29-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

29-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

'Telefacts': mijn eerste week op kleuterinternaat
27 november 2007

Mama, mama. Ik wil mijn mama !?Esra is amper 3 jaar en zit sinds vorige week op internaat. Haar eerste avond op het internaat is zonder twijfel de moeilijkste avond uit haar jonge leven. Maar er is momenteel geen andere oplossing? zegt Sandra -de moeder van Esra. Ik en mijn man werken allebei fulltime en we kloppen lange dagen. Met als resultaat dat Esra te weinig structuur krijgt thuis.?

Telefacts volgt Esra tijdens haar eerste week. Evi en Angelique zijn de twee opvoeders die instaan voor de kleuters. Zij zijn er, in tegenstelling tot de ouders, constant. Troost bieden is één van hun taken. Vooral vanavond. Ze kunnen de mama natuurlijk niet vervangen. Dat proberen we ook niet. Ik probeer nu enkel om Esra te kalmeren, zodat ze de slaap kan vatten. Want als ze morgen moe is, dan zal ze sowieso nog meer naar haar mama verlangen. Dat is zo als kindjes moe zijn.

Evi slaagt in haar opzet: een half uur later slaapt de kleuter als een roos. De volgende ochtend, echter, mag ze opnieuw troost bieden ?Terwijl de andere kleuters zich gedisciplineerd wassen en aankleden staat Esra er wat beduusd bij. Dat loopt wel los? verzekert de opvoedster ons. Het is allemaal heel erg nieuw voor haar moet je weten.?

In het internaat in Ledeberg zitten naast Esra nog 12 andere kleuters. De redenen voor hun verblijf hier zijn volgens de directie uiteenlopend: veel van de kinderen komen uit gescheiden gezinnen. Een andere grote groep zijn de kinderen van zelfstandigen. Iets wat je wel altijd terughoort, is dat ouders benadrukken dat ze het beste wensen voor hun kind. En dan is dit vaak de beste oplossing.?Volgens het Ministerie van Onderwijs zaten er vorig schooljaar zo’n 140 kleuters op internaat. En dat aantal stijgt, elk jaar. Het is een trend aan het worden ja? klinkt het in Ledeberg.  

'Telefacts', woensdag 28 november om 22.10 uur bij VTM.

28-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

’t Zijn drukke dagen geweest sinds we terug zijn uit de Ardennen.  ‘k heb nog amper tijd gehad om adem te halen.

Kleinkindjes opgevangen...Seppe is nu een miniatuur Terminatorreke, 't is  ongelooflijk wat voor  energie in dat baaske steekt.  Geen ogenblik kunt ge hem uit het oog verliezen.  Moesten we zijn energie kunnen bottelen en verkopen dan bracht het meer op dan de kerncentrale van Doel.

Dat heeft hij trouwens niet van zijn papa maar van zijn oom B.  ’t is net hetzelfde roekeloos gedrag en allemaal met een enorme ontwapenende brede smile op zijn gezichtje.

Maar nana en bompa vallen wel omver van uitputting wanneer  ze het huis verlaten.  Stik kapot zijn we nadien.

Nana is daarenboven nog aan’t genezen van haar strottenhoofdontsteking en zit bovendien in een serieuze dip omwille van het slechte nieuws dat langs alle kanten binnengestroomd komt.

Viendin M. is al sinds 1971 een hartsvriendin.  Alles, maar dan ook alles weten we van elkaar. 

Jaren hebben we samengewoond, zij op het tiende verdiep, ik op het elfde. 

Sindsdien is er geen week voorbijgegaan dat we elkaar niet ontmoet hebben.

Zij was de vriendin die altijd voor me klaar stond.  Haar eerste woorden waren: “maar kindje toch, je zit al zes weken binnen met je zieke kindjes, kom...ik neem over, jij maakt je klaar en je gaat eens een stadje doen!” en toen ik terugkwam waren niet enkel mijn kinderen gelukkig, maar was mijn huis gepoetst en stond er eten klaar voor de avond.

En die lieve schat  wordt nu donderdag as. aan borstkanker geopereerd. 

