this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Vandaag heb ik heel weinig tijd - koffieklatsch met twee goede vriendinnen en daarna hebben we weer drie psychiaters uitgespaard Maar toch ben ik blij dat "de Frut" vandaag een beter en meer correct artikel over dyslexie plaatst dan de vorige van enkele dagen geleden. Voor diegenen die het vandaag gemist hebben zet ik het hierna - het is ook terug te vinden in GVA online.
Bijna 4.000 scholen krijgen een gratis werkmap met tips om de computer in de klas te gebruiken als hulp voor leerlingen met leerstoornissen. Een goede zaak, vindt triathleet Luc Van Lierde die voor het eerst praat over zijn 'handicap'.
Een computer voor een kind met dyslexie is hetzelfde als een bril voor een slechtziende leerling. Jammer genoeg moet het kind met een leerstoornis nog te vaak zonder bril in de klas zitten. Zo kondigde voorzitter Dirk Seresia het initiatief van zijn vzw Die-'s-lekti-kus aan om, met de steun van het kabinet van onderwijsminister Frank Vandenbroucke, een gratis werkmap in de Vlaamse scholen te verspreiden. De computer, mijn surfplank bij het leren reikt leerkrachten (en ouders) technieken en stappen aan om de computer te kunnen gebruiken als een leerling ernstige problemen heeft met lezen, schrijven of spelling.
Want hoewel voorlees-, schrijfen overhoorsoftware leerlingen met lees- en schrijfproblemen - en ook anderen - wel degelijk kan helpen, staan nog veel leerkrachten weigerachtig en angstig tegenover het gebruik van de computer in de klas.
Was er in mijn tijd maar zoveel aandacht geweest voor dyslexie, reageert triathleet Luc Van Lierde. Hij en regisseur Robbe De Hert zouden gisteren komen getuigen over hun leesen spellingproblemen (en die van hun zonen), maar moesten afhaken wegens ziekte. Maar aan de telefoon kwam Van Lierde, voor het eerst in zijn leven, met zijn verhaal naar buiten. Ik ben een zware dyslecticus, vertelt de 38-jarige sportman.
Op de lagere school zei het PMS dat ik in een normale school niet zou meekunnen. Dat was heel hard. Gelukkig gingen mijn ouders er niet op in. Op mijn 14de ging ik op internaat. Ik heb het in het lager en middelbaar altijd heel moeilijk gehad en ik heb het nog altijd moeilijk. Dyslexie gaat nooit weg, je moet er mee leren leven.
Mails of artikels voor mijn blog laat ik eerst nalezen door Word én door mijn vrouw. En als ik op stage ben, verplicht ik mezelf om een boek te lezen. Maar ik heb daar drie keer meer tijd voor nodig dan iemand anders. Van één ding in mijn leven heb ik spijt: ik heb geen diploma. Ik heb mijn studies verwaarloosd. Wie dyslexie heeft, wordt vaak beschouwd als dom. Daarom heb ik het zo lang verstopt.
Gevoelige kijkers - niet kijken indien je niet van dit soort zwarte humor houdt! Het duurt ongeveer tien minuten en er zijn geen nederlandse ondertitels.
Wil je toch kijken, klik dan even op het pijltje en zet je klank lekker hard.
Kijk je toch en vind je het ongepast - je was gewaarschuwd!
Dit las ik tot mijn grote ergernis vandaag in de Gazet van Antwerpen 2.11.2007 blz 11
'Dyslexie héb je niet, je kan het krijgen' Ewald Vervaet
Bij sommige kinderen met dyslexie en dyscalculie had het nooit zo ver hoeven te komen als men het kind in zijn ontwikkelingsritme beter had gevolgd. Dwingen om sneller schoolrijp te worden kan catastrofale gevolgen hebben. Dat stelt de Nederlandse ontwikkelingspsycholoog Ewald Vervaet.
Vervaet vreest dat het Vlaamse onderwijssysteem niet de goede kant uitgaat. Ewald Vervaet is duidelijk: dyslexie en dyscalculie bestaan, maar hoeven niet de proporties aan te nemen die ze nu doen. Dat zegde hij op de Boekenbeurs, waar hij woensdag zijn tweede bestseller Naar school, psychologie van 3 tot 8 voorstelde.
Dyslexie is een stoornis waarbij kinderen letters en woordbeelden gaan verwarren. De b wordt een p, mak wordt kam... Dyscalculie is hetzelfde, maar dan met cijfers.
Pfffft... Elk jaar weer ligt er op de Boekenbeurs een boek over dyslexie van een of andere deskundige . Bij het lezen van de korte inhoud krijg ik al de kriebels.
Je hebt het niet je kan het krijgen!
Sorry Ewald dat is, om het op zn vlaams te zeggen: dikke zever in pakskes ! Het moet zijn : je hebt het of je hebt het niet.
Dyslexie is een aangeboren handicap. Een aangeboren mini defectje in je hersenen met grote gevolgen vermits taal zo belangrijk is in onze cultuur.
Dwingen om sneller schoolrijp te worden kan catastrofale gevolgen hebben...
