.

.

Als de auto het nu niet helemaal begeven heeft (de starter is kapot maar we krijgen hem nog in gang door er met een hamerke op te kloppen - cfr de raad van broer 1 ) dan zitten we vandaag een dagje aan zee, allez een dag en half,  want we blijven overnachten bij broer 2 en schoonzus zodat we zorgeloos kunnen lampetteren.
We moeten wel de volgende dag op tijd terug thuis zijn om kleindochter op te vangen ’s middags van 't school.

Ik reken heel optimistisch op zon en warm weer!    Gelukkig is de kapotte airco nu ook hersteld, jaja ons bakske wordt, net zoals wij, een dagje ouder ocharme, 
en bepaalde onderdelen beginnen het te begeven.
Ons trouw vervoermiddel is net bij de plastische chirurg voor auto's geweest en is herspoten en ziet er fonkelnieuw uit en nu begint er sapperdenondepietjes vanalles kapot te gaan.
De vraag met een wat oudere auto is altijd : wanneer zijn het kosten op ’t sterfhuis en koop je best een andere?!
Ik denk dat we nu in zo'n overgangsfase zitten.

Enfin, ik dwaal weer serieus af, ik had het eigenlijk over een dagje aan de Costa Belgica.

Broer 2 en schoonzus verblijven er al twee maanden en we hadden een open invitatie om eens op bezoek te komen. Vermits we nooit tijd hebben (zoals de meeste senioren) hebben we nu echt tijd gemaakt.
Als we nog langer wachten zijn ze terug thuis.
Ze hebben voor enkele maanden een appartement gehuurd in Blankenberge.
Aaaahhh….memories …..de stad waar ik ooit mijn eerste Vlaamse woorden leerde spreken, de stad waar ik mijn eerste zes maanden in België doorgebracht heb in een kelderwoning met als bed omgekeerde appelsienkisten, waar ik zingend met veel andere kinderen in stoet via de dijk een hele dag naar het strand ging,  ergens tegen het staketsel. Een leider met vlag voorop marcherend, luidkeels een lied meebrullend waar ik geen snars van snapte:

“Wiegoddermeenortvakantshiepatronoat” “Worretzoeplezierriggoat….."

Mijn maternale grootouders, tantes, neven en nichten woonden en werkten er al vele jaren, maar zij spraken thuis Mechels.
Je zal het maar meemaken als kind, een taal proberen te leren en iedereen spreekt de woorden anders uit.

Geen haar heeft het gescheeld of we zaten in Sydney inplaats van Blankenberge.
De papieren lagen destijds klaar, maar grootouders en tantes wisten moeder te overhalen om niet naar het ander eind van de wereldbol te vertrekken, dit nadat ze haar tien jaar eerder het huis hadden uitgesmeten omwille van de schande die zij over hun diep christelijk gezin had gebracht.
Ongetrouwd zwanger worden, je zou het maar durven anno 1946, en dan nog van een gehuwde Britse soldaat.
Je zou voor minder je dochter buitensmijten, oorlog of geen oorlog.
Moeder ocharme het dutske, was zo bleu dat ze niet eens wist hoe kinderen eruit kwamen, laat staat erin!

“Tirez votre plan, as goe gat verbrandt moet ge maa oep de blaare zitte…” riepen mijn grootouders razend tegen hun jongste dochter en mijn moedig moederke deed dat.
Ze trok naar Luik op kamers, (ver weg omwille van de schande) vervolgens naar Engeland met haar knappe soldaat en ze werd ondanks haar jarenlange ballingschap heel gelukkig en ze leefden veel en kregen nog enkele kindjes, waarvan ik er eentje was.

Ik leerde bij onze komst naar dit mooie, platte land mijn grootvader kennen;  een lelijke, norse,  oude man in stofjas en pet, hij was toen minstens vijftig, stokoud in de ogen van een kind - hij heeft nooit gewerkt en was altijd stomdronken.
Hij zat op een stoel tussen de schouw en de keukenkast, precies een stuk van 't meubilair, een witteke in zijn bibberhanden, nooit leeg en een zelfgerolde sigaret bengelend in zijn bruine,  tandeloze mond. Jakkes!

Grootmoeder:  graatmager, norse blik, altijd met een frakvoorschoot over haar kleed met daarover een andere kleine schort om de goede schort niet vuil te maken en in de zak van de kleine schort een stofvod waarmee ze voortdurend onbestaand stof wegveegde, getekend door haar leven met een dronken, gewelddadige man, het verlies van een kind en hard labeur.
Ze leek in mijn kinderogen echter op een toverheks.
Nooit keek of klonk ze vriendelijk. Brrrr…. Ik krijg er nog rillingen van.

