this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
15-05-2009
mei - de communie maand .... deel 6
Het is nog altijd de maand mei, de maand van vormsels, lentefeesten en de Maria maand.
Na het negatief beeld over mijn katholieke indoctrinatie tijdens de jaren voor mijn plechtige communie, voel ik me verplicht om ook over de minuscule, positieve bijdrage van deze veelvuldige lessen iets te vertellen.
Ik was, zoals ik al zei, een kind met een enorme verbeelding en fantasie. Televisie hadden we nog niet, maar ik was wel een verwoede lezer.
Tijdens de godsdienstlessen werd alles heel figuurlijk verteld en getoond op het niveau van jonge kinderen.
Op school werd met veel zwier "de ziel" door zuster M. op het bord getekend. Zij wist blijkbaar hoe het eruit zag.
Ze nam een stuk krijt en met de platte kant ervan tekende ze een witte wolk op het bord en zei : "Dit is jullie ziel en wanneer je zondigt, komt er elke keer een vlek op die ziel." Ze maakte vervolgens met speeksel haar wijsvinger nat en drukte kleine, zwarte vlekjes in die maagdelijk witte ongerepte kinderziel.
Met strenge blik keek ze de klas rond en zei : " maar ... let op want bij een doodzonde gebeurt dit ..." ; ze nam een spons en veegde met één ruk de hele witte vlek weg.
Wow... we wisten inmiddels dat sterven met een doodzonde op je ziel, gegarandeerd een ticket rechtstreeks naar het eeuwig hellevuur was.
Ze toonde ons prenten van de hemel waarop God nog steeds werd voorgesteld als een lieve oude grootvader op een troon, omringd door prachtige engelen. We zagen prenten van vreselijke, krijsende duivels die brandden in hel.
Wie was ik om daar aan te twijfelen! Nu kan men daar om lachen, maar je zat tenslotte op school en je geloofde als kind toch wat de leerkrachten je vertelden. Thuis twijfelde je ook geen ogenblik aan het geloof van moeder en grootmoeder.
Nee, ik was ervan overtuigd : God zag alles en de duivel stond altijd op de loer om je tot het kwade te verleiden.
Ik voelde zelfs de adem in mijn nek van de altijd aanwezige duivels en werd dikwijls ‘s nachts angstig wakker van de verschrikkelijke nachtmerries.
Maar kom, ik wou vandaag iets positief over ‘het geloof' schrijven.
Dat positieve element was : de engelbewaarder! Stel je voor, de almachtige had ervoor gezorgd dat we allemaal bij de geboorte een persoonlijke engelbewaarder toegewezen kregen.
Oef .... Godzijdank!
Die engelbewaarder diende als lijfwacht en zou alles doen om ons te beschermen tegen het kwade dat ons altijd zou proberen te strikken.
Zuster M. zei dat onze engelbewaarder altijd aan onze linkerschouder stond en de duivel stond rechts.
(Onlangs zag ik dit trouwens nog precies zo uitgebeeld in een oude Disney Film met Pluto. Daar werden engelbewaarder en duivel net zo afgebeeld zoals zuster M. ons verteld had. )
Het positieve was dat ‘mijn engelbewaarder' me als kind ongelooflijk geholpen heeft bij het verwerken van al mijn angsten, angsten die wel voor het merendeel het gevolg waren van de godsdienstige griezelverhalen. Harry Potter is daar klein bier tegen!
Ik herinner me zelfs dat we met de klas naar een film gingen kijken over ‘ Het pastoorke van As' - ik kan me vergissen over de titel - het was een oude zwart wit film over een priester die door de duivel werd achtervolgd. De duivel in de film werd voorgesteld als een witte lichtbol die voortdurend rond de priester hing.
Bij een prijsuitreiking op school kreeg ik ook het boek : 'Marcelino pan y vino', waar je hierboven een filmfragment van kan zien.
God en de duivel bestonden - er was geen haar op mijn jong hoofd dat daar aan twijfelde.
Hoeveel keer ik zwetend van een nachtmerrie wakker werd en onder mijn dekens ontelbare kruistekens maakte en smeekte aan mijn engelbewaarder om me te beschermen is niet te tellen.
Maar, op een bizarre manier kan je zeggen dat omwille van de toevoeging van het beschermend en altijd aanwezig element "engelbewaarder" in die hele godsdienst indoctrinatie, de kinderpsychiaters van toen veel minder werk hadden dan nu.
Kom, ik heb het allemaal overleefd en ik heb er vrij weinig trauma's aan overgehouden.
Ik kan echter nog steeds niet kijken naar een film zoals bv. ‘The Exorcist' of ‘Rosemary's baby', want dan komen al die vreselijke oude kinderangsten weer de kop opsteken.
Gelukkig wordt tegenwoordig in het katholiek onderwijs in België, de les godsdienst op een heel andere manier gegeven.
Kleinzoon 1 en ik spreken er soms over en wanneer hij me vroeg of ik in God geloof dan zei ik eerlijk en volmondig nee.
Ik probeerde hem wel uit te leggen waarom, en met het volgend verhaal.
‘Heel lang geleden toen de eerste mensen in kleine families leefden met één leider, besliste die over wat goed of fout was.
Die kleine families bestreden elkaar voor hetzelfde voedsel en de grootste en sterkste familie overleefde. Deze grotere groep vocht dan weer met andere en de familiegroepen of clans werden uiteindelijk zo groot, dat er niet één maar meerdere leiders waren. Wie moest toen beslissen wat goed of kwaad was en wie of hoe er gestraft diende te worden?
Op dat ogenblik hebben waarschijnlijk de oude wijzen de koppen samen gestoken en is het begrip religie ontstaan met ‘een God' als vrederechter, die wetten maakte zodat nog grotere groepen mensen konden samenleven.
Die Godfiguur werd overal op een andere manier voorgesteld. Het waren vooral de wetten die van belang waren.'
Het is nog iets te vroeg om hem als achtjarige uit te leggen dat er wetenschappers zijn zoals Dr. Dirk De Ridder, die onderzoeken of het godsbesef een product zou zijn van de hersenen, waar er misschien een god-spot zit.
Nochtans kan je, ongelooflijk maar waar, op het internet sites vinden die de oude indoctrinatie van vroeger nog steeds verkondigen.
Met Seppe is het terug wat beter. Zijn longen zijn terug onderzocht en er is geen spoor meer van de zware longontsteking. Wat hij nu heeft zou met allergie te maken hebben.
We zijn nu pas terug van ons weekendje aan zee. Fris, veel wind, maar zon en weer veel lekker eten. Wij laten geen enkel feest aan ons voorbij gaan, het leven is al zo kort.
Hieronder een video van ons kort reisje in de Moezel. Ikke met mijn maten. Ge kunt zien dat ik me goed geamuseerd heb
Ik moet van ons madam laten weten dat ons Seppeke weer ziek is. Dat is toch wel erg met dat manneke. Morgen komt hij naar hier. Daarom heb ik aan ons madam gezegd dat ze er eens vroeg moest inkruipen, dan is ze morgen goed uitgerust.
't is nodig want ze is er dit weekend weer eens goed ingevlogen!
In huis was het die ochtend een drukte van jewelste om iedereen op tijd klaar te krijgen voor de mis.
Een badkamer hadden we niet. De avond ervoor had vader het grote zinken bad uit de tuin naar binnen gesleept in de keuken en gevuld met warm water. Per twee werden we samen gebaad, eerst de meisjes de jongens vlogen dan voor een tijdje naar de voorplaats en de tussendeuren werden allebei gesloten. Toen werd het water ververst en moesten de jongens in bad. s Morgens moest iedereen zijn tanden poetsen en zich wassen met koud water aan de pompbak in de keuken.
Ik veronderstel wel dat oom en nicht uit Engeland in hun kamer een waskom en een emmer warm water kregen.
De deuren naar de twee voorkamers waren nu open. Normaal mochten we nooit in die kamers binnen. We leefden, kookten en speelden in de keuken of buiten en de slaapkamers boven dienden enkel om in te slapen.
Het was zeker niet omwille van onze chique, dure meubelen of tapijten dat we niet in de voorplaatsen mochten, want die waren allemaal gekregen of gekocht op de Vrijdagse markt. Nee, het was enkel en alleen omdat moeder dan wat minder kamers zou moeten opruimen en kuisen na haar werkdag.
Hoe moeder het allemaal klaarspeelde zal ik nooit begrijpen. Als ik terugdenk, dan lijkt het alsof ze altijd aan het werken was, geen seconde zat ze stil en indien ze neerzat, dan waren haar handen bezig met breien, naaien of verstellen. Zij stond s morgens als eerste op om de stoof aan te steken, zij kuiste, kookte, naaide onze kleren, breide onze truien en sokken en werkte bovendien ook nog buitenhuis om de rekeningen te kunnen betalen.
Maar kom, ik dwaal weer af.... slechte gewoonte!
Als laatste werden wij, de twee communicanten, aangekleed. Stel je voor dat we ons vuil zouden maken !
Buiten aan de deur werden fotos genomen, hoewel onze ouders extra kosten hadden gedaan en we voor de gelegenheid ook door een goedkope lokale fotograaf vereeuwigd werden. (zie foto hierboven)
Een TV of enig andere luxe hadden we niet, maar we hadden wel een stokoude auto een Citroën, eentje dat nog meegevochten had in de tweede wereldoorlog.
