Mijn zus woont in Engeland.  We zien elkaar niet dikwijls, maar we telefoneren toch heel regelmatig met elkaar.
De voorbije zes weken had ze last van een blaasontsteking en knagende pijn dat zich naar haar nierstreek verspreidde.
Ze had me verteld dat haar huisarts antibiotica had voorgeschreven maar dat er weinig verbetering te merken was.
Gisteren kreeg ik van haar volgende mail  (vrij vertaald uit het engels)

Lieve zus,

Ik ben nu terug thuis na een kort bezoekje met de 999 (100) naar het ziekenhuis maandag avond omstreeks 19.30 uur.
Rond 19 uur voelde ik plots een beginnende pijn in mijn linker nierstreek, alhoewel de rechter nier al zes weken lastig deed, samen met mijn andere water-werk-loodgieterij problemen. 
Tien minuten later lag ik plots van de pijn te kronkelen, het was zo vreselijk dat we besloten om een ambulance te bellen.
Ik had wel tegenslag, de twee ambulanciers waren geen paramedics dus ze mochten me geen pijnstillers toedienen, enkel 'gas and air' (lachgas??).   Ik weet uit ervaring dat 50% van de ambulances geen paramedics aan boord hebben, dus stelde ik voor, toen ik eindelijk even naar adem kon happen tussen de vreselijke pijnscheuten in, dat ze toch best snel een cursus van twaalf weken zouden volgen om dan een opleiding als paramedic te hebben, voor't geval dat ik ze in de toekomst nog nodig zou hebben.
Op spoed was het heel druk, er waren geen onderzoek-kamers vrij en er waren geen dokters beschikbaar.
Zie je me daar al liggen op een brancard in de receptie, draaiend, kreunend en kotsend van de ongelooflijke pijn (geen fraai gezicht) en met heel veel toeschouwers om me heen.
Men zegt dat lachgas na ongeveer vijf minuten begint te werken, juist, maar de werking ervan stopt na twintig seconden.
Toen we in het ziekenhuis toekwamen bleef de lachgas achter in de ambulance.  Ik was ervan overtuigd dat men me in het ziekenhuis van de pijn zou afhelpen.
Nee hoor, er moest tot de dokter kwam toch gewoon verder lachgas toegediend worden.
Weer volgde een kleine verbetering, maar niet voor lang, het gas was op, dus er moest bijgehaald worden.
Uiteindelijk kwam er een onderzoekkamertje vrij, ik wachtte daar op een dokter die me eindelijk morfine zou toedienen.
Ik heb geen idee hoe lang dit geduurd heeft, het leek een eeuwigheid.
Eindelijk, tien mg. morfine later zei de verpleegster die me de spuit gaf dat de pijn wel zeer erg moest zijn om deze hoeveelheid morfine te verantwoorden.
Nee hoor, vijf minuten later kwam de pijn even fel terug opzetten dus ik kreeg nog een extra dosis van 10 mg. ....EXTASE ...
Vervolgens kreeg ik intraveneus antibiotica toegediend, er werden RX foto’s genomen, bloed en urine stalen werden genomen en vervolgens werd ik rond middernacht naar de evaluatie afdeling gebracht om daar de uitslag af te wachten.
Hier lag het vol met ernstig zieke mensen, alarmbellen rinkelden de hele nacht door, dus slapen was er niet bij, maar godzijdank geen pijn meer en ik kreeg de belofte dat er de volgende ochtend een echografie ging genomen worden.
De volgende ochtend zei de specialist van dienst dat ik best nog een dagje zou binnen blijven.
Tien minuten later : verandering van plan.
Er was geen echo-machine beschikbaar, dus ik moest naar huis en aan mijn huisarts vragen om ervoor te zorgen dat een echografie kon genomen worden.
Ai...zo dichtbij en toch zo ver!
Diagnose: nog steeds een vraagteken.
Het kan een niersteen zijn of een nier infectie. De toekomst zal het uitwijzen.
Ik ben nu terug thuis en mijn buurvrouw, een verpleegster, komt af en toe kijken hoe het met me is.
Ik heb daarnet de post ontvangen. Joepie...ik mag een echografie laten nemen op 23 november as.
Ik hou je op de hoogte!
Kus van Zus.

Toen ik haar daarna onmiddellijk telefoneerde was alles nog goed, alhoewel ze nog steeds zware antibiotica neemt en pijnstillers.

Zij denkt zelf dat het nierstenen zijn, maar ze zal dit maar zeker weten als ze ‘eindelijk’ een echografie kan laten nemen.

Wanneer ik haar hoor vertellen hoe het er in Engeland aan toe gaat in de medische sector, dan ben ik toch ongelooflijk blij dat wij hier het Belgisch systeem hebben en ik hoop uit de grond van mijn hart dat het zo blijft.

Ik kan me niet voorstellen dat men je hier in een volle wachtzaal op spoed op een brancard laat liggen creveren en je daarna met een kluitje in het riet terug naar huis stuurt.

Wat zijn we hier toch rot verwend hé?  En toch blijven we altijd maar klagen.

