Er zijn zo van die dagen die in mineur starten en blijven duren, gisteren was er zo eentje.  

De dag ervoor kreeg ik als ‘ambulante medewerkster’ door zoon 2 de “tombola kraam” met “Rad van Fortuin” toegewezen op  onze Vlaamse Kermis. 
Kinderen vinden onze Vlaamse Kermis  heerlijk, de ouders veel minder, want elke draai aan het Rad en elk lotje kost hen een euro.

De man die deze kraam al jaren voor zijn rekening neemt was ziek, dus “ons mama (bibieke dus) zou het wel doen.

“Ons mama” kwam een uurtje voor de kermis begon en zag tot haar grote verbazing een lege tent!

Omdat “ons mama” geen flauw idee had wat er van haar verwacht werd liep ze achter drukwerkende medeorganisator zoon 2 aan, die net zoals haar vroegere baas heen en weer lopend dicteerde, gelukkig had moeder vroeger Steno geleerd.

Ik noteerde  dat ik in lokaal X dozen moest zoeken met prijzen, lotjes moest verkopen – elk lotje had drie vakjes om open te maken en bij getallen van 17 tot 21 had je prijs, eronder of erboven was het nada.

De prijzen moesten worden uitgestald naar waarde: “ja zeg mama zoek het maar uit hé, ge ziet toch of iets waardevol is of niet hé” : dus, diepe, héél diepe zucht,  de meer waardevolle zette ‘ons mama’  bij 21 en de iets mindere … enfin ge snapt het ook wel zeker?

Nog steeds achter zoon 2 aanrennend werd me vervolgens de werking van “het Rad” uitgelegd en de prijzen daarvoor mocht ik ook halen in lokaal X en uitstallen. 
Ik kreeg vervolgens een koffertje wisselgeld, twee drankbonnetjes voor ’t geval ik dorst kreeg, de raad om het Rad goed in’t oog te houden want het stond niet erg stevig en kon van de tafel vliegen – et voilà – vijf minuten uitleg en “ons mama” moest verder hare plan maar trekken.

“Ons mama” stamt gelukkig af van een grootmoeder, moeder en tantes die winkels hadden en markten deden in Blankenberge, dus de matriarchale overgeërvde genen schoten in werking en alles stond klaar toen de eerste kindjes stonden te dringen om aan het rad te draaien.

Twee volle Triples zijn door de danige force bij het draaien aan het Rad van mijn kraam gevlogen… toen ik er nog eentje vroeg aan de bar – ik had nog geen druppel gedronken – zullen ze gedacht hebben dat ik ze flink kon verzetten. 
Ik heb die laatste dan maar veiligheidshalve op de grond neergezet.

Ik kreeg het ook niet over mijn hart om de kinderen die niets wonnen zonder prijs weg te zenden,  dus ik rommelde tussen mijn prijzen om een doos met troostprijzen samen te stellen.

Een islamitisch jongentje won een hoofdprijs voor zijn euro – een mand vol streekbieren – en zei verdrietig : “ik mag dat niet aannemen want wij drinken geen alcohol”.   Even wou ik zeggen : “hou het dan bij om als geschenk te geven aan een niet-islamiet” maar mijn peperkoeken hart liet dat weer niet toe, dus ik zocht een assortiment andere prijzen bijeen en duwde die in zijn overgelukkige armpjes.

Ondertussen was ik ook lotjes aan’t verkopen aan mensen, waarvan er velen  niet tot 21 konden tellen en daarvoor mijn hulp nodig hadden,  terwijl mijn oeuil de Moscou  mijn kwakkel  Rad in’t oog moest houden, want de voorbij lopende kindjes konden er niet afblijven.

Veel bekenden en familieleden passeerden mijn kraam en stopten even voor een babbeltje.

Onze kleinzonen keken al weken uit naar deze Kermis, ze vinden het nog beter dan de Sinksenfoor.

Kleinzoon 2 had al zijn punten bijeen gespaard en kwam met schitterende oogjes zijn droomprijs laten zien: een mini plastic emmertje gevuld met mini plastic insecten.   Als je hem had gevraagd om het in te wisselen voor een gouden beker zou hij het niet gedaan hebben.

Tegen de avond aan begon Herniaretta flink katoen te geven en mijn onlangs verstuikte enkel protesteerde ook venijnig – de pijnstillers waren uitgewerkt.

Doodmoe pikkelde ik na de sluiting van de Kermis naar huis,  want ventje bleef nog voor de Karaoke avond.

