Een beetje bezinning daarvoor kan een zondagochtend ook al eens dienen. Gisteren zou César 16 jaar geworden zijn, maar het heeft niet mogen zijn. Niettegenstaande het 3jaar geleden is dat de zoon van de tuinman Carl, plots overleed, blijft het verdriet en gemis intens. Ook de vraag 'waar ben je' blijven de ouders eens regelmatig stellen of de zin 'waar je ook bent'. Waar zijn stoffelijke resten zijn, weet iedereen. Maar César was méér dan lichaam alleen en waar kan men dat vinden? Zo is het voor elkeen die een dierbare uit zijn omgeving ziet verdwijnen. Jaren geleden heb ik voor mezelf een antwoord gevonden en dat geef ik dan ook soms door. Sommige tv-programma's hebben gasten die iets extra's geven aan datgene waarvoor ze uitgenodigd zijn, bv Michael Van Peel in het tv-programma van Thomas Vanderveecken in "Alleen Elvis blijft bestaan". Ik denk dat het stand-upcomedian, cabaretier Michael Van Peel was, die danig onder de indruk was van een foto in de ruimte genomen. Carl Sagan (1934-1996), met 5 specialiteiten in de ruimtevaart, was verbonden aan het Voyager 1 programma. Na 6 miljard km in de ruimte en op het punt om ons zonnestelsel te verlaten, had Carl het lumineuze idee de cameralens van de ruimtesonde eens te draaien naar de aarde. Op 14 februari 1990 werd alzo de enige en unieke foto van onze planeet gefotografeerd tussen al de miljarden en miljarden stofjes en de grote donkere uitgestrektheid en oneindigheid van het heelal. We zien een 'blauwe stip' tevoorschijn komen: onze thuisbasis moeder aarde, The Pale Blue Dot. Even later hoorde ik iemand vertellen, dat al die stofjes die in het donkere hemelruim zweven, de zieltjes van onze overledenen zijn. Ik geloofde dat meteen en vind dat een geruststellende gedachte dat niet alles van een persoon teloor is gegaan maar dat zijn geest, wijsheid, ziel,  blijft bestaan in het oneindige. Maar er is ook het gezegde, men is nooit 'dood zolang er iemand je denkt, vernoemt, citeert'. Ik heb tenandere al dikwijls over onze 'blauwe aarde' verteld.  Omdat nu eenmaal het 'onvermijdelijke' er voor iedereen op aarde is en niemand zomaar van deze aardbol zo maar weg wil en in het ongewisse verdwijnen. In ieder geval hoop ik hier nog lang rond te lopen vooraleer ik een stofje in het heelal zal worden. Tot morgen