Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
02-10-2009
Foei ! Maar wie zal dat betalen
Foei! Maar wie zal dat betalen?
NVT- Wat als je hond het fraai aangelegde perkje van de buren even herschikt? 'In principe is schade aangericht door je huisdier opgenomen in je verzekering burgerlijke aansprakelijkheid', zegt de Beroepsvereniging der Verzekeringsondernemingen. 'Maar kijk vooral eens goed je polis na.'
Over het algemeen zit elke schade die je huisdier aanricht aan derden opgenomen in de verzekering voor burgerlijke aansprakelijkheid, de 'familiale'.
Maar dat is niet bij elke maatschappij zo voor schade die dieren aanbrengen aan andere dieren. Als de parkiet van de buren bijvoorbeeld ontsnapt en jouw kat ziet daarin een heerlijk tussendoortje, kan het best zijn dat je daarvoor niet bent verzekerd.
'Hoe triest dit ook is voor de eigenaars van de parkiet, een nieuw vogeltje kopen voor je buren is nog niet zo duur', zegt dierendokter Rob Lückerath. 'Maar kosten kunnen heel hoog oplopen. Dat hebben we hier op de praktijk al meermaals meegemaakt.'
Zoals de jongedame die met haar kleine yorkshireterriër aan de lijn over de straat wandelde. Voor de garage van zijn woning zat een man met een grote bordeauxdog. Om een onverklaarbare reden is de dog uitgebroken. Hij heeft het kleine hondje letterlijk aan flarden gebeten. 'Omstanders hebben nog geprobeerd om de hond te stoppen', zegt de dierendokter. 'Na verloop van tijd is de dog het kleine yorkje beu en laat hij hem liggen. De eigenares van de york werd ook gebeten. Het kleine diertje is nog op de praktijk gebracht voor een spoedoperatie maar uiteindelijk is het beestje na vier dagen gestorven.'
De eigenaar van de bordeauxdog was niet verzekerd voor wat zijn hond had aangericht en moest alle kosten betalen. Een nieuwe york met stamboom kost algauw tussen de 1.200 en de 1.500 euro en de kosten van de dierenarts moest hij ook nog eens betalen. Een dure grap dus.
'Het is altijd goed om je polis eens uit te pluizen en eventueel te veranderen van maatschappij als je een huisdier hebt', raadt het BVVO aan. 'De meest gevoelige huisdieren, honden en katten, zijn doorgaans in de polis opgenomen.'
Maar wat met hoge dokterskosten als je hond een ongeluk heeft gehad of ziek is? Slechts één verzekeringsmaatschappij heeft voor zulke gevallen een aparte 'hondenverzekering'. Corona Direct dekt de kosten voor het röntgenfoto's, scans, darmonderzoeken en operaties. Je kunt er zelfs een reisannulatie laten terugbetalen tot 2.000 euro als je hond ziek wordt en je niet op reis kan vertrekken.
Tekst voor hieronder: "We sluiten een akkoordje. Ik maak jou niet nat en jij maakt mij niet nat." "In orde." ........ en de rest spreekt voor zich: een heerlijke gratis honden-schud-douche
Het verenkleed van het mannetje is wit met enkele zwarte lijnen
Tussen het oog en de snavel van het mannetje bevindt zich een zwarte vlek
De flanken van het mannetje zijn grijs van kleur
Het vrouwtje heeft een grotendeels grijs verenkleed
Het vrouwtje heeft een roodbruine kop met witte wangen
Omschrijving
Bij het nonnetje is vooral het mannetje een zeer opvallende en goed te herkennen vogel. Het verenkleed is grotendeels wit met enkele dunne, zwarte lijnen en een zwarte vlek rond het oog. Dankzij de roodbruine kop met witte wangen en keel is ook het vrouwtje goed te herkennen. In de zomer verliest het mannetje tijdelijk het prachtkleed en lijkt dan veel op het vrouwtje, maar heeft dan wel meer wit op de vleugels.
Het nonnetje is in Nederland een echte wintergast die 's winters vooral rond het IJsselmeer vaak in groepen te zien is. De vogel broedt in het noorden van Scandinavië en Rusland, en bouwt het nest langs de oever van meertjes in het bos. Het nest wordt gebouwd in een boomholte en wordt bekleed met dons om de eieren tegen de kou te beschermen.
Deze Oost-Afrikaanse taling is merkelijk kleiner dan de Versicolortaling, heeft ook een donkere bovenkop, geen gestreepte maar bruine flanken. Het eendje is bijna identiek getekend, maar iets valer. Het is een productief eendje geworden in de liefhebberij. Menig paartje broedt het jaar rond. In verband met hun kleine afmetingen moet men oppassen voor ontsnappingen, dus de huisvesting dient hierop te zijn aangepast (let op met maaswijdte, afsluiting e.a.). Omdat het een soort is die zijn oorsprong in zeer warme gebieden kent, is het in ons klimaat gevoelig voor lang aanhoudende en strenge vorst. De vijver moet dus altijd ijsvrij blijven met staanplaatsen zodat de pootjes niet bevriezen. Het verenpak beschermd het lichaam en de snavel wordt tussen de veren gestoken, zodat het eendje verder goed tegen koudere winters kan.
Somateria mollissima Engels: Common eider Duits: Eiderente Frans: Eider à duve
Boven: Amerikaanse eidereend (Somateria mollissimma dresseri ) op haar nest.
De Eidereend komt regelmatig in het nieuws. Veel te vaak zien we Eidereenden op de tv die door olie besmeurd op het strand aanspoelen. Ook kennen we de Eidereend van het zogenaamde Eiderdons, dit eiderdons is afkomstig van de nesten van Eidereenden. De vrouwtjes plukken donsveren uit hun borst om het nest te bekleden. Vroeger werden de nesten van Eiders massaal leeggehaald omdat het zachte en kostbare dons een geliefd handelswaar was. Tegenwoordig worden de broedplaatsen van Eiders bewaakt door de mens en de wetten.
We kennen van de Eidereend verschillenden ondersoorten; de Europese Eider (Somateria mollissima mollissima ) is voor de Europeanen veruit de bekendste. In de meeste vogelgidsen worden trouwens niet eens de ondersoorten genoemd en heeft men het steeds over de Eider. Maar behalve de Europese Eider kennen we ook de Amerikaanse Eider (S. m. dresseri ), Hudson Bay Eider (S. m. sedentaria ), Faeroe Eider (S. m. faeroeensis ) en Noordelijke Eider (S. m. borealis ).
De Pacifische Eider (S. m. v-nigra ) is de zesde ondersoort, maar wordt tegenwoordig ook wel als aparte soort erkend (Somateria v-nigra ).
De zes ondersoorten kunnen vooral onderscheiden worden qua verspreiding. Maar ook uiterlijk verschillen de ondersoorten soms duidelijk, al zijn de vrouwtjes soms moeilijk uit elkaar te houden. De Europese Eider broedt van noordwest Europa tot Nova Zembla. Het voorhoofd loopt geleidelijk aan recht over in de snavel, de snavel van de woerd is olijfgroenig tot grijsachtig. De Amerikaanse Eider is wat kleiner dan de Europese ondersoort. Vooral de snavel is een duidelijk kenmerk voor deze eenden, want deze lijkt gezwollen vanaf het voorhoofd tot ongeveer aan de neusgaten. Ook heeft de woerd van Amerikaanse Eider meer groen op zijn kop dan zijn broer uit Europa. De Hudson Bay Eider overwinterd in de Hudson Baai in Noord-Amerika. Hij lijkt sterk op de Amerikaanse Eider, maar de 'gezwollen' snavel is kleiner. Overigens is het zo dat de zwelling van de snavels alleen aanwezig is tijdens het broedseizoen. Pacific Eiders zijn te herkennen aan hun grootte en de kleur snavel van de woerden. Het is de grootste van alle Eidereenden, de woerd kan zelfs bijna 3 kg wegen! De snavel van de woerden is oranje-rood gekleurd en op de keel is een zwarte V te zien, vandaar zijn latijnse naam V-nigra
Ondanks dat iedereen dit wel kent wil ik hier toch ook een stukje over schrijven,de rui is bij onze vogels een jaarlijks terugkerende vernieuwing van hun verenkleed .Het is ook van groot belang dat de vogel jaarlijks zijn verenpakje vernieuwd .Dit verenpak heeft het afgelopen seizoen door diverse zaken veel te lijden gehad ,en moet danook dringend vervangen worden om de overlevingskans het volgend seizoen veilig te stellen.
De rui:
Dit gaat eigenlijk toch vanzelf,en dikwijls hebben beginnende liefhebbers nog niet in de gaten dat de gevonden pluimpjes de aanzet geven van de rui van de vogel .De rui is geen ziekte te noemen ,maar deze is ingesteld op de natuur ,deze geeft de aanzet tot ruien,en deze begint meestal in het najaar als de dagen iets beginnen te korten.En deze zorgt er dan op zijn manier weer voor als het najaar komt de vogel weer in een mooi en volledig nieuw verenpak zit.Bij ons kanarie kwekers wordt de natuur dikwijls nagebootst,met andere woorden wij ,gaan zelf de licht uren regelen .Het zal dan ook duidelijk zijn dat deze vogels iets ontregeld worden t.o.V van de natuur. Deze vogels zullen ook eerder in de rui vallen zo als we dit noemen ,dit hoeft geen probleem te zijn ,als je de verzorging hier maar op aan past. Bij de rui wordt het ook nog zodanig geregeld dat bij de jonge eerste jaars vogels normaal gesproken alleen maar de donsveertjes vervangen worden ,de grote pennen zijn ,eigenlijk ook nog maar een aantal maanden oud dus deze hoeven niet vervangen te worden en dat gebeurt dan ook niet. Bij de oudere vogels worden deze pennen wel vervangen incl. de dons veertjes en de vogel heeft ook veel kracht en energie nodig om dit tot een goed einde te brengen.ook hier verloopt het een en ander perfect,de vogel verliest om en om staart en vleugel pennen zodat hij kan blijven vliegen ,schitterend zoals dit allemaal op elkaar is afgestemd. Al hebben sommige vogels het er wel erg moeilijk mee,iedereen zal dit beeld wel erkennen .
