, het is hun beroep om kritiek te hebben op alles en iedereen zonder zelf iets te moeten creëren, te scheppen of uit te vinden. Ik gebruik het als leidraad, zonder ze spoorslags te volgen. Ik heb zelf mijn voorkeur voor schrijvers/schrijfsters, onderwerp, genre. Maar door de boekenrubrieken leer ik soms ook eens anderen kennen en mijn kennis uit te breiden. Maar het kleinerende, het belerende en soms kwalijke commentaren mogen die schrijvende malcontenten gerust achterwege laten. Iets doen is nog altijd beter dan niets doen! Als blogger ben ik me zeer goed bewust dat een boek schrijven niet zomaar vanzelf te voorschijn komt. Voor mij, in mijn blog een vijfhonderd woordjes, een boek....?
VMM, Vlaamse Milieumaatschappij, dat was hetgeen ik bijna van de eerste letters maakte van het bericht van politicoloog Carl Devos. Hij heeft gelijk dat het de schaamte voorbij is voor onze Vluchtende Vlaamse Ministers. Zonder één woord uitleg het hazepad kiezen, zelfs door een venster naar buiten kruipen, om de bevolking niet onder ogen te moeten komen en uitleg te geven voor en over hun beleid. Een echte blamage is het, volgens de kenner van de binnenlandse politiek. En gelijk heeft hij!
Ik was superblij deze morgen toen ik Queen en David Bowie, Under Pressure, hoorde zingen. Ik dacht werkelijk dat de radiomensen mijn muziekvoorkeuren kenden en me echt een groot plezier wilden doen met deze muziek. Wat denk je? Natuurlijk had ik mis gedacht. Zelfs gisteren was ik abuis met de veronderstelling dat het parlement al in verlof was. Ze moeten vandaag doorsjezen!!!. Al het werk van het ganse jaar in één dag volbrengen. Dan kunnen ze, oef oef, de deur achter zich dichttrekken zonder gezichtsverlies te leiden. Honderdvijftig dossiers moeten ze behandelen!!! Besturen van een land of een regio maken ze hiermee toch wel tot een lachertje, een grap. Het liedje is dus cynisch bedoeld, denk ik. Waarom moeten of zouden ze nu ineens een "druk" of "pressure" van besturen voelen?
Werkelijk goed nieuws komt er van het project om tussen de windturbines en het windmolenpark op de Noordzee, een zeewierboerderij op te starten. Het is een test om te zien of er een grootschalige productie van zeewier mogelijk is voor menselijke consumptie. Het bedrijf in spe krijgt in ieder geval van mij de prijs van de mooiste naam: Wier en Wind. Hopelijk overleven ze de vele stormen die passeren.
La Dune du Pilat voert me terug in de tijd. Met schoondochter in spe, een bezoek brengen aan mijn zoon en haar lief, die werkzaam was in Arcachon. Een mondaine badplaats, een place to be pour les parisiens. Met een eigen spoorwegstation sinds 1841, vandaar het succes. Ik logeerde toen in het aanpalende La Teste de Buch. Vandaar was het te voet naar La Dune du Pilat, de hoogste duin van Europa, 107m. Ze strekt zich van noord naar zuid over 3km en van oost naar west over 500m uit. Een stevige wandeling en een mooi zicht op de Baai van Arcachon en de Atlantische Oceaan. Waarom vernoem ik het nu? De duin heeft het laatste jaar ongeveer 4m hoogte verloren en het weggewaaide duinenzand bedreigt de flora en gewassen in het binnenland. Toch zal het nog altijd de moeite blijven om er een bezoek te brengen en in het mulle zand te stappen. Eens wat anders dan de Hoge Blekker in Koksijde.
Dan het eeuwige voetbalnieuws met de drie haantjes voorop. Tegen elkaar op het meeste geld pompen in een sport voor de gewone man. Marc Coucke en Anderlecht, Bart Verhaeghe van Brugge en nu laat Paul Gheysens zich ook nog eens horen met een miljoenengift voor den Antwerp. Betalen die mannen ook belasting of zijn het ontduikers?
