WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
11-03-2007
Een rijsferslach
In 1983 schreef ik in mijn koorblaadje (zie ook mijn blog van 25.2) een zogenaamd verslag van de reis die ik met mijn gezin had gemaakt naar een Zwitsers chalet in Le Valais. Veel van mijn toenmalige lezers vonden het veel te lang; hopelijk heb ik wat meer succes bij de huidige seniorenbloggers; maar voor alle zekerheid laat ik er hier en daar wat stukken uit (N.B. een deel is nep-Frans, dat u het best kan begrijpen als iemand anders het op zijn Frans voor u voorleest; het Duits mag voor Pfaff-kenners geen probleem zijn):
Ten ijnde jullie taalkenis wat op te pepen zelfs stuudenten kunen teegenwordich nied meer zonder dt-fauten sgreiven, behalleve dan als het gaadt oover nen T.D. -volgd hier een kord en beknopdt drietaalig hopstel oover mein vakkancierijs,waarbei spesiale haandagt huidtgaadt naar de Taalverzorregink.
We vertroken al héél vroech zoo dat wal na een uur reiden de taalgrens passeerdegen (dat slaad naaturleik nerreges ob maar hed gaatd om hed korrecd taalge Bruick!).
A près sept front tiers lain gouisse tic il comme en cest affaire trait beau ai ançaux leillez: toutemât fa mia vais chaux ai vous lait ce dés zabillez mest genée pavous lus marrêt thé ( ): je trouve que ces le chaud feurreki dés si de sil ont ça rêtes ( )
Und dann stachen wir der Deutschen Grenz über. Auf der Autostrade war es verschreckelich druck und einsklapps kam er selbst einen Spauchreiter mir zugemusz geritten. Glücklich konn ich noch nett aufsei reiten und sehr hart tzutteren; der Andere tzutterte eben hart zurück aber ritt weiter. Einmittels war der Sonne verdwienen und war es selbst kausz bauszen; ich stopfte beigefolg so dasz jederein seinen Treu konn anziehen. Nach ein Zeitchen sagen wir ein Bördchen: Zoll-Douane und eben lasser ritten wir Schweitzerland ein. In das Beginn sprachen die Menschen noch allzeit Deutsch aber nach einige Uhren war es aufneu Franc cest. Notre chat lait noux zattendest!
Ciseaux, ik hauf que jullie Zahlkennis de nous veaux was aufgepfeft ist. Mocht er, ondanks mein spezielle Sorge, doch noch quelle que part une feautte sein bleiben sitzen, dan entemps ich dat bien. Pour alle zekerheidt: houdtd deze texte uit lait main de Schulgehende Kinder. Ont ne céjà mets.
Mairsidankuschön!
TOE(kom)MAATJE Gezonde mensen willen van alles, zieken slechts één ding (Bond Zonder Naam)
Als verstokte democraat (zie voetnoot 1) respecteer ik het principe van de vrije meningsuiting: iedereen moet het recht hebben om te zeggen hoe hij/zij denkt over een (algemeen of beperkt) rookverbod. Zelf ben ik tegen roken op plaatsen of tijdstippen waar niet-rokers er hinder van kunnen hebben. De huidige wetgeving op dat gebied wil kool en geit sparen; gevolg: amateuristisch geklungel en allerlei misverstanden over wat nu wel of niet mag.
Dat roken of meeroken schadelijk is voor de gezondheid, wordt door geen zinnig mens nog betwist; niet-rokers hoeven dus niets meer te bewijzen: dat hebben wetenschappers al gedaan. Dus als rokers vinden dat ze desondanks het recht hebben om anderen te hinderen, is het aan hen om met argumenten te komen; en daar wringt het schoentje: hun argumenten zijn zo doorzichtig dat een kind ze door kan prikken. Ik zet er een paar op een rijtje:
1) rokers en niet-rokers moeten hoffelijk zijn voor elkaar; dat klinkt natuurlijk mooi maar zo werkt het niet: in de praktijk is het een éénrichtingsverkeer en zijn het niet de rokers maar bijna steeds de niet-rokers die verplicht worden, hoffelijk (!) te zijn; eigenlijk zoiets als stoort het u dat ik eet terwijl u rookt?. 2) ook in het verkeer ademen niet-rokers voortdurend giftige stoffen in. Klopt, maar autoverkeer is uit ons dagelijks leven nu eenmaal niet meer terug te draaien, gedwongen meeroken wel (via rookverbod). 3) wij rokers moeten toch zelf weten of we onze longen willen verwoesten!; klopt ook (hoewel ) maar in elk geval moeten ze van andermans longen afblijven. 4) rokers zijn voor de Staat een belangrijke bron van inkomsten (belastingen, accijnzen); ja, maar als rokers longkanker krijgen, verwachten ze wel medische verzorging door diezelfde Staat. 5) door een rookverbod (in de horeca b.v.) zullen de klanten wegblijven? Kom nou zeg!, ervaring in landen waar al een (algemeen!) rookverbod bestaat, bewijst dat de klanten NIET wegblijven, integendeel. Voor de groeiende meerderheid van niet-rokers zal een rookverbod juist een welkome aansporing zijn om (wat vaker) op café of restaurant te gaan.
(1) Niet omdat ik een democratie zo ideaal vind, integendeel: het is een slechte samenlevingsvorm; ook Winston Churchill vond dat, maar hij voegde er heel terecht aan toe: alle andere zijn nog slechter.