Ik kan me geen leven indenken zonder haar.  Ze is er altijd, op al onze verjaardagen en op al onze feestdagen is ze aanwezig, zelfs op onze vakantie in de Ardèche kwam ze een dagje langs.

Zoals zij hebben ze er maar eentje gemaakt en daarna hebben ze de matrijs weggegooid.

Ik had ze vanavond uitgenodigd om te gaan eten maar ze sliep net zei haar man.  Volledig overstuur door hetgeen haar te wachten stond.

Toch belde ze wat later, toen ze wakker was, om te vragen of we toch nog even langs kwamen.

Ik zei van niet, niet omdat ik niet wou, maar omdat mijn tranen haar vast en zeker nog dieper in de put zouden duwen.

Af en toe wordt er een engeltje op aarde gezet... M. is een engel.

Geloof me!

27-11-2007 om 20:47 geschreven door BOJAKO  

26-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

25-11-2007 om 20:35 geschreven door BOJAKO  

23-11-2007 om 19:08 geschreven door BOJAKO  

Amaai ’t is hier sinds gisteren wreed stil in huis.
Ons madam heeft geen stem meer.
Ze is hees en wanneer ze spreekt klinkt het als een schurend scharniertje, maar dan heel stillekes.
Ze ligt hier al de hele dag gelijk ne zak patatten uitgestrekt op de zetel.
Ze is aan’t verslijten 't arm schaap. ’t Zijn de vrouwen van vroeger niet meer.
Vorige keer was’t hare rug, dan de griep die ze overkreeg van mij en ons moeder, dan het snot van de twee kleintjes en nu heeft ze een ontstoken strottenhoofd - dat heeft ze weer van onze jongste overgekregen.
Haar moeder kroop nog op handen en voeten rond als ze ziek werd, die ging er tenminste niet bij liggen.
Ik heb vandaag dan ALLES moeten doen. 
Boodschappen, opruimen, thee maken voor madam en – daarnet mijn pièce de resistance: warm eten klaargemaakt, een dooske met ‘Mushy Peas’ opgewarmd – ik weet niet hoe ze die door haar strot krijgt.
Ze brengt die altijd mee als we naar de Joekee gaan.
Dat zijn van die enorme groene kanonballen van erwten die veel te lang gekookt zijn.
Ons madam lust die graag, dus ik maak dat voor haar klaar. Ik weet wat ze lekker vindt.
Ze kon niet spreken, maar ik zag de tranen van dankbaarheid uit haar ogen druppen toen ze die boterham met die opgewarmde erwten van mij kreeg.
Een man moet tegenwoordig toch alles kunnen nietwaar?
Na het eten daarnet werd ze wel wat bleekjes en is ze terug in haar bed gaan liggen.  De boterham met erwten was haar niet bekomen zei ze, maar ze vond het goed geprobeerd van mij.
Hopelijk is ze morgen genezen, want ik overweeg hoe langer hoe meer om moslim te worden.
Dat geloof heeft voor een man niets anders dan voordelen.
Vier vrouwen en de mannen moeten niets doen en de vrouwen pruttelen niet tegen en als er één ziek is dan kan één van de ander overpakken.
Ik weet er alles van want ik volg Jan Leyers op zijn tocht naar Mekka. 

groetjes van de zilveren!

20-11-2007 om 20:54 geschreven door BOJAKO  

20-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Al een hele tijd vraag ik me af wat er aan de hand is met de tomaten van tegenwoordig.
’t Ja .. ik weet het, mijn hersenen en denkpatronen functioneren op een andere manier dan die van andere mensen, ons vader zaliger heeft het me vroeger dikwijls genoeg gezegd.
Hier op mijn blogje kan ik deze verwondering zonder schroom van me wegschrijven.
Het blijft tussen mij en mijn tomaten.
Indien ik het aan mijn ventje vraag, dan krijg ik ook weer zo’n verwonderde blik alsof hij het in Keulen hoort donderen en zie ik in zijn ogen dat hij zich afvraagt of ik weer begin te flippen.

