Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
28-01-2011
Emoties.
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm. En nu ik dat schrijf, kom ik tot de vaststelling, dat het een gekke uitdrukking is. Zie me al lopen! En een ziel, is ze rond of vierkant? Stel ze me altijd vierkant voor!;-))) Vraag me niet waarom, want ik zou het zelf ook niet weten. En waarom heeft een mens altijd de behoefte om zich dingen reëel voor te stellen? Iedereen weet natuurlijk dat een ziel niet zichtbaar of tastbaar is, en toch... Heb de behoefte om te schrijven en doe voortdurend indrukken op, die me ontroeren, overdonderen, boos maken of onverschillig laten en toch krijg ik ze niet verwoord in een stukje, waaraan anderen dan ook nog iets hebben bij het lezen. Is het de winter, de koude, het gebrek aan zon en het voortdurend binnen zitten, dat hier debet aan heeft. Ik weet het niet, maar blijkbaar ben ik niet de enige die hiermee worstelt. Dan zijn er die heftige emoties, die te intiem zijn om ze aan het papier (scherm in dit geval) toe te vertrouwen. Vroeger dacht ik altijd dat, met de ouderdom, die heftige zieleroerselen zouden afzwakken, of volledig verdwijnen. Ik ben er ondertussen achter, dat dit absoluut niet het geval is, integendeel zelfs! En dan vraag ik me af, wat moet ik hiermee aan? Ik kan daardoor erg gelukkig zijn, maar ook doodongelukkig en in dat laatste geval word ik nog boos op mezelf ook, om wat ik mezelf aandoe! Boos op dat kleine kind, dat blijkbaar nog steeds in me huist en op gezette tijden het roer overneemt en mijn emoties overhoop haalt. Op andere dingen reageert mijn wezen dan weer zo heftig, dat ik terugschrik om die reactie hier zomaar neer te schrijven omdat ik absoluut niet de bedoeling of intentie heb om anderen tegen het hoofd te stoten of tegen schenen te stampen van mensen, die er recht op hebben, om er anders over te denken. Dat kan een artikel zijn in de krant, een bericht op de radio of TV of gewoon een of andere uitspraak, die ik hoor, als ik bijvoorbeeld in de stoel zit bij de kapper terwijl een van de meisjes mijn haren wast. Soms denk ik dat er binnen in mij een zee huist die zijn getijden van ebbe en vloed voortdurend voelt en ondergaat, van hoogtepunt naar dieptepunt en terug. Misschien houd ik daarom wel zoveel van de zee. En ik denk niet dat er nog iets aan me te veranderen valt, dus zal ik me maar erbij neerleggen, dat ik een tumultueus innerlijk heb. Zolang de meeste mensen, dat niet zien aan mijn buitenkant, en ik me gedeisd houd, kan ik met een glimlach de woorden in ontvangst nemen, die ik reeds meerdere malen gehoord heb: Jij bent toch een rustig iemand hé, maar wel nogal gereserveerd.;-))
Ik had me het begin van het nieuwe jaar wel een beetje anders voorgesteld. Van 31/12/2010 tot op vandaag 13/01/2011, precies twee weken, ben ik al driemaal naar de begrafenis moeten gaan. Eénmaal van een tante, dan de zus van een goede vriend en vandaag de zoon van 44 jaar van vrienden. We zaten in de aula van het crematorium. Een aula volgestouwd met mensen, die een laatste groet kwamen brengen en afscheid wilden nemen van dit jonge leven. Ik zag mijn vrienden, zijn ouders, dicht tegen elkaar op de voorste rij zitten, steun zoekend bij elkaar. Naast hen de jonge weduwe met haar twee zoontjes van 10 en 5 jaar. En dan de broer en twee zussen van de jonge overledene. Wat gaat er in godsnaam in je om als je daar zit en niet waar wilt hebben, wat de wrede waarheid is. Ik zag en hoorde het onuitsprekelijke verdriet van mensen, die de tijd wilden terugdraaien tot voor dat moment, waarop dat leven zomaar ontsnapte aan de aardse beslommeringen en voorgoed voorbij was. En ik probeer me een beetje voor te stellen, wat ze voelen, willen en denken. Ik schreef drie jaar geleden volgend gedicht en kan me voorstellen, dat het dit is, wat ze voelen.
Ik laat je hier niet achter, nog in geen honderd jaren, ik neem je mee naar huis om daar met jou te praten.
Je lacht dan door mijn mond en spreekt dan met mijn stem, je tast dan met mijn hand je voelt met heel mijn huid, en kijkt dan door mijn ogen en wordt als ik bewogen tot heel diep in je ziel.