Kom zeg Ewald, welke ouder dwingt zijn kind om sneller schoolrijp te worden? In de laatste kleuterklas wordt in overleg met de kleuterjuf, de taakleerkracht en het CLB beslist of een kind schoolrijp is of niet en welke ouder of leerkracht weet in de laatste kleuterklas dat zijn/haar kind dyslectisch is? De meeste kinderen op die leeftijd kunnen nog niet lezen of schrijven.
Er zal af en toe wel een klein genieke tussenzitten die al wel kan lezen en schrijven, maar een echte deskundige zal pas de diagnose dyslexie vaststellen rond het derde leerjaar. Vermoedens dat het kind dyslexie heeft kunnen er zijn vanaf het ogenblik dat het kind begint te lezen en te schrijven en het kind moet dan zeker al extra hulp krijgen van een taakleerkracht.
Neem van mij aan dat het niet enkel het verwisselen is van een p met een d hoor, poes verandert in kat sinaasappel in appelsien enz.... was het maar zo simpel als een p-d foutje.
Als er één deskundige is die weet waarover hij praat ivm met dyslexie dan is het wel Peter van Vugt, doctor in de Medische Wetenschappen. Zijn specialisatie is neurolinguïstiek, hij publiceert over neuropsychologische onderwerpen (aphasia, autism, dyscalculia, dyslexia, hallucinosis, hemispatial neglect, learning disabilities, migraine, tactile agnosia, temporal lobe epilepsy,...).
Als licentiaat in de Romaanse filologie heeft hij ook onderwijservaring. Hij heeft ruime expertise als begeleider van nascholingen. Verder is hij lid van wetenschappelijke verenigingen en is hij adviseur bij verenigingen van ouders die kinderen hebben met leerstoornissen. Hij behaalde verschillende prijzen en ondersteuning voor wetenschappelijke projecten.
Ik heb al twee keer, in de maand september, bij het begin van elk nieuw schooljaar, in lekentaal op mijn blog proberen uit te leggen wat dyslexie inhoudt. Als er iemand iets meer van wil weten dan kan je dit nog op mijn blog terugvinden. Verder vind je ook een link naar Sprankel, een vereniging voor ouders van normaalbegaafde kinderen met leermoeilijkheden. Ook daar kan je terecht voor goede, duidelijke, informatie dat voor leken verstaanbaar is.
Spijtig genoeg is de deskundige uitleg die men op het internet vindt altijd min of meer onbegrijpelijk omdat we als leek al de wetenschappelijke termen niet begrijpen.
Hierna vind je een min of meer begrijpelijke definitie.
DYSLEXIE
1. Definitie.
Jammer genoeg is er niet zoiets als dé definitie van dyslexie. Een definitie uit een rapport van de Commissie Dyslexie van de Gezondheidsraad (Nederland), die vrij algemeen aanvaard en gebruikt wordt, is de volgende::
"er is sprake van dyslexie wanneer de automatisering van woordidentificatie (lezen) en/of schriftbeeldvorming (spellen) zich niet, dan wel zeer onvolledig of zeer moeizaam ontwikkelt".
Van der Leij benadrukt daarbij de hardnekkigheid van de problemen in zijn definitie: "Dyslexie is een stoornis die gekenmerkt wordt door hardnekkige problemen in de automatisering van de woordidentificatie (lezen) en/of schriftbeeldvorming (spellen)." (bron: "Lees- en spellingsproblemen: diagnostiek en interventie" , A.J.J.M. Ruijssenaars en R. Kleijnen, Leuven / Amersfoort, Acco, 1995)
Belangrijk om te onthouden is dat dyslexie meestal samengaat met dysorthografie (in 90 tot 95% van de gevallen), vandaar wordt de en/of uit bovenstaande definities meestal gelezen als en.
Van der Vugt heeft de definitie van Van der Leij iets uitvoeriger beschreven en ziet dyslexie als een cognitieve, specifieke, levenslange, op biologische wijze aan een individu gebonden stoornis die belet, binnen een gemiddelde termijn, tot het voldoende vlot automatiseren te komen van de teken-klank-koppelingen van elke aan te leren taal en die het noodzakelijk maakt terug te vallen op spontane en/of onderwezen compensatietechnieken. (uit: "Dyslexie - Wetenschappelijke afbakening" Peter van Vugt, Universiteit Antwerpen. Bron: "Eerste hulp bij Leerstoornissen" van VZW Die-'s-lekti-kus)
Wanneer we bovenstaande informatie wat uiteenrafelen, krijgen we het volgende:
- cognitief probleem: niet de waarneming is gestoord, maar wel de verdere verwerking
- specifiek: de stoornis doet zich voor in een veld van nauw verwante vaardigheden, de intelligentie is zeker niet aangetast of niet bedreigd door de stoornis (i.t.t. ontwikkelingsstoornissen). Onder impuls van Dumont werd IQ heel lang als belangrijk diagnose-criterium voor dyslexie beschouwd. Nu wordt dyslexie zowel beschreven voor laag normaal begaafde kinderen (bijv. IQ 85) als hoogbegaafde kinderen (bijv. IQ 126).
- Blijvend karakter: de kernstoornis verdwijnt niet; men mag dus niet elk moeizaam lezend kind dyslectisch noemen!
