De wonderen zijn dus toch nog niet de wereld uit. De wonderbaarlijke verrijzenis van onze Paus, weliswaar 3 weken té vroeg om van een echte Pasen (Jezus verrezen uit de dood) te kunnen spreken. Franciscus, die op sterven na dood was, keert terug naar de bewoonde wereld en zal er straks, vanachter een venster weliswaar, de bezoekers van het Sint Pietersplein, begroeten. De medische wereld heeft zijn uiterste best gedaan om de kerkvader terug te brengen waar hij thuis hoort: Vaticaanstad en de pauselijke vertrekken. Ik heb me de afgelopen dagen dan ook dikwijls afgevraagd wat 'besturen' voor de Paus en de Kerk inhoud. Een 88-jarige, CEO zijnde, van zo'n belangrijke organisatie, is toch niet min. Zijn er belangrijke beslissingen te nemen en wie is dan de Plaatsvervanger (paus van Christus op aarde) van de Plaatsvervanger, die de beslissingen neemt? De Kerkleider is gekozen door het episcopaat om tot zijn laatste ademsnik in welke menselijke omstandigheden ook, de bezieler en  verdediger van het geloof te zijn. Maar is het nog verantwoord om die regel te blijven volhouden als het hoofd van de Kerk niet meer bij machte is om fysiek en mentaal de grote baas te zijn? Dan is het toch maar een zielige vertoning zoals indertijd  met Karol Wojtyla of Paus Johannes Paulus II (1920-2005). Maar nu is er overal ter wereld weer enorme blijdschap van de gelovigen en misschien een binnenmonds vloeken van al die kardinalen en bischoppen die misschien gehoopt hadden om een bank vooruit te komen. Feest zal er zijn met chocolade-eieren en ook wel met pluizige gele kuikentjes om de terugkomst te vieren. De kleuren van Vaticaanstad zijn immers geel en wit en deze tijd van het jaar zijn die kleuren overvloedig aanwezig zelfs in mijn tuin. 

Gisteren heb ik dan genoten van een spannende laatste 50km van de grote oude lentekoers (sinds 1907). Een titanen gevecht tussen de 3 tenoren van de koers: Van der Poel, Ganna en Pogacar. De eerst genoemde ging met de fles 'spumante' aan de haal en wat zakgeld. Zelf kijk ik graag naar de reportages omwille van de herinnering bv  aan een reis, in dit geval met mijn ouders naar Alassio. Een fotootje in het centrum van die stad met mijn lief en een welpentijgertje in mijn armen, getuigd van een vrolijke tijd in 1968. Tijdens de vakantie van mijn ouders probeerden ze telkens een reis te ondernemen die hen naar plaatsen bracht die mijn vader kende van de koersen of de losplaatsen van de duiven. 

Op zaterdagavond wordt ik ook altijd goedgezind van het feelgood programma "De Droomfabriek". Gisteren weer enkele leuke items zoals een vader die zijn 'strafstudie' toch nog moest inhalen, de kids die een bekende van Ketnet als babysit wilden en Tars, die door een brief van zijn moeder aan de 'droomfabriek' kon mee 'drummen' met Bazart. Daar heb ik dan meer van genoten dan de voorgestelde jazzdrumster Terri Lyne Carrington van Klara. Tot morgen