De rui en zijn verzorging :
Ja in de rui hebben de vogels zeker extra zorgen en aandacht nodig .Een advies is al zeker te geven als je de mogelijkheden hebt ,plaats oude en jonge vogels niet bij elkaar,,en plaats ook net te veel vogels in een kleine ruimte om te ruien,zorg dat ze tocht en vochtvrij zitten ,me daarbij een goede zaadmengeling ,en om de dag eivoer geven met voldoende vitamine en sporenelementen ,zorg ook voor regelmatig een stukje appel ,en ook appelsien ,en een beetje groenvoer ,wat op is na ongeveer een uur kan dan ook zeker geen kwaad.Zorg dat er ookregelmatig een vitamine preparaat wordt gegeven ofwel via het eivoer of via het drinkwater.Zeer belangrijk is tijdens de rui dat de vogels zich regelmatig kan baden ,baden en nog eens baden ,doe een maal per week ook wat badzout in het water ,zal ook de bevedering ten goede komen ,maar nogmaals badwater moet.!!!! De rui duurt ongeveer 6 weken ,en een vogel die snel door de rui komt is een gezonde vogel .Het is ook van belang dat de rui begint in een periode waar het weer nog redelijk (warm)is ook dat zal de rui bevorderen ,als de rui begint en het weer is nat en koud zal deze merkbaar wat langer gaan duren. Het is daarom ook aan te bevelen tijdig te stoppen met de kweek om de vogel de kans te geven in een goede periode van verenkleed te verwisselen.Een late rui zal altijd langer duren ,omdat de atmosferische omstandigheden dan de vogel volkomen tegenwerken ,en dat kan de vogel dan net niet gebruiken. Een zaak moet de kweker ook in de gaten houden en dat is hoe ouder de vogel is ,des te langer zal de rui periode duren
Hokken en of vluchten tijdens de rui :
De ruimte waar de vogels tijdens de rui moeten worden gehouden moet als het even kanruim zijn droog en tochtvrij ,maar de liefhebber moet er voor zorgen dat de ruimte niet overbevolkt is ,en dat de jonge vogels van de oudere vogels gescheiden zijn.Zorg op de droge bodem bedekking ,met voldoende schelpenzand ,en zorg ook een bakje met vogelgrit ter beschikkingZorg ook dat de vogels wat afleiding hebben ,door Bv wat trosgierst er in te hangen,en wat bosjes met touw doet ook wonderen ter afleiding van de vogels. Haal regelmatig om de twee dagen de lossen pluimen weg ,en de donsveertjes dit zal ook het verenpikken voorkomen .Een hulpmiddel is om achter in een hoek van de ruimte een plankje schuin tegen de muur te zetten ,je zult zien dat alle pluimen en veertjes zich daar gaan verzamelen ,en is dan ook erg snel en makkelijk weg te halen zo. Zorg ook dat je de stokjes zodanig hebt geplaatst dat de vogels elkaar niet aan kunnen dit zal ook het verenpikken tegengaan ,Het wekelijks verstrekken van een halve ui doet ook wonderen tegen het verenpikken,in het begin pikken ze dit niet erg graag ,maar als ze het kennen moet je eens zien.
De voeding tijdens de rui :
Hierover heb ik al wat geschreven ,maar het kan niet genoeg gezegd worden dat ,deze perfect moet zijn.elk te kort tijdens deze periode zal zichtbaar zijn aan de vogel zijn verenkleed .Want ontbreekt er ergens iets aan het voer dan wordt het groeiproces van de veer onderbroken ,dat ziet men dan weer in de veer de schacht vertoont dan de zogenaamde groeistrepen dit is eigenlijk een stilstand in de veer ontwikkeling!!!!Deze pennen zijn ook niet erg fraai gevormd,maar tonen dan ergens in het midden plotseling een onderbreking ,iedere vogelliefhebber kan dit zelf zien ,(vaststellen) De rui wordt veroorzaakt door speciale klieren,die alleen tijdens de rui hun functie uitvoeren ,deze klieren zijn afhankelijk van de voedingsstoffen die wij aan onze vogels geven ,en afhankelijk daarvan functioneren ze goed of niet goed .Bij een minder goede voeding stagneert de toevloeiing van de voedingssappen die nodig zijn voor de veer ontwikkeling ,en dit uit zich dan in de groeistrepen. Dus een goede regelmatige uitgebalanceerde voeding is zeer belangrijk tijdens de rui voor onze kanarievogels.
De rui toont ook nog wat aan :
De rui geeft ook wat aan voor de vogel ,en niet alleen voor de vogel maar ook voor de liefhebber .Voor de liefhebber is de rui een spannende tijd want in deze ruitijd worden de veelbelovende jongen gemaakt of niet gemaakt ,soms zelf buiten de wil van de vogel zelf .De rui toont onverbiddelijk de zwakke plekken aan van de gezondheid van de vogel ,en tevens ontwikkeld hij of zij fouten en gebreken in het verenpak die voorheen niet waren te zien ,en nu volledig tot uiting komen.Het tegenovergestelde gebeurt natuurlijk ook de vogel kan zich ook positief ontwikkelen ,zodat er na de rui een vogel te voorschijn komt met een schitterend nieuw verenpak ,mooi van kleur ,mooi getekend en noem maar op een streling voor het oog ,en ja wees eerlijk daar zitten de liefhebbers op te wachten na de ze rui periode.
Enkele zaken die de rui kunnen beïnvloeden :
qIs uiteraard een minder goed uitgebalanceerde voeding.
qEen vochtige ,tochtige ruimte zitstokken te dicht bij elkaar.
qOnvoldoende vliegruimte ,te veel vogels bij elkaar.
qTe lang doorkweken het najaar in.
qOudere en jonge vogels bij elkaar.
qOnvoldoende afleiding / te weinig of geen badwater.
qOnvoldoende sporenelementen ,en of vitaminen.
De stokrui : ( vogel is eigenlijk ziek)
In het begin schreef ik een aantal zaken op waar men rekening mee moet houden als men een kanarie heeft, een van deze zaken is dat de licht uren omstreeks de 11 uren te houden. Doet men dit niet en de ene keer heeft de vogel Bv 11 uren de andere keer 16 uren licht, en dan weer meer of minder dan zal men geen jaren plezier hebben van je vogel. Wat gebeurt er nu. De hypofyse van de vogel reageert op het aantal licht uren ,met andere woorden de vogels in de natuur gaan broedrijp worden naar gelang de licht uren verlengen de temperatuur doet daar maar weinig aan ,zo ook als de dagen weer korter worden stopt de vogel in de natuur met broeden ,en begint aan het vervangen van zijn verenkleed.Nu wat gebeurt er nu bij de vogel thuis als je niet telkens om een bepaalde tijd je vogel donker zet ? Nu de vogel zijn Hypofyse slaat langzaam op tilt hij of zij weet niet meer vast te stellen of het nu lente ,zomer herfst of winter is. Kortom gezegd de vogel raakt totaal van slag ,gaat aan het ruien (vervangen verenkleed) en omdat de vogel van slag is komt hij niet meer uit de rui zal niet meer fluiten ,bevruchten ,enz en de veren en pluimpjes blijven in de kamer rondvliegen .De vogel is in de zogenaamde stokrui gevallen en hij komt hier erg moeilijk,en dikwijls niet meer uit. Na een lange weg zal zelfs de vogel deze energie niet meer kunnen opbrengen vermageren en sterven. Dus je ziet hoe belangrijk het is om met het aantal licht uren goed om te gaan !
Besluit :
Je ziet beste vogelvrienden ,dat er bij de rui erg veel zaken een rol kunnen spelen ,maar als wij deze zaken goed voor elkaar hebben .Een constante temperatuur ,tochtvrije ruimte regelmatig badwater enz ,en we geven de vogels de gelegenheid,om daar tijdig en met goed weer deze rui in kunnen gaan kunnen wij zeker genietenna de rui van een prachtige kleurkanarie met een schitterend vederkleed .Succes .Wout v Gils .
Daar toch vele mensen nog steeds met vragen omtrend dit jaarlijks terugkerend fenomeen zitten, even een beknopte uitleg betreffende de rui.
De kip of haan werpt in dit proces 1 voor 1 haar veren af, waar ze uiteraard nieuwe voor terug krijgt, en dit met alle veren tot het volledige kleed gewisseld is.
Dit toch wel vermoeiende proces duurt bij een normale rui ongeveer 1 tot 2 maanden. Deze tijd is voor het grootste deel afhankelijk van de conditie waar het dier zich in bevind. Omdat een kip heel veel energie en eiwitten verbruikt zal de leg gedurende deze periode stoppen op misschien een enkel eitje af en toe na. Het beste is dus, dat de kip zo snel mogelijk heel haar pak wisselt op zo kort mogelijke tijd. Dit gebeurt over het algemeen het snelst door de best leggende hennen.
Een hen heeft als nevenverschijnselen bij de rui ook meestal kleinere kam- en kinlellen en de kop word een stuk bleker. Om de kippen vlotter doorheen deze moeilijke periode te helpen is een aangepaste voeding zeker op zijn plaats. Vraag bij uw lokale handelaar naar het beste onderhoudsvoer voor deze periode.
