En verder: Bibieke was drie dagen na elkaar in een kerk – jawadde !  
Da’s recht naar den hemel zonder aflaten te moeten kopen als ik me niet vergis.

Maar van “hemels” gesproken.

Gisteren zijn we naar een "schitterende" vertolking van de Carmina Burana geweest in de Sint Carolus Borromeuskerk.  Dat was mijn verjaardagsgeschenk van schoondochter en zoon 1.   Het mooiste plekje van Antwerpen, de mooiste kerk van Antwerpen en prachtige muziek en gezang, wat kan een mens nog meer verlangen?

Vanmorgen moesten we wel vroeg uit de veren,  want we waren uitgenodigd op het vormsel van achternichtje en het was een flink eind rijden.  
Ze zijn nog niet zo lang geleden verhuisd van de koekenstad naar de verre, verre boerenbuiten.

Zo’n dorp heeft wel charme dacht ik bij mijn eigen zichzelve,  toen we door al het mooie groen reden langs de enorme villa’s (wie zijn toch al die rijke mensen ?– ’t kunnen toch allemaal geen lotto-winnaars zijn! ) - en wat later in het dorpskerkje zaten.

Het moet wel plezant zijn,  wonen waar je iedereen kent, en iedereen kent u, maar ik veronderstel dat je in een dorp moet opgroeien om het écht te kunnen waarderen. 

Ik blijf ik in hart en nieren een stadsmens en ik zou het ook niet leuk vinden als buurman plots zonder enige verwittiging naast me in de keuken zou staan.

Omdat we hier in België nooit weten welk weer ons te wachten staat had nichtje in de dorpsfeestzaal ook een springkasteel en grappige fietsen en andere spelletjes gezet voor de vele aanwezige kinderen.

Buiten scheen er vandaag wel een stralende zon, maar we hebben de middag toch grotendeels binnen aan tafel doorgebracht, èn zoals het goede Pallieters betaamt,  de hele tijd etend en drinkend.  De partner van nichtje is kok, need I say more?

Ventje was ‘onder zachte dwang van mijnentwege’ vandaag BOB, dus ik kon nog iets meer dan hij genieten van het feestje.

Zonder zijn Duuuuuveltjes komen zijn '–ik-dans-de-Samba-en de Marie-Louise-'  benen niet los.  Jammer

Enfin, ’t zoveelste feestje zit er weeral op en het zal morgen ook weer te zien zijn op de weegschaal vrees ik.

Hoe gaat het weer? 
Ieder pondje door het mondje hangt daarna aan uw kontje .... 

Triest mogen we eigenlijk niet zijn, want tenslotte gaan gelovigen op dat moment naar hun eeuwig paradijs en me dunkt dat een pastoor wel gelovig zal geweest zijn, want anders had hij het zo lang niet volgehouden.

De mis was heel sober, net zoals hij het gewild had.  
Het moest vandaag - vrijdag - gebeuren want morgen zaterdag is’t eerste communie in de parochie.

De kerk zat nu al stampvol, wat zou het geweest zijn op een zaterdag?

De mis werd opgedragen door zijn vriend-priester èn de vicaris van de bisschop èn twee parochie assistenten. 

Ik dacht dat het op z’n minst de bisschop zelf zou zijn omdat er nog maar zo weinig priesters zijn, maar Daneels zal andere zaken om zijn hoofd hebben – hij was waarschijnlijk naarstig op zoek naar nieuwe priesters.  Ze zijn tegenwoordig niet zo erg dik bezaaid.

Ik ga enkel naar de mis voor begrafenissen, huwelijken en doopsels en ik merkte vandaag op dat er na pastoor geen échte opvolging meer is.

Er zijn nu ‘parochie assistenten’:  een echtpaar. 
Die mensen bedoelen het waarschijnlijk heel goed maar ik zit met een prangende vraag.

Waarom zaaaaaaagen die mensen altijd zo?

Ik bedoel: krijgen priesters en ‘assistenten’ speciale lessen om op die vreselijke zingende, zagende, zalvende toon te spreken?

Dat was nu juist wat pastoor zo onderscheidde van de anderen.  Hij sprak heel gewoon en heel boeiend en niet op die vreselijke kerkelijke-zing-zalvende toon, waar ik de kriebels van krijg.

Bovendien staan ze ook altijd met hun handen zo half omhoog, de palmzijde open naar u toe.  
Ik heb nog nooit zo tegen iemand een uitleg staan doen.
“Mens, doe toch gewoon” zit ik dan de hele tijd te denken.

Even erg vind ik de zaag-zangliedjes.  
Het zou toch stukken beter zijn indien we uit volle borst, in de handen klappend,  gospels konden meezingen en  af en toe eens lekker luid: ‘Halleeeeluuuujaaaaa’!   roepen om ons te ontladen.