TOE(kom)MAATJE. Uit een analyse van een bokstoernooi: Uiteraard waren er blessures en er vielen zelfs doden in de bokssport, maar geen enkele was ernstig (GVA)
In mijn VOLGENDE KOMMA krijgt u een meertalig (?) rijsferslach, dat ik in 1983 schreef om de intellektuwele vorremink en meer bepaald de taalkenis van mijn toenmalige lezers wat op te pepen (wie zijn/haar talen al goed kent, kan die Komma dus maar beter overslaan)
Onze Justine Henin won het toernooi van Dubai; mooi!, maar over tennis wil ik het eigenlijk niet hebben, wel over een uitspraak van Henin over Dubai: ik hou van deze plek. Ik kan dat wel begrijpen, want Juju won dit toernooi al voor de vierde keer, dus
Maar mij zullen ze in Dubai niet zien, nu ik over dit Golfstaatje een uitgebreide reportage heb gelezen in de National Geographic (januari 2007). Nog geen vijftig jaar geleden was Dubai een arm vissershaventje in de woestijn, toen een gigantisch rijke sjeik en zijn zoon begonnen te dromen van een nieuwe wereld in het woestijnzand. Maar het was pas sinds begin jaren negentig dat de bijna lege woestijn in recordtempo werd omgetoverd tot een eiland in een zee van zand, met talloze wolkenkrabbers, enorme kunstmatige eilanden in de vorm van palmbomen die steeds verder de golf in steken (intussen is er ook een in aanbouw in de vorm van een wereldkaart met de vijf werelddelen) en die een ongebreidelde luxe tentoonspreiden. En de ambities van de onroerendgoedontwikkelaars lijken voorlopig geen grenzen te kennen; een adembenemende evolutie Ik heb geen glazen bol maar vraag me af hoe lang dit nog goed (?) kan blijven gaan.
Als ik dan lees dat de helft van de Dubaiers in kampen wonen, overnachten in overvolle slaapzalen die uitkomen op riolen, vaak maanden moeten wachten soms tevergeefs - op hun (schamel) loon (zou Justine dat ook gelezen hebben?) dan heb ik voor die evolutie eigenlijk maar één woord: GRIEZELIG
TOE(kom)MAATJE. De superwinnaars van grote loterijen wordt steeds aangeraden, hun geluk geheim te houden, zelfs tegenover hun familie. Zoiets is begrijpelijk maar het moet tegelijk toch verschrikkelijk frustrerend zijn: in één klap schatrijk worden maar je mag het aan niemand laten merken. Je zou er iets van krijgen! Gelukkig kunnen die euh ongelukkigen (!)altijd een beroep te doen op gespecialiseerde slachtofferhulp!!
In mijn VOLGENDE KOMMA zeg ik mijn gedacht over het ROOKVERBOD.
(dit is een vervolg van mijn blabla op 25.2, maar u hoeft dat eerste deel niet noodzakelijk gelezen te hebben om u te kunnen ergeren aan deze tweede en gelukkig laatste aflevering; anders gezegd: hebt ge de vorige gemist?, niet erg: ge hebt niks gemist. Maar goed, hier komt het slot) (U moet alleen nog weten dat ik deze tekst twintig jaar geleden schreef)
Met hun kinderen was het al even erg. De zoon had een dure syntezer gekocht maar brak een vingerklootje en heeft er nooit op kunnen spelen. Hij wilde univ doen, bereidde zich voor op zijn materniteitsdiploma en werd toen door een auto overleden, belandde voor drie maanden in de sensitive care maar gelukkig trokken de dokters en de reanimeermeisjes hem erdoor.
In zijn publiciteitsjaren ontdekte hij dat hij homopaat was; het zat blijkbaar in de familie wat ook zijn zuster was libisch. Nu hadden de ouders niets tegen chlorofilie maar ze waren bezeten door de vrees dat hun kinderen gediscriminologeerd zouden worden, het werd op den duur een echte obstipatie. En dan te bedenken dat het zulke interloktuele lui zijn. Hij is eigenlijk een toekomstfilosoof en doseerde vroeger friturologie aan de universiteit van Hamburger, echt een bekwaam en impotent man.
Ook zijn vrouw heeft een brede belangenstelling en is zeer vroom; ze leest alle pauselijke basilieken en Penis in Terra kent ze van buiten, nu is ze bezig aan Dominum en Fififi Cantem. Weet alles over Happartheid, druk verslaafden en Cape Carnaval, zit vaak in de bibliotheek en raadpleegt de alfabetische catastroof. Ze werd onlangs met anonimiteit van de stemmen tot precedent van een zangkoor verkozen; ze liet terstond het Weihnachtsconservatorium in het refectoire opnemen. Houdt erg van het Requiem van Mozart (vooral de delen Confituris en Latrinosa). Haar man was wel wat antiseptisch maar zij beriep zich op de emanstrupatie van de vrouw. Had ze maar naar hem geluisterd: na een half jaar kreeg ze een zenuwcompressie van de zorgen.
De man was nog lang niet uitgepraat maar mijn consecratie begon te verslappen; ik onderbrak daarom zijn retirade en nodigde hem uit voor een etentje bij me thuis. We spraken af voor de volgende zondag en ik beloofde hem dat mijn vrouw zou zorgen voor een echte Vlaamse Speciale Tijd: Gentse Waterrotzooi. Zijn ogen blunderden dankbaar.
Een VRAAG als TOE(kom)MAATJE. Wie heeft er al eens gehoord van gepekelde procureur?? Mijn vrouw kwam de term tegen in een recept met varkensvlees. Mijn Van Dale zegt er niks over.
Mijn VOLGENDE KOMMA wordt ter afwisseling weer iets bloedserieus en gaat over Tennis, Justine en Dubai
Gentse Waterrotzooi (afl.1): (uitleg foto: zie Toemaatje) Behalve mijn blogjes schrijf ik ook (intussen al 24 jaar lang) af en toe een krantje voor het zangkoor waarin ik naar schatting ook alweer zon veertig jaar (+/-) meebrul. Mijn blabla in dat tijdschriftje gaat niet alleen over muziek maar af en toe plas ik ook wel eens naast dat voor de hand liggende potje. Zo schreef ik twintig jaar geleden de volgende onzin (vandaag de eerste helft ):
Gentse Waterrotzooi. Gevaccineerd keek ik naar de man. Hij was van gemiddelde leeftijd en zat geknield voor een beeld van de H. Rita; hoewel in diepe constipatie verzonken leek hij me toch serveus. Voorbehoedzaam liep ik hem tegen zijn gemoed en vroeg of ik hem kon helpen. Hij voelde zich lijkbaar opgelicht en zei dat hij inderdaad wel eens met iemand wilde conserveren. We gingen naar buiten en ik luisterde naar zijn droevige levenshisterie.
Hij was zijn barrière begonnen als kruidenier in Parijs, maar in de diarrées alimentaires heerste toen een moordende conferentie en hij emulgeerde naar België. Daar kon hij een plaats krijgen op het Misterie van Vergroting, maar daar hij de naturalité françoise had, moest hij zich eerst laten neutraliseren, wat hem een heel fontein kostte. Kort nadien viel hij van de trap, gebroken ribstuk, gekneusde zwezeriken, gekwelde zenuw en 24 uur (een heel eetmaal dus) in Como. Amper hersteld moest hij onder het mes voor een damascus-operatie aan de knie; hij had er veel pijn aan want hij was alleen plaatselijk verloofd.