Naast de meer gekende volledige rui treed bij sommige kippen ook wel eens de meer beperkte nekrui op. Dit gebeurt meestal bij de jongere hennen die dan even stoppen met leggen. De oorzaak hiervan is eigenlijk eenvoudig, namelijk dat de hennen te vroeg zijn gaan leggen door te vroeg toedienen van legkorrel of dergelijke. De hennen dienen tot eigenlijk hun eerste eitjes gewoon opfokvoer te krijgen, waardoor dit euvel gemakkelijk te voorkomen is.
Verharen De meeste honden verharen alleen in de ruiperiode overmatig. In deze periode (lente en herfst) wisselt de vacht van zomer- naar winteruitvoering en andersom. In deze periode zult u extra moeten borstelen om de hond door de rui heen te helpen en zo bent u zelf ook het snelst van een huis vol haar af.
Een aantal honden verharen het hele jaar door overmatig. Hier is het normale ritme in de ruiperiode duidelijk ontregeld. Weersomstandigheden kunnen deze periode grondig beïnvloeden, maar ook het overwegend binnenshuis houden van de hond, het overdreven borstelen van de vacht en onaangepaste voeding kunnen in dit ruiproces hun invloed doen gelden.
Overborstelingseffect
Het overmatig verharen wordt in de meeste gevallen veroorzaakt doordat men structureel te veel, te hard en te lang is gaan borstelen. Wanneer u te veel en met te hard materiaal borstelt haalt u niet alleen dood haar weg, maar ook het goede levende haar. De huid reageert hierop met het aanmaken van nieuw haar, telkens weer opnieuw. Hierdoor blijft uw hond het hele jaar door overmatig verharen. Dit wordt ook wel het "overborstelingseffect" genoemd.
Hoe kunt u dit proces nu keren?
Allereerst stoppen met het borstelen van de vacht in het ritme wat u nu toepast. De vacht voorlopig alleen 1 keer per 2 weken doorborstelen met een rubberen of haren borstel. Hierdoor komt de huid tot rust en kan het natuurlijke ritme zich weer herstellen. Dit kan wel een half jaar duren.
Wanneer uw hond gewoon vreselijk aan het verharen is in zijn normale ruiperiode dan kan de volgende procedure uitkomst bieden, zodat de hond eerder door zijn rui heen is: Om de aanwezige losse haren sneller kwijt te raken, doet u de hond in bad. Wast hem met veel shampoo, welke u enkele minuten in laat werken. Hierdoor weken de dode en bijna dode haren los. Daarna spoelt u de vacht goed uit om hem vervolgens droog te föhnen. Tijdens het droogföhnen kamt u de vacht voorzichtig door. U herhaalt deze procedure na ongeveer 2 weken en in die tussentijd borstelt u de vacht uitsluitend met een rubber of haren borstel. Dit om een overborstelingseffect te voorkomen.
De trimsalon kan u helpen
U kunt uw hond ook door een trimsalon deze behandeling laten geven. Het effect zal alleen maar beter zijn aangezien de meeste moderne trimsalons wel in het bezit zijn krachtige föhns en/of waterblazers. Met vooral die waterblazers worden alle op dat moment loszittende haren uit de vacht geblazen. De kracht van de waterblazers is erg groot en niet vergelijkbaar met een handföhn, hierdoor hoeft de wasprocedure in de meeste gevallen maar één keer per rui uitgevoerd te worden.
Het belangrijkste aspect bij voorkoming van overmatige verharing, is de keuze van het materiaal en de frequentie van de borstelbeurten. Goedkope borstels en kammen hebben veelal geengoed afgewerkte punten, waarmee ze huid en haar beschadigen. Ook flexibiliteit van goedkope borstels laat te wensen over. Kies voor goed materiaal wat net iets duurder is, maar waar u én uw hond jarenlang plezier van hebben.
Wetenschappers hebben in China een sauriër met vier vleugels uitgegraven. Het fossiel is een belangrijke link in de evolutie van dinosauriërs naar vogels. Dat deelde Xing Xu van de universiteit van Shenyang in het vakblad Nature mee.
De sauriër, ongeveer de grootte van een duif, werd bij Liaoning in het noordwesten van China gevonden en kreeg de naam Anchiornis huxleyi. Met een leeftijd van ongeveer 155 miljoen jaar is het dier ouder dan de archaeopteryx.
Het fossiel toont duidelijk telkens een tiental goed gevormde slagpennen aan de voor- en achterpoten. Andere kenmerken passen hem in een groep van sauriërs, die dichterbij de vroege vogels aanleunen. Dat betekent dat het bij de ontwikkeling van de vogels eerst kwam tot een tussenstap van "viervleugeligen", aldus de wetenschapper.
BANGKOK - Een kikker die vogels eet, een luipaardgekko met oranje kattenogen: het zijn twee van de 163 nieuw ontdekte dier- en plantensoorten in Azië. Dat meldt de natuurbehoudsorganisatie WWF, en ze stuurt er meteen een waarschuwing achteraan.
Wetenschappers vonden de dieren en planten vorig jaar langs de Mekong. 'De nieuwe vondsten tonen aan dat in het Greater Mekong-gebied vermoedelijk nog honderden soorten op hun ontdekking wachten', zei WWF-zoetwaterdeskundige Martin Geiger.
De meer dan 4.000 kilometer lange Mekong ontspringt in Tibet en stroomt door het zuidwesten van China over Myanmar, Laos, Thailand en Cambodja tot Vietnam, waar hij in zee uitkomt.
Onder de spectaculaire ontdekkingen zijn orchideeën, palmen, bananen, reptielen, kikkers, zoogdieren en een Nonggang-tatelaar of Stachyris nonggangensis, een vogel die liever lijkt te wandelen dan te vliegen.
Sensatie
'De luipaardgekko is een biologische sensatie', zei Geiger. 'Zijn doodringende kattenogen en zijn vlekkenpatroon kunnen hem echter noodlottig worden. Ze maken van hem een goudmijn voor handelaars in reptielen'. Het dier heet met zijn Latijnse naam Goniurosaurus catbaensisijus.
Op een eiland voor Vietnam ontdekten biologen een nieuw soort grottenotter (Cryptelytrops honsonensis). Hij is een halve meter lang en heeft 92 tijgerstrepen op zijn strogeel lijf.
Bedreiging
De WWF luidt echter meteen ook de alarmbel. 'De nieuwe soorten riskeren uit te sterven nog voor wetenschappers ze hebben gezien.' Hun biotoop is acuut bedreigd, zegt de organisatie: nog slechts vijf procent van het landschap is intact en de klimaatsverandering versnelt de gevaren voor planten en dieren.
De ecosystemen in de regio zijn door het omleggen van waterlopen en het kappen van bossen voor palmolie- of commerciële houtplantages bedreigd. In de regio zijn 240 grote stuwdammen gebouwd en gepland, schrijft de WWF.
De problemen worden nog vergroot door de klimaatsverandering. In de regio is het al warmer geworden en het zoetwater wordt al schaarser. Droogteperioden en overstromingen nemen volgens de WWF toe.
PALM BEACH - James Snyder is in zijn opzet geslaagd. De Amerikaanse fotograaf wilde bijzondere foto's maken van kikkers in zijn tuin. Hij lokte de beestjes met lampen.
De lampjes moesten 's avonds insecten en kikkers lokken.
"Ineens zag ik een kikker op een boom zitten. Ik dacht eerst dat hij gewoon op een lampje zat maar toen ik dichterbij kwam en inzoomde, merkte ik dat hij het lampje ingeslikt had." En zo kon de fotograaf uit Palm Beach, Florida een foto maken van een lichtgevende kikker.
"Ik maakte eerst enkele foto's en trok daarna voorzichtig aan het koordje van het lampje. Het lampje kwam langzaam uit de kikker. Het beestje bleef eerst nog versuft zitten maar kroop na een tijdje toch stilletjes weg. Ik kan iedereen geruststellen, ik heb de kikker intussen al teruggezien. Hij leeft dus nog", besluit Snyder.
De merle kleuren waren in vroeger tijden iets heel normaals voor een Border Collie. Zo normaal zelfs dat ze op een gegeven moment door fokkers werden gemeden, omdat ze te gewoontjes waren. Dit is echter wat te ver doorgeslagen, zodat op dit moment een merle een redelijk zeldzame kleur is geworden.
Het fokken met Merle honden vraagt echter wel een klein beetje kennis. Zodra twee Merle honden gekruist worden zal zo'n 25% van de pups homozygoot voor Merle zijn (de zogenaamde ' double merles '). Deze honden zijn bijna wit en/of hebben zeer lichte aftekeningen. De kans is groter dan bij andere pups dat ze niet eens geboren worden. De pups die levend ter wereld komen zijn vaak blind, doof en/of steriel. Het op de wereld zetten van pups met dergelijke afwijkingen wordt niet aanvaardbaar geacht. Een kruising van Merle met niet-Merle levert sowieso 50% Merles op, dus het fokken van Merles is niet echt moeilijk.
Blue heeft naast een blue merle vacht ook nog tanpoint aftekeningen. Zijn kleur moet dus wel als blue merle tri omschreven worden; iets wat de meeste stamboeken (nog) niet aankunnen.
Tac heeft klassieke aftekeningen met een evenwichtig blue merle patroon. In tegenstelling tot Blue (hierboven) die blauwe ogen heeft, bekijkt Tac de wereld met prachtige bruine kijkers; beide oogkleuren zijn toegestaan bij de blue merle.
Gwen heeft een wat donkerder blue merle patroon. Ook zij heeft bruine ogen, met in haar linker oog een blauwe vlek. De vlekken van het merle gen werken dus ook door op de oogkleur.