Op het einde van ons gesprek zei zus: “zeg,  ge gaat dit toch niet op uw blog zetten hé? “ en ik antwoordde: “ maar allez gij, natuurlijk gaat dat op mijn blog, de mensen hier in België moeten eens beseffen hoe goed het hier is!"

15-11-2007 om 10:49 geschreven door BOJAKO  

14-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Voilà, het turnen hebben we ondanks Herniaretta toch weer overleefd.

Gisteren hebben we de hele dag in de school van kleindochter doorgebracht – het was grootouder week.
Kleindochter stond al gespannen met haar hoofdje bijna door de afsluiting op uitkijk.
Voor de middag hebben we, zoals jullie hierna kunnen zien, flink geturnd met de kleutertjes.

Tussen de middag hebben we met Moeke en Bompa iets genuttigd en gedronken ergens aan de Rupel en na de middag mochten we terugkomen en in de klas deelnemen aan de kleuter activiteiten van het eerste kleuterklasje.  Verrijkend als je nooit zelf naar de kleuterschool bent geweest!

Al de jasjes aan, al de jasjes uit, allemaal naar het WC’tje, allemaal eens drinken, vervolgens werden we in groepjes verdeeld en mochten we spelen tot aan de speeltijd.  Gelukkig liet de bel niet al te lang op zich wachten want die mini stoeltjes zijn niet zo comfortabel.

Buiten op de koer dan snel even wat frisse lucht happen en terug: jasjes uit, jasjes aan de kapstok, en terug naar ons groepje.

Nana en Moeke speelden Memory en de twee bompa’s hadden tot groot jolijt van een ander groepje met de Memory blokjes een hèle hoge toren gemaakt die voortdurend omviel.
Hun kindjes vonden dit een veel plezantere toepassing van het spel dan onze groep.
Zo zie je maar hoe de mannelijke inbreng hoognodig is in het spel van kindjes.
Mannen verkennen heel andere terreinen dan vrouwen. Hun spel is veel boeiender.

Het is ook verbazend hoe je bij die kleine dropjes al kan zien wie de uitblinkertjes zijn.
Pesten zit er ook al van zo jong in.
Bompa moest tijdens de speeltijd op zijn buik gaan liggen om een muts uit een riool te vissen dat één klein ettertje van het hoofd van een ander wenend kindje had getrokken, om het vervolgens in de riool te duwen. De delinquent van de toekomst.

Ik heb altijd al een mateloze bewondering gehad voor het werk van kleuterjuffen, maar na gisteren is dit enkel nog versterkt.
Hoe je dit beroep kan blijven doen tot aan pensioenleeftijd is me een raadsel.
Je zal maar je maandelijkse migraine hebben en op de speelkoer moeten staan met zoveel krijsende decibels om je heen.

Na de school zijn we bij Moeke en Bompa nog een lekkere pint gaan drinken en vervolgens zijn we thuis steendood in de zetel neergevallen om te bekomen.

13-11-2007 om 15:16 geschreven door BOJAKO  

Nana en bompa zijn uitgenodigd om mee te turnen op het grootouderfeest in het eerste kleuterklasje van kleindochter vandaag.
Indien nana het overleeft ... tot later

12-11-2007 om 09:40 geschreven door BOJAKO  

10-11-2007 om 12:33 geschreven door BOJAKO  

10-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Wanneer het buiten stormt,  dan stormt het meestal ook inwendig bij mij.  Ik denk dat het weer een grote invloed uitoefent op het gemoed van bijna iedereen.
Schijnt er een stralende zon, dan zie je buiten allemaal lachende mensen lopen.
Bij grijs, mistig herfstweer verandert hun kledij plots van leuke, heldere kleuren naar beige, grijs, en zwart en hun uitdrukking verandert mee - niemand lacht nog.
Vandaag zie ik door het raam iedereen goed ingeduffeld lopen, vechtend met open paraplu tegen de felle wind, de regen en de hagel in.
Toch is er veel meer vering in hun stap,  alsof de stormachtige wind de depressie van de vorige dagen eruit blaast.    Er wordt terug gelachen ondanks de regen en de wind.

De hoge vochtigheidsgraad in de lucht heeft er toch weer voor gezorgd dat Herniaretta zich ferm liet voelen.
Nu, met een flinke dosis pijnstilling kan ik weer verder.
Pffft....oud worden en verslijten is helemaal niet leuk hé?
Waar is de tijd dat we nog een hele avond lekker rock-en-rolden op hoge stilletto hielen?
Het enige dat we daar soms aan overhielden was een pijnlijk eksteroogje.
Die puntschoenen zijn trouwens weer volop mode, maar mijn voeten steek ik er niet meer in hoor, dàt kan ik niet meer opbrengen.  Geef mij maar comfort.
Alles moet gemakkelijk zitten. Niets mag nog knellen. Mijn ‘afzien om mooi en hip te wezen’ periode is voorbij. Finito.
Bovendien zie je er met dat soort kledij vanaf een bepaalde leeftijd uit als een overjaarse hippe nijlpaard.
“Mutton dressed as lamb” zei mijn vader zaliger en zo’n uitdrukkingen blijven bij mij hangen. 
"Gracieus ouder worden" is mijn motto, in mijn geval komen daar wel veel rekkers aan te pas.

