WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
07-02-2007
'Zinloos geweld': " andere kijk
Het toeval wil dat ik eergisterenavond minister Johan Vandelanotte in Terzake enkele rake dingen heb horen zeggen die ik zelf ook al op mijn lijstje had staan. Van een kant een beetje vervelend want nu lijkt het net alsof ik hem op sommige punten gewoon napraat. Nu goed, dan lijkt dat maar zo.
Het is nu toch al jaren bewezen dat we het zinloos geweld niet kunnen indijken met witte marsen, fakkeltochten, leuzen van het moet stoppen! enz. Begrijp me goed: ik heb natuurlijk niks tegen dergelijke manifestaties, integendeel: ze bevorderen saamhorigheid en solidariteit onder mensen. Maar volgens mij zijn ze eerder een (kortstondige?) ontlading van emoties en dragen ze niks wezenlijks bij tot een echte oplossing van het probleem. Ik betwijfel trouwens of de ouders onder die betogers zelf wel allemaal zulke brave opvoeders zijn en of ook al die jongeren zo oprecht zijn als het lijkt
Zinloos geweld is overigens geen verschijnsel van de laatste tijd, alleen heeft het in de loop der tijden een ander gezicht gekregen. Vroeger sloegen volwassen mannen elkaar met de blote vuist of een knots de hersens in, nu zijn het vooral jongeren die mekaar met wapens te lijf gaan. Ook zorgen de moderne media ervoor dat het lijkt alsof er meer geweld is dan vroeger. En zelfs indien dat inderdaad zo is, zou dat wel eens voor een stuk kunnen komen door de (mede)schuld van diezelfde media (geweldfilms e.d.)
Een telkens weer terugkerende, goedbedoelde maar nutteloze slogan waar ik kotsmisselijk van word, is: de mentaliteit van de kandidaat-geweldenaars moet veranderen; dat is natuurlijk volkomen juist maar het is een zinloze kreet waarmee we de zondaars niet zullen bekeren. Die mentaliteitsverandering zal er helaas alleen komen als ze AFGEDWONGENwordt door invloeden van buitenaf, zoals b.v. wettelijke maatregelen (wapenwet?), maar ook door een zekere sociale controle en beïnvloeding door goedwillende medeburgers, in de eerste plaats natuurlijk ouders en opvoeders.
TOE(kom)MAATJE Een van mijn kleindochters (14) kwam vanmiddag af met: Opa, ik heb een leuk liedje geleerd het heet WABLIEF?, ik zal het eens zingen, begeleid me eens op de piano;en opa vraagt natuurlijk niks liever. Ik laat u meegenieten (spijtig genoeg kan ik u de al even knotsgekke muziek niet laten horen): Amme nimme kunne, zumme teffe komme zegge, amme nimme kunne, zumme zegge watter is. Kumme nimme zegge wamme nimme zouwe kunne, zumme teffe zingen zumme zingen watter is! (tekst en muziek van Jan Coeck)
Voor mijn VOLGENDE KOMMA hoop ik dat ik tijdig euh klaarkom met een smeuiig verslagje over mijn ruzie met de taalraadsman van de VRT.
(Dit blogje schrijf ik alleen voor mezelf om het op mijn ouwe dag, pardon: ZEER ouwe dag, nog eens terug te lezen. Maar ik kan u natuurlijk niet verbieden om het ook te lezen, al kan ik me niet voorstellen dat u er ook maar iets aan hebt)
Zondag 4 februari 2007. Mijn Chrisje en ik hadden gepland om vandaag deel te nemen aan een wandeling in onze streek, uitgestippeld door een van onze plaatselijke wandelclubs. Het toeval, of beter: het ongeluk, wou dat Chris donderdagavond na onze tafeltennistraining struikelde over een betonnen borduur en daarbij haar rib(ben) bezeerde. Wel pijnlijk maar een breuk leek niet waarschijnlijk. Vrijdag leek de pijn trouwens al wat verminderd maar gisteren was er geen verdere verbetering en vanmorgen besloten we tot een tijdelijke scheiding, enfin dat wil zeggen: Chris wilde per se niet dat ik mijn wandeling zou laten schieten (wat een schat toch!) maar zelf durfde ze het niet aan en bleef dus thuis (in afwachting van een bezoek van de dokter van wacht, die we voor alle zekerheid hadden opgeroepen)
Dus trok ik er alleen op uit. Individueel inschrijven kon tussen 8 en 17 uur en er was zoals gebruikelijk bij dit soort wandelingen keuze tussen een zes- of zevental verschillende afstanden van 3,5 tot 30 km. Ik koos voor 16 km, betaalde 1,10 euro voor de verzekering en vertrok om 10.10 uur voor een mooie wandeling door het Zoete Waasland, uitstekend bewegwijzerd zelfs een superverstrooide klungel als ik kan niet verloren lopen passeerde onderweg twee controleposten waar ik resp. een koffietje en een soepke nuttigde, en was om 14 uur weer thuis.
Inmiddels was de dokter geweest; Chris heeft niks gebroken, alleen een rib wat gekneusd, maar ze zal het vier weken toch wat rustiger aan moeten doen. Het huishouden doen mag ze godzijdank wel (oef!, ik moet er niet aan denken dat ik dat zou moeten overnemen: het zou voor ons beiden een ramp worden). En ook het schilderen (op doek, papier, computer) is natuurlijk geen probleem.
U vond mijn verhaal niet interessant? Ik had u gewaarschuwd! En als u er wel iets in zag, laat me dan eens weten wat u er in vredesnaam zo leuk aan vond! Ik ben benieuwd.