- Individu-gebonden: grote variatie in ernst van dyslexie, veel subvormen, geen typische fouten, gevoelstoestand beïnvloedt frequentie en intensiteit van de symptomen ook sterk en elke dyslecticus reageert op zijn manier op de stoornis.
- Biologische gronden: neurofysiologische en neuro-anatomische achtergronden (door de jaren heen evolutie van nadruk op visuele perceptie en oogmotoriek naar hemisfeerdominantie (talig / niet-talig), en heden naar verschillen in intra-hemisferische structuren tot erfelijkheid).
- Binnen een gemiddelde termijn: daarom kan men moeilijk van dyslexie spreken voor de leeftijd van 8 à 9 jaar.
- Voldoende vlot automatiseren: er zijn op elk leeftijdsniveau gradaties in de beheersing van de klank / teken - koppelingen ; de vraag hoe men zwakke lezers van dyslectici onderscheidt, zorgde al vaak voor discussies.
- Klank-teken-koppelingen: het moet benadrukt worden dat dit het essentiële kenmerk is, er is immers vaak comorbiditeit, waardoor de grenzen van dyslexie vaak vervagen (bijv. taalstoornis).
- Elke aan te leren taal: de dyslecticus wordt bij het aanleren van een tweede taal geconfronteerd met hetzelfde frustrerende proces als toen hij de basisregels van zijn moedertaal onder de knie probeerde te krijgen.
2. Aanpak.
STICORDI: STImuleren, COmpenseren, Remediëren en DIspenseren.
Aanpak van het leesprobleem zelf:
- Remediëren: de problemen verhelpen door die aspecten van het lezen, die de leerling slecht of matig beheerst verder te ontwikkelen (bijv. auditieve deelvaardigheden trainen, grafeem foneemkoppeling, al dan niet computerondersteund).
- Compenseren: men gaat uit van de sterke kanten aan de leesvaardigheid van de leerling en probeert door middel van de verdere ontwikkeling daarvan de leesvaardigheid van de leerling te verbeteren (bijv.: een spellende lezer kan meestal heel goed auditief synthetiseren: men kan deze vaardigheid benutten en het synthetiseren van grotere woorddelen (klankgroepen) trainen ifv. van het stimuleren van de directe woordherkenning).
Indirecte aanpak (neveneffecten van het leesprobleem beperken):
- Stimuleren: het bevorderen van de leesmotivatie en het vergroten van de motivatie voor het leren door te werken aan het leergedrag en de werk- en studiehouding van de leerling (bijv. via zelfinstructietraining: "leren leren").
- Dispenseren: maatregelen nemen, die het mogelijk maken om activiteiten, waarbij lezen een rol speelt op een andere manier vorm te geven, te vermijden en/of te vergemakkelijken. (Bijv. mondeling examen ipv. schriftelijk, meer tijd geven voor examens, aangepaste dictees, geen punten aftrekken voor spellingsfouten in andere opdrachten, het gebruik van compenserende software toelaten, ...)
Een 60-jarige man gaat te biechten. "Ik heb vannacht geweldige sex gehad met een 18-jarige." vertelt hij de priester. De priester: "Neem 7 citroenen, pers ze uit en drink het glas dan in één keer leeg." "En dan ben ik van mijn zonde verlost?" vraagt de 60-jarige. "Nee, maar dan verdwijnt in ieder geval die grijns van je smoel."
Na het lezen van het artikel Dossier Hooggevoeligheid in de Humo deze week, besloot ik om naar hun website te gaan en even uit te testen of ik hooggevoelig was of niet, ik wil mezelf altijd beter leren kennen.
Ik schrok me rot, ik was zo hooggevoelig dat ik er zelf mottig van werd. Wie had dat ooit gedacht? Ik zeker niet. Ik voel al heel mijn leven wel de pijn van anderen aan en ik verafschuw geweld en conflicten, maar hooggevoelig....hm...ik dacht dat ik bij de vrij normale groep hoorde gewoon gevoelig - . Té is namelijk nooit goed, zei ooit Zuster Treezebees op school!
Maar ja, nu ik er wat verder over nadenk: wanneer één van mijn broers of zus vroeger van vader een draai rond zijn of haar oren kreeg (dat mocht toen nog) dan weende ik inderdaad altijd flink met hen mee. Ik herinner me nog dat vader me toen altijd heel verwonderd aankeek en vroeg : waarom ween jij, ik heb u toch niets gedaan of verweten! en ik snotterde altijd terug ik wèèèèèèèèèt het niet ...... bleit bleit....
Dus jullie zijn gewaarschuwd. Je bent hier op een hooggevoelig blogje!
Van hooggevoelig gesproken.
Morgen is het weer die unieke Belgische dag Allerheiligen. Uniek omdat ik geen enkel ander land ken waar men massal op dezelfde dag naar het kerkhof gaat om geliefden te herdenken. Sommigen vinden het onnodig je kan tenslotte elke dag naar het kerkhof, maar ik vind het een prachtige traditie. Britten zijn heel traditioneel en ik ben half Brits hé, dat verklaart veel.
