Rat tart geduld jachtluipaard door diens maaltijd op te eten

08:13 Op deze opmerkelijke foto tart een knaagdier de dood, door zich te goed te doen aan een stukje vlees dat deel uitmaakt van de maaltijd van een jachtluipaard.

Jachtluipaard Sheena lijkt er wat verbaasd bij te staan terwijl de rat haar de kaas van het brood steelt.

In plaats van de rat te verslinden, duwde de grote katachtige de rat weg met haar snuit.

Foto The Sun

Foto: Mohammed Al Momany

Zeepaardjes behoren tot de opmerkelijkste en meest bizar uitziende zeedieren die onze planeet rijk zijn. Ze zijn vaak uitgerust met een opvallend kleurenpalet en trotseren in rechtopstaande toestand de woelige baren van de wereldzeeën. Hoe zeepaardjes aan hun karakteristieke uiterlijk zijn gekomen, was tot op heden nog grotendeels een wetenschappelijk raadsel. Het skelet van deze zeediertjes bestaat namelijk uit frêle, vergankelijke botten die zelden bewaard blijven in het fossielenarchief van de aarde. Om informatie los te peuteren over de ontstaansgeschiedenis van zeepaardjes, vergeleken de in Australië woonachtige wetenschappers Peter Teske and Luciano Beheregaray de genen van moderne zeepaardjes met die van hun naaste verwanten, de zeenaalden en pipehorses. Deze dwergen nemen bijvoorbeeld wel nog steeds de voor vissen typische horizontale zwemhouding aan. De wetenschappers kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat de wegen van de diergroepen zich een kleine 25 miljoen jaar geleden begonnen te scheiden. Deze separatie ging gepaard met een periode van sterke tektonische activiteit, waardoor in ondiepe kustwateren veel nieuwe ecosystemen ontstonden. Zeegrassen, die een voorkeur hebben voor ondiep water, tierden al snel welig. Horizontaal zwemmende vissen gaan niet goed op in een dergelijke omgeving, waardoor de voorouders van het zeepaard wel gedwongen waren om hun houding en uiterlijk aan te passen aan de eisen die de veranderde leefomgeving stelde. De bevindingen van de Australische knappe koppen zijn verschenen in het vaktijdschrift Biology

Bron: National Geographic News

De Portugese waterhond

De pers staat al een tijd bol van de goede eigenschappen van dit ras voor mensen met een allergie voor honden. Dit laatste voornamelijk omdat ze vrijwel niet verharen. Ze worden wel ¨hypoallergeen¨ genoemd maar het is aan te raden om ze in poosje met ze door te brengen als u overweegt om voor dit ras te kiezen om die reden.

In Portugal wordt de ¨Cão de Agua¨ of ¨Cão Pescador Português¨ ook wel de vissende of duikende hond genoemd. Dit komt doordat vissers ze vroeger gebruikten om vissen in de netten te jagen en om hun boten en de vangst te bewaken. Maar ze werden ook ingezet om berichten tussen boten over te brengen en alles wat overboord viel op te halen.

Het ras lijkt af te stammen van de standaard poedel (puddle = water) maar is steviger gebouwd. De stamvaders ontwikkelden zich rond 2500 jaar geleden op de steppen van centraal Azië als herdershonden van schapen, runderen, paarden en kamelen. Met de nomadische Berbers kwamen ze uiteindelijk naar het westen. Maar er zijn ook andere theorieën over hun ontwikkeling hoewel de Aziatische herkomst wel vast staat.

Oorsprong

Rond 1930 was het ras bijna uitgestorven totdat een vermogende Portugese reder ze opkocht van vissers om ze via een fokprogramma weer terug te brengen. Een groot deel van de hedendaagse honden komt uit die bloedlijnen voort.
Zoals bij veel rassen die uit een kleine groep teruggefokt zijn, komen genetische afwijkingen voor zoals heupdysplasie, oog- en hartproblemen. Een goede fokker die de gezondheid van zijn bloedlijnen aan kan tonen is aan te bevelen.
Het is te hopen dat dit ras door z'n acuut toegenomen populariteit niet kapotgefokt wordt zoals bij zoveel andere rassen gebeurd is (het Lassie-effect).

De vacht is gekruld of gegolfd (3-6 cm lange haren) en het kan een paar jaar duren voordat het vachttype zich volledig ontwikkeld. Het gegolfde type is meer traditioneel.
De toegestane kleuren zijn zwart, zwart met minder dan 30% wit, licht- tot roodbruin, bruin met minder dan 30% wit en helemaal wit. Hond met deels wit haar hebben dit in verschillende patronen. De achterhand wordt soms voor showdoeleinden geschoren net als bij poedels.
Bij een aantal bloedlijnen worden de honden op leeftijd grijs, meestal met uitzondering van de poten en oren.