Als laatse is er een gelijkenis die me opvalt tussen een figuur uit het heden en een uit een héél ver verleden. Prins Harry met de rosse baard, die bijna dagelijks het nieuws haalt, vind ik enorm goed gelijken op Hendrik de Achtste. Vooral dan op het schilderij dat Holbein van hem maakte! Hij kijkt even triestig als de blauwbaard van eeuwen geleden. Die vond ook nooit de nodige rust bij zijn wettelijke vrouw.
Normaal kan je zeggen dat bij het begin van het parlementair reces ook de komkommertijd begint. Dit jaar is alles anders en blijkbaar zijn onze politici al veel vroeger op vakantie vertrokken dan anders. Weinig of geen werkzaamheden in het parlement. Alleen overbodige vragen aan ministers die dan eens moeten opdraven om toch maar in Villa Politica een woord te kunnen zeggen. We vergeten inderdaad dat er een volwaardige regering in Vlaanderen, Wallonië en Brussel is. Maar we horen enkel de eerste minister in de federale noodregering. Alles blijft draaien, daar zorgen de duizenden ambtenaren op de ministeries voor. Er zijn voldoende wetten en regelmenteringen, zodat die gerust kunnen doorwerken zonder op de vingers getikt te worden of nieuwe verordeningen te krijgen en alles weer aan te passen. So, wie maalt er nu om of ze aanwezig zijn of niet. Vandaar deze vervroegde holiday voor de verkozenen van het volk. De term komkommertijd, daar was ik wel nieuwsgierig naar. Twee aparte woorden maar met een andere betekenis als ze samen zijn. Komkommer, een frisse zomergroente. Natuur of in salade verwerkt om te smullen en geen saaie groente. Ja, tijd, is wat het is. Een minuut, een uur, een dag enz, een rekbaar begrip. En samen betekenen ze, een periode zonder nieuwswaarde. De kranten vertellen kleine verhalen, besteden aandacht aan kommer, kwel en ellende. De tv vervalt in herhalingen en de soaps hebben hun cliffhangers ternauwernood kunnen brengen door corona. De kampioen van de herhalingen zit al vervat in de titel: F.C. De Kampioenen. De herkomst om deze twee woorden samen te brengen heeft verschillende oorsprongen. Eerst en vooral, leterlijk; het is de tijd dat de komkommers geplukt worden, midden de zomer. In het Engels, cumcumber-time, komt het vooral van de kleermaakers die de term gebruikten in het seizoen dat de adel naar hun buitenverblijven gingen en ze geen werk hadden. Maar waarschijnlijk in het land gebracht door Duitse migranten die in de kledingindustrie werkten en een vertaling van Sauergurkenseit (augurken is een soort). Anderen zeggen dat het uit het Jiddish komt, Zóres-und Jókresszeit, wat zoveel betekent als de herdenkingstijd dat de Tempel verwoest werd in Jeruzalem. In het Nederlands werd het voor het eerst opgetekend in 1787 in een Rotterdams krantje 'het Saturdags Kroegpraatje'. Piet: is er van de week wat nieuws van de groote Heeren uit Den Haag? Kees: neen, maar je mot denken, het is regtevoort (momenteel) komkommertyd en dan staat alles zoo wat stil. Het meest waarschijnlijk is het een leenvertaling van het Duitse woord. Als eigenaardigheidje, het West-Vlaams heeft zijn eigen omschrijving: plattebonentijd.
Op tv is er een vervolg van de feel good reeks: Escape to the Chateau. Gisterenavond in uitgesteld relais bekeken. Reeds het vierde seizoen dat de Engelsen, Dick en Angel, ons de renovatie van het 45 kamer tellende verwaarloosde kasteel Château de la Motte-Husson,in Martigné-sur-Mayenne, laten zien. Ze maakten er een plaats van om bruiloften te vieren, een luxe B & B, een glamping op de slotgracht. Mensen met een practische en inventieve geest en nooit saai.