Mijn ouders kozen allebei voor crematie en as-verstrooïng. Moeder vroeg wel om haar as op dezelfde plaats te strooien als vader, wat ook gebeurde. Het enige dat me stoort is dat er geen gedenkplaatje is voor hen. Bij mijn Britse grootmoeder is er rond de strooiweide een kringvormige, lage, schuin afhellende muur en daar zijn de gedenkplaatjes op bevestigd. Allemaal dezelfde, heel sober met enkel hun naam, geboortedatum en datum van overlijden erop vermeld.
Op het kerkhof in Londen waar de as van mijn nicht gestrooid werd, werd voor elke overledene een rozenstruik geplant. De strooiweide verandert dan langzaam in een groot rozenperk en bij elke struik staat een klein gedenkplaatje, ook heel mooi.
Morgen sta ik weer zoals elk jaar voor het plekje van mijn ouders. Zonder bloemen voor vader, want die had ons dat strikt verboden. Geef jullie geld liever aan een goed doel zei hij op zijn sterfbed, maar we nemen wel een mooi bloemetje mee voor moeder, voor haar was alles wat we deden altijd goed.
Die zee van bloemen op het kerkhof, al is het maar één dag op het jaar, is prachtig om zien. Natuurlijk denk ik elke dag aan mijn lieve ouders, maar op Allerheiligen heb ik dan nog het gevoel dat ik hen ècht een bezoekje breng.
t Ja ik ben nu eenmaal hooggevoelig. Ik kan er ook niets aan doen.
Net nu ik een beetje tijd heb om eens een serieus stukje te schrijven besluit mijne Zilveren om de logeerkamer te veranderen en mij te ambeteren. Om de vijf minuten komt hij vragen of ik nog niet gedaan heb met het lezen en schrijven, want hij wil mijn huidige PC tafel (een oude schraag) vervangen door een antieke tafel dat in de logeerkamer in de (zijn) weg staat. Action man is weer in aktie.
Mijn antwoord was: zeg hé, ambetant ventje!... astemblieft, ik heb nu net inspiratie en tijd om een serieus stukje te schrijven voor mijn blog, kan dat nu ècht niet op een ander ogenblik?
Zijn antwoord was: jaja natuurlijk 'shoeke mijn' (en gijle gelooft dat zeker? ) ge moet u niet afjagen 'licht van mijn leven, appel van mijn ogen', schrijf gerust, neem uw tijd, ik kom binnen een kwartierke terug begrijpen jullie nu waarom er zo weinig grote vrouwelijke kunstenaars zijn? Stel u voor dat de echtgenote van Bach of Mozart tijdens één van hun grandioze inspirationele opstoten kwam vragen of ze misschien efkes wilden stoppen omdat ze de kamer anders wilden inrichten!
Hoort ge de vrouw van Mozart het al zeggen : Pakt uwen tijd Amedeus mijn zoeteke, ik kom binnen een kwartierke wel terug en dan is uw muziekstukske wel af zeker?
Maar ja, ik ben niet voor niets de dochter van mijn moeder, dus ik ga hier proberen om binnen het kwartier mijn stukje te schrijven.
A journey of discovery
BBC1 Woensdag 24.10.2007
Dit was de titel van een schitterende documentaire op BBC 1.
De BBC slaagt er steeds weer in om over zeer gevoelige onderwerpen buitengewone programmas te maken die tegelijk boeiend, leerrijk en ontroerend zijn, zonder melig, saai of degoutant te worden.
Korte inhoud:
De vijfentwintig jarige Asta Philipot werd geboren met arthogryposis, een gewrichtsziekte waardoor hij zich bijna niet kan bewegen. Met de hulp van zijn ouders had hij vorig jaar eindelijk de kans gekregen om een vrouw te leren kennen in de letterlijke zin van het woord en zijn maagdelijkheid te verliezen in een Spaans bordeel. Het was voor hem zon unieke, goede ervaring dat hij het wou delen met andere lichamelijke gehandicapte heren. De documentaire volgt zijn ontmoeting met twee andere mannen; Lee, ongeveer vijfendertig en sinds zijn geboorte blind, en de ongelooflijk tedere, knappe Shah, vooraan in de twintig, die na een ongeval op de leeftijd van zestien gedeeltelijk verlamd werd.
Samen vertrekken ze met de ouders van Asta en een vriend per bus naar een villa in Spanje, niet ver van het bordeel. Omdat het voor de andere beide mannen een eerste sexuele ervaring zal zijn gaat Asta eerst met hen het bordeel verkennen. De eigenaar en de prostituees hebben ervaring met mindervaliden en alles is zo discreet gefilmd dat er niets shockerend overkomt, integendeel. Mijn sympathie en mijn hart ging uit naar de dames van plezier, en ik gebruik hier het woord dames met alle respect omdat zij ook zoveel respect en vriendelijkheid toonden voor hun potentiële klanten. De mannen kregen een rondleiding in het bordeel, de kamers werden getoond, de dames maakten met hen kennis en prijzen werden afgesproken. Een gewone kamer, met service, kon je krijgen voor 125 per uur en een meer luxueuze kamer met service voor 250 per uur.
De blinde man Lee was net zoals Asta heel enthousiast, maar de jonge Shah kon het allemaal niet verwerken, hij kreeg het moeilijk en moest naar buiten. Tegen de reporter zei hij dat hij zich zijn eerste keer toch iets anders had voorgesteld. Hij hoopt nog steeds een lieve vriendin te ontmoeten en hij hoopt ook dat zijn eerste keer iets meer zal zijn dan een uurtje pure sex.
