WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
04-06-2011
Eigenlijk een (nieuw?) stopwoord
Misschien is het iets van alle tijden en is het me nooit eerder opgevallen, maar tegenwoordig hoor ik allerlei mensen van de meest uiteenlopende leeftijden en sociale status regelmatig en totaal overbodig het woord eigenlijk gebruiken. Ik betrap mezelf er op dat ik ze begin te tellen: soms kom ik wel tot zon 5 à 10 in een minuut. Wie me niet gelooft moet maar eens een paar interviews op radio of tv beluisteren, al is dat euh eigenlijk niet zon goeie raad: ik heb al ondervonden dat ik soms meer gefixeerd ben op dat aantal eigenlijks dan op de inhoud van de betrokken interviews en dat is natuurlijk niet de bedoeling
TOE(kom)MAATJE. Toen onze artistieke duizendpoot Jan Fabre een eredoctoraat van de Universiteit Antwerpen kreeg, zei hij: "vanaf nu ben ik een doctor en kan ik tegen een vrouw met hoofdpijn zeggen: kleed u maar uit!".
Sinds ik als kind toevallig het boek Het Lied van de Hemel van ene meneer Lenz in handen kreeg, is mijn fascinatie voor het heelal tot op de dag van vandaag alleen maar toegenomen en ik laat nog steeds geen gelegenheid voorbijgaan om over het onderwerp te praten, te lezen en na te denken. Nog heel wat andere bezigheden en hobbys hebben mijn astronomische kennis echter beperkt tot een bescheiden amateurniveau, al heb ik toch twee keer het genoegen gehad om voor een lekenpubliek een voordracht over het onderwerp te geven zonder dat ze me hebben uitgejouwd Mijn laatste spreekbeurt was in 2002, voor mijn eigen OKRA-afdeling (toen nog KBG geheten); daarvan heb ik achteraf een syllabus geschreven, die ik als bijlagebij dit blogje toevoeg. (Sommige vergelijkingen slaan op plaatselijke situaties, hetgeen inhoudelijk echter geen belang heeft)
Een van mijn kleine ergernissen in dit leven zijn de voortdurende versprekingen van VRT- radiopresentatoren, volgens mij het gevolg van hun jachtige manier van presenteren (bedoeld om vlotjes over te komen?). Wie s morgens vroeg radio1 (de ochtend) of het nieuws op Klara op zet, hoeft hooguit enkele minuten te wachten om de spreker (M/V) over zijn/haar woorden te horen struikelen. Na zon struikelblok zijn er verschillende mogelijkheden: ofwel gaat de hakkelaar van dienst gewoon verder das soms nog het beste als de fout daardoor minder opvalt maar vaak krijgt de verspreking juist extra aandacht als ze gevolgd wordt door de correcte variant, zeker als die juiste versie ook nog eens het label beter of liever opgekleefd krijgt (zie de titel van dit blogje). Helemaal te gek wordt het, als de spreker ten onrechte denkt gestruikeld te zijn en daarom de juiste versie nog eens nadrukkelijk verbetert: tijdens het korte nieuws van 7.30 uur op 17 mei (dag van de beslissende voetbalfinale Genk-Standard) zei de (Klara-)nieuwsklepster letterlijk: Standard moet winnen, Standard moet winnen liever ( . om kampioen te worden) Ik geef toe: er zijn ergere dingen om kritiek te spuiten, eh.. spuien beter maar het ligt al zo lang op mijn liever, eh.. lever liever.
TOE(kom)MAATJE. Gazet van Antwerpen 5 mei blz. 5: Enkele tips om hartfalen te voorkomen: verminder uw zoutgebruik, . Zelfde krant, blz.6: Veel zout verkleint kans op hartaanval
(Wegens gebrek aan inspiratie, en om nog eens een teken van leven te geven, een tekstje dat ik al eens eerder heb geblogd:) Iedereen heeft het misschien al wel eens meegemaakt. Je nodigt goede vrienden of familie uit voor een gezellig etentje bij je thuis, maar je hebt het zóóó gezellig gemaakt dat ze véééél langer blijven plakken dan je eigenlijk lief is, waardoor een deel van je eigen plezier eigenlijk verloren gaat. Om niet onvriendelijk of onbeleefd over te komen, laat je niks merken maar kijk je toch hoopvol uit naar het moment waarop ze het zelf ook welletjes vinden en uit eigen beweging rechtstaan.
Daarom een tip uit mijn eigen zeer recente ervaring. Een van mijn drie zussen had ons telefonisch uitgenodigd voor een Kerst-diner, met het volgende programma: aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, dessert, koffie en opdonderen.Het werd zoals verwacht een kei-gezellige en gastronomische belevenis, we hielden ons uiteraard aan het programma en waren dus op tijd weer weg.
Ik geef toe: de formule is niet aan te raden als u de Koning of president Huppeldepup van een belangrijk land uitnodigt op een vretentje bij u thuis: in dat geval werkt de truc niet, of misschien juist wel: die mannen komen immers toch niet en dan is er dus ook geen probleem van blijven plakken.
