Voraleer me een watergolf te laten zetten, ga ik altijd even kijken op de dijk, het strand en de baren  van de zee. Het was al een drukte van jewelste, want het kalme en stille seizoen nadert zijn einde. De bars evenals de cabines of de verkleedhokjes worden geplaceerd op het strand in het zand. De  brasseries en restaurants zetten den dijk weer vol met terrassen om de mensen toch maar te verleiden buitenshuis te eten en te drinken of anders gezegd te consumeren. En na een uurtje ontspannen zitten en keuvelen bij de coiffeur heb ik mooiere golven in mijn witte haar dan de zee vandaag. En bijna al huppelend met mijn propere kapsel van springende lokken, keer ik terug naar mijn klein bijouke dat geduldig op mij zit te wachten en weeral omhoogspringt van vreugde als hij me ziet binnenkomen. Zo veel liefdesblijken verdient dan wel een extra snoepje. En als ik dan gegeten heb en een lekkere koffie heb gedronken bekijk ik de krant nog eens zorgvuldig. Eens dat gedaan en weten dat ik niks vergeten te lezen heb, bekijk ik de andere items eens op mijn pc, waar ik dikwijls een herinnering aan heb. Vandaag springt de naam van Rudolf Noerejev (1938-1993) er werkelijk bovenuit. Een man waar veel over geschreven, verteld en gefilmd is. Geboren op een trein ter hoogte van Irkoetsk, balletdanser, vluchteling, en samen met Margot Fonteyn (1919-1991) het mooiste klassieke danskoppel ooit. Ik heb ze nooit in levende lijve zien optreden enkel opnames van "Het Zwanenmeer" van Tsjaikovki zien uitvoeren, alsook "Giselle" en "De schone slaapster". Allemaal gezien op de beeldbuis. Nu kijk ik dikwijls eens naar "Les Ballets Trocadero de Monte Carlo". Een volledig mannelijk draggezelschap, die zowel de mannelijke als de vrouwelijke rollen in de romantische en klassieke balletuitvoeringen, voor hun rekening nemen. Met tutu's en balletslippers in roze, zoals vereist voor de vrouwelijke ballerina's, wervelen ze over de scene met af en toe een 'faut pas' natuurlijk die hun optredens hilarisch maakt. Er wordt veel opgetreden voor schoolgaande jeugd om hun warm te maken voor dit kunstgenre (dansen), zowel als deelnemer of kijker. De bedoeling daarbij is dat een glimlach of een lachbui niet uit den boze is voor een balletvoorstelling maar iedereen laten genieten van dans zonder met ernstige en triestige gezichten het te moeten aanschouwen. Goed om eens om een andere mop te moeten lachen dan die van Gaston en Leo, die nu hun eigen musical krijgen. Tot morgen