Ook zijn vrouw had altijd pech. In Parijs was ze al eens aangebrand door een straatdief die haar handtas weggriste. Alles was ze kwijt: haar papieren, haar geld, haar seks. Ze had nog au violeur geroepen maar het was al te laat. Haar gezondheid was ook niet alles; ondanks een jarenlange mormonen-behandeling bleef ze sukkelen. En of dat nog niet genoeg was, struikelde ze op een Oudejaarsavond over de confectieslingers waarmee de kamer was versierd; resultaat: twee weken uit de simulatie.
(VOLGENDE KOMMA: de 2de helft)
TO(E)(kom)MAATJE (klik op foto bovenaan) Tijdens een bezoek aan de wekelijkse markt van Sint-Niklaas zag ik bij een van de toegangen tot de ondergrondse betaalparking deze originele bewegwijzering naar de tomaten.
In de Olmense dierentuin heeft een vrouw zich in haar eentje en buiten de normale bezoekuren toegang verschaft tot de kooien van de jachtluipaarden, met als tragisch gevolg dat een van de dieren haar aanviel en dood beet. Ik hoorde dit bericht s anderendaags voor het eerst op het radionieuws; het werd toegelicht door een vertegenwoordigster van de dierenrechtenorganisatie Gaia, bekend om haar afkeer van dierentuinen; het was dus niet zon verrassing dat zij de schuld voor het ongeval (al dan niet terecht) bij de dierentuindirectie legde. Het leek me logisch dat minstens ook de Zoo-directie om commentaar gevraagd zou worden. Niet dus; de VRT-journalist van dienst vond het zelfs niet nodig om zijn publiek uit te leggen waarom uitgerekend alleen Gaia was uitgenodigd en niet de meest betrokken partij (de Zoo). Slechte journalistiek noem ik dat; typisch VRT? Gelukkig kwamen we via andere media wel meer over de toedracht van het ongeval te weten.
TOE(kom)MAATJE (zie foto) Tijdens een wandeling kwamik langs het terrein van de VOETBAL(!)clubKV Red Star Haasdonk en wat zag ik daar tot mijn verbazing? Inderdaad: een verbod om te voetballen!! Geen wonder dat zon club nooit kampioen wordt
Voor mijn VOLGENDE KOMMA denk ik eens terug te grijpen naar mijn oude doos (nee het gaat niet over mijn vrouw maar over Gentse Waterrotzooi en andere woordspelingen die ik twintig jaar geleden schreef voor het tijdschrift van mijn zangkoor)
Toen ik voor deze blog destijds een categorie moest kiezen, viel ik op de rubriek dagboeken/bedenkingen, niet zozeer voor de dagboeken (want wie interesseert zich in vredesnaam voor mijn privé leven) maar vanwege de bedenkingen, want ik heb zo mijn eigen(wijze) visie op heel wat aspecten van onze samenleving en zo leek een eigen weblog een geschikt medium om mijn meningen in het publiek te gooien.
Maar gelet op het zeer gering aantal bezoekers begin ik te vrezen dat anderen op enkele uitzonderingen na - al even weinig geïnteresseerd zijn in mijn bedenkingen als in mijn privé belevenissen. Blijkbaar heb ik mezelf zwaar overschat
Waarom ik dan toch volhoud? Welnu, door mezelf te dwingen één- of tweemaal per week iets te schrijven, creëer ik zo toch nog een soort dagboek voor mezelf, waarin ik op mijn (zeer) ouwe dag misschien nog eens zal kunnen bladeren. Ik zie het al voor me: als sukkelachtige bejaarde, die niks anders meer kan dan naar een pc-scherm turen en zich afvraagt hoe hij ooit zo veel onzin bijeen heeft kunnen schrijven
TOE(kom)MAATJE. Ik heb in mijn blog al heel wat gekafferd op onze KLAssieke Radiozender KLARA. Daarom doet het me extra plezier als ik ook iets goeds kan zeggen. Naast het elitaire KLARA komt er nu ook (of is het er al?) KLARA Continuo, dat 24u/24 non stop klassieke muziek uitzendt, zonder geouwehoer tussendoor. Ik zou echter geen kommaneuker zijn als ik geen (kleine) minpuntjes vond: 1) zelfs de titels e.d. van de muziek krijgen we niet meer te horen (das dan weer het andere uiterste van het oeverloze blabla van het huidige KLARA) 2) de zender is alleen digitaal te ontvangen. (Meer details op KLARA.be?)
1)Het algemeen beginsel van voorrang van rechts wordt vanaf 1 maart gewijzigd: wie van rechts komt, behoudt zijn voorrang, zelfs nadat hij evt. gestopt is. België was nog het enige Europese land waar stoppen je voorrang deed verliezen, gevolg: voortdurende betwistingen bij ongevallen. Voordelen van de nieuwe regel: eindelijk iets waar we met de rest van Europa in de pas lopen, en ook zullen er bij ongevallen veel minder discussies zijn; daartegenover staat dat het aantal ongevallen zelf zal stijgen (zo vrees ik toch): ik kom van rechts dus mijn voorrang kan niet meer betwist worden. Ik hoop dat ik me vergis; de statistieken zullen het uitwijzen
2)Wat iedereen eigenlijk wel wist, is nu uit metingen (VAB) bewezen: de meeste (80%!) vrachtwagenchauffeursrijden veel te dicht achter hun voorgangers, met alle gevolgen van dien. Reden (gehoord en gelezen): als we dat niet doen, zijn er steeds weer andere chauffeurs die zich ertussen wringen. Hoe verzinnen ze t! Ze weten donders goed dat als een auto zich ertussen wringt dat niet is omdat die chauffeur zo graag tussen twee mastodonten geklemd zit maar omdat hij wat verder rechtsaf moet. De trucker die hem dat wil beletten door te kort achter zijn voorganger te plakken brengt dus niet alleen zichzelf constant in gevaar maar ook nog eens de arme chauffeur die noodgedwongen wil invoegen.
