this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Ziezo : de kogel is ook door deze kerk (sic) met dit verschil : bij mij zal het potentieel kanker bommetje definitief worden verwijderd en niet verbannen worden naar West Vleteren.
Mijn specialiste, zelf niet echt voorstander voor een al te snelle verwijdering, had echter op een studiedag beraadslaagd met collega's en de meerderheid onder hen zou geopteerd hebben voor verwijdering. Zij heeft zich dan vervolgens bij die beslissing neergelegd, temeer daar ik het het zelf ook prefereerde.
Ik ben daarstraks nog eens bij haar op consultatie geweest en ik heb een afspraak met een chirurg in het Middelheimziekenhuis op 4 oktober as. Daar en dan zal beslist worden wanneer ik geopereerd word.
Hopelijk gebeurt het allemaal vrij snel, want nu ik weet wat me te wachten staat zou ik het liefst allemaal zo snel mogelijk achter de rug hebben.
Waarschijnlijk zal ik na de operatie wel flink anders piepen en tijdens het daaropvolgend genezingsproces wensen dat ik het nooit had laten doen, maar 'at this moment in time' voel ik me prima en ik hoop dat ik me daarna ook terug zo zal mogen voelen.
Ik heb wel besloten om momenteel niet mee te doen het het GIE (Gewicht in Evenwicht) programma dat deze week gestart is.
Misschien zou mijn toekomstige chirurg ermee gebaat zijn dat er iets minder vetweefsel rond mijn middel hangt, maar ik wil de resterende weken nog wel lekker genieten van al het lekkers in de culinaire wereld.
Tot daar mijn gezondheidsinfo: ( wordt op een latere datum vervolgd)
Gisteren hadden wij onze twee jongste kleinzoontjes op bezoek van 8 tot 9u en vandaag zijn Mr. Silver en ik er nog van aan't bekomen.
Seppe was nog steeds ziek en moest nog regelmatig aërosollen (nieuw woord, want toen onze kinderen klein waren bestond dit fenomeen nog niet) en hij verdroeg ook heel manmoedig de neusspray.
Zijn voorste tandjes hebben zich allemaal mooi terug vastgezet na het ongeluk met de schommel. Slechts één voorste tandje hangt iets lager dan de ander. Moest er een tandarts van wacht geweest zijn op de spoedafdeling van het ziekenhuis, dan had ook dit tandje mooi terug rechtgezet kunnen worden.
Onbegrijpelijk toch dat er op spoed tijdens het weekend geen tandarts van wacht is! Precies of je gebit is van geen tel.
Tibo was bij ons omdat dit al een tijdje zo afgesproken was. Hij gaat nu naar een andere kribbe, veel verder weg en komt nu nog enkel bij ons logeren 'op afspraak' of wanneer ziek.
We zijn met hen beiden na de middag naar het Nachtegalenpark geweest en we hebben daar op een terras aan de speeltuin genoten van een heerlijke Indian Summer.
's avonds, na hun badje, toen wij dachten dat ze het zouden begeven en in de zetel in slaap zouden vallen, kregen ze beiden een fameuze opflakkering die duurde tot hun papa arriveerde.
Ze waren nog niet goed de deur uit toen Mr. Silver en ik ons met een plof in de zetel lieten vallen en binnen de vijf minuten buiten westen waren.
Heb ik jullie trouwens al verteld dat ik nu 's nachts slaap met oordopjes?
Heerlijk die stilte!
Wel spijtig dat ik onze wekker of telefoon nu ook niet meer hoor
Na enkele dagen lekker uitwaaien aan zee waren we net op tijd terug thuis voor de vijfjaarlijkse Geitestoet van Wilrijk.
Heel veel vrienden en kennissen van ons stapten of reden mee in de stoet en de weergoden waren hen goedgezind, want het bleef droog ondanks alle weervoorspellingen.
Gisteren was't voor mij weer een dagje ziekenhuis waar ik na het drinken van twee liter jakkes jakkes vloeistof, plus een extra twee liter water ‘volledig leeg' mijn specialiste nogmaals ontmoet heb voor een inwendig darmonderzoek.
Gelukkig gebeurde het onderzoek onder een lichte narcose en de uitslag was deze keer goed: in die zin ... er is niets mis met mijn darmen, dus de buikpijn moet van ergens anders komen.
Momenteel kan het me geen barst schelen waar die buikpuin vandaan komt, ik kan geen ziekenhuis meer zien en ik wil even niet meer dienen als speldenkussen. Daarom heb ik ook een mammografie dat voorzien was voor vandaag afgebeld. Dat kon er écht niet meer bij.
Toen ik in het ziekenhuis aan de specialiste zei dat ik heel lang en diep had nagedacht over de toevallig gevonden pancreas cyste en die liefst zou laten verwijderen, kreeg het arm mens het ter plekke benauwd en ze zei: "Maar nee mevrouw, dat moet u zeker niet laten doen, dat is nog veel te vroeg! Al uw kanker testen zijn negatief en we zullen binnen drie maanden nog een scan nemen, maar u moet beseffen dat een operatie aan de pancreas absoluut geen sinecure is."
(Dit gesprek vond plaats waar ik lag , op de onderzoekstafel, in de operatiekamer, niet bepaald de geschikte plaats voor een diepgaand gesprek met uw dokter.)
Toch vond ik nog de tijd om haar te zeggen dat ik het geen prettig gedacht vond om met een tikkende tijdbom in mijn lichaam rond te lopen en verkoos om dit te laten verwijderen voor mijn gemoedsrust.
Toen de anesthesist aanstalten maakte om mij naar het land der dromen te zenden zei ik nog snel : " weet ge dokter, ik ga met u nog een afspraak maken en we gaan dit nog eens serieus bespreken. Ik wil graag de pro's en contra's afwegen en indien nodig zou ik ook graag een tweede opinie hebben".
Ze was het er volledig mee eens en zei dat ze ook zou informeren bij een chirurg.
Ik denk dat mijn beslissing om de cyste te laten verwijderen ook ingegeven wordt omdat ik momenteel twee heel goede vriendinnen zie lijden aan de gevolgen van chemotherapie en indien ik dit kan vermijden door een tijdig ingrijpen, dan wordt me dat misschien bespaard.
Maar zoals ik al zei : "what will be will be..." het lijkt alsof iedereen die ik ken op dit ogenblik ziek is of onder het mes moet.
Misschien zit het ook een beetje tussen de oren. Had ik geen scan laten nemen van mijn darmen, dan zou ik zelfs niet geweten hebben dat ik een cyste had aan de pancreas. Misschien zit het ding er al sinds jaren, wie weet.
Piekeren zal ik elk geval niet veel helpen, integendeel!
Dus .... nu iets helemaal anders.
School is amper twintig dagen bezig en Seppe is weer ziek! Ongelooflijk hé?
Hoge koorts en pseudo kroep, maar hij is al aan de beterhand en zit nu met de autootjes te spelen mijn zijn grootvader, die even terug kind mag worden, huisjes mag bouwen en garages...
