WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
16-10-2009
Lange Wapper; Vandenbroucke
1. Mijn mening over de Lange Wapper? Ik vind het een mooi project om te zien, maar toch ben ik blij dat ik zondag niet hoef te gaan stemmen (als niet-Antwerpenaar mag ik trouwens niet). Het verbaast me dat er blijkbaar toch nog zoveel mensen het wel weten. Hoe kun je nu in vredesnaam met een simpel JA of NEE oordelen over zon ingewikkeld dossier. Heel wat mensen zien in zon referendum of volksraadpleging het summum van democratie; flauwe kul natuurlijk: het is integendeel een aanfluiting van democratie. Waarvoor hebben we anders onze wettelijk gekozen vertegenwoordigers in diverse organen??? Klein lichtpuntje (?): het referendum is strikt genomen juridisch niet bindend, de finale verantwoordelijkheid blijft dus bij de democratisch verkozen politici 2. Je hoefde geen helderziende of psycholoog te zijn om te voorspellen dat het met de wispelturige (zieke?) wielrenner Frank Vandenbroucke vroeg of laat fataal zou aflopen. Na zijn grote successen tot tien jaar geleden ging het op sportief en persoonlijk vlak steeds meer bergafwaarts, maar toch kondigde hij in de media bijna dagelijks zijn come back aan, daarin gretig gesteund en aangemoedigd door ploegleiders die hem tegen beter weten in? - valse hoop gaven door hem in hun ploeg op te nemen. Ik vraag me dan ook af of die ploegleiders de voorspelbare afloop voor VdB niet op zijn minst voor een deel bespoedigd hebben Voor alle duidelijkheid: ik ben geen psycholoog, ook geen kenner van wielersport, maar wie het dagelijks nieuws een beetje volgde, werd voortdurend geconfronteerd met een zielige naïeve VdB, schommelend tussen de hoogste verwachtingen en diepste depressies
Het wordt stilaan tijd dat ik nog eens aandacht besteed aan de artistieke hobby van mijn liefhebbende wederhelft. Op mijn harde schijf staan nog ettelijke van haar computertekeningen die toch wel een plaatsje verdienen (vind ik ) op mijn blog. Ik moet daarvoor wel teruggrijpen naar haar productie van een tijd geleden want sinds enkele maanden wijdt ze al haar kunstzinnige aandacht weer aan het werken met penseel, verf en andere (soms verrassende) materialen. Ze heeft me echter moeten beloven dat ik binnenkort (? ) ook wel weer computertekeningen (met Paint en/of Painter Classic) mag verwachten. Gelukkig maar, want die kleuren zijn uiteraard exact zoals zij ze bedoelt, in tegenstelling tot de fotos die ik met mijn bescheiden amateurtoestelletje van haar schilderijen heb gemaakt en waarbij de kleuren soms enigszins afwijken van het origineel. Vandaag dus nog eens een viertal producten uit haar beeldbestanden. Eerst twee computerimpressies (gemaakt met het Windows-standaardtekenprogramma Paint en geïnspireerd op een beeld van de Corsicaanse kust), vervolgens twee fotos van schilderijen op zijde.
TOE(kom)MAATJE. Zojuist een uitnodiging gekregen van ons oudste kleinkind (26), beroepspianiste, om binnenkort in Beveren te komen luisteren naar haar uitvoering van de Rhapsody in Blue, misschien wel het beroemdste werk van Georges Gershwin. We zijn uiteraard niet alleen trots, maar ook nieuwsgierig: wij kennen alleen uitvoeringen met symphonie-orkest maar Barbara speelt het met begeleiding van een Harmonie.
