Agressie?
Interessante mail, want tijdens het lezen kreeg ik al het vermoeden dat hier iets heel anders aan de hand was dan agressie.
Varkens zijn namelijk prooidieren - en vluchten dus in plaats van aan te vallen. Wilde zwijnen kunnen soms mensen aanvallen als ze biggen hebben en zich bedreigd voelen, en soms ook huisvarkens in uitzonderlijke gevallen.
Bijvoorbeeld mijn Maximiliaan, die op Het Beloofde Varkensland terecht kwam, nadat hij opzettelijk was mishandeld door een groep studenten. Daar komt bij dat hij hier als ongecastreerde beer voor het eerst van z'n leven vrouwtjesvarkens rook.
De combinatie van zijn opgelopen trauma en zijn op hol geslagen hormonen maakte hem wild en hij probeerde mij aan te vallen.
Het is allemaal goed gekomen. En Miss Universe was wel fel tegen vreemden toen haar Zwarte Prins geboren was, maar dat was meer dreigen dan echt aanvallen.

Blijdschap!
Hier moest dus iets anders aan de hand zijn. Telefoonnummer gevraagd en gebeld. 'Is het je eerste varken?' was mijn eerste vraag.
Dat bleek zo te zijn. Niet helemaal verstandig dus om dan meteen met een drachtige zeug te beginnen, als je nog geen kennis hebt van het enorme scala aan verschillende gedragingen van varkens. En een drachtig varken heeft - net als mensen - last van verschillende stemmingen. Moeilijk in te schatten dus als je het varken daarvoor nog niet kende.
Maar na wat doorvragen was het 'probleem' snel opgelost. Bessie kwam uit een vrij kleine behuizing met een geringe uitloop.
Nu beschikt ze ineens over een weitje van 2000 vierkante meter. Dus wat deed ze tijdens die bewuste 'aanval'?
Bessie ging op dat moment helemaal uit haar dak van blijdschap! Ze besefte ineens wat een ruimte en vrijheid ze had, maakte een sprint en wist van gekkigheid niet hoe hard ze moest rennen. Daar blafte ze luid bij, want ze was helemaal door het dolle heen.

Een gelukkig varken...
Mijn vermoeden was dus juist. Varkens kunnen ineens vanuit het niks luid gaan blaffen en enorm hard rennen. Als je dan toevallig in de buurt staat, en niet bekend met varkens, kun je daar erg van schrikken. Het heeft dus niks met agressie of aanvallen te maken, maar alles met uitbundige blijdschap.
En omdat varkens van nature slechte ogen hebben, stormen ze een kant uit en kan het lijken of ze het op jou gemunt hebben.
De arme mevrouw die in paniek over het stroomdraad sprong, kan dus weer gerust ademhalen.
Er is niks aan de hand. Integendeel. Ze heeft te maken met een heel gelukkig varken. Ze zou haar varken nog gelukkiger kunnen maken door keihard met haar mee te rennen en de blijdschap te delen. Eens kijken wie er harder kan. Ik denk haar Bessie...

Straks biggen en wat daar allemaal bij komt kijken...
Bessie gaat straks een stel prachtige biggen op de wereld zetten. De bedoeling is dat die anderhalf jaar blijven leven en dan naar de slacht gaan.
De beertjes worden niet gecastreerd (bravo!) maar wat dat voor consequenties heeft als die broers en zussen allemaal bij elkaar blijven, daar heb ik haar al vast voorzichtig op gewezen...

We houden contact...
Daar had ze nog niet over nagedacht. We hebben afgesproken dat we af en toe contact zullen houden, en wie weet ga ik ze opzoeken, al is Duitsland niet direkt naast de deur. Maar het is de moeite waard om haar te begeleiden in haar nieuwe status van varkensboerin...

Dafne Westerhof
www.hetbeloofdevarkensland.nl

29-02-2008 om 23:51 geschreven door mailgroep

29-02-2008 om 14:18 geschreven door mailgroep

      Een tuin vol vogels

29-02-2008 om 00:33 geschreven door mailgroep

Honderdtwintigduizend hondenliefhebbers met meer dan vierentwintigduizend honden, verdeeld over honderdachtenzeventig rassoorten doen mee aan competities, demonstraties en ander hondenvertoon. Hoofdprijs: het winnen van de titel 'de beste hond ter wereld'.

De kandidaten
Angelique & Yvette
Vriendinnen Angelique Postma (35) en Yvette van Tryp (25) doen samen voor de eerste keer mee aan Crufts.

Betty Smit-Kamerbeek
Van de deelnemers in 'De beste hond ter wereld' is Betty Smit -Kamerbeek uit Amstelveen misschien wel de meest professionele.

Familie Kluiters 
"Als ik moet kiezen tussen mijn man Wim of de honden, dan kies ik voor de honden. Daar hoef ik geen moment over na te denken. Kijk mijn man redt zich wel alleen, maar de honden die hebben mij gewoon echt nodig."

John & Annet
John (37) en Annet (44) Cawley wonen in Bergen op Zoom. Ze runnen samen een kapperszaak en hebben allebei één grote passie: honden. Ze hebben vier keeshondjes: Cloe (1 jaar), Harvey (2 jaar), Toby (5 jaar) en Tedje (6 jaar).

Bron:
KRO
 

29-02-2008 om 00:32 geschreven door mailgroep

28-02-2008 om 01:12 geschreven door mailgroep

'Vetbollen en pinda's zijn uit den boze'

NIJMEGEN - De Dierenambulance Nijmegen (DAN) en Vogelbescherming Nederland adviseren iedereen de komende maand te stoppen met het bijvoeren van vogels met pinda's en vetbollen. De pasgeboren vogels kunnen namelijk stikken in het voedsel.

ANP Photo

"In de winter kan bijvoeren geen kwaad", aldus Jacqueline Bouwhuisen van DAN. "Maar in het voorjaar heb je veel jonge vogels en die hebben een speciaal dieet nodig. Vet eten is niet goed voor ze. Je moet van vogels geen mensen maken." Omdat de lente voor de deur staat en veel vogels dankzij extra voer de winter hebben overleefd komen er de komende maanden veel vogels bij.

Ruud van Beusekom van Vogelbescherming Nederland erkent het probleem, hoewel het bijvoeren volgens hem niet helemaal hoeft op te houden. "Vetbollen en pinda's zijn uit den boze. Daar kunnen jonge vogels in stikken", zegt ook hij. De vogelvriend moet daarom overwegen wat hij de dieren voorschotelt. "In dierspeciaalzaken kan men voedsel krijgen dat wèl geschikt is tijdens de lente."

Omdat de natuurlijke voedselbronnen nu nog schaars zijn, adviseert hij wel te blijven voeren. De zaden zitten nog niet aan de bomen en in de lente is er voor de jonge vogels veel eten nodig. " Vooral in de stad is de voedselvoorziening schaars. Vaak zijn de dieren door het leven in de stad van slag en gaan ze sneller broeden", zegt Van Beusekom. "Er komen dan veel jonge vogels op een moment dat er nog niet genoeg eten is. Bijvoeren kan dan geen kw

  Groetjes Knudde 1   

28-02-2008 om 00:14 geschreven door mailgroep

Oorsprong

De eerste goudvis is volgens Chinese bronnen rond 300 na Chr. ontdekt. Met de kweek ervan wordt ruim 1000 jaar geleden begonnen. De goudvis stamt af van de zilverkroeskarper. Met de oranje- en geelkleurige jonge kroeskarpers wordt verder gekweekt. Hieruit ontstaat de gewone goudvis. In de 17e eeuw is deze vis in Europa geïntroduceerd.

De goudvissen worden volgens de traditie in ondoorzichtige bakken van aardewerk gehouden. Zo is er geselecteerd op kenmerken die het kijkgenot van boven af verhogen. Zoals uitpuilende ogen, een compact lichaam of dubbele staartvinnen. Inmiddels zijn er ontzettend veel varianten op de gewone goudvis door jarenlange kweek. Zo is er de Hemelkijker, die de ogen boven op de kop heeft, of de Sluierstaart-Oranda met een grote neerhangende staartvin. De blaasoog heeft met water gevulde zakken onder zijn ogen.

Denk na

Als u een goudvis wilt kopen, bedenk dan van tevoren dat deze vissen wel 20 jaar oud kunnen worden. Helaas bereiken veel goudvissen een leeftijd van niet meer dan een paar weken of maanden door slechte verzorging. Hoewel de goudvis één van de gemakkelijkste vissen is ¨in het onderhoud¨, is er toch een basiskennis nodig om het dier goed te kunnen verzorgen. Zolang het vis in uw bezit is zult u er dus dagelijks de nodige aandacht en zorg aan moeten besteden.

Overweeg of u dagelijks de tijd heeft en wilt nemen om de vis(sen) te verzorgen. Daarnaast kost het schoonmaken van het aquarium of de vijver wekelijks zo'n 2 tot 3 uur. Houd er rekening mee dat u voor vervanging zorgt, als u zelf een paar dagen weg gaat of op vakantie bent.

Huisvesting: Als een vis in het water

Wie goudvis zegt, denkt waarschijnlijk aan een viskom. Kommen zijn niet geschikt voor goudvissen. Ten eerste is de zuurstofuitwisseling door de nauwe hals van de bolronde kommen zeer gering. De vissen kunnen hierdoor ernstig zuurstofgebrek hebben en een langzame verstikkingsdood sterven. Ten tweede is een kom vaak te klein voor de vis(sen). Tenslotte verontreinigen ze veel sneller dan een aquarium.

Schepnet

Gebruik een schepnet om de vis uit het water te halen. Deze zijn er in alle soorten en maten. Hoe groter het net is, hoe gemakkelijker de vis te vangen is. Zorg ervoor dat de goudvis aan het net gewend raakt. Leg er bijvoorbeeld wat voer in en volg de vis vanaf de zijkant van het aquarium en niet van bovenaf.

Aquarium

Goudvissen zijn bewegelijke vissen die veel ruimte nodig hebben. Een technisch ingewikkeld aquarium is overbodig, maar een goudvis in een kom leidt een slecht leven. Er is een regel die zegt dat een vis per centimeter lichaamslengte 1.8 liter water nodig heeft. Een goudvis met een lengte (van neus tot staartwortel gemeten) van 8 centimeter heeft dus minstens 14,4 liter water nodig. Heeft u meerdere vissen, dan neemt het benodigde watervolume dus toe met het aantal centimeters 'vis'. Een andere bron vermeldt dat goudvissen met een totale lengte van 15-20 centimeter minstens een aquarium van 200 liter nodig hebben (100x40x50 cm). Zolang ze nog jong zijn is een bak van 80 liter voldoende (80x35x40 cm). Zeer belangrijk is in ieder geval een groot wateroppervlak, zodat er voldoende zuurstof beschikbaar is.

Voor een bak met een lengte tot 80 cm. is een binnenfilter met een membraanpomp geschikt. Grotere bakken hebben een waterpompfilter nodig. Het is de bedoeling dat hierbij de inhoud van het aquarium één keer per uur het filter passeert.

Daglicht of verlichting

Plaats het aquarium op een koele plaats en niet bij een venster op het oosten, zuiden of westen in verband met fel zonlicht. Als het aquarium niet bij een raam staat is kunstmatige verlichting nodig. Diverse lampen zijn geschikt. Halogeenlampen hangt u vrij boven de bak. Tl-buizen met de lichtkleuren nr. 21, 22, 31 en 37, plaatst u in een houder boven op het aquarium. Per liter water is 0.5 tot 1 watt nodig, anders komen de waterplanten om. Zorg dat de lampen een veiligheidskeurmerk dragen.

Let op dat het water niet door invloeden van buitenaf extra kan opwarmen. De beste temperatuur ligt tussen de 10 en 22 graden Celsius. Goudvissen zijn koudwatervissen en hebben dus geen water met tropische temperaturen nodig. Ook hebben ze geen speciaal zeewater nodig. Vissen zijn koudbloedig. Ze kunnen hun eigen temperatuur niet regelen en nemen de temperatuur aan van het water waarin ze leven. Een plotselinge temperatuursverandering van het water maakt dat hun eigen temperatuur ook snel toe- of afneemt.