Bovendien herinnerden de zeer pijnlijke prikken van Herniaretta me met veel venijn,  dat de grote ZES met een sneltreinvaart eraan komt.
De feestdagen trouwens ook.
Er komen zoveel grote, nog te plannen, feesten op me af dat ik bijna tilt sla.
Volgend jaar vieren we mijn zestigste, schoonma haar vijfentachtigste, èn onze veertigjarige huwelijksverjaardag. Jawadde?!

Alsof ik met al die aankomende feesten nog niet genoeg had om over  te dubben en te piekeren,  hebben zoon 2 en schoondochter besloten om een ander huis te kopen.
Nèt wanneer je denkt, oef, nu zitten die gasten eindelijk op hun plaats, alles mooi verbouwd, alles netjes in orde, besluiten ze dat de tijd gekomen is om te herbeginnen in een ander, beter, groter huis.
De twee gepensioneerde grootvaders en zoon 2 zijn alle drie heel Handige Harry’s en wrijven al met genoegen in hun handen bij de gedachte van alweer een nieuwe verbouwing.  Bjeuch....ieder zijn hobby nietwaar?

De kogel is nog niet helemaal door de kerk.  Papieren moeten nog getekend worden.
Gisteren zijn we even mee gaan kijken naar hun nieuwe droomhuis.
Ventje vond dat ik beter thuis kon blijven omwille van Herniaretta, maar heel voorzichtig schuifelend ben ik er geraakt. Mijn vrouwelijke nieuwsgierigheid overwon de pijn.
Het huis heeft prachtig potentieel, maar bij de gedachte aan wat er allemaal weer bij komt kijken zakte mijn moed wel in mijn schoenen.

Ach, al goed dat mijn zonen mijn on-avontuurlijke genen niet hebben overgeërfd.
Tenhuize Bojako doen we rustig het kamer per kamer.
Het is nu de beurt aan onze slaapkamer, hoognodig na al die jaren.
De grote verandering van vorige winter – de veranda/keuken – ben ik nog maar pas te boven.
Dat heb je met een oud huis.
Net wanneer je denkt dat alles eindelijk terug in orde is, begint de hele santeboetiek weer van voor af aan en ik haat de rommel dat het met zich meebrengt.
Ventje is al flink aan de slag en enkel ons bed en de kleerkast staan er nog.
Vanaf volgende week slapen we in de logeerkamer.

Ons ‘sloppel shoeke’ galmde en ketste gisteren als een echo heen en weer van muur tot muur.

Brrrrrr....jakkes....

09-11-2007 om 11:20 geschreven door BOJAKO  

08-11-2007 om 20:19 geschreven door BOJAKO  

08-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Vandaag heb ik heel weinig tijd - koffieklatsch met twee goede vriendinnen en daarna hebben we weer drie psychiaters uitgespaard 
Maar toch ben ik blij dat "de Frut" vandaag een beter en meer correct artikel over dyslexie plaatst dan de vorige van enkele dagen geleden.
Voor diegenen die het vandaag gemist hebben zet ik het hierna - het is ook terug te vinden in GVA online.

Bijna 4.000 scholen krijgen een gratis werkmap met tips om de computer in de klas te gebruiken als hulp voor leerlingen met leerstoornissen. Een goede zaak, vindt triathleet Luc Van Lierde die voor het eerst praat over zijn 'handicap'.

“Een computer voor een kind met dyslexie is hetzelfde als een bril voor een slechtziende leerling. Jammer genoeg moet het kind met een leerstoornis nog te vaak zonder bril in de klas zitten.” Zo kondigde voorzitter Dirk Seresia het initiatief van zijn vzw Die-'s-lekti-kus aan om, met de steun van het kabinet van onderwijsminister Frank Vandenbroucke, een gratis werkmap in de Vlaamse scholen te verspreiden. De computer, mijn surfplank bij het leren reikt leerkrachten (en ouders) technieken en stappen aan om de computer te kunnen gebruiken als een leerling ernstige problemen heeft met lezen, schrijven of spelling.

Want hoewel voorlees-, schrijfen overhoorsoftware leerlingen met lees- en schrijfproblemen - en ook anderen - wel degelijk kan helpen, staan nog veel leerkrachten weigerachtig en angstig tegenover het gebruik van de computer in de klas.

“Was er in mijn tijd maar zoveel aandacht geweest voor dyslexie”, reageert triathleet Luc Van Lierde. Hij en regisseur Robbe De Hert zouden gisteren komen getuigen over hun leesen spellingproblemen (en die van hun zonen), maar moesten afhaken wegens ziekte. Maar aan de telefoon kwam Van Lierde, voor het eerst in zijn leven, met zijn verhaal naar buiten. “Ik ben een zware dyslecticus”, vertelt de 38-jarige sportman.