Terug thuis in de villa van de ouders van Asta kan hij naar hartelust zwemmen in hun privé zwembad. Hij houdt zich vast aan de rand en staat in het water in de stralende Spaanse zon, een tijdlang op zijn beide voeten. Deze ervaring, op mijn voeten staan in een zonnig zwembad, maakt deze reis voor mij al uniek zegt hij. Asta en hij praten daarna samen uitgebreid over zijn aversie tegen het bordeel en de reden waarom. Ik begreep hem en ik begreep ook Asta en Lee. Lee is ondanks zijn blindheid heel zelfstandig, maar Asta is volledig van afhankelijk van zijn ouders. Op de dag van het bordeelbezoek zien we beide mannen zich klaarmaken voor hun uitstapje naar de nachtclub. Asta wordt door zijn moeder gewassen, geschoren, aangekleed en een vleugje lekkere aftershave is de kers op de taart. Hij straalt van anticipatie, want voor hem is het niet de eerste keer, hij weet wat hem te wachten staat en hij kijkt er reikhalzend naar uit.
Zijn moeder zegt vervolgens: Verder dan hem wassen en aankleden kan ik niet gaan, vanaf hier nemen zijn vader en vriend van me over.
De blinde Lee praat ook heel openhartig terwijl de camera hem filmt tijdens het aankleden. Ik besef nu dat ik hoogstwaarschijnlijk nooit een echte vriendin zal hebben, alhoewel ik dat nog steeds hoop, maar ik ben nu vijfendertig en ik vind dat de tijd gekomen is om mijn maagdelijkheid te verliezen, ik kijk er echt naar uit. De dames gisteren waren ongelooflijk lief en vriendelijk, ik heb zelfs al een voorkeur voor eentje en ik hoop dat ze er straks zal zijn.
Vervolgens krijgen we kort de aankomst in het bordeel te zien.
De vader van Asta en een goede vriend dragen hem, buiten beeld, naar de kamer om hem op het bed te leggen en uit te kleden en komen daarna terug naar buiten. Vervolgens zien we weer heel discreet een jonge dame de kamer binnnengaan.
De gelukzalige blik in beider ogen en hun commentaar wat later in de documentaire is zo mooi en ontroerend dat ik er een krop van in mijn keel kreeg.
Het is te hopen dat Canvas ooit deze documentaire van de BBC uitzendt.
Aan alle mindervaliden met een gezonde sexuele appetijt wens ik een even fijne tijd toe in zon toffe Nightclub.
Ik wens Asta, Lee en Shah ook alledrie een ontzettend lieve vriendin toe, zodat ze inderdaad niet enkel de seks mogen ervaren maar ook de liefde die erbij hoort.
Pffft....een hele namiddag naar de koekenstad geweest en vol bewondering gekeken naar de prachtige restauratie van onze Stadsfeestzaal. Massa's volk....slecht voor mijn claustrofobie en mijnen tikker. Uren rondgeslenterd in de 'Saturn' winkel met ventje, op zoek naar een nieuwe TV USB stick die deze keer mijn laptop niet naar de 'chokkedijzen' helpt. Uiteindelijk eentje gevonden die zou werken met Vista (de oorzaak van het vorige falen) maar ventje wou er na al die moeite nog eens over "nadenken". Bij ventje moet het lang sudderen vooraleer hij iets koopt, hij is niet zo impsulsief als ik.
Ik wou vandaag schrijven over de schitterende documentaire gisteren avond op BBC 1 "One Life". 't zal voor morgen zijn, mijn pijp is uit. Dus ... wegens oververmoeidheid van ondergetekende enkel een beetje zever hieronder vandaag.
We kennen allemaal wel die kleine symbooltjes gemaakt met de toetsen van het klavier : de "smileys"
EEN GLIMLACH
EEN TRIEST GEZICHTJE
Maar kennen jullie ook de 'assies':
(_!_) EEN NORMALE KONT
(__!__) EEN DIKKE KONT .
(!) EEN MAGERE KONT .
(_._) EEN PLATTE KONT
{_!_} EEN "BLUBBER" KONT .
(_o_) EEN KONT MET VEEL KILOMETERS OP DE TELLER
(_O_) ENE MET NOG MEER KILOMETERS ...
(_X_) EEN GECENSUREERDE KONT
(_$_) EEN WAARDEVOLLE KONT ..
[_T_] EEN VIERKANTE KONT
(_:_) EEN ZEER BIZARRE KONT .
(_@_) EEN CYBERKONT .
(_?_) EEN MYSTERIEUZE KONT .
(_#_) EEN GEBLESSEERDE KONT .