De ogen zijn altijd bruin.
Schofthoogte, 43cm tot 57cm.
Gewicht, 16kg tot 25kg.
Portugese waterhonden kunnen tot 14 jaar oud worden.
Het zijn actieve en atletische werkhonden.

Karakter en temperament

Het zijn bijzonder trouwe honden en heel sociaal. Ze reageren sterk op de stemming van de baas of bazin maar indien niet goed behandeld kunnen ze heel eigenzinnig zijn door hun sterke wil. Ze zijn soms onstuimig en hebben veel uithoudingsvermogen. Ze zijn heel waaks en laten het je direct weten als er iemand voor de deur staat.

Het zijn fantastische maatjes maar ze willen wel graag betrokken zijn bij je dagelijkse routine. Wanneer ze opgroeien met andere huisdieren, dan zijn die echte vrienden voor ze. Ze gaan doorgaans heel goed om met andere honden buitenshuis.

Door hun intelligentie (mits goed getraind) zijn ze heel geschikt voor hondensport (gehoorzaamheid en parcours).

Verzorging

Gezien de dikke vacht en het feit dat ze niet verharen is regelmatige verzorging noodzakelijk. Minstens twee keer per week (nog beter dagelijks) moeten ze grondig geborsteld worden om knopen en vervilting van de vacht tegen te gaan.

Ideale baasjes

De beste baasjes voor Portugese waterhonden zijn eigenaren die de tijd hebben om ze regelmatig te verzorgen en ze voldoende beweging te geven o.a. door ze te laten zwemmen. Een grondige training is ook essentieel om deze hond gelukkig en gezond te houden.

Voor dat u - welke hond dan ook - in huis neemt adviseren wij u het artikel aanschaf hond ter harte te nemen. Een hond betekend dat u verantwoordelijk bent voor een dier voor de rest van zijn leven.

De Afrikaanse wilde hond (Lycaon pictus)

De sterk bedreigde Afrikaanse wilde hond of hyenahond oogt tam, maar is in feite slechts in de verte verwant aan de huishond. Hij is een rusteloze, nomadische zwerver en een voortreffelijke groepsjager. De huishond is daarentegen meer verwant aan de wolf en de jakhals dan aan de Afrikaanse wilde hond.

De Afrikaanse wilde hond is zo groot als een flinke herdershond; hun vacht is donkerbruin tot zwart gekleurd met grote, onregelmatige zwarte,witte en beige vlekken. Mogelijk werkt dit patroon in bepaalde omstandigheden camouflerend. In elk geval is het bij elk dier weer anders, zodat de leden van de groep elkaar daaraan op afstand kunnen herkennen. Het lichaam is lang en slank met hoge poten, grote afgeronde oren een lange, volle staart. De staartpunt is bijna altijd wit, en de snuit meestal zwart. De kop is vrij kort en breed, met krachtige kaken. Het gewicht kan oplopen van zo'n 15 tot 36 kg. Jonge dieren zijn zwarter van kleur met verspreid enkele witte vlekken, voornamelijk op de poten.
De Afrikaanse wilde hond leeft in savannes, licht beboste streken, steppen en graslanden, zowel in laagland als in de bergen. Hij kwam oorspronkelijk algemeen voor in een groot deel van Afrika ten zuiden van de Sahara, in alle gebieden met voldoende prooidieren. Hij ontbrak enkel in de dichte bossen in West en Centraal-Afrika. Door toedoen van de mens is zijn leefgebied echter versnipperd geraakt. Deze versnippering is een grote bedreiging voor deze diersoort, die namelijk veel ruimte nodig heeft.

Het zijn zeer sociale dieren, die een strikte hiërarchie in hun groep hebben. Alleen het oudste paar in de groep plant zich voort, net als bij wolven. Maar Afrikaanse wilde honden hebben een eigenaardig trekje. Bij wolven, en bij de meeste andere in groepen levende zoogdieren, vormen de vrouwtjes op lange termijn de kern van het pak; de jonge vrouwtjes blijven bij hun moeder en één van hen zal in de toekomst de leidende positie overnemen. De jonge mannetjes hebben echter de neiging te emigreren en zich bij andere groepen aan te sluiten. Bij de wilde honden blijven juist de mannetjes bij de groep en verhuizen de vrouwtjes. De achterblijvende mannetjes stammen allen af van het dominante paar en zijn dus broertjes. Waarom het zo gaat is nog onduidelijk. Als een niet- dominant vrouwtje, tegen de regel in, jongen krijgt worden de jongen om het leven gebracht door het dominante vrouwtje.