“Op de lagere school zei het PMS dat ik in een normale school niet zou meekunnen. Dat was heel hard. Gelukkig gingen mijn ouders er niet op in. Op mijn 14de ging ik op internaat. Ik heb het in het lager en middelbaar altijd heel moeilijk gehad en ik heb het nog altijd moeilijk. Dyslexie gaat nooit weg, je moet er mee leren leven.”

“Mails of artikels voor mijn blog laat ik eerst nalezen door Word én door mijn vrouw. En als ik op stage ben, verplicht ik mezelf om een boek te lezen. Maar ik heb daar drie keer meer tijd voor nodig dan iemand anders. Van één ding in mijn leven heb ik spijt: ik heb geen diploma. Ik heb mijn studies verwaarloosd. Wie dyslexie heeft, wordt vaak beschouwd als dom. Daarom heb ik het zo lang verstopt.”

Sabine DEMAN

06-11-2007 om 11:11 geschreven door BOJAKO  

06-11-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

05-11-2007 om 10:30 geschreven door BOJAKO  

Dit las ik tot mijn grote ergernis vandaag in de Gazet van Antwerpen 2.11.2007 blz 11

'Dyslexie héb je niet, je kan het krijgen' Ewald Vervaet

Bij sommige kinderen met dyslexie en dyscalculie had het nooit zo ver hoeven te komen als men het kind in zijn ontwikkelingsritme beter had gevolgd. Dwingen om sneller schoolrijp te worden kan catastrofale gevolgen hebben. Dat stelt de Nederlandse ontwikkelingspsycholoog Ewald Vervaet.

Vervaet vreest dat het Vlaamse onderwijssysteem niet de goede kant uitgaat. Ewald Vervaet is duidelijk: dyslexie en dyscalculie bestaan, maar hoeven niet de proporties aan te nemen die ze nu doen. Dat zegde hij op de Boekenbeurs, waar hij woensdag zijn tweede bestseller Naar school, psychologie van 3 tot 8 voorstelde.

Dyslexie is een stoornis waarbij kinderen letters en woordbeelden gaan verwarren. De ‘b’ wordt een ‘p’, ‘mak’ wordt ‘kam’... Dyscalculie is hetzelfde, maar dan met cijfers.

Pfffft... Elk jaar weer ligt er op de Boekenbeurs een boek over dyslexie van een of andere ‘deskundige’ .  Bij het lezen van de korte inhoud krijg ik al de kriebels.

“Je hebt het niet – je kan het krijgen! “

Sorry Ewald – dat is, om het op z’n vlaams te zeggen: dikke zever in pakskes !
Het moet zijn : je hebt het of je hebt het niet.

Dyslexie is een aangeboren handicap. Een aangeboren mini defectje in je hersenen met grote gevolgen vermits taal zo belangrijk is in onze cultuur.

“Dwingen om sneller schoolrijp te worden kan catastrofale gevolgen hebben...”

Kom zeg Ewald, welke ouder dwingt zijn kind om sneller schoolrijp te worden?
In de laatste kleuterklas wordt in overleg met de kleuterjuf, de taakleerkracht en het CLB beslist of een kind schoolrijp is of niet en welke ouder of leerkracht weet in de laatste kleuterklas dat zijn/haar kind dyslectisch is?
De meeste kinderen op die leeftijd kunnen nog niet lezen of schrijven.

Er zal af en toe wel een klein genieke tussenzitten die al wel kan lezen en schrijven, maar een echte deskundige zal pas de diagnose dyslexie vaststellen rond het derde leerjaar.
Vermoedens dat het kind dyslexie heeft kunnen er zijn vanaf het ogenblik dat het kind begint te lezen en te schrijven en het kind moet dan zeker al extra hulp krijgen van een taakleerkracht.

Neem van mij aan dat het niet enkel het verwisselen is van een p met een d hoor,
‘poes’ verandert in ‘kat’ – sinaasappel in ‘appelsien’ enz.... was het maar zo simpel als een p-d foutje.

Als er één deskundige is die weet waarover hij praat ivm met dyslexie dan is het wel Peter van Vugt, doctor in de Medische Wetenschappen.
Zijn specialisatie is neurolinguïstiek, hij publiceert over neuropsychologische onderwerpen (aphasia, autism, dyscalculia, dyslexia, hallucinosis, hemispatial neglect, learning disabilities, migraine, tactile agnosia, temporal lobe epilepsy,...).

Als licentiaat in de Romaanse filologie heeft hij ook onderwijservaring. Hij heeft ruime expertise als begeleider van nascholingen. Verder is hij lid van wetenschappelijke verenigingen en is hij adviseur bij verenigingen van ouders die kinderen hebben met leerstoornissen.
Hij behaalde verschillende prijzen en ondersteuning voor wetenschappelijke projecten.

http://www.ua.ac.be/

Ik heb al twee keer, in de maand september, bij het begin van elk nieuw schooljaar,  in ‘lekentaal’ op mijn blog proberen uit te leggen wat dyslexie inhoudt.
Als er iemand iets meer van wil weten dan kan je dit nog op mijn blog terugvinden.
Verder vind je ook een link naar Sprankel, een vereniging voor ouders van normaalbegaafde kinderen met leermoeilijkheden.
Ook daar kan je terecht voor goede, duidelijke, informatie dat voor leken verstaanbaar is.

http://www.sprankel.be/

Spijtig genoeg is de deskundige uitleg die men op het internet vindt altijd min of meer onbegrijpelijk omdat we als leek al de wetenschappelijke termen niet begrijpen.