TOE(kom)MAATJE Woordenboekuitgever Van Dale wou een speciale 'christelijke' editie van zijn schoolwoordenboek op de markt brengen; streng protestantse gelovigen uit het Nederlandse Staphorst hadden daarom gevraagd: vloeken en andere onchristelijke woorden zouden er niet in mogen voorkomen. Ik begrijp niet dat Van Dale er zelfs maar aan dacht om aan die druk toe te geven: een woordenboek registreert veelgebruikte woorden, of we die woorden nu christelijk vinden of niet. Daarom vind ik het goed dat de uitgever op zijn besluit is teruggekomen: er kom geen speciale 'christelijke' editie. Wie meer details wil: surf naar http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?1761-625
Voor mijn VOLGENDE KOMMA zal ik waarschijnlijk een keuze maken tussen mijn persoonlijke commentaar op de documentaire over de bekroonde film De Magdalena Sisters, mijn pittige e-mail-ruzie met de taalraadsman van de VRT of mijn mening over hoe zinloos geweld (na het voorbije weekend weeral actueel) NIET moet bestreden moet worden.
Geen inspiratie, dus grijp ik maar eens terug naar een van mijn allereerste columns. Die luidde ongeveer als volgt (ik actualiseer enkele achterhaalde details):
Mijn bloeddruk is oké, mijn cholesterol ook, mijn hartslag prima, das allemaal dankzij een hele batterij pillen die ik elke dag slik Kortom, ik VOEL me kerngezond. Alleen dat geheugen hé. Het is denk ik de ziekte van Dinges, kom hoe heet hij ook alweer, zijn naam begint met een A. Ik weet het alweer: het is de ziekte van Oldtimer. Of wacht eens, nee het is Alzheimer, ik had dus toch gelijk: zijn naam begint met een O. Jaja, eigenlijk ben ik nog goed bij de pinten, sorry, pinken. (U ziet het: op mijn blog wordt niet geneukt, maar wel geluld )
P.S. Nu even serieus. Dat van die pillen is waar, maar dat andere is natuurlijk bij het haar getrokken, al is mijn geheugen wel degelijk vaak een zeef, zoals bij veel van mijn leeftijdsgenoten. Als ik naar de miserie rond mij kijk, voel ik me zelfs bevoorrecht dat ik voorlopig nog gespaard blijf van ernstige ziekten of ongemakken. Ik mag er niet aan denken dat ik dement zou worden, en daardoor wellicht een zware last zou betekenen voor mijn verwanten.
TOE(kom)MAATJE. Toen ik vorige week las dat een leguaan in de Antwerpse Zoo over twee penissen beschikte, was mijn eerste reactie: Wow!; bovendien bleek een van de twee organen constant in erectie te verkeren (Wow wow!!), maar dat laatste was eigenlijk niet de bedoeling, integendeel: het beest zag er vleselijk, pardon vreselijk, van af. Het betreffende lid werd geamputeerd en na een korte revalidatie huppeldeMozart (zo heette het dier) weer vrolijk rond, blijkbaar opgelucht dat hij nog steeds over één euh Toverfluit beschikte
Na mijn (groot)vaderlijk (en dus niet 100 % betrouwbaar? ) enthousiasme over de artistieke prestaties van onze (klein)kinderen (zie mijn vorige blog) heb ik nog een klein supplementje, geïnspireerd op twee feitjes die zich toevallig daags nadien voordeden.
Zoals vaak gebeurt, schakelden we tijdens een van de vele babbelprogramma op radio KLARA over naar de Nederlandse tegenhanger RADIO 4 KLASSIEK. Daar hoorden we een prachtig stukje kamermuziek van de bekende Zuid-Amerikaanse componist Piazzolla. Zowel de bandoneon (soort accordeon) als de begeleidende strijkers klonken ons zo bekend in de oren dat we spontaan dezelfde reactie hadden: das precies onze zoon. Hoe meer de plaat zijn einde naderde, hoe meer ons vermoeden groeide.
En inderdaad: het bleek een opname te zijn die de bekende bandoneonist Alfredo Marcucci een tijd geleden maakte samen met het strijkerskwartet Piacevole waarin onze zoon de eerste viool speelt. Bij KLARA kennen ze het ensemble al jaren maar dat het ook bij de Nederlandse radio niet onbekend is, doet ons uiteraard extra plezier.
Het toeval wil dat ons (oudste) kleinkind (pianiste en dochter van) diezelfde avond in Beveren een prachtig live-optreden verzorgde samen met een celliste (Schumann, Beethoven, Brahms en .. Piazzolla!!)
TOE(kom)MAATJE Het Zeeuwse dorp Oudelande gaat alle verkeersborden weghalen: over het hele grondgebied gelden dan de gewone verkeersregels. Aldus las ik vanmorgen in mijn krant (GVA). Het is een experiment, waarvan men verwacht dat het een gunstig effect zal hebben op het gedrag van de weggebruikers. Hallo? Ze zijn daar op hun kop gevallen zeker? Dat daar veel te veel borden staan, is best mogelijk (ook bij ons is dat bijna overal het geval) maar helemaal geen borden?, dat gaat een plezante chaos worden. Oudelande denkt aan een proefperiode van een jaar, volgens mij houden ze het geen 2 weken vol. Klap op de vuurpijl: ons Belgisch Instituut voor Verkeersveiligheid vindt het een goed initiatief, maar ja, dat BIVV heeft al vaker bewezen niks te kennen van Verkeersveiligheid (zie b.v. mijn blog van 21.1)
Dat de plaatjes die mijn blog versieren door mijn vrouw gemaakt zijn, kunt u hiernaast lezen; ze is met haar hobby trouwens bijna dagelijks bezig in haar atelier; ons huis en dat van de kinderen hangen bij wijze van spreken vol met haar schilderijen en -tjes. Zelf ben ik (liefhebber-)pianist. Ook onze 4 kinderen + 13 kleinkinderen zijn bijna allemaal via de betreffende teken- of muziekacademies in de kunstwereld beland en/of nog actief, soms (semi-)beroepshalve, meestal gewoon als hobby.
Die artistieke belangstelling van onze (klein)kinderen zal dus wel in hun genen zitten???. Welnu, ik geloof daar geen barst van: mijn (groot)ouders waren absoluut niet muzikaal of anderszins artistiek aangelegd en ook bij Chris zijn geen kunstzinnige voorvaderen te vinden. Kortom, volgens mij was het in eerste instantie puur toeval dat Chris en ik onafhankelijk van elkaar in onze kinderjaren van muziek resp. tekenen hielden; vrij logisch dus, dat onze (klein)kinderen in dat milieu op den duur ook door de microbe gebeten werden.