3)Inhaalverbod voor trucks bij regenBinnenkort komt er langs de autowegen een verkeersbord met een drietal bekende pictogrammen: auto(snel)weg + regenwolk = inhaalverbod voor vrachtwagens. Bravo, maar toch jammer dat dit bord het zoveelste in de rij is met meer informatie dan nodig is: het auto(snel)weg-pictogram is overbodig vermits de borden sowieso alleen op dergelijke wegen zullen staan. Gewoon de regenwolk + inhaalverbod was toch genoeg (en dus beter!) geweest.
4)In Sint-Truiden willen de burgemeester en de politiechef drastisch snoeien in overbodige verkeersborden (GVA 12.2.2007): we willen alleen de borden laten staan die strikt noodzakelijk zijn en de overige wegnemen. Tiens, zouden ze mijn blog-TOEMAATJE van 28.1 soms gelezen hebben? Het is inderdaad een maatregel die ik al jaren bepleit op verschillende beleidsniveaus.
TOE(kom)MAATJE Omdat mijn schat nog niet voldoende hersteld was van haar gekneusde rib (zie mijn blog 5.2) ging ik zonder haar tafeltennissen. Speel jij maar in mijn plaats zei ze. Toen ik thuiskwam vroeg ze: hoe was ik?. Ik zei: Je had blijkbaar een slechte dag want je hebt alles verloren! Ze vroeg heb je dan echt helemaal niks gewonnen? -Ja toch wel, antwoordde ik, maar alleen de match die ik in mijn eigen naam speelde. Haha.
(Niet geïnteresseerd in taalkwesties? Lees dan liever alleen maar mijn korte TOEMAATJE)
Martine Tanghe: Ik heb nog het weerbericht voor u . Haar liefde en zorg voor een correct Algemeen Nederlands kennende, vroeg ik me af hoe ongemakkelijk ze zich zou voelen als ze door haar directie verplicht werd om voortaan te zeggen ik heb nog het weerbericht VOOR JOU. Ik vroeg het haar, want haar collegas van radio Klara b.v. is het sinds een jaar streng verboden om de luisteraars nog gewoon met u aan te spreken.
Mijn mailbericht werd beantwoord door VRT-taalraadsman Ruud Hendrickx, met wie ik een jaar geleden ook al discussieerde over het voortdurend (on-Nederlandse) jijen en jouen op onze klassieke radiozender. RH: radio Klara wil dichter bij haar vrienden-luisteraars staan en vrienden tutoyeren elkaar. Ik schreef aan RH dat vrienden elkaar inderdaad tutoyeren maar dat anonieme luisteraars geen vrienden zijn in de betekenis(sen) volgens de dikke Van Dale. Op mijn begrafenis ik noem maar iets - verwacht ik mijn vrienden maar beslist geen Klara-presentatoren
Ik weet me in mijn standpunt gesteund door de hoofdredacteur van het gezaghebbende Vlaamse tijdschrift Nederlands van Nu , die ook al meerdere pogingen deed om deze en andere taalfouten door VRT-presentatoren verbeterd te krijgen maar de VRT-leiding volhardt in haar (taal)boosheid (ik word er moedeloos van, schrijft de NvN-redacteur mij )
Maar als het goed is, zeg ik het ook: een of twee keer per week verzorgt dhr. Hendrickx een uitstekende elektronische Taalmail met telkens een aantal korte en vaak op de actualiteit geïnspireerde praktische taaltips, meestal van het type zeg niet maar . Alleen doodjammer natuurlijk dat er op de VRT zelf zon kloof ligt tussen theorie en praktijk (N.B. Gratis abonneren kan via http://vrttaal.net )
TOE(kom)MAATJE.: Uitspraak van een jockey tijdens een interview Dit is echt een prachtig paard; ik kan het weten want ik heb ooit zijn moeder bereden (GVA)
Het toeval wil dat ik eergisterenavond minister Johan Vandelanotte in Terzake enkele rake dingen heb horen zeggen die ik zelf ook al op mijn lijstje had staan. Van een kant een beetje vervelend want nu lijkt het net alsof ik hem op sommige punten gewoon napraat. Nu goed, dan lijkt dat maar zo.
Het is nu toch al jaren bewezen dat we het zinloos geweld niet kunnen indijken met witte marsen, fakkeltochten, leuzen van het moet stoppen! enz. Begrijp me goed: ik heb natuurlijk niks tegen dergelijke manifestaties, integendeel: ze bevorderen saamhorigheid en solidariteit onder mensen. Maar volgens mij zijn ze eerder een (kortstondige?) ontlading van emoties en dragen ze niks wezenlijks bij tot een echte oplossing van het probleem. Ik betwijfel trouwens of de ouders onder die betogers zelf wel allemaal zulke brave opvoeders zijn en of ook al die jongeren zo oprecht zijn als het lijkt
Zinloos geweld is overigens geen verschijnsel van de laatste tijd, alleen heeft het in de loop der tijden een ander gezicht gekregen. Vroeger sloegen volwassen mannen elkaar met de blote vuist of een knots de hersens in, nu zijn het vooral jongeren die mekaar met wapens te lijf gaan. Ook zorgen de moderne media ervoor dat het lijkt alsof er meer geweld is dan vroeger. En zelfs indien dat inderdaad zo is, zou dat wel eens voor een stuk kunnen komen door de (mede)schuld van diezelfde media (geweldfilms e.d.)
Een telkens weer terugkerende, goedbedoelde maar nutteloze slogan waar ik kotsmisselijk van word, is: de mentaliteit van de kandidaat-geweldenaars moet veranderen; dat is natuurlijk volkomen juist maar het is een zinloze kreet waarmee we de zondaars niet zullen bekeren. Die mentaliteitsverandering zal er helaas alleen komen als ze AFGEDWONGENwordt door invloeden van buitenaf, zoals b.v. wettelijke maatregelen (wapenwet?), maar ook door een zekere sociale controle en beïnvloeding door goedwillende medeburgers, in de eerste plaats natuurlijk ouders en opvoeders.