Maar écht!
Hebben jullie de laatste tijd de tomaten die je gekocht hebt goed geobserveerd?
Nee? Wel, ikke wel.
Het verwonderde me al een hele tijd dat tomaten zo lang bij manier van spreken ‘vers’ bleven.
Ik bewaar mijn tomaten namelijk niet in de ijskast, want een ijskoude tomaat vind ik niet zo lekker.
De tomaten die ik vroeger kocht werden op korte tijd zo rot als snot, maar toch weigerde ik steevast om ze in de groentenbak van de frigo te leggen.
En toen ... ik kan niet meer exact zeggen op welke dag, maand of jaar, besefte ik dat mijn tomaten niet meer rot werden.
Ze versteenden ook niet zoals mijn citroenen, verschrompelden niet zoals mijn appels of ander fruit, (wij zijn geen fruit-eters moet je weten ) maar om gezond te blijven koop ik met de regelmaat van een klok toch wat fruit om het dan vervolgens te laten mummifiëren.
In gedachte leef ik dan gezond.
Ik eet wel tomaten bij alles en nog wat.
Liefst nog een boterham met kaas en tomaat, of ei en tomaat, enfin tomaat bij alles.
Opgelegde zoetzure rode biet ook trouwens, moest er iemand geïnteresseerd zijn in mijn eetgewoontes.
Tomatensoep, tomatensaus, tomaten in de oven met lookboter en kruiden, gebakken tomaten bij mijn tikkeneikes en spek...enfin laat ons zeggen dat ik de tomaten industrie flink steun.

Maar ... op een zekere dag viel mijne vierkante eurocent dat de tomaat die ik ging opeten om één of ander reden, al vrij oud was.  Waarschijnlijk waren we een weekje weggeweest en was ik de tomaten thuis vergeten.
Toch zag ze er nog blakend gezond uit.
Geen rimpel, geen deuk, geen spoortje rottigheid te bespeuren.
Héél bizar.
Dàt zette al mijn radertjes in werking.

Nu ben ik aan mijn eigen klein mini-experimentje begonnen: in mijn labo – boven op de ijskast staan al sinds half oktober de tomaten die u kan bewonderen op de hierboven bijgevoegde foto.
We zijn nu 18 november, ze staan er dus al een hele maand.
Geef toe dat ze er nog vrij smakelijk uitzien.
Moest je het niet weten dat ze zo oud waren, je zou ze opeten nietwaar?
Wat hebben ze in hemelsnaam met die tomaten aangevangen om die zo lang goed te houden?
Genetisch gemanipuleerd? Jaja, dat speelt ook door mijn hoofd.
Bestraald met gamma stralen zoals de Hulk destijds?     Dat is minder evident, want dan waren ze groen geworden.
Nee, volgens mij zit in die tomaten een anti-verouderings-gen.
Nu begrijp ik plots waarom er tegenwoordig zoveel honderdjarigen zijn! Een Belg zonder zijn vertrouwde tomatensoep met balletjes kan ik me niet voorstellen.
Indien er in veel van ons eten zo’n genetisch anti-verouderings-gen zit, dan kan het niet anders of ons lichaam slaat er iets van op.
Met de hoeveelheid tomaten die ik op een jaar eet word ik dan gegarandeerd honderdvijftig.
Of ik val dood en mijn lichaam blijft zoals die van de heilige Bernadette tot in der eeuwigheid onveranderd en denkt men aan een mirakel.

Ik ga nu elke dag,  als eerste werk,  naar de toestand van mijn tomaten kijken.
Ik ben vreselijk benieuwd wanneer het verschrompelings-verrottingsproces uiteindelijk zal aanvangen.

Ik hou u op de hoogte!

18-11-2007 om 14:13 geschreven door BOJAKO  

18-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

16-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Mijn zus woont in Engeland.  We zien elkaar niet dikwijls, maar we telefoneren toch heel regelmatig met elkaar.
De voorbije zes weken had ze last van een blaasontsteking en knagende pijn dat zich naar haar nierstreek verspreidde.
Ze had me verteld dat haar huisarts antibiotica had voorgeschreven maar dat er weinig verbetering te merken was.
Gisteren kreeg ik van haar volgende mail  (vrij vertaald uit het engels)