Nog een goede raad: kom nooit in de verleiding om na zo'n geslaagde avond bij uw gasten aan te dringen om toch nog maar een tijdje te blijven, het zou u bij een volgende gelegenheid ongeloofwaardig maken. TOE(kom)MAATJE. Uit de school geklapt (bron onbekend): * We gingen naar Oostakker met een hele bende bedevaartgangers en -gangsters.
* Mijn zus is nog wel in het klooster, maar ze heeft geen kleren meer aan.
* Voor kippen is eieren leggen een hoofdzaak.
* De rijken komen met hun auto, maar de gewone mensen met een paraplu. * Hij is uit het venster op de vierde verdieping gesprongen, omdat hij te diep in de put zat.
Iemand die vervallen eten uit supermarktcontainers haalde, werd daarvoor veroordeeld en Met zijn allen gooien we zo jaarlijks voor 1 miljard euro voedsel weg (Gazet van Antwerpen 5 mei). Het stuit mij tegen de borst dat nog eetbaar voedsel zomaar in de vuilnisbak belandt; uit ervaring weet ik dat bepaalde producten ook na hun officiële vervaldatum vaak nog een tijd(je) perfect eetbaar zijn. Anderzijds kan ik wel begrip opbrengen voor handelszaken die geen risicos willen lopen door vervallen producten te verkopen of anderszins ter beschikking van het publiek te stellen. Over vervaldata gesproken: de Nederlandse en de Franse teksten op de verpakkingen zijn bijna nooit identiek, wat verwarring kan scheppen: ten minste houdbaar tot tegenover à consommer de préférence avant , wat toch niet helemaal hetzelfde is. Mijn krant schrijft dat een gemiddelde Vlaamse vuilnisbak voor 11 procent weggegooid voedsel bevat dat eigenlijk nog bruikbaar is; ik vind zoiets onbegrijpelijk en decadent; in onze vuilniszak belandt zelden of nooitbruikbaar voedsel om de eenvoudige reden dat wij nog bruikbaar voedsel consequent ook inderdaad gebruiken, voedselresten meestal door mijn creatieve echtgenote verwerkt onder een andere dan de oorspronkelijke vorm.
TOE(kom)MAATJE.Mijn (superzuinige) moeder zaliger kon moeilijk iets weg doen dat later misschien nog wel eens kon dienen: Wie wat bewaart, die heeft wat, zei ze altijd. In mijn elektronische Taalpost vond ik ooit een geestige woordspeling op dit (Hollandse? ) spreekwoord: Wie wat bejaard, die beeft wat (past wel op seniorennet vind ik )
Zonder protocol maar wel lekker, met z'n tweetjes.....
.... of ongedwongen zelfbediening, met de kinderen erbij
Mijn stad organiseert binnenkort een "workshop" met als titel: "OMGAAN MET BEJAARDE OUDERS". Ik vermoed dat de workshop bedoeld is voor volwassen kinderen die zich vragen stellen over hoe ze zouden moeten (kunnen) omgaan met hun bejaarde ouders. Als ik denk aan de traditionele bejaarden-grens van 65 jaar dan ligt die al bijna 15 jaar achter ons en zijn we volgens die norm dus eigenlijk meer dan bejaard, zeg maar gerust HOOGbejaard. Desondanks voelen oma en ik ons nog lang niet bejaard, laat staan hoogbejaard. We doen intensief aan sport (zie mijn blog van 30.4), maken wekelijks een wandeling van 10 à 15 km, hebben nog talloze andere hobby's en engagementen en hebben een uitstekende wederzijdse verhouding met onze kinderen, die momenteel dus zeker geen interesse hebben voor zon workshop. Precies daarom vond ik het wel leuk idee, hen het volgende mailtje te sturen:
Een "TIP"?....................
We lezen zojuist dat er te Sint-Niklaas op 16 mei een "workshop" plaats heeft met als titel: "OMGAAN MET BEJAARDE OUDERS".
't Is maar dat jullie 't weten...
Groetjes,
Pa en Ma
Ik wist dat zij de humor van mijn tip zouden inzien, en inderdaad: prompt reageerde onze jongste zoon al direct met volgend antwoord:
Is nie voor ons... Wij wachten op workshop "WAT MET OUDERS DIE NIET BEJAARD GERAKEN?"
------------------------------------- TOE(kom)MAATJE. Het zaad van de Ooievader. Een heel oud mopje uit die heerlijk-romantische tijd toen de kindjes nog uit de bloemkool kwamen of door een ooievaar gedropt werden. Klein Jantje wil er meer over weten en vraagt het aan Papa. Die legt uit: als we een kindje willen, dan strooit papa elke dag wat zaadjes op het dak, de ooievaar pikt die op en brengt na een tijd een kindje. Een tijdje later vertelt Jantjes buurmeisje in de kleuterklas dat zij die nacht een broertje erbij heeft gekregen. Jantje reageert verrast en zegt: dat is vast van het zaad van mijn vader!
