Ik ontdek dat mijn blog meer en meer een tijdsdocument is voor mij. Een dagboek waarin ik kan neuzen en eens een terugblik kan werpen op hetgeen me de voorgaande jaren op deze dag was opgevallen aan gebeurtenissen (groot of klein), aan personen (VIP's of gewone mensen), aan het weer ( warm of koud). Zo was er in  2020 belangstelling voor de 'genderidentiteit' en in 2021 was het koud, kil, nat en had ik de verwarming aangezet. Vandaag noteer ik ook zoiets waar ik volgend jaar met een glimlach aan wil terugdenken. Een Antwerpse dialectversie, met gebruikmaking van de allerlaatste 'hip hop' en populaire woorden, van het 'Onze Vader'. Want naast een 'Weesgegroetje' is het 'Onze Vader' een populair gebed binnen de christelijke gemeenschap. Echter niet meer voor onze jongeren. Het is oubollig en niet cool genoeg om dit gebed op te dreunen. Deze versie komt van 'Choo-Choo', een communicatiebureau van 25 studenten van de Belgian Advertising School. Pastoor Bart Paepen waagde het in zijn zondagse dienst op te nemen ter vervanging van de oeroude woorden. "Onze Bro, stallerend in de hoogte. U bent bae. Uw wereld is lit, Uw wil geschiede, no cap. Op aarde als in the sky. Gun ons goeie chap, hebben ff geen floes. We hebben altijd je back bro. We spelen niet, gewoon vibes man. Ewa...man". Ik bewonder de pastoor dat hij dit gebed voorlas aan de kerkgemeenschap al had hij wel enige moeite om het allemaal correct uit te spreken. Maar het was een gigantisch succes. Hier de verklaringen voor mijn leeftijdsgenoten: (1) broer; (2) rondhangend; (3) before anything else, voor alle andere, mijn liefste; (4) erg leuk, gezellig; (5) to cap = liegen, no cap = niet gelogen; (6) chappen = eten, dus 'lekker eten; (7) geld; (8) we staan altijd achter je; (9) een goede sfeer; (10) een begroeting als afsluiter. 

Na de populaire liedjes komt nu het klassieke repertoire aan bod, de "Koningin Elisabethwedstrijd". Voor de tweede keer 'cello' in dit vermaarde concours. In de namiddag kan ik tijdens mijn uurtje niksen, rust, siësta, dutje of een uiltje vangen, genieten van wat prachtige muziek. Het is dikwijls niet alleen luisteren maar ook de muzikant gadeslaan. Bij de orkestleden zie je nooit een mimiek van  verrukking, vreugde of andere emoties verschijnen op hun tronie ondanks dezelfde partituur die ze moeten spelen als de solisten. Gisteren was er bij de solist zo'n mimiek van pijn waar te nemen dat ik bijna compassie kreeg. Natuurlijk doen die snaren pijn aan je vingers als je er een uur mee bezig zijt, natuurlijk krijg je een stijve arm om die strijkstok over en weer te bewegen en natuurlijk is het niet plezant om meer dan een uur dat instrument tussen je benen op zijn plaats te houden. Maar waarom dan die uitdrukking van vervoering, van euforie. Misschien brengt de pijn van het spelen hen in 'extase' zoals je soms op die heiligenprentjes en heligenbeeldjes kan waarnemen, een hoofd omringd met een nimbus, ogen ter hemelen gericht in vurige aanbidding en dat alles door de pijn van vingers, handen, armen en benen. Hopelijk is het een comfortabele stoel, anders speelt de rug hen ook nog eens parten. Tot morgen