WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
23-08-2011
Inlegkruisjes - Onvolledig vol...
Ons zaterdagse boodschappenlijstje in Delhaize was bijna afgewerkt, alleen inlegkruisjes voor oma ontbraken nog. Zeg Komma, doe jij dat even aub, terwijl ik nog wat rondkijk! Inlegkruisjes zijn uiteraard niet mijn vertrouwde artikel en dus zocht ik naar het opschrift Hygiëne boven een van de zijgangen en vond daar inderdaad allerlei modellen zakdoeken en aanverwante producten, maar inlegkruisjes?, niet dus! Gelukkig passeerde oma in de hoofdgang, zag me sukkelen en riep: de volgende gang!. En inderdaad: daar lagen ze! Benieuwd onder welke hoofdrubriek inlegkruisjes volgens Delhaize thuishoren keek ik naar het opschrift van de gang en las: Tafeldecoratie! Ik probeerde me voor te stellen met wat voor servetten de betreffende rayonchef bij hem thuis een feestelijk gedekte tafel zou versieren
TOE(kom)MAATJE. Vriezen en dooien zijn tegengestelde begrippen; maar ontVRIEZEN en ontDOOIEN betekenen hetzelfde Ook kopen en verkopen zijn elkaars tegengestelde, toch vertalen we Te KOOP in het Frans als A VENDRE. En wat dacht u van Vol en Ledig als je ze achter elkaar zet: vol-ledig, of nog leuker On-vol-ledig; maar echt de max is natuurlijk een glas dat ON-VOL-LEDIG VOL is.
In de Hoorn van Afrika sterven dagelijks (!) honderden (duizenden?) mensen van honger en dorst. De gruwelijke beelden in de media liegen er niet om; je krijgt de neiging om je blik af te wenden van de afschuwelijke taferelen van stervende babys in de broodmagere armen van hun moeders, die misschien ook het einde van de dag niet meer halen Op 13 september a.s. voert mijn seniorenbeweging OKRA in Brussel een eerste nationale actie voor welvaartsvaste en menswaardige (lees: hogere) pensioenen. Hoewel ik zelf slechts een (naar Belgische normen) bescheiden pensioen geniet, zal ik er in Brussel niet bij zijn: ik zou in gedachten meer bezig zijn met al die levende lijken in Afrika dan met onze bescheiden (maar mensonwaardige????) pensioenen
Schijfverplichting (max. 2 uren): de klassieke truc tegen ongewenst langparkeren, maar vrij zinloos op plaatsen waar: 1) de gemiddelde parkeerder sowieso minder dan 2 uren parkeert (vast te stellen via een telling op enkele representatieve tijdstippen); dan is een schijfverplichting per definitie overbodig. 2) OFWEL geen efficiënte controle op overtredingen (bv. het tussentijds verzetten van de schijf!) mogelijk is; anders gezegd: als de pakkans minimaal is. Een van mijn vroegere collegas parkeerde 18 jaar lang elke dag van 8 tot 17 uur voor de deur van het kantoor en slechts één keer liep hij tegen de lamp!
Ooit dacht een naïeveling het buskruit uitgevonden te hebben: laat agenten een doorlopend krijtstreepje trekken over band en wegdek; dat streepje verraadt de chauffeur die zijn wagen na 2 uur nog steeds niet verplaatst heeft!! Totaal onrealistisch natuurlijk, om te gillen!
