this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Iedereen zal ze wel kennen,die goedkope plastic loopfietsjes.
Onze jongste zoon heeft er ook ooit zo eentje gehad. Ik zocht naar een afbeelding op Google, maar vond er geen, maar ik ben ervan overtuigd dat jullie weten welke ik bedoel.
De snelheid die deze fietsjes kunnen halen is onwaarschijnlijk.
Seppe heeft zon fietsje en overal moet het mee.Ook naar hier natuurlijk.
Als een sneltrein raast hij keer op keer door de living, via de keuken naar de veranda.
Hij remt dan met beide voeten af vlak voor de glazen verandadeur. Uit schrik heb ik er al van alles voorgezet. Onderweg is er één mini opstapje tussen de living en de keuken en dan gil ik elke keer : STOOOOOOP, waarbij hij plots remt, mij elke keer bijna een hartaanval bezorgt omdat ik denk dat hij overkop zal gaan, breed lachend naar mij omkijkt en ook zijn variatie op het woord TOOOOOOP geeft, vervolgens super voorzichtig zijn voorwiel opheft en dan weer zoevend verder fietst.
Het liefste heeft hij nog dat ventje int midden van zijn traject staat met de benen wijd open en zo een brug maakt waaronder hij kan doorrijden.
Ventje beschermt zijn familiejuwelen met beide handen en Seppe trekt braaf zijn hoofd in wanneer hij keer op keer onder de brug doorzoemt, alsof hij al weet dat de gevolgen van een botsing bijzonder pijnlijk zullen zijn voor zijn grootvader.
Hij is nog steeds ziekjes, al zou je het nooit geloven als je hem bezig ziet. Toch blijft de koorts op en neer gaan en rare droge vlekjes komen er steeds bij.Het lijkt niet op het normale vervellen na roodvonk Pazke, dus vanavond gaat hij nog maar eens naar mevrouw doktoor.
De twee bompas waren gisteren weer aan het werk op het bouwwerf van zoonlief, want de grote middelen werden gisteren ingezet kranen hebben de hele achterzijde van het gebouw platgelegd en alles op containers geschept.
Ik was alleen met Seppe tot ventje weer thuis kwam en het onvermijdelijke is weer gebeurd. Herniaretta, al een tijdje in bedwang gehouden door sterke medicatie, nam venijnig weerwraak en sloeg halverwege de winkelstraat toe.Gelukkig kon ik mankend en steunend op de buggy thuis geraken.
Tot mijn grote spijt moest ik aan zoon zeggen dat ik vandaag Seppe niet kon bijhouden. Hij moet kiezen, t is ofwel zijn vader op de bouwwerf, ofwel hier bij mij thuis om Seppe op te pakken wanneer het nodig is.
Ik moet Herniaretta nu heel goed verzorgen,want binnenkort hebben we een reisje gepland naar Bretagne met onze goede vrienden.
Ik zal veiligheidshave toch eens moeten kijken of die steun-loop -zit- wagentjes voor oude mensen nog te koop staan in de Aldi.
Laura lijkt er vandaag de brui aan te willen geven, dus ik zal nog maar eens een geel kaderke gebruiken, misschien komt ze dan weer tot bezinning.
Wat vindt ge van dat heerlijk zonnetje? Ik noem ze altijd Laura. Ik blijf nu zeker bij het geel kaderke..het lijkt alsof mijn mopperen gewerkt heeft.
Mijn huid heeft dringend nood aan een fikse dosis vitamine A na die ellenlange grijze winter.
t Zou ook van pas komen voor mijn pijnlijke, rode gebarsten lippen en mijn even rode neus. Gisteren, voor het slapengaan, smeerde ik lippen en neus in met een dikke laag baby-poep-zalf en ik geef toe: het was zeker geen verbetering, ik leek op een personage uit de griezelfilm Scream.
Voilà, nu heeft iedereen in de familie tegelijk een zware verkoudheid, laat onshopen dat het eindelijk de grand finale: de bloemekee is,zoals bij vuurwerk.