"Spin it again Luke" (eig. en foto: Yvette Zmaila) heeft een vrij grof merle patroon op z'n lichaam en fijnere vlekken op z'n hoofd. De witte bles zal in de toekomst nog wat smaller worden en z'n neus wat zwarter.
Is de Blue Merle tegenwoordig al geen alledaagse verschijning, de red merle is echt behoorlijk zeldzaam. De basiskleur chocolade bruin komt niet echt veel voor, een combinatie met merle wordt echt zelden gezien. Om red merle pups te krijgen moeten beide ouders chocolade bruin zijn of drager zijn van dat gen en moet een van beide ouders merle zijn.
Het fokken met Merle honden kan wel op gezondheidsproblemen stuiten als men niet uitkijkt. De eenvoudige regels hiervoor zijn onder andere te vinden op de pagina voor Blue Merle en in ondergenoemd artikel over de achterliggende genetica.
Indiase geologen hebben dinosauruseieren ontdekt die zo'n 65 miljoen jaar oud zijn.
De oeroude dinosauruseieren zijn volgens de krant Times of India ontdekt in de zuidelijke deelstaat Tamil Nadu, waar vele fossielen die tot 140 miljoen jaar oud kunnen zijn, in de grond steken.
"We vonden verschillende cirkels, die telkens uit acht ronde dinosauruseieren bestonden", vertelde een geoloog van de Indiase Periyar-universiteit. Tijdens een onderzoek dat gefinancierd werd met Indiaas en Duits geld, werden de historische vondst gedaan.
De eieren zouden elk een diameter van dertien tot twintig centimeter hebben en lagen in zandige nesten die een goede meter breed waren.
Volgens wetenschappers zijn de eieren afkomstig van grote, roofzuchtige dinosaurussen. Eerder werden er al fossielen in die regio van India ontdekt, maar bij deze vondst was het de eerste keer dat honderden nesten met clusters van dinosauruseieren blootgelegd werden.
De eieren, die onder het vulkanische as zaten, worden nu in Duitsland verder onderzocht.
Dit is wel een bijzonder aangrijpend verhaal.. Tosca
Hondje gered door rouwende omstaander
Maandag 17 augustus 2009MELBOURNE - Een hondje dat van een pier in Melbourne was afgewaaid, werd gered door een man die net de as van zijn overleden grootmoeder aan het uitstrooien was.
Sue Drummond vreesde het ergste toen haar hondje Bibi in het water viel. "Ik durfde niet achter hem aan te springen omdat ik niet wist of ik weer uit het water zou kunnen komen."
De 20-jarige Raden Soemawinata was op dat moment bezig de as van zijn overleden oma over zee uit te strooien. Toen hij zag dat het hondje in nood was, trok hij zijn broek en schoenen uit en sprong hij in het koude water.
"Het was best koud, maar ik twijfelde niet," vertelde hij de Melbourne Herald Sun. "Ik ben een parttime model, dus ik ben wel gewend om mijn kleren uit te trekken."
Fotos van de reddingsactie zijn te zien op news.com.au.
Een Duitse tiener heeft in Petershagen een vis gevangen van maar liefst 2,58 meter lang en 102 kilogram zwaar. De 18-jarige Alexander Stein beschrijft zijn unieke vangst als een monster.
Toen Stein beet had, moest hij de hulp van drie anderen inroepen. Uiteindelijk deden ze er meer dan twee uur over om de gigantische vis op het droge te halen.
Toen beging de tiener echter een blunder die kan tellen. Hij sneed de vis in stukken vooraleer iemand van het vismagazine 'Blinker' het monster kon wegen en meten. Op die manier zal zijn record, van grootste visvangst ooit in Duitsland, niet erkend worden.
In het Canadese Tupperville loopt dezer dagen het grootste paard ter wereld rond. Volgens metingen zou het dier 2m05 (van hoef tot schouder) groot zijn en meer dan 1.300 kilogram wegen. Daarmee steekt de tienjarige Poe het Texaanse paard Remington, dat 2m03 meet, de loef af. "Binnenkort hoop ik de jongens van het Guinnes Book of World Records naar hier te halen", zegt eigenares Shereen Thompson in de Daily Mail.
Iedereen wil tegenwoordig de immens populaire Poe, genoemd naar auteur Edgar Allen Poe, zien. Daarom schuimt Thompson de ene beurs na de andere af. "Toch houden de toeschouwers afstand, want zo'n kolos kan keihard uithalen. Ik heb het al mogen ondervinden. Toen hij een keertje wou spelen, sleurde hij me meters ver mee. Poe'tje kent zijn eigen krachten niet." (dea)
WASHINGTON (AP) - Ardi is een miljoen jaar ouder dan Lucy en werpt een nieuw licht op de menselijke evolutie.
Het verhaal van de menselijke geschiedenis gaat opnieuw meer dan een miljoen jaar verder terug in de tijd nu wetenschappers meer te weten zijn gekomen over 'Ardi', een mensachtige die 4,4 miljoen jaar geleden leefde in wat nu Ethiopië is. Ardi werd in 1994 gevonden, maar gisteren zijn elf artikels verschenen in het wetenschappelijke tijdschrift Science waarin de mensachtige gedetailleerd beschreven wordt.
Het vijftig kilo zware en 1,22 meter grote vrouwtje scharrelde ruim een miljoen jaar eerder door het bos dan de beroemde Lucy, die lang werd beschouwd als vroegste voorouder van de mens. Het oudere skelet van Ardi verandert de kennis van de menselijke evolutie. In plaats van de gedachte dat de mens zou afstammen van een oud chimpanseeachtig wezen, bewijst Ardi dat mens en chimpansee geheel los van elkaar zijn geëvolueerd uit een gezamenlijke voorouder.
Ardi vertoont kenmerken die niet voorkomen in de huidige Afrikaanse apen, waaruit de conclusie kan worden getrokken dat deze apen sterk zijn geëvolueerd toen hun en onze wegen zich scheidden. Ardipithecus ramidus, zoals de Latijnse soortnaam van Ardi luidt, kon met alle vier ledematen in bomen klimmen, maar de soort zou niet veel tijd in bomen doorgebracht hebben. Bovendien kon Ardi rechtop lopen.
'Dit is een belangrijke ontdekking', zegt David Pilbeam vanHarvard. 'Het is vrij compleet; hoofd, handen, voeten en enkele andere delen zijn overgebleven. Het vertegenwoordigt een geslacht dat mogelijk voorafging aan de Australopithecus, het geslacht dat aan ons geslacht Homo voorafging. Lucy behoort tot de Australopitheci.'
Universiteit Antwerpen meet milieuvervuiling met egels
Universiteit Antwerpen meet milieuvervuiling met egels
Egels zijn bijzonder geschikt om milieuvervuiling te meten. Dat blijkt uit een onderzoek van de Universiteit Antwerpen waarvan de resultaten in het wetenschappelijke tijdschrift Zoogdier van het Nederlandse Natuurpunt werden gepubliceerd.
20 km verder De wetenschappers onderzochten een egelpopulatie in Hoboken, op ongeveer 1 kilometer van een metaalverwerkend bedrijf, en zes egelpopulaties ten noordoosten van Hoboken. De verste populatie bevond zich in Zoersel, op 20 kilometer van de vervuilingsbron.
Haar en stekels In totaal werden 178 egels gevangen en met een chip gemerkt. Van 83 egels werden haar en stekels verzameld en geanalyseerd op zware metalen. Uit de resultaten blijkt dat egels die dichter bij het metaalverwerkende bedrijf leven, meer zware metalen opgestapeld hebben. De concentraties van zilver, arseen, cadmium en lood lagen tientalen keren hoger dan het gemiddelde. (belga/kh)
Dappere honden redden leven baasje met gebroken nek
Dappere honden redden leven baasje met gebroken nek
Mickey en Boz heten ze, de dappere helden van Brixham (Verenigd Koninkrijk). De twee Jack Russells redden afgelopen weekend het leven van hun baasje Michael Dyer, een 66-jarige vader van twee. De gewezen vrachtwagenchauffeur had zijn 'jongens' meegetroond op hun dagelijkse wandeling tot hij plots uitgleed en van een helling tuimelde. Liefst 16 uur bleef Dyer zweven tussen leven en dood. Het geblaf van de honden, die Dyer al die tijd warm hielden, zorgden ervoor dat een wandelaar de zwaar gehavende man opmerkte. Het slachtoffer werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis van Torquay overgebracht. Daar werd een dubbele nekwervelbreuk en een elleboogbreuk vastgesteld. Toch wordt verwacht dat hij volledig zal herstellen.
"Toen Michael zijn vrouw Catherine verloor aan kanker, kreeg hij twee Jack Russells cadeau. Het duo moest hem bijstaan in de moeilijke momenten. We hadden echter nooit verwacht dat ze tot zoiets in staat waren. Michael had hun leiband al losgemaakt zodat ze konden gaan, maar ze bleven gewoon bij hem. Fantastisch", zegt zijn vriend Barry Robinson. Na een urenlange operatie kon het leven van Dyer gered worden. De kansen op een volledig herstel zijn erg reëel. (dea)
Niet breed, verder groot in alle dimensies. zeer hoge, puntige schedel met zeer prominente achterhoofdsknobbel. Zeer gerimpelde huid op voorhoofd en wangen. Zeer lange en hangende lippen. Zeer lange en brede kaken.
Laag aangezet, zeer lang, naar voren in dunnen pooien hangend tegen de kaken.
GEWICHT
40 tot 48 kg.
LICHAAM
Breed en lang. Lange, goed gespierde hals. Goed ontwikkelde keelhuid. Brede, diepe borstkas. Buiklijn enigszins opgetrokken. Brede, zeer sterke rug. Stevige lendenen.