Is de coronacrisis afgelopen? Waarschijnlijk niet, maar de experten zijn op post om mij en de politici te bestoken met allerlei adviezen, studies die hebben uitgewezen...., hoe we moeten leven en zeker wat we moeten laten. Eén ding staat vast: een leven van voor maart 2020 komt niet meer terug. Goede punten zijn er dan weer voor het idee om zoveel mogelijk alles op mensen maat terug te brengen, de kerktoren terug in het midden brengen van een leefgemeenschap. Het kleinschaliger maken van de woon-en zorgcentra, die teveel en soms alleen nog, de commerciële toer opgingen. Is het een utopie om weer de beenhouwers, kruidenierswinkeltjes, bakkers, in het straatbeeld te krijgen i.p.v. alleen grote boulevard ketens? Waarschijnlijk wel, niemand wil té veel betalen voor zijn dagelijks voedsel. Meer met de fiets en de benenwagen nemen voor korte verplaatsingen. Dat kan enkel als de buurt alle voorzieningen heeft om een dagelijks leven comfort te bieden. Het goede wat de experten zeggen en best wel te doen: organiseer eens schrapsessies voor de regelneverij!. De weemoed vandaag komt een stuk voort uit het verloren leven dat ik kende, dat wij allen kenden. Een ongeloofelijke aanpassing is het in ons gedrag. Hopelijk gaat de suggestie altijd en overal buitenshuis een masker opzetten, niet door. Mijn weemoed van gisterenavond is ook blijven hangen. Geen bal op tv en dan luister ik naar muziek, niet altijd rock'n roll, hippe songs of klassieke muziek. Nee, gisterenavond ging mijn voorkeur naar een lied dat me enorm beroerde toen ik het de eerste keer hoorde: Le Temps des Cérises. Gezongen door Bobbejaan Schoepen (1925-2010) en Geike Arnaert. Walter De Buck (1934-2014) bracht het in het Gents: De tijd van de kersen. En de tijd van kersen plukken en eten, is dus nu aangebroken. Waarschijnlijk wilde ik daarom dat lied eens terug beluisteren. Maar het is meer dan dat bleek tijdens mijn opzoekwerk. Het werd geschreven in 1866, door Jean-Baptiste Clement (1836-1903) en het jaar daarop, op muziek gezet door Antoine Renard (1825-1872). Vele beroepen kende hij, uiteindelijk journalist bij een socialistisch dagblad. Moet naar België vluchten en publiceert hier zijn onsterfelijk lied. De laatse week van de Commune De Paris, 21-28/05/1871, is er een ware veldslag tussen de communard français en het leger met langs beide zijden veel gewonden en doden. Over die Semaine Sanglante, heeft Clement ook een gedicht geschreven. Hij droeg het lied 'Au temps des cérises' op aan een werkster. Zij verzorgde die week de gewonden van de commune. Achter het lied steekt een heel verhaal van een stukje onbekende Franse geschiedenis. Ik ben blij dat ik dat weer eens gevonden heb. Misschien hadden we in die coronatijd het lied voor dokters, verpleegkundigen en verzorgers moeten zingen. Het kan nog altijd en luister eens naar de samenzang van een doorleefde stem van een man aan het einde van zijn krachten, met de mooie stem van Geike. Opgenomen in 2008.
Dubbele ramp vandaag: regenweer en geen krant! Misschien dat het gazetje later komt maar daar twijfel ik sterk aan. Ik heb het postautootje zien passeren. Le facteur m'a oublié. Ik mag Frans spreken op deze Quatorze Juillet en La France zal in mineur son grandeur herdenken en vieren. Maar soit, ik heb wat anders te vertellen dan over de parade op de Avenue des Champs-Élysées. Zoals jullie hier al ooit eens gelezen hebben, laat ik een regelmatig nazicht doen bij alles wat me héél erg dierbaar is. Voor mijn auto ga ik dan naar de garage. Voor mijn hond regel ik dan een afspraak bij de vétérinaire. Omdat ik mezelf ook graag zie, omdat ik mijn eigen beste kameraad en vriend ben, ben ik aan mezelf verplicht om regelmatig eens een check-up te laten doen. Dat is dan bij le médicin. Dat gebeurde gisteren. Natuurlijk is mijn evolutie iets anders dan de theorie die Charles Darwin (1809-1882) beschrijft in zijn "The Origin of Spieces" uit 1859. In latere edities gebruikt hij ook de term,"survival of the fittest" een gezegde dat hij ontleende aan Herbert Spencer (1820-1903) die deze omschrijving gebruikte in zijn boek "The Principles of Biology" uit 1864. Totaal niet te verwarren met "het recht van de sterkste". Maar goed, dat terzijde, mijn evolutie is anders: krimpen in de lengte, uitzetten in de breedte! Het fysieke werk (lopen, kuisen,..) moet het afleggen tegen het intellectuele (lezen en schrijven) Maar belangrijker is natuurlijk hoe het van binnen gesteld is met mijn ingewikkelde menselijke constructie en ingewanden. Ik verneem zonet: goedgekeurd voor de dienst. Een gezegde dat gebruikt werd door de soldaten in spe, nadat ze gekeurd werden op "Het Klein Kasteeltje". Niet alleen de soldaten moesten een vrijgeleide voor de dienst krijgen, ook de katholieke burger en burgeressen moesten, vooraleer te huwen, over een 'boterpapierken' van mijnheer Pastoor beschikken. Het huwelijk is ook een sacrament en kan pas plaats vinden als het doopsel en het vormsel zijn toegediend. Dat werd dan genoteerd op een briefje, na de biecht. Bij het huwelijk in de kerk moest moest men dan vóór het 'ja-woord' het briefje aan de celebrant tonen. Dat was dan ook 'goedgekeurd voor de dienst'! Mijn dienst stelt nu echt niet veel meer voor, maar het is toch een geruststelling dat mijn vooruitzichten "op" naar de 100 jaar goed en gunstig zijn.