Hierna vind je een ‘ min of meer ‘ begrijpelijke definitie.

DYSLEXIE

1. Definitie.

Jammer genoeg is er niet zoiets als dé definitie van dyslexie. Een definitie uit een rapport van de Commissie Dyslexie van de Gezondheidsraad (Nederland), die vrij algemeen aanvaard en gebruikt wordt, is de volgende::

"er is sprake van dyslexie wanneer de automatisering van woordidentificatie (lezen) en/of schriftbeeldvorming (spellen) zich niet, dan wel zeer onvolledig of zeer moeizaam ontwikkelt".

Van der Leij benadrukt daarbij de hardnekkigheid van de problemen in zijn definitie: "Dyslexie is een stoornis die gekenmerkt wordt door hardnekkige problemen in de automatisering van de woordidentificatie (lezen) en/of schriftbeeldvorming (spellen)." (bron: "Lees- en spellingsproblemen: diagnostiek en interventie" , A.J.J.M. Ruijssenaars en R. Kleijnen, Leuven / Amersfoort, Acco, 1995)

Belangrijk om te onthouden is dat dyslexie meestal samengaat met dysorthografie (in 90 tot 95% van de gevallen), vandaar wordt de en/of uit bovenstaande definities meestal gelezen als ‘en’.

Van der Vugt heeft de definitie van Van der Leij iets uitvoeriger beschreven en ziet dyslexie als een cognitieve, specifieke, levenslange, op biologische wijze aan een individu gebonden stoornis die belet, binnen een gemiddelde termijn, tot het voldoende vlot automatiseren te komen van de teken-klank-koppelingen van elke aan te leren taal en die het noodzakelijk maakt terug te vallen op spontane en/of onderwezen compensatietechnieken. (uit: "Dyslexie - Wetenschappelijke afbakening" Peter van Vugt, Universiteit Antwerpen. Bron: "Eerste hulp bij Leerstoornissen" van VZW Die-'s-lekti-kus)

Wanneer we bovenstaande informatie wat uiteenrafelen, krijgen we het volgende:

- cognitief probleem: niet de waarneming is gestoord, maar wel de verdere verwerking

- specifiek: de stoornis doet zich voor in een veld van nauw verwante vaardigheden, de intelligentie is zeker niet aangetast of niet bedreigd door de stoornis (i.t.t. ontwikkelingsstoornissen). Onder impuls van Dumont werd IQ heel lang als belangrijk diagnose-criterium voor dyslexie beschouwd. Nu wordt dyslexie zowel beschreven voor laag normaal begaafde kinderen (bijv. IQ 85) als hoogbegaafde kinderen (bijv. IQ 126).

- Blijvend karakter: de kernstoornis verdwijnt niet; men mag dus niet elk moeizaam lezend kind dyslectisch noemen!

- Individu-gebonden: grote variatie in ernst van dyslexie, veel subvormen, geen typische fouten, gevoelstoestand beïnvloedt frequentie en intensiteit van de symptomen ook sterk en elke dyslecticus reageert op zijn manier op de stoornis.

- Biologische gronden: neurofysiologische en neuro-anatomische achtergronden (door de jaren heen evolutie van nadruk op visuele perceptie en oogmotoriek naar hemisfeerdominantie (talig / niet-talig), en heden naar verschillen in intra-hemisferische structuren tot erfelijkheid).

- Binnen een gemiddelde termijn: daarom kan men moeilijk van dyslexie spreken voor de leeftijd van 8 à 9 jaar.

- Voldoende vlot automatiseren: er zijn op elk leeftijdsniveau gradaties in de beheersing van de klank / teken - koppelingen ; de vraag hoe men zwakke lezers van dyslectici onderscheidt, zorgde al vaak voor discussies.

- Klank-teken-koppelingen: het moet benadrukt worden dat dit het essentiële kenmerk is, er is immers vaak comorbiditeit, waardoor de grenzen van dyslexie vaak vervagen (bijv. taalstoornis).

- Elke aan te leren taal: de dyslecticus wordt bij het aanleren van een tweede taal geconfronteerd met hetzelfde frustrerende proces als toen hij de basisregels van zijn moedertaal onder de knie probeerde te krijgen.

2. Aanpak.

STICORDI: STImuleren, COmpenseren, Remediëren en DIspenseren.

Aanpak van het leesprobleem zelf:

- Remediëren: de problemen verhelpen door die aspecten van het lezen, die de leerling slecht of matig beheerst verder te ontwikkelen (bijv. auditieve deelvaardigheden trainen, grafeem – foneemkoppeling, al dan niet computerondersteund).