Een van onze zoons is voltijds beroepsmusicus; die keuze maakte hij toen hij . vier jaar was. Maar dat is een leuk verhaal apart, dat ik misschien nog wel eens in een blogje zal gieten.
Tot besluit iets over de foto boven dit cursiefje. Het zijn twee etsjes, gemaakt door twee van onze kleindochters (een tweeling van 13 jaar), die al een jaar of vijf naar de tekenschool gaan. Het was hun zus (15, doet zelf koorzang en jazz-dansen) die me had gevraagd om die grafiekjes van Sarah en Liesbeth eens op mijn blog te zetten. Wat hierbij dus gebeurd is.
TOE(kom)MAATJE Staatssecretaris voor administratieve vereenvoudiging Van Quickenborne vindt dat bij Financiën te veel ambtenaren werken. Toen ik dat las, vroeg ik me af (je bent kommaneuker of niet) of te veel nu slaat op ambtenaren of op werken, want dat geeft een hemelsbreed verschil in betekenis
Ben ik echt zon kommaneuker, als ik mij erger aan:
- rijdende doodkisten in het verkeer, ik heb het over driedeurs-personenautos. In een van mijn blogs heb ik al eens mijn verontwaardiging uitgeschreeuwd omdat ze nog steeds gemaakt en verkocht worden; helaas werd mijn gelijk onlangs nog maar eens bewezen toen een jonge gast stierf op de achterbank van zon moordtuig omdat ze hem na een botsing niet tijdig via de voordeur uit de wagen kregen.
- allerlei vooroordelen die we dagelijks horen aan de cafétoog of tegenkomen in de lezersbrieven van kranten. Politici zijn zakkenvullers, Hollanders zijn gierig, Belgen zijn dom, Ambtenaren zijn luieriken, Homos zijn viezeriken, automobilisten zijn gangsters, de jeugd van tegenwoordig (vul hier maar wat lelijks in!)en ga zo maar door.
- het onnatuurlijke gejij en gejou(w) waarmee de KLAssieke RAdio KLARA van de VRT haar luisteraars aanspreekt, terwijl diezelfde VRT in haar televisie-programmas haar publiek WEL gewoon met U aanspreekt.
- de levensgrote borden langs de wegen met ellenlange, naar het schijnt grappig bedoelde, onleesbare teksten, waarmee het Belgisch Instituut voor de Verkeersveiligheid (sic) onze wegen letterlijk ONveilig maakt!
- enz. enz.
- en tenslotte erger ik mij aan mensen die zich voortdurend aan van alles en nog wat ergeren.
BESLUIT: misschien ben ik soms toch wel degelijk een echte kommaneuker? Soms?
Spreek mij niet van films, of het moet er al een zijn met een super-eenvoudige structuur zodat ik de draad niet na vijf minuten al kwijt ben. Ik moet van in het begin goed kunnen zien wie de slechten zijn (donker uiterlijk, grijnzende smoelen enz.) en wie de goeden (blond haar, vriendelijk uiterlijk, kortom: sympathiek). Dat komt waarschijnlijk omdat ik zo veel verschillende interesses heb dat mijn gedachten tijdens een film voortdurend afdwalen, wat uiteraard nefast is voor een goed begrip van de film zelf.
Maar vorige week liet ik me dan toch eens verleiden om samen met mijn eega en andere leden van onze Okra-seniorenafdeling een bezoek te brengen aan ons stedelijk bioscoopcomplex en daar voor de speciale reductieprijs van 5,60 p.p. inclusief een kop koffie (was niet te drinken) en een stuk cake (heerlijk!!) naar keuze een van de op dat ogenblik geprogrammeerde films te bekijken. Het zou toch al moeten lukken, zo dacht ik, dat er niet één ons zou aanspreken.
Vooraf las ik enkele recensies en omdat er geen enkele mij warm kon maken, liet ik mijn keus bepalen door die van de meerderheid van onze groep (voornamelijk vrouwen) en kocht twee tickets voor The Holiday, in de hoop dat Chris de prent ook wel zou appreciëren. Niet dus. Na nog geen tien minuten film stootte ze me aan: zeg, willen we naar huis gaan, wát een flauw geval!. Met die beoordeling was ik het helemaal eens en tijdens een romantisch bedoelde scène met dwarrelende sneeuwvlokjes en zoeterige achtergrondmuziek verlieten we de zaal; ik wilde nog overstappen naar de film Happy Feet in een andere zaal maar o wee, die film was geschrapt omdat er geen enkel ticket voor was verkocht
We gaven het op, reden naar huis en spoelden onze frustraties om de verloren tijd en de nutteloos uitgegeven 12,20 (incl. parking) weg bij een kop (lekkere!) koffie. Op dat moment kreeg ik wroeging omdat ik Chris had verzwegen dat de Humo-filmrecensent The Holiday een sentimentele draakhad genoemd. Ik biechtte mijn zonde van nalatigheidop en onderging schuldbewust het verdiende antwoord: Waarom heb je me dat niet laten lezen? Had ik het geweten, dan waren we beter ineens thuisgebleven!! Mijn besluit staat vast: een volgende keer laat ik Chris zelf beslissen.
TOE(kom)MAATJE Je bent vóór of tegen hem, een tussenweg bestaat niet denk ik, ik heb het over schrijver Herman Brusselmans. Ik zal het niet in mijn hoofd halen een boek van hem te lezen, uit vrees dat de overvloedige seks en aanverwanten mij na één hoofdstuk de keel uit zouden hangen; zijn wekelijkse columns in HUMO daarentegen zou ik niet graag missen, ondanks (ook daarin) de (on)nodige grofheden, maar wel wegens de enorm creatieve, humoristische en fantasierijke taal waarin Brusselmans zijn modder verpakt. Uit zijn column van deze week citeer ik min of meer lukraak: Ik verbood haar seks met mij te hebben. Dat beviel haar slechts uitstekend. Ik wou dat ik zo kon schrijven
Wat hebben radio en de bekende Zwitsers raclettekaas met mekaar te maken? Eigenlijk niks, maar het gaat hier over mijn radio en mijn kaas, of beter: de twee toestellen, en die hebben sinds vorige maandag wel degelijk wat met elkaar te maken.
