WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
12-07-2009
Han-Chinezen
Enkele weken geleden doken er in de media plotseling berichten op over een conflict tussen Oeigoeren en Han-Chinezen. Ik vroeg me direct af wat het verschil is tussen Han-Chinezen en gewone Chinezen, maar blijkbaar werd verondersteld dat iedereen dat wel wist, een veronderstelling die mij persoonlijk mateloos irriteert (een beetje zoals onze cultuurzender Klara, die ervan uitgaat dat haar luisteraars allemaal Frans, Duits en Engels verstaan). Ik weet dat het sommige mensen geen barst interesseert, maar kommaneukers zijn nu eenmaal koppigaards, die meer dan normale mensen graag weten waar het over gaat. Enfin, ten einde raad heb ik dan maar eens gezocht op Google, en wat vind ik daar? Bijna alle Chinezen (92%) zijn Han-Chinezen!! Ja, dan breekt mijn klomp. Waarom doen de media dan zo quasi-geleerd en spreken ze niet gewoon van Chinezen??? Bovendien rijst bij mij automatisch de vraag: hoe heet dan die kleine minderheid die geen Han-Chinezen zijn?
TOE(kom)MAATJE. Lotte stak de baan over om haar bal te pa . (een van de vele waarschuwingsborden langs de snelwegen, geplaatst door het Belgisch Instituut voor VerkeersVeiligheid). Wanneer stopt het BIVV eens met die gevaarlijke, aandacht afleidende boodschappen? Ik heb een betere: Marcel las iets over ene Lotte en knalde tegen een vrachtw ..
In GVA van 24.6 zei de VTM-weerman dat bij ons rond deze (zomer)periode de afstand tussen aarde en zon het kleinst is, waardoor de intensiteit van de UV-stralen het sterkst is. Ik vond het nogal straf dat een deskundige zon blunder beging en via een lezersbrief(GVA 26.6) wees ik hem erop dat de wisselende sterkte (zomer/winter) van de UV-stralen niets te maken heeft met de afstand aarde-zon (die trouwens in alle seizoenen gelijk blijft:300.000 km), maar door de hoek waarmee die stralen de aarde bereiken. Die hoek is bij ons het grootst op 21 juni (op het Zuidelijk halfrond het kleinst, in Australië begint nu dus de winter). Nog even doorbijten lieve bezoeker, het wordt nog leuker. Volgende scène. Op 27.6 krijg ik een telefoontje van een andere GVA-lezer, die me wijst op een foutje in mijn brief, nl. waar ik de afstand aarde-zon stel op 300.000 km. Ik schrik me een bult, heb ik dat werkelijk geschreven?; ja, ik heb dat geschreven, blijkbaar in een vlaag van zinsverbijstering, want ik weet al eeuwen dat die afstand geen 300.000 km maar 150 miljoen km bedraagt. Ik schrijf als de wiedeweerga een nieuwe lezersbrief waarin ik ootmoedig mijn eigen blunder toegeef, ook al heeft die eigenlijk niks te maken met de grond van de zaak.Maar goed, eerst iemand een blunder verwijten en er dan zelf een maken, dat kan natuurlijk niet. 3de bedrijf. In de Gazet van die 27.6 verbetert een andere lezer mijn fout en maakt er 150 miljard km van (dus al even verkeerd als mijn 300.000!). Slotscène: op 29.6 verschijnen twee excuusbrieven over de zaak: zowel de mijne als een van die andere lezer met eindelijk het goeie cijfer: geen 300.000, geen 150 miljard, maar 150 miljoen kilometer .Oef!. En dan te bedenken dat ik al die heisa had kunnen voorkomen door in mijn oorspronkelijke brief gewoon geen cijfer te vermelden.Kunt u nog volgen? Zo ja, proficiat!. Nabeschouwing: Zoals Johan Cruyff al zei: elk nadeel hep se voordeel; nu heb ik tenminste weer eens iets om mijn blog op te tutten.
TOE(kom)MAATJE. De Wilrijkenaar die een maand geleden een hele scholengemeenschap in paniek bracht met verhalen over aanvallen op zijn persoon, blijkt alles verzonnen te hebben. Ik val uit de lucht dat men daar nu pas achter komt: wie mijn blog van 6 juni (her)leest, zal zien dat ik toen al ernstige twijfels koesterde over s mans oprechtheid. Maar kom, weer een heerlijke kluif voor de media.
