|
Je moet jullie voorhoofd niet fronsen: het is vandaag de 'Internationale Geluksdag'. Iedereen zou het geluk moeten uitstralen op deze 20e dag van maart toen om 10u01 de echte lente begon met een stralende zon en echte lentetemperatturen. Bonjour mes amis, het is ook de 'Internationale Dag van de Francofonie'. Af en toe eens een woordje Frans placeren is goed om de 2e landstaal niet te vergeten en dat kan alleen maar als men de taal blijft oefenen. Er wonen wat Walen en Brusselaars in de omgeving, dat is goed om af en mijn kennis van de taal van Molière, te oefenen. Ik maak ook nog mijn 'Beter Frans' oefeningen. Ik ben, om het zo te zeggen, bijna een volleerde Franskiljon, die vloeiend 'Frans met haar op' kan spreken. Maar vandaag is het ook 'Wereldverteldag' en mijn verhaaltjes hoeven daarom niet zo groots te zijn als die van Henrik Ibsen (1828-1906) die boeken vol kon neerpennen. In de 19e eeuw was schrijver zijnde een uitzonderlijk vermoeiende bezigheid. Alle ideeën en verhaallijnen met potloood, pen of ganzeveer op kostbaar papier zetten, en dan maar hopen dat een drukkerij ze in boekvorm wilde drukken. Het is altijd wel mijn wens geweest om een echte schrijfster te zijn, maar God heeft mij dat talent niet gegeven. Hij gaf me wel 500 woorden, zelf uit te kiezen per dag, waar ik een vertellingske mag van maken, en dat grijp ik met beide handen aan. Iedereen wil wel iets doen om Israël eens het vuur aan de schenen te leggen, om aan te tonen dat het ver over de schreef gaat met zijn bombardementen op weerloze mensen, bv een boycot van Jaffa-fruit, of conserven die ginds ingeblikt zijn, wat blijkbaar toch al gebeurt. Daarom bekeek ik eens de reklamefolder die gisteren in de brievenbus zat. Constatering: vooral groenten, fruit en vleeswaren zijn ingevoerde producten, zoals aardappelen (USA), meloenen (Honduras), bloemkool (Spanje en Frankrijk), champignons (Nederland) en dan nog een variabel aantal landen voor allerlei andere verse waren, behalve uit België. Natuurlijk kan het niet van hier komen, hier wordt kostbare landbouwgrond opgeofferd voor er een bos van te maken. Zoals nu, omdat het Zoniënwoud een aantal vierkante meters moet afstaan om de ring rond Brussel te uit te breiden. De wetten zijn nu eenmaal zo gemaakt dat als ze een oppervlakte van een bos weg doen, men ergens anders een bos van dezelfde grote moet voorzien. En wat is er dan simpeler dan een patattengrond vol met zgn inheemse bomen en struiken vol te zetten in plaats van bouwgrond ervoor op te offeren? En eens er een bos staat, zal het men wel verplaatsen naar elders, zoals men gedaan heeft met het 'Witte Kinderbos' van de E19. Geen componistes of muzikanten noch filosofen uit de kalenders, wel eens een mooi liedje van Vera Lynn (1917-2020): "We'll meet again" en dat is tomorrow. Tot morgen
|