Gisteren hebben mijn lieve blogvrienden mij eens gezien op een ‘Hump day’ zoals ons Lipske ze noemt.   Ik was inderdaad nog steeds kribbig, waarschijnlijk door de pijn….sorry hoor maatjes, de volgende keer zal ik mijn best doen om terug wat vrolijker te zijn.

Vandaag – terug beneveld door de nodige medicatie en na een goede nachtrust – voel ik me wat beter en seffens trek ik weer naar wat nu blijkbaar ‘mijn’ tombola kraam is.  

Vandaag heb ik wel aan mijne zilveren gevraagd om al vroeger te vertrekken en de zware dozen met prijzen uit lokaal X te halen en klaar te zetten in het kraampje.  Herniaretta zal blij zijn dat ze niet hoeft te heffen.

Vanavond is het dan ook nog de grote Kermis Kwis en ons kwisploegje doet het altijd heel goed, dat zal waarschijnlijk vanavond ook zo wel zijn.  

Omdat ik gisteren mijn maandelijkse afspraak had met mijn blogmaatjes heb ik forfait gegeven aan het Kermis VIP-diner en de daaropvolgende Miss-verkiezing met show met Dirk Denoyelle.

Broer Ardennen, die ook altijd komt helpen op de Kermis was wel geweest en hij vertelde vanmorgen dat de Miss verkiezing hilarisch was.  Het was de eerste keer dat dit op het programma stond.

Er waren (zo bleek nadien) slechts vier of vijf inschrijvingen en de organisators gaven voor de lol achter de schermen de dames elke keer een ander nummer en stuurden het terug het podium op zodat het leek alsof ze met veel waren.

De parade van mooie dames bleef maar duren tot ze in de zaal eindelijk doorkregen dat het altijd dezelfde dames waren die met een andere nummer paradeerden.

Bon, ik zie de klok hier met warpsnelheid tikken en ik moet me nog klaarmaken en seffens op tijd in mijn kraampje zijn,  want met het mooi weer van vandaag zullen er nog meer kindjes komen vermoed ik.
Het gaat weer een drukke dag worden, ik voel het in mijn knoken.

Benieuw of Herniaretta het volhoudt want morgen is er nog een dag … pfffft…..

 En verder: Bibieke was drie dagen na elkaar in een kerk – jawadde !  
Da’s recht naar den hemel zonder aflaten te moeten kopen als ik me niet vergis.

Maar van “hemels” gesproken.

Gisteren zijn we naar een "schitterende" vertolking van de Carmina Burana geweest in de Sint Carolus Borromeuskerk.  Dat was mijn verjaardagsgeschenk van schoondochter en zoon 1.   Het mooiste plekje van Antwerpen, de mooiste kerk van Antwerpen en prachtige muziek en gezang, wat kan een mens nog meer verlangen?

Vanmorgen moesten we wel vroeg uit de veren,  want we waren uitgenodigd op het vormsel van achternichtje en het was een flink eind rijden.  
Ze zijn nog niet zo lang geleden verhuisd van de koekenstad naar de verre, verre boerenbuiten.

Zo’n dorp heeft wel charme dacht ik bij mijn eigen zichzelve,  toen we door al het mooie groen reden langs de enorme villa’s (wie zijn toch al die rijke mensen ?– ’t kunnen toch allemaal geen lotto-winnaars zijn! ) - en wat later in het dorpskerkje zaten.

Het moet wel plezant zijn,  wonen waar je iedereen kent, en iedereen kent u, maar ik veronderstel dat je in een dorp moet opgroeien om het écht te kunnen waarderen. 

Ik blijf ik in hart en nieren een stadsmens en ik zou het ook niet leuk vinden als buurman plots zonder enige verwittiging naast me in de keuken zou staan.

Omdat we hier in België nooit weten welk weer ons te wachten staat had nichtje in de dorpsfeestzaal ook een springkasteel en grappige fietsen en andere spelletjes gezet voor de vele aanwezige kinderen.

Buiten scheen er vandaag wel een stralende zon, maar we hebben de middag toch grotendeels binnen aan tafel doorgebracht, èn zoals het goede Pallieters betaamt,  de hele tijd etend en drinkend.  De partner van nichtje is kok, need I say more?

Ventje was ‘onder zachte dwang van mijnentwege’ vandaag BOB, dus ik kon nog iets meer dan hij genieten van het feestje.

Zonder zijn Duuuuuveltjes komen zijn '–ik-dans-de-Samba-en de Marie-Louise-'  benen niet los.  Jammer

Enfin, ’t zoveelste feestje zit er weeral op en het zal morgen ook weer te zien zijn op de weegschaal vrees ik.