Tafeltennis Naast een aantal sterk uiteenlopende belangstellingen hebben oma en ik ook gemeenschappelijke hobbys (zie ook TOE(kom)MAATJE). Zon 2 à 3 keer per week bv. tennissen we tafel in de lokalen van de Sint-Niklase tafeltennisclub (SNTTC), waarvan we de twijfelachtige eer genieten de oudste leden te zijn. Onze club kan bogen op een actieve bestuursploeg, die voortdurend blijk geeft van creativiteit en originaliteit, ook als het gaat om het organiseren van nevenactiviteiten, die slechts zijdelings of zelfs helemaal niet met tafeltennis te maken hebben. Zo was er onlangs een eetfestijn, waarvoor de leden de volgende uitnodiging kregen:
( ..) Je kan komen eten met familie en vrienden tussen 18u en 21u. Daarna kan je gezellig de
avond doorbrengen met muziek van onze discobar, gebracht door SNTTC guest djs.
Je kan kiezen uit verschillende maaltijden. Alles wordt geserveerd met rauwe groenten
en frieten.
steak natuur, béarnaise, Provençaal, archiduc of peper: 15
stoofvlees: 13
vol-au-vent: 13
vegetarische burger: 15
kindermenu (tot 12 jaar): kipfilet met appelmoes: 8
kindermenu (tot 12 jaar): vol-au-vent: 8 ( ..)
De menukeuze moest gebeuren bij de inschrijving maar ter plekke konden we zelfs nog kiezen hoe we de steak gebakken wilden hebben. Ondanks al deze organisatorische valkuilen verliep de bediening (door vrijwillige, niet-professionele medewerkers) vlekkeloos. Het bestuur was verder zo attent geweest, een tafel te reserveren waar we samen met nog een tiental anderen uit onze groep recreantenspelers (de club telt ook heel wat competitiespelers en een flinke groep mindervaliden) konden genieten van een gezellige en smakelijke avond.
Intussen ontvingen we alweer een volgende uitnodiging: begin juni krijgen we een
( ) "TIROLERABEND", een gezellig samenzijn met een dubbeltornooi met voorgift. Je mag natuurlijk ook komen zonder aan het tornooi deel te nemen, familie en vrienden zijn welkom. ( .) Die avond is er ook eten te koop : kaas, worstenbroodjes, poffertjes en sachertaart. We vergeten uiteraard de dorstigen niet. Cocktails zijn te verkrijgen in onze "Weinstube", andere dranken aan de toog. Dankzij jouw aanwezigheid wordt het weer een superfeest. ( )
Geef toe: zon druk activiteitenprogramma bovenop de reguliere competities op nationaal en provinciaal niveau zou ondenkbaar zijn zonder een ruime schare vrijwilligers in en buiten het bestuur. Ik moet me inhouden om geen namen te noemen, want ik zou er ongetwijfeld vergeten. (voor alle duidelijkheid: ik ben geen bestuurslid, noch medewerker!)
TOE(kom)MAATJE. Sorry schat, ik moet even naar het toilet voor een kleine pislozing Naast tafeltennissen houden wij ook erg van een dagelijks woordspelletje, Boggle genaamd, dat amper een kwartier duurt en nog tal van andere voordelen biedt tegenover het bijna identieke Scrabble. Bij eventuele twijfelgevallen raadplegen we trouwens steeds de Officiële Scrabblewoordenlijst van Van Dale. Daarin kwamen we vandaag toevallig het verrassende woord pislozing tegen. En nu maar hopen dat ik tijdens een van onze Boggle-tjes de p(l)assende combinatie kan vormen!