Zieke zoon 2 heeft daarstraks zieke Seppe gebracht, die nog altijd koorts en vlekken heeft.Hij is pas van de antibiotica af. De kinderarts denkt nu aan ofwel eczeem, ofwel nog een ander extra viruske.
t Ja, als ze het niet weten slaan ze er ook maar met hun klak naar nietwaar? Aan de nog steeds rode frambozen tong te zien - (hij had roodvonk - een streptokokken infectie) - zou hij van mij toch nog een extra dosis antibiotica gekregen hebben, maar ik ben geen dokter, enkel een (on-)ervaringsdeskundige.
Enfin We shall see said the blind man!
Gisteren kwam neef dolgelukkig binnen met het grote nieuws dat hij en zijn vrouwtje hier in de buurt een ander huis gekocht hebben, vlak naast het parkje waar Herman (de echtgenoot van Paz)vroeger accordeon speelde voor de Volksdansgroep.
Wat is dat met al dat huizen kopen?Eerst onze jongste, nu neef. t Is omdat het lente is zeker, ze willen allemaal een nieuw nest. Ik ben wel blij dat neef in de buurt blijft wonen.Als een echte moederkloek wil ik zoveel mogelijk mijn familie om me heen, misschien omdat ik dat als kindgemist heb, die familieweb van grootouders, tantes en nonkels, neven en nichten.
In huis blijft alle werk staan, maar dat is de schuld van Harry Potter.Hij heeft net die lelijke Voldemort weer verslagen in deel twee en ik ben nu aan deel drie begonnen. Wat een ongelooflijke fantasie heeft die J.K. Rowling toch.Vroeger vond ik Enid Blyton de beste jeugdschrijfster,na Richmal Crompton met de William reeksen.
Ik had nooit gedacht dat ik nog zo van kinderboeken zou kunnen genieten.
Oei...misschien is dit het begin van de terugwaartse stap naar een tweede kindertijd.
Gisteren dreef ik op een roos schattig wolkje rond, maar vandaag hangt er een dikke, donkergrijze wolk rond mijn hoofd.
De hele dag ben ik al met fotos bezig op de computer. Ik zie sterretjes voor mijn ogen dansen!
Schoonbroer-zee is zo lief geweest om al een heel groot deel van onze oude dias in te scannen en die ben ik nu op de PC aant sorteren.
Tussendoor ben ik nog een doos dias aant uitzoeken om hem de volgende keer mee te geven.
t Ja en hoe gaat dat, ik moet toch eerst elke dia bestuderen om te zien of het wel de moeite loont, ik gebruik daar zon dia-kijk-dingske voor, geweetwel wat ik bedoel zeker, k heb geen idee hoe het heet.
Maar wanneer ge uzelf een hele middag als superslanke, jonge, donkerharige deerne met uw schattige babys in uw armen ziet, en dan wat later begint te werken aan fotos van nu, dan denkt ge : amaai, amaai amaai mijn voeten ! Wat was ik vroeger toch jong en slank,wanneer en hoe heeft die volledige metamorfose plaatsgevonden zonder dat ik er enig erg in had? Ik heb echt niets gevoeld. Als ik niet in de spiegel kijk dan voel ik me nog steeds diezelfde van vroeger maar nu wel met dikke boobies (die zitten zo'n beetje in de weg als ik naar mijn voeten wil kijken).
Bovendien beseft ge dat het enkel nog erger gaat worden amaai, amaai amaai amaai .. een mens zou van veel minder depressief worden.
En die potverdomse zon, die wil maar niet schijnen, dat OOK NOG!
Ach kom om mezelf terug wat op te vrolijken ga ik nog eens een kaderke uitproberen, ik zal deze keer een geel maken, dat fleurt me misschien wat op
Misschien zijn mijn hersencellen nog steeds niet helemaal wakker, best mogelijk, want het was laat gisteren avond en vanmorgend stond ventje om acht uur breed glimlachend aan mijn bed met een ontbijt.