Bank herontdekt na 34 jaar Tijdens onze vakantie in een bescheiden studioke voor maximum 2 personen in het Zwitsers bergdorpje Ayer (zie mijn vorige blog) besloten we om enkele kilometers verder (in Zinal) op zoek te gaan naar een chalet dat we daar in 1975 met onze 4 kinderen hadden gehuurd en van waaruit we toen bijna dagelijks stevige alpinistische avonturen ondernamen, meestal onder leiding van een ervaren berggids. Als we na zon avontuurlijke tocht dodelijk vermoeid maar voldaan in de chalet terugkeerden, gingen we ons als contrast? te buiten aan de meest onnozele gezelschapspelletjes. Een van de meest gedenkwaardige exemplaren heette Boem!, een tafelspelletje met kaarten, waar je bij bepaalde combinaties zo snel mogelijk Boem moest roepen en tegelijk op een bel kloppen om te winnen. Natuurlijk bleef het niet bij verbaal geweld, de spelers zaten klaar om bij het minste vermoeden van een goeie kaart recht te veren en vervolgens op de bank terug te ploffen. Die bank was van een stevige kwaliteit maar blijkbaar toch niet berekend op zoveel geweld. Kortom, op een avond begaf een van de poten het. Ik heb het gevaarte toen vrij behoorlijk kunnen repareren, dat heb ik tenminste altijd gedacht... 34 jaar later. Met enige moeite en navraag vonden we onze chalet van toen terug en toevallig stond de bewoner juist buiten; we zeiden hem dat we de chalet in 1975 gehuurd hadden. Ah, das leuk: ik was toen al de eigenaar!. Hij nodigde ons heel vriendelijk uit om even binnen te komen en rond te kijken. Heel wat herinneringen kwamen boven en de fameuze bank en speeltafel stonden nog steeds op dezelfde plaats. De man zag onze speciale aandacht voor de bank en vertelde dat er een geschiedenis(je) aan verbonden was: hij tilde het ding op en wees op een reparatie die ergens in de jaren 70 was uitgevoerd nadat huurders een breuk aan een van de poten onvolledig hadden hersteld. Voor ons was er geen twijfel meer mogelijk en we zeiden: Die huurders, dat waren WIJ!! We hebben eens goed gelachen, ik wou nog vragen wat de reparatie gekost heeft, zodat ik hem na 34 jaar kon terugbetalen .. maar hij zou het toch geweigerd hebben!Vriendelijke man, die eigenaar.
Hier de boemboem-tafel en de bank, beide nog steeds op de vroegere plaats, terwijl de eigenaar ons het hele verhaal vertelt.
Hier gebeurde het allemaal ... in 1975
en in 2009 ons bescheiden studioke "voor maximum 2 personen" maar ..
.... met een adembenemend uitzicht op de toppen die we toen veroverden
Wie mocht denken dat ik van de aardbodem was verdwenen, kan ik geruststellen (of teleurstellen?, dat hangt af van de invalshoek zoals dat heet): ik behoor namelijk tot de gelukkigen die af en toe even kunnen onderduiken om wat ver(der) van huis de batterijen nog eens op te laden. Dit jaar was dat een 14-daagse vakantie in wat wij en onze kinderen vroeger ons tweede vaderland noemden en waar we wel 25 of meer keren onze jaarlijkse wandel- en klimvakantie doorbrachten: het Zwitserse hooggebergte ten zuiden van de Rhône-vallei, meer bepaald de Val dAnniviers, volgens ons de mooiste vallei van het Franssprekend deel van Wallis (Le Valais). De laatste keer was in 1996 en zoals we hadden verwacht moesten we onze klim-aspiraties na 13 jaar noodgedwongen terugschroeven tot wat we destijds gemakkelijke wandelingen genoemd zouden hebben maar die nu (gelet op onze gevorderde leeftijd) eerder een uitdaging vormden. In elk geval hebben we volop genoten van wat we nog wel konden en volgens leeftijdgenoten was dat toch niet mis; we zijn trouwens allebei een kilo vermagerd teruggekomen en dat kwam zeker niet door minder te eten!! We hebben overigens ook grappige dingen beleefd en in een van de komende dagen kom ik daar wel op terug.
en andere belangrijke prioriteiten (klinkt altijd goed!) ben ik er een tijdje uit geweest. Ik heb nochtans regelmatig gepopeld om op mijn blog in te spelen op actuele gebeurtenissen en toestanden. Intussen ben ik razend jaloers geworden op het blog van een van mijn bezoekers, die er in slaagt om, naast knappe poëzie (voorzover ik kan oordelen), ook zijn kritische visie op de actualiteit te geven in amper enkele oersterke woorden waar ik op zijn minst twintig regels voor nodig zou hebben. Oordeel zelf en surf eens naar http://blog.seniorennet.be/frankie/ .