Mijn zoon N. (fulltime klassiek violist) en ik (amateur-pianist lichte muziek) waren vorige woensdag 20.4 uitgenodigd om samen een bijeenkomst van een plaatselijke Ziekenzorg-afdeling muzikaal op te luisteren. Ik zag dat aanvankelijk helemaal niet zitten: N. is gewend is om samen te werken met collegas wier niveau een pak hoger ligt dan dat van zijne pa Maar hij drong aan en zei: allee pa, das toch leuk!, ik bedenk wel een geschikt programma, en met enkele repetities komt dat dik voor mekaar, wees gerust!. Het klonk zo oprecht dat ik me uiteindelijk gewonnen gaf! En zo verschenen we dan op het podium van onze parochiale cafetaria (ik nog niet helemaal gerust, N. volkomen ontspannen) met een wel zeer gevarieerd programma voor een al even gevarieerd publiek van zon 80 man. We brachten samen enkele licht-klassieke werkjes van Brahms e.a. en wat jazzy nummers van Gershwin. Ik mocht me van mn zoon zelfs even alleen uitleven in een solo-optredentje met enkele populaire riedels uit mijn vertrouwde salonorkest-repertoire (tango, foxtrot-jazz, trage wals, ). Op zijn beurt deed hij hetzelfde met zijn lievelingscomponist Bach, van wie hij een sonate voor viool solo speelde; ik hield mijn hart vast: zou het publiek deze prachtige maar zware klassieke kost wel de volle 6 minuten zwijgend kunnen aanhoren? Maar tot mijn verbazing bleef iedereen aandachtig en stil luisteren tot de laatste noot; meer zelfs: het beloonde N. met een duidelijk gemeend applaus. Ook na ons laatste nummer (een opzwepende Czardas van Monti) volgde een enthousiaste en langdurige ovatie; we moesten en zouden een bisnummer spelen. Gelukkig hadden we met die eventualiteit rekening gehouden en kozen voor het luchtige Humoresque van Dvorak. ---------------------------------------------------------------------------------------------------- Lang geleden: N. met zijn dochtertje, dat later eveneens haar carrière in de muziek zou maken
hetzelfde hummeltje 23 jaar later tijdens een professioneel recital; soms concerteert zij samen met papa, helaas heb ik daar geen enkele foto van
Het gebeurt nogal eens dat iemand eerst voor iets veroordeeld wordt en nadien in beroep door een andere rechter voor dezelfde feiten vrijgesproken (of omgekeerd, want dat kan ook). Telkens als ik zoiets lees of hoor, heb ik twee bedenkingen: 1) als een veroordeelde zich geen hoger beroepsprocedure kan/wil veroorloven, dan is hij/zij dus definitief de pineut 2) hoe kan het nu dat iemand voor dezelfde feiten zowel veroordeeld als vrijgesproken wordt? Is een van die twee rechters dan niet onbekwaam? Ik heb het nooit gewaagd om die eigenaardige dubbelzinnigheid (die overigens ook in andere landen bestaat) via een of ander kanaal aan te klagen, want wie ben ik tenslotte om als gewone leek het beter te willen weten dan al die geleerde juristen... Maar tot mijn aangename verrassing krijg ik nu toch een stukje gelijk uit onverdachte hoek. In mijn krant (GvA 16.4) lees ik letterlijk: De Brusselse stafhouder Dirk Van Gerven wil het hoger beroep afschaffen ( ) .Als de eerste rechter zijn werk goed doet, is er geen enkele reden voor hoger beroep .
Begin jaren 70 mocht ik dankzij een puur toeval enkele keren samen met Jef Burm optreden als tijdelijke pianist-begeleider ter vervanging van zijn zieke vaste pianist (Vandenbergh). Dat kwam zo. Samen met enkele bevriende Antwerpse gezinnen brachten wij en onze vier kindjes onze vakantie door in een van de populaire Zwitserse CM-vakantiehuizen (ik meen in Leysin). Jef Burm maakte daar deel uit van de animatieploeg; tijdens een gesprek met enkelen van onze groep in de cafetaria vertelde hij dat hij onverwachts zonder zijn vaste begeleider was gevallen. Hij had ter plaatse wel een goeie Zwitserse pianist gevonden, maar die had nogal moeite met het typische karakter van dat Vlaamse Burm-repertoire. Mijn vrienden zeiden hem dat er in de groep een amateur-pianist was die hem misschien uit de nood kon helpen; en zo zat ik dan een uurtje later achter de piano met de partituren van Jef voor een soort proef-auditie. Tot ons beider tevredenheid klikte het onmiddellijk en na de nodige aanwijzingen en afspraken waren we klaar voor ons eerste avondoptreden. Ook de rest van mijn verblijf mocht ik s avonds (uiteraard zo fier als een gieter) een beetje delen in het applaus. Vooral met zijn nummer Harlekijn oogstte Jef en ik dus ook een beetje - veel succes. Een tijd later belde Jef mij met de vraag of ik hem nog eens kon begeleiden voor twee optredens op dezelfde dag, eerst ergens in het Brusselse en daarna in Hasselt. Ik hoefde geen moment na te denken (zou desnoods alles hebben laten vallen!) en zegde onmiddellijk enthousiast toe. Om praktische redenen nodigde Jef mij te eten bij hem thuis in Meise en daarna reden we samen naar de places to be. Onnodig te zeggen dat die onverwachte contacten met Jef Burm altijd in mijn geheugen gegrift zijn gebleven.
Parageinen, pleziekwoorden of synonieten zijn bestaande woorden (bij voorkeur te vinden in een woordenboek) waarvan één letter is verwijderd, toegevoegd of vervangen, en voorzien van een nieuwe definitie. Ook ou, au, ui, ij, ei, eu, ch, ck, aa, oo, ee, uu, ng mogen als één teken worden gebruikt
(Kleine!) selectie:
Acoleut Misdienaar die te diep in het kelkje heeft gekeken. Adom Legendarische man die domoorcodicil tekende en daardoor voortijdig een rib kwijtraakte. Agneusticisme Levensbeschouwing die aanneemt dat de mens God niet kan ruiken. Allerzeulen Rooms Kaholieke gedenkdag waarop men grote hoeveelheden bloemen naar begraafplaatsen sjouwt. Anaalfabeet Iemand die zijn eigen kont niet kan vinden als hij jeuk heeft. Bedwater Goede reden om het kind weg te gooien. Bef-etage Erogene zone tussen benen en buik ener vrouw. (enz. enz.)