(__) EEN GESLOTEN KONT
(_%_) EEN KONT MET SPEEN
er zijn dan ook nog de "titties":
(o)(o) PERFECTE BORSTEN
( + )( + ) SILICONEN BORSTEN
(*)(*) BORSTEN MET HOOGSTAANDE TEPELS
(@)(@) BORSTEN MET GROTE TEPELS
(oYo) "PUSH-UP" BORSTEN
(^)(^) " KOUD WEER HE ? "- BORSTEN
(o)(O) ONGELIJKE BORSTEN
(:o)(o) BORSTEN GEBETEN DOOR EEN VAMPIER
VV DE GROOTMOEDER -BORSTEN
( - )( - ) BORSTEN PLATGEDRUKT TEGEN DE DOUCHEDEUR
't is weer lange tijd geleden maar trouwe lezers weten hoe het gaat. Je kopieert de tekst, zet ernaast wat in je hoofd opkomt en plakt alles terug bij de reakties:
Neef, vierendertig jaar oud, heeft vorige donderdag een nieuwe heup gekregen. Vrijdag lag hij nog in bed. Zaterdag moest hij er uit en wat in de zetel zitten naast het bed aan het raam. Neef wordt na een kwartiertje zitten misselijk van de pijn en wil de verpleegster bellen....o jee...zeggen de Hollanders in zo'n geval.... het belletje hangt namelijk aan de andere kant van zijn bed aan het kastje. Neef kan zich amper bewegen, voelt zich doodziek maar heeft 'gelukkig' zijn GSM bij zich op de vensterbank bij het raam. Neef belt het ziekenhuis, vraagt naar de dienst waar hij ligt en vraagt dan aan de verpleging of ze hem aub uit zijn benarde positie willen komen bevrijden. Hulp kwam daarna gelukkig héél snel opdagen.... Stel je voor dat dit gebeurt bij een ouder persoon die geen GSM heeft....
Je zal maar ziek worden in een onderbemand ziekenhuis op een weekend.....
s Zondags krijg ik af en toe van mijne zilveren ontbijt op (aan-in-???hellup Kommaneuker) bed. Ik word rot verwend, ik weet het! Ik vraag me zelf soms af waar ik het aan verdiend heb.
Vanmorgen was het iets later dan gewoonlijk na het verjaardagsfeestje van onze klein driejarig prinsesje. Een twaalfjarig neefje van haar vond mijn biscuit fantastisch !!! lekker. Moesten mijn borsten niet hun huidige XXXL formaat hebben, dan had ik ze fier vooruit gestoken, maar uit veiligheidsoverweging voor de wijnglazen op tafel heb ik het niet gedaan.
Maar ik dwaal weer af.
Niets is dus zo zalig als een lekker verwen-ontbijt in bed en meestal kijk ik dan naar Wakker op Zondag op ATV. Vandaag was schepen voor cultuur Philip Heylen van "A" aanwezig.
De lieve jongen (op onze senior leeftijd zien ze er toch heel jong uit) heeft in een vruchteloze poging om er wat stoerder uit te zien nu een fatterig dun ringbaardje laten groeien en zijn haar wat modieuzer in een pieken kapsel laten knippen à la Jef Vermassen. Pieken zijn blijkbaar nog altijd in. Als ik hem wat goedbedoelde raad mag geven: het is enkel de mond die hij moet verbergen Zijn mond is de oorzaak van zijn baby face, het is prachtig gevormd, een kusmondje waar elke vrouw jaloers op zou zijn. De enige manier om dat vrouwelijke te verbergen en er iets macho van te maken is een grote dikke volle Turkse snor dat de bovenlip volledig drapeert. Het extra-superfijne Zorro snorretje en baard van nu accentueert nog meer zijn diepe, prachtig gevormde Cupids bow.
Het programma was vandaag niet bijster interessant qua inhoud, dus ik zapte over en weer tussen Martha die me op Vitaya aanleerde hoe ik pompoenen moest versieren voor Halloween, ook niet bepaald leerrijk, en het saai betoog van de aanwezigen op ATV. Na een tijdje begon mijn steeds aanwezige hernia uit verveling wellicht, pijnsignalen naar mijn enkele wakkere hersencellen te zenden. Tijd om op te staan.
Ik was net op tijd beneden om daar naar De zevende dag te kijken. Ook daar was het weer dikke zever nu we nog steeds geen kibbelende, regerende politici te zien krijgen.
Als de inhoud fleps is begin ik naar het publiek op de achtergrond te kijken en ik vraag me af wie het ooit in zijn hoofd gehaald heeft om achter de interviewer en de geïnterviewden een publiek te plaatsen.
Wat zitten die mensen daar in hemelsnaam te doen?
Ze zeggen niets, ze reageren niet....ze zijn volkomen overbodig. Indien ze mochten reageren met een eventueel boe-geroep of gejuich, dan dienden ze nog voor iets, maar je ziet dat ze zelfs totaal hoest of nies-verbod hebben gekregen laat staan de toelating om te spreken. Laat ze nu nog aanwezig zijn uit interesse, waarom moeten ze dan in beeld? Misschien zitten ze daar om zoals vandaag voor de kijker een afleiding te vormen voor de saaiere momenten in het programma. Ik betrapte mezelf erop dat ik inderdaad weer niet meer luisterde zoals bij ATV, maar de kapsels, de schmink en de kleding van het publiek bestudeerde.
Enkelen die beseften dat ze op dat ogenblik in beeld waren, probeerden om er hun vijtien minuten Andy Warhol bekendheid te bekronen en lieten hun ogen en wenkbrauwen overuren doen. Een verbaasde blik wenkbrauwen omhoog. Een boze blik, wenkbrauwen diep gefronst, een verontwaardige blik... zouden ze die blikken thuis voor de spiegel ingeoefend hebben? Publiek is naar mijn bescheiden mening enkel nodig wanneer er enige inbreng van hen verwacht wordt, al was het maar hun handen opsteken bij een vraag of ze akkoord of niet akkoord zijn met de mening van de geïnterviewde.