't ja dat is mannenwerk nietwaar?
Wanneer ons enige kleindochter komt speel ik mee met de poppen.
Voilà zie, vanacht heb ik redelijk goed geslapen en dan functioneren èn mijn hersenen èn mijn vingers wat beter. Dat helpt enorm bij het schrijven.
Hoewel tot nu toe het gezwel goedaardig lijkt te zijn en nog niet àl te groot (14 mm) sprak het protocol van een 'mucineus cystadnoma'.
Dankzij de goede hulp van een dierbare vriend (dokter R. Milo) beschik ik nu over een beetje meer uitleg.
'Een adenoma is een goedaardige tumor maar die echter kan ontaarden en dat in de pancreas frequent doet.
Wanneer men die tumoren niet wegneemt, zeker het type muscineus cystadenoma (waarvan bij mij sprake) dan kan dan leiden tot een invasieve kanker van de pancreas.
Dit soort kanker is meestal dodelijk.
Hoewel deze tumoren meestal goedaardig zijn, zullen de meesten, indien niet behandeld, veranderen in een kwaadaardige tumor.
80% van deze tumoren komen voor bij vrouwen en de gemiddelde leeftijd is 54 jaar.
De behandeling bestaat uit het verwijderen van de tumor, want - indien men ze niet behandelt - zullen bijna al deze tumoren evolueren tot een invasieve kanker van de pancreas.
Vermits mijn gezwel zich in het staart gedeelte bevindt is dit bij verwijdering ervan de 'lichtste' operatie. De wegname van het staartgedeelte van de pancreas zou volstaan om te genezen.
Volgens Dr. Milo dient men nog wel uit te sluiten dat het niet gaat om :
Serous Cystadenoma of een Pseudocyste.
Verder schrijft hij me: 'globaal gezien is het niet gemakkelijk om de diagnose zuiver te stellen, maar mijn inziens moet men bij twijfel ingrijpen en de cyste verwijderen, indien ze voldoende groot is, want de chirurg moet ze ook kunnen vinden. Meestal zal men de milt, die daar vlak voor ligt kunnen sparen. De ligging in de staart maakt de ingreep minder ingrijpend daar men een klein deel van de staart kan verwijderen en de rest van de pancreas kan sparen en men ook geen last heeft van de uitmonding van de pancreasweg en de galweg die vlak naast elkaar uitmonden in de darm en die men dus met rust kan laten.'
Voilà, that's it in a nutshell.
Maar nu hé?!
Nu valt af te wachten wat mijn specialiste zal zeggen nadat ze de resultaten van de PET scan heeft ontvangen.
Tijdens onze twee ontmoetingen leek ze niet happig om chirurgisch in te grijpen aangezien de Pancreas heel moeilijk te bereiken is, maar stelde zij voor een een afwachtende houding aan te nemen, maw. om de zoveel tijd een scan om te zien of de tumor groeit of niet.
Zelf ben ik de mening toegedaan : waarom wachten en Russische roulette spelen, snij dat vies ding er zo snel mogelijk uit zodat ik terug gerust kan slapen. Nu lijkt het alsof ik met een tijdbom in mijn mooi, Rubensiaans lijfke rondloop. ( mijn dieet moet nog starten )
Pancreas kanker is tenslotte FATAAL en geef toe : ik ben nog ietske te jong en te mooi om dood te gaan.
Mijn beide zonen waren diezelfde mening toegedaan : "eruit met dat beest en wel zo snel mogelijk". Toch lief dat ze hun oude versleten moeder nog wat in the running willen houden.
Mr. Silver wil natuurlijk enkel wat best voor me is, maar zoals steeds wanneer er iets ingrijpends gebeurt slaat hij een beetje tilt en weet hij niet goed wat zeggen. Hij heeft ocharme de laatste tijd weinig tijd gehad voor zijn tuintje, maar spendeerde meer tijd in ziekenhuis wachtkamers waar hij geduldig op mij zat te wachten.
En ... 't is nog niet gedaan. Volgende maandag moet ik binnen voor een darmonderzoek onder volledige narcose.
Daar is het nondepippel allemaal mee begonnen : met een onnozele zeurende buikpijn, maar een pijn die zeker niet kan toegewezen worden aan dat gezwel, want dat ligt volgens mijn arts op een heel andere plaats.
Zo wordt de titel van dit stukje misschien duidelijk.
Doe ik het of doe ik het niet ?????
of beter nog
Doet de arts het of doet ze het niet ????
Ach, van al dat piekeren wordt enkel mijn haar nog grijzer, ik zal er dringend teurg een kleurtje op moeten zetten
Seffens vertrekken we voor een voorlaatste keer naar het zeetje om onze voortent af te breken. Hopelijk waaien we niet weg, want het weerbericht ziet er niet schitterend uit.
Pffft.... een bijzonder drukke dag gehad gisteren.
's morgens om 7.15 u al bij de huisdokter om bloed te laten trekken, nog altijd in verband met de Pancreas.
Na de middag de intake voor het GIE (Gewicht in Evenwicht) programma dat ik samen met broer en schoonzus ga volgen in het Middelheim ziekenhuis. We willen alle drie absoluut wat gewicht kwijt en met z'n driekes is dat plezanter.
Ondertussen was Mr. Silver de uitslag van de NMR gaan halen in een ander ziekenhuis en toen ik het besluit las in de auto werd ik toch een beetje wit rond mijn neus.
Ik begreep niets van al het Chinees dat er geschreven stond, maar las enkel in het besluit : FOLLOW UP ABSOLUUT NOODZAKELIJK.
Met de bibber in mijn kniekes heb ik dan naar de specialiste gebeld en die lieve mevrouw heeft gezegd dat ik morgenvroeg om 9 uur al mag komen. Hopelijk kan ze mij alles wat verduidelijken en natuurlijk hoop ik ook dat zij nog altijd zal zeggen dat het gaat om een 'scheetje in een glas woelig water'.
wordt vervolgd...
Vanmorgen om 9 uur naar de specialiste geweest en ze wil nog dat ik een Pet scan laat nemen en we wachten nog op de uitslag van het bijkomend bloedonderzoek. Als het 'iets' zou zijn dat kwaadaardig zou kunnen worden, dan zijn we er wel vlug bij zei ze, want het is echt per toeval ontdekt door een scan voor iets volledig anders. Ik zal wel in de toekomst regelmatig moeten laten scannen om de evolutie en groei te volgen. Een biopsie van de pancreas is bijzonder moeilijk zei ze, want dan moet je met een naald door de maag.
dus : nu wachten op de uitslag van het bloedonderzoek en de Pet scan, die ik volgende week moet laten nemen.
Well well well ... the story of the three wells... Wat vliegt de tijd toch als je een dagje ouder wordt hé?
Maar als ik niet schrijf, dan blijft mijn dagboek niet up to date nietwaar?
Even nadenken wat er de laatste week zo allemaal gebeurd is.
Vorige zondag was het prachtig weer, dit in tegenstelling tot het miezerig regenweer dat ik nu door mijn raam zie.