Ik ben er samen met computeroma een weekje tussenuit geweest, vandaar. Bijna alle dagen heerlijk gewandeld in onze mooie Ardennen, noem het maar een Ardennenoffensief. En dat laatste mag u bijna letterlijk nemen, want sommige bospaden waren die naam amper waard: de laatste tijd worden her en der hele bossen gerooid en daar komen uiteraard nogal wat tractoren aan te pas. Hun metershoge wielen laten op de paden soms over hun hele breedte diepe, moddervette sporen na. En als wandelaar-met-masochistische-trekjes beschouw je dat natuurlijk als een onderdeel van het wandelplezier maar toch probeer je je schoenen zo lang mogelijk moddervrij te houden. Overigens zijn het niet steeds de tractorsporen die van een wandeling een uitdaging maken, soms is het puur natuur wanneer een sterk stromende beek met een hoge waterstand je wandelpad kruist en je alleen via een gladde boomstam de andere kant kunt bereiken. Glij je uit, dan is dat niet dodelijk maar je kan je lelijk bezeren, om van eventuele schade aan je materiaal (kleding, rugzak, camera ) nog maar te zwijgen. Maar we hebben het allemaal weer overleefd À propos: dat vele kappen van bomen komteen natuurminnende wandelaar in het begin pijnlijk over, maar het gaat dan meestal om boomsoorten die pakweg 50 à 60 jaar geleden speciaal geplant zijn om later (nu dus) hout te leveren, en die ook geen langere levensduur hebben dus anders toch kapot zouden gaan. Bovendien, en dat is belangrijk, elke houtkap wordt gevolgd door nieuwe aanplantingen, en zo is de cirkel rond.
TOE(kom)MAATJE. Voor de volgende komma heb ik al een paar korte items in petto, waarin ik mijn gedacht loslaat op actuele zaken rond politiek en verkeersveiligheid (als er niks tussen komt, zei de straatmadelief)
Onze papieren gezamenlijke belastingaangifte stak ik al jaren in de brievenbus van het plaatselijk taxatiekantoor in mijn buurt: makkelijk, snel en betrouwbaar. Dat mag niet meer: nu moet het papier ofwel op kosten (en risico) van de indiener gefrankeerd opgestuurd worden, ofwel vervangen door een elektronische aangifte via Tax-on-web. Die laatste methode is door de overheid uitgebreid aangemoedigd en de zgn. voordelen zwaar in de verf gezet. Ik heb me dan ook laten verleiden tot die moderne procedure maar het ging niet zonder moeite. Om te beginnen kreeg mijn mede-indiener computeroma wel drie verschillende reeksen codes, waarvan er twee telkens tot een foutmelding leidden. Toe ik na uren gepuzzel, geklik en herbeginnen de wanhoop nabij was en op het punt stond, het hele Tax-on-web-gedoe naar de kl**** te wensen en dan toch maar de papieren aangifte naar de brievenbus te brengen, deed ik nog een allerlaatste stuiptrekking en warempel: dat bleek een goede gok want vrijwel onmiddellijk kreeg ik online de aanvaarding van mijn (onze!) aangifte, plus een gedetailleerde berekening van het bedrag dat de fiscus ons zal terugbetalen. (Van één kant leuk, maar anderzijds betekent dat wel dat we de Staat een tijd renteloze leningen hebben gegeven )
TOE(kom)MAATJE: Als "stamvader" van een flink aantal al dan niet professionele muziekliefhebbende kinderen en kleinkinderen en uiteraard zelf ook enthousiast melomaan, werd ik vanmorgen getroffen door de volgende uitspraak van acteur Herbert Flack: STILTE IS OOK MUZIEK. Het zou mijn lijfspreuk kunnen zijn: hoe veel ik ook van muziek hou, ook af en toe GEEN muziek kan zalig zijn!
Ben vandaag uiteraard gaan stemmen. Uit overtuiging zelfs, niet zozeer omdat ik een duidelijke voorkeur zou hebbenvoor een partij of politicus (m/v), maar omdat ik stemmen als zodanig een morele plicht vind tegenover vroegere generaties, die immers hebben moeten vechten om stemRECHT te veroveren! Ik ben overigens razend benieuwd naar de uitslag en hoop maar dat ons land bestuurbaar blijft (wordt? ), maar ik zal geen uren voor mijn tv zitten koekeloeren naar allerlei kakelende commentatoren en politici. Morgen zal ik in mijn krant zelf wel uitmaken wat ik belangrijk vind om te weten hoe (on)gelukkig ik me moet voelen als burger van dit land.
