Deze kleine kapoen hierboven èn zijn grootvader houden me de laatste tijd van mijn geliefde computer weg, ik krijg begot al ontwenningsverschijnselen.

Volgens mij is Seppe nu wel klaar voor de kleuterschool.  
De Haka Kaka dans van zijn nana was voldoende om hem te doen beseffen dat kaka ook in het potje moest en niet enkel pipi.

Gisteren voormiddag had hij bij ons zijn product echter nog niet afgeleverd en we reden hem met een klein hartje na de middag naar school.  

Om alles nog erger te maken was er ook nog een andere juf – de juf die hij nu al een klein beetje kende was ziek. 

Maar deze vervang juf straalde iets ‘grootmoederachtig’ uit – misschien omdat ze niet meer zo jong was en geen maatje nul droeg zoals de andere kleuterjuffen.

Ik maakte mijn afscheid toch zo kort mogelijk en duwde Seppe in haar armen, zette zijn zak neer en liep zo snel ik kon weg.  
Ik kan echt niet tegen kinderverdriet.

In de auto,  op weg naar huis,  besefte ik plots dat ik vergeten te zeggen was dat Seppe die dag nog geen kaka had gedaan.  

Akkerdjie, Akkerdjie  toch….  nu maar hopen dat hij weer geen broekje vol deed,  want hij was al zo goed op weg.

Maar toen ik ’s avonds belde,  vertelde zijn mama me dat Seppe heel flink was geweest en bij de juf "op een potje" zijn kaka had gedeponeerd.

Shit happens!

Ikke dolgelukkig natuurlijk,  want hij begint het ook ‘enigszins’ leuk te vinden in de school. 
Hij is er zeker niet door getraumatiseerd, want wanneer hij bij ons is  dan zingt hij de hele tijd uit volle borst een mengeling van allerlei kleuterliedjes, zelfs sinterklaas kapoentje is nog niet vergeten.

Op de terugweg naar huis kon Mr. Silver het weer niet laten.  
“Zeg euh shoeke … hebt ge geen goesting om eens naar de Troc te gaan?”  

’t ja,  nu hij niet meer bouwt moet hij een andere bezigheid zoeken hé, dus ik offerde me op en we bezochten elke vierkante centimeter van de winkel.  
Net voor we de winkel zouden verlaten zag ik een grote kleurrijke vaas staan.   Dit jaar zijn hier tenhuize Bojako veel vazen gesneuveld,  ge hebt zo van die jaren nietwaar?

De vaas waar mijn “ Oeil de Moscou’ op viel  was een reuzegrote vaas à la Vincent van Gogh, ik kan het niet beter beschrijven,
’t was ook niet bepaald goedkoop voor een vaas in een tweedehandswinkel.

“Vinde gij dà schoon?” vroeg Mister Silver stomverbaasd.  

Allez,  wat moet ge daar nu op antwoorden : “neeje…. ik wil dat ding nu écht omdat het zo vreselijk lelijk is!” – soms kunnen mannen toch rare vragen stellen.

Maar hij was niet alleen, de dame aan de kassa bekeek me ook  en zei : “da ziedde nie gauw hé, blauwe bloemen”.   
Ik lachte lief terug en zei dat de vaas mij aan Vincent van Gogh deed denken en ik hou nu eenmaal van de schilderijen van Vincent en ook van het liedje over Vincent.

Maar soit, ik dwaal weer af.

Na de Troc moesten we nog even naar de Krefel want mijn ‘solden’ grill was binnengekomen.  
Natuurlijk smijt ge in zo’n winkel uw ogen  nog eens in’t rond en plots zag ik dat ze daar ook bloeddrukmeters verkochten, zo van die gemakkelijke die ge rond uw pols moet doen en enkel maar op een knopke moet duwen.

Rap eentje meegenomen om thuis mijn bloeddruk te meten,  want mijn huisarts had me wel onmiddellijk op bloeddruk verlagende pillen gezet omdat mijn druk ene keer te hoog was, maar hij heeft niet gezegd of ik die moet blijven nemen of moet terugkomen.

Voor ’t zelfde geld had ik me die dag me wat te druk gemaakt en was ik de volgende dag weer mooi twaalf over acht zoals altijd.  