Mijn slecht karakter inspireert me al jaren tot het schrijven van brieven naar mijn Gazet. Vroeger bleven de meeste ongepubliceerd; ik had daar geen probleem mee: tenslotte beslist de GvA-redactie eigenmachtig over al dan niet publicatie, ze hoeft zich niet te verantwoorden voor een eventuele weigering. De laatste tijd echter kan ik geen brief meer schrijven of ik vind hem 1 of 2 dagen later terug op de (voor)laatste blz. van het hoofdkatern, zelfs als dat eigenlijk niet mijn bedoeling was. Om niet de indruk te wekken dat ik me bij de lezers wil opdringen, ben ik wat terughoudender geworden in mijn brieven; mijn laatste blabla was trouwens niet gericht tot de GvA-lezers, maar integendeel een kritische bedenking naar de hoofdredactie zelf, daarom richtte ik me ook niet tot gvabrieven@concentra.be maar tot webmaster@gva.be . Ik was vanmorgen dan ook stomverbaasd toen ik in de GvA van 5.8 toch mijn brief tegenkwam. Vermits mijn opmerkingen nu dus toch wereldwijd (nou ja ) bekend zijn, kan ik ze evengoed ook in mijn blog opnemen. Ziehier de tekst zoals die vanmorgen in de krant verscheen: SLECHT WEGDEK. De GvA van 3.8 biedt ruim aandacht aan de schadevergoedingen die de overheid moet betalen aan de slachtoffers van putten in het wegdek. Nergens vind ik echter de bedenking dat deze getroffenen tenminste het "geluk" hadden dat hun schade groot genoeg bleek voor een onmiddellijk en duidelijk verband met de gebrekkige staat van het wegdek. Het werkelijke slachtoffer is de bestuurder die pas (veel) later met de schade geconfronteerd wordt, wanneer dat verband (of zelfs maar vermoeden van) al lang niet meer aan te tonen is.
Vorige zondag maakten wij een knooppuntenwandeling in het mooie land van Stille Waters en eindigden met een koffietje op een gezellig terrasje in Wintam (Hingene, prov. Antwerpen). De koffie was niet direct om over naar huis te bellen (daar was trouwens toch niemand), maar er was een lekker (mini) advocaatje bij en dat maakte veel goed. Behalve drankjes en hapjes lazen we op de kaart nog andere, meer originele aanbiedingen, waaronder voetbalwedstrijden Lifé op groot scherm. Ik stond op het punt te vragen of dat "Lifé" misschien de naam van een plaatselijke club was, maar oma hield me tegen: zeg Komma, maak ons nu niet belachelijk hé. En DUS zweeg ik Maar je moet het toch maar kunnen: in één woord van amper vier letters maar liefst drie spelfouten maken (Li féipv li ve).
Tijdens een slapeloos uur(tje) vroeg ik me af welke van mijn vele passies ik zelf de belangrijkste vond, en kwam na wat afwegen uit op . (nee, dat komt seffens). Toen kwam ik ineens op het idee om mijn (20) kinderen en kleinkinderen per e-mail de vraag voor te leggen: "wat denken jullie dat Pa/Opa zelf als zijn belangrijkste "passie" beschouwt? [mijn liefde voor (klein)kinderen buiten beschouwing gelaten] Vrijblijvende enquêtes schijnen statistisch niet meer dan 4% respons op te leveren, ik kreeg 5 antwoorden op 20, niet eens zo gek dus Ik had wel beloofd om onder de deelnemers een gratis voetreis naar Engeland te verloten. (Ik hoorde ze al zeggen Das weer een onnozelheid van onze Pa/Opa!)
Ziehier de reacties: A: 1. het verbeteren van (andere mensen hun) taal (2 reacties)
2. het verbeteren van (andere mensen hun houding in) het verkeer
3. het verbeteren van de VRT
4. het schrijven van brieven naar de krant
P.S. Voor mij graag voetreis naar Rome ipv Engeland
B: Al schertsend wijzen op idiotieën, banale fouten, fouten tegen de nederlandse taal, inconsequenties, onlogische gevolgtrekkingen, enzv. die je bent tegen gekomen, en dan nog wel het liefst als ze afkomstig zijn van officiële instanties (via de media, verkeersborden, enzv.) of van oma. ( )
P.S.: ik wacht al vast vol spanning de volgende ijstijd af
C: (Volgens mij de leukst geformuleerde reactie): 'het zeveren met geleerde woorden'
D: Jouw passie is natuurlijk wandelen (met ons ma uiteraard!!!), maar als je zelf al eens moest nadenken wat je belangrijkste passie is, dan vraag ik me wel af of je echt van een passie kunt spreken. Maar dat doet er niet toe, ik hoop dat ik het grote lot trek, ik ga me alvast wat inlopen ....