Wat ik wel van gisteren onthou, is de dood van de kleinzoon van Elvis Presley (1935-1977). Het moet immens moeilijk zijn om verplicht te leven met een herinnering en die levend te houden. De verafgoding door anderen van zijne bompa. De financiële afhankelijkheid van dat al lang overleden familielid. Leven met alle junk mail, na-apers en would-be Elvissen. Alle kinderen van beroemde en beruchte sterren vechten ertegen en hebben moeite hun eigen identiteit te vinden. Hij is naar de afzender in het duister teruggekeerd. 'Return to Sender', om het met de woorden van Elvis te zeggen.
Vandaag is er iets voorgevallen dat ik zelden of nooit heb meegemaakt, een dagblad dat me weinig of niets te vertellen had. Een krant van 32 pagina's, waarvan 4 vol met spellekes en dan nog 8 bladzijden sport. Slechts één item dat me min of meer kon boeien, een verslag van 1960, en meer bepaald "Kom van dat dak af", de mega hit van Peter Koelewijn. Pubers die mensen deden struikelen door bij elke passant, naar boven te kijken en te roepen; kom van dat dak af! Daar komt het lied vandaan. Een weetje zoals iets anders, dat me wel mijn mondhoeken naar een grijns trekt maar ook niet meer dan dat. Het was wel de periode dat mijn Bobonne (1898-1974), met haar zes kleinkinderen alle vakanties doorbracht aan het Zilverstrand in Mol. We waren er de prinsen en prinsessen van de waterplas en de speeltuin. Twee meisjes en vier jongens die alle speeltuigen domineerden en in het water heer en meester waren. De andere toevallige vakantiegangers kregen enkel de tijd van spelen als we gingen eten. Dat waren tijden die nu nog nauwelijks mogelijk zouden zijn. Ook de accommodatie en ons onderkomen is nu onvoorstelbaar geworden. Een bungalow van 16m²waar enkel stromend water was, electriciteit (twee peerkes van 40Watt, geen stopcontact) en een wasbak. Geen toilet, geen bad, geen douche en koken op butagaz. Het gezegde is ook: een kinderhand is gauw gevuld en dat was zeker voor ons het geval. We waren samen en beleefden veel, dat was wat telde. Eigenlijk verdient onze grootmoeder voor al de jaren, dat ze iedere verlofperiode met ons optrok, een standbeeld. Alléén, terwijl Pitsjen met de duiven speelde en onze ouders verder werkten of op vakantie naar het buitenland gingen. Ze was de rots in de branding voor de zes duveltjes in een doosje. We hebben met ons zessen daar een prachtige jeugd beleefd, ieder van ons denkt daar met heel veel plezier, al zijn we nu maar met vijf meer. Die herinnering doet me wel glimlachen. Vandaag zal ik maar eens naar Peter Koelewijn luisteren, per slot van rekening is het geen onaardig nummer en echt iets voor in de vakantie naar te luisteren.