Luister. Mevrouw Kommaneukster (naar gelang van de sociale of familiale kringen ook wel Chris, Christiane of Cricri genoemd) ging mij en zichzelf nog eens gastronomisch verwennen met een raclette-maaltijd. Mijn medewerking bleef (voorlopig) beperkt tot het aansluiten van ons elektrisch raclettetoestel veel verder gaat mijn technisch kunnen trouwens niet
Het veel te korte snoer van het apparaat stelde me voor een dilemma: ofwel klungelen met een verlengsnoer, zorgend dat we daar niet over konden vallen, ofwel het toestel vlak bij een stopcontact nabij de keukentafel installeren. Ik koos voor dit laatste, met als bijkomend voordeel dat we tijdens onze schranspartij onze keukenradio (daar heb je m!) konden bedienen, die op hetzelfde stopcontact was aangesloten.
Racletteren met een lekker glaasje wijn voor mij en een sprankelende Spa Bruis voor Chris (ze houdt niet van wijn ), alles met op de achtergrond een stemmig radio-Klaramuziekje, dat beloofde een gezellige avond te worden! En dat werd het ook. Alleen toen het moment van de afwas was aangebroken en ik het intussen afgekoelde raclettetoestel wegnam, merkte ik tot mijn schrik dat sommige toetsen van de radio zware averij hadden opgelopen, blijkbaar als gevolg van te hete, dus ongewenste intimiteiten, pardon: contacten, tussen de twee toestellen: het kaastoestel had tegen de radio gestaan en twee knoppen doen smelten (klik op de foto!). Ze zaten muurvast met als gevolg dat de radio nu alleen nog vooruit kan zoeken naar een van de tien voorgeprogrammeerde stations; achteruit kan voortaan alleen nog via herhaalde aanslagen op de vooruit-toets. Ik heb dan ook besloten om voortaan niet meer naar radio Klara te luisteren terwijl ik raclettekaas eet, al heb ik een vaag vermoeden dat er ergens een meer logische conclusie moet zijn
TOE(kom)MAATJE De periode van de zogenaamde solden is weer volop bezig. Slenterend in een van onze Vlaamse Shopping Centra kon ik er moeilijk naast kijken. Overal zag ik hoe de seizoensoverschotten tegen opruimingsprijzen werden aangekondigd, meestal zelfs in een stuk of tien verschillende talen (Frans, Engels, Duits, Spaans, Italiaans enz. enz.), maar vreemd genoeg nooit in gewoon Nederlands Moeten we dan echt naar onze Noorderburen om gewone woorden als opruiming, uitverkoop e.d. tegen te komen?
Al jaren ergert Chris (alias mevrouw Kommaneuker) zich aan het feit dat mijn helft van ons lits-jumeaux verschrikkelijk piept bij de minste beweging die ik me veroorloof. Hoe voorzichtig ik me ook draai of keer, in- of uit mijn sponde stap, mijn bedhelft kraakt en piept dat het een lieve lust is. Zelf heb ik er hoegenaamd geen probleem mee en dus (!) was ik nooit vragende partij om het euvel te verhelpen (die egoïstische mannen toch, nietwaar?), maar mijn schat werd door het gepiep op de meest willekeurige momenten uit haar slaap gehouden.
Totdat zij het enkele dagen geleden zo kotsbeu werd dat ze eiste dat we er eindelijk iets aan zouden doen. Eerste poging tot oplossing: we verwisselden van slaaphelft, want misschien pasten ik en dat piepend bed gewoon niet bij elkaar. Het resultaat was weinig bemoedigend: hetzelfde bed bleef piepen; mijn enige troost was, dat het dus niet lag aan mijn bedgedrag
Volgende poging: de lattenbodems verwisselen, want misschien gaf dat soelaas. Het betekende wel een nogal zware en ingewikkelde verhuis, gelet op de afmetingen en het gewicht van de spullen en de beperkte bewegingsruimte in onze slaapkamer. Maar goed, na veel tillen, zakken, bloed zweet en tranen was de klus geklaard. We doken erin en wachtten gespannen af, en warempel: gedaan met piepen!! Tijdelijk toch, om precies te zijn: ongeveer vijf minuten Toen begon het opnieuw. Verd , dedj nonde milj Alle moeite voor noppes.
Dan maar mee leren leven, zou u denken. Ah neen hé, ge kent mijn vrouw nog niet zeker. s Anderendaags na de ochtendkoffie verdween ze zonder een woord te zeggen naar de slaapkamer, om amper vijf minuten later triomfantelijk terug te keren met een verslag over een definitief geslaagde vondst, ingegeven door een of andere Heilige Geest. Ze had bedacht dat het piepen misschien te wijten was aan het bedmeubel zelf. In de buurt van waar het gepiep vandaan leek te komen, had ze gezien dat twee onderdelen van het meubel zeer dicht tegen elkaar konden schuren. Ze wurmde een kaartje dubbelgevouwen tussen de twee stukken in (foto) en testte de reparatie uit met allerlei spectaculaire bewegingen (voor zover haar leeftijd die toeliet ): het piepen was (en bleef) gedaan!
Ik bleef sceptisch: ik vond immers dat de echte vuurproef nog moest komen, nl. een volledige normale nacht. En ja hoor, die verliep geheel pieploos! Of: hoe Kommaneukster een jarenlang aanslepend en onverklaarbaar gepiep in enkele seconden uit de wereld hielp met een simpel kartonnetje!
