• Wat is je liefste:

De oudste kleinkinderen waren met hun ouders op reis en de ouders van de twee jongste hadden beiden vakantie.

Ventje zou tijdens de paasvakantie elke dag gaan werken in het huis van zoon 2.

Maar ‘ ’t Kan verkeren’ zei Bredero.

De vrij onschuldige vijfde kinderziekte van Seppe bleef maar aanslepen.  De vlekken gingen en kwamen, de koorts ging op en af als een jojo.

Voor alle veiligheid had de dokter bij een volgend bezoek toch maar antibiotica voorgeschreven,  want zijn tong en keel waren heel rood,  wat kon wijzen op streptokokken infectie of op roodvonk.

Toen hij vorig weekend weer hoge koorts kreeg en bij de vlekken ook nog over het hele lichaam petachia (zeer kleine bloeduitstortingen),  trad het verfijnd moederinstinct van schoondochter in werking en besloot ze om naar spoed te gaan.

Onze Seppe is gene gewone hé?
Er werd onmiddellijk bloed afgenomen, een kathedertje gestoken waardoor straffere antibiotica kon toegediend worden.

Hij bleek ook een longontsteking te hebben,  wat de mama en ook de  dokter verbaasde vermits hij al ruim een week antibiotica nam.

Ons arme kleine dutske lag voor de zoveelste keer in zijn jong leventje  in’t ziekenhuis. 
Gelukkig bleven de bloedplaatjes op peil en de nieuwe antibiotica heeft ook goed geholpen want hij mag vandaag naar huis.  
Nu maar vingers en tenen gekruist houden dat het hierbij blijft.

Oef!

De twee bompa’s zijn vanmorgen weer vertrokken met zoon 2 om verder te gaan slopen.  
De bouwvergunningen zijn eindelijk binnen en nu kan het 'serieuze' werk beginnen.

Trouwe lezers weten dat ik van politiek praktisch niets begrijp, maar toen ik in de krant las dat Tony Blair EU Voorzitter wou worden vond ik dat toch wel héél straf!

Indien de Britten de euro niet willen invoeren, voor een opt-out hebben gekozen bij de ondertekening van de Schengen akkoorden,  dan behoren ze eigenlijk maar  omwille van hun ligging bij Europa, maar zijn het nog geen echte, volwaardige Europeanen.  
Moeilijke mensen die Britten, zeg dat ik het gezegd heb

Dat ze links willen blijven rijden mag  voor mijn part blijven - als een curiosum - , mijne zilveren vindt dat links rijden plezant, misschien omdat hij linkshandig is!    Ik zit daarentegen in de auto altijd met een heel bang hartje,  want ik moet zeggen wanneer hij mag voorbijsteken en hij steekt zoooo graag voorbij.  
Hij vertrouwt mijn inschattingsvermogen ook niet en wijkt dan toch maar elke keer uit om eens te kijken of er écht iemand uit de andere richting aankomt! Brrr....

In mei gaan we naar zus Engeland en ik moet op zoek naar mijn portemonneeke met Brits geld. 
Ziet ge hoe moeilijk dat is al dat Brits gedoe, en dan ginder al dat omrekenen weer, we zijn dat niet meer gewoon hé, ik zal mijn rekenmachientje maar best meenemen, tenzij er eentje ingebouwd is in mijn GSM - seffens eens controleren!   

Vorige week was een vrij kalme week, daarom had ik wat tijd om ook eens wat andere zaken uit te proberen op mijn blog zoals de kaderkes, maar ze trekken mijn blog wat open vind ik.
Ik zoek naar een oplossing.

Zoon 2 had twee weken vakantie en hij en mijne Zilveren hebben zich de hele week kunnen uitleven in het nieuw - bij manier van spreken - aangekochte huis van zoon.
Ze mochten doen wat mannen o zo graag doen : muren uitbreken en slopen!
Na de sloop zal de heropbouw beginnen, dus er staan me nog veel rustige dagen te wachten.
Nu zouden veel mensen waarschijnlijk vreselijk opzien tegen zo’n grote werken, maar zoon 2 en zijn padre vinden het allebei heerlijk.
Volgens mij hebben ze beiden een verkeerd beroep gekozen.
Gezien zijn gezegende leeftijd heeft mijne zilveren wel aangekondigd aan zoonlief dat het wel zijn laatste ‘grote’ verbouwing zal worden.

Dankzij de peis en vrede in huis heb ik rustig kunnen lezen en ik ben nu volledig in de ban van Harry Potter.

Eergisteren kwamen de kinderen eten en ik had dan ook tijd en goesting om nog een van ons moeder haar lekkere desserten klaar te maken. Meestal maak ik geen dessert want mijn velleke staat zo al flink gespannen.