In mijn blog van 9.8 stak ik een beetje oneerbiedig de draak met vertaalcomputers die op enkele seconden tijd een Nederlandse tekst in het Engels (?) omzetten. Ik was nieuwsgierig naar wat er van mijn oorspronkelijke tekst nog te herkennen zou zijn als ik die Engelse vertaling opnieuw naar het Nederlands zou laten vertalen. Mijn bezoekster Taliver reageerde op 10.8 met de goeie raad om zon heen-en-terugvertaling eens uit te proberen via de site http://www.freetranslation.com/ . Zo gezegd, zo gedaan (moet u ook eens doen, beste mensen!). Ik copieerde dus eerst mijn originele blogtekst van 9.8 naar die site en vroeg een vertaling naar het Engels. Ik kreeg die onmiddellijk en vroeg vervolgens om die tekst terug naar Nederlands om te zetten. Theoretisch zou je verwachten dat ik opnieuw mijn oorspronkelijk origineel te zien zou krijgen. Niet dus. Ik bespaar u de Engelse versie (hoewel die op zichzelf ook al de moeite waarde is) maar laat u meegenieten van het volgend fragment, letterlijk overgenomen uit de Nederlandse eindversie: ( ) Eigenlijk terwijl u weet, omdat wat op aarde zij met mijn jargon kunnen beginnen. ( ) Goed "vertaalde" is ver bovenstaande of beter, er waren Engelse woorden uit, maar zeiden dat er alles, in kort was: er was geen touw gehechte naar knopen; bescheuren voor u!( ) Wees zo het. In ieder geval raad ik iedere blogger naar van de heme aan / haar eigen teksten gaan akkoord naar" verhuurde Snaffle" door ga akkoord op die knoop. Geblazen lach! ( ) Ik zou van te zien houden wat mijn oorspronkelijke prozaoverblijfsel is. ( ) Inderdaad: geen touw gehechte naar knopen, bescheuren voor u! (om je te bescheuren ) en geblazen lach! (lachen geblazen).
EINDCONCLUSIE: Zelfs mijn hond zou zulke vertaalfouten niet maken. Hij zou het trouwens niet eens kunnen, want ik héb geen hond.
TOE(kom)MAATJE. Om voorbarige kritiek op vertaalcomputers te voorkomen: die dingen zijn natuurlijk bedoeld en geprogrammeerd voor het vertalen van zakelijke teksten en niet van onvertaalbare kommaneukerige onzin. Wees zo het! (so it be )
Translate as you believed Ik weet niet sinds wanneer het kan, maar toen ik boven mijn blogteksten een Google-regel las dat this page in Dutch met een simpele klik naar het Engels translated kon worden, had ik mijn zware twijfels, maar nieuwsgierig als ik ben, deed ik wat gevraagd werd. Eigenlijk tegen beter weten is, want wat zouden ze in vredesnaam kunnen aanvangen met mijn Koeterwaals. Het antwoord kwam vrijwel onmiddellijk en verdomd: mijn blabla was vertaald. Nou ja, vertaald is veel gezegd, of beter: er kwamen Engelse woorden tevoorschijn maar daar was alles mee gezegd, kortom: er was geen touw aan vast te knopen; om je te bescheuren!! Sommige van mijn bezoekers zullen misschien zeggen: so what, je Nederlandse Komma-teksten zijn al even ondoorgrondelijk. So it be. Hoe dan ook raad ik iedere blogger aan om zijn/haar eigen teksten eens te laten trensleten door ook eens op die knop te klikken. Lachen geblazen! N.B. Ik vraag me af of ik zon Engelse vertaling van mijn blogteksten ergens terug naar Dutch kan laten omzetten. Ik zou eens willen zien wat er dan van mijn oorspronkelijk proza nog overblijft. Weet iemand van mijn bezoekers of en hoe zon terugvertaling mogelijk is???
Op 20.7 had ik het al even over Dé Griep en de nodeloze paniekzaaierij in de media. En het houdt niet op. We kunnen er niet naast kijken: er gaat letterlijk geen dag voorbij of de kranten en andere media vinden het nog steeds nodig (voornamelijk uit eigen belang natuurlijk!) om hét item warm te houden, onder het mom van waarschuwen tegen paniek, goed wetend dat ze door die overdreven aandacht die paniekgevoelens juist aanwakkeren. Zelfs officiële instanties laten zich beetnemen: het crisiscentrum (!) van het Waalse Gewest roept alle Waalse gemeenten op om op de kerkhoven in de nodige extra graven te voorzien met het oog op de toevloed van griepslachtoffers, zo lees ik in GVA van dit weekend. Zulke oproepen grenzen naar mijn gevoel aan het misdadige; ik word er ziek van (Mexicaanse griep? )
TOE(kom)MAATJE. Mijn abonnement op Taalpost levert soms grappige citaten op, die iets anders bedoelen dan wat gezegd wordt . Het leuke is, dat je soms even moet nadenken om te zien waar de fout zit. Onlangs pikte ik er de volgende twee uit: 1) Al onze gerechten worden op oosterse wijzen klaargemaakt. (menukaart restaurant Den Haag) 2) Cheney heeft een dochter die lesbisch is en woont al jaren samen met haar vriendin. (Gay Krant)
Het moet niet altijd oma zijn van wie ik kunstwerken op mijn blog zet. Een onzer kleindochters knutselde wat met oude vinylplaten (elpees voor de taalpuristen) en schonk ze aan oma, die er onmiddellijk een fleurige bestemming voor vond:
Oma Wokkokkin Computeroma mag dan het computertekenen al een tijdje niet meer zo intensief beoefenen, schilderen op doek en papier doet ze zo gretig dat de stukken er af vliegen. Maar ook in de keuken voelt ze zich prima thuis (gelukkig maar, want opa Komma kan nog geen ei bakken); geïnspireerd door een prachtig (nochtans spotgoedkoop) boek met Wok-recepten kochten we onlangs een elektrische Wok-pan. Het duurde niet lang of oma ontplooide zich tot een echte Wokkokkin en Liesbeth, een van onze negen kleindochters, aarzelde dan ook geen seconde toen we haar uitnodigden voor een Chinees Wok-etentje (uiteraard met stokjes) buiten op ons bloementerrasje. N.B. Ik wou dat ik het woord Wokkokkin zelf uitgevonden had, maar kwam het toevallig tegen in een speciaal voor Scrabbleclubs bedoeld woordenboek.