Met een knipoog naar de bekende surrealist René Magritte en zijn beroemde schilderij van een pijp die geen pijp was, zou ik dit pakkend verhaal willen besluiten met:Ceci nest pas une piep
TOE(kom)MAATJE. Uitspraak van topturner Paul Hamm tijdens een interview: Ik ben mijn ouders veel verschuldigd, vooral mijn moeder en mijn vader (GVA)
Honderden vakantiegangers zaten dagenlang vast omdat een van de motoren van hun vliegtuig volgens de touroperator zwaar beschadigd was door een konijn. Een van de grootste angsten van piloten is een ontmoeting met een of meer vogels die in de motor vliegen, maar een konijn??!! Zon beest kan misschien met moeite amper 10 cm hoog springen, maar vliegen? Mijn eerste reactie was dus: hoe komt die touroperator erbij om de mensen zulke nonsens wijs te maken?!!
Totdat ik de juiste toedracht vernam: de draaiende motoren van een vliegtuig hebben zon enorme zuigkracht dat losse voorwerpen (en dus ook dieren) op de landingsbaan gemakkelijk in de motoren gezogen kunnen worden. Dat er in dit geval wel degelijk fouten zijn gemaakt is duidelijk, maar dat van het konijn schijnt dus wel degelijk waar te zijn. Kortom: met dat konijn had ik dus beter niet gelachen
TOE(kom)MAATJE. Ik herinner mij de tijd in onze jeugd dat we regelmatig te biechten moesten gaan maar meestal geen originelere zonden wisten te bedenken dan ik heb van de suiker gesnoept of ik heb mijn zussen gepest. Mijn oudste zus kwam eens enthousiast thuis met de mededeling dat ze iets beters had gevonden: ik ben tekort gekomen in mijn plichten van staat. Ze voegde er aan toe: Ik heb geen flauw idee wat het betekent maar ik heb het ergens gevonden en vind het zon mooie zonde!!
Voor de VOLGENDE KOMMAheb ik ter afwisseling weer iets luchtigers in petto; het krijgt als er niks belangrijkers tussenkomt als titel: Help, mijn bed piept!!
EERST DIT : Wie mij wil e-mailen, kan dit doen via een klik op de knop « E-mail mij » (rechterkolom bovenaan)
En nu het traditionele Nieuwjaarsconcert dat u op 1 januari hebt kunnen volgen op radio of TV (of in de zaal in Wenen, maar daar zal u wel niet geweest zijn ). Ik heb ook dit jaar weer genoten (en hoop van u hetzelfde) van de zoetgevooisde klanken door de Wiener Philharmoniker. Hoewel mijn persoonlijke voorkeur eerder uitgaat naar wat « zwaardere » klassieke muziek, vind ik het toch ook wel eens leuk om heerlijk onderuitgezakt in een zetel de gezellige muziek van de familie Strauss en c.s. in mij te laten binnenstromen. Móet (ook) kunnen!
Prachtige zaal, schitterende beelden, een enthousiaste dirigent Zubin Meta en een zalig programma met talrijke humorvolle momenten (wie er nog aan mocht twijfelen, weet nu dat humor in de klassieke muziek wel degelijk bestaat!). En last but not least een fantastisch orkest van wereldniveau.
Toch een klein minpuntje in de marge: de Wiener Philharmoniker heeft blijkbaar nog altijd iets tegen vrouwen in het orkest, want het is niet omdat ze op zon 140 muzikanten ocharme 2 excuus-Truusen laten meespelen dat ze mij overtuigen dat ze niet meer aan seksistische discriminatie doen .Of moet je een kommaneuker zijn om daar over te vallen ?
TOE(kom)MAATJE Einstein kreeg geen Nobelprijs voor zijn relativiteitstheorie omdat het Nobelprijscomité die te theoretisch vond (uit: Lexicon van nutteloze feiten, uitg. Contact)
Begin deze maand werd mijn oud e-mailadres vervangen door een nieuw. Deze kluns vergat echter (hoe bestaat het!) om die wijziging op te nemen in de Instellingen van zijn blog. Stom stom stom natuurlijk, een ongelofelijke blunder die ik helaas aan niemand anders kan verwijten Nog stommer natuurlijk dat het tot vandaag geduurd heeft voordat ik mijn fout ontdekte. Ik had me al afgevraagd waarom ik via mijn blog plotseling geen e-mailreacties meer ontving. Ik verontschuldig me dan ook bij iedereen die mij deze maand via mijn blog heeft willen mailen en ik smeek die lieve bezoekers dan ook op mijn blote knieën (amai das koud) om mij hun bericht(en) nogmaals te zenden (klik naar keuze op kommaneuker onderaan dit bericht of op e-mail mij in de rechterkolom). ZORRY ZORRY ZORRY
Op de drempel van het nieuwe jaar wil u allen straks een plezierige oudejaarsavond toewensen, alsmede een voorspoedig en vooral gelukkig jaar 2007. En dat al uw goede voornemens gerealiseerd mogen worden; ik kreeg van iemand alvast een heel interessante suggestie: stel niet uit tot morgen wat ge vandaag door een ander kunt laten doen.
Ik denk dat er geen dag voorbijgaat of ik ontmoet lieve maar onbekende mensen, die mij met een klein gebaar een straaltje geluk bezorgen. Geluk is misschien een groot woord, en vermoedelijk beseffen die mensen het niet eens omdat het allemaal zo spontaan gebeurt, maar toch: t zijn de kleine dingen die het doen (titel van een liedje uit mijn jeugd).
Ik geef een paar voorbeelden: iemand houdt de klapdeur van het warenhuis voor me open; de caissière zegt vriendelijk dank u en wenst me een fijn weekend; een chauffeur die strikt genomen voorrang heeft maar ziet dat ik sta te wachten om in zijn file in te voegen, beduidt me dat ik mag ritsen (zijn opgeheven hand komt heel wat vriendelijker over dan een opgestoken middelvinger ); een dame met een overvol winkelwagentje aan de kassa ziet dat ik achter haar sta aan te schuiven met ocharme één artikel in mijn handen en geeft me spontaan voorrang (zo win ik tijd en voor haar maakt het geen verschil).