- Compenseren: men gaat uit van de sterke kanten aan de leesvaardigheid van de leerling en probeert door middel van de verdere ontwikkeling daarvan de leesvaardigheid van de leerling te verbeteren (bijv.: een spellende lezer kan meestal heel goed auditief synthetiseren: men kan deze vaardigheid benutten en het synthetiseren van grotere woorddelen (klankgroepen) trainen ifv. van het stimuleren van de directe woordherkenning).

Indirecte aanpak (neveneffecten van het leesprobleem beperken):

- Stimuleren: het bevorderen van de leesmotivatie en het vergroten van de motivatie voor het leren door te werken aan het leergedrag en de werk- en studiehouding van de leerling (bijv. via zelfinstructietraining: "leren leren").

- Dispenseren: maatregelen nemen, die het mogelijk maken om activiteiten, waarbij lezen een rol speelt op een andere manier vorm te geven, te vermijden en/of te vergemakkelijken. (Bijv. mondeling examen ipv. schriftelijk, meer tijd geven voor examens, aangepaste dictees, geen punten aftrekken voor spellingsfouten in andere opdrachten, het gebruik van compenserende software toelaten, ...)

Bron : http://www.sensotec.be/dyslexie/algemeen.htm

03-11-2007 om 04:39 geschreven door BOJAKO  

01-11-2007 om 20:53 geschreven door BOJAKO  

mammy en daddy

Na het lezen van het artikel ‘Dossier Hooggevoeligheid’ in de Humo deze week, besloot ik om naar hun website te gaan en even uit te testen of ik hooggevoelig was of niet, ik wil mezelf altijd beter leren kennen.

Ik schrok me rot, ik was zo hooggevoelig dat ik er zelf mottig van werd.
Wie had dat ooit gedacht?
Ik zeker niet.
Ik voel al heel mijn leven wel de pijn van anderen aan en ik verafschuw geweld en conflicten, maar hooggevoelig....hm...ik dacht dat ik bij de vrij normale groep hoorde – gewoon gevoelig - .
Té is namelijk nooit goed, zei ooit Zuster Treezebees op school!

Maar ja, nu ik er wat verder over nadenk:  wanneer één van mijn broers of zus vroeger van vader een draai rond zijn of haar oren kreeg (dat mocht toen nog) dan weende ik inderdaad altijd flink met hen mee.
Ik herinner me nog dat vader me toen altijd heel verwonderd aankeek en vroeg : “waarom ween jij, ik heb u toch niets gedaan of verweten!” en ik snotterde altijd terug “ik wèèèèèèèèèt het niet ...... bleit bleit....”

Dus jullie zijn gewaarschuwd.
Je bent hier op een hooggevoelig blogje!

Van hooggevoelig gesproken.

Morgen is het weer die unieke Belgische dag ‘Allerheiligen’.
Uniek omdat ik geen enkel ander land ken waar men massal op dezelfde dag naar het kerkhof gaat om geliefden te herdenken.
Sommigen vinden het onnodig – je kan tenslotte elke dag naar het kerkhof, maar ik vind het een prachtige traditie.
Britten zijn heel traditioneel en ik ben half Brits hé, dat verklaart veel.

Mijn ouders kozen allebei voor crematie en as-verstrooïng.
Moeder vroeg wel om haar as op dezelfde plaats te strooien als vader, wat ook gebeurde.
Het enige dat me stoort is dat er geen gedenkplaatje is voor hen.
Bij mijn Britse grootmoeder is er rond de strooiweide een kringvormige, lage, schuin afhellende muur en daar zijn de gedenkplaatjes op bevestigd.
Allemaal dezelfde, heel sober met enkel hun naam, geboortedatum en datum van overlijden erop vermeld.

Op het kerkhof in Londen waar de as van mijn nicht gestrooid werd, werd voor elke overledene een rozenstruik geplant.
De strooiweide verandert dan langzaam in een groot rozenperk en bij elke struik staat een klein gedenkplaatje, ook heel mooi.

Morgen sta ik weer zoals elk jaar voor het plekje van mijn ouders.
Zonder bloemen voor vader, want die had ons dat strikt verboden.
“Geef jullie geld liever aan een goed doel” zei hij op zijn sterfbed, maar we nemen wel een mooi bloemetje mee voor moeder, voor haar was alles wat we deden altijd goed.

Die zee van bloemen op het kerkhof, al is het maar één dag op het jaar, is prachtig om zien.
Natuurlijk denk ik elke dag aan mijn lieve ouders, maar op Allerheiligen heb ik dan nog het gevoel dat ik hen ècht een bezoekje breng.

’t Ja ik ben nu eenmaal hooggevoelig.
Ik kan er ook niets aan doen.