Ik trok heel voorzichtig eerst mijn linker ooglid omhoog, vervolgens mijn rechter, toverde een dankbare, zij het wat pijnlijke glimlach op mijn gezicht, en dacht : oei, een paar uurkes langer slapen was plezant geweest", ik was net zo heerlijk aan het dromen, maar ach, ik kon mijn arm ventje, die zo zijn best had gedaan, daar toch niet langer aan ons bed laten staan met het vol dienblad en de verse, lekker geurende koffie.
Mijn heerlijke droom ebde zachtjes weg in het nevelig gebied waar dromen zich opbergen wanneer je plots wakker wordt.
Ik propte me recht tegen de kussens en dankbaar om zoveel liefde en tederheid wurmde ik het eten met heel veel moeite naar binnen.
De koffie smaakte heerlijk.
Van de voorbije twee dagen heb ik intens genoten.
Vrijdag zat ik schouder aan schouder, lachend, keuvelend met onze inmiddels hechte groepblogvrienden en gisteren weer, schouder aan schouder, drinkend, lachend, etend,met een andere steeds hechter wordende groep vrienden.
Ik zit nu hier nog steeds half zwevend in mijn cocon en half nog in dromenland, met een onbedwingbare Mona Lisa glimlach op mijn lippen, en ik denk met liefde aan die vrienden die mijn leven zo rijk en boeiend maken.
Vandaag schijnt ook eindelijk een heel tere lente-zon,alsof het mijn stemming heeft aangevoeld en mijn gelukzalig gevoel nog een extra gouden randje wil geven.
Het leek het een rustige paasvakantie te zullen worden.
De oudste kleinkinderen waren met hun ouders op reis en de ouders van de twee jongste hadden beiden vakantie.
Ventje zou tijdens de paasvakantie elke dag gaan werken in het huis van zoon 2.
Maar t Kan verkeren zei Bredero.
De vrij onschuldige vijfde kinderziekte van Seppe bleef maar aanslepen.De vlekken gingen en kwamen, de koorts ging op en af als een jojo.
Voor alle veiligheid had de dokter bij een volgend bezoek toch maar antibiotica voorgeschreven, want zijn tong en keel waren heel rood, wat kon wijzen op streptokokken infectie of op roodvonk.
Toen hij vorig weekend weer hoge koorts kreeg en bij de vlekken ook nog over het hele lichaam petachia (zeer kleine bloeduitstortingen), trad het verfijnd moederinstinct van schoondochter in werking en besloot ze om naar spoed te gaan.
Onze Seppe is gene gewone hé? Er werd onmiddellijk bloed afgenomen, een kathedertje gestoken waardoorstraffere antibiotica kon toegediend worden.
Hij bleek ook een longontsteking te hebben, wat de mama en ook de dokter verbaasde vermits hij al ruim een week antibiotica nam.
Ons arme kleine dutske lag voor de zoveelste keer in zijn jong leventje int ziekenhuis. Gelukkig bleven de bloedplaatjes op peil en de nieuwe antibiotica heeft ook goed geholpen want hij mag vandaag naar huis. Nu maar vingers en tenen gekruist houden dat het hierbij blijft.
Oef!
De twee bompas zijn vanmorgen weer vertrokken met zoon 2 om verder te gaan slopen. De bouwvergunningen zijn eindelijk binnen en nu kan het 'serieuze' werk beginnen.
Trouwe lezers weten dat ik van politiek praktisch niets begrijp, maar toen ik in de krant las dat Tony Blair EU Voorzitter wou worden vond ik dat toch wel héél straf!