Hoe gaat het weer? 
Ieder pondje door het mondje hangt daarna aan uw kontje .... 

Triest mogen we eigenlijk niet zijn, want tenslotte gaan gelovigen op dat moment naar hun eeuwig paradijs en me dunkt dat een pastoor wel gelovig zal geweest zijn, want anders had hij het zo lang niet volgehouden.

De mis was heel sober, net zoals hij het gewild had.  
Het moest vandaag - vrijdag - gebeuren want morgen zaterdag is’t eerste communie in de parochie.

De kerk zat nu al stampvol, wat zou het geweest zijn op een zaterdag?

De mis werd opgedragen door zijn vriend-priester èn de vicaris van de bisschop èn twee parochie assistenten. 

Ik dacht dat het op z’n minst de bisschop zelf zou zijn omdat er nog maar zo weinig priesters zijn, maar Daneels zal andere zaken om zijn hoofd hebben – hij was waarschijnlijk naarstig op zoek naar nieuwe priesters.  Ze zijn tegenwoordig niet zo erg dik bezaaid.

Ik ga enkel naar de mis voor begrafenissen, huwelijken en doopsels en ik merkte vandaag op dat er na pastoor geen échte opvolging meer is.

Er zijn nu ‘parochie assistenten’:  een echtpaar. 
Die mensen bedoelen het waarschijnlijk heel goed maar ik zit met een prangende vraag.

Waarom zaaaaaaagen die mensen altijd zo?

Ik bedoel: krijgen priesters en ‘assistenten’ speciale lessen om op die vreselijke zingende, zagende, zalvende toon te spreken?

Dat was nu juist wat pastoor zo onderscheidde van de anderen.  Hij sprak heel gewoon en heel boeiend en niet op die vreselijke kerkelijke-zing-zalvende toon, waar ik de kriebels van krijg.

Bovendien staan ze ook altijd met hun handen zo half omhoog, de palmzijde open naar u toe.  
Ik heb nog nooit zo tegen iemand een uitleg staan doen.
“Mens, doe toch gewoon” zit ik dan de hele tijd te denken.

Even erg vind ik de zaag-zangliedjes.  
Het zou toch stukken beter zijn indien we uit volle borst, in de handen klappend,  gospels konden meezingen en  af en toe eens lekker luid: ‘Halleeeeluuuujaaaaa’!   roepen om ons te ontladen.

Gelukkig hebben de vader en de broer van mijn schoondochter op het einde van de dienst een mooie, ontroerende, soms vrij grappige tekst voorgelezen op een normale spreektoon.

Pastoor zou tevreden geweest zijn!  

Hij hield ook niet van al dat stijf kerkelijk gedoe.

Zondag gaan we weer naar de mis – het wordt al bijna een gewoonte!  

Maar deze keer is het voor een vormsel.  

Benieuwd hoe ze daar op den boerenbuiten de mis doen, zouden ze daar ook op diezelfde rare zalvende manier spreken?

Maar - to get to the point - zoals de Britten zeggen.

Gisterenavond kwamen onze twee oudste kleinzonen slapen en ze hadden een DVD bij.

Ge kunt het wel raden zeker?

Juist, het was ET  en alle herinneringen van dertig jaar geleden kwamen terug boven.

Kleinzoon keek me met pretoogjes aan, giechelde en zei: " ge gaat het nooit raden nana, 't een film over een platkop!"
Hun papa kon niet snel genoeg de deur uitgewerkt worden,  de pyama’s aan en wij samen knus in de zetel voor de TV.

Mijne zilveren ook, maar hij was compleet afgepeigerd na een dag hard labeur op de bouwwerf van zoon 2 en sliep al na vijf minuten. (als hij niet afgepeigerd is slaapt hij ook wel na vijf minuten, maar soit)

Gelukkig – of ongelukkig, ’t is maar hoe ge het bekijkt – kunt ge tegenwoordig de taal kiezen op een DVD, want onze kleinzonen zijn derde generatie en spreken geen engels meer, er werd daarom gekozen voor de optie ‘Nederlands'.    Als het gaat kiezen we liever Vlaams, maar die keuze was er niet op deze DVD.

Die Nederlandse gedubde versie klonk wel raar, maar gelukkig  hadden ze het meesterlijk stukje dialoog  : “Ietie gooo hooooom” nog in de originele taal erin gelaten.
Geef toe dat er bij ‘Ietie wiiiil naaaaar huiiiiis’ veel van de charme verloren zou gaan.

Ik bekeek de film als in een déjà-vu.    Met vijfjarig kleinzoontje op de schoot leek het alsof ik gewoon een grote stap terug in de tijd had gezet.