31-10-2007 om 12:20 geschreven door BOJAKO  

30-10-2007 om 01:38 geschreven door BOJAKO  

28-10-2007 om 17:58 geschreven door BOJAKO  

Net nu ik een beetje tijd heb om eens een serieus stukje te schrijven besluit mijne Zilveren om de logeerkamer te veranderen en mij te ambeteren.
Om de vijf minuten komt hij vragen of ik nog niet gedaan heb met het lezen en schrijven, want hij wil mijn huidige PC tafel (een oude schraag) vervangen door een antieke tafel dat in de logeerkamer in de (zijn) weg staat.
Action man is weer in aktie.

Mijn antwoord was: “ zeg hé, ambetant ventje!... astemblieft, ik heb nu net inspiratie en tijd om een serieus stukje te schrijven voor mijn blog, kan dat nu ècht niet op een ander ogenblik?”

Zijn antwoord was: “jaja natuurlijk 'shoeke mijn' (en gijle gelooft dat zeker? ) ge moet u niet afjagen 'licht van mijn leven, appel van mijn ogen', schrijf gerust, neem uw tijd, ik kom binnen een kwartierke terug” – begrijpen jullie nu waarom er zo weinig grote vrouwelijke kunstenaars zijn?
Stel u voor dat de echtgenote van  Bach of Mozart tijdens één van hun grandioze inspirationele opstoten kwam vragen of ze misschien efkes wilden stoppen omdat ze de kamer anders wilden inrichten!

Hoort ge de vrouw van Mozart het al zeggen : “ Pakt uwen tijd Amedeus mijn zoeteke, ik kom binnen een kwartierke wel terug en dan is uw muziekstukske wel af zeker?”

Maar ja, ik ben niet voor niets de dochter van mijn moeder, dus ik ga hier proberen om binnen het kwartier mijn stukje te schrijven.

A journey of discovery

BBC1 Woensdag 24.10.2007

Dit was de titel van een schitterende documentaire op BBC 1.

De BBC slaagt er steeds weer in om over zeer gevoelige onderwerpen buitengewone programma’s te maken die tegelijk boeiend, leerrijk en ontroerend zijn, zonder melig, saai of degoutant te worden.

Korte inhoud:

De vijfentwintig jarige Asta Philipot werd geboren met arthogryposis, een gewrichtsziekte waardoor hij zich bijna niet kan bewegen.
Met de hulp van zijn ouders had hij vorig jaar eindelijk de kans gekregen om een vrouw te leren kennen in de letterlijke zin van het woord en zijn maagdelijkheid te verliezen in een Spaans bordeel.
Het was voor hem zo’n unieke, goede ervaring dat hij het wou delen met andere lichamelijke gehandicapte heren.
De documentaire volgt zijn ontmoeting met twee andere mannen;  Lee, ongeveer vijfendertig en sinds zijn geboorte blind, en de ongelooflijk tedere, knappe Shah, vooraan in de twintig, die na een ongeval op de leeftijd van zestien gedeeltelijk verlamd werd.

Samen vertrekken ze met de ouders van Asta en een vriend per bus naar een villa in Spanje, niet ver van het bordeel.
Omdat het voor de andere beide mannen een eerste sexuele ervaring zal zijn gaat Asta eerst met hen het bordeel verkennen.
De eigenaar en de prostituees hebben ervaring met mindervaliden en alles is zo discreet gefilmd dat er niets shockerend overkomt, integendeel. Mijn sympathie en mijn hart ging uit naar de dames van plezier, en ik gebruik hier het woord ‘dames’ met alle respect omdat zij ook zoveel respect en vriendelijkheid toonden voor hun potentiële ‘klanten’.
De mannen kregen een rondleiding in het bordeel, de kamers werden getoond, de dames maakten met hen kennis en prijzen werden afgesproken.
Een gewone kamer, met service, kon je krijgen voor 125 € per uur en een meer luxueuze kamer met service voor 250 € per uur.

De blinde man Lee was net zoals Asta heel enthousiast, maar de jonge Shah kon het allemaal niet verwerken, hij kreeg het moeilijk en moest naar buiten.
Tegen de reporter zei hij dat hij zich zijn ‘eerste keer’ toch iets anders had voorgesteld.
Hij hoopt nog steeds een lieve vriendin te ontmoeten en hij hoopt ook dat zijn ‘eerste keer’ iets meer zal zijn dan een uurtje pure sex.

Terug thuis in de villa van de ouders van Asta kan hij naar hartelust zwemmen in hun privé zwembad.
Hij houdt zich vast aan de rand en ‘staat’ in het water in de stralende Spaanse zon,  een tijdlang op zijn beide voeten.
“Deze ervaring, op mijn voeten staan in een zonnig zwembad, maakt deze reis voor mij al uniek” zegt hij.
Asta en hij praten daarna samen uitgebreid over zijn aversie tegen het bordeel en de reden waarom.
Ik begreep hem en ik begreep ook Asta en Lee.
Lee is ondanks zijn blindheid heel zelfstandig, maar Asta is volledig van afhankelijk van zijn ouders.
Op de dag van het bordeelbezoek zien we beide mannen zich klaarmaken voor hun uitstapje naar de ‘nachtclub’.
Asta wordt door zijn moeder gewassen, geschoren, aangekleed en een vleugje lekkere aftershave is de kers op de taart.
Hij straalt van anticipatie,  want voor hem is het niet de eerste keer, hij weet wat hem te wachten staat en hij kijkt er reikhalzend naar uit.