NIET DUS! ALLEMAAL MIS!!!! Ik begrijp de antwoorden wel: vier van de vijf draaien vooral rond taal, en ook de trouwe bezoekers van mijn blog kennen mijn grote belangstelling en liefde voor de Nederlandse taal, maar echt zo belangrijk?, nee: ik lees nog altijd liever een boeiende tekst met wat taalfouten dan een saai verhaal zonder fouten. Ook de belangrijkheid van mijn andere hobbys, hoezeer ik die ook koester, is relatief. Echt BELANGRIJK vind ik HIER KOMT HET, TARARA!! - de problematiek rond VERKEERS(ON)VEILIGHEID (onder A.2 en B. hierboven wordt het item heel even zijdelings vermeld). Al jaren pleit ik bij bevoegde overheden soms met succes maar meestal tevergeefs - voor concrete, realiseerbare veiligheidsmaatregelen. Ik snap bv. niet dat het Belgisch Instituut voor VerkeersVeiligheid (!) het verkeer onveilig (!) mag blijven maken met zijn vaak moeilijk te begrijpen en aandacht afleidende boodschappen op enorme posters langs de autosnelwegen. Ook begrijp ik niet dat er nog steeds 4-persoonsautos gemaakt worden met slechts 2 (voor)deuren; niet zo lang geleden stierven twee passagiers op de achterbank van een brandende auto omdat ze niet tijdig konden ontsnappen
TOE(kom)MAATJE. In een van mijn volgende blogs hoop ik een hardnekkig misverstand (zelfs bij deskundigen) te beschrijven over de betekenis en draagwijdte van groene voetgangerslichten.
Vanmorgen op radio1 een korte reportage gehoord over een of ander centrum waar vreemdelingen van meer dan 60 nationaliteiten verblijven. Om de bewoners wat vertrouwd te maken met onze instellingen, taal, gewoonten enz, hadden de organisatoren het gepast geoordeeld om hen onder meer onze nationale hymne aan te leren. Ze hadden onder het personeel blijkbaar iemand gevonden die zelf dat lied kende (niet zo evident denk ik); ik was razend benieuwd naar het resultaat. Welnu, de melodie herkende ik niet direct, waarschijnlijk omdat het een onbedoeld meerstemmige (zeg maar véééélstemmige) versie van de Brabançonne bleek te zijn; bovendien hoorde ik precies ergens een Marseillaise tussen, maar zon vergissing overkomt zelfs de hoogste politici in ons land. Was de prestatie op muzikaal gebied dus geen hoogvlieger, de TEKST daarentegen klopte volledig: La la la la
TOE(kom)MAATJE: une charade (lettergreepraadsel) pour les francophones: Mon premier est un fruit, mon deuxième est un fruit, mon troisième est un fruit etc ., et mon tout est un hymne national, quest-ce que cest?; antwoord: pom pom pom pom, (gezongen op wijze van de Brabançonne, haha!)
De tijd dat we onze energie afreageerden in het Zwitserse hooggebergte ligt ver achter ons, maar om onze lichamelijke conditie toch zo goed en nog zo lang mogelijk en op een leuke manier optimaal te verzorgen, gaan opa en oma 2 of 3 keer per week in clubverband tafeltennissen, eens per week zon 10 à 12 km wandelen (bij slecht weer blijven we thuis, das ook lekker! ) en dagelijks een kwartiertje fietsen op onze hometrainer. Over het resultaat zijn we best tevreden, en heel wat leeftijdgenoten of zelfs jongeren benijden ons. Het gebeurt soms dat zij ons feliciteren met onze conditie, maar dan antwoord ik steevast dat onze gezondheid geen verdienste is maar een voorrecht. Ik hoef maar naar de zieken of gehandicapten in mijn naaste omgeving te kijken om dat te beseffen. Het is trouwens ook niet zo, dat wij nooit een dipje zouden hebben. Vorige week, tijdens onze wandeling, greep oma met een pijnlijke grimas naar haar heup en bereikte enigszins mankend de eindmeet. Dat gebeurt wel vaker, maar zoals steeds (hout vasthouden!) verdween de pijn weer en stonden we enkele dagen later enthousiast te dubbelen op de club. Ik zei: das andere koek dan verleden zondag, toen liep je als iemand van tachtig!; ze moest lachen O ja, over een week wordt ze . tachtig! (en ik volg enkele maanden later)
De tijd van "TOEN" (nog lang geen oma en opa...):
Oma in de tijd van "NU":
TOE(kom)MAATJE. Uit de media van 14.7: helft van ontslagen OPEL-werknemers heeft werk gevonden! Joepie, ja dat klinkt inderdaad leuker dan helft van ontslagen OPEL-werknemers heeft nog geen werk