Die ochtend heeft Mr. 'Rommelmarkt' Silver mij uit mijn bed gesleurd om naar zijn lievelings rommelmarkt te gaan, die van Edegem. Dat is nog een èchte rommelmarkt waar veel mensen gewoon voor hun garage zitten en hun niet langer gewenste spullen aan anderen voor een spotprijsje willen kwijtraken.
Edegem is ook een heel mooie gemeente en hun jaarlijkse rommelmarkt, met kermis en jaarmarkt, heeft zo iets extra speciaal. Het heerlijke zonnetje en zomerbriesje hielp natuurlijk ook om de kelder- en zoldersfeer van oude rommel weg te denken. Ik heb er enkele pudding schaaltjes gevonden die passen bij mijn servies. De oude bomma die haar trouwservies zo beetje bij beetje zat te verkopen zat er maar wat triest bij vond ik. Ik fantaseerde onmiddellijk dat zij waarschijnlijk nu naar een service flat moet en het meeste van haar gerief moet weg doen. Ze werd begeleid door een zoon of schoonzoon, maar ik zag de weemoed in haar ogen toen de puddingschaaltjes ingepakt werden.
Nadien moesten we ons haasten om op tijd op de BBQ te zijn dat neef en zijn vrouwtje gaven voor de verjaardag van hun zoon. Enfin, zondag was een heel geslaagde dag!
De volgende dag was meer in mineur, want dan moest ik terug naar het ziekenhuis voor een NMR, iets waar ik vreselijk tegenop zie omdat ik zo claustrofobisch ben.
Hierover even een resumé:
De facet infiltraties voor mijn rug in juli hebben prima geholpen. Ik kan me terug bukken, ik kan mijn rechterbeen terug opheffen en ik kan terug zelf mijn teennageltjes knippen... prachtig! Maarrrr... het leek alsof er nog steeds een zenuwpijn zich uitstraalde van mijn rug naar mijn buik of omgekeerd, dus Bibieke terug naar meneer doktoor om te vragen of die pijn nog van de rug kwam.
Meneer doktoor hoorde het in Keulen donderen toen ik de pijnlijke plaats op mijn buik aanwees en zei dat daar enkel een appendix en darmen lagen. Dat had niets meer met mijn rug te maken. Basta !
Ik trok dit even in twijfel en zei dat 'naar mijn bescheiden mening' daar ook nog eierstokken, eierleiders, een baarmoeder, nieren etc. etc. lagen en dat ik ook had gelezen dat er een zenuw van de rug zich naar de buik uitstrekt, maar meneer doktoor kon daar niet om lachen. Hij heeft blijkbaar niet graag dat zijn patiënten blijk geven van enige anatomische kennis.
"Uw appendix is eruit en voor uw gynaecologie moet ge maar eens naar uw gynaecoloog gaan, maar ik denk dat het uw darmen zijn, dus als ge er op staat, dan verwijs ik u door naar een maag- darm specialist."
Het zat hem blijkbaar nog dwars dat niet hij, maar onze goede vriend Ludovicus mij had doorverwezen naar de succesvolle neurochirurg voor mijn rug en dat risico wou hij deze keer niet meer nemen.
Ik zag aan zijn ogen dat hij mij hoe langer hoe meer een van zijn meest ambetante patiënten begint te vinden, maar soit, er zijn nog andere huisartsen.
De maag-darm specialiste was net het tegengestelde. Een ongelooflijk lieve dame, die elke vraag beantwoordde en die inderdaad bevestigde dat er nog een zenuwpijn zou kunnen zijn van mijn rug naar mijn buik, en dat er zich inderdaad nog andere organen bevonden op die plaats in mijn buikholte, maar om meer zicht op de zaak te krijgen zei ze me dat ik best even een CT scan zou laten nemen.
Zogezegd, zogedaan.
Enkele dagen later ging ik met de resultaten terug naar haar en toen maakte ze een opmerking over een orgaan dat zelfs ik vergeten was. In het besluit van de protocol stond dat er 'iets' te zien was op de Pancreas, een orgaan dat zelfs ik niet weet liggen en waar ik helemaal niet aan gedacht had.
Nu wou ze dat ik een NMR zou laten nemen om dat 'ietsje' eens van dichterbij te bekijken.
Zoals alle goei bloggers kwam ik thuis en ik tikte onmiddellijk "Pancreas" in op Google en dat had ik beter niet gedaan. Mannekes, als daar iets mis mee is, dan ziet het er niet goed uit nondepippel.
Nu wacht ik met spanning de uitslag van de NMR af, die ik morgen mag afhalen.
Hopelijk is het "een scheet in een glas water" zoals men het hier in Antwerpen zo prachtig kan zeggen.
Op donderdag 2 september heeft onze lieve blogvriend Henk, geliefde echtgenoot van blogvriendin Thea, ons voor eeuwig verlaten. http://blog.seniorennet.be/thea/
Ik wens, net zoals Huismusje, via deze weg Thea en hun kinderen en kleinkinderen mijn innige deelneming te betuigen en hen sterkte en moed toe te wensen in deze voor hen moeilijke en droeve dagen.
Er zijn geen woorden voor een zieke, van wie je weet; hij redt het niet Je streelt zijn wang, je ziet zijn ogen, je bent bevangen door verdriet. Toch ben je dankbaar voor het einde, dat na zoveel moedig strijden kwam, omdat het niet alleen zijn leven, maar ook zijn lijden overnam. (Uit: Rouwgedichten)
De bomen komen uit de grond En uit hun stam de twijgen En ied'reen vindt het heel gewoon Dat zij weer bladeren krijgen We zien ze vallen naar de grond En dan opnieuw weer groeien Zo heeft de aarde ons geleerd Dat ál wat sterft zal bloeien
Een man, een auto en een computer : allemaal goed als ze werken, maar hopeloos wanneer ze je tegenwerken.
Momenteel is het mijn e-mail programma Mozilla Thunderbird dat me gek maakt en de muren opjaagt, we zullen het maar niet over mijn man en mijn auto hebben.
Ik heb al lange tijd de gewoonte om netjes en proper de te bewaren mails onmiddellijk op te slaan in mappen. Het deleten van gelezen mails laat wel wat te wensen over, ik ben niet perfect.
Een minder goede gewoonte van mij is dat ik absoluut niet kan weerstaan aan de drang om een aangeboden 'upgrade' van een programma te doen.
Maar vanaf nu is't gedaan. Niets meer te upgraden! Nooit meer, jamais, never again. Ik werk vanaf nu verder met een programma dat ik ken en zoals het is en in die staat zal het blijven tot in der eeuwigheid amen.
Waarom al deze frustratie vraagt u zichzelve misschien niet af?
Wel toch schrijf ik het hier.
Enkele dagen geleden was het zover.
Ik open mijn Mozilla Thunderbird mail programma om mijn mails te lezen en in de rechtbovenhoek van mijn scherm flitst ongelooflijk uitnodigend : " upgrade upgrade upgrade " en ja ik kan er weer niet aan weerstaan. Ik sluit alle programma's af en doe een upgrade, want het kan tenslotte alleen maar beter en gesofistikeerder worden nietwaar?