Lieve zus,

Ik ben nu terug thuis na een kort bezoekje met de 999 (100) naar het ziekenhuis maandag avond omstreeks 19.30 uur.
Rond 19 uur voelde ik plots een beginnende pijn in mijn linker nierstreek, alhoewel de rechter nier al zes weken lastig deed, samen met mijn andere water-werk-loodgieterij problemen. 
Tien minuten later lag ik plots van de pijn te kronkelen, het was zo vreselijk dat we besloten om een ambulance te bellen.
Ik had wel tegenslag, de twee ambulanciers waren geen paramedics dus ze mochten me geen pijnstillers toedienen, enkel 'gas and air' (lachgas??).   Ik weet uit ervaring dat 50% van de ambulances geen paramedics aan boord hebben, dus stelde ik voor, toen ik eindelijk even naar adem kon happen tussen de vreselijke pijnscheuten in, dat ze toch best snel een cursus van twaalf weken zouden volgen om dan een opleiding als paramedic te hebben, voor't geval dat ik ze in de toekomst nog nodig zou hebben.
Op spoed was het heel druk, er waren geen onderzoek-kamers vrij en er waren geen dokters beschikbaar.
Zie je me daar al liggen op een brancard in de receptie, draaiend, kreunend en kotsend van de ongelooflijke pijn (geen fraai gezicht) en met heel veel toeschouwers om me heen.
Men zegt dat lachgas na ongeveer vijf minuten begint te werken, juist, maar de werking ervan stopt na twintig seconden.
Toen we in het ziekenhuis toekwamen bleef de lachgas achter in de ambulance.  Ik was ervan overtuigd dat men me in het ziekenhuis van de pijn zou afhelpen.
Nee hoor, er moest tot de dokter kwam toch gewoon verder lachgas toegediend worden.
Weer volgde een kleine verbetering, maar niet voor lang, het gas was op, dus er moest bijgehaald worden.
Uiteindelijk kwam er een onderzoekkamertje vrij, ik wachtte daar op een dokter die me eindelijk morfine zou toedienen.
Ik heb geen idee hoe lang dit geduurd heeft, het leek een eeuwigheid.
Eindelijk, tien mg. morfine later zei de verpleegster die me de spuit gaf dat de pijn wel zeer erg moest zijn om deze hoeveelheid morfine te verantwoorden.
Nee hoor, vijf minuten later kwam de pijn even fel terug opzetten dus ik kreeg nog een extra dosis van 10 mg. ....EXTASE ...
Vervolgens kreeg ik intraveneus antibiotica toegediend, er werden RX foto’s genomen, bloed en urine stalen werden genomen en vervolgens werd ik rond middernacht naar de evaluatie afdeling gebracht om daar de uitslag af te wachten.
Hier lag het vol met ernstig zieke mensen, alarmbellen rinkelden de hele nacht door, dus slapen was er niet bij, maar godzijdank geen pijn meer en ik kreeg de belofte dat er de volgende ochtend een echografie ging genomen worden.
De volgende ochtend zei de specialist van dienst dat ik best nog een dagje zou binnen blijven.
Tien minuten later : verandering van plan.
Er was geen echo-machine beschikbaar, dus ik moest naar huis en aan mijn huisarts vragen om ervoor te zorgen dat een echografie kon genomen worden.
Ai...zo dichtbij en toch zo ver!
Diagnose: nog steeds een vraagteken.
Het kan een niersteen zijn of een nier infectie. De toekomst zal het uitwijzen.
Ik ben nu terug thuis en mijn buurvrouw, een verpleegster, komt af en toe kijken hoe het met me is.
Ik heb daarnet de post ontvangen. Joepie...ik mag een echografie laten nemen op 23 november as.
Ik hou je op de hoogte!
Kus van Zus.

Toen ik haar daarna onmiddellijk telefoneerde was alles nog goed, alhoewel ze nog steeds zware antibiotica neemt en pijnstillers.

Zij denkt zelf dat het nierstenen zijn, maar ze zal dit maar zeker weten als ze ‘eindelijk’ een echografie kan laten nemen.

Wanneer ik haar hoor vertellen hoe het er in Engeland aan toe gaat in de medische sector, dan ben ik toch ongelooflijk blij dat wij hier het Belgisch systeem hebben en ik hoop uit de grond van mijn hart dat het zo blijft.