Varianten op de gewone goudvis zijn vaak moeilijker te verzorgen. De sluierstaart heeft zo bij voorkeur een watertemperatuur van 22-24 graden Celsius nodig. Bij deze temperatuur is het dier actiever. Hiervoor is elektrische staafverwarming of een verwarmingskabel met een laag voltage nodig. Vraag hiervoor altijd om advies bij de speciaalzaak. Leg een drijvende thermometer in het water om de temperatuur te controleren. Zorg ervoor dat de stekker uit het stopcontact is alvorens het water aan te raken.

Dek het aquarium af met een kap, zodat niet te veel water verdampt en geen stof of dampen in het water terechtkomen. Bedek de bodem met fijne kiezelsteentjes of grind (1-3 mm). Strooi vervolgens een laagje grovere kiezels (5-8 mm). De kiezels moeten rond zijn, zodat de goudvis zijn mond niet beschadigt. Zorg ervoor dat ze schoon zijn, door ze eerst in een emmer grondig te spoelen.

Een aantal decoraties in het aquarium is leuk, maar laat ook ruimte voor de vis over. Zorg ervoor dat deze accessoires niet scherpe randen hebben. Plaats ook een aantal waterplanten (zie plantaardig voedsel). Vul de bak als laatste met water (de vis volgt als allerlaatste!). Gebruik hiervoor gewoon leidingwater. Het mag echter niet direct uit de kraan komen en moet eerst een dag staan. Gebruik geen gechloreerd water.

Vijver

De aanleg van een vijver kost aanmerkelijk meer voorbereiding dan de aanschaf van een aquarium. Houd echter rekening met het volgende. Een vijver heeft per dag 4 tot 6 uur zonlicht nodig en mag niet in de buurt van vallende bladeren liggen. Als u wilt dat de goudvissen ook in de winter in de vijver overleven dan heeft u een diepwatergedeelte nodig van 1 vierkante meter met een diepte van 80 cm. Voor meer informatie over vijvers verwijs ik onder andere naar de genoemde literatuur in de bronvermelding.

Van belang is verder de reigerstand bij u in de buurt. In veel gevallen zal u vijver worden gecontroleerd op door ¨de luchtmacht¨en uw felgekleurde vissen zijn snel aan de beurt. Een net over de vijver of draden langs de kant en/of over het water wil vaak helpen.

Voeding

Wat vissen eten hangt van de vissoort af. Goudvissen hebben een specifiek voedselpatroon. Afwisseling in de voeding draagt mede bij aan een goede weerstand. Zorg dat de dieren niet te vet of te mager worden.Geef de vissen twee keer per dag, bij voorkeur op vaste tijdstippen, droogvoer. Geef zoveel als de dieren in ongeveer vijf minuten kunnen opeten.

In een vijver is het moeilijk te controleren of de vissen het voer daadwerkelijk opeten. Het kan ook naar de bodem zakken, waar het kan bederven. Gebruik daarom een houten raamwerkje of een voederring waarbinnen u het voedsel in de vijver strooit. Zo is beter te controleren wat de vissen eten en of het voldoende is. Geef in de dierenspeciaalzaak aan of u de vissen in een vijver of aquarium heeft. Er is speciaal vijvervoer.

Bewaar het droogvoer op een zo koel en droog mogelijke plaats. Let bij aankoop op de productie- en houdbaarhiedsdatum. Voer, ouder dan een half jaar, verliest zijn voedingswaarde.

Levend voer

Geef goudvissen een paar keer per week levend voedsel. Dit bestaat uit watervlooien, zoetwatergarnalen en rode en zwarte muggenlarven. Pas op voor het overbrengen van ziekteverwekkers, met name maagdarmwormen. Ga met een schepnet naar een visvrije poel op zoek naar deze diertjes. Zorg dat de diertjes tijdens het vervoer voldoende zuurstof kunnen krijgen, zodat ze levend de vijver of het aquarium bereiken. In dierenwinkels zijn ook tubifexwormen en rode muggenlarven verkrijgbaar.

Diepvriesvoer

Diepvriesvoer is een goede vervanger voor levend voer. Hiermee voorkomt u de kans op besmetting met parasieten. Diepvriesvoer bevat onder andere rode muggenlarven en krill. Deze diertjes bevatten veel natuurlijke kleurstoffen die een gunstige invloed op de kleur van de vis hebben. Bewaar dit voer nooit langer dan een paar maanden en ontdooi het in koud water alvorens te voeren. Met warm water blijft slechts drab over.

Plantaardig voer

Plantaardig voer bevat koolhydraten, welke belangrijk zijn voor de vissen. Zorg dat altijd verse waterplanten in het aquarium aanwezig zijn. Denza en Cacomba zijn bijvoorbeeld geschikte planten. Goudvissen eten graag algen. Algen leven in een vijver, maar ontbreken meestal in het aquarium. Geef aquariumvissen af en toe wat kropsla of spinazie. Was het eerst goed en koop bij voorkeur biologische (=onbespoten) groenten. Of strooi eens wat havervlokken in het water. Op plastic waterplanten groeien ook algen. Deze kunt u ook in de bak plaatsen.

Gezond als een vis

Goudvissen worden niet snel ziek als u ze goed verzorgt. Naast de voeding is een schoon aquarium of schone vijver erg belangrijk. Ververs het water en de eventuele filter van het aquarium regelmatig. Ververs iedere week ongeveer 1/5 deel van het water. Steek een stuk slang in het water en zuig kort aan het andere uiteinde tot de slang zich vult. Vang het water op in een emmer. Ga met de slang over de bodem om het vuil op te zuigen.

In één keer alles verversen kan wel, maar dan moet het schone water eerst een aantal dagen staan voordat de vissen er weer in kunnen. Zorg er bij het verversen van het water dan ook voor dat de temperatuur van het ververste water dezelfde temperatuur heeft als het oude water. Doe dit met behulp van een thermometer.

Als u een tijd het water niet ververst of als het aquarium te vol is stijgt het nitraatgehalte. Ook als u te veel voert kan dit gebeuren. In een vijver werkt plantgroei het teveel aan nitraat weg. Deze planten en dode bladeren moet u regelmatig inkorten en verwijderen. Dode planten produceren juist nitraat. U merkt dat het nitraatgehalte te hoog is, doordat de vissen lusteloos zijn. Wordt de waarde tè hoog, dan zullen de dieren uiteindelijk sterven. In een speciaalzaak zijn meetvloeistoffen verkrijgbaar. Reinig de filter maandelijks.

Aanschaf

U kunt een goudvis het beste in de aquarium- of dierenspeciaalzaak met een aquariumafdeling kopen. Let er echter op dat het water waar de vis in de winkel in zwemt helder en schoon is. Dus geen veralgde ruiten, uitwerpselen in het water of een water dat een sterke geur verspreidt. Kijk ten tweede of de vis goed levendig is en geen ingevallen buik heeft. Als het dier rustig maar wel nieuwsgierig door de bak zwemt en eetlust heeft, dan voelt hij zich prettig. Dit laatste is echter moeilijk te controleren, daar de verzorger niet op elk moment van de dag de vissen kan voeren.

Let er tenslotte op dat het dier geen ziektes heeft. Koop geen vis met een kromme rug, vinnen die tegen het lichaam aanliggen, witte aanslag op de huid, huidzweren of een gezwollen buik met afstaande schubben.

De vis krijgt u mee in een, voor een deel met water gevulde, plastic zak. De verzorger perst de lucht er van boven uit en pompt zuurstof in de zak. Plaats de zak(ken) in een met kranten gevulde kartonnen doos. De reis kan dan best een paar uur duren. Bedenk echter wel, dat het dier zich in een vreemde situatie bevindt en hoe eerder thuis hoe beter.

Te water laten

Eenmaal thuisgekomen legt u de zak 30 minuten gesloten in het aquarium of de vijver om de temperatuur gelijk te krijgen. Laat daarna langzaam wat water uit het aquarium of de vijver in de plastic zak, zodat het water kan mengen. Als het voldoende is gemengd mag de vis uit de zak. Omdat vissen koudbloedig zijn, is het van groot belang dat ze niet in water met een groot temperatuursverschil komen(zie huisvesting).

Kweken

Misschien wilt u zelf gaan kweken met uw vissen. Dit kan en met goudvissen is dit niet moeilijk. Houd er wel rekening mee dat de verzorging dan optimaal moet zijn. Bedenk van tevoren of u ruimte genoeg heeft en of u de zorg van nog meer vissen op u wilt nemen. Om in een paar zinnen het kweken te bespreken is te beperkt. Hierover is echter voldoende uitgebreide informatie te vinden (zie bronvermelding). Verdiep u eerst hierin alvorens te beginnen.

Kostenplaatje

Hier volgt een overzicht van de belangrijkste benodigdheden voor het houden van goudvissen. De prijzen zijn bij een willekeurig dierenspeciaalzaak opgevraagd. Deze kunnen variëren. Globaal zijn dit echter de kosten die de aanschaf van een goudvis met zich meebrengt. Heeft u al een aquarium of vijver dan vervallen de kosten hiervoor.

Gewone goudvis:	1.45 euro
Sluierstaart goudvis:	2.05 euro
Aquarium 40 liter, incl. verlichting:	53.90 euro
Aquarium 40x25 cm. zonder deksel	29.75 euro
Plantjes(Cacomba)	0.30 euro
Accessoires :	variërend van 3 tot 9 euro
Filter:	3.55 euro
Aquarium zand-grint (8 kg, 3-6 mm):	3.60 euro
Steentjes (1 kg):	2.25 euro
Schepnet groot/klein:	2.10/1.95 euro
Algensteker:	4.25 euro
Thermoregulator:	18.50 euro
Aquachrystal (zorgt voor zuurstof en reinigt water):	3.95 euro
Tubifex 100 ml:	3.70
Rode muggenlarven 100 ml:	6.95
Visvoer 1000 ml:	variërend van 9.70 tot 15.95 euro

Tenslotte

Na dit artikel gelezen te hebben, weet u wat meer over goudvissen. Dit artikel is echter een handleiding voor het houden van goudvissen, maar omvat lang niet alle informatie. Onderwerpen als kweek en de diverse soorten goudvissen heb ik slechts kort genoemd. Toch hoop ik een beeld geschetst te hebben, wat het houden van deze vissen inhoudt. Bent u nog steeds enthousiast en wilt u de verantwoordelijkheid voor de zorg van deze dieren op zich nemen voor de komende jaren, dan wens ik u veel plezier met uw ¨gouden parels in het water¨.

Bronvermelding:

• Goudvissen in aquarium en tuinvijver. Alles over aanschaf, verzorging, voeding. Dieter Jauch. Tirion Natuur. Vertaling van Goldfische und Kois in Aquarium und Gartenteich. ISBN 9051211503.

• Ons eerste aquarium. Alles over basisuitrusting, de inrichting en onderhoud. Jorg Vierke. Vertaling van Unser erstes Aquarium. ISBN 900390166X.

• Goudvissen. Zien en kennen serie. Mary E. Sweeney. Vertaling van ¨Goldfish¨. ISBN 9072718968.

• Dierbaar.nl: Handleiding goudvis
• Uithuis.nl
• Happyhuisdier: goudvis
• Iselinge.nl: goudvis
• De goudviskom als decoratie en martelwerktuig DierenNieuws: De goudviskom als decoratie en martelwerktuig
• DierenNieuws: Kweken van goudvissen
• Jonge goudvissen
• Faunaland Dierenspeciaalzaak Gaasterland

28-02-2008 om 00:02 geschreven door mailgroep

    Sommige honden eten wel eens hun eigen poep of die van andere honden op. Een smerige gewoonte die je hem eigenlijk het liefst zo snel mogelijk wilt afleren. Hoe doe je dit? Maar waarom doet hij het eigenlijk?

Vitaminetekort 
Het  kan zijn dat je hond een vitaminetekort heeft. Wanneer  hij niet de juiste of genoeg voedingstoffen uit zijn eten kan opnemen, zal hij zelf proberen dit uit alternatieve voedingsbronnen zoals poep te halen. Geef je hond daarom een compleet hondenvoer, zodat er geen vitaminetekort kan ontstaan. Vaker is het eten van poep echter een gedragsprobleem.

Iets vervelends
Het  afleren van het eten van ontlasting is niet eenvoudig. Je moet je hond op het moment dat hij eraan wil beginnen laten weten dat het fout is. Dit kun je doen door hem dan te laten schrikken bijvoorbeeld door hard "nee" te roepen. Ook kun je bijvoorbeeld in de buurt van je hond met een krant op de grond slaan. Hij zal dan schrikken en het eten van poep associëren met iets vervelends. Sla niet op je hond, daarmee breng je hem alleen maar angst voor jou bij.

