Geloof het of niet, we zijn al aan dag 120 van 2025 beland!!. Gelukkig krijg ik als gepensioneerde tijd om te ademen omdat ik me voor veel dingen niet meer moet haasten. Maar de tijd gaat toch wel heel erg snel voorbij. Zeker als de zon schijnt van 's morgens tot 's avonds. Eerlijk en heerlijk, dit blijvend hoge drukgebied  is een godsgeschenk  te noemen. Na die lange grijze periode, eens eindeloos van de zon en de blauwe luchten kunnen genieten doet ontzettend deugd. Het is ook nog eens droog, zodat het onkruid met wortel en al, gemakkelijk te verwijderen is uit de gazon. Ik zal vandaag wel mijn parasol moeten klaarzetten, want zonder bescherming van mijn wit koppeke zijn de zonnestralen toch al een beetje hevig te noemen en een zonneslag wil ik echt niet hebben. Ik denk toch dat het al heel lang geleden is dat we van zo'n lange periode van droog weer hebben kunnen genieten. En of ik geniet van buiten mijn dag door te brengen!! Veel andere speciale bijzonderheden heb ik niet te melden. Naar de show van De Pauw ben ik niet gaan kijken en zal er dan ook niet voor naar Antwerpen sjezen. Natuurlijk is het laatste woord ook nog niet geschreven over het woordenspel tussen Ruben en Remco, twee grote ego's. Gisterenavond heb ik niet gekeken naar de docu "Leaving Neverland", maar wel opgenomen. Vanavond is er dan de uitzending over de gruwel van Vietnam vooraleer Noord en Zuid terug herenigd werden. Reeds een halve eeuw geleden is het, dat in Vietnam een gruwelijke oorlog  werd gevoerd, voortvloeiend uit een 'Franse Oorlog' om de kolonisator te verdrijven (Frankrijk) en uiteindelijk gekenmerkt door een oorlog tussen het communisme van Mao en Stalin enerzijds en de vrije wereld onder aanvoering van de USA, anderzijds. Een 'Koude Oorlog' genoemd. Uiteindelijk zette Amerika, Agent Orange en napalm in, een  ontbladeringsmiddel om  de Vietcong uit zijn schuilplaatsen te krijgen. De oorlog woedde van 1/11/1955 tot 30/04/75. Nog altijd zijn er in Vietnam, een wondermooi land, de gevolgen van die chemische oorlogsvoering merkbaar, voelbaar en zichtbaar aan het volk en het land. Vanaf 1968 is het ook de periode die de grote protestsongs leverde, nog altijd gezongen maar de hedendaagse interpretators kennen dikwijls of nauwelijks nog de oorsprong van de songs. "Soldiers who want to be Heroes", Rob McKuen (1933-2015), "Give Peace a Chance" John Lennon (1940-1980), "Universal Soldier" Donovan, "Blowin' in the wind" Bob Dylan en het grote Nederlandstalige protestnummer "Wel te rusten, Mijnheer de President" van Boudewijn de Groot. Tot morgen