Op 13.9 organiseert de seniorenbeweging OKRA in Brussel een grote betoging voor menswaardige en welvaartsvaste pensioenen. Hoewel zelf OKRA-lid, zal ik er op 13.9 niet bij zijn. Zie hier waarom. 1) Ik neem sowieso nooit deel aan betogingen. Zelfs niet als het een goed doel betreft waar ik volledig achter sta; in zon geval hoop ik dan dat zoveel mogelijk anderen er wel zullen staan; het is geen moedige houding, ik weet het, maar zo zit ik nu eenmaal in mekaar, en gelukkig zijn veel mensen moediger dan ik 2) Wat nu die OKRA-betoging op 13.9 betreft: in mijn ogen is dit een typisch voorbeeld (zoals er helaas veel zijn) van acties die voor een bepaalde grote groep (nóg) meer welvaart, gezondheid, veiligheid, comfort enz. claimen, zelfs wanneer redelijkerwijs slechts een beperkt aantal individuen uit die groep recht van spreken heeft. 3) Enquêtes en statistieken leren ons inderdaad dat de tegenwoordige gepensioneerden zich goed voelen en als groep dus (menselijk gesproken) die betoging op 13.9 eigenlijk niet echt nodig hebben. Erger nog, zulke acties kunnen een averechts effect sorteren: ons land stevent af op een serieuze crisis en een groep die te veel vraagt, riskeert helemaal niks te krijgen. Anders gezegd: de armste gepensioneerden dreigen dan de echte slachtoffers te worden van een te grootschalige aanpak. Voor alle duidelijkheid: ik heb het volste respect voor eventuele andere meningen, want ik vind vrijheid van meningsuiting een van de meest waardevolle verworvenheden van onze beschaving.
TOE(kom)MAATJE. Wat is dit? Grafiet, potloodslijpsel en wat paprika medium geconcentreerd met elegantie en reliëf en dus verre van vlak maar nog wat stroef Een neus met een reductieve toets . heel gewillig onder spanning gehouden door fijne tempranillozuurtjes en gedragen door een stevige structuur Gebak in de neus en slank wit fruit opgejaagd door stevige zuren (dit zijn citaten uit een bespreking van wijnen. Snapt U het, snap ik het. Ik kan genieten van een goed glas wijn maar ben ik nu een wijn-idioot als ik geen grafiet, potloodslijpsel of een reductieve toets gewaarword? )
Ik ken een fantastische en creatieve kokkin die mij elke dag weer verwent met de resultaten van haar culinaire talenten. Voor mij hoeven kookprogrammas op TV dus niet, integendeel: ik haat ze. Het is echter niet eenvoudig om ze te ontlopen: vrijwel iedere binnen- en buitenlandse zender heeft in prime time zijn eigen Piet Huysen-trut. Ik blijf er dus nooit hangen maar weet uit Humo dat één van die Pieten, namelijk ene Johan Segers, er een bijzonder eigen taaltje op nahoudt: hij spreekt bv. niet van vissen maar van viessen.Dat deed me onmiddellijk denken aan VRT-Nieuwsanker Wim De Vilder, die namelijk precies de tegenovergestelde tic vertoont: woorduitgangen die als iesse uitgesproken moeten worden, krijgen bij Wim steevast een korte i: bv. praktisse, optimistisse e.d.Overigens is dit maar één van de talloze fouten die taalgevoelige VRT-luisteraars dagelijks moeten ondergaan. En dan te bedenken dat ze bij de VRT een speciale taaladviseur (Ruud Hendrickx) hebben, maar uit betrouwbare bron (RH zelf!) weet ik dat die arme man tegen windmolens vecht.
TOE(kom)MAATJE. De HUMO van deze week, duidelijk zinspelend op het speciale taaltje van Johan Cruyff en (sommige) andere sportminnende Nederlanders, noemt de beroemde Ronaldo een sportman die best een aardig potje kon foeballen. Das fout, Humo! Volgens mij hebben jullie slecht geluisterd, het is foebele
Op het einde van het jaar danken kinderen hun meester of juf soms met een zelfgemaakte tekening of ander geschenkje. Ik vind dat sympathiek, zeker als het idee van de kinderen zelf uitgaat en op voorwaarde dat het binnen redelijke grenzen blijft die de leerkracht niet in verlegenheid brengen. In mijn krant verscheen een lezersbrief van een moeder, die zo tevreden was over de juf van haar dochter dat ze haar kind een cadeau van maar liefst 30 euro meegaf. Die moeder was nota bene zelf leerkracht, wat haar geste nog onbegrijpelijker maakt. Mijn dochter staat ook voor een klas en krijgt graag een complimentje maar zou zich zeer ongemakkelijk voelen bij zon cadeau buiten alle proporties.