(Avro - Dier en Natuur)

27-02-2008 om 16:22 geschreven door mailgroep

  Je verwacht niet dat honden van gras houden. En dit is ook niet zo. Honden hebben een reden om gras te eten. Een hele goede zelfs.

27-02-2008 om 16:18 geschreven door mailgroep

Beestachtige paardengevechten

Gepost op 21/02/2008, 13:05 door TDW
Trefwoorden: bizar

Stierengevechten zijn volledig uit de mode. Op de Filipijnen hebben ze daar iets op gevonden. Zet twee opgefokte paarden in een ring en laat ze vechten tot de dood. Alsof dat nog niet ziek genoeg is, worden de restanten van de verliezer na afloop op de grill gegooid.

Op de foto’s in onze foto-special is duidelijk te zien hoe twee paarden elkaar stevig verminken. De dieren hebben diepe wonden in het gezicht en het bloed loopt hen in de ogen. Deze beestachtige taferelen worden door de Filipijnse overheid ontkend. Onze foto’s bewijzen het tegendeel. Wij kijken alvast uit naar het gevecht tussen de schimmel van Sinterklaas en het renpaard van Zorro (P.mag)

23-02-2008 om 18:31 geschreven door mailgroep

Wist je dat honden ook een pubertijd kennen?

Moet je de pup dan gewoon zijn gang laten gaan?
Nee, ga gewoon door met de training, gebruik eventueel een lange lijn zodat hij er niet vandoor kan gaan. Geef hem pas commando's en opdrachten als je er zeker van bent dat hij deze niet kan negeren.

(Hondentips.com)

23-02-2008 om 16:39 geschreven door mailgroep

In de puberteit, dus tussen de 4 en 7 jaar, kan je gaan werken aan verdere kwaliteiten van het paard. Je kunt zijn conditie verbeteren en zijn eerste oefeningen leren zoals schoudervoor en wijken etc.

Je kunt nog sleutelen aan de houding van het paard en aan zijn gedrag. Pubers kunnen strontvervelend zijn, maar met een conseqeunte aanpak gaat alles goed.

In puberteit is het de tijd om het paard verder naar je eigen handen te zetten en het paard wedstrijdervaring op te laten doen.

Omdat dit de jaren zijn waarin vrijwel het meeste wordt aangeleerd komen nu de meeste rijtechnische problemen naar boven.

Voor je een paard goed verder wilt opleiden na zijn eerste ervaringen met iemand op zijn rug moet je heel conseqeunt en zelf verzekerd te werk gaan. Je gaat als eerste verder aan je basis, hieronder eventjes een opsomming van hoe een goede basis eruit hoort te zien.

1. Een paard MOET stilstaan bij het opstappen

2. Niet meteen weglopen als de ruiter eenmaal is opgestapt.

3. Pas iets doen als de ruiter het vraagt, geen seconde eerder of later!

4. Het reageert op lichte beenhulp en is dus aan het been.

5. Ho is ho! (een hele belangrijke)

6. Het is ontspannen en loopt over de rug

En alleen deze basis alleen al aanleren kost een heleboel tijd, neem deze dan ook.

Beloon wanneer het paard het goed doet, straf het niet zomaar omdat je zelf er de pest in hebt, maar houdt je hoofd erbij. Straffen is niet nodig, zwijgen is effectiever.

Hou altijd dezelfde regeltjes aan, laat het paard niet met je weglopen omdat jij er een dagje makkelijker over denkt want anders zal hij het nooit leren.

Dit begint dus al bij het opstappen, zelfs al voor je erop stapt moet het paard op jou letten als jij wat vraagt.

Wanneer deze basis erin zit kan je verder trainen naar zijgangen etc. voorkomt trouwens een boel rijtechnische problemen.

Niet dat dit alleen de fouten zijn die bij de pubers gemaakt worden, maar ook al bij het inrijden!

Er zijn nog altijd teveel mensen die het toelaten dat een paard al wegloopt bij het opstappen, waar is het respect dan van het paard?

Dan schreeuwen ze 'HO', maar dan heb je het al tever laten komen.

De enige manier om dit op te lossen is het paard netjes stilzetten,belonen als het bijft stilstaan, desnoods in een hoek met een snoepje. Dan er rustig opstappen, blijft het paard meteen staan? beloon hem dan meteen uitbundig. Staat hij niet stil? trek hem dan weer gelijk op zijn rem, als hij dan blijft staan beloon je alsnog even. Op deze manier zal het paard snel genoeg begrijpen dat het stil moet staan. Wat nog beter is; is net zolang op en afstappen tot het paard het door heeft. Heel erg vervelend maar het werkt wel.

Veel ruiters laten ook gewoon het paard het tempo bepalen, ook dit is fout. Gaat een paard te hard? ga dan een gang lager of zet het desnoods stil. Het moet op jou gericht zijn, ook kun je schijnovergangen maken.

Gaat een paard te langzaam? zet hem dan eens in galop of in een flinke middendraf. Hou de actie en variatie erin en rijdt veel overgangen, zo'n paard is in geen geval aan het been!

En dat is dus ook weer een veel gemaakte fout, een paard kun je tevens door veel overgangen aan je been krijgen.

Geef een lichte kuitdruk en daarop moet het paard reageren, reageert hij niet? dan mag de hulp wat steviger, reageert hij nog niet? dan mag je best een tik achter de kuit geven.

Ga net zolang door tot hij wel op die lichte hulp reageert, en houdt de benen stil, als je iedere pas aandrijft wordt hij alleen maar stomper op de tijd. Heb je kloppende onderbenen? dan kan je het beste een keertje op een betrouwbaar paard je benen laten vastbinden of een instructeur raadplegen die je ermee kan helpen.

Wat ook vaak verkeerd wordt gedaan is dat als er aan een paard wordt gevraagd stil te staan de ruiter wel drie keer moet trekken voordat het dier werkelijk stilstaat!

Hardstikke fout!

Hiervoor geld hetzelfde als bij het opstappen.

En als laatste, het paard loopt niet over de rug, en moet dan vaak al zijgangen lopen etc. Dit is niet mogelijk al lijkt het in ogen van sommige ruiters wel zo, wanneer een paard aan je been is zakt het vaak al automatisch want dit is een natuurlijke reactie. Dus de kans is groot dat in zo'n geval het paard niet aan het been is, of een tweede kan zijn dat de ruiter het paard blokkeert te zakken door bijv. te zitten als een zoutzak of het bit vast te houden of beide.

(paardenzoekservice)

23-02-2008 om 16:33 geschreven door mailgroep

23-02-2008 om 16:31 geschreven door mailgroep

23-02-2008 om 16:29 geschreven door mailgroep

Drieteenstrandloper © Ben van den Broek

De strandlopertjes doen tot op de dag van vandaag hun best om de grens tussen de Zee en het Land te bewaken. Ook aan de Nederlandse kusten zien we vooral de kleine drieteenstrandlopertjes heel ijverig op en neer rennen op de grens van Zee en Land.

(ourworld.compuserve.com)