Om te weten of mijn bloeddruk nu terug goed is of niet heb ik geen zin om -  zeg nu eerlijk – uren te zitten aanschuiven tussen een hoop grieperige mensen, dat is ook niet mijn idee van een gezellig avondje uit.   

Ik zal nu maar wachten tot mijn bloeddruk (gemeten op mijn spiksplinternieuw machientje) onder de normale waarde daalt en hem dan per telefoon vragen of ik met de pillen mag stoppen!  

Die hoge bloeddruk kan ook te wijten zijn aan een overdosis electronica-itis.  

Ik ben al halverwege mijn boekje over de Bluetooth die ik ten geschenke kreeg van mijne zilveren.  
Mijn bloeddruk is waarschijnlijk nog meer gestegen toen ik dat onding probeerde te begrijpen en te installeren op de computer (wat niet lukte)  vervolgens op de laptop (wat wel lukte) vervolgens gede-installeerd heb op de computer en ge-herinstalleerd heb op de computer, wat precies wel lukte.

Tussen Seppe en de soep en de patatten door heb ik dan alles proberen te synchroniseren op alle apparaten (zijde nog mee???? ) en nu ben ik op mijn Bluetooth potvolnondekoffie mijn agenda precies kwijt.

Die drijft nu ergens in cyberspace rond vrees ik.

Ik heb vandaag alles behalve zin gehad om me daar nog mee bezig te houden.  
Ik zie op mijn Bluetooth mijn contacten staan, ik kan  het ‘bubbel spel’ nog spelen en ik kan ermee telefoneren en alzo zal het even blijven tot mijn nieuwe bloeddrukmachine aanwijst dat ik de stress weer aankan.

Als ge tegenwoordig iets nieuw koopt moet ge verdorie ingenieur elektronica zijn om het te kunnen gebruiken.

Gelukkig moet ik mijn grill nog net zoals vroeger gewoon in de stekker steken. Oef…

Ik heb ventje de eer gegeven om zelf de video-dvd dinges te installeren en aan de praat te krijgen, met verzoek mij dan op een uiterst simpele wijze uit te leggen hoe het ding werkt.

Straks ga ik met dito ventje naar “Thuis” kijken van Hugo Claus in het Dion theater.  
Ik heb nog niet veel van Claus gezien of gelezen, maar wat ik zag en las leek me tot nu toe vrij zware kost. 
Ik vraag me af of mijne zilveren zijn ogen de hele tijd zal kunnen openhouden, dat lukt meestal enkel indien er blote vrouwen zijn, veel lawaai, of heel veel humor….. 

Maandag :  Mr. Silver moest met schoonma terug naar het ziekenhuis om de uitslag van haar  onderzoek. ’t Was goed.  Schoonma wordt gemakkelijk honderd jaar, ze is zo gezond als een hoentje.

Hij zette haar thuis af en we besloten om na de middag in onze winkelstraat even naar de soldens te gaan kijken.  Hoewel de straat meer weg heeft van een souk,  zijn er zoals overal ter wereld nog altijd een Blokker, een Kruidvat en een Hema.

Amper op weg belde zoon 1, hij had vreselijke hoofdpijn door sinusitis en of we na school een paar uurtjes op de kleinzonen konden passen zodat hij naar de dokter kon,  want zijn vrouwtje werkte een late shift.

We winkelden dus maar wat sneller en waren op tijd bij hem.

Seppe zou na de kerstvakantie de grote stap zetten van kribbe naar het eerste kleuterklasje.

Hij was er ‘bijna’ klaar voor.   Af en toe nog een kaka-ongelukje in de broek, maar hij was  al volledig pipi-droog.  

Zijn mama werkt in de kleuterschool waar hij naartoe gaat en zijn zusje is er ook,  dat zou een makkie worden.

maar ...het liep toch anders af dan verwacht.  

Seppe gilde moord en brand, al zijn sluitspieren begaven het van pure ellende : enfin … de rest laat zich raden.

’s Avonds telefoon : “euh .. mama… (heel ’t verhaal werd verteld) … ziet ge het misschien zitten om Seppe in de voormiddag bij te houden,  want we zouden hem om te beginnen toch liever  halve dagen naar school doen zodat hij even kan wennen en hij kan niet meer terug naar de kribbe.

