Ik begin alvast wat te surfen, niet op het water want mijn evenwicht is niet meer wat het geweest is. Maar in de virtuele wereld, op het internet. De krantenleverancier is ook in vakantiemodus en dus komt de gazet en gewone lectuur wat later, maar ze wordt, na reclamaties, toch weer geleverd. Mijn leeshonger is groter dan mijn huidhonger en mijn maag laat nog niet van zich horen. Vandaar dat ik al mijn getrouwe pagina's opzoek om iets nieuws te ontdekken. Dat gebeurt wel iedere keer als ik zo eens een woord intik in de zoekbalk. De gegevens worden bij manier van spreken door google uitgespuwd en in het bos is het zoeken naar de boom die ik wil hebben. Graag lees ik 'het woord van de dag' zowel in het Vlaams als datgene wat geldt voor het Nederlandstalig grondgebied. Het woord in Van Dale is te gebruiken in onze vaderlandse politiek: het ceauçescumoment. Het moment dat de politici niet beseffen dat hun beleid, gedrag, niet meer gedragen wordt door de bevolking. De protesten zijn hier nog niet zo erg als ze toen waren tegen de heersende tiran in Roemenië (1989) of nu tegen Loekasjenko in Wit-Rusland. De houding van 'de verkiezingswinnaars' is alles behalve goed te keuren. Ze verliezen hun geloofwaardigheid en kredietwaardigheid als kundige bestuurders van een maatschappij. Ik stel me hierbij de vraag: wat is slechter, falen of het nooit proberen? Het is teleurstellend! Ik ga maar gewoon verder want een antwoord geven deze heren toch niet aan een gewone burgeres. Het Vlaamse woord van de dag: wolfijzers en schietgeweren. In Nederland gebruiken ze: voetangels en klemmen. Dit om verborgen moeilijkheden of gevaren aan te duiden. Dat kan zo maar gebeuren als je Chris De Burgh kleineert of verkeerd aanspreekt, of zegt dat hij maar 1 hit had. Een man van 71 jaar die kan bogen op een 'one hit wonder': The Lady in Red uit 1986. Hij doet sinds die tijd niets liever dan rechtsgedingen aanspannen tegen elkeen die hem tegen de haren strijkt. Ik mag dus hopen dat hij geen Vlaams kent. Ik ben nochtans fan van zijn lied, want elke keer als ik een rood kledingstuk aantrek, zij het beha, slip of rood pulleke, zing ik zijn lied.
Vandaag heb ik drie dilemma's waar ik me ga mee bezig houden. Een eerste: hoe oud zou ik zijn als ik niet wist hoe oud ik ben? Dat is toch eens een vraag die diep nadenken vereist en waarschijnlijk vandaag geen antwoord zal krijgen. En een tweede: wanneer het allemaal gezegd en gedaan is, zal ik dan meer zeggen dan dat ik gedaan heb? Tot slot: wil ik liever een bezorgde genie of een vreugdevolle onnozele zijn? Tot zover mijn hersenspinsels vandaag woensdag.
|