In de Humo van deze week (22 maart) protesteert een lezer terecht tegen de hoge voorschotten die energieleveranciers zoals bv. Electrabel en Nuon hun klanten voorstellen (lees: aanrekenen!) in afwachting van de definitieve factuur. Zelf kon die man pas na dreigen met tussenkomst door de Ombudsman Energie een vermindering van die voorschotten afdwingen. Hij besluit zijn lezersbrief met: Wel zet ik iedere maand geld op mijn spaarrekening voor het geval mijn eindafrekening hoger uitvalt. Ik dacht onmiddellijk aan mijneigen lezersbrief in Gazet van Antwerpen van 2.3 en aan mijn blog van 6.3, waarin ik schreef dat Electrabel zijn klanten op zijn minst ook op de alternatieve keuzemogelijkheid had mogen wijzen om "elke maand een extra bedrag op het eigen spaarboekje te reserveren in afwachting van de factuur". Zou die HUMO-lezer zich soms geïnspireerd hebben op mijn blog of lezersbrief?, och zo pretentieus wil ik niet overkomen, maar ik ben hoe dan ook blij dat ik blijkbaar niet de enige ben die over zon alternatief heeft nagedacht.
TOE(kom)MAATJE. Een koppel bezoekt de dierentuin. De vrouw waagt zich te dicht tegen de kooi van een gorilla, die haar prompt naar binnen sleurt en handtastelijk wordt. Ze schreeuwt naar haar man: wat moet ik doen?, waarop die antwoordt: Doe wat je thuis ook doet: zeg dat je koppijn hebt! (bron: onbekend)
Japan - Kernramp - Jodiumtabletten - Paniek - Lotto
Ik heb mij de laatste dagen zwaar geërgerd aan de paniekerige berichtgeving in de (meeste) media over de dramatische gebeurtenissen in Japan. Die berichtgeving zou zich immers beter beperken tot loutere feiten in woord en beeld. Maar de sensatiezucht van het grote publiek moest zo nodig weer eens maximaal bevredigd worden met allerlei voorbarige speculaties en analyses. Begrijp me niet verkeerd: ik pleit niet voor doofpotoperaties (integendeel: pers- en informatievrijheid is een groot goed, dat we moeten koesteren) en ik vind dat onze bevoegde veiligheidsinstanties inderdaad ruim geïnformeerd moeten worden en blijven over alle mogelijke aspecten van nucleaire gevaren of natuurrampen maar dat is iets anders dan het publiek voorbarig de stuipen op het lijf te jagen voor rampen die zich bij ons misschien nooit zullen voordoen. Bijvoorbeeld: de (op zichzelf indrukwekkende) Koppen-TVreportage op 17.3 over Tsjernobyl was volgens mij beter juist niet NU uitgezonden . Typisch voor irreëel gedrag is de paniekerige stormloop op de apotheken, voor jodiumpillen. Vaak weten mensen niet eens precies waarvoor die tabletten dienen. Cartoonist Canary Pete van Gazet van Antwerpen heeft dat ook goed opgemerkt in zijn tekening in GvA van 16.3 waarin een dame haar apotheker vroeg naar van die pillen tegen de tsunami
TOE(kom)MAATJE. Een andere stormloop van een heel ander karakter betrof het superlot van de Lotto van 105 miljoen euro. De kans om die te winnen is nochtans slechts 1 op 76 miljoen, oftewel 0,0000013 procent... Je kan natuurlijk ook in groep spelen van bv. 100 man, dan verhoogt je winstkans zo maar eventjes tot 0,00013% wow!! Hoewel, zelfs dan is de kans dat de hoofdprijs aan je neus voorbijgaat 99,99987 procent. In gewone mensentaal: ook met je groep maak je nog steeds geen schijn van kans! Maar blijf gerust meespelen: de inzet gaat voor een deel naar goede doelen! .