KARAKTER - EIGENSCHAPPEN -OPVOEDING
De Bloedhond werd eerst gebruikt bij de jacht op groot wild: wild zwijn en hert. Toen hij niet langer in meutes werd gebruikt, werd hij de speurhond bij uitstek, die de jacht leidde. Het is zijn uitstekend reuvermogen dat hem tot de allerbeste speurhond maakt. Hij is moedig, volhardend, stoutmoedig, vastberaden en vol zelfvertrouwen. Hij is misschien niet erg snel , maar geen andere hond blijft zo koppig gefixeerd op zijn prooi. Hij is verstandig en gehoorzaam, en heeft een prachtige stem. Doordat hij aanhankelijk, rustig en erg vriendelijk is, is hij een goede gezelschapshond. Hij is gereserveerd tegenover vreemden, maar niet agressief, waardoor hij een uitstekende waakhond is. Hij heeft een vriendelijke maar consequente opvoeding nodig. Door hem ruw te behandelen kan hij vijandig worden, of zelfs gevaarlijk.
LEDEMATEN
Ronde voeten. gespierde benen met stevige botten.
STAART
In een elegante curve boven de ruglijn gedragen, maar de rug niet rakend.
VACHT
Kort en vrij hard op het lichaam. zacht en zijdeachtig op oren en schedel.
VERZORGING
Ondanks zijn formaat kan hij zich aan het stadsleven aanpassen, maar hij heeft veel beweging nodig. Hij moet ook regelmatig worden geborsteld.
KLEUR
Black-and-tan (meest gewaardeerd), vaalrood, bruin en tan. Zwarte aftekeningen moeten een zadel op de rug vormen, en voorkomen op de flanken, boven de hals en boven op het hoofd. Enig wit op borst, voeten en punt van staart toegestaan.
SCHOFTHOOGTE
Reuen: ongeveer 67 cm.
Teven: ongeveer 60 cm.
GEBRUIK
Jachthond. Gebruikshond: mensen opsporen (politiehond). Gezelschapshond.
Voor de kust van het Waddeneiland Texel is gisteren een levende lederschildpad gesignaleerd. Dat heeft Ecomare, centrum voor de Wadden en de Noordzee, vandaag bekendgemaakt.
Derde melding Het dier is gezien en gefotografeerd tussen Texel en Den Helder. Volgens een woordvoerster van Ecomare is het heel bijzonder dat het dier in de Noordzee zwemt. "Het is de derde melding ooit van een levende lederschildpad voor de Nederlandse kust", aldus de zegsvrouw.
Opmerkelijk is ook dat er vorige week een dode lederschildpad op het strand van Den Helder werd gevonden.
Kwallen Ecomare probeert met onderzoekers van de Amerikaanse weerdienst, de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA), een verband te vinden voor deze twee meldingen in korte tijd. "We zijn zelf ook nog een beetje beduusd van deze meldingen en hebben nog geen directe verklaring", aldus de woordvoerster van Ecomare.
Op dit moment zijn er veel kwallen in de Noordzee. "Lederschilpadden leven van kwallen. Misschien komen de dieren op het vele voedsel af", aldus de zegsvrouw.
Volgens diegene die de schildpad heeft gezien, was het dier bijna 2 meter groot en erg actief. (anp/ka)
De Chinese lepelsteur, ook wel de 'panda van de Gele Rivier' genoemd omdat hij zo zeldzaam was geworden, lijkt nu helemaal uitgestorven. Een drie jaar lange wetenschappelijke expeditie in China naar een van de grootste zoetwatervissen ter wereld heeft niets opgeleverd.
Al zes jaar niet meer gezien De vis is al meer dan zes jaar niet gezien. De wetenschappers denken dat er nog een klein kansje is dat de lepelsteur het toch heeft overleefd. Maar de kans dat de soort het op langere termijn uithoudt, is onbestaande.
Zeven meter lang De lepelsteur is dus de Chinese vlagdolfijn achterna gegaan. Ook dat magnifieke dier is uitgestorven, hoewel het ooit stikte van deze rivierdolfijnen in de Yangtze.
De Chinese lepelsteur kon wel 7 meter lang worden met een kenmerkende lepelvormige neus. In de Amerikaanse rivier de Mississippi leeft een andere soort lepelsteuren. (mvl)
De lederschildpad (Dermochelys coriacea) is een in zee levende schildpad die behoort tot de familie lederschildpadden (Dermochelyidae). Het is de enige in zee levende schildpad die niet tot de familie zeeschildpadden (Chelidae) behoort. Met een schildlengte tot 2,4 meter is de lederschildpad de grootste schildpad ter wereld.
De lederschildpad heeft een vrijwel wereldwijde verspreiding en komt voor van de tropische zeeën rond de evenaar tot in de poolwateren. De voortplanting is vergelijkbaar met die van andere in zee levende schildpadden. Door de mens werd er lange tijd op de schildpad gejaagd maar omdat de soort sterk in aantal en verspreidingsgebied is achteruitgegaan wordt de schildpad tegenwoordig beschermd. Er wordt al sinds lange tijd onderzoek gedaan naar de soort, waardoor er veel bekend is over de biologie, de levenswijze en de voortplanting.
De lederschildpad onderscheidt zich van alle andere schildpadden door de sterk afwijkende levenswijze. Het is één van de weinige dieren die vrijwel volledig leeft van kwallen, die zeer arm zijn aan calorieën. Het uiterlijk is opvallend omdat de voor schildpadden kenmerkende hoornplaten op het rugschild ontbreken en het schild is daarnaast sterk gekield. De lederschildpad is het enige reptiel dat min of meer endotherm is, de lichaamswarmte wordt zelf aangemaakt en vastgehouden. Alle andere schildpadden zijn uitgesproken poikilotherm (koudbloedig).[2]
De lederschildpad heeft net als alle schildpadden een groot en opvallend schild, waar vier poten, een kop en een staart uitsteken. Net zoals de zeeschildpadden kan de lederschildpad zijn ledematen en kop niet in het schild terugtrekken bij gevaar. De kop, staart en poten zijn donkergrijs tot zwart gekleurd, met soms kleinere lichte tot roze vlekjes. Het vlekjespatroon verschilt per exemplaar en wordt door wetenschappers gebruikt om verschillende individuen uit elkaar te houden. De snuit is stomp en de bovenkaak heeft twee tand-achtige uitsteeksels aan de voorzijde van de bovenkaak. Het schild heeft dezelfde kleur als de ledematen, de onderzijde is lichter. Door een donkere bovenzijde en een lichtere onderzijde is de schildpad zowel van boven als van onderen moeilijker te zien in het water.
De lederschildpad is de grootste en zwaarste schildpad ter wereld en op enkele grotere krokodilachtigen na is het tevens het grootste reptiel op aarde. Het gemiddelde gewicht is 575 kilogram en kan oplopen tot meer dan 900 kilogram,[3] vergelijkbaar met een kleine auto. Lederschildpadden bereiken een gemiddelde schildlengte van 1,5 tot 1,6 meter, dus exclusief kop en staart. Deze gemiddelde lengte geldt voor de vrouwtjes, de mannetjes blijven kleiner. Vrouwtjes worden het vaakst waargenomen omdat ze gedurende het voortplantingsseizoen meerdere keren aan land komen waarbij het schild kan worden opgemeten. Mannetjes en vrouwtjes kunnen worden onderscheiden door de langere staart van het mannetje die tot voorbij de achterpoten reikt, de staart van het vrouwtje is korter. Daarnaast heeft een mannetje een iets holler buikschild dan het vrouwtje, dit dient om makkelijker op haar te klimmen bij de paring; bij een plat schild zou hij eraf glijden.[3]
De meeste exemplaren blijven onder de twee meter, maar er zijn uitschieters bekend die aanmerkelijk groter werden. Het grootste exemplaar werd in 1988 gevangen in Gwynedd (Wales). Het schild van dit dier mat 2,74 meter en de schildpad had een totaalgewicht van 914 kilogram.[4] Het Nederlands record werd op 4 augustus1968 op Ameland dood aangetroffen. Dit exemplaar had een totale lengte van 2,44 meter en een schildlengte van 1,58 m.[5]
Afbeelding van Haeckels' Kunstformen der Natur (1904). De tand-achtige uitsteeksels, het flexibele schild en de verlengde voorpoten zijn wat sterk aangezet.
De lederschildpad is eenvoudig van alle andere schildpadden te onderscheiden door zijn grootte, maar met name door het platte schild zonder hoornplaten aan de bovenzijde, net als de weekschildpadden. Pas geboren lederschildpadden hebben nog wel hoornplaat-achtige structuren op het schild maar verliezen deze binnen zes maanden. Het werkelijke schild bestaat net als alle schildpadden uit een door de ribben gevormde laag botweefsel. Deze is bedekt met een ongeveer 4 cm dikke laag bindweefsel die vele kleine benige plaatjes bevat. De lederschildpad heeft dus wel degelijk een uitwendig schild al is deze niet zichtbaar. Het bindweefsel bevat aan een olie-achtige substantie die een isolerende werking heeft en het dier beschermt tegen lage watertemperaturen.