Op een zomerse zondag, met enkele schapenwolkjes in de blauwe hemel, ziet er alles kleurig, fleurig en keurig uit. De hortensia's bloeien en sieren mijn bakstenen gevel met roze, rode en witte kleuren. De fuchsia's bloeien met hun paarse, roze, rode en witte tinten. De geraniums bloeien volop evenals de overgebleven witte begonia's. Het overwegend paarse-roze kleurenpalet wordt nog versterkt door erysimum, lavendel en de vlinderstruik. Mijn grote liefde voor bloemen, staat in schril contrast met de hekel die ik heb aan bloemenboeketjes in vazen. De afgesneden bloemen die de kans niet krijgen om een lang leven te hebben. Geknipt in de fleur van hun jonge bestaan! Nee, dan zie ik de bloemen liever verwelken in mijn tuin, zodat ze tenminste hun korte leven hebben geleefd, van de zon hebben genoten, regenwater hebben gekregen en veel bezoek hebben ontvangen van de bijtjes, wat dan goed is voor een potje honing. Ondanks de kleurenpracht staan er nog veel potten leeg. Er is niks nieuws bij gekomen. Ik heb nog geen bloemenparadijs bezocht om de leegtes en hiaten in de tuin aan te vullen. Dat ik probeer alles zoveel mogelijk in bloempotten te laten gedijen is omwille van de opgehoffen poot en het sproeisel van mijn hond. Dat vocht kunnen mijn bloemekes en plantjes alsoluut niet gebruiken om te groeien en bloeien. Alleen het gekrijs en het kolderen van de meeuwen verstoord deze liefelijke zondagmorgen. Superactief zijn die beesten de laatste dagen. De duiven doen er met hun koeren en roekoeën niet voor onder. Gekir van tortelduiven hoor je hier niet. Het tjotteren, krassen, klappen van de merels, kauwen, eksters, raven en kraaien hoor je niet meer. Allemaal verdreven door de enerverende grote witte zeevogels. Een heleboel kleintjes zijn er bijgekomen, want de broedperiode is voorbij. La plage is vol met mensen en de vogels zoeken dan andere oorden op. Dat is in de achtertuin van zee en strand, de woonwijken. Vandaag luister ik naar de mooiste stem die Vlaanderen ooit had: Louis Neefs. Met "Aan het strand van Oostende" droom ik ook van het wier in mijn haren, maar ik ga niet meer uit de zee komen zoals zijn 'Evangelina'. Ik heb het figuur er niet meer voor en de mannen zullen er niet meer ondersteboven van zijn.
Op zaterdag is mijn ochtendritueel lichtjes door elkaar geschud. De krant komt uren later. De weekendgasten willen ook hun portie lectuur in de brievenbus krijgen. Wat doet een braaf vrouwtje dan om de wachttijd door te brengen? Een mooi puzzeltje online maken, de mails eens bezien en het nieuws op internet lezen. Dat alles bij een lekkere tas koffie of 3. Vandaag 11 juli en herdenking van de 500 gulden sporen die Franse ridders achter lieten op het Groeningheveld. De heldhaftige piekeniers en boogschutters uit de Vlaanders, die een professioneel Frans leger van edelen hebben verslagen op 11 juli 1302. Daardoor herwonnen Frans-Vlaanderen, Oost- en West-Vlaanderen en Zeeuws Vlaanderen terug hun zelfstandigheid. Geromantiseerd in 1836 door Hendrik Conscience in zijn roman "De Leeuw Van Vlaanderen, de slag der Gulden Sporen". Door Conscience bedoelt om het Belgisch patriotisme aan te wakkeren. Vroeger was het een feest om de overwinning op de Fransen en de herwonnen zelfstandigheid te vieren, nu profileert deze datum zich als een eendrachtsfeest voor alle Vlamingen en de ontvoogding van Vlaanderen. Een dag met speeches, veel lof over realisaties en met voorstellen om niet één maar twee ministers op de departementen economie en werk, te benoemen (toch al minder dan de 9 voor gezondheid en welzijn). In Vlaanderen streven ze naar meer ministers dan mensen die er wonen! Het verwondert me geeneens meer dat we hier véél belastingen moeten betalen. Al die hoogwaardigheidsbekleders die een inkomen moeten hebben en al de mensen die hen moeten helpen om dat beleid uit te voeren. Arm Vlaanderen met veel pretentie, die zelfs niet weet hoe zijn leeuwenvlag moet ogen, ook al 9 keuzemogelijkheden.