TOE(kom)MAATJE. Pornoster Sasha wil serieus genomen worden.Misschien ligt het aan mijn slecht karakter, maar als ik zon zin lees (onlangs letterlijk in De Standaard), zie ik direct een grappig betekenisverschil naargelang de nadruk ligt op serieus of op genomen
Na mijn gekwetter op 1.6 probeer ik weer met beide voeten (nou ja, misschien maar één) op de grond te komen. Nu ik eindelijk meen te weten wat Twitteren eigenlijk is, denk ik dat ik toch maar weer de (min of meer) serieuze toer op ga. Die ligt me toch beter, tot spijt van wie het benijdt Daar gaat-ie: 1) Een school in Haacht was onlangs nog eens een week lang (!) het toneel van kamperende ouders die zeker op tijd wilden zijn om hun kroost in te schrijven. Achteraf bleek dat dat kamperen helemaal niet nodig was geweest... Ik vind dat tegelijk grappig en triest 2) Na een zware handtasoverval stond half België, aangemoedigd door de media, verontwaardigd op zijn kop toen de daders dadelijk na hun aanhouding weer werden vrijgelaten (omdat zij niets met de zaak te maken bleken te hebben, maar dat werd er pas later tussen de regels bijverteld). 3) Een treinconducteur verloor beide benen, nadat hij samen met een onvoorzichtige reiziger onder de wielen terecht was gekomen. Verschrikkelijk natuurlijk, en ook alle begrip voor de emoties bij zijn collegas, maar dat die twee dagen lang met wilde spoorstakingen talloze onschuldige reizigers gijzelden, kan er bij mij niet in. Ook het feit dat men dit (eenmalig!) drama onmiddellijk aangreep om hals-over-kop bestaande veiligheidsmaatregelen (die al vele jaren hun nut bewezen hebben) te willen herzien, begrijp ik evenmin. 4) Franse Airbus-toestel verongelukt. Vreselijk drama met meer dan 200 slachtoffers. Maar voor de media weer een heerlijke krokodillentranenkluif. Hele bladzijden in de kranten, lange items in het TV-nieuws, allerlei gissingen en beschouwingen. En dan te weten dat er eigenlijk nog steeds bijna niks geweten is Maar ja, ook geen nieuws is money en dus 5) Allerlei (soms debiele) amusements(?)programmas, passeren regelmatig op het scherm en worden uitgebreid besproken in de kranten. Over de prestigieuze jaarlijkse Koningin Elizabethwedstrijd, die vele landen in de wereld ons benijden, amper aandacht, maar ja dat is cultuur en dus geen money. 6) Ik had net een laatste item klaar over het vreemde verhaal van een Wilrijkse vader die verklaarde dat hij al voor de zesde keer op straat aangevallen was (telkens zonder ook maar het minste spoor van een dader ). Maar Gazet van Apen van vandaag 5.6 was mij voor: er blijken inderdaad steeds meer twijfels te rijzen over de echtheid van het verhaal. Enfin, intussen hebben de media toch weer wat kunnen smullen.
Op aanraden van een van lmijn trouwste favorieten ( http://blog.seniorennet.be/schetsblog ) ga ik nu eens spontaan schrijven wat in me opkomt, al slaat het allicht nergens op. Iik ben zelfs niet van plan om tik- of andere fouiten te vergeterebn (foei!). Hij raadt me aan om eens te twitteren, geen idee wat dat officieeel betekent, maar volgens hem is dat schrijf zomaar wat en klaar is Kees. Wat een idee. Nou ik doe dat dus maar eens, ben benieuwd of ik mezelf zal kunnen inhouden om mijn fouten of inhoudelijke onzin te verbeteren. Nu ik bezig ben, moet ik wel toegeven dat het verdomd lekker vlug vooruitgaat. Vraag is natuurlijk wie er in godsnaam iets aan heeft. Ik ben maar voor één ding bang, dat ik nu complimenten zou krijgen dat mijn gezever van vandaag leuker is dan de dingen die ik ernstig meen. Jongens waarmee ben iik nu eigenlijk bezig. Wat een flazuwe kul, nog even volhouden en dan moet het maar gedaan zijn. Ik kan me trouwens niet voorstellen dat er nu nog iemand leest. Blablablablablablabla (ja zo gaat-ie lekker vooruit). Vraag me af onder welke literatuurvorm deze onzin valt, ik denk een soort neo-dadaïsme of zoiets. Enfin, honi soit qui mal y pensen (geen idee wat dat hier komt doen, maar ik laat het maar zo.) Als dit nu twitteren is, dan vrees ik dat het mijn kommaneukerige aanleg niet ligt. Kijk de komende dagen dus maar uit naar mijn volgend schrijfsel, want ik had u toch nog wat beloofd in mijn vorige blog.
Hoe meer onderwerpen, hoe minder ik schrijf Inderdaad, t is al twee weken geleden dat ik mijn laatste blogje heb gepleegd en er is sindsdien van alles gebeurd waarvan ik dacht: verdorie, hier MOET ik absoluut op inpikken. Zoals: een week lang (!) nodeloos kamperen aan school in Haacht; zware handtasoverval: daders (of daders?) gepakt en weer vrijgelaten; treinconducteur verliest beide benen, twee dagen wilde spoorstakingen; en ik zal nog wel enkele dingen vergeten. En vandaag komt het er ook niet van, want ik heb constant andere prioriteiten. Enfin, lieve bezoekers (M/V): u ziet dat ik in elk geval nog leef. Denk dus niet dat ik definitief een streep zet onder mijn blabla; nee, maak u geen illusies: ik blijf volharden in de boosheid maar het zal dus niet voor vandaag zijn. Salut!