Als TOE(kom)MAATJE een paar grappige versjes van Peter Boshoef, die ik tegenkwam in het Weekblad Kerk&Leven:
Een goudvisje nam een bad in een luchtbel die daar zat. En een paar minuten later droogde het zich af met water
Een vlooi die heel veel jeuk had wist niet dat er eentje op hem zat
KAV wil af van die K van Kristelijk, aldus Gazet van Antwerpen van 24.6. Het artikel verwijst echter ook naar de seniorenvereniging OKRA (Open, Kristelijk, Respectvol, Actief), die de K van de vroegere KBG juist nadrukkelijk heeft behouden. Als OKRA-lid en taalliefhebber vroeg ik aan de toenmalige nationale voorzitter waarom men de bestaande taalfout in KBG (Christelijk is met een C!) niet tegelijk had verbeterd. Tot mijn verbazing schreef hij mij (ik citeer): Kristelijk is geen zaak van taalregeltjes ( ); wij wilden de K van KBG bewaren omdat de bloem okra met K is geschreven ( ). Vrij vertaald: Je mag taalregels overtreden als het om de C van Christelijk gaat, maar niet als het de naam van een bloem (okra) betreft (N.B. Ik dacht dat okra geen bloem maar een groente is, maar dat terzijde) Tegelijk met die naamverandering voerde men van hogerhand om onduidelijke redenen nog andere wijzigingen in. Het centrale beleidsorgaan in Brussel, vroeger nationaal, heet nu algemeen; regionaal waren er een of meer verbonden, elk bestaande uit lokale afdelingen; de term verbond bestaat niet meer, het is nu regio, en afdelingen zijn nu trefpunten. Leg maar eens uit aan een buitenstaander dat in zijn regio misschien twee of meer (OKRA-)regios bestaan ). En dat hij niet kan aansluiten bij een OKRA-afdeling, want die zijn er niet Ik geef toe: ik maak er een karikatuur van, maar bij Okra-nationaal pardon, Algemeen zijn ze begonnen! O ja, in het OKRA-Huisstijlboek wordt gepleit voor een correct taalgebruik .
Mensen graag zien: een mooi ideaal, maar ik zou huichelen als ik zei dat ik ALLE mensen graag zie. Er zijn er zelfs die mij op zijn zachtst gezegd absoluut niet liggen. Alleen probeer ik altijd om dat tegenover de betrokkene(n) niet te laten blijken. Mijn motief: mijn eigen gemoedsrust maar ook een zeker eigen belang: misschien heb ik hem of haar ooit eens nodig, dus kan ik beter vriendelijk en hulpvaardig zijn dan nodeloos ruzie maken. Niet gemakkelijk, en soms lukt het me niet helemaal en dan voel ik me rot
Een van mijn 13 kleinkinderen wordt 5 juLi a.s. 20 jaar. Op 5 juNi (!) per vergissing een maand te vroeg dus stuurde ik hem een feestelijke verjaardagswens uit het E-card-gamma van Seniorennet.be. Vandaag schreef ik hem volgende e-mail:
Dag kleinzoon, Mocht het je nog niet opgevallen zijn (?!): ik heb je op 5 juni, een maand te vroeg dus, gefeliciteerd met je 20ste verjaardag. Dat komt zo (ja, voor alles heb ik een uitleg hoor!): tijdens mijn gebruikelijke dagelijkse sanitaire activiteiten in het kleine kamertje overloop ik regelmatig de namen op de ter plekke hangende verjaardagskalender. Op het einde van elke maand sla ik een blad om, zodat we direct zien wie we de volgende maand moeten feliciteren. Bij dat omslaan loopt er soms iets mis zoals bv. in één keer twee bladen tegelijk omslaan. Maar geef toe, juNi of juLi, als het niet opmerken van één lettertje verschil de enige blunder is die je hoogbejaarde opa kan begaan (helaas bega ik er wel meer, vraag maar aan oma) ..Wat er ook van zij, toen ik de laatste keer niet één maar onbewust twee maandvelletjes omkeerde, zag ik jouw naam prijken op de 5de dag en nam dus de nodige voorzorgen voor het op de juiste datum versturen van onze felicitatie. Pas later wekten enkele andere namen op de kalender mijn twijfel; ik zag toen dat niet de maand juni maar wel juli uithing! Gelukkig ben jij de enige bij wie mijn vergissing effectief een (ongewenst) gevolg had. In elk geval, om in ambtelijk jargon te besluiten: Wij bieden U onze oprechte verontschuldigingen aan voor het voortijdig verzenden van onze overigens oprecht gemeende verjaardagswens en verzoeken U deze laatste te aanzien als pas geldig op 5 juli a.s. Met de meeste hoogachting,