Zulke kleine gestes zijn aanstekelijk en een aansporing om in omgekeerde situaties precies hetzelfde te doen: het is immers een makkelijke en goedkope manier om van (vaak onbekende) medemensen een dankbare blik of handgebaar terug te krijgen. En natuurlijk overkomt het me wel eens dat iemand niet of onverschillig reageert, maar dan denk ik: och, een volgende keer misschien; in elk geval zal ik mijn toekomstig gedrag er niet door laten beïnvloeden: daarvoor beleef ik er teveel gelukkige momenten door.
TOE(kom)MAATJE. Copuleerapparaat? Het is af te raden condooms nabij een kopieerapparaat te bewaren. Dat produceert ozon, waardoor rubber sneller degradeert. (Lexicon van nutteloze feiten, uitg.Contact)
Het(on)juiste Woord Er zijn weinig onderwerpen die mij zo vaccineren als TAAL. Het is immers een idem waarmee je in allerlei situaties geconformeerd wordt. Of het nu gaat om een astronomisch feestmaal met antisjokken en bantoeharten, het snoeien van de coryfeeën in de tuin of erotische reizen naar vreemde incontinenten om op extrapolatie te gaan naar onbekende copulaties, altijd ontdek ik wel een nieuwe uitdraging om mijn taalkennis te verrijken.
De mogelijkheden zijn eigenlijk legio. Op elk gebit zijn er wel zaken die me kunnen transpireren. Magerzucht b.v. heet met een geleerder woord anerectia nervosa. En een dodenhuisje noem ik een moratorium. In een stoomstrijkijzer zit gedemoraliseerd water.
Zo kan ik nog uren doorgaan. Op de vernissage van een van haar schilderijen-posities kreeg mijn vrouw ooit een daverend applaus, een staande ovulatie zeg maar. Voor sommige inheemse volken zijn maniakwortels de voornaamste voedselbron. En vorige week (22 december) was het Wereld-Organismedag , hopelijk hebt u ervan kunnen genieten, al dan niet lybisch, homofoon, polyfiel, bisax of intiem verband; wat mij betreft: ik ga er in mijn analen zeker geen protest-verbaal van opmaken.
Na al de voorgaande nonsens wil ik besluiten met de legendarische uitroep waarmee wijlen Toon Hermans aan het slot van een van zijn kolderpraatjes een president schepte: WAT EEN FLAUWE KUL!!
Met vriendelijke groenten en beste wensen voor de komende veestdagen, uw aller Psychopâte: Feuillettée
TOE(kom)MAATJE toch nog even een paar losse grepen met vertaling - uit een taal (en waffere!), de WERELDtaal Aantwaarps van gotterligge: jaerbeezezjelaai (aardbeienjam) - Twalsiree (waterdicht linnen, toile cirée) - Ee-t-em dà gezee? - Wà weete-k-ik dornà van?
In de VOLGENDE KOMMA probeer ik weer min of meer normaal te doen; ik denk aan een column over kleine attenties
Spellingfanaten hebben zich weer kunnen uitleven en zelfs de jeugd heeft vorige week haar beste beentje mogen voorzetten bij het schrijven van moeilijke woorden. Dat Jeugddictee had ten minste nog het voordeel dat het in tegenstelling tot het Volwassenendictee van gisteravond uit min of meer gewone woorden bestond, al denk ik niet dat mijn kleinkinderen alle dagen woorden als cycloopoog gebruiken. De (Vlaamse) winnares van de Jeugdversie maakte maar één fout: ze vergat de h in cantharellen, Foei! (grapje, ik zou het ook niet geweten hebben).
En gisteravond was het dan de beurt aan de grote mensen. Tot twee jaar terug deed ik elk jaar mee en mijn resultaat was niet eens zo slecht: ik had meestal enkele fouten minder dan het gemiddelde van de deelnemers in Den Haag. Toch heb ik het steeds een zwaar overschatte poppenkast gevonden, die niks te maken heeft met taal, maar vooral met het kunnen schrijven van nutteloze woorden uit het Groene Boekje.
Dit jaar deed ik dus voor de tweede keer niet meer mee zodat ik mijn tijd aan leukere dingen kon besteden. Maar ik kon mijn nieuwsgierigheid dan toch weer niet bedwingen en zocht vanmorgen op Internet de tekst van gisteren. Mijn conclusie: ik zou dit jaar beslist slecht gescoord hebben, maar lig er beslist niet van wakker. Of ben ik nu een taalbarbaar omdat ik het woord caipirinha niet ken, laat staan dat ik het correct zou kunnen schrijven? Of omdat ik geen dobermannpincher heb die met zijn continu geblaf mijn beatjuggelen versjteert?Geloof het of niet, maar dat stond allemaal in het Dictee van gisteravond. Ik blijf me afvragen wat dat alles in vredesnaam te maken heeft met TAALkennis?!
Sorry mensen, dat ik me weer niet kan inhouden, maar ik vind TAAL nu eenmaal een veel te belangrijk item om het te reduceren tot de spelling van nutteloze woorden. À propos, ben ik nu echt een muggenziftende kommaneuker, of juist NIET?
TOE(kom)MAATJE. Over taal gesproken: liefde voor een taal sluit niet uit dat je er ook eens mee mag lachen. Onlangs publiceerde GVA een lijstje van (onbedoeld) grappige uitspraken van sportverslaggevers. Zo b.v. de volgende van een tenniscommentator: Een van de redenen waarom Andy zo goed speelt is dat zijn vrouw voor elke wedstrijd zijn ballen neemt en ze kust Oh nee, wat heb ik nù gezegd!?!
De vorige keer had ik min of meer aangekondigd dat ik vandaag een bloedernstige column of een ludiek woordspelletje zou plegen, maar de heilige geest liet me in de steek: geen inspiratie dus. Ik beperk me dan maar tot een onnozel stukje dagboek van afgelopen week.