Gelukkig hebben de vader en de broer van mijn schoondochter op het einde van de dienst een mooie, ontroerende, soms vrij grappige tekst voorgelezen op een normale spreektoon.

Pastoor zou tevreden geweest zijn!  

Hij hield ook niet van al dat stijf kerkelijk gedoe.

Zondag gaan we weer naar de mis – het wordt al bijna een gewoonte!  

Maar deze keer is het voor een vormsel.  

Benieuwd hoe ze daar op den boerenbuiten de mis doen, zouden ze daar ook op diezelfde rare zalvende manier spreken?

Maar - to get to the point - zoals de Britten zeggen.

Gisterenavond kwamen onze twee oudste kleinzonen slapen en ze hadden een DVD bij.

Ge kunt het wel raden zeker?

Juist, het was ET  en alle herinneringen van dertig jaar geleden kwamen terug boven.

Kleinzoon keek me met pretoogjes aan, giechelde en zei: " ge gaat het nooit raden nana, 't een film over een platkop!"
Hun papa kon niet snel genoeg de deur uitgewerkt worden,  de pyama’s aan en wij samen knus in de zetel voor de TV.

Mijne zilveren ook, maar hij was compleet afgepeigerd na een dag hard labeur op de bouwwerf van zoon 2 en sliep al na vijf minuten. (als hij niet afgepeigerd is slaapt hij ook wel na vijf minuten, maar soit)

Gelukkig – of ongelukkig, ’t is maar hoe ge het bekijkt – kunt ge tegenwoordig de taal kiezen op een DVD, want onze kleinzonen zijn derde generatie en spreken geen engels meer, er werd daarom gekozen voor de optie ‘Nederlands'.    Als het gaat kiezen we liever Vlaams, maar die keuze was er niet op deze DVD.

Die Nederlandse gedubde versie klonk wel raar, maar gelukkig  hadden ze het meesterlijk stukje dialoog  : “Ietie gooo hooooom” nog in de originele taal erin gelaten.
Geef toe dat er bij ‘Ietie wiiiil naaaaar huiiiiis’ veel van de charme verloren zou gaan.

Ik bekeek de film als in een déjà-vu.    Met vijfjarig kleinzoontje op de schoot leek het alsof ik gewoon een grote stap terug in de tijd had gezet.

Spijtig genoeg haalde hij het einde niet.  Zijn hoofdje werd zwaarder en zwaarder op mijn schouder, het duimpje ging dieper in de mond en ik zag hem moeite doen om zijn oogjes open te houden.

“Wilt ge naar boven zoeteke?” vroeg ik en hij knikte halfslapend ja.  

Ge houdt die klein mannen speciaal laat op omdat ge denkt dat ze dan wat langer zullen slapen maar nee, om half acht waren ze klaarwakker.

Aan de ontbijttafel ondervond ik ook dat de tienerjaren veel sneller lijken te beginnen dan vroeger.

Ik herinner me als eerste muziek de 'Twist' met Chubby Checker, maar ik was toen zeker al dertien jaar oud.
Kleinzoon 1, slechts zeven jaar oud, vertelde dat er op Ketnet ‘keitoffe, coole’ liedjes gezongen werden en hij begon toen als een volleerde popster een of ander hitje te zingen.  
’t Was nog goed ook, geen enkele valse noot en zelfs met de nodige show erbij.    
Met zijn knappe looks, zijn aanstekelijke lach en zijn lange, dikke lokken gaat hij later nog veel hartjes breken, daar ben ik van overtuigd.

Maar ja..zo denkt elke grootmoeder over haar kleinzoon zeker?

Onze jongste zoon heeft er ook ooit zo eentje gehad.  
Ik zocht naar een afbeelding op Google, maar vond er geen, maar ik ben ervan overtuigd dat jullie weten welke ik bedoel.

De snelheid die deze fietsjes kunnen halen is onwaarschijnlijk.

Seppe heeft zo’n fietsje  en overal moet het mee.   Ook naar hier natuurlijk. 

Als een sneltrein raast hij keer op keer door de living, via de keuken naar de veranda. 

Hij remt dan met beide voeten af vlak voor de glazen verandadeur.  
Uit schrik heb ik er al van alles voorgezet.    
Onderweg is er één mini opstapje tussen de living en de keuken en dan gil ik elke keer : “STOOOOOOP”, waarbij hij plots remt, mij elke keer bijna een hartaanval bezorgt omdat ik denk dat hij overkop zal gaan, breed lachend naar mij omkijkt en ook zijn variatie op het woord “TOOOOOOP” geeft, vervolgens super voorzichtig zijn voorwiel opheft en dan weer zoevend verder fietst.