Deze week trokken computeroma en haar kommaneuker voor de 23ste keer voor vijf dagen naar onze vertrouwde stek op een boerderij in de streek van Ste.-Ode/Amberloup (Ardennen). Aangekomen op zondagavond 10.5 konden we al een klein wandelingetje maken in de nabij gelegen bossen. Omdat we de verschillende wandelingen in de regio nu wel volledig kennen, zouden we de volgende dagen nieuwe mogelijkheden verkennen op zon 10 à 20 km. van onze standplaats. Maar maandag en dinsdag regende het, dus geen wandelweer, het moet nog leuk blijven hé! Bovendien waren de vooruitzichten niet fameus en eigenlijk had ik veel zin om met de boerin euh af te rekenen en terug naar huis te rijden (zonder de boerin ). Maar (achteraf gelukkig ) was er een lieve engel die mij influisterde (nou ja, fluisteren is niet het juiste woord, het klonk meer als een bevel): Niks te doen, we gaan NIET naar huis!!. En dus zochten we andere geneugten, zoals een toeristisch uitstapje naar het naburige Saint-Hubert en een bezoek aan het interessante Museum van de Kelten in Libramont. Woensdag en donderdag waren dan weer echte wandeldagen; daarvoor trokken we naar Bertogne resp. Laroche. Van beide regios hadden we een wandelkaart; in B. moesten we wel flink improviseren wegens de vele verwarrende afwijkingen tussen de aanduidingen op de kaart en de situatie op het terrein zelf, frustrerend is dat. In L. daarentegen konden we echt volop genieten, we zagen steeds precies waar we ons bevonden; het natte weer van de vorige dagen zorgde wel voor verrassingen zoals een onverwacht hoge waterstand van de snelle Ourthe-stroompjes die we moesten oversteken (zie foto's); en teruggaan is dan geen optie, want de wandelingen zijn maar in één richting bewegwijzerd dus als je terug gaat en op een kruising van paden komt, moet je je nog maar herinneren uit welke richting je daar gekomen was. Vrijdag keerden we dan huiswaarts, maar zouden een kleine omweg maken om (niet ver van Dinant) het mooie Château de Vèves te bezoeken; volgens de aantrekkelijke folder die we hadden, zou het kasteel elke dag te bezoeken zijn. Niet dus: we stonden voor een gesloten poort, met een bordje dat aan duidelijkheid niets te wensen overliet: fermé lundi et vendredi. Het zal dus voor een andere keer zijn Overigens bood deze tegenslag één voordeel: we zaten veel vroeger op de Brusselse Ring dan gepland en dus niet midden in de vrijdagavondspits.
Hier konden we nog, met schoenen aan en kaart in de hand, NAAST het pad wandelen:
Maar HIER.... "Ladies first", zei kommaneuker, maar computeroma voelde zich toch een beetje proefkonijn:
Oef, gelukt! En als Oma het kan, dan moet het Opa ook lukken...
We wonen op amper een boogscheut van Antwerpen en toch was het jaren geleden dat we in onze metropool nog eens de toerist uitgehangen hadden. Daarom besloten we, ter gelegenheid van onze zoveelste huwelijksverjaardag, om "elkaar" (sic!) op 7 mei een dagje Antwerpen te offreren. Met de trein trokken we naar de stad van Brabo. Kleren- en andere winkeltjes kijken op de De Keyserlei, de Meir enz., een koffietje drinken in de Jezusstraat, een leuk Scheldetripje met de Flandriaboot Kaailandia (met een stuntelige, oervervelende en trouwens nutteloze uitleg gevende juffrouw), een heerlijke reuzenpizza gegeten bij een van de vele Italiaanse pizzerias bij de kathedraal, een bezoekje aan de vroegere Stadsfeestzaal (een echte revelatie!) en zo weer richting Middenstatie. Hoewel doodmoe van het slenteren, zijn we s avonds toch nog gaan tafeltennissen maar hielden het spelen al tamelijk vlug voor bekeken en vluchtten het club-cafetaria in voor een flinke slok (eigenlijk ben ik geen bierdrinker maar dankzij mijn enorm zoute ansjovis-pizza van s middags stierf ik van de dorst en binnen de kortste keren had ik twee pinten achter de kiezen, nadat ik thuis ook al had geprobeerd om mijn dorst te lessen met hele sloten Spa-bruis en frisdrank).
Winkels kijken op de Meir
Klaar voor een uurtje havenkaaien
"m.u.v." = met uitzondering van. Ja, maar toelating voor WAT???
Gratis de Gazet aan boord!
(En als ze nu nog knap geweest was, maar zelfs dàt niet!...)