Het schild heeft zeven duidelijke lengtekielen aan de bovenzijde, waarvan de middelste drie het duidelijkst zichtbaar zijn. De twee kielen aan iedere flank zijn minder geprononceerd. Zowel het ontbreken van externe hoornplaten als de aanwezigheid van de kielen op de rug zijn uniek voor deze diersoort en dienen waarschijnlijk om de wrijving te verminderen tijdens het zwemmen. Het relatief flexibele schild is ook een voordeel bij het duiken omdat het bij grotere diepten en de daarmee gepaard gaande hogere druk kan worden samengeperst zonder dat de schildpad daar schade van ondervindt. Een hard en met keratine bedekt schild zoals de meeste schildpadden hebben zou in elkaar worden gedrukt op grote diepte.[6][7]
Net als het schild zijn ook de poten van de lederschildpad aangepast op een zwemmend bestaan; de voorpoten zijn opvallend groot en sterk peddel-achtig afgeplat. De spanwijdte van de gespreide voorpoten bedraagt tot 2,7 meter. De voorpoten zijn glad van structuur en verzorgen de voortstuwing bij het zwemmen. De achterpoten worden gebruikt om te sturen, ze zijn duidelijk korter maar veel breder dan de voorpoten en hebben een relatief groot oppervlak in verhouding tot de lengte. De zeeschildpadden (Cheloniidae) hebben door degeneratie geen echte klauwen meer maar de sporen hiervan zijn nog wel zichtbaar aan de voorpoten. De lederschildpad heeft echter zelfs geen klauwrestanten meer.
Er zijn twee ondersoorten die een ander verspreidingsgebied hebben en verondersteld wordt dat ze onderling iets in uiterlijk verschillen. De Atlantische lederschildpad (Dermochelys coriacea coriacea) heeft relatief grotere voorpoten, een kortere kop en een meer donkere kleur kop en nek met minder vlekjes. De Pacifische lederschildpad (Dermochelys coriacea schlegelii) heeft een lichtere kleur en meer vlekjes, een langere kop en relatief kortere voorpoten. Onderzoek zal echter moeten uitwijzen of al deze kenmerken typerend zijn of berusten op aannames. Wel staat vast dat de Pacifische lederschildpad aanzienlijk langer en zwaarder wordt dan de Atlantische lederschildpad.
Verspreiding
Verspreidingskaart met neststranden, rode stippen geven de belangrijkste neststranden aan, gele stippen de minder belangrijke.
De lederschildpad is pelagisch, wat betekent dat het dier op volle zee leeft en hier soms drijvend kan worden aangetroffen om te zonnen maar zich weinig laat zien rond de kust. Veel waarnemingen van de lederschildpad worden weliswaar langs de kust gedaan maar dit is te verklaren doordat hier de vrouwelijke schildpadden aan land komen om de eieren af te zetten en dode exemplaren soms aanspoelen op het strand. Soms wordt langs de kust naar voedsel gezocht maar het foerageren vindt meestal plaats op volle zee. De lederschildpad heeft van alle in zee levende schildpadden het grootste verspreidingsgebied, de soort is kosmopolitisch en komt voor in bijna alle wereldzeeën, het verspreidingsgebied verschilt per ondersoort.[8] De enige plaatsen waar de soort nog niet is aangetroffen zijn het uiterste zuiden van Zuid-Amerika en het grootste deel van noordelijk Noord-Amerika. Ook in uiterst noordelijk Azië komt de lederschildpad niet voor. De enige Europese gebieden waar de soort ontbreekt zijn Groenland en IJsland.
Atlantische populaties
De Atlantische lederschildpad (D. c. coriacea) komt voor in de Atlantische Oceaan en is in vrijwel alle aangelegen delen te vinden. Aan de oostzijde begint het noordelijkste verspreidingsgebied in de Barentszzee, de Oostzee en de Noordzee. Hier wordt echter uitsluitend naar voedsel gezocht en zijn geen nestplaatsen. In de Noordzee worden overigens zelden exemplaren aangetroffen, in Nederland zijn wel exemplaren aangespoeld maar dit zijn zeldzame uitzonderingen. Een recente waarneming is een dood exemplaar dat aanspoelde op het strand van Den Helder op 21 september2009.[9] Op zondag 27 september 2009 is er een levend dier waargenomen en gefotografeerd tussen Den Helder en Texel.
In Europa komt de schildpad verder voor in de Middellandse Zee en de Zwarte Zee, in Europa is echter maar één legplaats bekend in Italië.[8]
Verder naar het zuiden komt de lederschildpad voor langs de gehele Afrikaanse kust tot onder Zuid-Afrika. Hier liggen ook een aantal van de minder belangrijke neststranden verspreid langs de kust, alleen de legstranden in Gabon zijn van enig belang; het hier gelegen Nationaal Park Mayumba is de belangrijkste afzetplaats van het gehele Afrikaanse continent. Recentelijk onderzoek wijst uit dat er jaarlijks meer dan tienduizend nesten worden afgezet aan de gehele westkust van Afrika maar het precieze verspreidingsgebied is niet bekend.
Aan de westelijke kant van de Atlantische Oceaan begint het verspreidingsgebied in het noorden langs de kust van Newfoundland en Labrador in Canada. Het eindigt in het zuiden langs de kust van Argentinië, ongeveer in het midden van het land. In de gehele Golf van Mexico en de Caraïbische Zee komt de schildpad voor en in dit gebied liggen ook de meeste en de belangrijkste neststranden van de schildpad wereldwijd. De bekendste zijn te vinden in de Verenigde Staten in oostelijk Florida waar jaarlijks enkele honderden nesten worden afgezet. Andere bekende legplaatsen zijn Costa Rica (Parismina), Suriname en Guinee.
.........
Levenswijze
De lederschildpad is een onschuldige soort die niet snel zal proberen te bijten, in tegenstelling tot andere schildpadden met een grote kop en stevige kaakspieren. Het dier is erg schuw en zal snel wegzwemmen bij een confrontatie met een mens.
Door de pelagische levenswijze heeft de schildpad verschillende aanpassingen die landbewonende soorten niet hebben. Omdat het dier permanent in zee leeft wordt veel zout ingeslikt en om hiervan af te komen scheidt de schildpad geconcentreerde zoutoplossingen af via klieren bij de ogen. In het water is dit niet te zien, alleen bij vrouwtjes die op het land de eieren afzetten lijkt het net alsof ze huilen. Door de excretie wordt tevens het zand afgevoerd dat in de ogen komt tijdens het graven van het nest.
De lederschildpad trekt gedurende zijn leven vele malen van tropische tot subtropische gebieden rond de evenaar naar de relatief koude, diepe wateren tot boven Noorwegen. De tropische gebieden worden bezocht om de eieren af te zetten, in de koudere wateren leven meer kwallen, het favoriete voedsel. Omdat de afstand tussen de koele foerageergebieden en de tropische voortplantingswateren ver van elkaar liggen leidt de lederschildpad een permanent zwemmend bestaan en legt hierbij enorme afstanden af. Er worden jaarlijks trektochten gemaakt van duizenden kilometers, van één exemplaar is uit een meting bekend dat in amper twee jaar tijd een afstand van 20.000 kilometer werd afgelegd van Indonesië tot de Verenigde Staten.[13]
Omdat de schildpad meestal onder water leeft en vrijwel continu zwemt, een gestroomlijnd schild heeft en over grote, brede en krachtige poten beschikt is het een uitstekende zwemmer die een maximale snelheid kan bereiken van iets meer dan 35 kilometer per uur.[5] De schildpad zwemt gemiddeld zo'n 45 tot 65 kilometer per dag. Dit is afhankelijk van de diepte; als er gedoken wordt moet ook een verticale afstand worden overbrugd.
Voortplanting
In het nest worden gemiddeld 110 eieren gedeponeerd, die rond van vorm en wit van kleur zijn.
Een zeer jonge lederschildpad.
Over de voortplanting van de lederschildpad is nog niet alles bekend, zo werd de belangrijkste nestplaats pas in 1976 ontdekt. Ook de leeftijd waarbij de schildpad volwassen is en zich voort kan planten is gebaseerd op schattingen. Hetzelfde geldt voor de maximale leeftijd, die geschat wordt op ten minste enkele tientallen jaren. Het bestuderen van exemplaren in gevangenschap is niet mogelijk omdat de lederschildpad buiten de natuurlijke habitat niet lang overleeft, ook bij andere in zee levende schildpadden is dit een probleem.
De paring vindt plaats in zee, de vrouwtjes paren iedere twee tot drie jaar waarbij ze zich vaak door meerdere mannetjes laten bevruchten.[3] De paring is niet zelden een hachelijke zaak; deze vindt onder water plaats waarbij het gevaar bestaat dat de dieren zonder zuurstof komen te zitten. Omdat de vrouwtjes niet ieder jaar paren, worden ze door de mannetjes soms ronduit agressief benaderd in de hoop op een paring. Het vrouwtje zal dan naar de bodem duiken en moeten afwachten tot het mannetje geen zuurstof meer heeft en moet bovenkomen om adem te halen. Uit onderzoek is zelfs gebleken dat een vrouwtje niet met meerdere mannetjes paart om genetische redenen maar omdat het vrouwtje minder beschadigd raakt bij een paring in vergelijking met het verzet daartegen.[14]
Alleen voor het afzetten van de eieren komen de vrouwtjes aan land, ze zijn hier door het logge lichaam dat op een zwemmend bestaan is gebouwd erg kwetsbaar. Bovendien kunnen lederschildpadden net als alle in zee levende schildpadden de kop en poten niet terugtrekken in het schild waardoor ze een gemakkelijke prooi zijn. Het vrouwtje zoekt vaak het strand op waar ze zelf is geboren, het strand mag niet teveel rotsen bevatten want deze beschadigen het schild. Het vrouwtje graaft soms verschillende kuilen die niet als nest worden gebruikt, waarschijnlijk om roofdieren te misleiden.[2] Vrouwtjes worden soms ieder jaar, maar meestal om de twee tot drie jaar zwanger en begraven de eieren op het strand.