23-02-2008 om 16:26 geschreven door mailgroep

Beroemde paarden Bucephalus Hier volgt het verhaal van Bucephalus. Een beroemd paard, of laat ik beter zeggen een berucht paard, waarover verschillende verhalen in allerlei versies de ronde doen. Dus neem het me niet kwalijk als je andere verhalen zou lezen met een iets wat andere inhoud over dit paard. Bucephalus was het lievelings paard van Alexander de Grote. De vader van Alexander, Philip (Philippos ), koning van Macedonia kocht het paard van de paardenhandelaar Philonicus voor dertien talenten. Het was een wild paard dat niemand kon berijden. In sommige versies wordt Bucephalus beschreven als een paard dat zo agressief was dat het stukken uit mensen beet en opat. Tijdens de pogingen van anderen om het paard te temmen, viel het de twaalfjarige Alexander op dat Bucephalus bang was voor schaduwen. Op een keer nam hij de teugels van de begeleider van het paard over, draaide het paard in de richting van de zon en galoppeerde weg zonder enige druk uit te oefenen. Hij stelde het paard gerust met zijn stem. Volgens de verhalen stuurde de koning zijn beste ruiter achterna die tevergeefs moeite deed om hen bij te houden. Toen het paard moe werd en vertrouwen kreeg in zijn berijder keerde Alexander terug naar zijn vader. Hierna kreeg hij het paard. Alexander noemde het paard Bucephalus, wat ossehoofd betekent, omdat het hoofd van het paard zo breed was als het hoofd van een os. Bucephalus werd alleen door Alexander gereden in de vele veldslagen die ze leverden van Griekenland tot Egypte en India. Bucephalus overleed naar verluid op dertig jarige leeftijd tijdens een veldslag bij de Hydaspis rivier tussen Alexander de Grote en de koning van India (Poros). Bij de begrafenis huilde Comanche Comanche was een oorlogspaard dat in 1868 gekocht werd door het Amerikaanse leger. Het was een paard met Morgan- en Mustangbloed. Captain Miles Keogh vond het een mooi paard en kocht het van het leger voor $90,00. De naam van het paard was eerst Paddy maar veranderde later in Comanche omdat na een gevecht bleek dat het paard geraakt was door een pijl van de Comanche-stammen. In latere gevechten met de Comanche-indianen werd het paard verwond aan de benen en was tijdelijk verlamd. Later werd hij nog eens tweemaal verwond in de schouder. De cavalerie was heel trots op hun paard dat, ondanks zijn verwondingen, steeds moedig terug de slagvelden in ging. In 1876 vocht het leger tegen de Soux- en Cheyenne-indianen in de vallei van Little Big Horn. Comanche was het enige levende wezen dat na twee dagen ernstig gewond werd teruggevonden. Opnieuw herstelde Comanche van zijn verwondingen en mocht op pensioen. Men kreeg de orders dat niemand nog op hem mocht rijden. Comanche werd 29 jaar oud en was letterlijk het paradepaardje in militaire parades. Lipizzaners Tijdens W.O.II waren er maar tien Lipizzaners op de spaanse rijschool. Sommigen waren in beslag genomen door de duitse bezetters, anderen werden verstopt. Kolonel Alois Podhajsky wist een Duitse officier te overtuigen de paarden met de trein uit het gebied te verplaatsen omdat hij bang was voor de bombardementen. Het duurde een hele week voor de tien hengsten een veilige plaats bereikten, dit vanwege beschadigde treinsporen. De kolonel wist dat er achter de vijandelijke linie nog een hele kudde Lipizzaners met veulens was. Hij sprak erover met de Amerikaanse generaal Patton. Omdat deze generaal zelf een echte paardenliefhebber was, stuurde hij kolonel Charles H.Reed om de paarden te gaan halen. De kolonel brak door de vijandelijke linies heen en verzamelde de kudde en bracht ze hierna in veiligheid. Omdat de spaanse rijschool zo beschadigd was door de bombardementen konden de paarden pas in 1955 terugkomen. Vanaf de terugkeer is de schoonheid van deze paarden weer te zien in de prachtige voorstellingen met muziek. Kijk ook eens bij de rasomschrijving voor meer info over de Lipizzaner (Het verhaal werd later verfilmd en is te zien in de Walt Disney-film "The Miracle of the White Stallions".) De witte Mustang Dit verhaal begint lang geleden ergens in de woestijn van zuid-west Amerika, toen wilde paarden nog vrij rond konden lopen en de cowboys het vee hoedden op de rug van hun paarden. De plaats waar ik het over wil hebben, had drie schone bronnen. Om van de ene bron naar de andere te gaan, moest je 32 km reizen. Er was zeker geen overvloed aan gras en door de rotsige, droge bodem waren er zelden mensen of vee in deze streek. Er leefden herten, vossen, coyotes, wolven, poema's en ... wilde paarden . Natuurlijk wil ik het nu over deze paarden hebben. Er was in dit gebied maar een kudde die het woeste leven aankon. De paarden hadden een hard bestaan. Ze moesten steeds op hun hoede zijn voor de wolven en de coyotes die in de zomer hun veulens probeerden te grijpen of voor de poema's, die zelfs een volwassen dier konden doden. Door de voedsel- schaarste, weinig gras en de bast van jonge boompjes, waren het kleine paardjes. De leider van de kudde was een mooie, witte hengst. Hij was zwart geboren en langzaam werd hij witter. Toen hij vijf was, was hij spierwit. Als 's nachts de maan weerkaatst werd op zijn witte vacht leek hij soms zelfs blauw. Het was mooi de paarden als kudde te zien draven, alleen de witte hengst viel op omdat hij in telgang ging. Nooit zag je hem draven. Toen de hengst zes was, kwam hij voor het eerst in contact met de mens. Hij verzamelde snel zijn kudde en dreef ze weg van deze, voor hem angstaanjagende, wezens. Een cowboy zag tussen de kudde de hengst in telgang wegvluchten terwijl de rest galoppeerde. Dit was het begin van de legende van het beroemde in telgang gaande paard. De witte Mustang van het westen. Omdat de mens vaker zijn territorium binnendrong, werd hij steeds vaker opgemerkt en hij werd steeds bewonderd. Het was namelijk een goed gebouwd paard, heel snel en heel slim. De hengst kende zijn territorium heel goed en werd zelden lang gezien want hij wist zijn kudde steeds heel snel te verbergen voor elke nieuwsgierige. Uiteindelijk begon de hengst merries te stelen van de ranches die steeds meer in zijn buurt werden gezet. Hierdoor loofde men een beloning uit van 5000 dollar aan diegene die de hengst kon vangen en naar de ranch kon brengen om hem te temmen. Cowboys reden uit om de witte Mustang te vangen. Een van de beste cowboys en paardentrainers reed op zijn beste merrie die hengstig was. Dit in de hoop dat de hengst hierdoor naar hem toe zou komen. Bij de achtervolging merkte de hengst dat het alleen om hem te doen was en verliet daarom zijn kudde. In telgang legde hij 24 km af, terwijl de merrie in volle galop achter hem aan zat. Toen de merrie in een gat stapte, viel ze samen met de cowboy. Deze had spijt dat hij ooit aan dit avontuur begonnen was, omdat hij nu heel de weg terug te voet moest doen met zijn kreupele merrie aan de hand. Hierna vertelde hij aan iedereen dat het gewoon verloren tijd was als er nog iemand zou proberen de hengst te vangen. Sommigen wilden het paard toch nog vangen en probeerden het te verwonden. Ze wilden hem neerschieten en dan vangen. Maar elke kogel miste zijn doel. De beloning van 5000 dollar bleef lokken. Een cowboy verzamelde een groep van zes vrienden met twaalf paarden. Ze zetten de achtervolging in en wisselden de paarden om als ze te moe werden. Ze reden twee dagen en twee nachten achter de hengst aan en in de morgen na de derde nacht verloren ze hem uit het oog. Vol bewondering over de moed, snelheid en intelligentie van de witte Mustang gingen ze terug naar huis. Na deze uitputtende rit ging de hengst terug naar zijn kudde, verzamelde ze en ging naar het noorden om nooit meer gezien te worden. Ten minste... Nog vele jaren erna vertelden mensen dat ze hem gezien hadden. Meestal liet de hengst zich bij het maanlicht zien. Zijn spookachtige verschijning bleef steeds ver buiten het bereik van kogels en mensen. Vandaag de dag worden er wel eens Mustangs geboren die in telgang gaan. Wie weet zijn zij wel de afstammelingen van de witte Mustang.  Slimme Hans Veel paardenliefhebbers zullen het beamen dat paarden slimmer zijn dan vaak verwacht. Het volgende verhaal gaat over een paard dat inderdaad slim was, maar op een heel andere manier dan zijn eigenaar verwachtte. Een man, Von Osten genaamd, beweerde dat dieren minder slim waren dan mensen omdat ze niet dezelfde basis meekregen in hun opvoeding. Hij zou dit bewijzen door zijn hengst Hans te gaan onderwijzen op precies dezelfde manier als hij kinderen les gaf. Met schoolbord en alles er op en er aan begon hij aan het leggen van deze basis. Telkens als het paard een goed antwoord gaf, via het tikken met de hoef, werd het beloond met een wortel. Na twee jaar intensief onderwijs behaalde hij al ongelooflijke resultaten. Het verhaal van het slimme paard deed snel de ronde en veel nieuwsgierigen kwamen kijken hoe het paard wiskunde-oefeningen zonder probleem kon oplossen. Geleerden vertrouwden de zaak niet helemaal en dachten dat Von Osten via een geheim teken ofzo aan het paard doorgaf wat het moest antwoorden. Dus moest hij de vragen opnieuw stellen maar pas wanneer het paard hem niet kon zien. Nog steeds gaf Slimme Hans het juiste antwoord. Men kwam erachter dat het paard niet kon antwoorden als diegene die de vraag stelde zelf het antwoord niet kende. Het paard was zo slim dat hij had gemerkt aan de houding van de mensen (wenkbrauwen die begonnen te bewegen of bewegingen van de neusvleugels e.d.) wanneer hij moest stoppen met het tikken van de hoeven. Hierdoor was het op een heel andere manier wijs dan Von Osten had verwacht. De man is deze teleurstelling nooit te boven gekomen, verkocht het paard aan handelaars en stierf later als een ongelukkig man. El Morzillo Als je over Indianen spreekt dan hebben de meeste van ons een beeld in gedachte van een krijger, opgesmukt met oorlogskleuren en een paar veren in het haar, die joelend op de rug van zijn paard op oorlogspad trekt. Maar wist je dat het beeld van Indianen samen met paarden eigenlijk niet zo vanzelfsprekend is als je zou verwachten? De Indianen zagen pas voor het eerst een paard toen de eerste blanken begonnen met het veroveren/vernietigen van het Azteekse rijk. In 1519 komt Cortés in Mexico aan met zeshonderd soldaten en zestien paarden die de zware zeereis hebben overleeft. Het waren vijf merries en elf hengsten. Drie ervan waren gevlekt en één helemaal zwart. Deze paarden zijn de voorouders van veel Amerikaanse paarden (o.a. de Appaloosa's). Het zwarte paard, het paard van Cortés, had de naam El Morzillo. El Morzillo raakte op een gegeven moment zwaar gewond aan een been en werd door Cortés achter gelaten bij Indianen. Hij beloofde hun het paard zo snel mogelijk op te komen halen. De Indianen hadden nog nooit een paard gezien, laat staan verzorgd. Omdat ze bang zijn het vertrouwen van Cortés te beschamen, met de gevolgen die daar bij horen (Cortés vernietigde namelijk in drie jaar het hele Azteekse rijk), namen ze de opdracht aan. De Indianen probeerden El Morzillo gunstig te stemmen door hem offers te brengen in een tempel waar ze hem vereerden als een afgod. Het fruit en de kip die ze brachten als offer kwamen hun 'god' jammer genoeg niet ten goede en het mooie zwarte paard stierf. Omdat de Indianen bang waren voor Cortés, die trouwens nooit is terug gekomen voor zijn paard, maakten ze een beeld van het paard en bleven dit vereren om zo elke rampspoed van zich af te kunnen wenden. In 1697 viel er opnieuw een Spaans leger binnen die het werk van Cortés letterlijk en figuurlijk kwamen afmaken. Het beeld werd vernietigd maar zelfs als het er nog zou staan was er niemand meer om het te aanbidden. De overgebleven paarden van Cortés bleken later de echte veroveraars van het 'nieuwe' continent en hebben de Indianen van Noord Amerika een paar mooie bladzijdes in de geschiedenis gegeven. Lisette Het volgende verhaal gaat over een paard met een heel apart karakter. De eigenaar van paard Lissette was een generaal in het Franse leger. Jean-Babtiste Marbot, zoals hij heette, had meerdere keren oog in oog gestaan met de dood maar was telkens gered door zijn mooie Mecklenburgermerrie. Haar mooie uiterlijk was waarschijnlijk om haar karakter te compenseren want tijdens een gevecht leek ze meer op een pitbull dan op een elegante schone. Zodra er nog maar iemand in haar buurt kwam, beet ze met haar krachtige kaken waar ze maar bijten kon. Jean-Babtiste was er in geslaagd een van de enige te zijn die in haar buurt mocht komen. De methode die hij daarvoor had gebruikt was zeer apart te noemen. Toen Lisette een keer een poging deed hem te bijten, stopte hij haar een gloeiend hete lamsbout toe. Natuurlijk was dit geen aangename ervaring voor haar en hield ze er een paar blaren aan over. Jean-Babtistes methode bleek te werken want daarna heeft ze hem niet meer gebeten. Met de nadruk op hem want tijdens een veldslag met de kozakken kon Marbot niets zien doordat hij tijdens de strijd verblind werd door de sneeuw. Lisette liet zich echter niet beperken door de situatie en beet het gezicht van een aanvallende kozak aan stukken en liet ook een Russische officier naar huis gaan met een paar extra 'ere'tekens. Het grappige is dat deze woesteling op latere leeftijd zo mak werd dat ze, toen ze eenmaal op pensioen was, het knuffelpaard werd van een meisje en haar moeder die haar liefkoosden tot het laatst van haar dagen.   Equus quagga quagga Quagga komt van het Afrikaans kwagga en betekent zebra. De quagga was een van de meest voorkomende zebra's in Zuid-Afrika. Het dier leek gedeeltelijk op een een ezel en gedeeltelijk op een Zebra (achterkant ezel en voorkant zebra). Hij was ongeveer even groot als de huidige zebra's en had dezelfde bouw. De Quagga had donkerbruine strepen aan het hoofd en de hals, een bruin lichaam,een witte buik en benen. Het geluid dat de Quagga maakte is het best te vergelijken met een schril geblaf. Elke poging het dier te temmen mislukte. Toch las ik ergens dat er in 1860 een span Quagga's de voederkar trok in een Londense dierentuin. De Quagga had in de ogen van de Afrikaanse boeren weinig nut. Om ze van de weidegronden te houden, werden ze in grote getalen afgeschoten. Hun vlees werd gegeten en hun huiden verwerkt. Het gevolg hiervan was dat vrijwel zeker het laatste wilde exemplaar in Afrika in 1861 werd doodgeschoten. Je kon de enige levende Quagga's alleen nog maar bekijken in dierentuinen. Op 12 augustus 1883 stierf in het Amsterdamse Artis de laatste Quagga. Het vreemde is dat deze dieren die het zo goed deden in gevangenschap nooit verder gefokt zijn en toen iemand op het idee kwam het te laat was. Via genetisch onderzoek startte men in Zuid-Afrika een fokprogramma om te proberen de Quagga terug te krijgen. Of het resultaat uiteindelijk zal zijn wat men ervan hoopt zal moeilijk worden want van de 23 Quagga's die men in verschillende musea nog kan gaan bekijken lijken er maar weinig op elkaar. Tja, de uitspraak voorkomen is makkelijker dan genezen is ook hier weer erg toepasselijk

23-02-2008 om 16:24 geschreven door mailgroep

Hond geeft 20 keer bloed

De mastiff is een kloek hondenras

21-02-2008 om 15:02 geschreven door mailgroep

21-02-2008 om 14:59 geschreven door mailgroep

Zoontje Steve Irwin gebeten door wurgslang

AMSTERDAM  -  De zoon van Steve Irwin heeft het onverschrokkene van zijn krokodillenjagende vader geërfd. Toen het vierjarige jongetje werd gebeten door een boa constrictor, een wurgslang, begon hij te lachen.

Foto: EPA

Weduwe Terri Irwin : „Kleine Bob was trots op zijn beet. Hij zei wel: ’ik hoop dat het geen giftige slang was’. Maar ik heb hem verzekerd dat ik hem daar nooit mee zou laten spelen.” Dochter Bindi (nu 9) werd al gebeten door een slang toen ze achttien maanden was.

Hopelijk gaan de kinderen hun vader niet in alles achterna… De Australische Steve overleed in september 2006 op 44-jarige leeftijd nadat hij was gestoken door een giftige pijlstaartrog.

De presenator van The Crocodile Hunter raakte in opspraak omdat hij tijdens een van zijn shows een krokodil voerde, terwijl hij de toen een maand oude Bob vasthield. Hij bood zijn excuses aan op tv, maar gaf aan dat hij wilde dat zijn zoon, door veel bij dieren te zijn, ook een dierenliefhebber zou worden. Dat lijkt wel gelukt.

