Mijne zilveren stond met broer Ardennen in het Frietkraam frietjes te verkopen.
Hij bleef elke avond plakken in de bodega (wat had je gedacht? ) en toen hij véél later naast me neerplofte in onze echtelijke beddenbak was het alsof ik  naast een gebakken friet met braadworst lag te slapen.   Ondanks de douchegel was de geur van frietvet te diep in zijn poriën gedrongen en niet weg te krijgen.

Drie dagen hebben we geleefd op frieten, hamburgers en/of braadworsten.

Vanmorgen ging ik op de weegschaal staan om de schade op te nemen : om een hartinfarct te vermijden stond ik eerst op één been, dat hielp niet – het gewicht dat erop kwam was niet mijn gewicht maar dat van een baby olifant, vervolgens hield ik me met één hand aan de lavabo vast en met mijn ander hand hing ik tegen de muur, ik hield mijn adem in en liet mezelf uiterst zachtjes neerzakken op de weegschaal tot ik een voor mij aanvaardbaar gewicht zag verschijnen.

Ik weeg nu op deze wijze ‘volledig aangekleed met mijn Crockskes’  : 55 KG.   Knappe truuk hé ladies?

Ik had natuurlijk veel liever zoals de andere mensen in’t zonnetje op het grote kermis terras gezeten en van daar uit financieel de gemeenschap gesteund, maar tegenwoordig nog medewerkers vinden die zichzelf drie dagen  ‘gratis’ willen opofferen wordt steeds moeilijker.

Maar kom,  laat ik het langs de zonnige kant bekijken, ik heb heel veel vrienden en kennissen  teruggezien en dat is ook plezant. 

Onze kleinkinderen hebben zich ook drie dagen lang  reuze geamuseerd, zonen hebben hun oude studiegenoten terug ontmoet en gezellig zitten keuvelen over pot en pint.

Dit was altijd de bedoeling van Pastoor – zijn liefste wens was onze wijkgemeenschap elk jaar weer samenbrengen, het hoefde voor hem niet altijd in een kerk te zijn;  op een terras met een lekkere pint gezellig samenzijn op een kermis was naar zijn mening veel aangenamer en iedereen was welkom,  ongeacht de kleur of de god die ze al of niet aanbidden.

Terloops wil ik ook nog – niet om te stoefen,maar gewoon als mededeling zeggen, -(enfin toch een beetje om te stoefen) – dat onze kwisploeg met een paar puntjes verschil tweede is geëindigd.   
De winnende ploeg bestond uit acht personen, die van ons maar uit zes; zij beschikten dus over twee hersenpannen meer!   Volgend jaar vragen we er nog twee vrienden bij en dan winnen we vast en zeker. 
Ik beken heel deemoedig, ik ben een streverke ziet ge : ik win graag en ’t is niet voor de prijzen hoor,  want iedereen krijgt dezelfde prijs, ’t is gewoon voor de …ja voor watte?    Omdat ik zoals Tom Boonen liever nummer één ben dan nummer twee zeker?

Ik wou hierboven een foto zetten van onze voorgevel die nu helemaal vol blauwe regen hangt, ’t is prachtig al zeg ik het zelf, maar de pillen van de camera waren leeg.

Achter in de tuin bloeien de seringen en camelia welig – mijn pioenboomke heeft echter nog wat aanmoediging nodig denk ik of ’t is misschien een laatbloeierke.

 Gert, een engeltje - geboren en overleden op 29 april 2008.

Er zijn zo van die dagen die in mineur starten en blijven duren, gisteren was er zo eentje.  

De dag ervoor kreeg ik als ‘ambulante medewerkster’ door zoon 2 de “tombola kraam” met “Rad van Fortuin” toegewezen op  onze Vlaamse Kermis. 
Kinderen vinden onze Vlaamse Kermis  heerlijk, de ouders veel minder, want elke draai aan het Rad en elk lotje kost hen een euro.

De man die deze kraam al jaren voor zijn rekening neemt was ziek, dus “ons mama (bibieke dus) zou het wel doen.

“Ons mama” kwam een uurtje voor de kermis begon en zag tot haar grote verbazing een lege tent!

Omdat “ons mama” geen flauw idee had wat er van haar verwacht werd liep ze achter drukwerkende medeorganisator zoon 2 aan, die net zoals haar vroegere baas heen en weer lopend dicteerde, gelukkig had moeder vroeger Steno geleerd.

Ik noteerde  dat ik in lokaal X dozen moest zoeken met prijzen, lotjes moest verkopen – elk lotje had drie vakjes om open te maken en bij getallen van 17 tot 21 had je prijs, eronder of erboven was het nada.

De prijzen moesten worden uitgestald naar waarde: “ja zeg mama zoek het maar uit hé, ge ziet toch of iets waardevol is of niet hé” : dus, diepe, héél diepe zucht,  de meer waardevolle zette ‘ons mama’  bij 21 en de iets mindere … enfin ge snapt het ook wel zeker?