De plaats van het gebeuren:
En hier hebben oma en Liesbeth het euh ... "aan de stok" met de Wok. Tarara!!
Vermijd handjes geven, snuit of nies in een papieren zakdoekje en gooi dat weg, draag een mondkapje als je iemand ontmoet die mogelijk besmet is, . enz. Bekende raadgevingen van de laatste dagen, en daar lijkt iets logisch in te zitten, al is de praktijk natuurlijk niet zo vanzelfsprekend. Maar toen ik hoorde dat je je toetsenbord beter niet met je vingertoppen maar met je knokkels bedient, en een deurknop niet met je hand maar met je elleboog, dacht ik: jongens, dit moet een mop zijn! Maar nee: de bank Dexia geeft haar werknemers wel degelijk die vergezochte raad mee. En intussen toch maar zeggen dat er geen reden tot paniek is; ik denk dat zulke vergezochte maatregelen juist de beste manier zijn om paniek te zaaien. Tussen haakjes gezegd: ik moet altijd (grim)lachen als de media naar aanleiding van een reëel of dreigend onheil zeggen dat er geen reden is tot paniek. Idioot natuurlijk, want ze zullen nooit zeggen dat er wél reden tot paniek is, want paniek is altijd een slechte raadgever: zelfs bij de ergste scenarios (pandemieën, oorlogen, natuurrampen, enz.) zal de overheid zich niet belachelijk maken door te zeggen u moet nu echt in paniek raken, maar men zal (hopelijk) zoeken naar gepaste maatregelen om de problemen zo goed mogelijk het hoofd te bieden. (Of ben ik weer de kritische kommaneuker aan t uithangen?)
TOE(kom)MAATJE. We hebben weer eens kunnen genieten van de koninklijke 21-julitoespraak.Nou ja, genieten is niet het juiste woord natuurlijk. Het zou al een stuk beter zijn als de persoonlijke entourage van de vorst er voor kon zorgen: 1) dat hij de tekst wat vlotter en zonder uitspraakfouten afleest, en 2) dat die tekst ook geen andere taalfouten meer zou bevatten (voor alle duidelijkheid: de koning is niet zelf verantwoordelijk voor die tekst)
Deze flamboyante, veelbesproken maar in eigen kringen blijkbaar erg populaire Waalse politicus behaalde op 7 juni meer dan 63000 voorkeurstemmen en is dus althans volgens diezelfde kringen volkomen op zijn plaats als minister in de federale regering. Het commentaar van Paul Geudens in GVA van vandaag komt er op neer dat alleen populariteit (lees: voorkeurstemmen) eigenlijk een gevaarlijke norm is om minister te worden. Ik ben het niet altijd eens met dhr. Geudens maar vandaag spreekt hij naar mijn hart. Stel dat een partij iemand als bv. Eddy Wally als stemmentrekker op haar kieslijst plaatst. De kans is groot dat diens talrijke fans hem een klinkende (gewèèèldige) stemoverwinning bezorgen; met alle respect voor Eddy en zijn bewonderaars, maar ik moet er niet aan denken dat hij om die reden onze Vlaamse minister van Cultuur zou worden. Dan nog liever de vorige Cultuurminister Bert Anciaux, hoewel die niet eens het meervoud kent van museum (hij heeft het altijd over museas!!!); en de "nieuwe" (Joke Schauvliege) heeft al gezegd dat ook zij van cultuur weinig afweet, da's dus ook al geen veelbelovende start
Als TOE(kom)MAATJE nog eens de eer aan computeroma, al heeft ze al een hele tijd geen computertekeningen meer gemaakt; ze is tijdelijk? teruggekeerd naar haar eerste liefde en schildert dat de stukken eraf vliegen. Daarom hieronder uit haar huidige productie een drietal exemplaren die ik heb gefotografeerd; spijtig genoeg zijn de kleuren niet helemaal waarheidsgetrouw: zowel de fotograaf als zijn toestel(letje) zijn nu eenmaal van een bescheiden liefhebbersniveau De originelen zijn een stuk mooier (de schilderijen bedoel ik).