(onze oude Citroën - zusje draagt het mantelpakje dat moeder voor ons allebei gemaakt had voor het vormsel, de tweede dag.)
Onze auto stond proper gewassen en opgeblonken voor de deur, want vader stond erop dat zijn twee communicanten in stijl aan de kerk zouden worden afgezet.
Toen ik instapte in de auto voelde ik me net een prinses met mijn prachtig wit communiekleed en mijn ongelooflijk mooie, nieuwe schoenen aan.
Mijn mini pijpenkrullen vond ik afschuwelijk, ik wou ze uitborstelen en mijn haar los laten hangen, maar moeder stond erop dat mijn kapsel zo bleef. Bij een plechtige communie hoorde nu eenmaal pijpenkrullen. Dat de krullen van de andere meisjes tot op hun schouders hingen en die van mij maar tot onder mijn oren vond ze geen afdoend argument.
Ainsi soit-il.
Moeder zette zich vooraan naast vader in de auto en de rest van de familie trok te voet naar de kerk.
Vader startte de auto en vanaf dat ogenblik begon mijn grote dag als een mislukte soufflé volledig in te zakken.
De auto sputterde en maakte vreselijk knallende geluiden. (Iedereen zal wel de auto van Onslow en Daisy kennen - wel zo was het de hele weg naar de kerk ) Vader vloekte en tierde als een ketter en riep : !*&*$*! waarom moet die verdomde knalpot het vandaag nu juist begeven !*&*$*! ? Op straat keken alle mensen om. Broer en ik, net een bruidspaar achterin de auto, zakten van schaamte diep in de zetel weg opdat zo weinig mogelijk mensen ons zouden zien.
Toen we met enorm lawaai de parking voor de kerk opreden was er niemand die ons niet had opgemerkt. Blozend en verlegen stapte ik uit de auto.
Maar .mijn dag werd nog erger.
Toen ik me bij de rij meisjes voegde, merkte ik tot mijn grote ontsteltenis dat mijn prachtig wit kleed niet wit was, maar "geel ".
Thuis was dit niet opgevallen, maar nu ik naast al die meisjes in hun nieuwe communiekleedjes stond, zag zelfs een bijziende kleurenblinde dat mijn kleed vergeeld was. Dat donkerblauw papier van tante had geen fluit geholpen.
Ik kromp nog iets meer in elkaar en bloosde zo mogelijk nog erger.
Maar ik ben uit degelijk Brits hout gesneden, ik ben niet voor niets de dochter van mijn vader, ik heb me moedig vermand.
Ik schreed met opgeheven hoofd, samen met de andere communicanten, processiegewijs door heel de kerk naar het altaar toe, waar we vooraan moesten zitten, luidkeels de inmiddels welingeoefende Lauda Jerusalem zingend.
Anno 1958 zat je nog steeds voor het grootste deel van de mis op je knieën op de lage kerkstoel, de handen vroom gevouwen, rustend op de leuning.
Drie priesters, een heleboel misdienaars, de koster en enkele andere notabelen kwamen uit de sacristie de kerk binnen en gingen achter het altaar staan of gingen opzij van het altaar zitten.
De mis begon en het begon nu ook echt mis te gaan....
Was het nu omdat ik de hele tijd op mijn knieën zat, was het omwille van alle doorstane emoties, of was het de doordringende geur van wierook, ik weet het zelf echt niet, maar plots zag ik het altaar met alle priesters en misdienaars steeds kleiner en kleiner worden, alsof ik door een omgekeerde verrekijker keek. Hetzelfde gebeurde met het geluid rondom me. Het werd stiller en stiller alsof iemand aan de geluidskkop in mijn oren draaide.
Het volgende dat ik me herinner is dat ik buiten wakker werd op een kerkstoel, ergens aan een zij ingang van de kerk. Moeder stond over me heen gebogen en was ongelooflijk bezorgd en een nonnetje probeerde uit een mini flesje uit de sacristie wat water in mijn mond te druppelen.
Ik zag lijkbleek, voelde me als het wrak van de Titanic na de botsing met de ijsberg en moeder vertelde me dat ik plots tegen de vlakte was gegaan tussen al die communicanten.
Er moet heel wat commotie geweest zijn, want zij had onmiddellijk gemerkt dat ik het was en ze was als de bliksem naar voor gestoven en had zich tussen de communicanten gewurmd om te zien wat er met me gebeurd was.
Toen ik een beetje bekomen was namen ze me mee naar huis.
Ik veronderstel dat ik ter communie ben geweest, ik herinner me er niets meer van, de hele mis is nu een grote wazige herinnering.
Thuisgekomen was moeder nog steeds helemaal over haar toeren, ik was nooit ziek en was nog nooit flauwgevallen.
Mijn communiekleed werd uitgetrokken en ik moest en zou onmiddellijk in mijn bed. Ik pruttelde natuurlijk ongelooflijk tegen, want na de middag was het Lof en ik moest dan een stukje solo zingen. Tutututut . ze zullen het wel zonder u kunnen, gij blijft in uw bed ! zei moeder streng. "Zie maar dat ge u morgen beter voelt voor het Vormsel."
In die tijd deden we altijd braaf wat moeder en vader ons zeiden, we waren gehoorzaam, enfin ikke toch.
Mijn slaapkamer was op het hoogste verdiep. Daar lag ik nu, moederziel alleen en beneden hoorde ik het gelach en gefeest en ik weende tranen met tuiten omdat ik er niet bij was.
Voor onze speciale dag had moeder een feestmenu bereid:
Soep
Videekes (alles zelfgemaakt natuurlijk)
Varkensgebraad
Zelfgemaakte kroketten (diepvries bestond toen nog niet)
Asperges in witte saus met veel peterselie
Dessert het zal wel een Trifle geweest zijn
Drank : water en koffie (koffie vermengd met 1/3 Chicorei)
Misschien was er voor de mannen een pintje, maar ik geloof het nooit, want ik kan me niet herinneren dat er toen alcoholische dranken in huis waren. De ganse familie van moeder waren geheelonthouders geworden na het overlijden van onze grootvader, die hen door zijn alcohol verslaving een vreselijk leven had bezorgd.
Wie wordt er nu ziek en wie valt er nu van hare sus op de mooiste dag van zijn/haar leven? Ikke, moi, bibbieke !
Nu, zoveel jaren later besef ik dat ik waarschijnlijk totaal over mijn toeren moet geweest zijn. Een klein mensje kan maar zoveel geluk aan en niet meer - het was waarschijnlijk teveel ineens.
Ik twijfel wel een beetje, want vele jaren later, op de trouw van mijn nicht (de eigenares van het geel communiekleed + accessoires) ben ik ook flauwgevallen en naar buiten gedragen.
Om te voorkomen dat dit zou gebeuren tijdens mijn eigen huwelijksmis, heb ik voor alle zekerheid aan de apotheker een pilletje gevraagd om kalm te zijn.
Maar kom, mijn tweede dag, de dag van het Vormsel verliep voorbeeldig. Het mantelpakje dat moeder voor mij en mijn zus had gemaakt was heel mooi. (zie foto hierboven - jarenlang droegen we, zeer tegen onze zin, identiek dezelfde kleding omdat moeder geen jaloezie wou opwekken .)
Mijn nu uitgeborstelde haren hingen zachtgolvend tot op mijn schouders en het kapsel was nu naar mijn zin. De hoed (model safari) vond ik uitermate cool een woord dat toen natuurlijk niet bestond, maar ik kan momenteel geen beter bedenken.
Bovendien mochten we na het vormsel onze communiekleren terug aantrekken, want we gingen op bezoek bij verschillende vrienden en kennissen van moeder en vader : 'om ons te laten zien' iets wat toen naar het schijnt de gewoonte was. Van iedereen die je bezocht kreeg je toen een centje toegestopt.
Van de familie kregen broer en ik de gebruikelijke, traditionele communie geschenken:
- een polshorloge
- een missaal
- een paternoster in een zakje
- een bord, tas en ondertas met Jezus Christus erop
- een beeldje dat een engel voorstelde
- een zilveren vork en soeplepel met onze initialen erop - centjes van de bezochte vrienden voor de spaarpot
(dit is wat me nu nog rest van mijn communie geschenken)
Ziezo, dit was dus het verhaal van mijn (onze) plechtige communie in de maand mei van 1958. Het zal er tegenwoordig wel anders aan toegaan. Ik heb communiefeesten gezien op TV die groter waren dan menig huwelijksfeest.
Maar waren wij toen ongelukkiger? Ik denk het niet hoor.
Misschien zijn jullie verwonderd dat ik niets geschreven heb over mijn nieuw ontdekte halfzus? Wel o.k. .....
Na een volle twee jaar extra indoctrinatie en dit na de godsdienstlessen op school, was het eindelijk zo ver, de 'grote dag' was in zicht.
De spanning en opwinding thuis, voor dit eerste groot evenement in ons jong leven, was enorm.
Zoals in de meeste arme gezinnen van die tijd werd er thuis gefeest en enkel de dichtste familie werd uitgenodigd.
Grootmoeder, tantes en nonkels,kozijnen en nichten zouden komen van t zeetje en een broer van vader kwam zelfs, vergezeld van zijn dochter, van Londen en dan nog wel met het vliegtuig. Niet zo evident in die tijd.