Niet zonder eigenbelang raadde Electrabel mij en andere klanten aan, onze maandelijkse voorschotten (lees: renteloze lening aan Electrabel!!) op de gasfactuur vrijwillig te verhogen om de eindafrekening minder zwaar te maken. Ik peins er echter niet over, op dat misleidend aanbod (zegmaar truc) in te gaan: wel zal ik voorzichtigheidshalve vanaf nu elke maand een extra bedrag op mijn eigen spaarboekje reserveren (en niet op dat van Electrabel...) in afwachting van de factuur. Het zou Electrabel gesierd hebben als het zijn klanten op zijn minst ook op die alternatieve keuzemogelijkheid had gewezen. Het verbaast mij trouwens, dat ik die tip in de media nog niet één keer ben tegengekomen (behalve dan in een eenzame lezersbrief van een kommaneukerige klant )
TOE(kom)MAATJE. Vertrouw nooit bescheiden mensen! Ze hebben gewoonlijk een goeie reden om het te zijn!(Nietsche, geciteerd in Man bij Hond 28.2.2011)
Bij gebrek aan inspiratie ben ik eens bij mijn oudste blogs gaan kijken of er niks tussen zat dat voor herhaling vatbaar was. Op 21.1.2006 vond ik het volgende: Het gebeurde vorige week tijdens een partijtje tafeltennisdubbel met oma tegen een ander koppel. Ik sloeg een juweel (vond ikzelf) van een forehand, met veel topspin (om Jean-Michel Saive jaloers te maken!) maar in plaats van mijn palet naar voren uit te zwaaien zoals het hoort, sloeg ik het in een soort halve cirkel terug in mijn eigen richting; resultaat: een buil boven mijn wenkbrauw Het ergste vond ik nochtans het feit dat we het punt verloren want oma, overtuigd dat we ons punt al binnen hadden, vergat om de bal, die tegen verwachting toch nog terug kwam, op tafel te houden. Daarvoor had ik me verdorie een halve schedelbreuk geslagen!! Een paar uur later bleek dat ik aan mijn onhandigheid behalve de buil ook een kanjer van een blauw oog had overgehouden, zo mooi van kleur dat ik het voor het nageslacht wilde vereeuwigen. En dus nam ik s anderendaags de bloeduitstorting was helaas al iets minder indrukwekkend en wat gezakt mijn camera voor een digitaal zelfportret. Met mijn Paint-programma knipte ik de bewuste zone er uit en het resultaat kunt u hierbij aanschouwen; mocht u ervan griezelen, wees dan blij dat ik alleen maar dat stukje laat zien; mijn volledig smoelwerk is zo lelijk dat u het niet zou overleven.
TOE(kom)MAATJE. Hoewel ik bij de juniores ooit een officiële competitiegoal gemaakt heb (het was wel in het verkeerde doel ) ken ik weinig van VOETBAL.Met mijn boerenverstand dacht ik altijd dat de eindrangschikking in de competitie gewoon bepaald werd door de behaalde punten. Maar dat blijkt tegenwoordig veel te simpel te zijn! Een paar (pseudo-)geleerde pipos hebben net zo lang gepuzzeld tot ze een zo ingewikkeld mogelijk systeem van plee (of zoiets) hadden gevonden waarbij de winnaar niet noodzakelijk winnaar is, en de verliezer niet automatisch de verliezer
Ruud Hendrickx is sinds jaren taaladviseur bij de VRT. Zijn taak bestaat er ondermeer in, het dagelijks taalgebruik van nieuwslezers en andere VRT-presentatoren te beoordelen en waar nodig te corrigeren. Ik heb hem al vaak gevraagd hoe het komt dat die medewerkers desondanks hardnekkig dezelfde taalfouten blijven maken. Hij kan mij moeilijk schrijven, niks te vertellen te hebben, hoewel . Toen hij onlangs reageerde op een van mijn opmerkingen over een van die voortdurende taalfouten van zijn collegas, voelde ik in zijn antwoord een zekere berusting en ik schreef hem dat. Hij antwoordde mij letterlijk: Berusten doe ik niet. Het was eerder een zucht van "jongens, hoe vaak zal ik het nog moeten zeggen". Van machteloosheid gesproken Gelukkig vervult R.H. bij de VRT nog een andere opdracht, die hem hopelijk wel voldoening geeft, nl. de verzorging van een 2x per week via internet verschijnende gratis taalmail met uitstekende eenvoudige taaltips, geïnspireerd op reële taalfouten uit de dagelijkse actualiteit. Ik raad iedere taalliefhebber aan, zich voor een gratis abonnement in te schrijven via http://taalmail.net .
TOE(kom)MAATJES, uit de school geklapt (uithttp://www.onzetaal.nl/tijdschr/1010.php): * Het wordt stilaan warmer, ik voel dat aan de kleren die ik uitgelaten heb.
* Mijn vriend houdt parkieten, kippen, Spaanse ratten, vier zussen en een motorboot.
* We hebben een huis van ongeveer drie verdiepingen.
* Ik lees het liefst sprookjes die echt gebeurd zijn.
* Sommige mannen gaan naar het café om hun gestorven vrouw te verdrinken.