Enkele weken geleden doken er in de media plotseling berichten op over een conflict tussen Oeigoeren en Han-Chinezen. Ik vroeg me direct af wat het verschil is tussen Han-Chinezen en gewone Chinezen, maar blijkbaar werd verondersteld dat iedereen dat wel wist, een veronderstelling die mij persoonlijk mateloos irriteert (een beetje zoals onze cultuurzender Klara, die ervan uitgaat dat haar luisteraars allemaal Frans, Duits en Engels verstaan). Ik weet dat het sommige mensen geen barst interesseert, maar kommaneukers zijn nu eenmaal koppigaards, die meer dan normale mensen graag weten waar het over gaat. Enfin, ten einde raad heb ik dan maar eens gezocht op Google, en wat vind ik daar? Bijna alle Chinezen (92%) zijn Han-Chinezen!! Ja, dan breekt mijn klomp. Waarom doen de media dan zo quasi-geleerd en spreken ze niet gewoon van Chinezen??? Bovendien rijst bij mij automatisch de vraag: hoe heet dan die kleine minderheid die geen Han-Chinezen zijn?
TOE(kom)MAATJE. Lotte stak de baan over om haar bal te pa . (een van de vele waarschuwingsborden langs de snelwegen, geplaatst door het Belgisch Instituut voor VerkeersVeiligheid). Wanneer stopt het BIVV eens met die gevaarlijke, aandacht afleidende boodschappen? Ik heb een betere: Marcel las iets over ene Lotte en knalde tegen een vrachtw ..
In GVA van 24.6 zei de VTM-weerman dat bij ons rond deze (zomer)periode de afstand tussen aarde en zon het kleinst is, waardoor de intensiteit van de UV-stralen het sterkst is. Ik vond het nogal straf dat een deskundige zon blunder beging en via een lezersbrief(GVA 26.6) wees ik hem erop dat de wisselende sterkte (zomer/winter) van de UV-stralen niets te maken heeft met de afstand aarde-zon (die trouwens in alle seizoenen gelijk blijft:300.000 km), maar door de hoek waarmee die stralen de aarde bereiken. Die hoek is bij ons het grootst op 21 juni (op het Zuidelijk halfrond het kleinst, in Australië begint nu dus de winter). Nog even doorbijten lieve bezoeker, het wordt nog leuker. Volgende scène. Op 27.6 krijg ik een telefoontje van een andere GVA-lezer, die me wijst op een foutje in mijn brief, nl. waar ik de afstand aarde-zon stel op 300.000 km. Ik schrik me een bult, heb ik dat werkelijk geschreven?; ja, ik heb dat geschreven, blijkbaar in een vlaag van zinsverbijstering, want ik weet al eeuwen dat die afstand geen 300.000 km maar 150 miljoen km bedraagt. Ik schrijf als de wiedeweerga een nieuwe lezersbrief waarin ik ootmoedig mijn eigen blunder toegeef, ook al heeft die eigenlijk niks te maken met de grond van de zaak.Maar goed, eerst iemand een blunder verwijten en er dan zelf een maken, dat kan natuurlijk niet. 3de bedrijf. In de Gazet van die 27.6 verbetert een andere lezer mijn fout en maakt er 150 miljard km van (dus al even verkeerd als mijn 300.000!). Slotscène: op 29.6 verschijnen twee excuusbrieven over de zaak: zowel de mijne als een van die andere lezer met eindelijk het goeie cijfer: geen 300.000, geen 150 miljard, maar 150 miljoen kilometer .Oef!. En dan te bedenken dat ik al die heisa had kunnen voorkomen door in mijn oorspronkelijke brief gewoon geen cijfer te vermelden.Kunt u nog volgen? Zo ja, proficiat!. Nabeschouwing: Zoals Johan Cruyff al zei: elk nadeel hep se voordeel; nu heb ik tenminste weer eens iets om mijn blog op te tutten.