Opa (mede namens Oma, al heeft zij uiteraard geen schuld aan mijn blunder)
TOE(kom)MAATJE. Spelen met taal (bron onbekend): - Amerikaanse buffels hebben iets bisonders
- Kwaliteitslingerie is bijzondergoed - Roken is en blijft een teer onderwerp
In 1988 kocht ik voor mijn gazon(netje) een elektrische grasmaaier maar Handige Harry (ik dus ) reed ik al bij het eerste gebruik pardoes over de stroomkabel. Gelukkig bleef de schade beperkt tot een kapotte kabel en heb ik sindsdien nooit meer enig probleem of zelfs maar onderhoudskosten gehad. TOT vorige week: na 23 jaar trouwe dienst zakte het beestje plotseling door zijn voorpoten Ik bekeek het slachtoffer en zijn losliggend onderste; zelfs een beginnende knutselaar zou de onderdelen makkelijk terug kunnen plaatsen; maar zelf ben ik nooit verder gekomen dan t niveau van een absolute kluns met twee linkerhanden en zag dan ook het spookbeeld opdoemen van een eindeloos beven en zuchten met NUL als resultaat. Ik vond dan ook het moment gekomen om het ding te vervangen door een nieuwe maaier. Ik zag bij Aveve een geschikt exemplaar staan dat ik wel in mijn auto zou krijgen mits de achterbank neer te klappen. Mijn beslissing was dus vlug genomen en ik sprak een bediende aan. Die zei: meneer, uw achterbank hoeft niet neergeklapt: de doos gaat gemakkelijk in uw koffer. Wat DOOS?, hoe DOOS?, In mijn naïviteit drong het nu pas tot me door dat ik naar een gemonteerd toonzaal-model had staan kijken en dat ik mijn machine meekreeg in een gesloten doos met alle nodige onderdelen, compact verpakt, die ik zelf nog moest monteren volgens de aanwijzingen in de bijgevoegde handleiding . Als er nu iets is dat ik niet kan, is het wel het lezen van technische handleidingen. De schrik sloeg me om het hart maar ik probeerde mijn domheid zo goed mogelijk te verbergen, ik had trouwens geen andere keus dan met mijn nieuwe aanwinst huiswaarts te rijden, onderweg in stilte biddend tot de Heilige Rita, die zich naar het schijnt bezig houdt met hopeloze gevallen. Thuisgekomen dacht ik al gauw dat Rita een vrije dag had, want na enkele uren sukkelen en zuchten was ik nog niet verder dan de montage (? ) van een onderdeel dat leek op een soort handvat, maar dan moest ik bijna dubbel gebogen over mijn grasmaaier hangen. Er was dus blijkbaar iets fout, en ik reed terug naar Aveve, in de hoop dat het live model in de toonzaal duidelijker zou zijn dan de tekeningen in de handleiding. En inderdaad zag ik nu Rita was intussen blijkbaar weer standby - dat het handvat uit TWEE helften bestond; ik had (verkeerdelijk) de bovenste helft gemonteerd, terwijl het onderste deel nog in de doos zat Ik dus terug naar huis en mijn fout hersteld, op weg naar mijn volgende blunder? Want ook de opvangbak moest nog in elkaar gezet worden. Kortom, amper een uur later stond ik opnieuw bij meneer Aveve met schaamrood op de wangen (neenee, niet meneer Aveve maar ikzelf maar dat hebt u al begrepen ), voor een woordje uitleg. De man had natuurlijk allang door met wat voor een oen hij te maken had maar hij bleef beleefd en vroeg of ik de onderdelen van de opvangbak bij me had (ja dus); u voelt het al zeker: inderdaad, in nog geen vijf minuten had hij de bak in elkaar gestoken (ik moet er niet aan denken dat ik het zelf had moeten doen: ik zou er het hele weekend mee bezig geweest zijn vrees ik ) De allerlaatste fase gaf godzijdank geen probleem meer: de opvangbak aan de grasmaaier hangen Als dat ook mislukt was, dan zou ik de heilige rita (met kleine letters verdorie) van sabotage verdacht hebben
TOE(kom)MAATJE. Toen onze artistieke duizendpoot Jan Fabre een eredoctoraat van de Universiteit Antwerpen kreeg, zei hij: "vanaf nu ben ik een doctor en kan ik tegen een vrouw met hoofdpijn zeggen: kleed u maar uit!".
