|
De krant bracht me niet in vervoering. Ik heb wel weer een nieuw woord geleerd: aardscheerder. Een planetoïde die op 3600 km, bijna rakelings, de aarde passeerde en vervolgens weer afboog richting hemelse onbekende oorden. Natuurlijk was de voorpagina bestemd voor het nieuws van de MIA's en wie er allemaal gewonnen heeft. Er zijn zoveel prijzen te vergeven dat men kan stellen dat iedereen wel met iets in zijn handen huiswaarts keerde al was het maar een vernoeming met de kans op een prijs. Jeudig enthousiasme van Camille tegenover de gevestigde veelzijdige waarde van 'Vaya Con Dios' met de imponerende stem van Dani Klein. Eén voor één kon de tegenwoordige beau monde eens in de lens van de camera genomen worden, want le 'tout Belgique' zat uitgedost op een plastiek stoeltje in Paleis 12. De belangrijkste gasten voor dit evenement mochten op het toneel verschijnen, een woordje placeren en weer afdruipen voor een volgende prijs te gaan uitreiken of een speech te geven. Iedereen weeral tevreden. De krant is vandaag geen tijdverdrijver, er staan te weinig interessante artikelen in om me uren bezig te houden. Het is echt een grijze kille dag en ik ben niet gepresseerd om buiten te lopen. Het is lijstjes overlopen en hopen dat er iets te vinden is dat me weer uitgebreid doet klikken op wikipedia. Belangerijk deze dag is wel de 'Holocaustherdenking'. De gruwelijke sporen van WO II, die nooit mogen vergeten worden en soms weer dichtbij zijn in andere delen van de wereld of in gebieden waar er oorlog is. De beleidsmensen moeten er op toezien dat dit nooit meer kan gebeuren. Er lopen nog té veel gekken rond die zomaar eens een conflict kunnen doen escaleren. Inmenging van de internationale gemeenschap in soevereine staten ligt natuurlijk heel gevoelig. Ook het ontzetten van hun leiders kan niet zo maar gebeuren. En beslissingen van rechtsstaten kan men niet zomaar met de voeten treden. Het is altijd dansen op een slappe koord maar een uitroeiing van een volk omwille van godsdienst, sekse, geaardheid of afkomst, mag nooit meer voorvallen en daar moet de UNO goed op toekijken. Niet alleen daarop, maar ook op oorlogsmisdaden en concentratiekampen want 'Arbeit macht nicht Frei'. Tot morgen
|