TOE(kom)MAATJE. De Wilrijkenaar die een maand geleden een hele scholengemeenschap in paniek bracht met verhalen over aanvallen op zijn persoon, blijkt alles verzonnen te hebben. Ik val uit de lucht dat men daar nu pas achter komt: wie mijn blog van 6 juni (her)leest, zal zien dat ik toen al ernstige twijfels koesterde over s mans oprechtheid. Maar kom, weer een heerlijke kluif voor de media.
Ik ben er samen met computeroma een weekje tussenuit geweest, vandaar. Bijna alle dagen heerlijk gewandeld in onze mooie Ardennen, noem het maar een Ardennenoffensief. En dat laatste mag u bijna letterlijk nemen, want sommige bospaden waren die naam amper waard: de laatste tijd worden her en der hele bossen gerooid en daar komen uiteraard nogal wat tractoren aan te pas. Hun metershoge wielen laten op de paden soms over hun hele breedte diepe, moddervette sporen na. En als wandelaar-met-masochistische-trekjes beschouw je dat natuurlijk als een onderdeel van het wandelplezier maar toch probeer je je schoenen zo lang mogelijk moddervrij te houden. Overigens zijn het niet steeds de tractorsporen die van een wandeling een uitdaging maken, soms is het puur natuur wanneer een sterk stromende beek met een hoge waterstand je wandelpad kruist en je alleen via een gladde boomstam de andere kant kunt bereiken. Glij je uit, dan is dat niet dodelijk maar je kan je lelijk bezeren, om van eventuele schade aan je materiaal (kleding, rugzak, camera ) nog maar te zwijgen. Maar we hebben het allemaal weer overleefd À propos: dat vele kappen van bomen komteen natuurminnende wandelaar in het begin pijnlijk over, maar het gaat dan meestal om boomsoorten die pakweg 50 à 60 jaar geleden speciaal geplant zijn om later (nu dus) hout te leveren, en die ook geen langere levensduur hebben dus anders toch kapot zouden gaan. Bovendien, en dat is belangrijk, elke houtkap wordt gevolgd door nieuwe aanplantingen, en zo is de cirkel rond.
TOE(kom)MAATJE. Voor de volgende komma heb ik al een paar korte items in petto, waarin ik mijn gedacht loslaat op actuele zaken rond politiek en verkeersveiligheid (als er niks tussen komt, zei de straatmadelief)
Onze papieren gezamenlijke belastingaangifte stak ik al jaren in de brievenbus van het plaatselijk taxatiekantoor in mijn buurt: makkelijk, snel en betrouwbaar. Dat mag niet meer: nu moet het papier ofwel op kosten (en risico) van de indiener gefrankeerd opgestuurd worden, ofwel vervangen door een elektronische aangifte via Tax-on-web. Die laatste methode is door de overheid uitgebreid aangemoedigd en de zgn. voordelen zwaar in de verf gezet. Ik heb me dan ook laten verleiden tot die moderne procedure maar het ging niet zonder moeite. Om te beginnen kreeg mijn mede-indiener computeroma wel drie verschillende reeksen codes, waarvan er twee telkens tot een foutmelding leidden. Toe ik na uren gepuzzel, geklik en herbeginnen de wanhoop nabij was en op het punt stond, het hele Tax-on-web-gedoe naar de kl**** te wensen en dan toch maar de papieren aangifte naar de brievenbus te brengen, deed ik nog een allerlaatste stuiptrekking en warempel: dat bleek een goede gok want vrijwel onmiddellijk kreeg ik online de aanvaarding van mijn (onze!) aangifte, plus een gedetailleerde berekening van het bedrag dat de fiscus ons zal terugbetalen. (Van één kant leuk, maar anderzijds betekent dat wel dat we de Staat een tijd renteloze leningen hebben gegeven )
TOE(kom)MAATJE: Als "stamvader" van een flink aantal al dan niet professionele muziekliefhebbende kinderen en kleinkinderen en uiteraard zelf ook enthousiast melomaan, werd ik vanmorgen getroffen door de volgende uitspraak van acteur Herbert Flack: STILTE IS OOK MUZIEK. Het zou mijn lijfspreuk kunnen zijn: hoe veel ik ook van muziek hou, ook af en toe GEEN muziek kan zalig zijn!