De afzetplaatsen zijn over de hele wereld verspreid; in Noord-Amerika (Mexico, de Amerikaanse staat Florida), Midden-Amerika (onder andere de Caribisch Gebied; Trinidad en Tobago en de Dominicaanse Republiek), Zuid-Amerika (Suriname, Frans-Guyana, Panama), Afrika (Gabon, Zuid-Afrika), de kuststreken van de Indische Oceaan (Ceylon, India, Maleisië, Natal, Thailand en tenslotte de kust van Australië, behalve in het zuiden. De vrouwtjes kiezen niet altijd het strand waar ze zelf zijn geboren uit als nestplaats zoals de meeste zeeschildpadden, maar kunnen ook kiezen voor locaties in de buurt. Het steeds terugkeren van een vrouwtje op het strand waar ze geboren is om de eieren af te zetten komt wel bij meer zeeschildpadden voor, het mechanisme hierachter is niet precies bekend. Bij de lederschildpad is waargenomen dat het vrouwtje een rondje om het nest kruipt nadat de eieren zijn afgezet, echter ook de pasgeboren schildpadjes vertonen dit gedrag. Het dient waarschijnlijk om de locatie goed in te prenten voor later bezoek.[15]
In een afzetseizoen komt het vrouwtje 5 tot 7 keer aan land om de eieren af te zetten, de interval tussen de legsels is ongeveer 9 tot 10 dagen. Ieder legsel bevat ongeveer 50 tot 170 eieren, [3] gemiddeld 110.[15] Hiervan zijn er gemiddeld zo'n 80 bevrucht en 30 onbevrucht. Onbevruchte eieren bevatten geen dooier en zullen zich niet ontwikkelen omdat ze niet levensvatbaar zijn.[3] De meeste eieren worden opgegeten door vijanden en ook de jonge schildpadjes worden door van alles belaagd, zie ook onder het kopje vijanden en verdediging, van de nesten die niet worden vernietigd door predatie is zal slechts 50% van de juvenielen het nest verlaten. De vrouwtjes graven de nesten op verschillende plaatsen, soms dicht bij het strand en soms graaft een vrouwtje het nest onder de vloedlijn, waardoor de eieren onder water komen te staan en verrotten.
De embryo's van de lederschildpad hebben geen geslachtschromosomen. De temperatuur bepaalt of uit het ei een mannetje of een vrouwtje komt. Bij een temperatuur van 29,5°C komen er evenveel mannetjes als vrouwtjes uit het ei, bij 28,75°C of minder kruipen er voornamelijk mannetjes uit het ei en een temperatuur hoger dan 29,75°C levert voornamelijk vrouwelijke exemplaren op.[3] Na ongeveer negen weken komen de juvenielen 's nachts of bij slecht weer uit waarbij de kleintjes zichzelf uitgraven, wat dagen kan duren, en naar zee kruipen. Als het strand verlicht is wordt, wat in toeristische kuststreken nogal eens het geval is, raken ze verward en rennen ze de verkeerde kant op naar het land waar ze geen schijn van kans maken. De juvenielen zijn als ze uit het ei kruipen ongeveer 5 tot 7 centimeter lang en hebben een gewicht van ongeveer 40 tot 50 gram. Over de levenswijze en het gedrag van jonge lederschildpadden is nog vrijwel niets bekend. Vermoed wordt dat de lederschildpad veel sneller groeit dan andere in zee levende schildpadden. Uit onderzoek door Zug en Parham uit 1996 aan het skelet blijkt dat de dieren ongeveer na 13 tot 14 jaar volwassen worden. De maximale leeftijd wordt door wetenschappers geschat op meer dan 30 jaar, met een geschatte gemiddelde generatieduur van 22 jaar. De leeftijd van de lederschildpad kan worden vastgesteld door naar de groeilagen in botjes van het oog te kijken.[2]
Voedsel
Onder andere het voor de mens zeer giftige Portugees oorlogsschip wordt gegeten door de lederschildpad
De lederschildpad is een van de weinige dieren die vrijwel volledig leeft van kwallen. Omdat kwallen grotendeels uit water bestaan en een lage voedingswaarde hebben moet de schildpad grote hoeveelheden kwallen eten. Onder andere de oorkwal (Aurelia aurita) en de 4 kilo zware gele haarkwal (Cyanea capillata) zijn belangrijke prooien. De schildpad is immuun voor het eventuele gif in de netelcellen van de prooi. Ook het voor mensen gevaarlijke Portugees oorlogsschip staat op het menu. Van een lederschildpad is een waarneming gedaan waarbij 69 gele haarkwallen werden verorberd in drie uur tijd.[2]
De lederschildpad heeft verschillende aanpassingen op het eten van kwallen. De rand van de bek is in tegenstelling tot de 'echte' zeeschildpadden niet plat om harde prooien te kraken, maar juist scherp om ze in stukken te knippen. Aan de voorzijde van de bek zijn twee uit-stekende tandachtige punten aanwezig die een stansachtige functie hebben. De binnenzijde van de slokdarm is voorzien van vele stekelachtige, naar achteren gerichte uitsteeksels die dienen om te voorkomen dat stukjes kwal kunnen naar voren kunnen glijden.[2] Naast neteldieren als kwallen worden ook wel andere weke dieren gegeten, bijvoorbeeld manteldieren als salpen en weekdieren als inktvissen.[3] Een deel van het voedsel bestaat uit dieren met een skelet zoals vissen en kreeften en ook verschillende planten worden gegeten.[16]
De lederschildpad wordt als een nuttig dier gezien vanwege de voorkeur voor kwallen. Kwallen -beter gezegd vrijzwemmende neteldieren- zijn niet geliefd bij mensen als ze zwemmen of vissen. Kwallen zijn slijmerig en kunnen soms steken of duiken massaal op in vissersnetten.[3] Daarnaast leven kwallen voornamelijk van jonge vissen en draagt de schildpad door ze op te eten indirect bij aan een betere visstand.[11][17]
Vijanden en verdediging
De volwassen lederschildpad heeft nauwelijks natuurlijke vijanden en is niet kwetsbaar voor de aanvallen van andere zeedieren. De enige uitzonderingen zijn grotere haaien zoals de witte haai (Carcharodon carcharias) en rovende zeezoogdieren als de orka (Orcinus orca). Dergelijke vijanden zijn erg groot en krachtig en daarnaast zeer goede zwemmers. De eieren staan bloot aan allerlei gevaren en het leeuwendeel van de schildpadden wordt opgegeten voor ze de kans krijgen het ei te verlaten. Voornamelijk wereldwijd geïntroduceerde dieren als honden, varkens en ratten graven de eieren op, net als verschillende lokale, van de geografische locatie afhankelijke dieren, zoals de rode neusbeer, die in Zuid-Amerika leeft. Zelfs kleine geleedpotige dieren die niet op schildpadden jagen zoals krabben en mieren kunnen een nest volledig verwoesten.
Ook de meeste jonge schildpadjes worden binnen korte tijd opgegeten door vijanden omdat ze nog niet kunnen duiken en door vogels vanuit de lucht uit het water gepikt worden en van onderen worden belaagd door verschillende zeedieren.
De meeste schildpadden begeven zich liefst in ondiep water, ook de in zee levende soorten leven vaak langs de kust. De vrouwtjes zetten de eieren niet zelden af op eilanden. De lederschildpad echter prefereert diepere wateren, dit dient onder andere om confrontaties met vijanden te voorkomen. De lederschildpad is zo sterk op het water aangepast dat het vrouwtje bij de afzet van de eieren hellende kusten vermijd omdat ze zich hier simpelweg niet kan verplaatsen. Ook kusten met koraalriffen en eilanden worden vermeden als afzetplaats, alleen zeer licht aflopende stranden zijn geschikt. Een nadeel is dat dergelijke zachte stranden gemakkelijk worden weggeslagen door een storm wat het nageslacht vernietigd.[15]
Warmbloedigheid
Lange tijd was niet bekend hoe het reptiel kon overleven in de koude poolwateren maar door wetenschappelijk onderzoek wordt er steeds meer bekend. Vrijwel alle reptielen zijn koudbloedig of meer specifiek ectotherm. Ze kunnen met het lichaam geen warmte produceren maar zijn er op ingesteld zo min mogelijk te bewegen en zo veel mogelijk stil te zitten om energie te sparen, bij de lederschildpad is echter dit niet het geval. Een combinatie van factoren ligt hieraan ten grondslag met als belangrijkste de permanent zwemmende levenswijze. De lederschildpad zwemt vrijwel continu en door de zwembewegingen wordt langdurig energie verbruikt waarbij warmte vrijkomt in de spieren van de voorpoten. Deze warmte wordt benut om de lichaamstemperatuur te verhogen. Het lichaamsvolume en de massa van de volwassen schildpad, die een gemiddeld gewicht heeft van 400 kilo, zijn groot genoeg om de warmte vast te houden wat gigantothermie wordt genoemd.[2] Het olie-houdende weefsel van het schild zorgt daarnaast voor een goede isolatie waardoor de lederschildpad wordt beschouwd als een endotherm, in tegenstelling tot alle andere reptielen die koudbloedig (ectotherm) zijn. Endothermie (het opwekken van warmte door het lichaam) bij koudbloedige dieren is wel uniek bij de reptielen maar niet in de dierenwereld. Ook van sommige vissen is bekend dat ze zichzelf zo van warmte kunnen voorzien, een voorbeeld is de tonijn. Net als veel andere schildpadden wordt soms ook wel een zonnebad genomen, de schildpad komt hiervoor echter niet aan land maar laat zich al drijvend tegen het wateroppervlak opwarmen.