21-02-2008 om 13:48 geschreven door mailgroep

Dwalend over heide en door lage bosjes, denkend aan geen enkel nuttig ding, fluitend zacht en blijde, blij en vrij en losjes, kwam ik plotseling bij een huisje, doodstil en verlaten, dat in schaduw van wat dennenbossen sliep, waar het lang geleden scheen en heel tevreden, want alleen een geitje blaatte en een koekoek riep. In die dagen zocht ik al maar naar een kamer, 'k had al veel gewogen en gewikt. Hier is stilte, docht ik, en niets is voornamer, niets is meer geschikt. En wijl zwijgend kijken toch niet baat en wijl ik graag in stille dingen mij verdiep tikte ik toen van buiten even op de ruiten; maar alleen het geitje blaatte en de koekoek riep. Ja, mijn ontevreden tikken mocht niet baten, 't maakte zelfs de stilte dubbel diep; 't scheen sinds lang geleden gans en al verlaten, 't was of alles sliep. 't Is maar beter stille dingen stil te laten dacht ik, wijl ik dwalende weer verder liep, en ik hoorde achter mij maar nu wat zachter hoe het geitje blaatte en de koekoek riep. (Adriaan Roland Holst)

20-02-2008 om 14:45 geschreven door mailgroep

Winterslaap was redding voor verwaarloosde slangen

FOTO NICO SCHOUTEN

Deze beestenbende troffen de Dordtse Dierenbescherming en vier medewerkers van de dierenambulance zaterdagavond aan in een woning aan de Bilderdijkstraat in Dordrecht.
De eigenaren van alle dieren, een man en vrouw, zijn volgens kennissen van het stel zes weken geleden met de noorderzon vertrokken. Behalve hun twee honden, lieten zij de rest van de niet alledaagse veestapel onverzorgd achter.
De 18-jarige Virginia Maas hoorde van een vriendin dat het stel vertrokken was.
Omdat het meisje in het verleden wel eens voor de dieren had gezorgd, had zij een sleutel van de woning en ging direct poolshoogte nemen.
,,De tranen stonden in mijn ogen toen ik hier binnenkwam. Alleen al de stank en het klaaglijke geluid van de katten. Het was echt afschuwelijk,’’ aldus een aangeslagen Virginia. Het meisje gaf de katten onmiddellijk water.
Zowel de huiskamer, waar naast wat schaars meubilair zes terrariums staan en een grote kooi voor de chinchilla, als de keuken maakt een zeer desolate indruk. Boven is er geen licht. In het schijnsel van een zaklantaarn doemen de dode ratten, die als voer voor de slangen dienden, op.
De slaapkamer was omgetoverd tot permanent verblijf van de slangen van de met de noorderzon vertrokken bewoners.
Volgens reptielendeskundige John Noorlander, die door de Dierenbescherming was opgetrommeld, is het boven veel te droog. ,,Slangen kunnen in de wintermaanden lang zonder eten en dat is hun redding geweest.’’
Noorlander nam alle hagedissen mee. De slangen (geen giftige) gingen stuk voor stuk in een doos die voor de zekerheid met plakband werd dichtgemaakt. Volgens de kenner had het stel geen illegale diersoorten<NO1> in bezit<NO>. ,,Ze hebben er alleen niet goed voor gezorgd. Ik neem ze allemaal mee en lap ze wel weer op.’’
De twee katten werden door kennissen opgevangen en de chinchilla mocht met Hannie Groenendijk van de Dierenbescherming mee naar huis.
Groenendijk heeft geen goed woord over voor het stel dat zoveel dieren onverzorgd achterliet in de woning. ,,Ik heb al heel wat meegemaakt maar dit slaat echt alles. De stank in de woning, de uitwerpselen, de verwaarloosde dieren, het is bijna niet te omschrijven.’’
Buurtbewoners in de Bilderdijkstraat vernamen zaterdagavond met dubbele gevoelens de ontruimingsactie in het huis van hun buren. ,,Voor de dieren is het vreselijk dat ze zo onverzorgd zijn achtergebleven. Maar dat de man en vrouw vertrokken zijn, vinden we geen gemis. Het stel zorgde met de regelmaat van de klok voor overlast, dat had iets met drugs te maken. En ook hun honden blaften continu en de stank van het zwembad in de achtertuin was in de zomermaanden echt te ranzig voor woorden,’’ aldus omwonenden.

19-02-2008 om 16:34 geschreven door mailgroep

MUNNEKEZIJL - Zondagmorgen rond 10.30 uur zijn er  vijf stieren en vier  koeien ontsnapt uit de  stal bij een boerderij aan de Olde Borchweg nabij Munnekezijl. De dieren zagen een wandeling in het mooie weer wel zitten en gingen direct de weilanden in. De boer ging  met hulp van de in allerijl geroepen buurtbewoners achteraan.  Met hulp van vijftien mensen lukte het om  vijf dieren weer in de stal te krijgen. Twee  stieren en twee  koeien bleven eerst achter  in de vrije natuur. Al snel bleek dat het geen gemakkelijke klus zou worden om de laatste runderen te vangen.  Bovendien was het  ook gevaarlijk. Iedere keer als iemand iets te dicht bij kwam, kwam  één van de stieren dreigend op z’n belagers af. Uiteindelijk bleef  alleen nog de mogelijkheid over om de stieren met een verdovingsgeweer neer te schieten. Hiervoor werd Roel de Haan, dierenarts uit Kollum en de politie gealarmeerd. De politie kwam met meerdere voertuigen ter plaatse. Ondertussen  was een van de stieren door de weilanden en sloten uitgekomen bij de Leegsterweg te  Warfstermolen. Daar werden de posities ingenomen en het dier naar de schutter gedreven. Dit lukte en één schot bleek voldoende te zijn om de stier te doen inslapen.  Hierna werd  deze met een trekker en veewagen uit het land gehaald. De twee koeien en de andere stier lieten zich niet zo  makkelijk pakken. Twee speciaal voor deze taak  opgeleide politieagenten stapten bij de veehouder op de trekker. Getracht werd vanuit de trekker, overigens ver buiten het bereik van onze fotocamera,  de dieren  te verdoven. De stier bleek taaier dan verwacht. Na twee schoten werd hij  suf maar bleef rond lopen. Net na 15.00 uur  was de klus  geklaard en stonden de dieren weer veilig in de warme stal. © Foto’s: Jan Beets

19-02-2008 om 16:31 geschreven door mailgroep

Mierenegel
Groep : op het land levende zoogdieren

In een land van ongewone zoogdieren is de mierenegel wel één van de vreemdste. Hij behoort tot een kleine groep eieren leggende zoogdieren die 'monotremen' worden genoemd. Hun voorouders kwamen al voor in de tijd van de dinosaurussen. De fantastische graafkracht, de beschermende stekels en het flexibele gedrag verklaren hoe de mierenegel zich heeft kunnen handhaven en het meest voorkomende inheemse zoogdier van Australië is geworden.
Het gedrag van de mierenegel is sterk afhankelijk van het plaatselijke klimaat. Hij heeft weinig zweetklieren en een lage lichaamstemperatuur. Wanneer deze boven de 35 graden Celsius uitstijgt, zal het dier vrijwel zeker sterven. Daarom foerageert hij tijdens de zomer en in hete woestijnen meestal in het donker, maar is hij op besneeuwde bergen vaak overdag actief. Het solitaire en niet-territoriale dier heeft een leefgebied van ongeveer tweehonderd hectare. Hierbinnen bevinden zich gewoonlijk verschillende schuilplaatsen. Om aan aanvallers te ontsnappen rolt de geheimzinnige mierenegel zich op. Soms graaft hij zich snel in met zijn vier poten in de zachte bodem.
Australië is rijk aan mieren en termieten. Ze vormen het grootste deel van het menu van de mierenegel, naast wormen, kevers en verschillende insectenlarven. Voor iets groters is in de kleine bek van het dier geen plaats. Hij gebruikt zijn lange voorklauwen om termietenheuvels en mierenhopen uit te graven. Daarnaast vormt hij met de stekels op zijn kop oortrompetjes, waarmee hij zachte geluidjes van zijn prooien kan opvangen. Dan gebruikt hij zijn achttien cm lange, kleverige tong om zijn slachtoffers op te likken.
Tijdens de winter snuffelen mannetjes naar door ontvankelijke vrouwtjes verspreide geurstoffen. Achter een vrouwtje vormt zich een 'treintje' van vier tot vijf mannetjes die allemaal hopen met haar te mogen paren. Na de paring met één van hen gaat het stel een tweetal dagen later weer uit elkaar. Na ongeveer tien dagen komt het jong te voorschijn, dat zich met de hulp van een speciale eitand door de leerachtige schaal heeft gewerkt. Het klimt terug in de harige buidel en drinkt melk aan een tepel van de moeder. Na zo'n twee maanden brengt de moeder haar kleintje naar een hol en komt het om de paar dagen voeden. Met zeven maanden wordt het jong niet meer gezoogd en gaan de oogjes open. Dan verlaat de moeder haar kleintje voorgoed.
Door de schuwe manier van leven weet niemand hoeveel mierenegels er nog over zijn. De problemen begonnen in de achttiende eeuw met de introductie van honden en katten in Australië. In Australië zijn inmiddels maatregelen genomen om dit bijzondere zoogdier te besch

17-02-2008 om 16:31 geschreven door mailgroep

             

*een lieve groet doet elk van ons goed Toshi & tante Lotte*

17-02-2008 om 16:30 geschreven door mailgroep

Ik ben niet de eerste,
en zal ook zeker de laatste niet zijn,
was dat maar waar.
Nee, allemaal valse schijn,
en zeker geen groots gebaar.

Maar, de baas overheerste,
zijn wil is wet,
er was over gesproken tijdens de aanschaf,
het was allemaal al op papier gezet.
Nou, ik vind het alleen maar ontzettend laf.

Het gebeurt zo vaak...
Om mijn karakter wordt ik nog even geroemd.
Het is een spruit,
Ja, zo werd ik genoemd.
Maar dat veranderde niets aan het besluit.

Er wordt druk gediscussieerd,
de kinderen staan te huilen.
Maar het kan niet anders,
ja, ze gaan me gewoon inruilen.
Ik hoor het gemompel van enkele omstanders.

Elke andere oplossing wordt genegeerd,
het is nu echt de hoogste tijd.
Ik moet alleen achterblijven,
tot mijn grootste spijt.
Ik probeer nog even... langs een been te wrijven.

Ik moet in een hok,
verdrietig kijk ik iedereen na.
Hoe kun je dit nu toch doen,
van het vrouwtje krijg ik nog een dikke zoen,
speels trek ik nog aan haar rok.

Ze beloven dat er goed voor mij wordt gezorgd.
Dit wil echter nog niet zeggen dat ik het leuk vind,
maar er zijn viervoeters die slechter af zijn dan ik,
zij worden zonder enige schroom,
vastgebonden aan een boom.

jeetje, da's pas balen.
Denk nu niet, dit is niet helemaal pluis,
want over twee weken komen ze mij weer halen,
Ja, ik mag echt weer terug naar huis.
Snel nemen ze afscheid,
Het hoort er nu een maal bij,
.bij die vakantietijd....


(Hondengedichten.com)




Streel wat niet kan helen, Martine, een lieve snoet doet iedereen goed,

17-02-2008 om 16:26 geschreven door mailgroep

Leuke weetjes over ezels

° Ezels zijn vroeger tam gemaakt dan paarden, waarschijnlijk ongeveer 6000 jaar geleden. ° De 'Miniature Mediterranean' is een zeldzaam ras van mini-ezels die niet hoger worden dan 1 meter. °  Een ezelsdracht duurt ongeveer 12 maanden, maar een olifant heeft het record bij de zoogdieren: 22 maanden.  De buideldas draagt dan weer niet langer dan 12 dagen. ° Ezels zijn woestijndieren, ze hebben de gewoonte al het groen op te eten dat ze kunnen krijgen als reserve voor later.  Dat blijven ze bij ons ook doen als ze te lang op de weide staan, waardoor ze ernistige problemen krijgen. ° Ezels zijn niet goed tegen water bestand: hun vacht laat vocht door en hun hoeven kunnen er slecht tegen.  Daarom doen ze soms moeilijk als ze door plassen of natte weiden moeten.