"Grande pizza, piccolo price" (sorry voor mijn Italiaans, maar zó klonk de uitnodiging om te komen proeven)
De Stadsfeestzaal van vroeger is wel veranderd!
En 's avonds moe maar voldaan, toch nog even naar de club
Zicht vanuit het cafetaria op de (toevallig nog lege) pingpongzaal. (De schilderijen boven de ramen zijn van computeroma...)
Vorige zaterdag ontving een van onze kleindochters het Vormsel en s avonds had zij ons en andere familieleden, alsook enkele vriendinnetjes uitgenodigd op een receptie met allerlei lekkers (uiteraard kreeg zij bij de voorbereiding daarvan wel enige hulp van haar papa, onze zoon dus, en andere hulpvaardige handen ). Een van de uitgenodigde kozijns, de 17-jarige J., in onze familie alom bekend voor zijn creatief woordgebruik, had het op zeker ogenblik over zijn vader als de man die beweert dat hij mijn biologische vader is. Iedereen, inclusief de vader, kon hartelijk lachen om die vondst. Wat later op de avond besloten diezelfde J. en zijn even oude kozijn E., om zich in de stad nog wat te gaan amuseren. Toen oma aan E. vroeg of zijn zussen ook meegingen, reageerde hij onmiddellijk: allez, zij-de-gij zot, maar schrok blijkbaar van zichzelf en voegde er in één adem aan toe: oh sorry!!, en oma kon er hartelijk om lachen. Heerlijke kleinzoons!
TOE(kom)MAATJE. Het wordt tijd dat ik nog eens wat computertekeningen van computeroma laat zien. Hier komen ze:
Onze aankopen van fruitsap doen wij nogal eens in de Wereldwinkel Oxfam. Een van de vijf smaken heet Worldshake, zijnde een mengsel van sinaasappel, appel, peren, pompelmoes, banaan en rode biet. Op het tweetalig etiket staat onder andere de raadgeving Schudden met de wereld voor gebruik, alsof er met de wereld al niet genoeg gerotzooid wordt! Franstaligen krijgen het heel wat gemakkelijker: zij mogen de wereld ongemoeid laten en hoeven alleen maar het fruitsap zelf te secouer avant usage...
TOE(kom)MAATJE. Als (gratis) abonnee op Taalpost via e-mail krijg ik 3 keer per week interessante nieuwtjes of leerzame tips over de Nederlandse en andere talen. Het gaat er echter lang niet altijd zo serieus aan toe: regelmatig krijgen de abonnees ook wat luchtiger kost te verwerken. Zo kreeg ik deze week het schokkende bericht ik citeer: dat op een wegwijzer naar het meer Chargoggagoggmanchaoggagoggchaubunaguhgamaugg (Verenigde Staten) maar liefst twee spelfouten staan. Geïnteresseerd in deze leerzame publicatie?, ga naarwww.taalpost.nl
Als er nu iets is dat je aan een Turkse slager, overtuigd moslim, NIET moet vragen, dan is dat varkensvlees. Je kan het zo gek niet bedenken of hij heeft het, hij zal desnoods zijn eigen bil voor je afsnijden, maar varkensvlees?, vergeet het! Onze jongste zoon kan er van meepraten. Toen oma en ik verleden zaterdagmorgen thuiskwamen van onze Paasboodschappen, belde hij met de vraag of hij met zijn drie kinderen s anderendaags bij ons mocht komen eten. Voor ons geen probleem, integendeel: das altijd gezellig. Omdat wij voor ons tweetjes al een varkenshaasje in huis hadden gehaald, zou hij direct in zijn supermarkt hetzelfde gaan halen. Oma vond dat helemaal niet nodig: ze zou wel wat vinden in haar diepvriesvoorraden, maar de zoon wilde daar niet van weten: hij moest en hij zou zelf voor de passende aanvulling zorgen. Volgende scène. Zondagmiddag stormt de meute binnen, maar als oma informeert naar het aanvullende varkenshaasje, schrikt de zoon zich het hoempa: helemaal vergeten!!! . ik ga er direct om. Oma: niet doen jongen, ik vind wel wat in mijn diepvries. En trouwens: op Paasmiddag vind je geen winkel meer open. - Niks aan te doen, hij is al weg En half uur later is hij terug, mét vlees: hij had toch nog één open slager gevonden en vroeg nietsvermoedend een flinke varkenshaas, maar u voelt hem al komen het was een typisch Turkse slager, met uitstekend vlees van allerlei soorten maar géén varken . Slotscène. Ons Paasmaal s avonds werd een heerlijk festijn: oma had gezorgd voor een uitgebreide en smaakvol gedecoreerde gemengde vleesschotel met varkenshaasje en . malse rundsbiefstuk van de Turk.