Ben vandaag uiteraard gaan stemmen. Uit overtuiging zelfs, niet zozeer omdat ik een duidelijke voorkeur zou hebbenvoor een partij of politicus (m/v), maar omdat ik stemmen als zodanig een morele plicht vind tegenover vroegere generaties, die immers hebben moeten vechten om stemRECHT te veroveren! Ik ben overigens razend benieuwd naar de uitslag en hoop maar dat ons land bestuurbaar blijft (wordt? ), maar ik zal geen uren voor mijn tv zitten koekeloeren naar allerlei kakelende commentatoren en politici. Morgen zal ik in mijn krant zelf wel uitmaken wat ik belangrijk vind om te weten hoe (on)gelukkig ik me moet voelen als burger van dit land.
TOE(kom)MAATJE. Pornoster Sasha wil serieus genomen worden.Misschien ligt het aan mijn slecht karakter, maar als ik zon zin lees (onlangs letterlijk in De Standaard), zie ik direct een grappig betekenisverschil naargelang de nadruk ligt op serieus of op genomen
Na mijn gekwetter op 1.6 probeer ik weer met beide voeten (nou ja, misschien maar één) op de grond te komen. Nu ik eindelijk meen te weten wat Twitteren eigenlijk is, denk ik dat ik toch maar weer de (min of meer) serieuze toer op ga. Die ligt me toch beter, tot spijt van wie het benijdt Daar gaat-ie: 1) Een school in Haacht was onlangs nog eens een week lang (!) het toneel van kamperende ouders die zeker op tijd wilden zijn om hun kroost in te schrijven. Achteraf bleek dat dat kamperen helemaal niet nodig was geweest... Ik vind dat tegelijk grappig en triest 2) Na een zware handtasoverval stond half België, aangemoedigd door de media, verontwaardigd op zijn kop toen de daders dadelijk na hun aanhouding weer werden vrijgelaten (omdat zij niets met de zaak te maken bleken te hebben, maar dat werd er pas later tussen de regels bijverteld). 3) Een treinconducteur verloor beide benen, nadat hij samen met een onvoorzichtige reiziger onder de wielen terecht was gekomen. Verschrikkelijk natuurlijk, en ook alle begrip voor de emoties bij zijn collegas, maar dat die twee dagen lang met wilde spoorstakingen talloze onschuldige reizigers gijzelden, kan er bij mij niet in. Ook het feit dat men dit (eenmalig!) drama onmiddellijk aangreep om hals-over-kop bestaande veiligheidsmaatregelen (die al vele jaren hun nut bewezen hebben) te willen herzien, begrijp ik evenmin. 4) Franse Airbus-toestel verongelukt. Vreselijk drama met meer dan 200 slachtoffers. Maar voor de media weer een heerlijke krokodillentranenkluif. Hele bladzijden in de kranten, lange items in het TV-nieuws, allerlei gissingen en beschouwingen. En dan te weten dat er eigenlijk nog steeds bijna niks geweten is Maar ja, ook geen nieuws is money en dus 5) Allerlei (soms debiele) amusements(?)programmas, passeren regelmatig op het scherm en worden uitgebreid besproken in de kranten. Over de prestigieuze jaarlijkse Koningin Elizabethwedstrijd, die vele landen in de wereld ons benijden, amper aandacht, maar ja dat is cultuur en dus geen money. 6) Ik had net een laatste item klaar over het vreemde verhaal van een Wilrijkse vader die verklaarde dat hij al voor de zesde keer op straat aangevallen was (telkens zonder ook maar het minste spoor van een dader ). Maar Gazet van Apen van vandaag 5.6 was mij voor: er blijken inderdaad steeds meer twijfels te rijzen over de echtheid van het verhaal. Enfin, intussen hebben de media toch weer wat kunnen smullen.
Op aanraden van een van lmijn trouwste favorieten ( http://blog.seniorennet.be/schetsblog ) ga ik nu eens spontaan schrijven wat in me opkomt, al slaat het allicht nergens op. Iik ben zelfs niet van plan om tik- of andere fouiten te vergeterebn (foei!). Hij raadt me aan om eens te twitteren, geen idee wat dat officieeel betekent, maar volgens hem is dat schrijf zomaar wat en klaar is Kees. Wat een idee. Nou ik doe dat dus maar eens, ben benieuwd of ik mezelf zal kunnen inhouden om mijn fouten of inhoudelijke onzin te verbeteren. Nu ik bezig ben, moet ik wel toegeven dat het verdomd lekker vlug vooruitgaat. Vraag is natuurlijk wie er in godsnaam iets aan heeft. Ik ben maar voor één ding bang, dat ik nu complimenten zou krijgen dat mijn gezever van vandaag leuker is dan de dingen die ik ernstig meen. Jongens waarmee ben iik nu eigenlijk bezig. Wat een flazuwe kul, nog even volhouden en dan moet het maar gedaan zijn. Ik kan me trouwens niet voorstellen dat er nu nog iemand leest. Blablablablablablabla (ja zo gaat-ie lekker vooruit). Vraag me af onder welke literatuurvorm deze onzin valt, ik denk een soort neo-dadaïsme of zoiets. Enfin, honi soit qui mal y pensen (geen idee wat dat hier komt doen, maar ik laat het maar zo.) Als dit nu twitteren is, dan vrees ik dat het mijn kommaneukerige aanleg niet ligt. Kijk de komende dagen dus maar uit naar mijn volgend schrijfsel, want ik had u toch nog wat beloofd in mijn vorige blog.