Oma en ik zijn al decennia aangesloten bij een bloeiende tafeltennisclub met zon 200 leden, verdeeld over verschillende categorieën: recreanten, competitiespelers, ukkies (van 3 tot 7 jaar!), jeugd en mindervaliden (à propos, waarom mag je mensen met een handicap tegenwoordig geen gehandicapten meer noemen? ). Na enkele recente sterfgevallen genieten mijn eega en ik nu de twijfelachtige eer, de oudste clubleden te zijn, maar dat weerhoudt ons er niet van, 2 à 3 keer per week enkele uurtjes samen of met andere leden een match(ke) te spelen aan een van de 13 tafels in de ruime speelzaal. De club organiseert regelmatig gezellige nevenactiviteiten, al dan niet in combinatie met een pretentieloos minitoernooi. Zo was er onlangs de jaarlijkse wafelbak, gecombineerd met een clubtoernooi. Ik overleefde de eerste ronde, maar ging in de volgende onderuit tegen een .. 7-jarig talent (dat even later het dubbeltoernooi zou winnen!) "Jitske" kwam nauwelijks boven de tafel uit maar het lukte mij niet, haar effectrijke opslagen gepast te retourneren. Het is overigens een schat van een kind, gelukkig zonder kapsones maar bezeten door tafeltennis en volgens kenners een toekomstige kampioene. Haar mama, eveneens clublid, vertelde dat dochterlief ook thuis voortdurend met een pingpongracket en balletje rondhuppelt Naast de speelzaal biedt een gezellige cafetaria ruime mogelijkheden om bij pot en pint de sociale contacten te onderhouden. De gesprekken gaan van bloedserieuze onderwerpen als kunst en cultuur tot sport of de gebruikelijke toogpraat. Overigens lopen die items nogal eens parallel. Onlangs hadden we het over de grenzen van gezond sporten, niet zon verrassend onderwerp in pingpongmiddens. Je lichaam zal wel zeggen wat je moet doen of laten; luister dus gewoon naar je lichaam, zei iemand. Ik reageerde met: Klopt! Ik luister ook altijd naar mijn lichaam. Als mijn lichaam zegt: Je zou me eigenlijk een borreltje moeten geven, dan dóe ik dat!
De foto's hierna komen van de website van de club.
Hieronder rechts Jitske met haar prijs, met aan haar zijde onze kleindochter, die het ook niet slecht deed..."
En dan onze dochter (links), moeder van onze kleindochter hierboven, in volle concentratie samen met haar jeugdige dubbelpartner:
Het was te voorspellen: een tragisch ongeval waarbij een zware terreinwagen een kleuter doodreed, deed een discussie losbarsten over de vraag of zulke wagens niet van de openbare weg gehouden zouden moeten worden. Vooreerst dit: voor de ouders en andere familieleden is zon plotseling verlies van een onschuldig kind een verschrikkelijke ervaring en zij verdienen ons oprecht medeleven. Ik kan me ook levendig indenken dat zij voortaan in elke zware wagen een potentieel moordwapen zien. Toch zou ik een verbod op dergelijke voertuigen onlogisch en eigenlijk hypocriet vinden. Ten eerste zijn auto-ongevallen bijna nooit te wijten aan de wagens maar aan mensen. Ten tweede vallen er in het verkeer wereldwijd alle dagen honderden slachtoffers onder allerlei soorten autos, dus om consequent te zijn zouden alle autos uit het verkeer moeten blijven . Maar niemand wil terug naar de middeleeuwen. Conclusie: hoe cru het ook klinkt, we zullen moeten leren leven met de doden En over gevaarlijke wagens gesproken: er rijden nog steeds 4-persoonswagens in het verkeer met slechts twee deuren vooraan. Passagiers op de achterzetels zitten als ratten in een val als ze bij een ongeval niet of niet tijdig uit zo'n wagen kunnen ontsnappen of bevrijd worden. Verontrustend vind ik het, dat eigenaars en medereizigers van zulke "tuigen" zich van dat gevaar meestal niet eens bewust zijn. Een wereldwijd verbod op de fabricage van dergelijke wagens zou dus misschien nog nuttiger zijn dan een verkeersverbod van terreinwagens. Voor alle duidelijkheid: ik rij niet met een terreinwagen maar in een gewone auto
TOE(kom)MAATJE: de volgende keer hoop ik met een wat luchtiger onderwerp te komen...
