Zomaar: Een hond past zich vlug aan...

Poedel deel 2

De vorige keer heb ik wat geschreven over de ijdele poedel Daisy waarmee ik opgegroeid ben. Toen ik  dat verhaal aan het schrijven was, kwamen er weer allerlei andere herinneringen naar boven. Bij een daarvan moet ik je eerst een inleiding geven.

Ik weet eigenlijk niet hoe oud  onze poedel is geworden maar ze moet toch flink op leeftijd geweest zijn. Ze kwam in huis toen ik nog een kleuter was en ze stierf toen ik al tiener was. Ik zou het nog eens moeten navragen.  Hoe dan ook, welke leeftijd ze ook had, haar conditie was altijd super. Dat beestje kon blijven rennen. De hele dag door bracht ze een balletje dat je dan het liefst zo ver mogelijk weg smeet zodat het even duurde voordat ze weer terug was. Ze kon er niet genoeg van krijgen. Op en neer rende ze door de tuin, liefst de hele dag door als het kon. 

In het begin lukte het nog wel om  haar beet te nemen. Net doen alsof je de bal weggooide  en terwijl ze dan full speed achter het denkbeeldige balletje rende, de bal vlug ergens verstoppen. Daar trapte ze in het begin even in maar al gauw had ze in de gaten dat er ergens iets niet klopte. Nee, dat balletje ging niet meer op! Als ze geen plof hoorde van een neerkomend balletje draaide ze meteen om en kwam ze in een boogje om je heen lopen om te  kijken of je het niet stiekem achter je rug hield. Geweldig zo'n (eigen)wijze tante!

De poedel Daisy  werd ouder, hier en daar grijs, afgebroken tanden en een soort waas over haar ogen, toch bleef ze met hetzelfde enthousiasme en onverstoord achter de balletjes aanrennen die we op den duur in een soort automatisme achter elkaar wegwierpen.

Bij mooi weer werd achter in de tuin  de was opgehangen. Op een dag rende Daisy achter een balletje aan dat ik zo ver als ik kon naar achteren wierp. In haar enthousiasme rende ze tegen de wasmand aan. Ze tuimelde een paar keer rond,  herpakte zich en  vond al vlug wat ze zocht.  Wel  een maf gezicht, dus ik lachen,  maar de tweede keer .. boem! Weer tegen die wasmand aan. Hm, raar...

Later toen in huis, na een grote schoonmaak, de meubels werden verzet werd ons duidelijk wat er aan de hand was. De hond botste tegen tafels en stoelen aan. De voor haar vertrouwde omgeving was ineens heel anders. De schijn die ze in haar ogen had was niet omdat ze nu minder zag, zoals we toen dachten, maar omdat ze  blind was!

De poedel kende het hele huis zo goed  vanbuiten dat het ons niet eens opviel dat ze op gevoel en gehoor door huis liep. Later besef ik ook dat er een klein verschil was bij het gooien met  het balletje toen ze ouder werd. Ze bleef  op latere leeftijd  even met gespitste oren staan om daarna met dezelfde snelheid van vroeger de bal te gaan zoeken. Puur op gehoor, geheugen en reuk.

Normaal werden we 's morgen aan tafel geroepen voor het ontbijt, deze ochtend was anders ik moest ervoor zorgen dat mijn twee jongere broertjes even boven bleven. Later hoorde we waarom, Daisy was net aangereden door een auto en was op slag dood. We konden haar beter niet meer zien.

Later heb ik alleen maar grotere honden gehad wiens energie niet konden tippen aan die van de poedel Daisy, die ik in mijn herinneringen nog steeds achter  het balletje  zie aanrennen.

groetjes, Martine en abike