Mijn botten Zjérard.
Al mijn mappen weg en het programma is er helemaal niet op verbeterd.
Wat zeg ik? Het is terug naar het stenen tijdperk gegaan. Ik mankeer nog enkel de steen en de beitel en de tam tam.
Al mijn mooie mappen met bewaarde mails zijn ribbedebie. Ze zullen waarschijnlijk wel ergens in de cyberspace van mijn PC doelloos ronddolen, maar ik zoek er al twee dagen vruchteloos naar.
Aan mijne zilveren moet ik niets vragen, want hoewel die op veel gebieden een heel Handige Harry is, is hij op gebied van IT een serieus dyslectische analfabeet.
Enfin, indien jullie je afvroegen waarom er hier niet geschreven wordt, dan weten jullie het nu.
Ik ben nog steeds vruchteloos op zoek naar verdwenen mappen met mails .... godzijdank werkt de oude trouwe Hotmail nog.
Hotmail vraagt mij nooit of ik wil upgraden. Die doen dat zelf en laten me het dan zelf maar verder uitvissen, maar daar ben ik nog nooit mijn mail mappen kwijt geraakt.
Boehoe, bleit bleit ...
(ziedet ... ik kan hier zelfs geen bleitende ikoontjes zetten omdat ik zo dom ben geweest naar de nieuwe editor van Sennet te upgraden en die zet dan geen rare html regels meer in je tekst, maar die laat dan weer geen icoontjes toe).
't is verdomme altijd iets.
Pffft.... ik heb geen zin meer om te verder zoeken, ik ga nog eens de nieuwe Mahjong spelen op Facebook en terug wat ontspannen. Nèh !
Godzijdank moet ik nog niet terug naar mijn diëtiste.
Zondag as. vieren we de eerste verjaardag van Tibo en gisteren waren we uitgenodigd bij lieve vrienden voor een BBQ.
De weergoden waren ons allen nog goedgezind.
Er woei weliswaar een stevig briesje, maar het was toch zonnig en vrij warm en we konden nog lekker buiten in het zonnetje zitten.
Genieten van de zon en lekker eten en een goed gezelschap, wat moet een mens nog meer hebben?
Vamorgen was het echter weer kliniek bezoek.
Een echootje van de buik en een CT scan van dezelfde regio.
Aan de telefoon werd me gezegd : "beide onderzoeken duren samen ongeveer anderhalf uurtje en je moet nuchter zijn en hier moet je dan wat water drinken vòòr het onderzoek."
Wat vergeten ze je echter nog te zeggen ?
Echo:
Dat je best een BH draagt, want alles moet uit behalve je BH en je onderbroekje.
Hier hoor ik mensen zich afvragen : "Watte draag jij geen BH?" waarop ik dan antwoord: "Nee tenzij ik weet dat ik me moet uitkleden tot aan mijn BH, want zo'n folterknelding voelt aan als een korset en ik ben vaandeldraagster van : Let the Boobies hang Free !
Dat de dokter heel kwistig omspringt met glijmiddel en nog jonger is dan je zoon.
Bij de scan:
Dat je een volledige literse fles brak smakend water moet drinken waar één of ander vergif in verwerkt zit.
Dat je daar alle kleding moet uitdoen, maar gelukkig een ziekenhuis schortje krijgt dat je vervolgens langs achter moet proberen toe te strikken.
Dat de behandelende verpleegster een vriendin van je nichtje blijkt te zijn.
Dat ze je daar nog eens prikken en nog meer viezigheid in je lijf gaan stuwen.
Dat die vriendin van je nichtje je bovendien nog een lavement zet. Leuke kennismaking mevrouw (sic) ...
Dat je dat spul ook de hele tijd van de scan moet ophouden.
Dat je helemaal heet wordt en begint te gloeien wanneer de contrastof via het spuitje in je lijf komt.
Dat het uiterst moeilijk is om met 'geknelde kaken' nog op fatsoenlijke wijze afscheid te nemen van de sympathieke verpleegster/kennis van je nichtje.
Dat er geen slot is op de deur van de WC in het kleedhokje.
Dat je iets later in de cafetaria van het ziekenhuis meerdere keren beseft dat je ondanks alles nog steeds niet alles geëvacueerd hebt.
Dat je - nu je dit alles doorstaan hebt - heel blij bent dat je die namiddag toch je afspraak hebt kunnen afzeggen.
Dat je gelukkig nog een nieuwe tube speenzalf in huis hebt.
Maar kom....elke wolk heeft een zilveren randje : de zon schijnt nog en het is buiten in de tuin nog lekker warm en nog belangrijker : 't is niet te ver van de dichtstbijzijnde water closet.
Ons blikken doos had de voorbije Noordzee stormen flink doorstaan en stond nog stevig recht.
Mr. Silver had bij het opzetten niet op een stormkabel of picket meer of minder gezien - onze veelvuldig kamperende Hollandse camping buren noemen onze picketten 'haringen'.
Ik heb een picket vervolgens eens goed bekeken en indien je ze ondersteboven houdt en richting je mond laat hangen, dan zou je er inderdaad met een beetje fantasie wel een Maatjesharing in kunnen herkennen.
Enfin, mijn eerste nacht was nogmaals een slapeloze, dankzij de nu alom gekende buiten alle proportie geproduceerde decibels van de zilveren snurker.
De volgende dag liep ik wegens slaapgebrek rond als een zombie in dikke mist.
Dit resulteerde vervolgens in gescheiden beddenslaap tijdens de daarop volgende nachten. Mr. Silver vindt dit nu zelf ook de beste oplossing, want een niet uitgeslapen Bojako is een wreed ambetant en venijnig suf stuk mens, al zeg ik het zelf.
De lekker uitgeslapen Bojako daarentegen is een opgeruimd vrolijke fietster, die vorige vrijdag gezwind richting Nieuwpoort Bad fietste, tegen de wind in en dit met een grote smile op haar facade. (lippen weliswaar stevig op elkaar geklemd tegen de vliegjes)
De zilveren daarentegen pufte met zware inspannings dyspnoea achter haar aan en hoestte en proestte in het stof van haar electrisch aangedreven stalen ros.
Mevrouw Bojako ging deze keer ook niet met een smak tegen de vlakte en kon daarom nog steeds lachen toen zij vervolgens in Nieuwpoort door haar shopaholic echtgenoot richting braderie werd getrokken en dit zonder zelfs eerst één pint gedronken te hebben.
In de schoentjes die ik aantrek om te fietsen staken sokjes. Het was echter die dag veel te warm voor sokjes en daarom had ik ze niet aan.
Domme domme gans!
Die sokjes dienden niet om mijn voeten warm te houden, nee die dienen om geen bleinen te krijgen bij het lopen. Hoe had ik dat kunnen vergeten?
Ik lijd aan dezelfde ziekte als mijn moeder zaliger. Mijn voeten hebben geen eeltlaag, ze hebben enkel een fijne babyhuid dat bij de minste wrijving begint te bloeden.