Zo ben je dicht bij mij deel van mijn lijf en leden, en ik voel me weer blij en jij bent nooit verleden... jij blijft voor altijd leven....
De jaarwisseling is nu al even voorbij en het nieuwe jaar gaat onstuitbaar zijn gangetje. En hoe graag we de dagen en weken en maanden ook een beetje zouden vertragen, het is ons niet gegeven om daar invloed op uit te oefenen, en misschien is dat maar goed ook. Waar zou het dan eindigen, en eindigen moeten we allemaal een keer, vroeger of later. Klinkt dat een beetje sinister? Is niet de bedoeling hoor, want het is gewoon een gegeven, waar ik nogal veel over nadenk. Heb ik trouwens altijd gedaan, zonder mezelf daarom als een zwartkijker te beschouwen. Ik merk hoe elk jaar de dagen sneller voorbij vliegen en de tijd als water tussen mijn vingers glipt. Dat zal dit jaar niet anders zijn natuurlijk. Ik zie hoe mijn kleinkinderen elke keer weer gegroeid zijn als ik ze terugzie. Mijn kleindochter van 13 is nog maar een centimeter of vijf kleiner dan ikzelf. En ik ben echt geen kleintje met mijn 1m69. En kleinzoon gaat haar al even snel achterna, want hij hoort echt bij de groten van zijn klas. Kan ook niet anders met een mama die 1m83 is en een papa van 1m89. Ik ga dus weer eindigen als het kleintje van de familie, wat ik vroeger thuis ook al was. Al mijn broers waren natuurlijk groter en de éne zus, die ik heb, is ook enkel centimeters langer dan ik. Ik hoop met hart en ziel dat het hen goed gaat natuurlijk, en dat ze het goed doen in hun studies. Als ik zie hoe zelfverzekerd mijn kleindochter is in het maken van haar keuzes, dan besef ik eerst echt het grote verschil tussen kinderen van nu en kinderen van toen, en daarmee bedoel ik onze generatie. Of het nu kleding betreft, dingen waarvoor ze wil sparen, of haar studies en vooruitzichten: ze heeft een heel vast omlijnd plan en houdt zich daar erg strikt aan. Ze laat zich gewoon niet ompraten door anderen, of die anderen nu haar ouders, grootouders, of vrienden zijn. En als ik dan overdenk, hoe getalenteerd ze is op allerlei gebied, van muziek over tekenen naar taal, zou ik me kunnen voorstellen, dat een keuze maken uit deze talenten, niet zo vanzelfsprekend is. Als je goed bent in één discipline, is de keuze gauw gemaakt. Ben je echter goed in verschillende dingen, die dan ook nogal uit elkaar liggen, moet die keuze toch eerder problematisch zijn, stel ik me voor. Voor haar blijkbaar niet. En eerlijk gezegd, dat vervult me met bewondering voor dat parmantige ding, dat er voluit voor gaat. En ik kijk dus, ook dit jaar weer, met interesse en fascinatie naar dat jonge mensenkind in volle ontplooiïng, dat, als het goed is, haar hele leven nog voor zich heeft.
Ik wens iedereen, bekend of onbekend, vaste bezoeker of toevallige voorbijganger, heerlijke feestdagen. En voor het nieuwe jaar wens ik ieder van jullie licht en vreugde tederheid en de liefde van je leven een warm nest en mensen die van je houden gezellige uren en avonden met vrienden een schouder om op te leunen en een hand om te grijpen indien je dat nodig hebt. En dan nog: duizend redenen om te lachen en gelukkig te zijn.
Heimwee naar zee en zon zal ik dan maar op deze manier vertalen.
Mijn voeten in het zand aan de rand van het water de deinende golven die zingen en tateren hun kragen getooid met ziltwitte kant.
Ik kijk naar mijn voeten in het zandige water de zon op mijn huid en licht in mijn hart hoor meeuwen, die krijsen. Ver weg waait een vlag.
Ik kijk naar de einder en loop door het water de vloedlijn die spoelt langs mijn benen omhoog en voel hoe mijn hart springt en dan buitelt een vreugde gewoon hemelhoog!