Spijtig genoeg haalde hij het einde niet.  Zijn hoofdje werd zwaarder en zwaarder op mijn schouder, het duimpje ging dieper in de mond en ik zag hem moeite doen om zijn oogjes open te houden.

“Wilt ge naar boven zoeteke?” vroeg ik en hij knikte halfslapend ja.  

Ge houdt die klein mannen speciaal laat op omdat ge denkt dat ze dan wat langer zullen slapen maar nee, om half acht waren ze klaarwakker.

Aan de ontbijttafel ondervond ik ook dat de tienerjaren veel sneller lijken te beginnen dan vroeger.

Ik herinner me als eerste muziek de 'Twist' met Chubby Checker, maar ik was toen zeker al dertien jaar oud.
Kleinzoon 1, slechts zeven jaar oud, vertelde dat er op Ketnet ‘keitoffe, coole’ liedjes gezongen werden en hij begon toen als een volleerde popster een of ander hitje te zingen.  
’t Was nog goed ook, geen enkele valse noot en zelfs met de nodige show erbij.    
Met zijn knappe looks, zijn aanstekelijke lach en zijn lange, dikke lokken gaat hij later nog veel hartjes breken, daar ben ik van overtuigd.

Maar ja..zo denkt elke grootmoeder over haar kleinzoon zeker?

Onze jongste zoon heeft er ook ooit zo eentje gehad.  
Ik zocht naar een afbeelding op Google, maar vond er geen, maar ik ben ervan overtuigd dat jullie weten welke ik bedoel.

De snelheid die deze fietsjes kunnen halen is onwaarschijnlijk.

Seppe heeft zo’n fietsje  en overal moet het mee.   Ook naar hier natuurlijk. 

Als een sneltrein raast hij keer op keer door de living, via de keuken naar de veranda. 

Hij remt dan met beide voeten af vlak voor de glazen verandadeur.  
Uit schrik heb ik er al van alles voorgezet.    
Onderweg is er één mini opstapje tussen de living en de keuken en dan gil ik elke keer : “STOOOOOOP”, waarbij hij plots remt, mij elke keer bijna een hartaanval bezorgt omdat ik denk dat hij overkop zal gaan, breed lachend naar mij omkijkt en ook zijn variatie op het woord “TOOOOOOP” geeft, vervolgens super voorzichtig zijn voorwiel opheft en dan weer zoevend verder fietst.

Het liefste heeft hij nog dat ventje in’t midden van zijn traject staat met de benen wijd open en zo een brug maakt waaronder hij kan doorrijden.

Ventje beschermt zijn familiejuwelen met beide handen en Seppe trekt braaf zijn hoofd in wanneer hij keer op keer onder “de brug” doorzoemt, alsof hij al weet dat de gevolgen van een botsing bijzonder pijnlijk zullen zijn voor zijn grootvader.

Hij is nog steeds ziekjes, al zou je het nooit geloven als je hem bezig ziet.  
Toch blijft de koorts op en neer gaan en rare droge vlekjes komen er steeds bij.   Het lijkt niet op het ‘normale‘ vervellen na roodvonk Pazke,  dus vanavond gaat hij nog maar eens naar mevrouw doktoor.

De twee bompa’s waren gisteren weer aan het werk op het bouwwerf van zoonlief,  want de grote middelen werden gisteren ingezet – kranen hebben de hele achterzijde van het gebouw platgelegd en alles op containers geschept.

Ik was alleen met Seppe tot ventje weer thuis kwam en het onvermijdelijke is weer gebeurd.  
Herniaretta, al een tijdje in bedwang gehouden door sterke medicatie, nam venijnig weerwraak en sloeg halverwege de winkelstraat toe.   Gelukkig kon ik mankend en steunend op de buggy thuis geraken.

Tot mijn grote spijt moest ik aan zoon zeggen dat ik vandaag Seppe niet kon bijhouden. 
Hij moet kiezen,  ’t is ofwel zijn vader op de bouwwerf, ofwel hier bij mij thuis om Seppe op te pakken wanneer het nodig is.

Ik moet Herniaretta nu heel goed verzorgen,  want binnenkort hebben we een reisje gepland naar Bretagne met onze goede vrienden.  

Ik zal veiligheidshave toch eens moeten kijken of die steun-loop -zit- wagentjes voor oude mensen nog te koop staan in de Aldi. 

Laura lijkt er vandaag de brui aan te willen geven, dus ik zal nog maar eens een geel kaderke gebruiken, misschien komt ze dan weer tot bezinning.