Ik ben niet de eerste,
en zal ook zeker de laatste niet zijn,
was dat maar waar.
Nee, allemaal valse schijn,
en zeker geen groots gebaar.

Maar, de baas overheerste,
zijn wil is wet,
er was over gesproken tijdens de aanschaf,
het was allemaal al op papier gezet.
Nou, ik vind het alleen maar ontzettend laf.

Het gebeurt zo vaak...
Om mijn karakter wordt ik nog even geroemd.
Het is een spruit,
Ja, zo werd ik genoemd.
Maar dat veranderde niets aan het besluit.

Er wordt druk gediscussieerd,
de kinderen staan te huilen.
Maar het kan niet anders,
ja, ze gaan me gewoon inruilen.
Ik hoor het gemompel van enkele omstanders.

Elke andere oplossing wordt genegeerd,
het is nu echt de hoogste tijd.
Ik moet alleen achterblijven,
tot mijn grootste spijt.
Ik probeer nog even... langs een been te wrijven.

Ik moet in een hok,
verdrietig kijk ik iedereen na.
Hoe kun je dit nu toch doen,
van het vrouwtje krijg ik nog een dikke zoen,
speels trek ik nog aan haar rok.

Ze beloven dat er goed voor mij wordt gezorgd.
Dit wil echter nog niet zeggen dat ik het leuk vind,
maar er zijn viervoeters die slechter af zijn dan ik,
zij worden zonder enige schroom,
vastgebonden aan een boom.

jeetje, da's pas balen.
Denk nu niet, dit is niet helemaal pluis,
want over twee weken komen ze mij weer halen,
Ja, ik mag echt weer terug naar huis.
Snel nemen ze afscheid,
Het hoort er nu een maal bij,
.bij die vakantietijd....


(Hondengedichten.com)




Streel wat niet kan helen, Martine, een lieve snoet doet iedereen goed,