TOE(kom)MAATJE Een van mijn kleindochters (14) kwam vanmiddag af met: Opa, ik heb een leuk liedje geleerd het heet WABLIEF?, ik zal het eens zingen, begeleid me eens op de piano;en opa vraagt natuurlijk niks liever. Ik laat u meegenieten (spijtig genoeg kan ik u de al even knotsgekke muziek niet laten horen): Amme nimme kunne, zumme teffe komme zegge, amme nimme kunne, zumme zegge watter is. Kumme nimme zegge wamme nimme zouwe kunne, zumme teffe zingen zumme zingen watter is! (tekst en muziek van Jan Coeck)
Voor mijn VOLGENDE KOMMA hoop ik dat ik tijdig euh klaarkom met een smeuiig verslagje over mijn ruzie met de taalraadsman van de VRT.
(Dit blogje schrijf ik alleen voor mezelf om het op mijn ouwe dag, pardon: ZEER ouwe dag, nog eens terug te lezen. Maar ik kan u natuurlijk niet verbieden om het ook te lezen, al kan ik me niet voorstellen dat u er ook maar iets aan hebt)
Zondag 4 februari 2007. Mijn Chrisje en ik hadden gepland om vandaag deel te nemen aan een wandeling in onze streek, uitgestippeld door een van onze plaatselijke wandelclubs. Het toeval, of beter: het ongeluk, wou dat Chris donderdagavond na onze tafeltennistraining struikelde over een betonnen borduur en daarbij haar rib(ben) bezeerde. Wel pijnlijk maar een breuk leek niet waarschijnlijk. Vrijdag leek de pijn trouwens al wat verminderd maar gisteren was er geen verdere verbetering en vanmorgen besloten we tot een tijdelijke scheiding, enfin dat wil zeggen: Chris wilde per se niet dat ik mijn wandeling zou laten schieten (wat een schat toch!) maar zelf durfde ze het niet aan en bleef dus thuis (in afwachting van een bezoek van de dokter van wacht, die we voor alle zekerheid hadden opgeroepen)
Dus trok ik er alleen op uit. Individueel inschrijven kon tussen 8 en 17 uur en er was zoals gebruikelijk bij dit soort wandelingen keuze tussen een zes- of zevental verschillende afstanden van 3,5 tot 30 km. Ik koos voor 16 km, betaalde 1,10 euro voor de verzekering en vertrok om 10.10 uur voor een mooie wandeling door het Zoete Waasland, uitstekend bewegwijzerd zelfs een superverstrooide klungel als ik kan niet verloren lopen passeerde onderweg twee controleposten waar ik resp. een koffietje en een soepke nuttigde, en was om 14 uur weer thuis.
Inmiddels was de dokter geweest; Chris heeft niks gebroken, alleen een rib wat gekneusd, maar ze zal het vier weken toch wat rustiger aan moeten doen. Het huishouden doen mag ze godzijdank wel (oef!, ik moet er niet aan denken dat ik dat zou moeten overnemen: het zou voor ons beiden een ramp worden). En ook het schilderen (op doek, papier, computer) is natuurlijk geen probleem.
U vond mijn verhaal niet interessant? Ik had u gewaarschuwd! En als u er wel iets in zag, laat me dan eens weten wat u er in vredesnaam zo leuk aan vond! Ik ben benieuwd.
TOE(kom)MAATJE Woordenboekuitgever Van Dale wou een speciale 'christelijke' editie van zijn schoolwoordenboek op de markt brengen; streng protestantse gelovigen uit het Nederlandse Staphorst hadden daarom gevraagd: vloeken en andere onchristelijke woorden zouden er niet in mogen voorkomen. Ik begrijp niet dat Van Dale er zelfs maar aan dacht om aan die druk toe te geven: een woordenboek registreert veelgebruikte woorden, of we die woorden nu christelijk vinden of niet. Daarom vind ik het goed dat de uitgever op zijn besluit is teruggekomen: er kom geen speciale 'christelijke' editie. Wie meer details wil: surf naar http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?1761-625
Voor mijn VOLGENDE KOMMA zal ik waarschijnlijk een keuze maken tussen mijn persoonlijke commentaar op de documentaire over de bekroonde film De Magdalena Sisters, mijn pittige e-mail-ruzie met de taalraadsman van de VRT of mijn mening over hoe zinloos geweld (na het voorbije weekend weeral actueel) NIET moet bestreden moet worden.
Geen inspiratie, dus grijp ik maar eens terug naar een van mijn allereerste columns. Die luidde ongeveer als volgt (ik actualiseer enkele achterhaalde details):
Mijn bloeddruk is oké, mijn cholesterol ook, mijn hartslag prima, das allemaal dankzij een hele batterij pillen die ik elke dag slik Kortom, ik VOEL me kerngezond. Alleen dat geheugen hé. Het is denk ik de ziekte van Dinges, kom hoe heet hij ook alweer, zijn naam begint met een A. Ik weet het alweer: het is de ziekte van Oldtimer. Of wacht eens, nee het is Alzheimer, ik had dus toch gelijk: zijn naam begint met een O. Jaja, eigenlijk ben ik nog goed bij de pinten, sorry, pinken. (U ziet het: op mijn blog wordt niet geneukt, maar wel geluld )
P.S. Nu even serieus. Dat van die pillen is waar, maar dat andere is natuurlijk bij het haar getrokken, al is mijn geheugen wel degelijk vaak een zeef, zoals bij veel van mijn leeftijdsgenoten. Als ik naar de miserie rond mij kijk, voel ik me zelfs bevoorrecht dat ik voorlopig nog gespaard blijf van ernstige ziekten of ongemakken. Ik mag er niet aan denken dat ik dement zou worden, en daardoor wellicht een zware last zou betekenen voor mijn verwanten.
TOE(kom)MAATJE. Toen ik vorige week las dat een leguaan in de Antwerpse Zoo over twee penissen beschikte, was mijn eerste reactie: Wow!; bovendien bleek een van de twee organen constant in erectie te verkeren (Wow wow!!), maar dat laatste was eigenlijk niet de bedoeling, integendeel: het beest zag er vleselijk, pardon vreselijk, van af. Het betreffende lid werd geamputeerd en na een korte revalidatie huppeldeMozart (zo heette het dier) weer vrolijk rond, blijkbaar opgelucht dat hij nog steeds over één euh Toverfluit beschikte
Na mijn (groot)vaderlijk (en dus niet 100 % betrouwbaar? ) enthousiasme over de artistieke prestaties van onze (klein)kinderen (zie mijn vorige blog) heb ik nog een klein supplementje, geïnspireerd op twee feitjes die zich toevallig daags nadien voordeden.