Er wordt altijd zo negatief gesproken over de Britse keuken, maar hun ontbijt, hun pies (zeg paais) en hun desserten zijn toch niet te kloppen.

Ik had een Eve’s pudding klaargemaakt.
Heel gemakkelijk en héél lekker.

Ge maakt appelspijs (of ge koopt een pot) ge brengt het op smaak met wat citroensap, kaneel (optioneel) een klontje boter van ongeveer een soeplepel en ge laat de appelspijs koud worden terwijl ge het cakebeslag maakt dat erover moet.
(als de appelspijs uit een potteke komt is afkoelen natuurlijk niet nodig).

Het cakebeslag is ook poepsimpel: 75 gram boter goed opkloppen met 2 tikkeneikes en 100 gram kristalsuiker, dan doet ge daar 100 gram zelfrijzende bloem onder en 1 eetlepel kokend water.
Vervolgens de appelspijs in een voldoende diepe ovenschotel doen (ik gebruik een ronde cakevorm) daarbovenop de cakemix en hupsakee de voorverwarmde oven in tot het klaar is;  30-35 minuten op 180°C staat in mijn schriftje, maar in mijn oven duurt het langer, ik denk dat de thermostaat kapot is.
Enfin, ik steek er regelmatig in satéstokske in en als er geen ongebakken beslag meer aanhangt dan is het klaar.
Verder maakt ge een liter niet al de dikke vanillepap (ge moet het nog kunnen gieten) .

Het dessert ogenblik is aangebroken:  ge schept een portie Eve’s pudding op een diep dessertbord en daar kapt ge een ruime hoeveelheid warme vanillepudding over en mnjam mnjam…

van Keukenweetjes moest het weten, hij zou het zeker op zijn site zetten.

Eén grote minpunt van de week :

ik koop voor éne keer een dure mooie rok.
Op het feest van schoonma plast Seppe op mijn nieuwe dure mooie rok.
Ik leg de rok bij de fijne was, zeg tegen mijne Zilveren : let op, dat rokske niet in ’t wasmachien steken, da’s fijne was!

Ge kunt het al raden zeker?
Just!
Ik heb nu nog een mini-rokske

Om een oog uit te bleiten zeggen we hier in Antwerpen.

Ik voelde het al van tevoren in mijn knoken dat het niet zou lukken, alhoewel:  het grootste deel van de dag heb ik rustig aan de PC  foto’s van de verjaardagsfeestjes kunnen ophalen en in mappen zetten èn mijn blogtekstje schrijven èn wat in Harry Potter 1 lezen.

Ventje was een hele dag gaan werken in de bouw van zoon 2 en toen hij thuis kwam rond zes uur hebben we gegeten en ben ik  – nog steeds in mijn pyama - in de zetel gaan liggen. 
Ik ging nog een poging doen om Ice Age 2 te zien (ik maak een kindfase door)

Tring tring … zoon 2 aan de telefoon : “ zeg mama er is een Britse kozijn van u naar u op zoek,  een zekere Derek uit Engeland!   Ik verwittig u maar,  want ik heb uw telefoon nummer doorgegeven en hij zal u waarschijnlijk bellen! Toedeloekes.” Verwonderd keek ik naar mijne zilveren,  want Derek is inderdaad mijn kozijn, mijn vader en zijn moeder zijn broer en zus (zie foto) en vroeger hadden we vrij veel contact,  maar de laatste tien jaar hebben we niets meer van hem of zijn familie gehoord.

Mijn fronsrimpels waren nog niet terug gezakt en inderdaad,  de telefoon ging en het was Derek.
“Hellooooo…. Long time no seeeeee!” klonk er opgewekt door de lijn.  
Waarop ik natuurlijk : “idem ditto, what a pleasure to hear from you again, where are you?”  alsof ik al geen vermoeden had.

Nu moet ge weten dat hotel C op vijf minuten van ons huis ligt en dat weet hij heel goed,  want hij is hier vroeger heel dikwijls geweest.

Ik voelde het al aankomen, ‘k wou mijn tong afbijten maar kon niet.
Ik was nog steeds pompaf van al ons gefeest en  Herniaretta gaf nog flink van katoen,  maar wat doet ge op zo’n moment?   
Om tijd te winnen zei ik : “Hold on a moment Derek, I’ll have to talk to Mr. Silver first”. 

Hand op het mondstuk en voor alle veiligheid in ’t Vlaams mompelde ik :
“ ‘t is nie waar hé, nu wilt die dat wij naar het hotel komen,  maar ik kan nog altijd niet goed bewegen en ik heb mijne PJ al aan!   Doemme toch!” 

Waarop mijne zilveren : “vraag dan of ze naar hier komen hé, gewoon voor een klapke en een drinkske, ge kunt toch niet anders.”
Dus ikke : “ Euh…Hello Derek, fancy coming over here with your wife for a drink?”