Halverwege de braderie begon de miserie, het bloed sijpelde al uit één schoen.
Pikkelend op één been strompelde ik een apotheker binnen om die nieuwe soort plaasters te kopen, precies een tweede huid dat je over de blaar kleeft, enfin jullie weten zeker wat ik bedoel.
Toen gingen we eindelijk iets drinken: oef ....
's Avonds zijn we nog eens naar De Mikke in Oostduinkerke geweest, dat was héél lang geleden.
Mr. Silver sloeg er een halve gegrilde koe in zijn graat en ik de brochette met gegrilde scampi's, die zijn daar heerlijk.
En nu zijn we weer terug thuis.
Ik heb den almanak ( zo noemde mijn bomma de kalender en die oude woorden mogen niet verloren gaan vind ik ) van september bekeken en ik denk niet dat we in die maand nog aan de caravan zullen geraken.
Oeioei ocharme ochheere toch .... (grijns grijns)
Niet te geloven dat de zomer zo snel voorbij geflitst is hé?
In de voormiddag kwam zoon 1 op bezoek met zijn twee zonen, die beiden prachtige kaarten voor me geknutseld en getekend hadden en zij bleven 's middags een boterhammeke eten. Schoondochter 1 moest ocharme op haar Moederkesdag de zieken verzorgen.
Na de middag kwam schoondochter 2 ons en haar ouders met de auto halen omdat ik dan ook een glaasje alcohol zou kunnen meedrinken en die dag geen BOBbette hoefde te zijn.
Zoon 2 had zichzelf overtroffen en zette ons een feestmaal voor om U tegen te zeggen.
Mijn dieëtste krijgt weliswaar een attack wanneer ik daar terug ooit terug op de weegschaal ga staan. Ik stel een volgend bezoek steeds maar uit in de hoop er voordien nog terug wat gewicht af te krijgen.
Deze week hadden we vrijgehouden om nog eens naar onze caravan aan zee te gaan.
Sloeg dat even tegen zeg! De hemelsluizen hadden al het water van juli opgespaard om dit op 15 en 16 augustus in één flinke dretjsh op ons neer te kwakken.
Hahahahahahaha......
Mr. Silver mocht op zijn kop gaan staan, mij krijgt hij met zo'n weer niet meer mee naar onze blikken doos. Ik blijf lekker thuis tot deze herfst-in-de-zomer voorbij is.
Morgen belooft de weerman iets beter weer en pas dan zal ik mijn goed hart laten zien en ik zal mijn rubber laarzen, windjak en zuidwester inpakken en gaan kijken of onze caravan al of niet weggewaaid of ondergespoeld is.
Ik ben ook tot het besluit gekomen dat mijn gezegende leeftijd om een ietsiepietsie meer luxe en comfort smeekt. Derhalve heb ik aan mijn ball and chain gezegd dat ik kamperen écht maar dan ook écht niet meer zie zitten. Nu niet, morgen niet, volgend jaar niet, nooit, jamais, never, enfin het zal wel duidelijk zijn wat ik bedoel zeker?
Kamperen is voor jonge mensen met stevige ruggen, buigbare knieën en een gevoel voor avontuur.
Natuurlijk behoort Mr. Silver nog tot deze categorie. Hoewel hij vier jaar ouder is dan ik blijkt hij de genen van zijn mutti geërfd te hebben en verkeert hij nog steeds in blakende gezondheid en ik hoop uit de grond van mijn peperkoekenhartje dat dit nog lang zo mag blijven.
Tenslotte moet één van ons nog blijven functioneren nietwaar.
Op verzoek van zijn tuingenoot, de vader van schoondochter 2, vermeld ik hier ook het ongelooflijk werk dat zij beiden deze zomer verricht hebben.
We eten al sinds geruime tijd elke dag vers geplukte groenten en aardappelen uit hun geliefde tuin.
Samen trekken ze 's morgens zoals Boer(en) Wortel van Felix Timmermans naar hun stukje grond, dat uitzonderlijk goed bemest wordt door het Crematorium aan de overkant van de straat. Daar aangekomen slaken ze beiden een diepe, gelukkige zucht en bekijken ze woordeloos ( het zijn allebei mannen van weinig woorden ) de vruchten van hun intense arbeid. Ze buigen en spitten nog moeiteloos ( soms toch ) de kilo's aardappelen uit de grond, plukken vervolgens gezwind tomaten en snijbonen. Ze banen zich met machetes een weg tussen de vele netels en brengen ook braambessen en rabarber mee om confituur te maken.
Vuil en bezweet komen ze dan thuis en zetten ze fier de vruchten van hun arbeid op het aanrecht en dan ....
(ik ga niet doen zoals Loewiesa en jullie in spanning laten wachten op het vervolg)
Nee ... en dan ...
Dan begint mijn werk !
Groenten kuisen, patatten schillen, confituur maken en koken ....
hoewel ... hij denkt precies dat er leukere dingen te doen zijn!
vervolgens een familiefeest ter ere van het bezoek van zus en schoonbroer Engeland
het was geen schitterend weer, daarom veiligheidshalve de tenten gezet, maar de weergoden waren ons goedgezind, want het heeft niet echt geregend. Het was een echte Belgische zomerdag.
Schwiegermutti houdt een praatje met enkele van haar achterkleinkinderen
en morgen vieren we moederdag bij zoon 2 en schoondochter 2
aan alle moeders wens ik morgen een heerlijke Moederdag.
“ Oud worden is ons lot, dat weten we. Vaag. Ieder denkt dat hij ervan op de hoogte is, maar het blijft een abstract begrip, en al ben je je bewust van het collectieve lot van de soort, daarmee ben je nog geenszins voorbereid op de eenzame ervaring ZELF oud te zijn en de hartverscheurende ervaring ZELF dood te gaan. Je kunt lang leven en daarbij rustigjes vaststellen dat het een algemene regel is. Sommigen lukt het zelfs zich ervan te overtuigen dat zij een uitzondering zullen zijn ... de sukkels!
Als je eens en voor altijd zou weten dat je 'een oud wijf'' bent, denk ik dat je eraan zou wennen. Het drama is dat je dat in het begin vergeet. Met een beetje geluk gaat het jarenlang op en neer. En dan op een dag moet je het wel toegeven, dan merk je dat je voortdurend oud bent. Dat is echt het moment dat er een omslag plaatsvindt en je alles opnieuw moet leren. Je bent niet alleen een oud wijf, dat kun je nog naast je neerleggen; maar je hebt ook oude botten die poreus worden, een oude maag die dat heerlijk branderig gevoel van alcohol niet goed verdraagt, een oud brein dat niet meer op namen kan komen en vervolgens niet meer op woorden, oude bloedvaten die verslappen terwijl je slagaders verkalken, en je leeft met een oude liefde bij wie je dezelfde symptomen waarneemt, of juist zonder liefde, met alleen een foto, die onveranderlijk in een zilveren lijstje op je nachtkastje staat.