Indien de Britten de euro niet willen invoeren, voor een opt-out hebben gekozen bij de ondertekening van de Schengen akkoorden,dan behoren ze eigenlijk maaromwille van hun ligging bij Europa, maar zijn het nog geen echte, volwaardige Europeanen. Moeilijke mensen die Britten, zeg dat ik het gezegd heb
Dat ze links willen blijven rijden mag voor mijn part blijven - als een curiosum - , mijne zilveren vindt dat links rijden plezant, misschien omdat hij linkshandig is! Ik zit daarentegen in de auto altijd met een heel bang hartje, want ik moet zeggen wanneer hij mag voorbijsteken en hij steekt zoooo graag voorbij. Hij vertrouwt mijn inschattingsvermogen ook niet en wijkt dan toch maar elke keer uit om eens te kijken of er écht iemand uit de andere richting aankomt! Brrr....
In mei gaan we naar zus Engeland en ik moet op zoek naar mijn portemonneeke met Brits geld. Ziet ge hoe moeilijk dat is al dat Brits gedoe, en dan ginder al dat omrekenen weer, we zijn dat niet meer gewoon hé, ik zal mijn rekenmachientje maar best meenemen, tenzij er eentje ingebouwd is in mijn GSM - seffens eens controleren!
Vorige week was een vrij kalme week, daarom had ik wat tijd om ook eens wat andere zaken uit te proberen op mijn blog zoals de kaderkes, maar ze trekken mijn blog wat open vind ik. Ik zoek naar een oplossing.
Zoon 2 had twee weken vakantie en hij en mijne Zilveren hebben zich de hele week kunnen uitleven in het nieuw - bij manier van spreken - aangekochte huis van zoon. Ze mochten doen wat mannen o zo graag doen : muren uitbreken en slopen! Na de sloop zal de heropbouw beginnen, dus er staan me nog veel rustige dagen te wachten. Nu zouden veel mensen waarschijnlijk vreselijk opzien tegen zon grote werken, maar zoon 2 en zijn padre vinden het allebei heerlijk. Volgens mij hebben ze beiden een verkeerd beroep gekozen. Gezien zijn gezegende leeftijd heeft mijne zilveren wel aangekondigd aan zoonlief dat het wel zijn laatste grote verbouwing zal worden.
Dankzij de peis en vrede in huis heb ik rustig kunnen lezen en ik ben nu volledig in de ban van Harry Potter.
Eergisteren kwamen de kinderen eten en ik had dan ook tijd en goesting om nog een van ons moeder haar lekkere desserten klaar te maken. Meestal maak ik geen dessert want mijn velleke staat zo al flink gespannen.
Er wordt altijd zo negatief gesproken over de Britse keuken, maar hun ontbijt, hun pies (zeg paais) en hun desserten zijn toch niet te kloppen.
Ik had een Eves pudding klaargemaakt. Heel gemakkelijk en héél lekker.
Ge maakt appelspijs (of ge koopt een pot) ge brengt het op smaak met wat citroensap, kaneel (optioneel) een klontje boter van ongeveer een soeplepel en ge laat de appelspijs koud worden terwijl ge het cakebeslag maakt dat erover moet. (als de appelspijs uit een potteke komt is afkoelen natuurlijk niet nodig).
Het cakebeslag is ook poepsimpel: 75 gram boter goed opkloppen met 2 tikkeneikes en 100 gram kristalsuiker, dan doet ge daar 100 gram zelfrijzende bloem onder en 1 eetlepel kokend water. Vervolgens de appelspijs in een voldoende diepe ovenschotel doen (ik gebruik een ronde cakevorm) daarbovenop de cakemix en hupsakee de voorverwarmde oven in tot het klaar is; 30-35 minuten op 180°C staat in mijn schriftje, maar in mijn oven duurt het langer, ik denk dat de thermostaat kapot is. Enfin, ik steek er regelmatig in satéstokske in en als er geen ongebakken beslag meer aanhangt dan is het klaar. Verder maakt ge een liter niet al de dikke vanillepap (ge moet het nog kunnen gieten) .
Het dessert ogenblik is aangebroken: ge schept een portie Eves pudding op een diep dessertbord en daar kapt ge een ruime hoeveelheid warme vanillepudding over en mnjam mnjam
Eén grote minpunt van de week :
ik koop voor éne keer een dure mooie rok. Op het feest van schoonma plast Seppe op mijn nieuwe dure mooie rok. Ik leg de rok bij de fijne was, zeg tegen mijne Zilveren : let op, dat rokske niet in t wasmachien steken, das fijne was!