Zoals vaak gebeurt, schakelden we tijdens een van de vele babbelprogramma op radio KLARA over naar de Nederlandse tegenhanger RADIO 4 KLASSIEK. Daar hoorden we een prachtig stukje kamermuziek van de bekende Zuid-Amerikaanse componist Piazzolla. Zowel de bandoneon (soort accordeon) als de begeleidende strijkers klonken ons zo bekend in de oren dat we spontaan dezelfde reactie hadden: das precies onze zoon. Hoe meer de plaat zijn einde naderde, hoe meer ons vermoeden groeide.
En inderdaad: het bleek een opname te zijn die de bekende bandoneonist Alfredo Marcucci een tijd geleden maakte samen met het strijkerskwartet Piacevole waarin onze zoon de eerste viool speelt. Bij KLARA kennen ze het ensemble al jaren maar dat het ook bij de Nederlandse radio niet onbekend is, doet ons uiteraard extra plezier.
Het toeval wil dat ons (oudste) kleinkind (pianiste en dochter van) diezelfde avond in Beveren een prachtig live-optreden verzorgde samen met een celliste (Schumann, Beethoven, Brahms en .. Piazzolla!!)
TOE(kom)MAATJE Het Zeeuwse dorp Oudelande gaat alle verkeersborden weghalen: over het hele grondgebied gelden dan de gewone verkeersregels. Aldus las ik vanmorgen in mijn krant (GVA). Het is een experiment, waarvan men verwacht dat het een gunstig effect zal hebben op het gedrag van de weggebruikers. Hallo? Ze zijn daar op hun kop gevallen zeker? Dat daar veel te veel borden staan, is best mogelijk (ook bij ons is dat bijna overal het geval) maar helemaal geen borden?, dat gaat een plezante chaos worden. Oudelande denkt aan een proefperiode van een jaar, volgens mij houden ze het geen 2 weken vol. Klap op de vuurpijl: ons Belgisch Instituut voor Verkeersveiligheid vindt het een goed initiatief, maar ja, dat BIVV heeft al vaker bewezen niks te kennen van Verkeersveiligheid (zie b.v. mijn blog van 21.1)
Dat de plaatjes die mijn blog versieren door mijn vrouw gemaakt zijn, kunt u hiernaast lezen; ze is met haar hobby trouwens bijna dagelijks bezig in haar atelier; ons huis en dat van de kinderen hangen bij wijze van spreken vol met haar schilderijen en -tjes. Zelf ben ik (liefhebber-)pianist. Ook onze 4 kinderen + 13 kleinkinderen zijn bijna allemaal via de betreffende teken- of muziekacademies in de kunstwereld beland en/of nog actief, soms (semi-)beroepshalve, meestal gewoon als hobby.
Die artistieke belangstelling van onze (klein)kinderen zal dus wel in hun genen zitten???. Welnu, ik geloof daar geen barst van: mijn (groot)ouders waren absoluut niet muzikaal of anderszins artistiek aangelegd en ook bij Chris zijn geen kunstzinnige voorvaderen te vinden. Kortom, volgens mij was het in eerste instantie puur toeval dat Chris en ik onafhankelijk van elkaar in onze kinderjaren van muziek resp. tekenen hielden; vrij logisch dus, dat onze (klein)kinderen in dat milieu op den duur ook door de microbe gebeten werden.
Een van onze zoons is voltijds beroepsmusicus; die keuze maakte hij toen hij . vier jaar was. Maar dat is een leuk verhaal apart, dat ik misschien nog wel eens in een blogje zal gieten.
Tot besluit iets over de foto boven dit cursiefje. Het zijn twee etsjes, gemaakt door twee van onze kleindochters (een tweeling van 13 jaar), die al een jaar of vijf naar de tekenschool gaan. Het was hun zus (15, doet zelf koorzang en jazz-dansen) die me had gevraagd om die grafiekjes van Sarah en Liesbeth eens op mijn blog te zetten. Wat hierbij dus gebeurd is.
TOE(kom)MAATJE Staatssecretaris voor administratieve vereenvoudiging Van Quickenborne vindt dat bij Financiën te veel ambtenaren werken. Toen ik dat las, vroeg ik me af (je bent kommaneuker of niet) of te veel nu slaat op ambtenaren of op werken, want dat geeft een hemelsbreed verschil in betekenis
Ben ik echt zon kommaneuker, als ik mij erger aan:
- rijdende doodkisten in het verkeer, ik heb het over driedeurs-personenautos. In een van mijn blogs heb ik al eens mijn verontwaardiging uitgeschreeuwd omdat ze nog steeds gemaakt en verkocht worden; helaas werd mijn gelijk onlangs nog maar eens bewezen toen een jonge gast stierf op de achterbank van zon moordtuig omdat ze hem na een botsing niet tijdig via de voordeur uit de wagen kregen.
- allerlei vooroordelen die we dagelijks horen aan de cafétoog of tegenkomen in de lezersbrieven van kranten. Politici zijn zakkenvullers, Hollanders zijn gierig, Belgen zijn dom, Ambtenaren zijn luieriken, Homos zijn viezeriken, automobilisten zijn gangsters, de jeugd van tegenwoordig (vul hier maar wat lelijks in!)en ga zo maar door.
- het onnatuurlijke gejij en gejou(w) waarmee de KLAssieke RAdio KLARA van de VRT haar luisteraars aanspreekt, terwijl diezelfde VRT in haar televisie-programmas haar publiek WEL gewoon met U aanspreekt.
- de levensgrote borden langs de wegen met ellenlange, naar het schijnt grappig bedoelde, onleesbare teksten, waarmee het Belgisch Instituut voor de Verkeersveiligheid (sic) onze wegen letterlijk ONveilig maakt!
- enz. enz.
- en tenslotte erger ik mij aan mensen die zich voortdurend aan van alles en nog wat ergeren.
BESLUIT: misschien ben ik soms toch wel degelijk een echte kommaneuker? Soms?