Natuurlijk heb je nog je familie. Maar langzamerhand word je door je naasten steeds minder als individu gezien. Ze hebben het over 'de ouwelui ' waarna ze overgaan op 'arme mama' of 'mijn oude vader'....Ze verwachten geen verrassingen meer, afgezien van een infarct, een gebroken dijbeen, een beroerte of de verschrikkingen van de sluipende ziekte van Alzheimer. “ ...
geschreven door Benoîte Groult
Beoordeling Bojako : geen page turner, maar zeker de moeite waard om als 'oud wijf' te lezen! ;-)
Aan het begin van haar loopbaan gaf Benoîte Groult les aan Courd Bossuet. In 1944 kwam ze in dienst bij de omroepkrant en zou daar tot 1953 blijven. Ze trouwde in 1951 met Georges de Caunes met wie zij twee dochters kreeg, Blandine en Lison. Na het overlijden van Caunes huwde ze de romanschrijver en journalist Paul Guimard van wie ze nog een dochter kreeg, Constance.
Benoîte Groult werkte mee aan verschillende tijdschriften zoals "Elle" en "Parents".
Vanaf haar jeugd had zij plezier in het schrijven. Maar pas op rijpere leeftijd maakte zij haar debuut. Eerst samen met haar zuster Flora: Journal à quatre mains (1963), Le Féminin pluriel (1965) en Il était deux fois (1967).
Haar leven en werk getuigen van de ingrijpende veranderingen in de verhoudingen tussen mannen en vrouwen die in 20e eeuw hebben plaatsgevonden. Het feminisme speelt een belangrijke rol in haar werk.
In 1978 richtte Benoîte Groult samen met Claude Servan-Schreiber een feministisch maandblad op: "F Magazine", waarvoor zij de hoofdartikelen redigeerde.
Tussen 1984 en 1986, nam zij het voorzitterschap op zich van de commissie die verantwoordelijk is voor de feminisering van de namen van beroepen en functies e.d. Deze commissie was ingesteld door Yvette Roudy, toenmalig minister van de rechten van de vrouw. In deze commissie werkten grammatici, taalkundigen en schrijvers.
Sinds 1982 is Benoîte Groult lid van de jury Fémina. In 1997 heeft zij in de jury van het Filmfestival Cannes gezeten. Benoîte Groult heeft de onderscheiding van officier de la Légion d'honneur (Officier van het Legioen van Eer) gekregen.
Gisteren en vandaag kwam Tibo logeren. Zoals jullie weten heeft hij nog steeds wat problemen om vast voedsel binnen te houden.
Deze keer kwam hij met een handleiding specifiek op maat geschreven en ik moest er zo om lachen dat ik het op mijn blog bewaar. Het werd geschreven door zoon 2.
Gebruiksaanwijzingen voor Tibo
6u-8u: opstaan, wordt voorafgegaan met een schril gebleit dat steeds toeneemt in volume; als ge rap zijn tutje erin steekt kunt get misschien nog effe rekken.
8u15: klaar voor het ontbijt, dit zijnde 210ml water snel op lichaamstemperatuur gebracht in de oven met microgolven. Aangelengd met één schep CALOREEN (goed schudden, anders brokken, een brok geraakt niet door speenopening), nadien 7 afgestreken lepeltjes BEBA2 melkpoeder toevoegen en opnieuw stevig schudden anders brokken en ... . Tibo is een echte VdE, dit wil zeggen dat hij zijn tijd neemt om een maaltijd tot zich te nemen. Zoals zijn voorvaders het hem voordeden kan hij meerdere malen pauzeren in één maaltijd.
8u45: klaar om gewassen te worden, hij kan reeds zitten in een klein babybad, maar in een groot bad zijn de benen het noorden kwijt en beginnen ze wild rond te spartelen (een badmat kan helpen), een gewaarschuwde grootouder bespaart zo enkele hartspasmen, want Tibo is dol op het bad, zo dol dat bij het eindigen ervan de keel wordt opengezet. Deze protest actie kan snel gecompenseerd worden door het kiekeboespel. Dit spel kan tevens steeds gebruikt worden bij onverklaarbare huilbuien!
9u00-10u00: klaar voor de stap/ kruip oefeningen: moordend voor de rug maar dolle pret voor Tibo is het stapspel: de (groot)ouder buigt voorover en houdt Tibo vast zodat hij kan stappen. Bij het kruipen is het een kwestie van te kunnen volgen (steekt alles in de mond, elke kruimel elk pluisje; krijgt deuren open; gaat zitten als het echt boeiend wordt (stopcontacten en elektrische draden zijn ook een favoriet).
11u00-12u00: klaar voor de ochtendwandeling, mag een bos zijn, maar een winkelstraat kan hij ook wel smaken.
12u00: klaar voor de eerste maaltijd PATATTEN, vers of in een potje; zijn persoonlijke diëtiste heeft hem aanbevolen om na het verwarmen van de zeer fijn gepureerde voeding 2 koffielepels olie of vloeibare boter toe te voegen. Bij de eerste symptomen van braakneigingen best stoppen. Je kan steeds nog wat melk bijgeven als hij niet voldoende calorieën binnen heeft.
12u30-13u30: klaar voor middag dutje
13u30-16u00: baby activiteiten: kruip/stapoefeningen, kiekeboespel, rol en bol, haartje trek, ik braak en opa kuist, liggen in buggy of relax, ...
16u00: klaar voor fruitpap: bij het potje moet weer 1 SCHEP CALOREEN worden toegevoegd.
16u30-18u00: namiddag dutje
18u00-20u00: grote mensen zien eten!!
20u00: klaarmaken voor bedtijd; pyjama aandoen, slaapzak aandoen!
20u01: klaar voor melkpap (zie boven voor de bereiding)
20u30: slapen
Kan in de loop van de nacht een aantal keren wakker worden, soms helpt het tutje, soms helpt nog een extra papje, soms helpt mee in bed pakken, soms helpt niets (dan hept ge pech)
Ach, ik heb zo'n medelijden met de mensen die nu op vakantie zijn aan zee. Het kon niet blijven duren hé, die heerlijke, lange, hete zomer.
Maar ja... dit is België en daarom moeten we altijd zoveel meenemen als we hier op vakantie gaan. Kleding voor koud, nat en warm weer. Altijd een grote valies vol, want ge weet nooit hoe de volgende dag zal zijn.
Enfin, ik ga niet te zwartgallig zijn. Augustus is nog maar pas bezig en 't kan nog keren hoop ik. Het hoeft voor mij zeker geen 30°C te zijn, maar gewoon : droog en een blauwe lucht, ge ziet dat ik niet veeleisend ben.
Rekening houdend met wat we zien op het nieuws mogen we nog blij zijn. Overstromingen en bosbranden zoals Rusland en Pakistan zijn nog veel erger.
Ooit...vele jaren geleden, reden we tweeduizend kilometer om zeker te zijn van zon en toen hebben we in Spanje ook vreselijk weer gehad en bovendien midden in een overstroming gezeten. Het leek of ons appartementen blok in het midden van de kolkende zee stond. Bangelijk !