De laatste kapel les was bedoeld om ons zieltje volledig te reinigen vooraleer we het grote sacrament kregen.
Deze reiniging gebeurde in de biechtstoel door de onderpastoor die ons twee jaar lang onderricht had.
Biechten vond ik het altijd heel moeilijk. Ik wist nooit wat zeggen omdat ik vond dat ik een bijzonder zondeloos leven leidde.
Sinds mijn eerste communie had ik de biecht, die zuster M. ons in de klas als voorbeeld had aangeleerd, elke week in de biechtstoel afgedreund.
.het is mijn leed dat ik tegen uw opperste majesteit misdaan heb,mijn zonden zijn : (ik varieerde af en toe een beetje ) -ik ben vergeten te bidden voor het slapen gaan, ik heb mijn broers en zus soms gepest, ik ben soms stout geweest en verder kon ik nooit iets bedenken.
Deze keer was niet anders : het gordijntje ging toe, het schuifje ging open, ik zag door de gaatjes de onderpastoor zitten en ik dreunde mijn biechtje af.
Tot mijn grote verbazing kreeg ik deze keer niet onmiddellijk absolutie en mijnpenitentie, maar begon de onderpastoor me uit te vragen.
Op strenge toon vroeg hij : En de zonde van onkuisheid!Hoe zit het daarmee?
De zonde van onkuisheid?Wat bedoelde hij?Ik snapte er niets van.
Ik antwoordde dan ook met het enige woord waar ik kon opkomen : Wablief?
De onderpastoor keek me boos aan door de gaatjes en lichtte het onderwerp nader toe : Wanneer je s avonds in bed ligt, liggen je handen dan netjes gevouwen op je borstjes bovenop de lakens, of zit je onder de lakens te prutsen tussen je beentjes?
Ik viel van verbazing bijna achterover uit de biechtstoel.Hoe durfde de onderpastoor mij zo iets vragen,mijn schaamrood veranderde in schaampurper.
Van danige ambetantigheid begon ik zo erg te stotteren dat hij het vragen opgaf, met een zucht een penitentie gaf en het deurtje dichtsmeet.
Zelfs dat voorval kon mijn vreugde niet vergallen.
De week daarvoor had ik namelijk voor de eerste keer in mijn leven nieuwe schoenen gekregen. Schoenen gekocht in een winkel, stel je voor!
Voordien waren het altijd afdragers geweest van mijn nicht of schoenen die moeder van iemand gekregen had.
Indien ze te groot waren moest ik met mijn voeten op een stuk karton gaan staan, moeder tekende de vorm van mijn voeten, knipte het karton uit en legde deze stukken erin als binnenzool.
Waren ze nog te groot, dan werd er papier verfrommeld en in de neuzen gestoken tot ze pasten!
Waren ze te klein dan gingen ze naar mijn jongere zus.
Maar nu had ik nieuwe schoenen : witte schoenen, prachtige schoenen, fijne, elegante schoentjes die me juist pasten. Ik zie ze nog zo voor me !Ik heb tranen met tuiten geweend toen ze versleten waren.
Broer werd ook voor de eerste keer in zijn leven helemaal in het nieuw gestoken.Een donkerblauw pak,wit hemd, das en blinkende lakschoenen.
Mijn eerste communie kapsel was destijd een fiasco geweest.
Moeder had toen een Prom permanent op mijn fijne rechte haartjes gezet en het resultaat was een Afro kapsel avant la lettre. Vreselijk!
Nu liepen alle meisjes in mijn klas met lange haren, al een hele week met hun haren rond langwerpige stokken gewikkeld, nadat blijkbaar de lokken eerst natgemaakt waren met bier.
De bedoeling was om mooie pijpenkrullen te hebben op de grote dag.
Moeder vond pijpenkrullen ook heel mooi en daarom had ik al maanden langmijn pierenverdriet laten groeien
Wij hadden geen houten pijpenkrul stokken, ik had te weinig en te kort haar, dus de avond voor de communie had moeder mijn dunne haarslieten rond haar permanent krulijzers gedraaid, maar dan vertikaal, zodat ze een pijpenkrul zouden vormen, zo dacht ze toch.
Onnodig te zeggen dat ik die nacht niet kon slapen wegens het ongemak.Ik vraag me nog steeds af hoe die andere meisjes het een hele week volgehouden hebben met die grote stokken.
En toen het moment suprême . het prachtige witte communiekleed werd bovengehaald.
Communiekleedjes waren heel duur en na de schoenen en het kostuum voor broer kon dat er niet meer af, maar geen nood.
Mijn enige Vlaams nichtje, vijf jaar ouder dan ik, had haar communie gedaan in een ongelooflijk prachtig kleed, met een prachtig kanten hoedje met voile, zo mooi dat ik er een krop van in mijn keel kreeg, een kanten handtasje en kanten handschoentjes.
Tante had dit kleed heel zorgvuldig bewaard in donkerblauw papier en ik mocht al die pracht lenen voor mijn grote dag.
Het kleed hing netjes gestreken aan een kapstok, zorgvuldig bedekt met een laken tegen mogelijk rondvliegend vuil en stof, klaar voor mijn grote dag.
Voor de tweede dag, het vormsel, had moeder zelf, s avonds na haar werk,twee mantelpakjes gemaakt voor mijn zus en mezelf.
Eenhoedje (safari model) handschoenen en alle andere attributen werden weer geleend van nichtje.
De avond voor de grote dag was ons huis één en al bedrijvigheid.
Nonkel en nichtje van Londen waren afgehaald in Zaventem toen mocht je nog buiten op het vliegveld en kon je roepen en zwaaien toen ze uit het vliegtuig stapten.
Zij sliepen boven in onze reserve kamer, een logeerkamer durf ik het niet noemen want het dak lekte als een zeef, de houten vloerplanken had moeder zelf geschilderd, onder het oude ijzeren bed had ze op de grond een tapijt geschilderd. Geld voor linoleum of tapijten was er niet.
Ook op de trap werd een loper geschilderd voor deze speciale gelegenheid.
Met weinig geld kan je nog altijd zeer creatief zijn en houten blank opgeschuurde plankenvloeren waren toen helemaal geen mode.
Moeder zou ook zelf het feestmaal koken, dus het was een drukte van jewelste.Heerlijk!
Omdat ik niet kon slapen met die vreselijke santeboetiek op mijn hoofd, droomde ik van de dag die zou volgen.
We hadden geoefend hoe we de kerk moesten binnenschrijden als bruiden van God en bij het binnenkomen moesten we Lauda Jerusalem Dominum zingen, begeleid door prachtig orgelmuziek en het volledig kerkkoor.
In die jaren gebeurde alles in de kerk nog met pracht en praal. Paus Pius XII was nog nèt niet dood hij stierf later dat jaar.
Paus Pius XII
Tot grote ergernis van mijn zus, we deelden een kamer, oefende ik lustig dit lied tot ik uiteindelijk bij een langerekte Doooooooöminuuuum ♫♫in slaap viel.
De grote dag verliep echter helemaal niet zoals ik verwacht had.
De plechtige communie en vormsel van Bojako, kort verhaal over gewijde geschiedenis in de fifties deel : 3 Hel, zonde en "DOODZONDE"
De volgende ochtend moesten we weer naar de kapel en moeder gaf me een enveloppe met de documenten erin om aan de pastoor te geven.
Met haar stille, rustige stem zei ze me :
Je moet nu deze documenten allemaal aan de pastoor geven.Je hebt vader gehoord, indien de pastoor vragen heeft over iets,dan moet je zeggen dat vader wel met hem zal komen spreken. Je hebt nu al veel geleerd, maar ik weet niet of je begrijpt dat voor God, de kerk en de pastoor, je vader en ik in staat van doodzonde leven kindje.
Ik schrok weer vreselijk. Nog maar pas had ik de informatie van de avond ervoor een plaatsje gegeven en nu vertelde moeder mij dat zij en vader in staat van Doodzonde leefden. Stel je voor wat een verschrikking.
Ik wist uit de godsdienstlessen op school en de indoctrinatie die we nu kregen in de kapel ter voorbereiding van de communie, dat doodzonde slechts één ding betekende : stante pede, rechtstreeks, zonder pardon de dieperik in, meegesleurd door grijnzende duivels en voor eeuwig en altijd branden in de hel.
Moeder, een heel gelovige vrouw, zag mij bleek worden en legde het verder uit : Je vader is zoals je nu weet gescheiden en het is niet toegelaten om te trouwen met een gescheiden man en zeker niet met een man die niet katholiek is, dus je vader leven en ik leven nu in staat van doodzonde. Wij mogen niet naar de communie en ik kan maar hopen dat Onze-Lieve-Heer ons een beetje vergeeft omdat ik jullie toch katholiek heb laten opvoeden.
Met deze loodzwaar biecht op mijn jonge, negen jaar oude schouders moest ik verder.
Ik sliep er niet meer van, ik kon niet meer eten, ik piekerde me suf en droomde elke nacht over duivels en vuur.
Stel je voor, jij als braaf katholiek meisje, je broers, je zus en al je andere familie gaan na de dood allemaal naar de hemel en je arme moeder en vader, die je zo innig lief hebt, die zie je richting hel naar het verschrikkelijk eeuwig vuur verdwijnen.
Je zou als kind van minder wakker liggen!
Liefhebbende moeders en vaders kennen hun kind natuurlijk door en door en mijn ouders waren geen uitzondering.