Ge kunt het al raden zeker? Just! Ik heb nu nog een mini-rokske
Om een oog uit te bleiten zeggen we hier in Antwerpen.
Op een dag verhuist de kleine Didier naar de buiten en koopt bij een oude boer een ezel voor 100 EUR. De boer moet de ezel de dag erop bij Didier thuis brengen, maar die bewuste voormiddag ... - "Sorry jongen, maar ik heb slecht nieuws : mijn ezel lag deze ochtend dood toen ik hem wilde voederen." - "Wel dan, geef me gewoon mijn 100 EUR terug." - "Maar dat kan ik niet. Ik heb alles al uitgegeven." - "Wel goed dan, breng me dan toch die ezel maar." - "En wat ga je er wel mee doen, dan ?" - "Wel, ik ga hem als prijs verloten in een tombola." - "Maar je kunt toch geen dode ezel verloten !" - "Zeker weten van wèl !! Ik zal gewoon aan niemand zeggen dat ie dood is." Daarop bedenkt de boer dat het eigenlijk zijn probleem niet is, en vindt dat hij het voorstel van de jongen niet moet afkeuren, en hij levert dus de dode ezel af bij de kleine Didier. Eén maand later loopt de boer nog eens bij de kleine Didier langs : - "En, jongen, hoe is het nu met mijn dode ezel afgelopen ?" - "Wel, zoals ik je al zei : ik heb hem verloot. Ik heb in het totaal 500 tombolabiljetten van 2 EUR/stuk verkocht, en uiteindelijk een winst behaald van 898 EUR !" - "En is er dan niemand geweest die geprotesteerd heeft ?" - "Alleen maar de winnaar. Maar ik heb hem onmiddellijk zijn 2 EUR teruggegeven, en klaar was kees !"
Epiloog : Ondertussen zijn de jaren voorbijgegaan.
Gisteren zou mijn pyama-rustdag zijn huh - had je gedacht zeker !
Ik voelde het al van tevoren in mijn knoken dat het niet zou lukken, alhoewel: het grootste deel van de dag heb ik rustig aan de PCfotos van de verjaardagsfeestjes kunnen ophalen en in mappen zetten èn mijn blogtekstje schrijven èn wat in Harry Potter 1 lezen.
Ventje was een hele dag gaan werken in de bouw van zoon 2 en toen hij thuis kwam rond zes uur hebben we gegeten en ben ik nog steeds in mijn pyama - in de zetel gaan liggen. Ik ging nog een poging doen om Ice Age 2 te zien (ik maak een kindfase door)
Tring tring zoon 2 aan de telefoon : zeg mama er is een Britse kozijn van u naar u op zoek, een zekere Derek uit Engeland!Ik verwittig u maar, want ik heb uw telefoon nummer doorgegeven en hij zal u waarschijnlijk bellen! Toedeloekes. Verwonderd keek ik naar mijne zilveren, want Derek is inderdaad mijn kozijn, mijn vader en zijn moeder zijn broer en zus (zie foto) en vroeger hadden we vrij veel contact, maar de laatste tien jaar hebben we niets meer van hem of zijn familie gehoord.
Mijn fronsrimpels waren nog niet terug gezakt en inderdaad, de telefoon ging en het was Derek. Hellooooo . Long time no seeeeee! klonk er opgewekt door de lijn. Waarop ik natuurlijk : idem ditto, what a pleasure to hear from you again, where are you? alsof ik al geen vermoeden had.
Were passing through Antwerp, weve been to visit Berlin and are on our way home and spending a night at the Hotel C. Hij vroeg toen : would you like to come to the hotel to meet us?
Nu moet ge weten dat hotel C op vijf minuten van ons huis ligt en dat weet hij heel goed, want hij is hier vroeger heel dikwijls geweest.