De volgende dag hield de regen wel op, maar de schade was toen ook niet te overzien. Van de zeilboot van mijn schoonvader waren er enkel nog splinters over en veel auto's die niet naar hoger gelegen gebieden waren getrokken, hadden tot aan het stuur onder water gestaan.
Het appartementje van mijn schoonouders was op het gelijkvloers en wij huurden op het eerste verdiep.
Drie dagen hebben we dan met z'n allen stinkende modder moeten opkuisen om hun appartementje terug bewoonbaar te krijgen.
Toen hield ik het ook voor gezien en zijn we na tien dagen ipv de geplande maand terug naar huis gereden.
Tweeduizend kilometer rijden om uitgeregend te worden! Nee hoor, geef mij dan maar onze kust, regen of geen regen.
Veel nieuws ten huize Bojako is er niet.
Seppe is aan het bekomen van zijn schommel trauma. Zijn lippen hebben volgens zoon 2 al terug hun normale afmetingen. Hij vond het niet erg om enkele dagen te leven op een dieet van ijskreem en yogurt en hoe het met zijn losse snijtand zal aflopen weet ik nog niet. Gelukkig is het nog een melktandje.
Mr. Silver is terug thuis in gang geschoten en is nu eindelijk aan de eindafwerking van de keuken en bij-keuken bezig.
Tussendoor peddelt hij naar de tuin waar de verse groenten nu volop aan het rijpen zijn. Beide families zijn al goed voorzien van lekkere princessebonen, rode biet, sla en aardappelen. Ik zit likkebaardend uit te kijken naar onze tomaten, die nog aan de groene kant zijn.
Seffens gaan we nog eens kijken of er iets te rapen valt!
Vanmiddag was het feest bij zoon 2 en zijn vrouwtje. Deze keer vierden we hun verjaardagen.
Alles verliep pico bello.
De grootmoeders keuvelden, de kinderen speelden en de grootvaders deden samen een kampioenschap om ter meeste Duvels/pinten/wijn drinken.
Enfin ... ge kent dat hé, Breugeliaanse toestanden: eten en zuipen.
Mijn Lokerse vlaai werd door de meesten met smaak gegeten maar toen ...
...acht kleinkindjes speelden al een hele middag mooi samen in de grote tuin en op het supergroot plein achter het huis, ze liepen terug binnen, keerden terug in de tuin, ze speelden op de glijbaan, op de schommel en toen ...
...Seppe liep net voorbij de schommel toen die vanuit de tegenovergestelde richting hem met een enorme smak vlak op zijn neus en mond velde.
Een ijselijk luide gil en overal bloed, 'k heb nog nooit zoveel bloed zien spuiten.
Nonkels en vader verbraken het wereldrecord snellopen en de papa raapte Seppe op en droeg hem rennend naar binnen. Mama, die net boven Tibo te slapen legde kwam ijlings de trap afgerend. Schoondochter 1, een verpleegster, vond het raadzaam om naar de dichtstbijzijnde spoedafdeling te gaan in Reet.
Zoon 2, schoondochter met een bloedende, huilende Seppe in haar armen, vertrokken naar die dichtsbijzijnde spoedafdeling en alle achtergebleven kindjes en volwassenen zaten in shock urenlang te wachten op nieuws.
Aan allen die in Reet of omgeving wonen : doe geen moeite, ga daar niet naartoe, rij verder naar het UZA, want in Reet word je niet geholpen, zeker niet tijdens het weekend !
Niemand kon nog een hap door zijn keel krijgen, alle borden bleven verder onaangeroerd. De twee Bompa's ruimden in stilte de tafels af en begonnen aan de afwas, zo verwerken mannen hun verdriet. De grootmoeders troostten de kleintjes.
Rond 11 uur kwamen eindelijk de opgeluchte ouders terug thuis en wel mèt een gehavende, maar nu verdoofde en slapende Seppe. Zusje lag tussen beide grootmoeders te slapen op de zetel, ze wou niet naar bed voor ze haar broertje had gezien.
Seppe werd zachtjes, nog steeds slapend, neergelegd in de zetel. Zijn nieuw turkoois/blauw T-shirtje, waar enkel het woord STOER op stond, hing vol bloed. Zijn schattige tuitlippen waren dik en bloederig gezwollen en zijn melktandjes ... of die nog gered zullen kunnen worden valt af te wachten tot ze bij een tandarts kunnen. Er werd een RX genomen om te zien of zijn neusje en kaaksbeen niet gebroken was, dat bleek allemaal in orde en zijn tweede tandjes, die al in de wachtrij staan, zouden ook niet gehavend zijn. De stomatoloog op de spoedafdeling had de wonde in zijn tandvlees gestelpt met speciale wattenstaafjes en Seppe had dit alles bijzonder moedig doorstaan.
Toen zijn opgeluchte ouders hem prezen voor die moed tijdens zijn doorstane trauma zeiden ze dat hij een geschenkje mocht kiezen. Hij hoefde er niet over na te denken en zei prompt : 'ik wil een grote, nieuwe fiets'. Zijn hersenen waren niet dooreengeschud, hij wist verdorie nog heel goed hoe hij van de situatie gebruik kon maken.
Pffft....Je denkt eens je kinderen volwassen zijn : oef ... dat hebben we goed doorstaan, nu komt er wat peis en vree in onze leven, huh...mijn hoela : nu begint alles terug via de kleinkinderen.
Ik heb me stoer gehouden tot thuis, maar daarnet kwamen toch even de traantjes boven om zoveel pijn bij zo'n lief, klein hummeltje, maar het waren ook traantjes van geluk omdat het niet erger was dan we dachten.
Gisteren vertrokken we aan zee voor een fietstocht en zoals ik al gezegd heb : ik ben nog maar een L-fietser, ik heb het nooit echt geleerd en nooit veel gedaan.
Verklaring hiervoor : het broertje van mijn moeder was op vijfjarige leeftijd op zijn fietsje doodgereden en daarom was moeder doodsbang om ons te leren fietsen.
Maar ik dwaal af.
Ik peddelde rustig achter mijne zilveren over de mooi aangeduide fietswegen in de Westhoek, we waren op weg naar Middelkerke. Plots begon Mr. Silver te twijfelen, ik hing in zijn wiel, dus ik twijfelde twee keer zo erg en voor ik het wist lag ik èn mijn fiets tegen de vlakte. Flink gekneusd krabbelde ik recht met de hulp van enkele andere fietsers en de inmiddels teruggekeerde, beteuterde zilveren fietser.
Ik bekeek hem en hij bekeek mij en zijnen eurocent had deze keer geen tien seconden nodig om te vallen : "we zullen maar naar huis gaan zeker?". Ik knikte gewoon, sprong gezwind terug op mijn eveneens iets gekneusde stalen electrische ros en peddelde tegen 100 in't uur terug naar de caravan (als ge overdrijft liegt ge niet).