Natuurlijk zei hij niet nee.  
Ik repte me zo snel mogelijk naar boven, PJ uit,  kleren aan, haren gekamd, vleugje parfum en wat lippenstift en ik was terug toonbaar.

Ik was net op tijd terug beneden toen de taxi arriveerde, die zal aan die héél korte rit niet veel verdiend hebben.

Verder verliep het zoals in de film wanneer je familie terugziet na een lange afwezigheid. 
Veel gekus en gewauwel zoals : “amaai gij zijt dik geworden” en nog wat omhelzingen en “hoe is’t met iedereen van de familie” etc.etc.

Mijne zilveren voorzag ze van drank toen plots kozijn Derek vroeg : “ (vrije vertaling) Hedde niets te eten want wij sterven van de honger!”  

Bij mezelf dacht ik chagrijnig : “ in zo’n chique hotel kunt ge toch altijd eten en op elke hoek in Antwerpen is een restaurant”, maar welopgevoed zoals ik ben zei ik :  “euh…ge hebt chance, ik heb gelukkig veel te veel eten gemaakt (ik wou de overschot invriezen),  dus al ge even tijd hebt zal ik het voor u opwarmen.”

Sakkerend slefte ik mankend naar de keuken,  mezelf verwensend dat ik niet assertiever was, ik moet écht dringend op cursus.

Ventje dekte de tafel voor hen,  want wij hadden al gegeten, ik verwarmde het eten, kletste het op een bord en serveerde het met evenveel vreugde als  Manuel van Fawlty Towers.

“Mnjam Mnjam … maar gij kunt lekker koken zeg,  evengoed als uw moeder vroeger! ” slijmde kozijn en ik herinnerde me toen dat hij bij ons moeder ook altijd zo plots verscheen en bergen eten verzette.

Enfin, mijn gevoelens waren heel tegenstrijdig. 
Aan de ene kant was ik blij hen terug te zien na zoveel jaren, langs de andere kant vond ik dat we enkel dienden als een goedkope tussenstop op de weg naar huis, maar misschien had ik gewoon een baal-dag zoals de Hollanders zeggen.

Het enige dat je met ver weg wonende familie gemeen hebt zijn je voorouders en je familiegeschiedenis,  dus ik nam de laptop en oude foto-albums zodat hij en zijn vrouw onze kinderen en kleinkinderen konden bewonderen.

We werden pas enthousiast toen de foto’s van onze gezamenlijke grootouders en herinneringen bovenkwamen aan de tijd van toen.

Een half vat wijn en vele flessen bier later  herinnerde hij zich zelfs nog dat hij mij had weten vertrekken als kind uit Engeland, hij had me, zo zei hij,  uitgezwaaid.  

Ik herinner me wel de treinreis, de Ferry en de aankomst, en zelfs de kleding die ik toen droeg, maar ik kon me hem met de beste wil van de wereld niet meer zwaaiend aan de vertrekkende trein herinneren.

Ach, misschien ben ik een beetje negatief, maar ik vind het niet leuk dat mensen je enkel maar kennen of weten wonen wanneer het hen past en voor hen uitkomt.

De aap kwam trouwens wat later uit de mouw toen hij langs zijn neus weg zei dat zijn zonen fervente bezoekers zijn van alle muziekfestivals, ook de Belgische en hij vroeg of ze dan eventueel bij ons konden logeren.

Ik sprong onmiddellijk over op een ander onderwerp en gelukkig was de taxi er vooraleer ik daar een antwoord moest op geven.

Misschien zijn hun zonen nu twee toffe twintigers,  maar momenteel is mijn leven druk genoeg.  
Ik zal er nog heel goed moeten over nadenken, er bestaan tenslotte jeugdherbergen en ze mogen altijd eens binnenspringen.  Ik zal ze desnoods zelfs een pintje en een boterham geven .

Voilà  - dat was dan mijn ‘pyama-rustdag’….

Ik denk dat ik de plaat die boven mijn voordeur hangt “Costaplenti” ga vervangen door  “De zoete inval”.

Omstreeks elf uur werd de hele familie hier bij ons thuis verwacht voor het aperitief. 

Het is verbazend hoe onze familie elk jaar aangroeit.   Bij schoonma op het appartement kunnen we al niet meer samenkomen of we moeten een schoentrekker gebruiken om iedereen binnen te krijgen.

Bovendien besparen we haar zo ook de last van de voorbereidingen en de opruim.

Ik weet het, ik weet het : “veel te braaf voor deze wereld!”

Maar ach, zo zijn we hé ?

Stralend kwam ze binnen geschreden in haar prachtige spiksplinternieuwe outfit.  
Ze deed een paar twirls en ontving gracieus alle complimenten.

Ze mag wel vijfentachtig zijn, qua looks mag ze er nog best zijn, ze is altijd om door een ringetje te halen.