Spreek mij niet van films, of het moet er al een zijn met een super-eenvoudige structuur zodat ik de draad niet na vijf minuten al kwijt ben. Ik moet van in het begin goed kunnen zien wie de slechten zijn (donker uiterlijk, grijnzende smoelen enz.) en wie de goeden (blond haar, vriendelijk uiterlijk, kortom: sympathiek). Dat komt waarschijnlijk omdat ik zo veel verschillende interesses heb dat mijn gedachten tijdens een film voortdurend afdwalen, wat uiteraard nefast is voor een goed begrip van de film zelf.
Maar vorige week liet ik me dan toch eens verleiden om samen met mijn eega en andere leden van onze Okra-seniorenafdeling een bezoek te brengen aan ons stedelijk bioscoopcomplex en daar voor de speciale reductieprijs van 5,60 p.p. inclusief een kop koffie (was niet te drinken) en een stuk cake (heerlijk!!) naar keuze een van de op dat ogenblik geprogrammeerde films te bekijken. Het zou toch al moeten lukken, zo dacht ik, dat er niet één ons zou aanspreken.
Vooraf las ik enkele recensies en omdat er geen enkele mij warm kon maken, liet ik mijn keus bepalen door die van de meerderheid van onze groep (voornamelijk vrouwen) en kocht twee tickets voor The Holiday, in de hoop dat Chris de prent ook wel zou appreciëren. Niet dus. Na nog geen tien minuten film stootte ze me aan: zeg, willen we naar huis gaan, wát een flauw geval!. Met die beoordeling was ik het helemaal eens en tijdens een romantisch bedoelde scène met dwarrelende sneeuwvlokjes en zoeterige achtergrondmuziek verlieten we de zaal; ik wilde nog overstappen naar de film Happy Feet in een andere zaal maar o wee, die film was geschrapt omdat er geen enkel ticket voor was verkocht
We gaven het op, reden naar huis en spoelden onze frustraties om de verloren tijd en de nutteloos uitgegeven 12,20 (incl. parking) weg bij een kop (lekkere!) koffie. Op dat moment kreeg ik wroeging omdat ik Chris had verzwegen dat de Humo-filmrecensent The Holiday een sentimentele draakhad genoemd. Ik biechtte mijn zonde van nalatigheidop en onderging schuldbewust het verdiende antwoord: Waarom heb je me dat niet laten lezen? Had ik het geweten, dan waren we beter ineens thuisgebleven!! Mijn besluit staat vast: een volgende keer laat ik Chris zelf beslissen.
TOE(kom)MAATJE Je bent vóór of tegen hem, een tussenweg bestaat niet denk ik, ik heb het over schrijver Herman Brusselmans. Ik zal het niet in mijn hoofd halen een boek van hem te lezen, uit vrees dat de overvloedige seks en aanverwanten mij na één hoofdstuk de keel uit zouden hangen; zijn wekelijkse columns in HUMO daarentegen zou ik niet graag missen, ondanks (ook daarin) de (on)nodige grofheden, maar wel wegens de enorm creatieve, humoristische en fantasierijke taal waarin Brusselmans zijn modder verpakt. Uit zijn column van deze week citeer ik min of meer lukraak: Ik verbood haar seks met mij te hebben. Dat beviel haar slechts uitstekend. Ik wou dat ik zo kon schrijven
Wat hebben radio en de bekende Zwitsers raclettekaas met mekaar te maken? Eigenlijk niks, maar het gaat hier over mijn radio en mijn kaas, of beter: de twee toestellen, en die hebben sinds vorige maandag wel degelijk wat met elkaar te maken.
Luister. Mevrouw Kommaneukster (naar gelang van de sociale of familiale kringen ook wel Chris, Christiane of Cricri genoemd) ging mij en zichzelf nog eens gastronomisch verwennen met een raclette-maaltijd. Mijn medewerking bleef (voorlopig) beperkt tot het aansluiten van ons elektrisch raclettetoestel veel verder gaat mijn technisch kunnen trouwens niet
Het veel te korte snoer van het apparaat stelde me voor een dilemma: ofwel klungelen met een verlengsnoer, zorgend dat we daar niet over konden vallen, ofwel het toestel vlak bij een stopcontact nabij de keukentafel installeren. Ik koos voor dit laatste, met als bijkomend voordeel dat we tijdens onze schranspartij onze keukenradio (daar heb je m!) konden bedienen, die op hetzelfde stopcontact was aangesloten.
Racletteren met een lekker glaasje wijn voor mij en een sprankelende Spa Bruis voor Chris (ze houdt niet van wijn ), alles met op de achtergrond een stemmig radio-Klaramuziekje, dat beloofde een gezellige avond te worden! En dat werd het ook. Alleen toen het moment van de afwas was aangebroken en ik het intussen afgekoelde raclettetoestel wegnam, merkte ik tot mijn schrik dat sommige toetsen van de radio zware averij hadden opgelopen, blijkbaar als gevolg van te hete, dus ongewenste intimiteiten, pardon: contacten, tussen de twee toestellen: het kaastoestel had tegen de radio gestaan en twee knoppen doen smelten (klik op de foto!). Ze zaten muurvast met als gevolg dat de radio nu alleen nog vooruit kan zoeken naar een van de tien voorgeprogrammeerde stations; achteruit kan voortaan alleen nog via herhaalde aanslagen op de vooruit-toets. Ik heb dan ook besloten om voortaan niet meer naar radio Klara te luisteren terwijl ik raclettekaas eet, al heb ik een vaag vermoeden dat er ergens een meer logische conclusie moet zijn
TOE(kom)MAATJE De periode van de zogenaamde solden is weer volop bezig. Slenterend in een van onze Vlaamse Shopping Centra kon ik er moeilijk naast kijken. Overal zag ik hoe de seizoensoverschotten tegen opruimingsprijzen werden aangekondigd, meestal zelfs in een stuk of tien verschillende talen (Frans, Engels, Duits, Spaans, Italiaans enz. enz.), maar vreemd genoeg nooit in gewoon Nederlands Moeten we dan echt naar onze Noorderburen om gewone woorden als opruiming, uitverkoop e.d. tegen te komen?
Al jaren ergert Chris (alias mevrouw Kommaneuker) zich aan het feit dat mijn helft van ons lits-jumeaux verschrikkelijk piept bij de minste beweging die ik me veroorloof. Hoe voorzichtig ik me ook draai of keer, in- of uit mijn sponde stap, mijn bedhelft kraakt en piept dat het een lieve lust is. Zelf heb ik er hoegenaamd geen probleem mee en dus (!) was ik nooit vragende partij om het euvel te verhelpen (die egoïstische mannen toch, nietwaar?), maar mijn schat werd door het gepiep op de meest willekeurige momenten uit haar slaap gehouden.