Maar een weekend moet ook over iets luchtigs gaan, iets dat niet veel om het lijf heeft: een mooie bikini. Schaars was de stof na de tweede wereldoorlog en twee mannen hadden het idee om het badpak in twee stukken te maken. Louis Réard won het van Jacques Heim, beide Fransen. Louis won omdat zijn deux-pièces de navel toonde en de broekspijpjes wel heel kort waren, dus meer bloot. Het ontwerp van Jacques daarentegen was er een met een hoge broek in wol. In eerste instantie nog een groot probleem: niemand wilde het showen omdat de dames nog te preuts waren. Uiteindelijk vond hij Micheline Bernardini, een naaktdanseres in het Casino de Paris. Die wilde met de 2 stukjes op de foto en er ook mee paraderen. Een paar dagen vóór de presentatie van zijn revolutionair badpak, dropte het Amerikaanse leger een atoombom op het onbewoonde eiland Bikini, in 1946. Hij veronderstelde dat zijn ontwerp een even grote knal zou geven als de bom op het eiland en noemde het als aandenken "bikini". Verschillende landen verboden de bikini. Maar het tij keerde, met dank aan Brigitte Bardot in 1953. Met dank aan Silke Remmery voor de mooie tekst met bijhorende song: "Itsy bitsy teenie weeni yellow polka dot bikini" geschreven door Paul Vance en Lee Pockriss. Verschillende uitvoeringen en in verschillende talen, zoek en kies er eentje uit en wordt vrolijk van dit lied!
Miezeren, druilen, motregen, zachtjes regenen, alleen maar om te zeggen dat ik nat word terwijl ik naar de kapper ga. Ik kan dan denken dat ik een paar euro's minder moet betalen omdat mijn haar al gewassen is, maar zo werkt het systeem natuurlijk niet. Mijn wandeling op den dijk kan ik 'eenzaam' noemen. Hoewel er veel volk zou moeten zijn (ik zie dat aan de parkings die vol staan) loop ik toch in mijn eentje te genieten van dit typisch Belgische weertje. Het water ziet er niet appetijtelijk uit, bruinig van kleur door de opstuw van het zand. De vooruitzichten aan de hemel zijn goed, ik zie immers blauw verschijnen aan de einder en de horizon. Mijn lokken zullen wat langer in de plooi blijven liggen.
De mondmaskers gaan verplicht worden in winkels, bioscopen,....Men heeft in Brussel eindelijk een beslissing durven nemen, een dappere beslissing om ons naar "A brave new world" van Aldous Huxely te begeleiden. Een andere wereld, die waar ik nu moet 'mee' en 'in' leren leven. Toevallig is er vandaag een pagina gewijd aan deze schrijvende visionair. Een man die ook een tijd in België verbleef omdat zijn verloofde en later zijn vrouw, mijn nationaliteit had. Aldous Huxely (1894-1963) schreef in 1932 zijn boek dat een wereld beschreef die toen als sciencefiction gold. Een wereld van technologie en rationalisme, mensen zonder unieke identiteit, geconsipieerd in reageerbuisjes met genetische manipulaties van cellen en chemishe toevoegingen om dezelfde mens te krijgen en zo de stabiliteit te verzekeren van de gemeenschap. Levend in reservaten, massaproducten produceren, aan de lopende band werken, reklame om te zorgen dat de mensen alles wilden hebben en kinderen die in fabrieken werkten. Tien wereldleiders die iedereen en alles in de pas lieten lopen. Een pilletje om de mensen happy te houden. De ontevredenen werden verbannen naar IJsland en de Falklands. Maar niet alleen een boek grenst soms aan het absurde en geeft mij koude rillingen over het doorsnee leven. Mensen in scientific management, dat laat Charlie Chaplin zien in 'Modern Times' uit 1936, tijdens en na de Grote Depressie in de U.S.A. Een grote film die de ellende van een werkloze laat zien. Het bandwerk en het misprijzen van bazen voor werklui. Maar Charlie Chaplin maakte ook een romantische komedie in het stomme film tijdperk. 'City Lights', een zwerver die verliefd is op een blind meisje maar ook een turbulente vriendschap heeft met een miljonaire. Hoe loopt dat af? Goed natuurlijk, want ik luister ondertussen naar het mooie lied van Blanche uit 2017: City Lights. Prachtig a capella uitgevoerd op de 18e verjaardag van de kroonprinses. Luister en geniet van dit mooie lied.