Ja zo moet ik het wel bekijken, want mijn inspiratie is weer weg. Allerlei dingen ,die me interesseren en waar ik een mening over heb, maar die ik dan ook niet zomaar spui, laat ik terzijde. Ik ga er nogal dikwijls van uit dat anderen daaraan niet geinteresseerd zullen zijn, en dan laat ik het ook allemaal maar achterwege. Is de verkeerde instelling natuurlijk. Zit me dan ook nogal te ergeren over een en ander. Heb dus een adres op facebook, waar ik heel wat vrienden tref en regelmatig elke dag een kleine boodschap of groet plaats. Tot daar alles pico bello in orde, ware het niet dat ik sinds verleden donderdag geen enkel berichtje meer kan plaatsen op mijn eigen site, want er is gewoon geen venster of ruimte meer voorzien waarin ik die boodschap kan typen. Kan alleen nog reageren op een reactie van iemand anders en dat staat er dan klein en petiterig bij en wordt over het hoofd gezien. Weet absoluut niet tot wie ik me wenden moet of hoe ik het euvel kan laten verdwijnen. Ga dat nog een paar dagen aanzien en als het niet verandert, hef ik dat facebookadres gewoon op en houd ik het voor bekeken. Is niet fijn maar beter dat, dan me elke dag opnieuw weer ergeren over iets wat ik toch niet kan veranderen. Andere ergernis betreft mijn emailadres bij gmail. Gaat al een eeuwigheid prima en snel en helemaal niets op aan te merken. Dan valt me opeens op, dat er bij sommige berichtjes, die ik ontvang, de afbeeldingen niet meer zichtbaar zijn. Het zijn dan wel de afbeeldingen, die in het emailbericht staan en niet diegene die als bijlage meegestuurd worden. Alleen de tekst is leesbaar en waar de afbeelding of foto dient te staan, staat een kader en daarin een rood kruisje. Ook met de rechtse muisklik : afbeelding weergeven, wordt het probleem niet opgelost. Als dat éénmaal gebeurt, denk je nog dat het toeval is. Maar nu zijn er regelmatig mailtjes, die ik gelijk kan deleten, want toch onzichtbaar qua foto's of afbeeldingen. Dan komen daar de vervelende toestanden bij als je commentaar op een blogbericht wil schrijven. Aan de reacties te zien en het commentaar op de blogs, ben ik niet de enige die hier problemen mee heeft. Er staat dan een ontiegelijk klein lijntje waar je dan je tekst in kwijt kan. Alle mogelijkheden om je tekst aan te passen, die boven dat venster staan, zijn totaal door elkaar gehusseld en die toestand duurt ook al maanden! Heb dat al doorgegeven aan sennet maar er wordt dus duidelijk niets aan gedaan. Een computer is in mijn ogen een prachtig ding (kwestie van opvatting natuurlijk ) maar als de aangeboden programma's niet meer deugen of voortdurend mankementen vertonen, wordt het meer ergeren dan genieten. M. is daar kort en bondig in. Hij zegt : ik heb die problemen niet! Hij zet het ding dan ook NOOIT aan en gebruikt het zeker niet. Dus daaruit kun je dan besluiten, dat ik het mezelf allemaal aandoe en ik dus maar niet moet zeuren en me in stilte moet ergeren. Dat zal ik dan nu maar verder doen! Nog even een hint om meer dan één lijntje te hebben om te typen: Brontekst aanvinken en het lijntje wordt een vak, waarin je je tekst kunt typen.
Ik loop een beetje met mijn ziel onder de arm. En nu ik dat schrijf, kom ik tot de vaststelling, dat het een gekke uitdrukking is. Zie me al lopen! En een ziel, is ze rond of vierkant? Stel ze me altijd vierkant voor!;-))) Vraag me niet waarom, want ik zou het zelf ook niet weten. 
De jaarwisseling is nu al even voorbij en het nieuwe jaar gaat onstuitbaar zijn gangetje. En hoe graag we de dagen en weken en maanden ook een beetje zouden vertragen, het is ons niet gegeven om daar invloed op uit te oefenen, en misschien is dat maar goed ook. Waar zou het dan eindigen, en eindigen moeten we allemaal een keer, vroeger of later. 
Ja zo moet ik het wel bekijken, want mijn inspiratie is weer weg. Allerlei dingen ,die me interesseren en waar ik een mening over heb, maar die ik dan ook niet zomaar spui, laat ik terzijde. Ik ga er nogal dikwijls van uit dat anderen daaraan niet geinteresseerd zullen zijn, en dan laat ik het ook allemaal maar achterwege.
) maar als de aangeboden programma's niet meer deugen of voortdurend mankementen vertonen, wordt het meer ergeren dan genieten. M. is daar kort en bondig in. Hij zegt : ik heb die problemen niet! Hij zet het ding dan ook NOOIT aan en gebruikt het zeker niet. 