TOE(kom)MAATJE. Ik hoorde een radiospotje met de reclameslogan bank X geeft 5% rente na twee jaar. Ik wachtte op meer uitleg, die kwam er niet en ik dacht onmiddellijk: hier klopt iets niet, en dat euh klopte. Een grote bank die in deze tijd van lage interesten maar liefst 5% geeft, dat roept vragen op, en wat betekent die mysterieuze toevoeging NA twee jaar? In de krantenadvertentie kwam wel meer uitleg: wie de kleine lettertjes goed las (altijd doen lieve mensen!!), kon daaruit afleiden dat de effectieve jaarlijkse interest een pak lager lag dan 5%.
Het zal nog wel niet zo gauw gebeuren want ze zijn er al jaren over aan het bakkeleien, maar ik blijf toch hopen dat ze die ellendige zomertijd eindelijk afschaffen. Dan hoef ik geen twee keer per jaar meer s nachts mijn bed uit om overal in mijn huis de klok(ken) te verzetten (haha!) Uiteraard hebben zowel zomer- als wintertijd voor- en nadelen, de hamvraag is dus wat het zwaarst weegt. Ik pleit in elk geval voor een terugkeer naar de goeie ouwe tijd (letterlijk!), die trouwens veel dichter de echte (dwz zonne-)tijd benadert. Toegegeven: natuurlijk vind ik het ook leuk om op een warme juli-avond tot elf uur buiten de krant te kunnen lezen, maar weegt dat nu echt op tegen (bijvoorbeeld) het verstoorde menselijke bioritme, dat zich twee keer per jaar van de ene dag op de andere moet aanpassen (denk bv. aan jonge kinderen). In GvA van 26.3 las ik nog andere argumenten contra zomertijd, waaronder echter één en nu speel ik even advocaat van de duivel! waar ik het helemaal niet mee eens ben: landbouwers en veetelers zijn tegen de zomertijd omdat bv. hun koeien zich zogezegd nog moeilijker kunnen aanpassen dan mensen. Das natuurlijk flauwe kul: als er één categorie is die zich het gemakkelijkst aan zon plotse omschakeling kan aanpassen, dan is dat precies de agrarische sector, waar de meeste activiteiten niet volgens de officiële klok verlopen maar volgens het seizoen. Dus: dank aan de boeren voor hun pleidooi tegen de zomertijd, maar dan in vredesnaam niet met verkeerde argumenten!
TOE(kom)MAATJE. Over TIJD gesproken: in zijn populair-wetenschappelijke TV-reeks over het Heelal heeft Stijn Meuris het op 14 april om 22.10 uur (Canvas) over De Tijd. Ik ben razend benieuwd hoe Meuris ons (een beetje) kan doen begrijpen dat niet alleen Ruimte maar ook Tijd ooit een Begin heeft gekend. (zie ook mijn blog van 7 april)
Als er één onderwerp is dat mij zozeer kan boeien als de Nederlandse taal, verkeers(on)veiligheid, muziek, tafeltennis, wandelen, beeldende kunst , dan is het wel astronomie (niet te verwarren met astroLOGIE, een geloof dat niks te maken heeft met wetenschap). Ik ben dan ook vast van plan om de nieuwe TV-reeks met Stijn Meuris te volgen; vanavond 7 april om 22.10 uur start de reeks op Canvas. Dat Meuris heel wat meer in zijn mars heeft dan rock- en popmuziek (genre dat mij overigens niet zo aanspreekt, maar dat terzijde), heb ik een tijd geleden ondervonden toen hij in mijn regio een voordracht gaf over ons zonne- en andere sterrenstelsels en het heelal in het algemeen. Hij kruidde zijn uiteenzetting met tal van indrukwekkende projecties. En gelukkig voor mij! bestookte hij het (leken)publiek niet met moeilijke wetenschappelijke formules maar gaf hij een voor iedere belangstellende toehoorder begrijpelijke voordracht. Overigens was het voor mij (en anderen?) eerder een welkome opfrissing van wat we al wisten uit boeken en andere informatiebronnen. N.B. Enkele jaren geleden had ik zelf de pretentie om mijn bescheiden (en soms niet helemaal juist gebleken !) kennis over het heelal te etaleren in een voordracht voor mijn vrienden (M/V) van een plaatselijk zangkoor. Over die uiteenzetting heb ik nadien een syllabus geschreven; mocht iemand van mijn bezoekers in die samenvatting geïnteresseerd zijn, dan wil ik dat Word-documentje (<100 kB) met veel genoegen e-mailen.
De volgende foto toont het Andromeda-sterrenstelsel, de meest nabije buur van onze eigen Melkweg. Nou ja, nabij wil in dit geval zeggen dat het licht dat we nu (soms met het blote oog!) te zien krijgen, pakweg twee miljoen jaar geleden is vertrokken! Vergelijk dat met het maanlicht, dat één seconde onderweg is, of dat van de zon (8 minuten).