Totdat zij het enkele dagen geleden zo kotsbeu werd dat ze eiste dat we er eindelijk iets aan zouden doen. Eerste poging tot oplossing: we verwisselden van slaaphelft, want misschien pasten ik en dat piepend bed gewoon niet bij elkaar. Het resultaat was weinig bemoedigend: hetzelfde bed bleef piepen; mijn enige troost was, dat het dus niet lag aan mijn bedgedrag
Volgende poging: de lattenbodems verwisselen, want misschien gaf dat soelaas. Het betekende wel een nogal zware en ingewikkelde verhuis, gelet op de afmetingen en het gewicht van de spullen en de beperkte bewegingsruimte in onze slaapkamer. Maar goed, na veel tillen, zakken, bloed zweet en tranen was de klus geklaard. We doken erin en wachtten gespannen af, en warempel: gedaan met piepen!! Tijdelijk toch, om precies te zijn: ongeveer vijf minuten Toen begon het opnieuw. Verd , dedj nonde milj Alle moeite voor noppes.
Dan maar mee leren leven, zou u denken. Ah neen hé, ge kent mijn vrouw nog niet zeker. s Anderendaags na de ochtendkoffie verdween ze zonder een woord te zeggen naar de slaapkamer, om amper vijf minuten later triomfantelijk terug te keren met een verslag over een definitief geslaagde vondst, ingegeven door een of andere Heilige Geest. Ze had bedacht dat het piepen misschien te wijten was aan het bedmeubel zelf. In de buurt van waar het gepiep vandaan leek te komen, had ze gezien dat twee onderdelen van het meubel zeer dicht tegen elkaar konden schuren. Ze wurmde een kaartje dubbelgevouwen tussen de twee stukken in (foto) en testte de reparatie uit met allerlei spectaculaire bewegingen (voor zover haar leeftijd die toeliet ): het piepen was (en bleef) gedaan!
Ik bleef sceptisch: ik vond immers dat de echte vuurproef nog moest komen, nl. een volledige normale nacht. En ja hoor, die verliep geheel pieploos! Of: hoe Kommaneukster een jarenlang aanslepend en onverklaarbaar gepiep in enkele seconden uit de wereld hielp met een simpel kartonnetje!
Met een knipoog naar de bekende surrealist René Magritte en zijn beroemde schilderij van een pijp die geen pijp was, zou ik dit pakkend verhaal willen besluiten met:Ceci nest pas une piep
TOE(kom)MAATJE. Uitspraak van topturner Paul Hamm tijdens een interview: Ik ben mijn ouders veel verschuldigd, vooral mijn moeder en mijn vader (GVA)
Honderden vakantiegangers zaten dagenlang vast omdat een van de motoren van hun vliegtuig volgens de touroperator zwaar beschadigd was door een konijn. Een van de grootste angsten van piloten is een ontmoeting met een of meer vogels die in de motor vliegen, maar een konijn??!! Zon beest kan misschien met moeite amper 10 cm hoog springen, maar vliegen? Mijn eerste reactie was dus: hoe komt die touroperator erbij om de mensen zulke nonsens wijs te maken?!!
Totdat ik de juiste toedracht vernam: de draaiende motoren van een vliegtuig hebben zon enorme zuigkracht dat losse voorwerpen (en dus ook dieren) op de landingsbaan gemakkelijk in de motoren gezogen kunnen worden. Dat er in dit geval wel degelijk fouten zijn gemaakt is duidelijk, maar dat van het konijn schijnt dus wel degelijk waar te zijn. Kortom: met dat konijn had ik dus beter niet gelachen
TOE(kom)MAATJE. Ik herinner mij de tijd in onze jeugd dat we regelmatig te biechten moesten gaan maar meestal geen originelere zonden wisten te bedenken dan ik heb van de suiker gesnoept of ik heb mijn zussen gepest. Mijn oudste zus kwam eens enthousiast thuis met de mededeling dat ze iets beters had gevonden: ik ben tekort gekomen in mijn plichten van staat. Ze voegde er aan toe: Ik heb geen flauw idee wat het betekent maar ik heb het ergens gevonden en vind het zon mooie zonde!!
Voor de VOLGENDE KOMMAheb ik ter afwisseling weer iets luchtigers in petto; het krijgt als er niks belangrijkers tussenkomt als titel: Help, mijn bed piept!!
EERST DIT : Wie mij wil e-mailen, kan dit doen via een klik op de knop « E-mail mij » (rechterkolom bovenaan)
En nu het traditionele Nieuwjaarsconcert dat u op 1 januari hebt kunnen volgen op radio of TV (of in de zaal in Wenen, maar daar zal u wel niet geweest zijn ). Ik heb ook dit jaar weer genoten (en hoop van u hetzelfde) van de zoetgevooisde klanken door de Wiener Philharmoniker. Hoewel mijn persoonlijke voorkeur eerder uitgaat naar wat « zwaardere » klassieke muziek, vind ik het toch ook wel eens leuk om heerlijk onderuitgezakt in een zetel de gezellige muziek van de familie Strauss en c.s. in mij te laten binnenstromen. Móet (ook) kunnen!
Prachtige zaal, schitterende beelden, een enthousiaste dirigent Zubin Meta en een zalig programma met talrijke humorvolle momenten (wie er nog aan mocht twijfelen, weet nu dat humor in de klassieke muziek wel degelijk bestaat!). En last but not least een fantastisch orkest van wereldniveau.
Toch een klein minpuntje in de marge: de Wiener Philharmoniker heeft blijkbaar nog altijd iets tegen vrouwen in het orkest, want het is niet omdat ze op zon 140 muzikanten ocharme 2 excuus-Truusen laten meespelen dat ze mij overtuigen dat ze niet meer aan seksistische discriminatie doen .Of moet je een kommaneuker zijn om daar over te vallen ?
TOE(kom)MAATJE Einstein kreeg geen Nobelprijs voor zijn relativiteitstheorie omdat het Nobelprijscomité die te theoretisch vond (uit: Lexicon van nutteloze feiten, uitg. Contact)
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