Misschien is het iets van alle tijden en is het me nooit eerder opgevallen, maar tegenwoordig hoor ik allerlei mensen van de meest uiteenlopende leeftijden en sociale status regelmatig en totaal overbodig het woord eigenlijk gebruiken. Ik betrap mezelf er op dat ik ze begin te tellen: soms kom ik wel tot zon 5 à 10 in een minuut. Wie me niet gelooft moet maar eens een paar interviews op radio of tv beluisteren, al is dat euh eigenlijk niet zon goeie raad: ik heb al ondervonden dat ik soms meer gefixeerd ben op dat aantal eigenlijks dan op de inhoud van de betrokken interviews en dat is natuurlijk niet de bedoeling
TOE(kom)MAATJE. Toen onze artistieke duizendpoot Jan Fabre een eredoctoraat van de Universiteit Antwerpen kreeg, zei hij: "vanaf nu ben ik een doctor en kan ik tegen een vrouw met hoofdpijn zeggen: kleed u maar uit!".
Sinds ik als kind toevallig het boek Het Lied van de Hemel van ene meneer Lenz in handen kreeg, is mijn fascinatie voor het heelal tot op de dag van vandaag alleen maar toegenomen en ik laat nog steeds geen gelegenheid voorbijgaan om over het onderwerp te praten, te lezen en na te denken. Nog heel wat andere bezigheden en hobbys hebben mijn astronomische kennis echter beperkt tot een bescheiden amateurniveau, al heb ik toch twee keer het genoegen gehad om voor een lekenpubliek een voordracht over het onderwerp te geven zonder dat ze me hebben uitgejouwd Mijn laatste spreekbeurt was in 2002, voor mijn eigen OKRA-afdeling (toen nog KBG geheten); daarvan heb ik achteraf een syllabus geschreven, die ik als bijlagebij dit blogje toevoeg. (Sommige vergelijkingen slaan op plaatselijke situaties, hetgeen inhoudelijk echter geen belang heeft)
Een van mijn kleine ergernissen in dit leven zijn de voortdurende versprekingen van VRT- radiopresentatoren, volgens mij het gevolg van hun jachtige manier van presenteren (bedoeld om vlotjes over te komen?). Wie s morgens vroeg radio1 (de ochtend) of het nieuws op Klara op zet, hoeft hooguit enkele minuten te wachten om de spreker (M/V) over zijn/haar woorden te horen struikelen. Na zon struikelblok zijn er verschillende mogelijkheden: ofwel gaat de hakkelaar van dienst gewoon verder das soms nog het beste als de fout daardoor minder opvalt maar vaak krijgt de verspreking juist extra aandacht als ze gevolgd wordt door de correcte variant, zeker als die juiste versie ook nog eens het label beter of liever opgekleefd krijgt (zie de titel van dit blogje). Helemaal te gek wordt het, als de spreker ten onrechte denkt gestruikeld te zijn en daarom de juiste versie nog eens nadrukkelijk verbetert: tijdens het korte nieuws van 7.30 uur op 17 mei (dag van de beslissende voetbalfinale Genk-Standard) zei de (Klara-)nieuwsklepster letterlijk: Standard moet winnen, Standard moet winnen liever ( . om kampioen te worden) Ik geef toe: er zijn ergere dingen om kritiek te spuiten, eh.. spuien beter maar het ligt al zo lang op mijn liever, eh.. lever liever.