Nog steeds achter zoon 2 aanrennend werd me vervolgens de werking van “het Rad” uitgelegd en de prijzen daarvoor mocht ik ook halen in lokaal X en uitstallen. 
Ik kreeg vervolgens een koffertje wisselgeld, twee drankbonnetjes voor ’t geval ik dorst kreeg, de raad om het Rad goed in’t oog te houden want het stond niet erg stevig en kon van de tafel vliegen – et voilà – vijf minuten uitleg en “ons mama” moest verder hare plan maar trekken.

“Ons mama” stamt gelukkig af van een grootmoeder, moeder en tantes die winkels hadden en markten deden in Blankenberge, dus de matriarchale overgeërvde genen schoten in werking en alles stond klaar toen de eerste kindjes stonden te dringen om aan het rad te draaien.

Twee volle Triples zijn door de danige force bij het draaien aan het Rad van mijn kraam gevlogen… toen ik er nog eentje vroeg aan de bar – ik had nog geen druppel gedronken – zullen ze gedacht hebben dat ik ze flink kon verzetten. 
Ik heb die laatste dan maar veiligheidshalve op de grond neergezet.

Ik kreeg het ook niet over mijn hart om de kinderen die niets wonnen zonder prijs weg te zenden,  dus ik rommelde tussen mijn prijzen om een doos met troostprijzen samen te stellen.

Een islamitisch jongentje won een hoofdprijs voor zijn euro – een mand vol streekbieren – en zei verdrietig : “ik mag dat niet aannemen want wij drinken geen alcohol”.   Even wou ik zeggen : “hou het dan bij om als geschenk te geven aan een niet-islamiet” maar mijn peperkoeken hart liet dat weer niet toe, dus ik zocht een assortiment andere prijzen bijeen en duwde die in zijn overgelukkige armpjes.

Ondertussen was ik ook lotjes aan’t verkopen aan mensen, waarvan er velen  niet tot 21 konden tellen en daarvoor mijn hulp nodig hadden,  terwijl mijn oeuil de Moscou  mijn kwakkel  Rad in’t oog moest houden, want de voorbij lopende kindjes konden er niet afblijven.

Veel bekenden en familieleden passeerden mijn kraam en stopten even voor een babbeltje.

Onze kleinzonen keken al weken uit naar deze Kermis, ze vinden het nog beter dan de Sinksenfoor.

Kleinzoon 2 had al zijn punten bijeen gespaard en kwam met schitterende oogjes zijn droomprijs laten zien: een mini plastic emmertje gevuld met mini plastic insecten.   Als je hem had gevraagd om het in te wisselen voor een gouden beker zou hij het niet gedaan hebben.

Tegen de avond aan begon Herniaretta flink katoen te geven en mijn onlangs verstuikte enkel protesteerde ook venijnig – de pijnstillers waren uitgewerkt.

Doodmoe pikkelde ik na de sluiting van de Kermis naar huis,  want ventje bleef nog voor de Karaoke avond.

Gisteren hebben mijn lieve blogvrienden mij eens gezien op een ‘Hump day’ zoals ons Lipske ze noemt.   Ik was inderdaad nog steeds kribbig, waarschijnlijk door de pijn….sorry hoor maatjes, de volgende keer zal ik mijn best doen om terug wat vrolijker te zijn.

Vandaag – terug beneveld door de nodige medicatie en na een goede nachtrust – voel ik me wat beter en seffens trek ik weer naar wat nu blijkbaar ‘mijn’ tombola kraam is.  

Vandaag heb ik wel aan mijne zilveren gevraagd om al vroeger te vertrekken en de zware dozen met prijzen uit lokaal X te halen en klaar te zetten in het kraampje.  Herniaretta zal blij zijn dat ze niet hoeft te heffen.

Vanavond is het dan ook nog de grote Kermis Kwis en ons kwisploegje doet het altijd heel goed, dat zal waarschijnlijk vanavond ook zo wel zijn.  

Omdat ik gisteren mijn maandelijkse afspraak had met mijn blogmaatjes heb ik forfait gegeven aan het Kermis VIP-diner en de daaropvolgende Miss-verkiezing met show met Dirk Denoyelle.

Broer Ardennen, die ook altijd komt helpen op de Kermis was wel geweest en hij vertelde vanmorgen dat de Miss verkiezing hilarisch was.  Het was de eerste keer dat dit op het programma stond.

Er waren (zo bleek nadien) slechts vier of vijf inschrijvingen en de organisators gaven voor de lol achter de schermen de dames elke keer een ander nummer en stuurden het terug het podium op zodat het leek alsof ze met veel waren.

De parade van mooie dames bleef maar duren tot ze in de zaal eindelijk doorkregen dat het altijd dezelfde dames waren die met een andere nummer paradeerden.

Bon, ik zie de klok hier met warpsnelheid tikken en ik moet me nog klaarmaken en seffens op tijd in mijn kraampje zijn,  want met het mooi weer van vandaag zullen er nog meer kindjes komen vermoed ik.
Het gaat weer een drukke dag worden, ik voel het in mijn knoken.

Benieuw of Herniaretta het volhoudt want morgen is er nog een dag … pfffft…..