Ik kan me niet voorstellen dat men je hier in een volle wachtzaal op spoed op een brancard laat liggen creveren en je daarna met een kluitje in het riet terug naar huis stuurt.

Wat zijn we hier toch rot verwend hé?  En toch blijven we altijd maar klagen.

Op het einde van ons gesprek zei zus: “zeg,  ge gaat dit toch niet op uw blog zetten hé? “ en ik antwoordde: “ maar allez gij, natuurlijk gaat dat op mijn blog, de mensen hier in België moeten eens beseffen hoe goed het hier is!"

15-11-2007 om 10:49 geschreven door BOJAKO  

14-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Voilà, het turnen hebben we ondanks Herniaretta toch weer overleefd.

Gisteren hebben we de hele dag in de school van kleindochter doorgebracht – het was grootouder week.
Kleindochter stond al gespannen met haar hoofdje bijna door de afsluiting op uitkijk.
Voor de middag hebben we, zoals jullie hierna kunnen zien, flink geturnd met de kleutertjes.

Tussen de middag hebben we met Moeke en Bompa iets genuttigd en gedronken ergens aan de Rupel en na de middag mochten we terugkomen en in de klas deelnemen aan de kleuter activiteiten van het eerste kleuterklasje.  Verrijkend als je nooit zelf naar de kleuterschool bent geweest!

Al de jasjes aan, al de jasjes uit, allemaal naar het WC’tje, allemaal eens drinken, vervolgens werden we in groepjes verdeeld en mochten we spelen tot aan de speeltijd.  Gelukkig liet de bel niet al te lang op zich wachten want die mini stoeltjes zijn niet zo comfortabel.

Buiten op de koer dan snel even wat frisse lucht happen en terug: jasjes uit, jasjes aan de kapstok, en terug naar ons groepje.

Nana en Moeke speelden Memory en de twee bompa’s hadden tot groot jolijt van een ander groepje met de Memory blokjes een hèle hoge toren gemaakt die voortdurend omviel.
Hun kindjes vonden dit een veel plezantere toepassing van het spel dan onze groep.
Zo zie je maar hoe de mannelijke inbreng hoognodig is in het spel van kindjes.
Mannen verkennen heel andere terreinen dan vrouwen. Hun spel is veel boeiender.

Het is ook verbazend hoe je bij die kleine dropjes al kan zien wie de uitblinkertjes zijn.
Pesten zit er ook al van zo jong in.
Bompa moest tijdens de speeltijd op zijn buik gaan liggen om een muts uit een riool te vissen dat één klein ettertje van het hoofd van een ander wenend kindje had getrokken, om het vervolgens in de riool te duwen. De delinquent van de toekomst.

Ik heb altijd al een mateloze bewondering gehad voor het werk van kleuterjuffen, maar na gisteren is dit enkel nog versterkt.
Hoe je dit beroep kan blijven doen tot aan pensioenleeftijd is me een raadsel.
Je zal maar je maandelijkse migraine hebben en op de speelkoer moeten staan met zoveel krijsende decibels om je heen.

Na de school zijn we bij Moeke en Bompa nog een lekkere pint gaan drinken en vervolgens zijn we thuis steendood in de zetel neergevallen om te bekomen.

13-11-2007 om 15:16 geschreven door BOJAKO  

Nana en bompa zijn uitgenodigd om mee te turnen op het grootouderfeest in het eerste kleuterklasje van kleindochter vandaag.
Indien nana het overleeft ... tot later

12-11-2007 om 09:40 geschreven door BOJAKO  

10-11-2007 om 12:33 geschreven door BOJAKO  

10-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Wanneer het buiten stormt,  dan stormt het meestal ook inwendig bij mij.  Ik denk dat het weer een grote invloed uitoefent op het gemoed van bijna iedereen.
Schijnt er een stralende zon, dan zie je buiten allemaal lachende mensen lopen.
Bij grijs, mistig herfstweer verandert hun kledij plots van leuke, heldere kleuren naar beige, grijs, en zwart en hun uitdrukking verandert mee - niemand lacht nog.
Vandaag zie ik door het raam iedereen goed ingeduffeld lopen, vechtend met open paraplu tegen de felle wind, de regen en de hagel in.
Toch is er veel meer vering in hun stap,  alsof de stormachtige wind de depressie van de vorige dagen eruit blaast.    Er wordt terug gelachen ondanks de regen en de wind.