Ik voelde het al aankomen, k wou mijn tong afbijten maar kon niet. Ik was nog steeds pompaf van al ons gefeest enHerniaretta gaf nog flink van katoen, maar wat doet ge op zon moment? Om tijd te winnen zei ik : Hold on a moment Derek, Ill have to talk to Mr. Silver first.
Hand op het mondstuk en voor alle veiligheid in t Vlaams mompelde ik : t is nie waar hé, nu wilt die dat wij naar het hotel komen, maar ik kan nog altijd niet goed bewegen en ik heb mijne PJ al aan! Doemme toch!
Waarop mijne zilveren : vraag dan of ze naar hier komen hé, gewoon voor een klapke en een drinkske, ge kunt toch niet anders. Dus ikke : Euh Hello Derek, fancy coming over here with your wife for a drink?
Natuurlijk zei hij niet nee. Ik repte me zo snel mogelijk naar boven, PJ uit,kleren aan, haren gekamd, vleugje parfum en wat lippenstift en ik was terug toonbaar.
Ik was net op tijd terug beneden toen de taxi arriveerde, die zal aan die héél korte rit niet veel verdiend hebben.
Verder verliep het zoals in de film wanneer je familie terugziet na een lange afwezigheid. Veel gekus en gewauwel zoals : amaai gij zijt dik geworden en nog wat omhelzingen en hoe ist met iedereen van de familie etc.etc.
Mijne zilveren voorzag ze van drank toen plots kozijn Derek vroeg : (vrije vertaling) Hedde niets te eten want wij sterven van de honger!
Bij mezelf dacht ik chagrijnig : in zon chique hotel kunt ge toch altijd eten en op elke hoek in Antwerpen is een restaurant, maar welopgevoed zoals ik ben zei ik :euh ge hebt chance, ik heb gelukkig veel te veel eten gemaakt (ik wou de overschot invriezen), dus al ge even tijd hebt zal ik het voor u opwarmen.
Sakkerend slefte ik mankend naar de keuken, mezelf verwensend dat ik niet assertiever was, ik moet écht dringend op cursus.
Ventje dekte de tafel voor hen, want wij hadden al gegeten, ik verwarmde het eten, kletste het op een bord en serveerde het met evenveel vreugde als Manuel van Fawlty Towers.
Mnjam Mnjam maar gij kunt lekker koken zeg, evengoed als uw moeder vroeger! slijmde kozijn en ik herinnerde me toen dat hij bij ons moeder ook altijd zo plots verscheen en bergen eten verzette.
Enfin, mijn gevoelens waren heel tegenstrijdig. Aan de ene kant was ik blij hen terug te zien na zoveel jaren, langs de andere kant vond ik dat we enkel dienden als een goedkope tussenstop op de weg naar huis, maar misschien had ik gewoon een baal-dag zoals de Hollanders zeggen.
Het enige dat je met ver weg wonende familie gemeen hebt zijn je voorouders en je familiegeschiedenis, dus ik nam de laptop en oude foto-albums zodat hij en zijn vrouw onze kinderen en kleinkinderen konden bewonderen.
We werden pas enthousiast toen de fotos van onze gezamenlijke grootouders en herinneringen bovenkwamen aan de tijd van toen.
Een half vat wijn en vele flessen bier later herinnerde hij zich zelfs nog dat hij mij had weten vertrekken als kind uit Engeland, hij had me, zo zei hij, uitgezwaaid.
Ik herinner me wel de treinreis, de Ferry en de aankomst, en zelfs de kleding die ik toen droeg, maar ik kon me hem met de beste wil van de wereld niet meer zwaaiend aan de vertrekkende trein herinneren.
Ach, misschien ben ik een beetje negatief, maar ik vind het niet leuk dat mensen je enkel maar kennen of weten wonen wanneer het hen past en voor hen uitkomt.