Enfin, mijn zondag ochtend zit erop. Ik ben er niets wijzer van geworden.
Vandaag is het nog steeds droog buiten, dus hernia-pijn of niet ... we gaan seffens even wandelen en daarna nog maar eens op ziekenhuisbezoek.
Vandaag toch snel even tijd maken om mijn dagboek bij te schrijven.
De dagen vliegen zo snel voorbij, het is avond voor je het goed en wel beseft. Gisteren hebben we de auto weer zonder knipjes door de controle gekregen, dus we kunnen gelukkig weer een jaartje verder. Das al één pluspunt.
De minputen:
De zieken zijn nog steeds ziek. De één al wat meer ziek dan de ander. Schoonma belde gisteren ochtend, helemaal in de put. Ze voelde zich zo mogelijk nog slechter. Ik raadde haar aan om haar huisdokter terug op te bellen en ventje ging er naartoe om te kijken hoe het met haar gesteld was, en wachtte vervolgens tot de dokter geweest was om haar medicijnen te halen.
Oud en helemaal alleen op een appartementje, het doet je wel even stilstaan en nadenken. Men wil oude mensen tegenwoordig zo lang mogelijk alleen thuishouden, maar ik vraag me af of men rekening houdt men de eenzaamheid van oude mensen die weinig familie hebben. Schoonma is zoals jullie weten Russische en ze heeft helemaal geen familie hier, geen zussen, broers, neven of nichten... gelukkig heeft ze nog twee lieve behulpzame zonen.
Ik vraag me af hoe eenzaam iemand moet zijn zonder enige familie. Je zal daar maar thuis helemaal alleen ziek in je bed liggen. Ik ga al beginnen rondkijken naar een mooie service flat voor later. t Moet er wel eentje zijn met een computer en internet verbinding op de kamer!
Na de middag hebben ventje en ik een tijdje in het ziekenhuis op het zoontje van neef gepast, zodat nichtje naar het ander ziekenhuis kon om haar pas geopereerde man (onze neef) te bezoeken. Hij was nog heel suf en leed veel pijn zei ze bij haar terugkomst. Straks gaan ventje en ik hem bezoeken.
Verder ga ik me vandaag nog bezig houden met het maken van de verjaardags biscuit voor kleindochtertje want morgen is het weer feest. Ons prinsesje wordt al drie jaar!
Ach . Zo blijven we jong nietwaar ?
Zeg nu zelf .... beter druk bezig dan zelf ziek in bed te liggen.
Puf .puf .Ik heb van donderdag namiddag tot daarnet een huis vol bezoekers gehad iedereen is nu vertrokken en ik maak nu snel van de gelegenheid gebruik om mijn blogje wat bij te werken.
Ventje is gisteren bij zoon 1 gaan helpen om een plafond te steken en ik denk dat hij vandaag bij zoon 2 een badkamer helpt installeren.
Waar ik absoluut over wou schrijven is de ongelooflijke maar ontzettende documentaire die vorige week uitgezonden werd op Canvas, een documentaire waar ik echt niet goed van was : Deliver us from Evil.
De rooms katholieke priester Oliver O'Grady (zie foto) met zijn zeemzachte stem en betrouwbare voorkomen misbruikte en verkrachtte in Californië twintig jaar langbabys, kinderen en hun moeders.
De documentairemaakster Amy Berg zocht de ex-pastoor op in Ierland, waar hij sinds 2000 na een gevangenisstraf weer als een vrij man rondloopt.
Ongehinderd en naar mijn mening vreselijk nagenietend praat OGrady over zijn verleden in deze verbijsterende film over een van de meest ontstellende pedofiliezaken binnen de katholieke kerk. En dat is precies waar Deliver Us From Evilover gaat.
Het enorme taboe dat rust op misbruik door een vertegenwoordiger van de kerk,
Amy Berg volgt in haar documentaire vier slachtoffers van pastoor OGrady.
We leren hen en hun familie kennen en uiteindelijk besluiten enkelen om naar het Vaticaan af te reizen om serieus te worden genomen vermits ze in Amerika geen gehoor krijgen.
Op het einde van de documentaire zien we dat het Vaticaan hen niet wil ontvangen en zelfs hun brief weigert te aanvaarden.
Schokkend!
OGrady praat met pretoogjes heel open over wat er allemaal is gebeurd.
Hij geeft openlijk toe dat hij zich seksueel voelt aangetrokken tot kinderen, hoe jonger hoe liever, maar dat hij daar sinds zijn arrestatie niets meer mee doet. (sic)
OGrady, de minzame man met de zeemzoete stem en de glinstering in zijn pretogen, heeft naar schatting minstens honderd kinderen en volwassenen verkracht en misbruikt vanaf de leeftijd van negen maanden. (!)
Hoe kon deze misbruik blijven duren?