Wat zegt een ouder in zo’n geval ?
“Maar natuurlijk ventje, brengt hem maar!” en nana zette braaf haar wekkertje op half acht.

Dinsdag ochtend – héél vroeg, buiten ijzig koud, binnen heerlijk warm:   nana zit aan tafel, drinkt rustig een paar kopjes koffie en leest de krant terwijl ze wacht op zoon 2, die belt vanuit de auto dat hij nog steeds stilstaat in de file.  (Ik had een uurtje langer kunnen slapen)

Eindelijk arriveerden ze en alles moest snel snel gaan, want zoon 2  was flink te laat voor zijn werk, maar Seppe klampte zich snottebellen huilend,  muurvast aan zijn papaake en wou zijn papaake niet loslaten – één dag kleuterschool en al verlatingsangst! 

Toen hij eindelijk door zijn traantjes heen merkte dat hij bij nana was en niet bij die onbekende juf ging het plots beter.  
Papa kwam hem tijdens zijn middagpauze halen en naar school doen. 
Kaka op het potje ging vrij vlotjes bij nana, hij werd er onmiddellijk opgezet toen het haviksoog van nana hem een kleine hurk/druk/beweging zag maken.

Broekje naar beneden, Seppe op het potje,  nana ernaast met een boekje van Bob de Bouwer en tijdens het lezen werd er een prachtig worstje in het potje gedrukt! 

Iedereen keek verrukt naar de kaka-worst alsof het een gouden was en nana deed toen haar versie van de Maori haka-kaka dans.  (zie hierboven in het kadertje)λ

Ze verving de Maori kreten door  “Hoera Hoera” …  en de teksten werden aangepast aan Seppe en zijn kaka, de dans bleef hetzelfde.   

Seppe vond het zo grappig dat we hem bijna van het potje hebben moeten trekken, hij wou terug kaka doen.

Woensdag hadden we een vrije dag,  Seppe ging naar moeke en bompa.
Na de middag trokken we op soldenjacht en ik kocht drie paar schoenen en een handtas :  ‘Imelda Marcos eat your heart out’!. 

Vervolgens deden we onze wekelijkse boodschappen en net toen we even gingen uitrusten in een taverne zagen we schoonma voorbij strompelen met een loodzware caddy en een even zware zak.  

Om haar de trip met de bus naar huis te besparen,  spurtte ventje haar achterna en ze kwam nog even mee een koffietje drinken.

Mr. Silver zette me daarna af bij de huisarts.
Ik was flink op tijd,  er waren slechts negen wachtenden voor me. 

Mijn moed zakte in mijn schoenen, ik had enkel een voorschrift nodig. 
Je gaat in zo’n wachtkamer gezond binnen en je komt er ziek buiten.     Maar onze huisarts staat er op dat er ook voor een voorschrift een onderzoek plaatsvindt.  

Om zijn ‘steeds stijgende’ wedde te verantwoorden luistert hij dan even naar mijn gezaag en gezever en mijn longen en mijnen tikker.   Vervolgens weegt hij mij en krijg ik een héél afkeurende blik.  
Dan nam hij mijn bloeddruk, keek me aan en mompelde : ‘dat kan niet’ en nam ze terug en zei toen : “amaai amaai, wa’s datte?” 

Ik verschoot van zoveel emotie en vroeg : “waddist - ga ik dood?” waarop hij zei : “zeventien / tien, maar dat is niet goed hoor, da’s véél te hoog!”.

Normaal heb ik altijd twaalf/acht, maar ik word een dagje ouder en een kilooke zwaarder.    Enfin, weer een pilleke  erbij.   Nog enkele pillen en dan begeven mijn lever en mijn nieren het!  
Ik zal toch misschien eens best een andere dokter consulteren hé Natoken!

Donderdag ochtend kwam Seppe, maar nu moesten wij hem wel zelf met de auto om half twee naar ’t schooltje doen, zoon 2 had geen tijd. 
Gelukkig stond zijn mama er nog en konden we het huil- en krijs gedeelte aan haar overlaten.

Vrijdag was al lang een pedagogische studiedag gepland en wisten we dat de twee kleinkindjes de hele dag kwamen.  