Mijn dierbare echtgenote kan niet autorijden en trekt dan ook voor haar wekelijkse marktinkopen per fiets naar de markt, om een uur later als een kerstboom beladen thuis te komen: haar rugzak, haar fietstassen, het bagagemandje boven het stuur en de bagagedrager puilen uit met van alles en nog wat. Hoewel ze daar geen probleem van maakt, bood ik haar toch aan om eens samen (met de wagen) die boodschappen te doen. Nu moet ik er eerlijkheidshalve en met beschaamde kaken aan toevoegen dat het van mijnentwege geen overtuigde daad van plotseling opwellende echtelijke toewijding was, maar veel eerder een alibi om even achter het stuur te kunnen zitten van mijn gloednieuwe wagen.
Bon, ik rij met mijn nieuwe aanwinst de ondergrondse parking in. Om de slagbomen bij het binnenrijden te bedienen, moet ik, om een kaart uit de automaat te kunnen trekken, mijn raampje opendraaien maar ik vind geen bedieningshendel (zoals in mijn vorige wagen). Het duurt een tijdje voordat ik begrijp dat de ruiten elektrisch bediend worden via een viertal knopjes naast me in de deur. Intussen ben ik al behoorlijk zenuwachtig, want achter mij staat een volgende wagen al een tijdje te wachten. Op goed geluk duw ik op een van die toetsjes en warempel: het raam schuift omlaag en ik pak mijn kaart.
Ik vind onmiddellijk een plaats, mijn vrouw stapt uit en vraagt waarom IK niet uitstap. Welnu, intussen is een nieuw probleem opgedoken: op welke knop ik ook druk, mijn venster blijft open, nog erger: alle ramen staan nu open! Het lukt me niet om ze te sluiten, mijn vrouw vraagt opnieuw waarom dat zo moeilijk is en ik word steeds zenuwachtiger. Ik stuur haar alvast naar boven zodat ik zelf rustig (?!!) de handleiding kan raadplegen in de hoop daar de oplossing voor mijn probleem te vinden. Niet dus: wat daarin staat heb ik intussen immers zelf ook al ontdekt: de bedieningsknopjes voor de ramen zitten in de linkervoordeur.
Een lichte paniek overvalt me: ik kan de wagen moeilijk achterlaten met vier wagenwijd geopende ruiten en bovendien loopt mijn schat daarboven moederziel alleen te wachten tot ik haar kom helpen dragen. Maar het geheim MOET toch in diezelfde knopjes zitten, ik pruts nog wat en plotseling ontdek ik, bewust of onbewust, dat ik aan die knopjes moet trekken om ze weer te sluiten. Oef
TOE(kon)MAATJE. Iemand vroeg mij wat ik, als rechtgeaard Vlaming, vond van de beruchte nep-uitzending van de RTBF waarin beroepsjournalisten zich lieten misbruiken om de vooroordelen van heel wat Franstaligen over de Vlamingen nog eens lekker aan te wakkeren. Ik heb daar maar twee woorden voor: walgelijk en dom.
Eerst en vooral: dat lange woord (geentouwaanvastknoopbaarheidscoefficient), kennelijk bedoeld als taalgrap, komt niet van mij (was dat maar waar, ik ben jaloers op zon vondst), ik trof het aan in Taalpost en voelde wel dat ik het eens zou kunnen gebruiken, want er zijn tal van dingen waar ik inderdaad geen touw aan vast kan knopen, anders gezegd: het zijn zaken met een (voor mij!) zeer hoge (ik zal maar afkorten) gtavkbhcfcnt.
Neem nou de volgende informatie (?) over een computer die onlangs werd voorgesteld door een bekende warenhuisketen (die zich doorgaans vooral richt tot een niet-specialistisch publiek!): Multimedia home entertainment design center ( ) processor 620 2,8 GHz met 64-bits ondersteuning 800 MHz FSB, 2 MB L2-cache ( ) 1024 Mb DDR2 SDRAM één module, één opslaglocatie vrij 160 Gb harde schijf 7200 tpm, seriële ATA-interface S3 Graphics Unichrome PRO IGP ( ) uitbreidbaar via 8x AGP-kaartsleuf 8-in-1 USB 2.0-kaartlezer voor het lezen en beschrijven van alle gangbare Flash-kaarten enz. enz. enz. Ik bespaar u de rest. Het zal wel aan mij liggen maar ik kan er in elk geval geen touw aan vastknopen, dus voor mij is de gtavkbhcfcnt alvast extreem hoog.
TOE(kom)MAATJE. -VRT gaat drastisch bezuinigen op haar radioprogrammas. Ook KLARA ontkomt er niet aan (moet 27% inleveren volgens mijn krant). Als min of meer trouwe luisteraar van onze Klassieke Muziek-zender betreur ik dat. Maar misschien heeft dit nadeel ook zijn voordeel en wordt er voortaan wat minder geluld over tentoonstellingen e.d. en draaien ze wat meer .. muziek (naar het voorbeeld van Nederland-4 Klassiek b.v.).
Voor mijn VOLGENDE KOMMA (volgend weekend?) aarzel ik nog tussen een bloedernstige column of een ludiek woordspelletje.
Ruim een week geleden verscheen mijn vorige komma. Daarna vielen allerlei gebeurtenissen ongelukkig samen waardoor er geen tijd overbleef om voor een min of meer fatsoenlijke column te zorgen. Ik moe(s)t me afwisselend verdiepen in de handleiding van mijn nieuwe wagen en die van mijn nieuwe computer, en voor beide is dat tegenwoordig een hele boterham met al die snufjes.
En als je dan na een paar zwetend te hebben gezwoegd op een ingewikkeld stuk tekst, kom je tot de conclusie dat het gaat over een detail dat je waarschijnlijk nooit ofte nimmer zal gebruiken. Voor de installatie van mijn computer kon ik gelukkig een beroep doen op mijn zoon (nogmaals dank, Peter!) maar het toepassen zal ik toch zelf moeten leren en dat is nog niet zo vanzelfsprekend voor een onhandige computerkluns als ik. De stommiteiten die ik op die enkele dagen al gedaan heb (en die Peter dan weer moest corrigeren) zijn niet te tellen. Bovendien zorgde een verandering van mijn e-mailadres voor nog wat extra leut.