Vannacht hebben we dan eindelijk ons nieuw superbreed bed ingewijd en het is wel even wennen. Om de zilveren snurker te bereiken wanneer hij snurkt wordt het moeilijk, hij ligt te ver van me weg. Vanavond neem ik een golfstok mee naar bed om te kloppen. of heeft er iemand een beter voorstel?
Ik kom net van het blog van Natoken en las daar over haar winkel perikelen met haar echtgenoot.
Die perikelen verdwijnen in het niets wanneer ik terugdenk aan de aversie die mijn vader had tegen winkelen :
Mijn moeder moest voor vader naar de winkel, daar voor hem broeken of een kostuum uitzoeken, deze mee naar huis brengen, vader thuis laten passen, na twee was hij het passen al beu, dus moeder moest al goed weten wat hij nodig had en vervolgens moest ze met de niet gekozen stukken dan terug naar de winkel. Idem dito voor gesloten sandalen, want schoenen wou hij niet dragen, zijn voeten hadden lucht nodig.
Niet enkel broeken, maar alle kleding van vader moest aan huis bezorgd worden. Nieuwe sokken moesten dan ook eerst door de handen van mij en mijn zus passeren, want alle ragfijne elastiekjes moesten eruit gehaald worden, daar kon hij niet tegen, dat spande en dat jeukte.
Bovendien moest en zou hij boxer shorts hebben in de jaren dat er nergens nog een boxershort te vinden was en daar moest moeder oude winkels en markten voor afschuimen en die dan allemaal opkopen... zouden ze daar tegenwoordig voor scheiden denkt ge ???
Gisteren de hele dag rondgelopen zoals een zombie wegens wreed slaapgebrek.
Mr.Silver zag het, besefte dat het een 'pietekleinbeetje' zijn schuld was en hij stelde voor om de volgende nacht in het tweede caravan bed te slapen.
Hahahahahahaha....
Het bed is vlak naast het ander bed in de caravan!
Maar kom, ik deed niet moeilijk, hij was tenslotte van goede wil en ik stelde maar één voorwaarde, zijn hoofd moest binnen bereik zijn.
Toen hij vroeg waarom zei ik : "omdat ik dan, wanneer je snurkt, er op kan kloppen!"
Ik heb maar één keer moeten kloppen en voelde me deze ochtend herboren.
Vanmiddag hebben we de rommelmarkt van Nieuwpoort gedaan als beloning voor de inzet van Mr. Silver en ik mag zeggen en schrijven : zonder rugpijn en zonder verdoving! Als dat geen goed nieuws is?! Bovendien hebben we nog wat rommel gekocht om bij de andere rommel te leggen. Nee serieus: een nieuw paar lakens op maat van ons nieuw bed en dit voor 10 €, geen slechte koop vind ik.
Het leven op de camping zag er vandaag ook plots veel beter uit.
Op mijn nieuw aangeschafte fiets op batterijen ging zelfs het fietsen zeer vlot.
Ik blijf hier nog even aan zee. Ik schrijf weliswaar 'nog even' .... want wij hebben de sleutels van onze garage. In onze garage staat de auto van onze zoon 1. Zoon 1 heeft die auto nodig wanneer hij terugkomt van zijn reis en zijn Camper terug moet binnendoen.
Ach....we moeten thuis ons nieuw bed nog inwijden nietwaar?
Ik zit hier nog steeds aan onze geliefde Noordzee kust, nogmaals in het kot van de nacht, in een killige, klammige caravan ('t is nog nacht hé) en ik ben dankzij de decibels van mijn teerbeminde zilveren op dit ongoddellijk uur blogjes aan't lezen.
Ik kom net van het blog van Myette, die ocharme de muren opkruipt bij gemis aan avontuur.
Hier in deze caravan zit net het tegenovergestelde, namelijk : de volstrekt niet avontuurlijke vrouw. De vrouw die droomt van haar huisje in het verre Antverpia, die ook droomt van haar prachtig nieuw bed met dito matras dat nog niet is mogen ingewijd worden, haar grootscherm televisie met honderd posten, haar gasvuur met zes pitten en grote oven, haar badkamer mèt WC dat bovendien nog binnen in dat huis staat.
Hier zit de vrouw die al bijna vijfenveertig jaren lang door haar zilveren vechtgenoot van hot naar her wordt gesleurd, liefst zo avontuurlijk en goedkoop mogelijk en vreselijk dik tegen haar goesting. Hier in deze blikken doos zit de vrouw die geboren werd om slechts héél af en toe te vertoeven in het buiten of binnenland, maar dan wel in een vijfsterren hotel aan een paradijselijk strand. Een verwarmd binnenzwembad is ook al goed, zeker indien het hotel aan de Noordzee ligt.
Lieve Myette, wij zijn gewoon met de verkeerde man getrouwd kindje! Op elk potje past een scheeltje, maar bij ons beiden is er iets misgelopen vrees ik.
Ik ben nochtans de enige niet-avontuurlijke in mijn familie, dat over heel de globe verspreid zit. Misschien moet ik à la Freud de oorzaak zoeken in een onverwerkt jeugdtrauma?
Ik herinner me nog elk detail van ons vertrek uit Engeland ergens midden de jaren negentienhonderd vijftig - Mon Dieu, wat klinkt dat nu bijna Napoleonesk
Vanop een afstand zie ik met mijn kinderogen de grote uitverkoop van al ons hebben en houwen, ginder thuis in het verre Noord-oost Engeland waar ik zo gelukkig was, de lange treinreis, de tranen van mijn broer en mijn ouders, die me helemaal van streek brachten, de bootreis, de aankomst, de vreemde taal, de aanpassing ....
Als kind vond ik het toen wel een groot avontuur, maar sindsdien kan ik nergens meer heen zonder een zieklijk wee gevoel en vlinders in mijn buik. Zodra ik ergens aankom begin ik af te tellen naar de dag dat ik terug naar huis mag.
Mag ... nog zo'n woord. Ik hoef tenslotte maar aan Mr. Silver te zeggen : "ik wil naar huis" en dan pakken we in, we zitten deze keer tenslotte niet aan de andere kant van de wereld.
Maar ik hou me in omwille van mijn liefhebbende, avontuurlijke snurker hier op de achtergrond, de man die vindt dat hij zich wreed inhoudt voor mij, want zonder mij was hij al de hele wereld rondgetrokken met een rugzakje.
Eergisteren kocht hij me nog een electrische fiets omdat ik zo moeizaam vooruit geraak tegen de wind in met mijn gewone fiets. Fietsen is zo wat het enige dat we hier samen kunnen doen.
Ik kan hier zitten lezen, haken, computeren, video of TV kijken, maar dat zijn allemaal dingen die je thuis ook kan doen vindt hij.
Nee, hier aan zee moeten we buiten, moeten we bewegen, moeten we de gezonde lucht opsnuiven...
en ik ... ik ....
IK WIL NAAR HUIS !!!!!!!!
PS: ik neem nog steeds geen pijnstillers en de facetinfiltratie deel 2 lijkt te werken. Ik hou mijn vingers en tenen gekruist terwijl ik dit neerpen.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