17-02-2008 om 16:23 geschreven door mailgroep

Leuke dingen over dieren. Bloemen houden van insecten! Weet jij waarom bloemen zo mooi gekleurd zijn? Niet omdat wij dat zo leuk vinden! Maar om insecten te lokken! En insecten, dat weet je, zijn belangrijk voor bloemen. Want zij brengen het stuifmeel van de ene naar de andere bloem. Nu kunnen niet alle insecten dezelfde kleuren zien. Een bij is bijvoorbeeld blind voor rood, maar is wel gek op geel. Vlinders zien rood wel heel goed, daarom zie je vaak veel vlinders op een klaprozenveld! Vogelconcert. Als je 's morgens eens heel vroeg wakker bent dan kun je er van genieten: van het vogelconcert. Want de meeste vogels beginnen al heel vroeg met zingen. De merel is een èchte vroege vogel: die begint al om vier uur 's ochtends. Als je goed luistert kun je op den duur de verschillende vogels aan hun zang herkennen. Het winterkoninkje schettert fel. En de lijster roept: "frederiek, frederiek, riek riek fie-ietje-fie-ietje twiet-twiet-twiet!" Spreeuwen kunnen zó in de Soundmixshow: ze zijn een kei in het nadoen van andere vogels. Het loopt en het heeft een heleboel pootjes.. . Wist je dat insecten de grootste dierengroep vormen op aarde? Er zijn ook zo veel verschillende soorten! Je kunt insecten herkennen aan hun poten; ze moeten er zes hebben! Spinnen zijn dus geen insecten, want zij hebben er acht. En een duizendpoot valt er natuurlijk helemaal buiten! Wat een springer! Ze springen van tak naar tak, soms stoppen ze even om iets te knabbelen: eekhoorns. Ik wou dat ik zo goed kon springen! Een eekhoorn heeft een sierlijke pluimstaart die hem goed van pas komt bij het springen: want hij kan er mee sturen! Ze eten vooral boomzaden, zoals bijvoorbeeld eikels. Ook paddestoelen vinden ze heerlijk! Kijk maar eens goed of je er een ziet; eekhoorns leven in naaldbossen, beukenbossen en grote stadsparken. Volg die staart... De ree komt overal in ons land voor. Je hebt de meeste kans ze te zien in de vroege morgen of tegen de avond, want dan komen ze uit hun schuilplaats. Een wijfjesree noem je 'rik' of 'geit'. De vacht van een ree is bruin, met onderaan de staart een witte vlek, de 'spiegel'. Deze vlek is goed te zien in het donker, als de reeën moeten vluchten kunnen ze elkaar zo goed volgen. Deze mooie, ranke en lenige dieren kunnen sprongen maken van wel zes meter ver. Haasje repje Als een haas er vandoor... Deze uitdrukking bestaat niet voor niets. Want hazen zijn, net als leeuwen, razendsnelle sprinters. Ze zijn ook slim: als ze op de vlucht zijn veranderen ze razendsnel van richting om hun achtervolger te foppen. Hazen zijn altijd op hun hoede! Zelfs tijdens het eten staan ze rechtop om om zich heen te kunnen kijken. Ze slapen ook niet echt: ze maken korte hazeslaapjes van hooguit twee minuten. Doe ze dat maar eens na! Ik zie ze vliegen! Zie je ze ook vliegen? Veel vogels hebben de duinen als hun leefgebied gekozen; bijvoorbeeld de Kiekendief en de Tapuit. Ze kwetteren er om het hardst! Ze leven er echt; ze broeden op deze plek en zoeken hier hun voedsel. Aan de rand van het water zie je weer andere vogels, zoals het grappige Drieteenstrandlopertje en de Wulp. Al met al is het een drukte van belang!

17-02-2008 om 16:21 geschreven door mailgroep

Vlinders zorgen voor dat extra beetje sfeer en leven in de tuin. Daarnaast zijn ze met hun mooie kleuren vaak ook nog een lust voor het oog. Wie meer vlinders in zijn tuin wil zien, kan best eens volgende lijstje met planten bekijken waarvan de bloemen druk door de kleurrijke fladderaars bezocht worden.

Naast het aanplanten van de juiste beplanting moet je ook rekening houden met het feit dat vlinders koudbloedige diertjes zijn. Dat wil zeggen dat hun lichaamstemperatuur sterk afhankelijk is van de omgevingstemperatuur. Dagvlinders hebben dan ook 20 °C nodig om goed te kunnen vliegen. Op een dag dat het nog niet zo warm is zullen ze zich dan ook eerst een beetje opwarmen op een windvrije plaats. Dat doen ze door hun vleugels wijd open te houden. De vleugels functioneren dan een beetje zoals zonnepanelen die de vlinder opladen om terug op kracht te komen. Ideale plaatsen voor vlinders om rustig op temperatuur te komen zijn dan ook in struiken of op muren die de wind tegen houden. 

Dagpauwoog aan het opwarmen tegen een zonnige muur.

Een tuin vol vlinders kun je bekomen met volgende planten:

Vaste Planten / tweejarigen / eenjarigen:

• Adderwortel (Polygonum bistorta)
• Akkerdistel (Cirsium arvense)
• Beemdkroon (Knautia arvensis)
• Bergamotplant (Monarda)
• Blauwe knoop (Succisa pratensis)
• Boerenwormkruid (Tanacetum vulgare)
• Dagkoekoeksbloem (Silene dioica)
• Dropplant (Agastache)
• Duifkruid (Scabiosa columbaria)
• Echte koekoeksbloem (Lychnis flos-cuculi)
• Engels gras (Armeria spec.)
• Engelwortel (Angelica speciosa)
• Gewone dophei (Erica tetralix)
• Gewone margriet (Leucanthemum vulgare)
• Gewone paardenbloem (Taraxacum officinale)
• Gewone rolklaver (Lotus corniculatus)
• Gewone zandkool (Diplotaxus tenuifolia)
• Gewoon biggenkruid (Hypochaeris radicata)
• Gewoon duizendblad (Achillea millefolium)
• Grote kattenstaart (Lythrum salicaria)
• Grote teunisbloem (Oenonthera)
• Hemelsleutel (Sedum spectabilis)
• Jacobskruiskruid  (Senecio jacobaea)
• Klimop (Hedera helix)
• Knoopkruid (Centaurea jacea)
• Koninginnenkruid (Eupatorium purpureum)
• Kruipend zenegroen (Ajuga reptans)
• Lavendel (Lavendula angustifolia)
• Leeuwentand (Leontodon spec.)
• Luzerne (Medicago sativa)
• Maarts viooltje (Viola odorata)
• Margriet (Chrysanthemum maximum)
• Marjolein (Origanum 'Nymphenburg')
• Muizenoor (Hieracium pilosella)
• Munt (Mentha spec.)
• Muskuskaasjeskruid (Malva moschata)
• Pinksterbloem (Cardamine pratensis)
• Slangenkruid (Echium vulgare)
• Speerdistel (Cirsium vulgare)
• Struikhei (Calluna spec.)
• Verbena bonariensis
• Verbena hastata
  Verbena als eenjarig perkgoed
• Vergeet-mij-nietje (Myosotis spec.)
• Vlambloem (Phlox)
• Wederik (Lychimachia clethroides)
• Wilde bertram (Achillea ptarmica)
• Wilde tijm (Thymus serpyllum)
• Witte klaver (Trifolium repens)
• Zeeaster (Aster tripolium)
• Zonnehoed (Echinacea purpurea)
• Zinnia

Sierheesters / struiken:

• Braam (Rubus)
• Peperboompje (Daphne mezereum) 
• Vlier (Sambucus)
• Vlinderstruik (Buddleja davidii)

Dagvlinders die je in ons land frequent kan waarnemen in de tuin:

Atalanta, bont zandoogje, boomblauwtje, bruin blauwtje, bruin zandoogje,  citroentje , dagpauwoog,  distelvlinder, gehakkelde aurelia, groot koolwitje, klein geaderd witje, klein koolwitje, kleine vos,  koninginnepage,  landkaartje,  oranje zandoogje, zwartsprietdikkopje.

zie ook:

• vlinderstruik of de Buddleia trekt vele vlinders aan.

• Vlinderstruik snoeien Buddleja: tijdstip en werkwijze

Auteur: Vossaert Kurt - www.tuinadvies.be

16-02-2008 om 16:58 geschreven door mailgroep

16-02-2008 om 16:57 geschreven door mailgroep

16-02-2008 om 16:55 geschreven door mailgroep

16-02-2008 om 16:53 geschreven door mailgroep

16-02-2008 om 16:51 geschreven door mailgroep

16-02-2008 om 16:50 geschreven door mailgroep

16-02-2008 om 16:48 geschreven door mailgroep

Z omer: In de zomer (1 Mei tot 1 Okt.) lopen de paarden dag en nacht buiten, op goed onderhouden, zeer ruime weidepercelen. Om de kwaliteit van het gras te behouden, worden de weiden gemaaid, gerold en gesleept en worden de paarden zonodig omgeweid.  Er wordt  regelmatig ontwormd (inbegrepen), de paarden worden 4 x per jaar bekapt door een zeer deskundige hoefsmid, die de stand van de benen van uw paard nauwlettend in de gaten houdt.  Wij wonen op het bedrijf en daarom is er altijd (deskundig) toezicht. De paarden worden elke dag nagelopen en gecontroleerd op eventuele onregelmatigheden. Ze zijn aan dagelijks, menselijk contact gewend, zo blijven ze makkelijk in de hand.  Uw veulen is onze zorg en wij zullen ons daar ook volledig voor inzetten.   

Winter : In de winterperiode wo rden de paarden gestald in groepen naar leeftijd en geslacht.  De stallen zijn ruim en bieden plaats aan 6 tot max. 8 paarden, afhankelijk van de grote, leeftijd en dominantie verhoudingen. Door de openfront-voorwanden hebben de paarden, onbeperkt beschikking over zeer goede kwaliteit ruwvoer. Aan de achterzijde van elk groepsverblijf is een deur, die toegang biedt tot de paddocks. De paarden zullen in de winter dagelijks, geruime tijd buiten komen, in de grote goed gedraineerde  zand-paddocks en/of, op de verharde buiten-voerplaats deze verharde bodem is goed voor het hoefmechanisme en de ontwikkeling van botten en pezen (ter voorkoming van OCD e.d.).  De stallen zijn zeer goed geventileerd, waardoor er een fris en gezond stalklimaat heerst. Ook als de paarden niet buiten lopen kunnen ze toch lekker naar buiten kijken door de open deuren aan de achterkant van de stallen. De paarden komen dagelijks in de hand en zijn dan ook allemaal heel mak (ook in het weideseizoen) 

Voordelen van een Loopstal:

• Een fris leefklimaat
• Veel sociaal contact
• Goede karaktervorming door natuurlijk rangorde systeem
• Bewegingsvrijheid
• Dagelijks uitloop in de paddocks
• Goede opbouw van het bewegingsapparaat door veel beweging 
• Verhard gedeelte in de stal en buitenplaats draagt bij aan goede botontwikkeling

http://www.stalzwetsloot.nl/

16-02-2008 om 16:24 geschreven door mailgroep

Aquarium gezond houden is geen makkelijke klus

Vissen zijn misschien wel de meest fragiele huisdieren. Veel lezers vragen zich af waarom hun visjes al na enkele dagen dood bovendrijven. Volgens dierendokter Rob  Lückerath  ligt dat veelal aan een ongezond aquarium. 'Een visbak is prachtig, een levend schilderij. Maar het onderhoud ervan is allesbehalve gemakkelijk.'

  Julie Van Garsse  (NB)

16-02-2008 om 03:39 geschreven door mailgroep

Tandenpoetsen bij de kat

In het kader van de maand van het gebit (februari) brengen we het gebit van honden en katten meer onder de aandacht. Naar onze mening werd er eigenlijk te veel aandacht aan honden besteed en we hebben daaom het initiatief genomen om het tandenpoetsen bij katten beter uit te werken.

We hebben onze tandenpoets pagina's op de dierengebitsite uitgebreid. We adviseren om te poetsen en laten zelfs met een filmpje zien hoe je kunt poetsen. Als advies geven we om een gaasje te gebruiken, dit wordt beter geaccepteerd dan het poetsen met een tandenborstel. Indien het poetsen niet lukt zijn er zelfs speciale tandenpoetsbrokken om de kat het gebit schoon te houden.

Zie

Het is belangrijk dat het gebit in de gaten wordt gehouden door de eigenaar, zeker bij maine coons, noorse boskatten en oosterse katten waarbij we vaak en veel problemen zien. Deze hadden in veel gevallen door tandenpoetsen voorkomen kunnen worden.

Website: www.dierengebit.nl

DWP
DN 14/02/2008

16-02-2008 om 03:35 geschreven door mailgroep

Hoi Allemaal,

Naar aanleiding van een patient die ik van de week in de praktijk had leek het mij leuk om een aandoening te bespreken. Daar worden we allemaal wijzer van en ik hoop dat jullie het leuk vinden om zo iets bij te leren over aandoeningen die ik in de praktijk tegen kom.