Het viel hen op dat ik precies alle last van de wereld op mijn rugje droeg.
Uiteindelijk, na lang aandringen, vertelde ik hen wenenddat ik niet meer kon slapen en elke nacht vreselijke nachtmerries had omdat zij beiden voor eeuwig verdoemd waren en dat wij later in de hemel niet allemaal samen zouden zijn.
Vader kreeg tranen in zijn ogen, nam me in zijn armen en zei:
Lieveke luister, ik ga met u zo snel mogelijk naar de kerk en ik ga katholiek worden zodat jij tenminste terug zorgeloos kunt slapen.
Hand in hand trokken we de volgende dag naar de kerk en we werden ontvangen door de pastoor.
Vader legde hem met zijn zwaar Brits accent uit waarvoor hij kwam.
De pastoor glimlachte breed enin zijn handen wrijvend zette hij zich neer in zijn grote stoel achter zijn bureau.
Hij keek vader aan, nam vervolgens een vel papier en een pen en zei :Aahaaa meneer, u wilt zich dus bekeren en katholiek worden, maar dat is goed nieuws!
Vader stond kaarsrecht en hield mijn klein handje in zijn warme, grote hand vast.
Hij was arm, een gewone arbeider, maar hij voelde zich nooit minder dan een ander, integendeel, hij straalde altijd een ongelooflijke zelfzekerheid uit.
Meerdere keren had hij ons ingeprent: Het is niet omdat wij arm zijn dat wij minder zijn dan iemand anders. Wanneer de koning in zijn blootje in bad moet, dan ziet hij er net zo uit als ik. Jullie moeten altijd onthouden dat niemand, maar dan ook niemand, beter is dan ons. Of ze nu rijk zijn of machtig, wij zijn allemaal evenwaardig.
Hij was dus ook niet onder de indruk van het hautain gedrag van de pastoor zoals bij moeder wel het geval zou geweest zijn. Misschien was zij daarom ook niet met ons meegegaan.
Ja mijnheer, ik wil katholiek worden voor mijn dochter, het kind kan er ocharme niet meer van slapen. zei vader.
De pastoor begon te kribbelen met de pen op het papier dat voor hem lag en mompelde achteloos : Hmmmm.... laat me eens kijken, wel mijnheer, we zullen u om te beginnen moeten dopen, dat zal x.- franken kosten, dan volgt de eerste communie en de sacramenten daarvoor kosten x.- franken en dan volgt er het vormsel en .
Vooraleer hij nog één woord kon zeggen vroeg vader stomverbaasd : Begrijp ik goed dat ik moet betalen om katholiek te worden?Ik dacht dat u blij zou zijn met het feit dat iemand zich wou bekeren tot uw geloof. Bovendien heb ik geen geld mijnheer en ik weiger pertinent te betalen om katholiek te worden, ik zal zo ook wel in de hemel geraken!
Met een boos gezicht trok vader me de deur uit en toen ik omkeek zag ik de pastoor ons met grote, verbaasdeogen nakijken.
Ik moest rennen om de grote stappen van vader bij te houden.
Terwijl we in dit ijltempo naar huis gingen zei vader: Luister kindje, ik wil alles doen voor je gemoedsrust, maar betalen om katholiek te worden, schandalig is dat, geen haar op mijn hoofd dat daar aan denkt, ik zal zo ook wel in de hemel geraken en je moeder ook, wees maar gerust. Ge moogt op uw twee oren slapen, ik zal daar later aan de grote poort wel zo hard van mijn oren maken dat God moeder en ik wel zal binnenlaten.
Hij moet het me blijkbaar op zon overtuigende wijze gezegd hebben dat ik het echt geloofde, want ik heb er daarna nooit meer van wakker geleden en er nooit meer over gepiekerd. Tenslotte had mijn vader nog nooit tegen me gelogen.
Hij had ook nog niet zo heel lang geleden een vreselijke oorlog overleefd en ik wist dat hij altijd deed wat hij beloofd had.
Ik was er zeker van dat hij God later ook gemakkelijk zou kunnen overtuigen.
Nu ik niet langer bang was, begon ik te te dromen van mijn mooi, stralend wit communiekleed en ons communie feest, maar ook dat verliep niet zonder problemen ....
De plechtige communie en vormsel van Bojako, kort verhaal over gewijde geschiedenis in de fifties deel 2 : de onverwachte openbaring
We gingen aan tafel, het eten werd opgediend en de sfeer was, in tegenstelling tot andere dagen, heel gespannen. Ik kreeg bijna geen hap door mijn keel, moeder keek enkel naar haar bord, maar vader babbelde zoals gewoonlijk honderduit alsof er niets aan de hand was.
Net zoals op andere dagen werd de afwas gedaan door moeder, mijn zus en mezelf, maar deze keer wel in volledige stilte.
Het tempo van dit werkje was meestal ongelooflijk snel, maar ik denk dat we die avondeen wereldrecord gebroken hebben.
Vader en mijn twee broers zaten nog rond de tafel en voor vader stond het donkerblauwe documenten valiesje' waarvan ons,zo lang ik me kan herinneren,werd gezegd : als het ooit brandt moet iemand zeker dit valiesje redden.
Moeder, zus en ikzelf zetten ons neer en rond de tafel heerste er een plechtige,beklemmende stilte.
Vader keek naar mij, vervolgens keek hij de tafel rond, hij had een sterk ontwikkeld gevoel voor humor maar ook voor drama.
Moeder echter, zat stil op haar stoel en keek weer heel bedremmeld naar haar knieën. De nieuwsgierige ogen van broers en zus waren net zoals die van mij op vader gericht.
Hij kuchte, schraapte zijn keel en keek weer naar mij en zei vervolgens heel plechtig : Ik hoor dat ge vanmorgen de documenten hebt ingekeken die op de kast lagen en dat ge daar vragen over hebt. Waarop ik nog steeds bibberend ja knikte. Mijn tanden klepperden als Spaanse castagnetten tijdens een vurige Flamenco.
Wel dochtertje lief,moeder en ik vinden dat jullie nu oud genoeg zijn om te begrijpen wat we nu gaan vertellen. Het is ook beter dat je het van ons hoort dan van iemand anders.
Je hebt opgemerkt op ons huwelijkscontract dat wij inderdaad maar in december 1947 getrouwd zijn en dat je broer in maart 1947 geboren is en dat hij op zijn geboortewijs de achternaam van moeder heeft.
Wel, lieve kinderen, ik kon niet met jullie moeder trouwen omdat ik al getrouwd was. (hier pauzeerde hij voor een korte dramatische stilte)
Toen de oorlog uitbrak dacht ik dat er grote kans was dat ik zou sneuvelen zoals mijn broer in de eerste wereldoorlog en ik ben toen vrij snel getrouwd met een meisje uit mijn geboortedorp. Het was alsof we beiden alles nog wilden doen in de weinige tijd die we nog dachten te hebben. We kregen wat later samen ook een dochter. Jullie hebben dus een halfzuster.
Terwijl wij bijkwamen van 't verschieten nam vader vervolgens fotos en documenten uit het valiesje en liet ze de tafel rondgaan. We zagen hem op die fotos een andere vrouw en een kindje omhelzen.
Hij toonde ons vervolgens de scheidingsakte en de akte van wettiging van broer.
Nadat we allemaal alles goed bekeken en doorgegeven hadden ging hij verder:
Toen ik na de landing in Normandië uiteindelijk in Mechelen belandde,leerde ik jullie moeder kennen en geloof me kinderen, ze was de mooiste en liefste vrouw die ik ooit in mijn leven had gezien. Ik was op slag verliefd en ja, wat wilt ge, van het een kwam na een tijdje ook het ander.
(wij hadden natuurlijk toen totaal geen benul wat 'het ander' wel was, maar we zwegen als vermoord )
"Jullie moeder was heel onschuldig en naïef, zoals bijna alle meisjes in die tijd,ze was van niets op de hoogte.Haar kan dus nooit iets verweten worden, onthou dat goed: NOOIT !
Na een tijdje bleek dat ze zwanger was. Ik beloofde haar dat ik zo snel mogelijk zou scheiden. Jullie moeder was en is nog steeds de vrouw van mijn dromen enik wilde met haar de rest van mijn leven doorbrengen.
Maar lieve kinderen, indien een ongehuwde vrouw in die tijd een kindje kreeg, en dan nog wel van een gescheiden man,dan was dit een vreselijke schande en jullie moeder werd daarom zonder pardon door haar familie aan de deur gezet.
De oorlog was toen voorbij, trouwen konden we niet tot ik gescheiden was en dat duurde vrij lang. Moeder is bevallen van je broer en dan zijn we beiden teruggekeerd naar Engeland,naar mijn geboortedorp.
Ik was inmiddels gedemobiliseerd maar had nog geen werk. Mijn moeder,die toen al weduwe was en in een piepklein mijnwerkershuisje woonde, wel die lieve schat heeft ons alle drie met open armen in haar huisje ontvangen en daar in dat piepklein huisje ben jij wat later geboren lieve dochter. Je bent trouwens uniek ik denk dat er zeer weinig babys geboren worden in een seniorenhuisje tussen de oudjes van dagen. zei hij lachend.