Hoe meer onderwerpen, hoe minder ik schrijf Inderdaad, t is al twee weken geleden dat ik mijn laatste blogje heb gepleegd en er is sindsdien van alles gebeurd waarvan ik dacht: verdorie, hier MOET ik absoluut op inpikken. Zoals: een week lang (!) nodeloos kamperen aan school in Haacht; zware handtasoverval: daders (of daders?) gepakt en weer vrijgelaten; treinconducteur verliest beide benen, twee dagen wilde spoorstakingen; en ik zal nog wel enkele dingen vergeten. En vandaag komt het er ook niet van, want ik heb constant andere prioriteiten. Enfin, lieve bezoekers (M/V): u ziet dat ik in elk geval nog leef. Denk dus niet dat ik definitief een streep zet onder mijn blabla; nee, maak u geen illusies: ik blijf volharden in de boosheid maar het zal dus niet voor vandaag zijn. Salut!
Deze week trokken computeroma en haar kommaneuker voor de 23ste keer voor vijf dagen naar onze vertrouwde stek op een boerderij in de streek van Ste.-Ode/Amberloup (Ardennen). Aangekomen op zondagavond 10.5 konden we al een klein wandelingetje maken in de nabij gelegen bossen. Omdat we de verschillende wandelingen in de regio nu wel volledig kennen, zouden we de volgende dagen nieuwe mogelijkheden verkennen op zon 10 à 20 km. van onze standplaats. Maar maandag en dinsdag regende het, dus geen wandelweer, het moet nog leuk blijven hé! Bovendien waren de vooruitzichten niet fameus en eigenlijk had ik veel zin om met de boerin euh af te rekenen en terug naar huis te rijden (zonder de boerin ). Maar (achteraf gelukkig ) was er een lieve engel die mij influisterde (nou ja, fluisteren is niet het juiste woord, het klonk meer als een bevel): Niks te doen, we gaan NIET naar huis!!. En dus zochten we andere geneugten, zoals een toeristisch uitstapje naar het naburige Saint-Hubert en een bezoek aan het interessante Museum van de Kelten in Libramont. Woensdag en donderdag waren dan weer echte wandeldagen; daarvoor trokken we naar Bertogne resp. Laroche. Van beide regios hadden we een wandelkaart; in B. moesten we wel flink improviseren wegens de vele verwarrende afwijkingen tussen de aanduidingen op de kaart en de situatie op het terrein zelf, frustrerend is dat. In L. daarentegen konden we echt volop genieten, we zagen steeds precies waar we ons bevonden; het natte weer van de vorige dagen zorgde wel voor verrassingen zoals een onverwacht hoge waterstand van de snelle Ourthe-stroompjes die we moesten oversteken (zie foto's); en teruggaan is dan geen optie, want de wandelingen zijn maar in één richting bewegwijzerd dus als je terug gaat en op een kruising van paden komt, moet je je nog maar herinneren uit welke richting je daar gekomen was. Vrijdag keerden we dan huiswaarts, maar zouden een kleine omweg maken om (niet ver van Dinant) het mooie Château de Vèves te bezoeken; volgens de aantrekkelijke folder die we hadden, zou het kasteel elke dag te bezoeken zijn. Niet dus: we stonden voor een gesloten poort, met een bordje dat aan duidelijkheid niets te wensen overliet: fermé lundi et vendredi. Het zal dus voor een andere keer zijn Overigens bood deze tegenslag één voordeel: we zaten veel vroeger op de Brusselse Ring dan gepland en dus niet midden in de vrijdagavondspits.
Hier konden we nog, met schoenen aan en kaart in de hand, NAAST het pad wandelen:
Maar HIER.... "Ladies first", zei kommaneuker, maar computeroma voelde zich toch een beetje proefkonijn:
Oef, gelukt! En als Oma het kan, dan moet het Opa ook lukken...
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