’t Vroor buiten nog altijd dat het kraakte,  zoon was de buggy vergeten mee te brengen, dus een wandeling ging niet. 

Kouwelijke Bompa zag een partijtje voetbal in de tuin helemaal niet zitten, dus onze living, keuken en eetplaats toverden zich stilletjesaan om in een winkel, een school, een kribbe en een garage.

Seppe deed weer braaf pipi èn kaka op zijn potje en nana deed weer haar versie van de Maori haka-kaka dans.  

Kleindochtertje keek met open mond toe en zei :”ik ga nu ook kaka doen nana en dan moet ge dat voor mij ook doen hé.”  
En zo gebeurde! 

Mr. Silver had me al de hele week gezegd dat hij erop stond dat ik toch naar mijn maandelijkse blogvrienden afspraak zou gaan, maar ik denk dat hij nadien blij was dat ik hem niet alleen heb gelaten.

Tussen de soep en de patatten probeerde ik mijn afspraak met de handchirurg af te bellen. 
Ik kreeg een uurlang Bach en eindelijk een telefoniste van het UZA aan de telefoon. 
“Sorry mevrouw, de centrale computer werkt niet, ik kan geen afspraken vastleggen.”
Ik zei haar dat ik er geen wou, maar eentje wou afzeggen.
“Maar mevrouw, de centrale computer werkt niet!” zei ze, waarop ik antwoordde :   “Juffrouw, het is hier zo druk de volgende dagen, ik ga vast vergeten af te bellen en dat zal de chirurg niet leuk vinden, kunt u het misschien op de ouderwetse manier doen?” 

Aan de andere kant van de lijn werd het even stil en vervolgens zei ze :  “Heu ? wat bedoelt u?”   waarop  ik zei : “Met pen en papier juffrouw, ik zeg wie ik ben en u noteert het en geeft daarna het papiertje door aan de computer wanneer het terug werkt.” 
Weer heerste er een doodse stilte en toen viel hare eurocent : “zeg uw naam en geboortedatum maar mevrouw, ik zal het noteren”.  

Mais enfin toch allez zeg dis donc …

De kindjes werden vrij vroeg door hun papa afgehaald en iedereen ruimde snel alles mee op.

Ik kroop gisteren om acht uur in mijn bed want ik was pompaf.  
Ik kon zelfs de moeite niet doen om de TV op te zetten en viel als een blok in’t slaap.  

Heerlijk uitgerust werd ik wakker hoewel het buiten nog pikkedonker was. 

Mijn klok met de reuzecijfers gaf 23.30 uur aan.  Lachend viel ik terug op mijn hoofdkussen, ik had nog maar een goei drie uur geslapen, de nacht moest nog beginnen.  

Vandaag is’t zaterdag,  ik heb al een uurtje zitten telefoneren met zus Engeland en straks om drie uur heeft schoonma ons en onze kinderen en onze kleinkinderen allemaal uitgenodigd op de koffie voor nieuwjaar. 

Dit is een héél nieuwe evolutie en ik maak me wat zorgen.  

Toen ze vijftig was zag ze zo iets helemaal niet meer zitten en nu plots op de gezegende leeftijd van bijna zesentachtig vraagt ze zes volwassenen en vier kleine kindjes op de koffie.  

Het zijn zo van die kleine gedragsveranderingen die soms alarmbelletjes doen afgaan. 

Enfin, we zullen wel zien hoe het verloopt.   Iedereen  kan vertrekken indien het te druk of teveel voor haar wordt.

Vanavond is het dan nieuwjaarsreceptie in het Dion Theater waar Mr. Silver als hobby meewerkt achter de schermen, en ik heb al vernomen dat Pazke en Herman er ook zullen zijn.

Morgen is het nieuwjaarsdiner bij schoonbroer en schoonzus zee, aan zee natuurlijk en mèt schoonma.  
Hopelijk blijft het weer zoals vandaag : ijskoud maar droog – deze morgen was het in de tuin  - 14° want als het mist is of ijzel, dan stel ik het toch liever uit.

Nadien stop ik met feesten en ga ik NIET MEER ETEN OF DRINKEN want meneer doktoor heeft het gezegd dat ik moet afvallen!  

Dedju dedju dedju … dan ga ik natuurlijk rimpels krijgen hé.