Het vermogen om de lichaamstemperatuur te verhogen biedt enkele grote voordelen, biologen die onderzoek doen naar de levenswijze hebben spectaculaire ontdekkingen gedaan. De lederschildpad blijkt in staat om een lichaamstemperatuur te bereiken die tot 18°C[18] hoger is dan de omgevingstemperatuur (Frair, Ackman en Mrosovsky; 1972), wat een verklaring is voor de aanwezigheid in zeer koele wateren. Er zijn waarnemingen gedaan van exemplaren die in wateren met een temperatuur van minder dan 10°C naar voedsel zochten.[11] Alleen volwassen exemplaren kunnen dergelijke temperaturen aan; juvenielen en subadulten blijven in de buurt van de kust in tropische tot subtropische wateren tot ze groot genoeg zijn om de lage temperaturen te weerstaan. In de regel houden ze zich op in wateren met een temperatuur van boven de 26°C, tot ze een carapaxlengte van ongeveer een meter hebben bereikt. De lederschildpad is niet de enige soort die een lage temperatuur kan doorstaan, ook enkele landschildpadden kunnen enkele graden onder nul overleven tijdens de winterslaap maar gebruiken suikers in het bloed als antivries. Dit mechanisme is echter niet te vergelijken met de endothermie van de lederschildpad.
Zwemvermogen
Model van een zwemmende lederschildpad
De lederschildpad wordt door biologen gezien als een zwemmachine; zowel de inwendige aanpassingen als de uitwendige kenmerken zijn afgestemd op de permanent zwemmende levenswijze en zelfs de bloedsomloop is hierop aangepast.[2] Het sterk gestroomlijnde en enigszins druppelvormige lichaam bestaat uit een glad en meervoudig in de lengte gekield schild waarbij de kop en poten naadloos aansluiten wat de hydrodynamica bevordert.
De bloedsomloop van de lederschildpad is aangepast op de zwemmende levenswijze. Als koelere wateren worden betreden kan de lichaamstemperatuur worden gehandhaafd door de bloedtoevoer naar de zwempoten af te sluiten. Ook wordt tijdens een duik de bloedtoevoer naar de longen afgesloten door een sluitende spier om energie te besparen; de longen worden tijdens een duik niet gebruikt. Andere schildpadden zijn in staat om korte bewegingen te maken met de voorpoten als ze in afwijkende omgevingen terecht komen zoals een grote deining of een ondiepe plek in de zee. De lederschildpad echter kan alleen horizontale roeiende slagbewegingen maken met de voorpoten.[2]
Niet alleen de lengte en het gewicht maar ook het duikvermogen van de lederschildpad is ongekend binnen de reptielenwereld. Er is een waarneming gedaan van een lederschildpad op een diepte van meer dan 1200 meter.[3] Voor andere in zee levende schildpadden is een dergelijke duik onmogelijk, de diepte en de daarmee gepaard gaande druk zouden het schild verpletteren en de schildpad laten imploderen wat het dier niet overleeft. Alle 'echte' zeeschildpadden blijven in de buurt van de kust en verplaatsen zich wel op open zee van locatie naar locatie maar duiken doen ze slechts op beperkte diepte. Door de dikke en stugge laag bindweefsel op het schild in plaats van hoornplaten kan het schild enigszins in elkaar worden gedrukt zonder dat het dier daar last van heeft.[2]
De lederschildpad en de mens
De lederschildpad heeft een lage economische waarde omdat het vlees wordt beschouwd als onsmakelijk. Daarnaast wordt het dier streng beschermd waardoor het risico van illegaal stropen groot is tegenover een lage prijs. De eieren van de lederschildpad zijn echter gewild en worden in sommige landen beschouwd als een echte delicatesse, ze brengen daarom veel geld op.
Menselijke bedreigingen
De mens is het grootste gevaar waar de schildpad daadwerkelijk onder te lijden heeft, mensen brengen schildpadden op verschillende manieren schade toe. Naast de vernietiging van de legstranden voor onder andere toeristische doeleinden wordt de schildpad het slachtoffer van vervuiling zoals olie-lozingen en van verschillende soorten visserij waarbij de schildpadden als bijvangst wordt gedood. Van de lederschildpad in de Pacifische oceaan wordt aangenomen dat deze ernstig bedreigd is geraakt door visserij op volle zee. De schildpad leeft in dezelfde streken als populaire vissoorten, waardoor de schildpad als bijvangst in de netten belandt en stikt. Ook kunnen ze verstrikt raken en verdrinken in zogenaamde staande netten in de buurt van legstranden of gewond raken door schroeven van zowel toeristische vaartuigen als grote schepen. Een ander gevaar is dat ze drijvend afval zoals plastic zakken aanzien voor voedsel (kwallen). Hierdoor kan het spijsverteringsstelsel verstopt raken wat kan leiden tot de dood.
Stroperij komt ook voor, waarbij het niet zozeer om het vlees van de schildpad te doen is. Het vlees staat niet bekend als smakelijk, in tegenstelling tot het vlees van andere zeeschildpadden als de soepschildpad. Er is beschreven dat het vlees een giftige stof bevat (chelonitoxine), maar het vlees wordt in sommige streken gegeten. Het zijn met name de eieren die massaal worden geraapt ter consumptie, schildpad-eieren worden gezien als delicatesse en zijn veel geld waard. In een groot aantal landen zoals Suriname zijn maatregelen tegen stroperij genomen zoals het beschermen van de stranden, en zijn projecten gestart om de schildpad voor een verdere achteruitgang te behoeden.
Bescherming
Een vrouwtje graaft een nest op het strand, dit is een kwetsbaar moment voor de schildpad, die tijdens de afzet van de eieren in een soort trance verkeert.
Lederschildpadden leggen grote afstanden af en komen op hun weg vele gevaren tegen, een van de factoren die de schildpad bedreigen is zelfs louter het feit dat het dier in zoveel verschillende landen voorkomt. Als de landen waar de schildpad de eieren afzet de bescherming van de lederschildpad niet serieus neemt kan dit deel van de populatie ernstig verzwakt raken, ongeacht de inspanningen die andere landen treffen om dezelfde populatie op open zee te beschermen. Andersom gaat het ook op; als de bescherming niet serieus wordt genomen door landen die aan intensieve visserij doen in de foerageergebieden sorteren inspanningen om de legstranden te beschermen minder effect. Tot enkele decennia geleden was dit een groot probleem maar de laatste jaren werken zowel regeringen, niet-gouvernementele organisaties en natuurbeschermingsorganisaties steeds meer samen om vele diersoorten, waaronder de lederschildpad, te beschermen.
Tegenwoordig zijn er verschillende internationale verdragen die onder andere de lederschildpad beschermen, zoals het CITES-verdrag (Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Flora and Fauna) dat de import en export van diersoorten regelt zodat bedreigde en beschermde soorten niet meer mogen worden verhandeld. Andere organisaties die de lederschildpad op hun rode lijst hebben staan zijn de Convention on Migratory Species (CMS). De Cartagena Conventie regelt de bescherming van bedreigde dieren als schildpadden middels het Specially Protected Areas and Wildlife (SPAW)-protocol. De IAC tenslotte, wat staat voor de Inter-American Convention for the Protection and Conservation of Sea Turtles, is de enige organisatie die specifiek is opgezet om in zee levende schildpadden te beschermen en is ook door de regering van de Verenigde Staten geaccrediteerd.
Bekende Amerikaanse gouvernementele organisaties zijn de United States Fish and Wildlife Service (USFWS) en de National Marine Fisheries Service (NMFS), deze laatste behoort tot de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA). De NMFS draagt zorg voor de mariene omstandigheden terwijl de USFWS de legstranden beschermd. Een bekend punt van kritiek is de achterwege blijvende intensieve handhaving en controle op de visserij op het vangen van lederschildpadden, waardoor nog steeds vele exemplaren sterven als gevolg van bijvangst.[1]
Het NMFS heeft verschillende maatregelen getroffen zoals het tijdelijk sluiten van visserijgebieden in de buurt van de legstranden zodat de dieren ongestoord hun eieren kunnen afzetten zonder opgevist te worden. Een van de stokpaardjes van de NMFS is het ontwikkelen van visserijmethoden die wel de gewenste zeevruchten boven water haalt, zoals vissen of kreeftachtigen als garnalen maar de schildpadden buiten de netten houdt of mogelijkheden biedt om te ontsnappen. Dergelijke methoden worden turtle excluder devices genoemd, afgekort TED's, wat vrij vertaald kan worden als schildpad-werende vangstmethoden. Dit is enigszins vergelijkbaar met andere beschermde zeedieren zoals dolfijnen, waarvoor eveneens diervriendelijke vangstmethoden zijn ontwikkeld. Vissers worden niet altijd enthousiast over duurdere vangstmethoden om dieren te beschermen maar de honderden kilo's wegende lederschildpad kan met zijn krachtige poten de netten verwoesten wat TED's ook voor vissers aantrekkelijk maakt. Ook worden sommige stranden in de gaten gehouden door natuurorganisaties wat een positief effect lijkt te hebben. Een voorbeeld is Trinidad waar op een enkel strand zoveel schildpadden de eieren afzetten dat ze elkaars nesten opgraven. Tegenwoordig worden zelfs stranden bezocht die vroeger genegeerd werden.[2]
In de meeste landen is het vangen en doden van de lederschildpad of producten daarvan verboden en worde
mailgroep huisdieren
Maandag 17 augustus 2009
MELBOURNE - Een hondje dat van een pier in Melbourne was afgewaaid, werd gered door een man die net de as van zijn overleden grootmoeder aan het uitstrooien was.
Sue Drummond vreesde het ergste toen haar hondje Bibi in het water viel. "Ik durfde niet achter hem aan te springen omdat ik niet wist of ik weer uit het water zou kunnen komen."
De 20-jarige Raden Soemawinata was op dat moment bezig de as van zijn overleden oma over zee uit te strooien. Toen hij zag dat het hondje in nood was, trok hij zijn broek en schoenen uit en sprong hij in het koude water.
"Het was best koud, maar ik twijfelde niet," vertelde hij de Melbourne Herald Sun. "Ik ben een parttime model, dus ik ben wel gewend om mijn kleren uit te trekken."