Van alle hondachtigen krijgt de Afrikaanse wilde hond de grootste worpen van soms wel gemiddeld tien pups per worp. De meeste pups worden geboren aan het einde van de regentijd in een ondergronds hol. Ze zijn bij de geboorte blind en hulpeloos. Na vier weken komen ze voor het eerst buiten het hol en na vijf weken gaan ze van moedermelk over op opgebraakt voedsel. Andere volwassen dieren helpen mee met de zorg voor de jongen, onder andere door voedsel op te braken. Na negen weken gaan ze al met de volwassen honden mee op jacht en na een jaar zijn ze volgroeid. Hoe groter de groep hoe hoger de overlevingskans van de jongen.De Afrikaanse wilde hond wordt meestal niet oud: veel dieren sterven voor hun tiende levensjaar.

Afrikaanse wilde honden jagen in de vroege ochtend of avond in nomadische, rusteloze troepen, waarbij ze vastberaden en meedogenloos als team op hun doel afgaan. Als ze hun prooi gedood hebben, mogen eerst de jongen zich vol eten, iets wat in de wildernis uniek is.

Elke jachtgroep heeft bijzondere voorkeuren en tradities, waar het gaat om prooidierkeuze. Sommige zijn gespecialiseerd in de jacht op zebra's, andere hebben het vooral op struisvogels voorzien. Algemenere dieren zoals de impala worden door de meeste groepen bejaagd. Deze antiloop kan de wilde honden in de sprint verslaan, maar de honden zijn onvermoeibaar; ze geven een eenmaal ingezette achtervolging zelden op. Ze kunnen ruim 60 km per uur lopen en houden dat minutenlang vol, zodat ze toch naast de impala opdoemen. Als deze vanwege een obstakel of om andere redenen uit de koers raakt en in een boog gaat lopen, nemen een paar wilde honden achter in de groep vaak een kortere weg waarna zij het werk aan de kop overnemen. In vergelijking met andere roofdieren is hun jachtsucces zeer hoog.

Als het prooidier zich door overmoeidheid overgeeft, rukken de wilde honden vrijwel meteen de ingewanden uit het lichaam, waardoor de prooidieren meestal door een shocktoestand om het leven komen. Deze manier van doden wordt door de meeste mensen als erg wreed gezien, maar uit een recent onderzoek is gebleken dat de prooien van Afrikaanse wilde honden sneller overlijden dan die van leeuwen en luipaarden, die hun prooi bij de keel pakken en verstikken. De jachttechniek van de wilde honden is aangeleerd en verschilt per groep. Deze wordt overgebracht van generatie op generatie. Het is dus geen instinctief gedrag van de hele soort, waaruit blijkt hoe intelligent deze dieren zijn.

Een volwassen Afrikaanse wilde hond vertoont in zijn omgang met andere wilde honden binnen een groep opvallend vaak infantiel gedrag als bedelen. Op deze manier kan een wilde hond bij een potentieel agressief dier meer zorgzame reacties teweegbrengen, waardoor deze niet zal aanvallen. Als contactroep binnen een groep maken de wilde honden een laag, doordringend krassend geluid, wat zich steeds weer herhaald. Bij opwinding in de groep hoor je een luid gepiep, waardoor het net lijkt alsof er iets ernstigs gebeurd is.

Vroeger bestonden er wel groepen van enkele honderden wilde honden, maar tegenwoordig bestaat een groep meestal uit ongeveer zes volwassen mannetjes en vier volwassen vrouwtjes. Het territorium van een groep kan zeer groot zijn, van wel 200 tot 2000 km2.
De wilde hond (ook wel Painted Hunting Dog genoemd) is één van de meest bedreigde zoogdiersoorten van Afrika. Een belangrijke bedreiging is het afnemen van een geschikt habitat door de oprukkende landbouw, met versnippering tot gevolg. Behalve de versnippering van het leefgebied heeft hij ook veel te lijden van ziekten die zij opdoen van de gedomesticeerde hond, en wordt er door boeren op de soort gejaagd omdat hij wel eens vee vangt. Door het onderlinge bek likken dragen ze ook veel ziektes over op elkaar. Er zijn niet meer dan 2500 volwassen exemplaren over.

De Afrikaanse wilde hond en de cheeta hebben vaak met dezelfde problemen te maken, waardoor zij dus ook dezelfde beschermingsmaatregelen nodig hebben. Sinds december vorig jaar bundelen voorvechters van beide diersoorten hun krachten om ze voor uitsterven te behoeden. Lees hier meer informatie over het ¨painted hunting dog project¨ in Zimbabwe.In Botswana werkt het Limpopo project aan het behoud van de Afrikaanse wilde hond. Ondergetekende gaat hier in juli van dit jaar naartoe ter ondersteuning van dit project. Hier zal alles over te lezen zijn op onderstaande website.