Deze tweede foto toont de donkere vingers van gas en stof in de Adelaarsnevel. Elke vinger is +/- een lichtjaar lang: het licht heeft m.a.w. een jaar nodig om (tegen 300.000 km per seconde!) die vingerlengte af te leggen. Een peulenschil dus vergeleken met Andromeda, om van de verdere stelsels nog te zwijgen.
Een boeiende terugblik op het leven van Hugo Claus, onlangs op de tv, bevatte o.m. een interview met de schrijver-kunstenaar. Op een bepaalde vraag van de interviewster antwoordde Claus: ik ben een geboren leugenaar; alles wat ik u zeg, is gelogen!. Als ik de interviewster was geweest, zou ik onmiddellijk gereageerd hebben met Weet u dat zeker, meneer Claus? en ik zou razend nieuwsgierig geweest zijn hoe de knappe Claus zich uit die onmogelijke stelling gered zou hebben; maar helaas, die vraag kwam niet
TOE(kom)MAATJE. Een van mijn kleindochters (15 jr) is blijkbaar erg gesteld op haar privacy. Op de deur van haar kamer heeft ze een berichtje uitgehangen met daarop het volgende verzoek: Niet storen aub, ik ben al gestoord!
En hieronder twee familiefotos uit de oude doos
Tijdens een boswandeling, zon 40 jaar geleden, maakte ik deze dia van oma (toen nog mama!) en onze vier kinderen (intussen zelf de ouders van onze dertien kleinkinderen). Vier van de vijf hebben duidelijk plezier, maar de middelste vraagt zich af wat er eigenlijk te lachen valt
Onze dochter, vergezeld van een nichtje, bekijkt zichzelf in een speelgoedspiegeltje, voorgehouden door mama:
Onze zoon N., oud-student van het Lemmensinstituut en daar nu zelf docent, had ons 2 vrijkaarten bezorgd voor de Mattheüspassie van Bach, die vorige donderdag 26.3 zou worden uitgevoerd in de schitterende concertzaal van het instituut. Hij zei wel dat de plaatsen in het betreffende vak vrij ongemakkelijk zaten en we dus best een kussen zouden meebrengen Enkele dagen later stuurde hij een nieuwe mail: hou rekening met de namiddag- en avondfiles rond Brussel; reken op minstens 2 uur reistijd (normaal minder dan 1 uur). Nu heb ik sowieso al een hekel aan autorijden (als enige goede chauffeur de weg te moeten delen met al die slechte rijders u kent dat gevoel?! ) en bij die laatste onheilsboodschap van mijn nageslacht dacht ik: voor mij hoeft het niet meer! Maar dan dook een reddende engel op: een koppel in de buurt, bevriend met N., had eveneens vrijkaarten en bood ons vriendelijk aan om met hen mee te rijden. Een sympathieke geste die ons over de streep trok. En zo startten we om 16.45 uur voor een trip van Sint-Niklaas naar Leuven; het concert zou beginnen om 19 uur. Rond 18.45 uur waren we nog niet verder dan de Brusselse ring, waar we afwisselend stilstonden of stapvoets reden. In het beste geval zouden we dus pas lang na het begin van het concert aankomen. Plots gsmde N. ons dat ook hij vastzat op dezelfde ring, al was hij een uur vóór ons vertrokken (de muzikanten moeten uiteraard lang vóór het publiek aanwezig zijn). Maar hij had intussen vernomen dat het concert al met een half uur was uitgesteld want zelfs enkele solisten zaten vast in de files! N. nam het dan ook nogal filosofisch op en maakte van de nood een deugd: bij elke gedwongen stop verwisselde hij om wat tijd te winnen een van zijn gewone kledingstukken voor het equivalent onderdeel uit zijn chique zwart concertuniform. Op zeker moment meldde hij ons dat hij in zijn onderbroek achter het stuur zat, en even later dat hij al half in smoking was!!! Maar ondanks dit humoristisch kantje bleven de spanning en ergernis natuurlijk bestaan, al was de stress voor mij als niet-rijder natuurlijk minder dan voor onze chauffeur. Plots bleek N.s gsm uitgeschakeld en we vermoedden dus dat hij aangekomen was en zijn plaats op het podium had ingenomen. Maar toen we uiteindelijk arriveerden uiteraard veel te laat, het concert was ondanks het uitstel al een kwartier bezig bleek zijn stoel nog onbezet !!?? (gelukkig ontbraken ook nog andere orkestleden ). Na pas een half uur kwam concertmeester N. discreet het podium op. Achteraf snapten we waarom hij nog NA ons aangekomen was: onze chauffeur had op een bepaald ogenblik een gaatje gezien om de ring te verlaten; met ware doodsverachting, een flinke dosis geluk en feeling, talloze omwegen en zijn gps was het hem gelukt om N. onderweg te passeren! Ik moet eerlijk toegeven dat ik, als ik zelf had moeten rijden, de spanning niet had aangekund en bij de eerste gelegenheid rechtsomkeert had gemaakt: dan maar geen Mattheüspassie! Maar gelukkig konden we nu toch nog het grootste deel beleven van Bachs meesterwerk, schitterend uitgevoerd door twee koren, twee orkesten en prachtige solisten. De akoestiek is adembenemend, niet verwonderlijk als je weet dat deze concertruimte speciaal gebouwd is om precies die Mattheüspassie in optimale condities te kunnen uitvoeren. Ondanks onze wat ongemakkelijke stoelen hebben we nog drie uur volop kunnen genieten. Een ware troost voor de drie verschrikkelijke uren die eraan vooraf waren gegaan. En onze terugreis? Minder dan een uur!