Vader vertelde dit alles op een vlotte, leuke manier en beantwoorde heel eerlijk al onze vragen. Moeder zei geen woord,maar je zag ze zichtbaar beetje bij beetje ontspannen, ik voelde mezelf trouwens ook al iets beter.
Na een tijdje legde hij alles terug in het valiesje en zei :
Voilà, sterretjes van mijn ogen, vruchtjes van mijn lichaam, nu weten jullie allemaal precies hoe de vork in de steel zit. Wat er toen is gebeurd is niet erg, integendeel, jullie moeder en ik waren voor elkaar bestemd, we hebben elkaar gewoon iets te laat ontmoet en we zullen elkaar blijven liefhebben tot de dood ons scheidt.
Tenslotte zei hij : Indien er iemand buiten onze familie vragen of opmerkingen heeft over dit alles,dan zou ik willen dat jullie dit aan mij vertellen en ik zal het dan wel aan hen gaan uitleggen. Verder wil ik jullie nog zeggen : indien je later ooit een probleem hebt, hoe erg het ook mag zijn,jullie moeten nooit bang zijn om dit aan ons te vertellen, moeder en ik zullen jullie nooit de deur wijzen.
Er werd toen innig heen en weer geknuffeld en gekust en menig traantje werd weggepinkt.
Ik voelde me ongelooflijk opgelucht,hoewel ik het een vreemde gedachte vond dat ik ergens op de wereld nu plots een onbekende halfzus had.
Maar toen zei moeder met stille stem iets dat me nog heel veel slapeloze nachten zou bezorgen.
De plechtige communie en vormsel van Bojako, kort verhaal over gewijde geschiedenis in de fifties
In 1957 was ik negen jaar oud.
Twee jaar voor onze plechtige communie en vormsel begonnen de voorbereidingen, kapel zoals dat hier in Antwerpen toen genoemd werd. Beide sacramenten gebeurden ook niet op dezelfde dag of in dezelfde kerk. De ene dag deed je je plechtige communie in de parochie kerk in een soort wit bruidskleed en de volgende dag werd je in een andere kerk door de Bisschop gevormd. Op deze dag droeg je een mantelpakje, hoed en handschoenen.
Er was toen nog geen nijpend tekort aan priesters, integendeel, mij leek het alsof je overal nonnekes en priesters zag !
Twaalf jaar oud moest je zijn, maar omdat ik slechts elf maanden jonger was dan mijn broer, mochten we samen onze communie doen. Moeder en vader hadden dan ook slechts de kosten van één feest.
Aan die communie en vormsel gingen twee lange jaren kapel vooraf. De lessen werden gegeven in een zijkapel van de grote kerk, ofwel s morgens voor school of na school, of s zaterdags.
Intensief werd er geïndoctrineerd door de onderpastoor. Hel en verdoemenis werden gepreekt. Ik zweer dat ik soms vlammen en bliksemschichten rond de onderpastoor zag flitsen. Het was zeker niet een leuke catechese knutsel, vertel vergadering bij mensen thuis, zoals dit nu gebeurt.
De strenge, soms woedend, tierende onderpastoor zou het geloof desnoods in ons geklopt hebben indien dit nodig bleek en bij enkelen heeft hij dit effectief geprobeerd.
Ik was een kind met een grenzeloze fantasie en omwille van de godsdienstlessen op school en nu die bijkomende in de kapel, droomde ik elke nacht van hel, hemel en vagevuur, van duivels en engelen, van zonden en doodzonden.
Om onze plechtige communie te mogen doen waren er ook veel documenten nodig. Het huwelijksboekje van moeder en vader moest mee en het geboortebewijs en doopbewijs van mezelf en broer.
Toen ik vader om de nodige documenten vroeg zei hij plagend: maar wij hebben geen huwelijksboekje kind en ik werd al wit rond mijn neus. Lachend zei hij onmiddellijk, om me gerust te stellen, dat men in Engeland geen trouwboekje had maar wel een huwelijksdocument. Oef!
Kort daarna lagen de bewuste documenten allemaal klaar op de kast om meegenomen te worden naar de kapel. Omdat ik altijd vreselijk nieuwsgierig geweest ben, nog steeds trouwens, bestudeerde ik de documenten grondig.
Ik merkte plots iets op en vroeg heel onschuldig aan moeder, die net de kamer was binnenkomen: Hè dat is raar, hier staat op dat jullie slechts in december 1947 getrouwd zijn, dat kan toch niet, want op het geboortebewijs van broer staat dat hij in maart 1947 geboren is, en nog vreemder is dat hij op dat geboortedocument uw achternaam heeft en niet die van vader.
Moeder, een ongelooflijk lieve vrouw waar een engel amper kan aan tippen, moeder die nog nooit vanzeleven boos was geweest, griste bliksemsnel de papieren allemaal uit mijn hand.
Met een lijkbleek gezicht zei ze : In die papieren heb jij niets te zoeken! en LAP ik kreeg van haar mijn allereerste knallende oorvijg.
Wenend stond ik aan de grond genageld, want ik wist helemaal niet wat ik fout gedaan had.
Wat later kwam vader thuis en zoals altijd, wanneer ze samen iets privé wilden bespreken, trokken ze samen naar de slaapkamer .
Waarschijnlijk heeft moeder hem toen verteld dat ik alle documenten had ingekeken. Vader was niet gelovig en een heel wereldse man. Hij kwam na een tijdje samen met moeder de living weer binnen en zei tegen ons : Na het eten houden we hier een rondetafel conferentie.
Vreselijk benieuwd vroegen we ons af wat er ging gebeuren.
Zelf bibberde ik inwendig van de schrik, omdat ik dacht dat ik nog veel erger ging gestraft worden.
een geluksbrengertje voor al mijn lieve lezers ....
Het meiklokje
Muguet
In Antwerpen krijg je op één mei een boeketje meiklokjes aangeboden van mensen die je liefhebben. Mr. Silver heeft mijn boeketje daarnet geplukt in de tuin en het staat hier nu naast mijn PC.
Meiklokjes zijn een voorbode van de lente en worden ook Lelietjes van Dalen genoemd of Muguet (in Frankrijk) enLily of the Valley (in Engeland).
De bloem wordt volgens christelijke legende de tranen van Onze Lieve Vrouw genoemd.
Ook in de straten van Frankrijk worden Meiklokjes verkocht op de één mei, net zoals bij ons.
De bloem wordt aangeboden als een geluksbrenger.
Omdat vroeger alle bloemen in een boeket een bepaalde betekenis hadden was deze van het meiklokje: u zal het geluk vinden en de bloem betekende ook reinheid, bescheidenheid en zachtheid.
Elke bloem in een boeket dat je geschonken werd door iemand die je liefhad, had vroeger altijd een betekenis.
Men drukte zijn gevoelens niet uit met woorden maar .met bloemen!
Ik merk dat het hoog tijd is voor een bedenking. Ik kan tenslotte niet altijd over drank en kleinkinderen schrijven, want dan lijkt het alsof ik tussen de soep en de patatten nooit iets anders doe.
In retard ( een beetje later Thea) keek ik naar een van mijn favoriete TV programma's Nooitgedacht met Rik Torfs en Helmut Lotti.
Ik kijk meestal later en meestal ook alleen naar zulke programmas omdat ik nooit kan zwijgen wanneer ik TV kijk.
Ik lever - wanneer ik TV kijk - zo beweren mijn familieleden toch, voortdurend commentaar en dat werkt blijkbaar op de zenuwen.
Enfin de Rik interviewde deze keer den Helmut.
Tot nu vond ik mijnen held de Rik een zeer goede interviewer.
Nooit op sensatie belust, meelevend, diepzinnig, grappig en altijd met die deugniet twinkeling in zijn pret-oogjes wanneer hij zich voorzichtig permitteerde om ondeugend te informeren naar de sexuele voorkeuren of naar het geloof van zijn geïnterviewde.
Deze keer ging mijnen held tot mijn ontzetting helemaal de foute richting uit.
Hij dierf (durfde?)begot te insinueren dat enkel oude bommas fan waren van Helmutje. Mais enfin toch Rikske!
Wat is er nu best, een oude fan van ongeveer mijn leeftijd, of eentje zonder schaamhaar zoals de fans van K3 of Clouseau destijds. Als ik schrijf zonder schaamhaar, dan bedoel ik zonder schaamhaar, niet gewaxt, geschoren of geplukt, maar meisjes die nog moeten puberen.
Ter illustratie toonde Rik met een gemelijk lachje een stukje film.
Men zag een jonge zanger een oudere dame (fan) zo ongeveer mijn leeftijd - ontvangen in zijn kleedkamer.
De dame in kwestie kwijlde bijna van de goesting en ze verklaarde haar liefde aan haar jonge idool, daarbij zijn hand grijpend en dit in haar kruis ( ik vermoed dat bij een dame dit lichaamsdeel ook het kruis heet ) enfin, haar schoot, maar dan een beetje verder/hogerop, drukt.
De jonge zanger reageert ontzet.
Einde filmfragment:
Camera terug op Helmut, die zich even geen houding wist te geven.
Je merkte aan zijn ogen dat hij wel onmiddellijk begreep waar Rik naartoe wou en hij begon dan maar onwennig te lachen om zich daarna onmiddellijk weer goed te praten: t is eigenlijk zielig hé ! zei hij daarna, waarschijnlijk omdat hij zijn oudere fans van het vrouwelijk geslacht niet wou kwijtspelen.