Vrijdag avond kwam er een cavalier king charles spaniel bij mij in de praktijk. Normaal komt hij altijd met z'n balletje in z'n bek  de praktijk binnen lopen ,maar nu droeg zijn baasje hem. Foute boel dacht ik zo! De eigenaresse was dit met mij eens ,want als hij niet meer met z'n balletje speelt, dan is er echt iets met hem mis. Na het algemeen onderzoek te hebben gedaan kwamen we bij het linker oog van het hondje uit, dat was 2 keer zo groot als het rechter oog. Oh jee, gaucoom! Glaucoom of te wel groene staar  is een aandoening aan het oog waarbij de oogboldruk sterk wordt verhoogd en het oog dus harder en groter. Normaal is er in het oog een evenwicht  tussen aanmaak van oogvocht( oogkamer water, dus in de oogbol zelf) en de afvoer. Als er nu iets mis gaat in dit evenwicht, dus dat de aanmaak veel hoger wordt of de afvoer verstopt raakt, dan zwelt het oog letterlijk op. Dit is voor de hond zeer pijnlijk, want het voelt eigenlijk het zelfde als dat je op je nagel hebt geslagen. De druk onder de nagel kan niet weg en zo ook kan de druk in het oog niet weg. Het lijkt dus alsof het oog uit de oogkas puilt. De symptomen die je ziet is zeer veel rode vaatjes in het wit van het oog,vaatinjectie. Daarnaast een onregelmatige witte verkleuring van de voorkant(cornea) van het oog en mydriasis, wat wil zeggen een verwijde pupil, die niet op licht reageerd. Als je deze sympomen bij je hond ziet tezamen met een hond die sloom is en pijn heeft, bel dan direkt je dierenarts. DIT iS EEN SPOEDGEVAL! Als er niet snel iets aan gedaan wordt, dan betekend dit compleet gezichtsverlies in het oog en blijvend pijnlijk oog. De enige oplossing die ons als dierenartsen dan nog rest is het oog verwijderen zodat de hond geen pijn meer heeft.

Zo ook bij het hondje in de praktijk. We hebben z'n oog moeten verwijderen en na pathologie bleek dat er een tumor in het oog zat waardoor het oog zo erg groot was geworden ( de tumor belemmerde de afvoer van het kamer water). Het gaat nu erg goed met hem en speelt er lustig op los met z'n balletje met 1 oog minder.

Groetjes Liesbeth

14-02-2008 om 17:37 geschreven door mailgroep

De alpensneeuwhoen of lagopus mutus
Een standvogel. Iets groter dan de patrijs. In de zomer bruin met witte (meestal alleen in de vlucht zichtbare) vleugels, witte onderkant en wit bevederde klauwen. In de winter zijn beide geslachten helemaal wit met een zwarte staart. De geslachten kunnen het best onderscheiden worden aan de rode verdikking boven de ogen (rozen), die bij het vrouwtje veel minder geprononceerd is. In de winter heeft alleen het mannetje een zwarte oogstreep. Bij de jongen zijn ook de vleugels en de hele staart bruin. Sterk overeenkomend met het Noordeuropese moerrassneeuwhoen.
Verspreiding en woongebied : Noord-Europa, Alpen en Pyreneëen. In de Alpen boven de kromhoutgrens in het rotsachtige gebied. Voortplanting : komvormig nest verborgen tussen stenen en kleine struikjes. De zes tot negen roomkleurige tot roodbruine eieren zijn bedekt met talloze kleine bruine en zwarte vlekjes; ze worden meestal in juni gelegd en aansluitend 20-24 dagen bebroed door het vrouwtje. De jongen verlaten al na één dag het nest en worden tot in de herfst door beide ouders gevoed. Voedsel : bijna uitsluitend vegetarisch : knoppen, bladen, zaden en bessen.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De kleine plevier of charadrius dubius
Trekvogel, eind maart tot oktober. Waadvogel met het formaat van een vink. Verschilt van de vergelijkbare bontbekplevier door de zwarte (niet oranje-gele)snavel; de grijzige tot vleeskleurige (niet oranje) poten en de citroengele oogring. In de vlucht geen witte band zichtbaar zoals hij de bontbekplevier. Verder is de stem zeer kenmerkend. Jonge vogels en vogels in rustkleed hebben geen zwarte tekening op de kop. Holt zoals alle plevieren met snelle dribbelpasjes en stopt plotseling. Verspreiding en woongebied : broedvogel in het ganse Europese binnenland, niet langs de kust, behalve in het hoge Noorden. bij ons verspreid voorkomend, maar nergens talrijk. Heeft een voorkeur voor vegetatie-arme vlakten in de buurt van water. Is door waterregulering afgenomen. Broedt nu in grindgroeves, maar ook in boerderijen ver van de bebouwing en steenbergen, waardoor het bestand weer enigszins hersteld en zelfs uitgebreid is. Voortplanting : vlak nest op de grond, vaak met kiezels. De vier kiezelkleurige eieren zijn lichtgrijs met donkere punten en worden tussen april en juni gelegd. In de regels slechts één legsel per jaar. Beide ouders broeden 22-28 dagen . De jongen kunnen met 25-30 dagen vliegen. Voedsel : insecten en andere kleine diertjes, die van de grond gepikt worden.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------De roerdomp of botaurus stellaris
Gedeeltelijke trekvogel. Plompe reiger met een dikke hals en dolkachtige snavel; groter dan de buizerd. Vrijwel helemaal goudbruin met opvallende donkerbruine en zwarte vlekken en strepen. Zwarte plek op het hoofd. Vliegt als een uil, met brede ronde vleugels. Verspreiding en woongebied : plaatselijk in heel Europa tot het westen van Spanje en het noordoosten van Europa. Overal echter zeldzaam en steeds minder voorkomend. Bewoont uitgestrekte rietlanden. In de winter ziet men roerdompen ook vaak op open vlakten, waarbij ze meestal schuw zijn en opvallen door hun langzame bewegingen. Zelfs in de koude winters worden roerdompen hier waargenomen. Vaak ook worden ze ernstig ondervoed, uitgeput of dood gevonden. Voortplanting : nest in dik, oud riet, meestal boven het water. Legtijd april en mei : één legsel - vijf tot zes olijfbruine, matte eieren. Het vrouwtje broedt 25-26 dagen . De jongen verlaten het nest na 15-20 dagen en zijn met 50-55 dagen in staat om te vliegen. Voedsel : kikkers, vissen, insecten en wormen.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De condor is een roofvogel die tot de familie van de gieren van de Nieuwe Wereld behoort. Hij heeft de opvallende kenmerken van de gieren: hij heeft namelijk een bijna naakte kop en hals, stompe klauwen en een zeer krachtige snavel. Hij voedt zich overwegend met aas.
Condors leven vaak in groepen. Wanneer één van hen met zijn scherpe ogen een prooi ontdekt laat hij zich in duikvlucht naar beneden vallen en de anderen volgen onmiddellijk. Met de krachtige haaksnavels wordt de huid van de prooi kapot getrokken, de klauwen zijn hiervoor te stomp. Het lievelingsvoedsel van de condor is de guanaco of de lama. Ze eten alleen kadavers.
De condor kan niet goed ruiken. Proeven hebben aangetoond dat de dieren eerder op een namaakkadaver afvliegen dan op een echt kadaver dat de onderzoekers hadden bedekt. De condor legt per dag honderden kilometers af op zijn zoektocht naar voedsel.
De condor is naast de reuzenalbatros de grootste vliegende vogel op aarde. De vleugels van de Andescondor, die helaas met uitsterven wordt bedreigd, hebben bijvoorbeeld een spanwijdte van meer dan drie meter.
Hierdoor kan de vogel bij gunstige weersomstandigheden en bij opstijgende luchtsstromen meerdere kilometers in de lucht glijden of zweven. De uiteinden van de slagveren, die hij kan openen en sluiten, worden samen met de brede staart gebruikt om te sturen.
De condor besteedt bijzonder veel tijd aan het grootbrengen van de jongen. Het vrouwtje legt maar één keer per twee jaar één enkel ei in een rotsspleet. De ouders broeden om de beurt 8 tot 9 weken op het ei.
Als het jong uit het ei komt heeft het een dik lichtbruin donskleed. Dit blijft in de nek en op de kop nog enige jaren zichtbaar. Na ongeveer een half jaar kan het jong vliegen, het wordt echter nog meer dan een jaar door de ouders verzorgd en gevoerd. De condor is pas geslachtsrijp als hij zes of zeven jaar oud is. Dan zoekt hij een partner voor het leven.
Condors kunnen maximaal 50 jaar oud worden.
(worldwidebase)

14-02-2008 om 13:28 geschreven door mailgroep

Hoe we de wereld om ons heen waarnemen wordt het meest bepaald door ons gezichtsvermogen. Maar zien alle dieren wat wij zien en is het zien voor hen net zo belangrijk als voor ons?

Onafhankelijk van hun uiterlijk en grootte is het grondprincipe van de ogen bij alle dieren hetzelfde. Om te kunnen zien hebben alle zoogdieren licht nodig. Licht bestaat uit elektromagnetische golven. De dingen om ons heen nemen licht op en kaatsen licht terug. Onze ogen vangen uitgezonden of teruggekaatst licht op en zetten dit in de hersenen om in beeld en kleur. Dit proces noemen we 'zien'.

Hoe het oog werkt?

De opbouw van de ogen is in zijn grondvorm voor alle zoogdieren dezelfde. De functie en werking van de ogen van zoogdieren komt zodoende ook in grote lijnen met elkaar overeen. Aan de voorzijde heeft het oog een doorzichtig 'venster', het hoornvlies (comea ), dat het licht ongehinderd doorlaat, buigt of breekt om het zo op de juiste plaats te brengen. Achter het hoornvlies zit de iris met in het midden een gat, de pupil. De doorsnede van de pupil verandert met de lichtsterkte. Vlak achter de iris ligt de lens. De lens is omgeven door spiertjes die de lens vlakker of boller maken om er zodoende voor te zorgen dat de binnenkomende lichtstralen zo afgebogen worden, dat de voorwerpen scherp worden waargenomen. Het gebundelde licht komt tenslotte bij de achterwand van het oog, waar het netvlies (retina ) de lichtstralen opvangt. Het beeld op het netvlies is het omgekeerde beeld van het voorwerp waarvan de lichtstralen het oog zijn binnengegaan. Het netvlies bestaat uit zeer dicht op elkaar staande lichtgevoelige cellen die via de gezichtszenuw met de hersenen in verbinding staan. De lichtsignalen die deze lichtgevoelige cellen bereiken, worden via de gezichtszenuw naar de hersenen overgebracht. De hersenen nemen deze signalen op en vertalen ze in het beeld wat zich voor onze ogen afspeelt.

Nachtkijken

Hoe komt het dat veel zoogdieren 's nachts kunnen zien, terwijl toch het zicht afhankelijk is van de lichtsterkte? De opbouw van het oog van dieren die 's nachts actief zijn is praktisch gelijk aan de andere zoogdieren. Het verschil ligt hierin, dat de ogen groter en boller en ontvankelijker voor licht zijn. De zoogdieren die 's nachts actief zijn hebben bovendien een reflecterende laag achter het netvlies, die het invallende licht terugwerpt naar de lichtgevoelige staafjes, die zodoende nog een keer licht opvangen. Dit effect is goed te zien als er 's nachts licht op het oog valt van bijvoorbeeld een kat of vos. Door de reflectie lichten de ogen op. Ook heeft het netvlies relatief veel meer staafjes, waardoor het waarnemingsvermogen in de schemer verhoogd wordt. Dit brengt wel met zich mee, dat deze dieren het volle daglicht moeten mijden. Dit is ook de reden dat de pupillen bij een kat in het volle licht tot smalle streepjes vernauwd worden.

Kleuren zien.