TOE(kom)MAATJE. Gazet van Antwerpen 5 mei blz. 5: Enkele tips om hartfalen te voorkomen: verminder uw zoutgebruik, . Zelfde krant, blz.6: Veel zout verkleint kans op hartaanval
(Wegens gebrek aan inspiratie, en om nog eens een teken van leven te geven, een tekstje dat ik al eens eerder heb geblogd:) Iedereen heeft het misschien al wel eens meegemaakt. Je nodigt goede vrienden of familie uit voor een gezellig etentje bij je thuis, maar je hebt het zóóó gezellig gemaakt dat ze véééél langer blijven plakken dan je eigenlijk lief is, waardoor een deel van je eigen plezier eigenlijk verloren gaat. Om niet onvriendelijk of onbeleefd over te komen, laat je niks merken maar kijk je toch hoopvol uit naar het moment waarop ze het zelf ook welletjes vinden en uit eigen beweging rechtstaan.
Daarom een tip uit mijn eigen zeer recente ervaring. Een van mijn drie zussen had ons telefonisch uitgenodigd voor een Kerst-diner, met het volgende programma: aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, dessert, koffie en opdonderen.Het werd zoals verwacht een kei-gezellige en gastronomische belevenis, we hielden ons uiteraard aan het programma en waren dus op tijd weer weg.
Ik geef toe: de formule is niet aan te raden als u de Koning of president Huppeldepup van een belangrijk land uitnodigt op een vretentje bij u thuis: in dat geval werkt de truc niet, of misschien juist wel: die mannen komen immers toch niet en dan is er dus ook geen probleem van blijven plakken.
Nog een goede raad: kom nooit in de verleiding om na zo'n geslaagde avond bij uw gasten aan te dringen om toch nog maar een tijdje te blijven, het zou u bij een volgende gelegenheid ongeloofwaardig maken. TOE(kom)MAATJE. Uit de school geklapt (bron onbekend): * We gingen naar Oostakker met een hele bende bedevaartgangers en -gangsters.
* Mijn zus is nog wel in het klooster, maar ze heeft geen kleren meer aan.
* Voor kippen is eieren leggen een hoofdzaak.
* De rijken komen met hun auto, maar de gewone mensen met een paraplu. * Hij is uit het venster op de vierde verdieping gesprongen, omdat hij te diep in de put zat.
Iemand die vervallen eten uit supermarktcontainers haalde, werd daarvoor veroordeeld en Met zijn allen gooien we zo jaarlijks voor 1 miljard euro voedsel weg (Gazet van Antwerpen 5 mei). Het stuit mij tegen de borst dat nog eetbaar voedsel zomaar in de vuilnisbak belandt; uit ervaring weet ik dat bepaalde producten ook na hun officiële vervaldatum vaak nog een tijd(je) perfect eetbaar zijn. Anderzijds kan ik wel begrip opbrengen voor handelszaken die geen risicos willen lopen door vervallen producten te verkopen of anderszins ter beschikking van het publiek te stellen. Over vervaldata gesproken: de Nederlandse en de Franse teksten op de verpakkingen zijn bijna nooit identiek, wat verwarring kan scheppen: ten minste houdbaar tot tegenover à consommer de préférence avant , wat toch niet helemaal hetzelfde is. Mijn krant schrijft dat een gemiddelde Vlaamse vuilnisbak voor 11 procent weggegooid voedsel bevat dat eigenlijk nog bruikbaar is; ik vind zoiets onbegrijpelijk en decadent; in onze vuilniszak belandt zelden of nooitbruikbaar voedsel om de eenvoudige reden dat wij nog bruikbaar voedsel consequent ook inderdaad gebruiken, voedselresten meestal door mijn creatieve echtgenote verwerkt onder een andere dan de oorspronkelijke vorm.
TOE(kom)MAATJE.Mijn (superzuinige) moeder zaliger kon moeilijk iets weg doen dat later misschien nog wel eens kon dienen: Wie wat bewaart, die heeft wat, zei ze altijd. In mijn elektronische Taalpost vond ik ooit een geestige woordspeling op dit (Hollandse? ) spreekwoord: Wie wat bejaard, die beeft wat (past wel op seniorennet vind ik )
Zonder protocol maar wel lekker, met z'n tweetjes.....
.... of ongedwongen zelfbediening, met de kinderen erbij
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