Zijn platen moeten tenslotte verkopen nietwaar?
Rik Torfs vroeg, zoals ik verwacht had, of Helmut het niet erg vond dat zijn publiek grotendeels uit oudere dames bestond.
Nu zullen jullie waarschijnlijk denken : ahaaa ons Bojako is als oudere dame op haar korte teentjes getrapt! maar nee hoor.
Ik kan Helmutje wel waarderen, maar ik zalgeen zuurverdiende centen uitgeven om naar een concert te gaan. Indien ik zijn CD als geschenk krijg, dan zal het een plaatsje krijgen tussen mijn andere CDs maar niet voortdurend gespeeld worden.
Het zal echter ook niet in de zak van de Kringloopwinkel belanden. De jongen kan zingen, ik krijg er geen hoofdpijn van,wat van meerdere jonge zangers niet kan gezegd worden.
Nee, ik erger me omdat ik me niet kan voorstellen dat Rik Torfs een dergelijk stukje film met dezelfde inhoud zou tonen aan bv. Free Souffriau. ( Ik ken ze ook niet hoor, maar ze is jong, mooi en een Vlaamse BV, ik heb het even opgezocht, want ik ben niet meer bij de tijd qua moderne muziek.)
Fictie :Free Souffriau (°1980) zit zich in haar kleedkamer te ontschminken en plots opent de deur enSean Connery (° 1930) komt binnen. Hij zet zich neer, grijpt haar lieflijk handje, legt dit in zijn kruis en zegt met ogen vol adoratie dat hij Freetje aanbidt.
- The end -
Wedden dat geen enkele man, zelfs de Rik zon scène aanstootgevend zou vinden, ondanks het enorm leeftijdsverschil.
Sean Connery is voor zover ik weet misschien nog steeds gelukkig getrouwd met zijn originele vrouw, maar er zijn voorbeelden legio:
Woody Allen (°1935) huwde zijn stiefdochter Soon-Yi-Previn (°1970) , Frank Sinatra (° 1915) huwde Mia Farrow (°1945) etc. etc.
Kan iemand me uitleggen waarom Rik Torfs en Helmut Lotti de adoratie van een oudere fan van het vrouwelijk geslacht zo belachelijk vonden?
Het wordt wel algemeen aanvaarddat oudere mannen met veel jongere vrouwen samen zijn, maar anno 2009 wordt er nog steeds meesmuilend gelachen en gegrinnikt om een relatie van een oudere vrouw met een jongere man.
Wat is het verschil waarom wordt er gemeten met twee maten en twee gewichten ???
Oef, das gelukkig weeral van mijne lever.
Ik had mijn opmerkingen al tegen de Rik geroepen terwijl ik naar het TV programma keek, maar het leek alsof hij mij niet hoorde.
Indien iemand weet waar ik mijn ei wel kwijt kan en het hem wel kan vertellen, dan zou ik dit ten zeerste op prijs stellen.
Toemaatje:
Voor alle bizarre of niet correcte woorden die ik gebruik, bestaat er wellicht een goed Nederlands woord, maar ik ben nog maar pas abonnee van Taalpost, dankzij onze blogvriend Kommaneuker, en ik moet er nog een studie van maken.
Steendood moe, maar paradoxaal toch ongelooflijk uitgerust, zijn we gisteren laat op de avond terug thuis gekomen van ons vierdaags Moezel reisje.
De eigenaar van het hotel waar we verbleven was tevens wijnboer. De eerste dag werden we vergast op een rondrit in een huifkar, doorheen de wijngaarden op de steile heuvels aan de Moezel.
De wijnboer/hotel eigenaar stopte regelmatig om ons deskundige uitleg te verschaffen over de wijnteelt. Omdat de velden zo steil zijn gebeurt alle werk nog manueel.
Bij elke halte kwamen kruiken en glazen boven en mochten we zijn verschillende wijnsoorten proeven en de heerlijke hapjes ontbraken ook niet.
Terug in het hotel kregen we - bij wijze van aperitief - elke dag vier verschillende wijnsoorten aangeboden. Om de smaak volledig te kunnen waarderen, spoelden we als echte wijnproevers elk glas weg met een stukje brood, dik belegd met reuzel en stukjes spek.
In tegenstelling tot de echte proevers slikten wij de wijn wel in, we vonden het zunde om zo'n godendrank te verkwisten.
Aan tafel en later op de avond was er wijn à volonté en bij de koffie of zonder de koffie - ook lekkere Schnaps of bier zoveel je maar wou.
Onnodig te zeggen dat ik heerlijk geslapen heb.
Mr. Silver bleef met de mannen nog verder genieten en de eerste nacht schrok ik me rot toen ik door onze hotelkamer een piepklein blauw lichtje zag ronddwalen.
Toen ik het nachtlampje aanknipte bleek het spook slechts mijn benevelde halve trouwboek te zijn, die om me niet te wekken de WC trachtte te vinden met behulp van een sleutelhanger waaraan een blauw lichtje bevestigd was.
Ach de Moezelstreek ik word er zowaar bijna lyrisch van:zo dichtbij, zo prachtig en toch was ik er nog nooit geweest. Ik beveel het iedereen aan!
De blauwe lucht en het heerlijk warme zonnetje hielpen de natuur om zich aan ons in al zijn pracht en praal te tonen.
Onze gids heeft er ook voor gezorgd dat we tijdens onze dag uitstappen meermaals en veelvuldig kennis maakten met de, wat zeg ik, met alle Moezel wijnen!
We bezochten ondermeer een glasblazerij en ik heb daar mijn verzameling paperweights met twee prachtige exemplaren uitgebreid.
Een edelsteen fabriekje hebben we ook bezocht.
De slimme eigenaar gaf ons allen 'als aandenken' een prachtige steen en wonder boven wonder konden we 'indien we dit wilden' boven in de winkel van deze steen een hangertje laten maken.
Mr. Silver ruilde zijn steen om en ik kwam - een stel oorhangers rijker - daarna nog een wijntje proeven in de drankgelegenheid, palend aan de winkel.
Die hele Moezel moet naar mijn mening van één en dezelfde familie zijn, want onze hoteleigenaar kwam ons daar ter plaatse een warme maaltijd brengen.
Toen begonnen we ons te realiseren dat zelfs de glasblazer op onze hoteleigenaar leek!
Maar : vanaf vandaag sta ik op een dieet van droog brood en water.
Elke dag waren er naast een uitgebreide Frühstück twee warme Duitse maaltijden voorzien en al die Jägerschnitzels, Bratkartoffeln, Knödels, Schokoladeneis èn drank waren funest voor mijn alreeds bolronde body.
De Duitse cuisine is niet bepaald calorie arm, o kontreeir! De wijnboeren die de ganse dag heuvel op heuvel af moeten werken het vet er natuurlijk af.
Voor we vertrokken kon al dienen als model voor de oermoeder, maar nu ben ik zelfs die grens overschreden. Ik ben de oermoeder geworden.
Nochtans heb ik mijn uiterste best gedaan om de calorieën er zo goed mogelijk af te dansen zoals jullie kunnen zien op de foto.
Volgend jaar overwegen we een reisje naar de Champagne streek .
Bubbeltjes zijn, naar men zegt, héél gezond en ge wordt er niet dik van
Hij eet als een beer en de NKO arts was tevreden bij het laatste onderzoek.
Zoon en schoondochter hebben terwijl we weg waren om beurt sociaal verlof genomen en volgende week komt hij nog een weekje naar ons zodat hij nog niet terug naar school hoeft.
Bedankt lieve Willy voor de hulp, het is gelukt om de video op m'n blog te krijgen
Seppe laat weten dat het steeds betert, morgen nog bloed nemen ter controle en als de uitslag goed is dan zal hij waarschijnlijk naar huis mogen!
Wij gaan vanaf morgen alle Moezelwijnen uittesten, misschien ook flink wat biersoorten, en hoogstwaarschijnlijk zal het elke dag een traditioneel Duitse menu zijn! Sauerkraut.... here we come!
Bij onze thuiskomst begin ik nogmaals met een water dieet.
Sinds gisteren is de hoge koorts bij Seppe geminderd en vanmorgen was het normaal.
Dagenlang had hij over de 40°C en moesten er zelfs ijszakjes op hem gelegd worden om te proberen om de koorts omlaag te krijgen.
In het bloed werd een serieuze infectie vastgesteld en hij kreeg intraveneus antibiotica toegediend.
Platen werden genomen en hij bleek ook nog een longontsteking te hebben.
Ik begrijp nog steeds niet waarom men hem niet preventief antibiotica heeft gegeven na het verwijderen van zijn amandelen en poliepen vorige vrijdag.
Tenslotte was het net omwille van de veelvuldige streptokokken infecties dat zijn amandelen zo snel mogelijk dienden verwijderd te worden.
In de medische wereld lijkt alles altijd van het ene extreme standpunt naar het andere over te hellen.
Vroeger gaf men voor een banale verkoudheid antibiotica, wat helemaal niet nodig was, dat geef ik grif toe. De bacteriën werden resistent en met grote middelen werd toen een tegenoffensief ingezet.Nu geeft men echter nog heel zelden antibiotica.
Maar de grijze zone, het gulden middenweg, het gezond verstand . dat lijkt ook samen met het badwater verdwenen te zijn
Ik ben geen dokter, maar ik probeer altijd te redeneren met mijn gewoon gezond boerenverstand.