En tot overmaat van ramp mocht ik deze week mijn nieuwe auto afhalen (nou ja, ramp is niet helemaal het goeie woord natuurlijk) en dus: ook weer een (dikke) handleiding doorworstelen. Kortom: er bleef geen tijd meer over om ook nog eens iets te schrijven voor mijn blog. Vandaag dus: geen blog
TOEMAATJE. Wat iedere attente weggebruiker al lang had kunnen voorspellen, is nu ook door de verantwoordelijke deskundigen (?) toegegeven: veel ROTONDES zijn gevaarlijk voor fietsers.
De vorige komma over dit onderwerp heeft enkele leuke reacties opgeleverd, waarvoor dank. Ik kan er nog een klein anekdotetje aan toevoegen: mijn moeder ging er altijd trots op dat ze in de tientallen jaren als chauffeuse nooit in fout was geweest voor een ongeval en dat ze van de eerste keer geslaagd was voor haar rij-examen (in Nederland, waar dit al veel vroeger verplicht was dan hier), in tegenstelling tot mijn vader, die er twee keer over had gedaan (waarmee ze hem graag plaagde!).
Overigens gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat wij (haar kinderen) de laatste jaren niet zo heel gerust meer waren in haar rijvaardigheid; we zeiden altijd (met enige overdrijving, toegegeven) dat ze nooit harder dan 70/u reed, maar ook nooit trager!! Vooral op kruispunten in de stad leek dat dus niet altijd even veilig. Maar misschien berustte onze ongerustheid eerder op vooroordelen want we reden zelden of nooit met haar mee.
Haar bonbon-rose toetoet bleek, evenals zijzelf, onverslijtbaar en jaar-in-jaar-uit raakte het vehikel (hiermee bedoel ik uiteraard de auto) zonder problemen door de technische controle, tot haar grote voldoening, al wist ze dat WIJ eigenlijk een beetje hoopten dat het ding eindelijk zou afgekeurd worden en dat ons mama zich te oud zou vinden om nog aan een nieuwe wagen te denken. In familiekring vroegen we ons al lachend af of we de ‘mannen van de schouwing’ niet zouden omkopen om de wagen eindelijk …. af te keuren.
Enkele weken voor mama’s overlijden (85) gebeurde dan toch wat vroeg of laat moest gebeuren: de wagen werd afgekeurd, en ons moeder begreep wel dat daar echt niemand voor was omgekocht! En aan iedereen die het horen wilde (ze had veel sociale contacten) zei ze, met gevoel voor humor: “Mijn AUTO is afgekeurd, IK niet hé!”
TOE(kom)MAATJE. “Als je goed Engels wil spreken / moet je talkpoeder eten…” (uit: ‘Zin in Onzin’, Peter Boshoef)
1) Het ‘verloren’ autootje van oma. Tot enkele weken voor haar plotse dood reed mijn moeder (85) nog per auto. Om het ding steeds gemakkelijk terug te kunnen vinden tussen een grote wirwar van wagens (op een grote parking b.v.) had ze gekozen voor een exclusieve, oogverblindende kleur: een soort bonbon-rose. Meestal werkte dat goed, tot op een dag dat ze al een kwartier tevergeefs naar haar snoepje-op-wielen had lopen zoeken en ten einde raad haar kleinzoon belde met de alarmerende mededeling ‘Marc, ik ben mijn auto kwijt!!’ Kom me helpen!, ik sta daar en daar’ Een kwartiertje later stond kleinzoonlief op de afgesproken plaats, keek eens goed rond en zei: ‘maar oma toch, ik zie hem van hier staan!!. Wat bleek? Oma keek slechts in één richting de straat in, zodanig overtuigd dat dàt de goede kant was, maar die goede kant was de verkeerde kant, de ‘verkeerde’ kant bleek dan de goede kant te zijn; kortom, de goede kant was goed, de verkeerde was verkeerd. Of omgekeerd. U kan niet meer volgen?, geeft niet, lamaarzitte, tisniebelangrijk.
2) Het Volkswagen-drama in Vorst laat me niet onberoerd. Ik ben zelf geen slachtoffer en voel me ook niet bevoegd of competent om me uit te spreken over wie evt. “schuld” heeft voor het drama, maar ik maakte me de volgende bedenking. Voor de duizenden getroffen werknemers en hun gezinnen is deze crisis uiteraard een traumatische ervaring. Hetzelfde geldt voor heel wat werknemers uit toeleveringsbedrijven, maar hun aantal is al iets kleiner en (DUS?) krijgen ze al iets minder publieke aandacht …). Wie het met nog minder aandacht moet doen, is de individuele huisvader die bij bedrijf(je) X op straat komt te staan, toch maakt hij eigenlijk hetzelfde mee, met dit verschil dat hij en zijn gezin hun leed helemaal alleen moeten verwerken, zonder publieke belangstelling, troost en hulp “à la V.W.Vorst”. Ik begrijp wel dat het in de praktijk nu eenmaal moeilijk anders kan, maar ergens voel ik die selectieve aandacht volgens het aantal getroffenen, toch als iets discriminerends …
3) De oproep “Meer blauw op straat a.u.b.!”, veronderstelt dat er toch al een ‘minimum’ aan blauw te zien is; welnu, in mijn stad, waar ik nu 37 jaar woon, zie ik zelden of nooit politie op straat. Zelfs mijn ‘wijkagent’ heb ik nog nooit gezien!! En dan maar euforisch doen over “het vertrouwde beeld van de agent in uw wijk”…--Soms doe ik ’s avonds wel eens een telling van het aantal fietsers zonder licht: meer dan de helft a.u.b.!!! -- Zou er soms verband bestaan tussen “geen blauw op straat” en “fietsen zonder licht”?….
TOE(kom)MAATJE. Hoe noemen ze in Zuid-Afrika een kameleon? Antwoord: een “Verkleurmannetji” (bron: elektronische Taalpost)
Voor de VOLGENDE KOMMA heb ik nog niks en bid tot de Heilige Geest om inspiratie…..
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