Wel, we zien in de documentaire dat de leidinggevenden van OGrady hem na iedere aangifte gewoon van parochie naar parochie versasten, elke keer naar een dorp dat ongeveer tachtig KM verder lag en waar hij met een schone lei lekker weer opnieuw kon beginnen met zijn monsterlijke activiteiten.
Uiteindelijk wordt OGrady toch veroordeeld tot een gevangenisstraf van veertien jaar, maar hij komt na zeven jaar weer vrij enwoont (bij de opname van de documentaire) terug in Ierland.
Wanneer hij vijfenzestig wordt, ontvangt hij een maandelijkse bijdrage van zeshonderd euro van de katholieke kerk omdat hij vroegtijdig uit zijn ambt is gestapt.
Zwijggeld !
Wat me nog het ergste aangreep in de film is de getuigenis van de vader van één van de meisjes die op vijfjarige leeftijd verkracht werd: Bob Jyono.
Dat stukje van de documentaire zie je in de video die ik hieronder zet.
OGrady vertelt in de documentaire dat hij bij zijn aankomst in California in 1976 reeds begonnen was met het aanranden van kinderen, waar hij veel tijd doorbracht in het huis van zijn liefhebbende en bewonderende doch onwetende parochianen, de familie Jyono, met hun vijf jaar oude dochtertje Ann.
In de video vertelt de vader van Ann, Bob Jyono, hoe hij zich voelde wanneer zijn dochter hem slechts vele jaren later vertelde dat zij ook vanaf haar vijf jaar door OGrady werd misbruikt.
Hij voelt zich ontzettend schuldig omdat zijn dochter hem daarvoor nooit iets heeft durven vertellen omdat :
hij altijd gezegd had dat hij de man zou doden die haar ooit zou durven aanranden.
Zijn dochtertje had van een vriendinnetje gehoord dat je voor moord naar de gevangenis moest en had daarom alles verzwegen uit liefde voor haar vader.Zij was er van overtuigd dat hij OGrady zou vermoorden en een levenslange gevangenisstraf zou krijgen.
Men staat er inderdaad niet bij stil wanneer men in de aanwezigheid van kinderen deze zin uitspreekt.
Veel vaders en moeders- zeggen het zo, ik weet het, ik spreek uit ondervinding, want mijn vader zei me ooit als klein meisje bijna letterlijk hetzelfde.
Net zoals Ann werd ik ook door een toenmalige vriend van vader sexueel benaderd toen ik acht jaar oud was, en net om dezelfde reden als Ann heb ik dit nooit aan mijn ouders durven vertellen.
Ik kon niet leven met de gedachte dat mijn lieve vader naar de gevangenis zou moeten gaan en daarom zweeg ik als vermoord en ik heb het mijn hele leven meegedragen.
Nu mijn ouders allebei dood zijn durf ik er pas over schrijven.
Misschien is dit ook iets om toch even bij stil te staan.
Eén welgemeende zin maakt het je kinderen onmogelijk om je hun weerzinwekkende ervaringen te vertellen, gewoon omdat ze je jou zo liefhebben.
Ik zou ook iemand die mijn kinderen of kleinkindjes aanrandt of molesteert,koelbloedig kunnen vermoorden, en er zelfs met plezier enkele jaren voor gaan zitten, maar ik besef nu dat we héél voorzichtig moeten zijn dat onze kinderen of kleinkinderen ons deze ene zin nooit horen uiten.
Die zin, die uitspraak, heeft ertoe geleid dat noch Ann Jyono noch ikzelf ooit tegen onze vaders of moeders de waarheid hebben durven vertellen, net omdat we hen zo liefhadden en vreselijk bang waren dat zij door onze schuld, de rest van hun leven in de gevangenis zouden opgesloten worden.
De vraag is nu wel : hoe verwittig je wel best je kind dat er weerzinwekkende pedofielen op deze aardkloot rondlopen?
Nog een grote fout is, vind ik toch, dat we meestal kinderen bang maken voor vreemden, mensen die ze niet kennen!
Ga nooit mee met iemand die je niet kent deze waarschuwing gebruiken we wellicht allemaal.
Nochtans worden de meeste zedenfeiten gepleegd door mensen in de onmiddellijke omgeving van het kind, mensen die de ouders én het kind wel vertrouwen.
Ook daar moeten we onze kinderen op attent maken!
Ik had na het zien van de documentaire ongelooflijk medelijden met Bob Jyono, de vader van Amy.
De arme man voelt zich zo ongelooflijk schuldig en ik zou willen dat ik hem kon troosten.
Toen hij, net zoals mijn vader, destijds die bewuste zin uitsprak was het met de allerbeste, lievedevolle bedoeling.
Ik zou hem willen zeggen dat niet hij zich hoeft schuldig te voelen, maar de ziekelijke pedofielen.
Toch is het misschien best om jonge ouders te verwittigen om de zin:
ik vermoord eigenhandig de pervert die ooit mijn dochter molesteert NOOITte gebruiken in het bijzijn van hun kinderen .
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
) ge moet u niet afjagen 'licht van mijn leven, appel van mijn ogen', schrijf gerust, neem uw tijd, ik kom binnen een kwartierke terug begrijpen jullie nu waarom er zo weinig grote vrouwelijke kunstenaars zijn? 
EEN TRIEST GEZICHTJE