Zijn moeder zegt vervolgens: “Verder dan hem wassen en aankleden kan ik niet gaan, vanaf hier nemen zijn vader en vriend van me over.”

De blinde Lee praat ook heel openhartig terwijl de camera hem filmt tijdens het aankleden.
“Ik besef nu dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit een echte vriendin zal hebben, alhoewel ik dat nog steeds hoop, maar ik ben nu vijfendertig en ik vind dat de tijd gekomen is om mijn maagdelijkheid te verliezen, ik kijk er echt naar uit. De dames gisteren waren ongelooflijk lief en vriendelijk, ik heb zelfs al een voorkeur voor eentje en ik hoop dat ze er straks zal zijn.”

Vervolgens krijgen we kort de aankomst in het bordeel te zien.

De vader van Asta en een goede vriend dragen hem, buiten beeld, naar de kamer om hem op het bed te leggen en uit te kleden en komen daarna terug naar buiten. Vervolgens zien we weer heel discreet een jonge dame de kamer binnnengaan.

De gelukzalige blik in beider ogen en hun commentaar wat later in de documentaire is zo mooi en ontroerend dat ik er een krop van in mijn keel kreeg.

Het is te hopen dat Canvas ooit deze documentaire van de BBC uitzendt.

Aan alle mindervaliden met een gezonde sexuele appetijt wens ik een even fijne tijd toe in zo’n toffe ‘Nightclub’.

Ik wens Asta, Lee en Shah ook alledrie een ontzettend lieve vriendin toe, zodat ze inderdaad niet enkel de seks mogen ervaren maar ook de liefde die erbij hoort.

26-10-2007 om 20:46 geschreven door BOJAKO  

26-10-2007 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Pffft....een hele namiddag naar de koekenstad geweest en vol bewondering gekeken naar de prachtige restauratie van onze Stadsfeestzaal.  
Massa's volk....slecht voor mijn claustrofobie en mijnen tikker.
Uren rondgeslenterd in de 'Saturn' winkel met ventje,  op zoek naar een nieuwe TV USB stick die deze keer mijn laptop niet naar de 'chokkedijzen' helpt.
Uiteindelijk eentje gevonden die zou werken met Vista (de oorzaak van het vorige falen) maar ventje wou er na al die moeite nog eens over "nadenken".
Bij ventje moet het lang sudderen vooraleer hij iets koopt, hij is niet zo impsulsief als ik.

Ik wou vandaag schrijven over de schitterende documentaire gisteren avond op BBC 1 "One Life".
't zal voor morgen zijn, mijn pijp is uit.
Dus ... wegens oververmoeidheid van ondergetekende enkel een beetje zever hieronder vandaag.


We kennen allemaal wel die kleine symbooltjes gemaakt met de toetsen van het klavier : de "smileys"

                             EEN GLIMLACH

                             EEN TRIEST GEZICHTJE


Maar kennen jullie ook de 'assies':


             (_!_)          EEN NORMALE KONT

             (__!__)      EEN DIKKE KONT .

             (!)             EEN MAGERE KONT .

              (_._)         EEN PLATTE KONT

              {_!_}         EEN "BLUBBER" KONT .

              (_o_)         EEN KONT MET VEEL KILOMETERS OP DE TELLER

              (_O_)         ENE MET NOG MEER KILOMETERS ...

              (_X_)         EEN GECENSUREERDE KONT

              (_$_)         EEN WAARDEVOLLE KONT ..

             [_T_]          EEN VIERKANTE KONT

              (_:_)         EEN ZEER BIZARRE KONT .

              (_@_)         EEN CYBERKONT .

              (_?_)         EEN MYSTERIEUZE KONT .

              (_#_)         EEN GEBLESSEERDE   KONT .

              (__)          EEN GESLOTEN KONT

              (_%_)         EEN KONT MET SPEEN


er zijn dan ook nog de "titties":

            (o)(o)           PERFECTE BORSTEN

             ( + )( + )        SILICONEN BORSTEN

             (*)(*)           BORSTEN  MET HOOGSTAANDE TEPELS

            (@)(@)         BORSTEN MET GROTE TEPELS

            (oYo)           "PUSH-UP" BORSTEN

             (^)(^)          " KOUD WEER HE ? "- BORSTEN

            (o)(O)          ONGELIJKE BORSTEN

           (:o)(o)           BORSTEN GEBETEN DOOR EEN VAMPIER

            VV            DE GROOTMOEDER -BORSTEN

        ( - )( - )           BORSTEN PLATGEDRUKT TEGEN DE DOUCHEDEUR

         |o||o|                ANDROÏDE - BORSTEN

            ()()               DE BORSTEN VAN KATE MOSS

          ( o Y o )         BORSTEN VOOR " PLAYBOY "


            .   .             BORSTEN VAN JUSTINE HENIN









 

25-10-2007 om 20:40 geschreven door BOJAKO