De aap kwam trouwens wat later uit de mouw toen hij langs zijn neus weg zei dat zijn zonen fervente bezoekers zijn van alle muziekfestivals, ook de Belgische en hij vroeg of ze dan eventueel bij ons konden logeren.
Ik sprong onmiddellijk over op een ander onderwerp en gelukkig was de taxi er vooraleer ik daar een antwoord moest op geven.
Misschien zijn hun zonen nu twee toffe twintigers, maar momenteel is mijn leven druk genoeg. Ik zal er nog heel goed moeten over nadenken, er bestaan tenslotte jeugdherbergen en ze mogen altijd eens binnenspringen.Ik zal ze desnoods zelfs een pintje en een boterham geven .
Voilà- dat was dan mijn pyama-rustdag .
Ik denk dat ik de plaat die boven mijn voordeur hangt Costaplenti ga vervangen doorDe zoete inval.
Schoonma oftewel Bobonne is gisteren vijfentachtig geworden.
Omstreeks elf uur werd de hele familie hier bij ons thuis verwacht voor het aperitief.
Het is verbazend hoe onze familie elk jaar aangroeit.Bij schoonma op het appartement kunnen we al niet meer samenkomen of we moeten een schoentrekker gebruiken om iedereen binnen te krijgen.
Bovendien besparen we haar zo ook de last van de voorbereidingen en de opruim.
Ik weet het, ik weet het : veel te braaf voor deze wereld!
Maar ach, zo zijn we hé ?
Stralend kwam ze binnen geschreden in haar prachtige spiksplinternieuwe outfit. Ze deed een paar twirls en ontving gracieus alle complimenten.
Ze mag wel vijfentachtig zijn, qua looks mag ze er nog best zijn, ze is altijd om door een ringetje te halen.
De verjaardagsgeschenken bestonden dan ook vooral uit verjongings- en verfraaiingmiddelen ; crèmes, schoonheidsbehandelingen etc., allemaal zaken die door schoonma heel erg op prijs gesteld werden.
De achterkleinzonen hadden ook nog prachtige tekeningen gemaakt, zoals jullie hierboven kunnen zien.
Bovendien was het Pasen en werden over- en-weer paaseieren uitgewisseld.
Een vrij lang en al zeg ik het zelf prachtig gedicht over haar zeer bewogen leven werd beurtelings voorgelezen door haar vier kleinkinderen en vervolgens kreeg ze van elk kleinkind en achterkleinkind een prachtige roos.
De autos vertrokken nadien in karavaan naar het restaurant, vervolgens naar het nieuwe (oude nog te verbouwen) huis van zoon 2 en toen was het welletjes geweest.
Ikzelf heb de hele dag op heel zware pijnstillers geleefd, want nu rokken terug in de mode zijn moest ik voor de eerste keer in zéér lange tijd een panty aantrekken.Mijn blote benen zien nog veel te wit na die ellenlange winter.
Dartel huppelend op één been vroeg mijn Herniaretta zich af of ik gek geworden was. Ze liet me vervolgens ogenblikkelijk duidelijk verstaan dat ze niet opgezet was met mijn zestigjarige ballet oefening, gaf me toen een pijnkramp die me bleek deed uitslaan en zweetdruppeltjes op mijn neus toverde en me voor de rest van de dag schuifelend als een ouwe moe deed rondlopen.
Als ik in de toekomst nog eens een panty wil aandoen, dan zal het platliggend op mijn rug op mijn bed zijn,tenzij er iemand anders een betere manier weet.
Vandaag zal het voor mij een rustige dag zijn vermoed ik (nooit zeker hier in de zoete inval ) want mijne zilveren en zoon 2 zijn al vertrokken naar het nieuwe bouwwerf. De afbraak is begonnen!
Mijn dieet zal weer heel kortstondig zijn en voorlopig slechts één dagje duren,want morgen is het verjaardagsfeestje van mijn petekind en broer 1.
Lange zulle we leeeeeve, lang zulle we leeeeeeve . In de gloria in de glooooriaaaaa ..
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
Ik noem ze altijd Laura.