Kleuren maken dat we de dingen om ons heen beter kunnen onderscheiden. Maar hoe onderkennen onze ogen kleuren en kunnen alle dieren verschillende kleuren evengoed waarnemen? De elektromagnetische golven uit het zichtbare gebied zijn van verschillende lengte. De langere golven worden door ons oog als rood en oranje waargenomen, de kortere als groen en blauw. De lichtgevoelige cellen van het netvlies bestaan uit twee typen, staafjes en kegeltjes. De staafjes kunnen geen kleur onderscheiden, maar zijn daarentegen lichtgevoelig en nemen ook zeer kleine lichtintensiteiten waar. De kegeltjes zetten de ontvangen golflengten wel in kleuren om. Enkele zoogdieren, met name de primaten, beschikken over drie verschillende soorten kegeltjes. De ene is gevoelig voor blauw, de tweede is gevoelig voor groen en het derde kegeltje is gevoelig voor geel groen en rood. De hersenen verwerken deze tot veelkleurige beelden. De kegeltjes kunnen alleen bij voldoende lichtsterkte de kleuren verwerken. Daarom ziet alles er 's nachts in grijstonen uit. Misschien komt het daardoor, dat lange tijd werd aangenomen dat dieren die 's nachts actief zijn, zoals bijvoorbeeld katten, geen kleuren zouden kunnen onderkennen. Inmiddels weten we, dat alle zoogdieren tot op zekere hoogte kleuren kunnen zien.

Verschillen in stand van de ogen.

De bouw van het oog is voor ieder zoogdier in principe gelijk, maar de plaats van de ogen in de kop bepaalt wat en hoeveel een dier kan zien. Succesvolle roofdieren, zoals bijvoorbeeld de kat, moeten hun ogen exact kunnen instellen op hun prooi en deze goed in de gaten kunnen houden. Doordat hun ogen recht naar voren gericht staan, wordt een bijzonder goede dieptescherpte bereikt. Zo kunnen zij uiterst nauwkeurig vaststellen waar precies zich een prooi of iets anders bevindt en hoe ver het van andere dingen verwijderd is.

Bij potentiële prooidieren zoals konijnen, muizen of herten bevinden de ogen zich echter aan beide zijden van de kop. Zij kunnen ieder oog apart gebruiken en zodoende tegelijkertijd een zeer wijd gebied afzoeken naar eventuele vijanden. Hun gezichtsveld is weliswaar veel ruimer; maar het gaat wel ten koste van de scherptediepte. Een konijn bijvoorbeeld heeft een gezichtsveld van 360 graden, zodat hij in feite alle gevaar, uit welke richting ook, direct opmerkt. Als wij recht vooruit kijken zonder het hoofd te draaien, hebben we een gezichtshoek van ongeveer 200 graden. De gezichtshoek van een kat is kleiner en bedraagt slechts ongeveer 185 graden.

Ook bij zoogdieren in open gebied, zoals de bewoners van de Afrikaanse wildernis, is aan de stand tussen de ogen te zien of ze prooi- of roofdier zijn. Zij moeten alle de omgeving of naar vijand of naar prooi makkelijk kunnen afzoeken. De ogen van de mens en de meeste primaten zijn ingesteld op een breed gezichtsveld, maar vooral ook op een verticaal gezichtsveld. De ogen van prooidieren zijn daarentegen meer ingesteld op een breder horizontaal gezichtsveld. (worldwidebase)

14-02-2008 om 13:15 geschreven door mailgroep

Mensen hebben de neiging het brullen van leeuwen of het krijsen van chimpansees als 'woorden' van een dierentaal te beschouwen. Wat betekenen deze geluiden en gebruiken dieren ze werkelijk om te spreken?

Dieren communiceren op zeer verschillende manieren. Sommige gebruiken afstotende roepen, andere beschikken over zichtbaar opvallende baltsrituelen en weer andere nemen bepaalde houdingen aan voor de overdracht van informatie. Geluiden zijn echter de snelste manier van communicatie.

Echte taal

In principe is taal een hulpmiddel voor het uitwisselen van informatie. Om taal echter van andere communicatievormen te onderscheiden, neemt men aan dat een taal eerder aangeleerd is dan instinctief van aard, zoals bijvoorbeeld het geval is bij de afgrenzing met geuren van een territorium, of een lichaamshouding die dominantie of ondergeschiktheid aanduidt. Een echte taal moet een veelheid aan informatie kunnen overbrengen, die afhankelijk van de omstandigheden veranderen kan.

Sprekende dieren

In de dierenwereld wordt een grote verscheidenheid aan geluiden gebruikt, van het zingen van een vogel, het huilen van een wolf, het klikken en fluiten van een dolfijn tot het tevreden spinnen van een kat. Bij al deze geluiden zou men kunnen vermoeden dat het een soort 'taal' betreft, die uitsluitend dient ter informatie van soortgenoten. De vertaling van individuele diergeluiden blijkt in de praktijk echter buitengewoon moeilijk te zijn; het onderbrengen van dergelijke geluiden in één of ander soort taalconcept blijkt zelfs een vrijwel onmogelijke opgave.

De vocale communicatie bij groene meerkatten
De groene meerkat is één van de spraakzaamste dieren. De apen beschikken over drie of vier verschillende 'woorden', die ze gebruiken om de leden van de groep voor bepaalde rovers te waarschuwen.

Wanneer een wachtpost een arend opmerkt, produceert hij een bepaalde waarschuwingsroep, waarop de apen in de bomen zich onmiddellijk op de grond laten vallen terwijl de apen die zich daar reeds bevinden dekking zoeken. Een ander woord wordt voor luipaard gebruikt en heeft het tegenovergestelde effect, namelijk dat de apen razendsnel de boom inklimmen. Verder is er een 'woord' dat aangeeft dat er een python opgemerkt is, waarop de apen die dit horen de grond beginnen af te zoeken naar dit langzaam bewegende roofdier. Op basis van deze feiten neemt men aan dat dit soort woorden geleerd en niet erfelijk zijn, met name omdat in andere groepen andere geluiden gebruikt worden.

Woordenschat

Hoewel wij achter de verschillende diergeluiden vaak subtiele en gecompliceerde betekenissen vermoeden, blijkt bij objectieve beschouwing dat het grootste deel van de communicatie tussen dieren uitgesproken eenvoudig is. Het gaat daarbij meestal om zaken als het lokken van een partner, of het verdedigen van voedsel of een territorium tegen vijanden. Dergelijke boodschappen en hun wijze van overdracht zijn bijna altijd erfelijk en verschillen daarin van een echte taal. Hoewel het blaffen van elke hond anders klinkt, gebruikt het dier het vrijwel uitsluitend om een partner over zijn aanwezigheid te informeren of om rivalen en indringers te waarschuwen.

Slechts bij weinig dieren zijn er aanwijzingen voor een meer verfijnd gebruik van geluiden. Zo zijn er vogels die met hoge tonen voor een naderende roofvogel waarschuwen, maar duidelijk andere geluiden voortbrengen wanneer ze samen een minder gevaarlijk roofdier belagen. De in de Zuidafrikaanse woestijn levende stokstaartjes gebruiken eveneens verschillende roepen om onderscheid te maken tussen roofvogels en bodembewonende vijanden, die ze wel kunnen verdrijven.
 

Sprekende chimpansees

Hoewel de nauwste verwant van de mens over een rijk scala van gezichtsuitdrukkingen, kreten en houdingen beschikt, schijnen in het wild levende chimpansees de spraak niet zo te benutten als wij ons dat voorstellen. In de wetenschap heeft de vraag of chimpansees een taal gebruiken geleid tot experimenten, waarbij men hen tekens en symbolen aanleerde om te zien of de chimpansees deze ook onderling zouden gaan gebruiken.

De eerste en meest bekende 'sprekende' chimpansee was Washoe, die in de jaren '60 onder mensen opgroeide en geleerd werd zich met behulp van de Amerikaanse tekentaal (ASL) verstaanbaar te maken. Ze leerde vervolgens 160 verschillende woorden en bleek middels combinaties van woorden aan inhoudsrijke en originele ideeën uitdrukking te kunnen geven. Op een dag, toen ze verrast werd door de aanwezigheid van een speelgoedpop in haar tas, gaf ze haar beroemdste zin ten beste: 'baby in mijn drinken' ('baby in my drink').

Andere onderzoekers hebben in soortgelijke studies nieuwe kunstmatige talen gebruikt. Twee chimpansees, Austin en Sherman, werd Yerkish geleerd - een taal ontworpen voor de omgang met gehandicapte kinderen, waarin de woorden zijn vervangen door symbolen. Nadat de chimpansees was bijgebracht om voor de expressie van symbolen computertoetsen te benutten, leerden de dieren niet alleen om voedsel te vragen, maar bleken eveneens om werktuigen te kunnen vragen voor het openen van hun drankverpakkingen. Dat vormde het bewijs voor hun vermogen vooruit te kunnen denken.(worldwidebase)

14-02-2008 om 13:13 geschreven door mailgroep

Bijna alle dieren slapen, sommige maar een paar minuten, andere 20 uur per etmaal. Het is makkelijk genoeg vast te stellen dat een dier slaapt, maar het blijft vaak nog een raadsel waarom.

Men heeft ontdekt dat de slaap en de lengte daarvan door de hersenen geregeld wordt. Door de enorme verschillen in lengte van slaap tussen diersoorten, ligt het voor de hand dat slapen een levensbelangrijke functie vervult

Wat is slaap?

In principe is de slaap een periode van rust zonder veel beweging die een tijd lang kan voort duren. Een dier kan daarbij soms onrustig zijn en draaien en bewegen, maar hij blijft in feite op één plaats. Een slapend dier is min of meer blind voor zijn omgeving. Een slapende vis kan bijvoorbeeld uit het water getrokken worden voordat hij zich ertegen kan verzetten. Een slapend hert daarentegen zal bij het minste of geringste geluid, dat hij niet kan thuisbrengen, wakker worden en wegrennen. Er schijnen twee verschillende soorten slaap te bestaan: een diepe, rustige slaap en een actieve slaap. Bij zoogdieren en vogels kan men beide soorten slaap herkennen aan een karakteristiek patroon van een hersenactiviteit.

Het nut van de slaap

Lange tijd bijna roerloos uitrusten op een veilige plek kan voor dieren op allerlei manieren van nut zijn. In de eerste plaats is hij meestal veiliger voor roofdieren op zijn slaapplek dan wanneer hij hongerig op zoek is naar voedsel en misschien niet zo goed oplet. Daarom hebben dieren die weinig tijd nodig hebben om te eten, de neiging om lang te slapen en het veiligste moment van de dag afwachten om naar voedsel te zoeken. Een dier dat slaapt kan zo ook energie besparen of aan extreme kou of hitte ontsnappen.

Wanneer dieren slapen

Op welk moment een dier slaapt, hangt ervan af wanneer hij wakker moet zijn. Veel vogels kunnen alleen bij daglicht vliegen en zullen dus 's nachts slapen. Kleine zoogdieren zoals muizen proberen daarentegen overdag aan roofdieren te ontkomen en gaan liever 's nachts op zoek naar voedsel. Andere dieren zoals konijnen en vossen hebben een soort tussenoplossing gevonden en slapen zowel 's nachts als overdag een paar uur. Ze zoeken hun voedsel dan in de ochtend- of avondschemering. Hun bioritme is in elk geval afgestemd op de dagelijkse afwisseling van dag en nacht. Veel zeedieren, vooral die aan de kust leven, trekken zich niet zoveel van het daglicht aan, maar stellen hun bioklok in op de getijden.

Hoe dieren slapen

Hoe en waar een dier slaapt, hangt er vooral vanaf of het om een roof- of prooidier gaat, of hij alleen maar uitrust of dat hij zich tegen zijn omgeving moet beschermen. Zo slapen konijnen opgerold in hun hol. Vogels voelen zich hoog in een boom veiliger. Vleermuizen slapen in holtes met hun vlieghuid beschermend om zich heen getrokken. Dieren van de open vlakte, zoals herten en paarden voelen zich nergens veilig genoeg en slapen eerder staand. Als ze gaan liggen doen ze dat alleen als andere dieren waken.

Wist je dit?
* Nijlpaarden slapen staand in het water waar ze veilig zijn voor vijanden.
* Gierzwaluwen, die tot drie jaar ononderbroken in de lucht kunnen zijn, slapen vliegend.
* Waterhoentjes doen een dutje terwijl ze op het water rondjes zwemmen.
* Olifanten slapen vaak op een 'bed' van gedroogd gras of in een speciaal gegraven kuil die ook wel 'olifantenbed' heet.
* Veel vissen nemen tijdens hun slaap een andere kleur aan. Waarschijnlijk om er gevaarlijker uit te zien en op die manier vijanden af te schrikken.
* In de winter slapen spreeuwen liever in de stad, waar het warmer is dan het open veld.
* Giraffen slapen staand en leggen dan vaak hun kop te rusten op een boomtak.