Het liefste heeft hij nog dat ventje in’t midden van zijn traject staat met de benen wijd open en zo een brug maakt waaronder hij kan doorrijden.

Ventje beschermt zijn familiejuwelen met beide handen en Seppe trekt braaf zijn hoofd in wanneer hij keer op keer onder “de brug” doorzoemt, alsof hij al weet dat de gevolgen van een botsing bijzonder pijnlijk zullen zijn voor zijn grootvader.

Hij is nog steeds ziekjes, al zou je het nooit geloven als je hem bezig ziet.  
Toch blijft de koorts op en neer gaan en rare droge vlekjes komen er steeds bij.   Het lijkt niet op het ‘normale‘ vervellen na roodvonk Pazke,  dus vanavond gaat hij nog maar eens naar mevrouw doktoor.

De twee bompa’s waren gisteren weer aan het werk op het bouwwerf van zoonlief,  want de grote middelen werden gisteren ingezet – kranen hebben de hele achterzijde van het gebouw platgelegd en alles op containers geschept.

Ik was alleen met Seppe tot ventje weer thuis kwam en het onvermijdelijke is weer gebeurd.  
Herniaretta, al een tijdje in bedwang gehouden door sterke medicatie, nam venijnig weerwraak en sloeg halverwege de winkelstraat toe.   Gelukkig kon ik mankend en steunend op de buggy thuis geraken.

Tot mijn grote spijt moest ik aan zoon zeggen dat ik vandaag Seppe niet kon bijhouden. 
Hij moet kiezen,  ’t is ofwel zijn vader op de bouwwerf, ofwel hier bij mij thuis om Seppe op te pakken wanneer het nodig is.

Ik moet Herniaretta nu heel goed verzorgen,  want binnenkort hebben we een reisje gepland naar Bretagne met onze goede vrienden.  

Ik zal veiligheidshave toch eens moeten kijken of die steun-loop -zit- wagentjes voor oude mensen nog te koop staan in de Aldi. 

Laura lijkt er vandaag de brui aan te willen geven, dus ik zal nog maar eens een geel kaderke gebruiken, misschien komt ze dan weer tot bezinning.

Mijn huid heeft dringend nood aan een fikse dosis vitamine A na die ellenlange grijze winter.

’t Zou ook van pas komen voor mijn pijnlijke, rode gebarsten lippen en mijn even rode neus.  
Gisteren, voor het slapengaan,  smeerde ik lippen en neus in met een dikke laag baby-poep-zalf en ik geef toe: het was zeker geen verbetering, ik leek op een personage uit de griezelfilm Scream. 

Voilà,  nu heeft iedereen in de familie tegelijk een zware verkoudheid, laat ons  hopen dat het eindelijk de grand finale:  “de bloemekee” is,  zoals bij vuurwerk.

Zieke zoon 2 heeft daarstraks zieke Seppe gebracht, die nog altijd koorts en vlekken heeft.  Hij is pas van de antibiotica af. 
De kinderarts denkt nu aan ofwel eczeem, ofwel nog een ander extra viruske. 

 ’t Ja,  als ze het niet weten slaan ze er ook maar met hun klak naar nietwaar? 
Aan de nog steeds rode frambozen tong te zien - (hij had roodvonk - een streptokokken infectie) -  zou hij van mij toch nog een extra dosis antibiotica gekregen hebben, maar ik ben geen dokter, enkel een (on-)ervaringsdeskundige.

Enfin…We shall see said the blind man!

Gisteren kwam neef dolgelukkig binnen met het grote nieuws dat hij en zijn vrouwtje hier in de buurt een ander huis gekocht hebben, vlak naast het parkje waar Herman (de echtgenoot van Paz)  vroeger accordeon speelde voor de Volksdansgroep.

Wat is dat met al dat huizen kopen?   Eerst onze jongste, nu neef. 
’t Is omdat het lente is zeker, ze willen allemaal een nieuw nest. 
Ik ben wel blij dat neef in de buurt blijft wonen.   Als een echte moederkloek wil ik zoveel mogelijk mijn familie om me heen, misschien omdat ik dat als kind  gemist heb, die familieweb van  grootouders, tantes en nonkels, neven en nichten.

In huis blijft alle werk staan, maar dat is de schuld van Harry Potter.   Hij heeft net die lelijke Voldemort weer verslagen in deel twee en ik ben nu aan deel drie begonnen.   
Wat een ongelooflijke fantasie heeft die J.K. Rowling toch.   Vroeger vond ik Enid Blyton de beste jeugdschrijfster,  na Richmal Crompton met de William reeksen. 

Ik had nooit gedacht dat ik nog zo van kinderboeken zou kunnen genieten.

Oei...misschien is dit het begin van de terugwaartse stap naar een tweede kindertijd.

Ocharme mijn bloeikes van kinderen!