Wat mij vroeger en nu zo dikwijls stoort aan de medische wetenschap is dat ze altijd maar één deel onderzoeken en beoordelen.
De ene onderzoeker is gespecialiseerd is de voet, de ander in het hoofd, de ander in de longen maar geen van allen zien ze nog de hele mens.
Net daarom zouden dokters wat meer rekening moeten houden met het oeroud gezond moeder verstand / instinct, de moeder die nog wel het hele kind ziet
Enfin, het is bij Seppe aan het beteren, dus ik ben gelukkig. Elf keer in het ziekenhuis en nog geen drie jaar oud.Hij heeft het record van zijn vader gebroken !
Bij mezelf kwamen alle oude traumas van vroeger de kop opsteken.Ik sliep nog amper en speelde tot een gat in de nacht computer spelletjes om mijn verstand op nul te zetten.
Godzijdank mogen de ouders nu dag en nacht bij het kind op de kamer. Vroeger, toen de dokters een nog meer goddelijke status hadden,mochten we slechts lijdzaam toekijken van achter het glas, een mens of een kind zou van minder een trauma krijgen.
Donderdag hebben we kleindochtertje de hele dag opgevangen en s avonds is ze met haar oom en tante naar zee vertrokken voor enkele dagen.
Ik moet nu wel beginnen nadenken over de inpak voor ons reisje volgende week.
Vier dagen naar de Moezel, alles georganiseerd en met een leuk stel goede vrienden.
Ik ga proberen om tijdens dit reisje mijn tilt geslagen hoofd en hart terug rustig in orde te krijgen.
Mijn lieve vriendin M. is de trotse grootmoeder geworden van een tweeling.
Twee voldragen meisjes Beatrice en Alexandra.
Bij schoondochter 2 is van ons volgend kleinkindje nog niet veel te merken hoewel ze al vijf maanden zwanger is.
Meisje of jongen, het is me gelijk, als het maar gezond is!
Zaterdag hebben we Pasen gevierd bij zoon 1 en schoondochter, zondag bij zoon 2 en schoondochter....en lap, daar gaat mijn dieet weer!
Met kleine Seppe gaat het wonder boven wonder goed. Na een vreselijk pijnlijke dag, dachten we dat hij gisteren avond nog naar het ziekenhuis zou moeten, maar hij heeft vrij goed geslapen en vanavond vloog hij eindelijk uitgehongerd op de aperitief hapjes. Alles ging erin: paprika chips, nootjes, kaas, chocolade paaseieren, garnaal kroketjes en vogelnestjes. Het ergste leed zal geleden zijn denk ik.
Mr. Silver, mijnen halve trouwboek, my ball and chain, mijn man van héél weinig woorden, vroeg me net voor we vertrokken naar zoon 2 of ik niet vergeten was dat we morgen, maandag, naar broer Ardennen gingen voor een paar dagen.
Na meer dan veertig jaar ben ik zulke verrassingen gewoon en blijf ik ijzig kalm. Hij is er toch altijd van overtuigd dat hij het me wel gezegd heeft, maar het stond niet vermeld op de agenda.
Blijkbaar moet onze caravan naar de controle en die staat bij frère 1 dans les Ardennes.
Mais enfin (ik moet al een beetje oefenen) , als het een beetje goed weer is zullen twee dagen zuivere lucht in the middle of nowhere ons eens goed doen. Blijf ik langer dan een paar dagen, dan begin ik te snakken naar drukte, volk, straten vol bakstenen huizen, voortuintjes en stadslucht. Ik beken.... ik ben een echt stadsmens.
Zee en strand kunnen me nog bekoren, waarschijnlijk omdat ik een 'vis' ben, maar bomen en groen en nog meer bomen en nog meer groen doen me heel snel wegkwijnen. Die bomen zeggen zo weinig terug nietwaar en in de bossen is het griezelig stil en er zijn zo weinig gezellige tavernes ginder in het gat van Fluto. In bossen geraak ik helemaal gedesoriënteerd en na een tijdje lijken de bomen op me af te komen. Wanneer ik rondkijk denk ik altijd, potverdekke, hier kunt ge gemakkelijk een lijk begraven en dat wordt nooit teruggevonden. De Stephen King in mij wordt wakker in een bos.
Bovendien word ik raar maar waar ook zeeziek in bossen. Ik moet altijd goed opletten waar ik mijn voeten zet op die boswegeltjes - er zijn daar geen straten zie je, en vermits het onderste deel van mijn brillenglazen het leesgedeelte is, lijkt het alsof de grond beweegt wanneer ik voortdurend omlaag kijk.
Dinsdag heb ik al mijn moed bijeen geschraapt, ben in mijn vwoituurke gestapt en helemaal op mijn eentje naar de Kempen gereden, natuurlijk met de goede begeleiding van ons Ttttommeke.
Vroeger reed ik elke dag en was er geen vuiltje aan de lucht, maar nu ik niet meer werk lijkt het heel normaal dat mijn heer en meester steeds het stuur in handen heeft.
Het gevolg is dat ik nu nog heel weinig zelf met de auto rijd, tenzij diezelfde heer en meester een Duvel teveel op heeft. Zonder enig protest krijg ik dan de toelating om huiswaarts te keren. Ik krijg dan ook nooit commentaar op mijn rijstijl omdat hij binnen de minuut naast me ligt te ronken.
Enfin, ik dwaal weer af.
Zonder veel moeite geraakte ik bij ons Pazke in het mooie Kempenland en samen brachten we een heerlijke babbeldag door.
Herman echgenoot van Paz verdween de hele dag ( misschien was hij verbannen naar elders in huis ) en verscheen slechts s middags aan tafel om een lekker tomat crevetje te eten.
Toen ik aan Paz terloops vertelde dat ik zon pieteklein beetje verslaafd was aan een woordspel op Facebook dankzij Lieve !!! - zei ze me dat zij veel liever het spelletje Chainz speelde op Seniorennet.
Ik merkte de volgende dag onmiddellijk dat Paz uit nieuwsgierigheid toch het woordspelletje had gespeeld en me al had verslagen.
Natuurlijk ging ik toen kijken naar het spelletje Chainz en potverdekke, miljaarde, miljaarde...is dat een verslavend spelletje zeg! Ik speel dat zelfs nog verder in mijn dromen.
Gisteren werden bij onze lieveling Seppe de amandelen en poliepen verwijderd en er werden ook buisjes in zijn oren gestoken, dit allemaal in de hoop dat hij nu eindelijk voor een lange periode gezond zal zijn.
Toen we hem gisteren gingen bezoeken, met een geschenkje voor de doorstane pijnen en smarten, lag hij nog altijd onrustig slapend op het buikje van zijn zwangere mama.Zijn ademhaling was een mengeling van luid gekreun/geronk/gesnurk.
Daarnet heeft zijn papa gebeld dat het vandaag helemaal niet goed gaat met hem, hij heeft nog heel veel pijn ondanks de pijnstillers en weigert te drinken, wat bij een klein kindje wel moet omdat ze zo snel uitdrogen.Het zou te mooi zijn indien ook deze ingreep zonder complicaties zou aflopen. We zullen maar duimen!
Mijn amandelen werden slechts verwijderd toen ik twintig was en de pijn daarna staat met een beitel in mijn geheugen gegrift.
Tien vreselijk lange dagen heb ik afgezien en kreeg ik absoluut niets door mijn keel.
Mijn ouders waren van mening dat je altijd flink moest zijn, nooit mocht klagen over pijn en altijd op je tanden moest bijten.
We hadden nooit meer in huis dan een aspirientje en toen ze me dat aanboden kon ik het niet doorgeslikt krijgen.
Van een ander soort pijnstiller, zoals bv. een poepsnoepje , hadden ze blijkbaar nooit gehoord en ik natuurlijk ook niet.Ik heb dus 'vrouwmoedig' tien dagen helse pijnen doorstaan.
Bovendien was door de operatie de linkerhelft van mijn tong verlamd en sprak ik met een vreselijk spraakgebrek, voor zover ik geluid kon uitbrengen
Het heeft nog zes weken geduurd vooraleer mijn tong terug normaal functioneerde en ik zat met de schrik dat ik er voor de rest van mijn leven mee zou zitten.
Mijne zilveren en mijn zonen zullen denken wanneer ze dit lezen: het was beter zo gebleven, dan zou het hier een pak stiller zijn in huis!.
Mr. Silver is nog steeds bezig met de verbouwing van de zolder bij zoon 2 en morgen zijn we daar uitgenodigd om samen Pasen te vieren, natuurlijk indien Seppe weer niet in het ziekenhuis belandt.
Zoon 2 en familie zijn heelhuids terug thuis na een korte vakantie en dit op dezelfde dag dat we hun postkaartje ontvingen.
Er stond op het kaartje een lachend ventje van kleinzoon 1 met de woorden : Het is hier heel leuk.
Kleinzoon 2 had een wenend ventje op de kaart getekend met de tekst (door zijn mama geschreven natuurlijk) : ik mis je een beetje.
Dat missen is wederkerig.
Kleinzoon 2 is mijn grootste knuffelaar en leeft net zoals ik in een eigen fantasie wereldje.Wij begrijpen elkaar heel goed.
Maar elk kleinkind heeft zijn eigen plaatsje in mijn hart.