De hoge vochtigheidsgraad in de lucht heeft er toch weer voor gezorgd dat Herniaretta zich ferm liet voelen.
Nu, met een flinke dosis pijnstilling kan ik weer verder.
Pffft....oud worden en verslijten is helemaal niet leuk hé?
Waar is de tijd dat we nog een hele avond lekker rock-en-rolden op hoge stilletto hielen?
Het enige dat we daar soms aan overhielden was een pijnlijk eksteroogje.
Die puntschoenen zijn trouwens weer volop mode, maar mijn voeten steek ik er niet meer in hoor, dàt kan ik niet meer opbrengen.  Geef mij maar comfort.
Alles moet gemakkelijk zitten. Niets mag nog knellen. Mijn ‘afzien om mooi en hip te wezen’ periode is voorbij. Finito.
Bovendien zie je er met dat soort kledij vanaf een bepaalde leeftijd uit als een overjaarse hippe nijlpaard.
“Mutton dressed as lamb” zei mijn vader zaliger en zo’n uitdrukkingen blijven bij mij hangen. 
"Gracieus ouder worden" is mijn motto, in mijn geval komen daar wel veel rekkers aan te pas.

Bovendien herinnerden de zeer pijnlijke prikken van Herniaretta me met veel venijn,  dat de grote ZES met een sneltreinvaart eraan komt.
De feestdagen trouwens ook.
Er komen zoveel grote, nog te plannen, feesten op me af dat ik bijna tilt sla.
Volgend jaar vieren we mijn zestigste, schoonma haar vijfentachtigste, èn onze veertigjarige huwelijksverjaardag. Jawadde?!

Alsof ik met al die aankomende feesten nog niet genoeg had om over  te dubben en te piekeren,  hebben zoon 2 en schoondochter besloten om een ander huis te kopen.
Nèt wanneer je denkt, oef, nu zitten die gasten eindelijk op hun plaats, alles mooi verbouwd, alles netjes in orde, besluiten ze dat de tijd gekomen is om te herbeginnen in een ander, beter, groter huis.
De twee gepensioneerde grootvaders en zoon 2 zijn alle drie heel Handige Harry’s en wrijven al met genoegen in hun handen bij de gedachte van alweer een nieuwe verbouwing.  Bjeuch....ieder zijn hobby nietwaar?

De kogel is nog niet helemaal door de kerk.  Papieren moeten nog getekend worden.
Gisteren zijn we even mee gaan kijken naar hun nieuwe droomhuis.
Ventje vond dat ik beter thuis kon blijven omwille van Herniaretta, maar heel voorzichtig schuifelend ben ik er geraakt. Mijn vrouwelijke nieuwsgierigheid overwon de pijn.
Het huis heeft prachtig potentieel, maar bij de gedachte aan wat er allemaal weer bij komt kijken zakte mijn moed wel in mijn schoenen.

Ach, al goed dat mijn zonen mijn on-avontuurlijke genen niet hebben overgeërfd.
Tenhuize Bojako doen we rustig het kamer per kamer.
Het is nu de beurt aan onze slaapkamer, hoognodig na al die jaren.
De grote verandering van vorige winter – de veranda/keuken – ben ik nog maar pas te boven.
Dat heb je met een oud huis.
Net wanneer je denkt dat alles eindelijk terug in orde is, begint de hele santeboetiek weer van voor af aan en ik haat de rommel dat het met zich meebrengt.
Ventje is al flink aan de slag en enkel ons bed en de kleerkast staan er nog.
Vanaf volgende week slapen we in de logeerkamer.

Ons ‘sloppel shoeke’ galmde en ketste gisteren als een echo heen en weer van muur tot muur.

Brrrrrr....jakkes....

09-11-2007 om 11:20 geschreven door BOJAKO  

08-11-2007 om 20:19 geschreven door BOJAKO