Ik schat dat ik mijn grootvader hooguit twee of drie keer gezien heb in mijn leven en mijn grootmoeder een paar keer meer.
Zeer tegen haar zin is ze ooit op ons komen passen toen mijn moeder doodziek in het ziekenhuis was opgenomen.

Misschien is het daarom dat ik nu mijn uiterste best doe om een leuke grootmoeder te zijn voor mijn kleinkinderen.
Ik zou graag hebben dat ze aan ons later wat leukere herinneringen hebben dan ik aan mijn grootouders.

Tiens...ik wou over een dagje aan zee schrijven, raar toch hoe je gedachten soms kunnen afdwalen hé?

Gisteren hebben we schoonma met de wagen naar ’t zeetje gedaan, ze gaat voor enkele dagen op bezoek bij schoonbroer en schoonzus en maakt dan van de gelegenheid gebruik om daar de eerste verjaardag van haar vijfde achterkleinkind te vieren.

Schoonbroer en schoonzus zijn ook volop aan’t verbouwen. 

Er is blijkbaar een bouwmicrobe in het drinkwater van onze familie geslopen,  want iedereen is aan’t kopen, verkopen, verbouwen of bouwen.

We dachten de files te vermijden door niet in’t weekend te rijden, pffft…. het maakt tegenwoordig niet meer uit op welke dag je rijdt, ’t is altijd file! 

Vandaag werkt ventje op de bouwwerf van zoon 2, maar hij heeft zijn orders : op tijd terug thuis zijn,  want er wordt straks op de twee allerkleintjes gepast! 

Spijtig dat het weer zo omgeslagen is,  want in de school van kleinzoon 1 was het dit weekend eerste communie. 

Kleinzoon doet zijn communie wel niet, maar de dag wordt voor hem ook een speciale dag, dat vonden zijn mama en papa nodig (wij ook trouwens).

Hij verkoos om vandaag naar de Efteling te gaan, hij wou nog eens in De Vliegende Hollander.   “Gaat ge niet mee nana, dan kunt ge met mij nog eens mee, ’t is echt reuze plezant!” 

Ik heb feestelijk bedankt, ik ben nog  aan’t bekomen van de Bobslee van ons vorig bezoek aan de Efteling  !
Ik zal met hem op de Sinksenfoor wel eens in de railway gaan!   Hopelijk is mijn tikker er nog altijd tegen bestand.

Morgen is er dan vervolgens een klein feestje bij hen thuis om zijn stap van kind naar jongen te vieren.

Zoon en schoondochter zijn niet gelovig maar vinden wel dat bepaalde rites nodig zijn in een mensenleven.

Deze rites bestaan trouwens al sinds mensenheugenis, de stap zetten van het ene status naar het andere is heel belangrijk bij alle culturen en moet daarom ook gevierd worden.

Kleinzoon heeft al vijf opdrachten vervuld die hem ‘symbolisch’ toelaten om de stap te zetten van ‘kind’ naar ‘grote jongen’.

Later zal hij,  wanneer hij die leeftijd bereikt, vervolgens de stap zetten naar adolescentie en volwassenheid.

De opdrachten zijn nu nog klein, hij is tenslotte nog maar zeven.  

- Zonder begeleiding naar de winkel gaan en wat boodschappen doen en zorgen dat hij juist betaalt en het juiste wisselgeld krijgt,

- hij heeft zijn zwembrevet gehaald,

- vorige vrijdag (de zon scheen toen nog) is hij bij ons in het vrij koude zwembadwater (21°C)  durven stappen en hij heeft het hele zwembad overzwommen!

Ons kereltje durft het allemaal, hij is rijp om de stap naar ‘ grote jongen’ te zetten.

Morgen wordt dit natuurlijk ook gevierd met een geschenk waar hij al heel lang van droomt maar helemaal niet verwacht.

Ik popel al om zijn gezichtje te zien glunderen.

Ons eerste kleinkind wordt groot, letterlijk en figuurlijk! 
Heerlijk toch?

Ik word toch wel even stil bij al ons geluk wanneer ik denk aan de aardbeving in China en het verschrikkelijke verdriet van de vele Chinese ouders, ook aan het verdriet  en de nood van de mensen in Myanmar.

Ik ben me er heel erg van bewust :

“There but for the grace of god go I…..”