Kleinzoon 1 weet dat hij heel speciaal is : omdat hij mijn eerste kleinkind is.
Kleinzoon 2 weet het om voornoemde reden.
Kleindochter weet dat zij heel speciaal is omdat ze mijn enige en liefste kleindochter is en Seppe tja Seppe die is heel speciaal omdat hij sinds zijn geboorte zoveel bij ons geweest is. Bovendien is hij nog helemaal niet geïnteresseerd waar hij in de rangorde van mijn liefde staat, want tot nu zou ik ook kunnen zeggen: omdat hij de jongste is, maar eind augustus zal dit ook niet meer zijn.
Ik heb zelf nooit mijn grootouders gekend.
MijnBelgische grootouders heb ik slechts enkele keren gezien en daar heb ik helemaal geen goede herinneringen aan.
Daarom ga ik ervan uit dat elk kleinkind of kind omwille van zijn eigenheid,een zeer speciaal plaatsje in je hart moet krijgen en ze moeten dat ook weten en horen.
Oei, hoog tijd om mijn dagboek snel even bij te werken. Ik merk dat het al vrij lang geleden is en dat is niet van mijn gewoonte.
t Ja, wat wil je, die eerste zon lokt je voortdurend in de tuin of naar buiten hé.
Vervolgens was Seppe vorige week, na één dagje school, voor de elfendertigste keer weer ziek.
De kinderarts heeft hem eindelijk diezelfde dag nog doorverwezen naar een NKO specialist en die wou hem vorige vrijdag al onmiddellijk opereren om zijn zeer grote ontstoken amandelen en poliepen te verwijderen en buisjes in zn oren te steken.
Vrijdag kwam echter heel slecht uit voor beide ouders, maar de operatie staat nu gepland voor vrijdag a.s.
Laten we nu maar hopen dat het helpt en dat hij daarna eindelijk wat gezonder wordt, het arm schaapje.
Vrijdag namiddag was het blogmeeting en Mr. Silver nam vrijwillig de taak van babysitter op zich voor die namiddag, want hij weet hoe graag ik mijn lieve vrienden elke maand terugzie.
Ik hield mijn hart vast, want hij is niet gewoon om helemaal alleen de verzorging van kleine kindjes op zich te nemen. Maar, er is altijd een eerste keer en hij heeft het er goed van af gebracht.
Seppe was gelukkig in de auto int slaap gevallen toen ventje me naar onze ontmoetingsplaats reed en daarna is hij verder naar een park gereden, heeft de slapende Seppe in de buggy gelegd en die heeft nog een hele tijd rustig verder geslapen.Toen was het tijd om hem naar zijn mama te voeren.
Na de blogmeeting kwam Mr. Silver me halen zijn we nog iets gaan eten en zoals vrij vaak gebeurt, ( zoals bv. wachtkamer dokter) waren we snel gezellig aan de praat met de mensen aan het tafeltje naast ons.
Gisteren was het tamelijk miezerig weer en ik vond het niet erg om binnen te blijven. Ventje was, samen met de andere grootvader, bij zoon 2 nu aan de verbouwing van de zolder begonnen.
Net toen ik wou beginnen schrijven voor mijn blog, kwam er een mailtje van een vriendin, met de vraag of ik misschien een korte dialoog voor een filmscenario wou schrijven.
Ik heb zo iets nog nooit gedaan, maar het prikkelde onmiddellijk mijn schrijf-inspiratie en voor ik het wist was de dag bijna om.
Na uiteindelijk drie versies verzonden te hebben ben ik nu wel wreed benieuwd naar het eindresultaat.
Vandaag schijnt het zonnetje weer, ik ben daarnet even in de tuin gaan voelen of het warm was, maar t is nog een beetje te fris naar mijn goesting.
Vanmorgen kreeg ik eerst een telefoontje van mijn lieve vriendin en zon gesprek kan vrij lang duren,vervolgens belde zus Engeland me voor een praatje en voor ik het wist was het al namiddag, een dag is niets meer hé? Ik heb meer uren nodig.
Ventje begrijpt niet wat wij altijd te vertellen hebben aan de telefoon, maar ja, wat wilt ge, wij zijn èchte vrouwen hé.
Wij zijn 'die stereotype vrouwtjes' zoals ze voorgesteld worden inhet nieuw komisch (sic) programma M!LF (= Man Liberation Front) met Filip Geubels en Jan Van Looveren, twee èchte venten die ijveren om van de nieuwe mannen terug èchte alfa-macho-mannen te maken.
(voor hen die het programma nog niet kennen vanavond wordt het tweede deel heruitgezonden rond elf uur op 2BE)
Ik doe mijn uiterste best om die macho humor te begrijpen, misschien lukt het me ooit nog eens.
'Snelle Eddy' van Chris Van den Durpel, wel dat personage is zo ongelooflijk 'over de top' dat je er wel moet om lachen. Maar ..... M!LF moet me nog over de streep trekken, bij dat programma heb ik nog steeds het wrevelig gevoel dat elke zot al lachend de waarheid zegt !
Enfin, indien je een man ongelooflijk grappig vindt, omdat hij op zn rug liggend, op commando scheten kan laten die toefkes talkpoeder omhoog doen spuiten, dan is dit zeker een programma dat je niet mag missen!
Waarschijnlijk snap ik als superbrave, welopgevoede, volgzame, niet feministische , fantastische Stepford wife, die macho humor niet.
Lieve mensen, ik ga nu snel snel naar de tuin, om zoals het hoort, aan mijn geliefde te vragen of hij een koud pintje wilt .
In het begin van de week heb ik met mijn nog steeds fluitende oren - de door mijn lieve schoonbroer ingescande oude dias proberen te klasseren, mensenlief wat kruipt daar toch enorm veel tijd in!
Waarschijnlijk is dit omdat ik elke foto met plezier zit te bestuderen
me and my daddy
Met de twee jongste kleinkinderen heb ik dan ook, terwijl hun mama en papa naar de gynaecoloog waren, naar de video van hun 12 jarige papa gekeken. Hij deed toen zijn plechtige communie en sprak nog met een fijn hoog stemmetje.Heerlijk was het om de stemmen van mijn vader en moeder weer te horen, vooral vader met zijn uitgesproken Brits accent. Kleindochter was daarentegen verrukt om haar papa als kind in bad te zien.
Ik mocht destijds de video van mijne patron voor een dagje lenen, want zo'n apparaat was toen niet iets voor de gewone Jan ofte Bojako met de pet, het kostte toen nog gemakkelijk ongeveer 100.000 bef.
Mr. Silver anno 1965
Woensdag werden wij ouders en grootouders uitgenodigd om te komen kijken naar de leerling zwemmertjes
Kleinzoon 2 demonstreerde zijn duik en zwem kunsten en ik moet eerlijk zijn, hij kan het al veel beter dan ik.
kleinzoon 2
zijne papa toen hij ongeveer even oud was
Donderdag werd Mr. Silver thuis per chariot opgehaald door zijn twee zonen, die hem voor Vaderdag trakteerden op een lekker etentje en daarna op een (of meerdere) pintjes.
Zon drie mannen samen op stap, mijn peperkoekenhartje liep over van geluk heerlijk toch als zonen hun oude padre zo graag zien.
Toen ik daarna via Net gemist in het programma Nooitgedacht Luc Van der Kelen met een krop in de keel vol bewondering over zijn vader hoorde praten, kreeg ik weer tranen in mijn ogen.
Vrijdag moesten weer dringend de hoogstnoodzakelijke aankopen gedaan worden, want de muizen vielen dood in de kasten.
Zaterdag kwamen onze twee oudste kleinzoontjes, mama moest werken en papa moest naar een begrafenis.
Kleinzoon 2 nodigde ons na de zwemles nu ook uit om te komen kijken naar zijn turnles want het was opendeurdag.
Ik had heerlijke fotos getrokken van Mr. Silver die mee mocht turnen, maar ik heb ze op een DVD gezet voor de kinderen, vervolgens van de camera gewist en daarom heb ik hier voorlopig geen beelden van, t was anders de moeite.
Ik had speciaal voor kleinzoon 1 soep met ballekes gemaakt, maar hij heeft nadat zijn bord leeg was mij heel tactvol gezegd dat hij het liefst groene soep met ballekes eet.Dat staat genoteerd voor de volgende keer.
Om 13.30 kwam hun papa hen in vliegende vaart afhalen, want kleinzoon 2 moest vervolgens naar een verjaardagsfeestje.
Mr. Silver nodigde mij uit om hem te vergezellen, hij ging met schoonma boodschappen doen, maar mijn ijzig koele dank-u-blik zei genoeg.Hij vertrok schoorvoetend alleen.
Zondag werd schoonma nu door de hele familie gevierd (drie verjaardagen hé!) en zoals ge ziet op de hierbijgevoegde fotos ziet ze er nog steeds stralend uit voor de gezegende leeftijd van zesentachtig lentes.
schwiegermutti
schoonma met een deel van de achterkleinkinderen
schoonma nu met alle achterkleinkinderen
Na het familiefeest zijn we met alle achterkleinkindjes wat gaan uitwaaien int park, gelukkig regende het even niet.
s Avonds kon ik geen pap meer zeggen veel teveel gegeten en gedronken en toen ik me neervlijde op mijn veelvuldige hoofdkussens om vanuit mijn bedstede TV te kijken floten mijn oren nog lustig verder .
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