TOE(kom)MAATJE. Zoals gezegd, is deze concertzaal van het Lemmens speciaal ontworpen voor Bachs Mattheüspassie. Probeer u even voor te stellen: dirigent beneden in het midden, links resp. rechts van hem de twee podia met elk een orkest, een koor en een of meer solisten, en vóór en achter hem de rijen zetels voor het beneden-publiek. Die opstelling bood vanaf onze plaats (boven) een grappig effect telkens als de dirigent de beide orkesten en/of koren tegelijk moest leiden: hij kon zich moeilijk tot één van beide podia keren (dus met de rug naar het andere!), keek dus recht vooruit en zo stond hij in feite naar die helft van het publiek te zwieren!!
Je hoefde geen helderziende te zijn om te voorspellen dat deze man voor zijn afschuwelijke misdaden de zwaarste straf zou krijgen: hij zal tot aan zijn dood in de gevangenis blijven. En dat is maar goed ook. Heel wat mensen vinden die vrijheidsberoving zelfs nog veel te licht, en zouden hem met alle plezier persoonlijk hebben gelyncht, met messen bewerkt en/of op andere wijzen gefolterd. Ik ben het niet eens met die reacties maar kan ze van één kant wel begrijpen en heb het zelf ook moeilijk met de gedachte dat de uitgesproken straf eigenlijk niet in verhouding staat tot de vreselijke wandaden waaraan Fritzl zich gedurende zo veel jaren schuldig heeft gemaakt.Maar geen enkele straf, hoe zwaar ook, kan het leed van zijn slachtoffers goedmaken. Stel bv. dat we zoals in de middeleeuwen opnieuw lynchpartijen, brandstapels of andere wraakoefeningen zouden toelaten, dan verloochenen we de basisprincipes van onze democratische rechtsstaat. Is een democratie dan zo ideaal?, neen! Winston Churchill zei ooit: Democratie is een slechte vorm van samenleving, maar hij voegde eraan toe: alle andere vormen zijn nog slechter. En ten slotte nog dit: volgens psychologen en psychiaters is het statistisch bijna zeker dat ook een of meer van de Fritzl-slachtoffers zelf vroeg of laat op hun beurt potentiële criminelen worden (Fritzl werd trouwens als kind ookmisbruikt ); ik huiver bij de gedachte dat zij, na alles wat ze al hebben meegemaakt, ook nog eens (levenslang?) opgesloten moeten worden om de maatschappij tegen hen te beschermen. Maar ik geloof niet dat ik ze ook nog zou willen lynchen
Vindt u dat Fritzl het recht heeft onherkenbaar te blijven?, met die vraag nodigde GVA van 17.3 haar lezers uit, te antwoorden met ja of nee. Ik vond die vraag al direct verkeerd gesteld: onherkenbaar blijven?, die onherkenbaarheid bestond al lang niet meer: de hele wereld wist al weken lang hoe de man eruitzag. Maar kom, de vraag verwees natuurlijk naar de blauwe ordner (klasseur) waarachter Fritzl zich verborg om zijn anonimiteit (!!) te bewaren. Je hoefde geen helderziendete zijn om te voorspellen dat de grote meerderheid neen zou stemmen: het werd 88%. Toch zat ik zelf bij de 12% ja-stemmers. Ik vond namelijk dat als deze moordenaar, verkrachter, beul, psychopaat, zich ook nog eens wilde tonen als een volslagen belachelijke naïeveling, hij daartoe het recht moest hebben.
TOE(kom)MAATJE. In mijn blog van 12.3 toonde ik twee fotos van schilderijen die computeroma maakte, geïnspireerd op het wereldberoemde Carnaval van Venetië. Hieronder nog twee stuks uit de collectie. N.B. Bij het tweede schilderij heb ik wel even goed moeten kijken (maar dat vind ik juist zo boeiend!) voordat ik zag dat het een kus voorstelde.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