Op 31.12.2010 stuurde De Post mij een kaartje dat er een onvoldoende gefrankeerde zending was toegekomen, die mij bezorgd zou worden zodra ik het kaartje, met het aangeduide bedrag in postzegels, zou terugsturen naar onze diensten. Probleem: er was geen bedrag aangeduid en ook onze diensten werd niet nader toegelicht. Ik stuurde het kaartje dan maar naar het hoofdadres van Bpost, Postbus 5000, 1000 Brussel met op het kaartje zelf de vraag om mij de ontbrekende gegevens mee te delen. Op 6.1.2011 lag hetzelfde kaartje opnieuw in mijn bus, ZONDER ook maar enig spoor van de gevraagde details Pas na een mailtje naar de ombudsdienst van de post kreeg ik enkele dagen geleden alsnog de betreffende zending (het bleek een onschuldig Kerstkaartje van een familielid te zijn, maar dat terzijde . )
Belspelletjes/Versteylen/Modderwandeling 1) Ik had juist mijn commentaar op de debiele belspelletjes van VTM en 2BE blogklaar liggen toen de media mij vóór waren. Ik beperk mij nu dus tot het meest essentiële: ook al heeft Basta (programma van De Neveneffecten) met zijn ontmaskering van dit bedrieglijk amusement misschien bepaalde deontologische regels overtreden, maar dan zeg ik tegen mijn geweten in dat deze keer het doel de middelen heeft geheiligd (is dat geen spreuk van de Jezuïeten? ). 2) Over Jezuïeten gesproken: ik hoop dat het gerechtelijk onderzoek in de zaak van Jezuïet Luc Versteylen zo vlug mogelijk duidelijkheid schept over wat daar in zijn Vierselse brouwerij nu wel of niet gebeurd is. Hoe langer het duurt, hoe zwaarder de speculaties in de media. Zelfs de columnist van Kerk en Leven (19.1) loopt op de zaken vooruit en vermeldt in één adem het (bewezen) seksueel misbruik door kanunnik F. Houtart en het nog maar pas gestart onderzoek tegen Versteylen. 3) Nu iets helemaal anders. Gisteren (21.1) met mijn seniorenclub een wandeling gemaakt in de bossen en weiden van het Waasland. Het weer van de voorbije weken en tractoren hadden er samen voor gezorgd dat zeker 90% van het parcours herschapen was in een regelrechte modderpoel (zie fotos). Toen een van mijn clubgenoten tot aan zijn kuiten in het slijk weggleed maar gelukkig voor hem - terstond door enkele collegas weer werd opgevist, vroeg ik hem om hetzelfde manoeuvre nog eens te herhalen zodat ik de scène op foto kon vastleggen; het slachtoffer kon er gelukkig om lachen maar zoals ik verwachtte weigerde hij in te gaan op mijn verzoek . Intussen had het hele gebeuren mij uit mijn concentratie gehaald en een seconde later was ik zelf de pineut, en niet zon klein beetje: ik gleed de berm af en om mijn camera te beschermen steunde ik alleen op mijn vrije hand. Gevolg: ik gleed tot mijn linkerheup in het slijk, maar mijn camera had het overleefd. Dezelfde hulpvaardige handen van daarjuist hielpen mij weer op het droge, maar niemand nam een foto .. Thuisgekomen leverde ik de vuile ravage af aan oma, die er binnen de kortste keren via wasmachine en droogkast weer kastklare spullen van maakte, de schat! Mijn bottinen-met-modder (eigenlijk modder-met-bottinen) moest ik echter zelf onderhanden nemen, dedju toch!
Ik kan misschien wat kommas neuken maar als het op koken of bakken aankomt ben ik een grote nul met twee linkerhanden, in tegenstelling tot mijn wederhelft: zij is inderdaad onbetwist en veruit mijn meerdere. Nu zouden er dat dus veel kunnen zeggen, maar oma is wel degelijk een echte keukenprinses met een ongebreidelde culinaire creativiteit waar weinigen aan kunnen tippen. Zeer onlangs dacht ze tegen beter weten in? - dat ze mijn volstrekte onkunde wel wat zou kunnen opvijzelen via een gepaste handleiding Kookboek voor klunzen als nieuwjaarscadeau. Een aantrekkelijk ogend werkje, maar toen ik begon te lezen, zakte de moed mij al vlug in de schoenen: al op de eerste bladzijde (de basisuitrusting) vroeg ik me bijvoorbeeld af wat het verschil is tussen een kookpan en een koekenpan. En ik had nog andere kluns-vragen, waarbij oma haar handen hulpeloos en theatraal ten hemel hief om zoveel domheid, volgens haar was het allemaal zo simpel als iets. Maar volgens mij heeft dit boek gewoon een verkeerde titel: die had moeten luiden: Kookboek voor GEVORDERDE klunzen. Ik gaf de studie al vlug op, maar helemaal voor niks was het cadeau toch niet: ik heb hartelijk kunnen lachen met de vele geestige tekeningen. Maar koken? Mijn hoop (en die van oma) is nu gevestigd op het mogelijk verschijnen van een Kookboek voor BEGINNENDE klunzen? .
TOE(kom)MAATJE. Ik vraag me dikwijls af of onze nieuwslezers zelf wel weten wat ze voorlezen en hoe ze dat (zouden) moeten doen. Op 23.12 s morgens klonk het op VRT-radio-1 zo: Aartsbisschop Léonard stelt een solidariteitsfonds voor. en dan klonk er een nieuwe zin(?):De slachtoffers van seksuele misbruiken voor.De (ongeïnteresseerde?) presentator las dit bericht voor als twee afzonderlijke items terwijl het uiteraard om één enkele zin ging. Blijkbaar voelde de man niet eens aan dat zijn tweede zin mank liep.
Hallo bezoeker: bent u daar nog? Zoja, bravo voor uw uithoudingsvermogen!
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
