Vandaag wil ik je het verhaal vertellen van een hondje dat beroemd werd vanwege zijn bijzondere trouw. Het  was ergens halverwege de 19e eeuw dat het baasje van Bobby, een  politieagent uit Schotland, stierf. 

Het lichaam werd naar het kerkhof van Edinburgh gebracht. De mensen die de  stoet volgden, zagen dat onder de  wagen een flink verwaarloosde hond meeliep. Zijn vacht zag er niet uit. Het was de Sky-terrier Bobby, die zoals altijd dicht bij zijn baasje wilde blijven.

Toen de kist naar het graf werd gedragen, liep Bobby mee, hij jankte zachtjes in de hoop een reactie te krijgen. Bobby legde zich later  neer naast het graf.

Een van de vrienden die afscheid kwam nemen riep Bobby nog,  in de hoop dat hij met hem mee zou komen. Maar de hond legde met een zucht zijn hoofd tussen zijn harige poten om zo de laatste mensen van het kerkhof te zien verdwijnen.

Het werd een koude, kille nacht. Het weer was guur, het regende en stormde. Trillend van de kou hield Bobby trouw de wacht.

's Morgens vroeg kwam de grafdelver het kerkhof op en zag de hond liggen. Omdat honden niet zijn toegestaan op het kerkhof joeg hij hem weg. Bobby had er geen zin in, maar na een trap en stenen die hem achterna werden gesmeten,  rende Bobby voorbij het smeedijzeren hek en verdween van het kerkhof.

Diezelfde avond, nog voor het hek weer gesloten werd,  stond de grafdelver weer oog in oog met Bobby. Een collega, de onderhoudsman James Brown, herkende de hond. 'Dat is die hond die gisteren meekwam toen we die  agent hebben begraven.' De man haalde een stuk brood uit zijn zak en wierp het naar de hond. Bobby kwispelde  en  slokte het stuk zo vlug mogelijk op en ging weer liggen bij het graf.

Later op café was de hond het onderwerp van gesprek.  Men vertelde over de trouwe Bobby, die maar geen afscheid kon nemen van zijn baasje. De eigenaar (John Traill)  van het café vond het verhaal  zo zielig dat hij een kijkje ging nemen en besloot de hond elke dag eten te  geven. Het verhaal van Bobby deed vlug de ronde, er werd zelfs over hem geschreven in de kranten.

Heel wat  mensen werden nieuwsgierig en gingen naar het kerkhof om te kijken of ze er Bobby konden vinden. En ja, daar lag hij nog steeds, bedroefd om het gemis van zijn baasje.

Bobby kreeg heel wat lekkers en sommigen vonden het zo zielig dat de hond in weer en wind lag dat ze het voor mekaar kregen dat Bobby een makkelijke ligplaats kreeg met een beschutting tegen weer en wind, naast het graf.

Blijkbaar was de hond in die tijd zo bekend dat er zelfs toeristen uit Amerika over hem hoorden en een kijkje kwamen nemen bij het kerkhof in de hoop er  Bobby te zien. Er werd zelfs geld ingezameld om een halsband voor Bobby te maken met een speciale inscriptie.  Een schilder maakte een schilderij van de hond waarvan de reproducties een flinke afname vonden.

Bobby stierf in 1872 nadat hij 18 jaar lang elke dag trouw naast het graf van zijn baasje had gelegen.  Bobby was destijds een van de bekendste figuren van deze Schotse stad.

Er werd  ter nagedachtenis aan deze beroemde hond een grafsteen op het kerkhof gezet. Ongeveer 100 meter van het graf van zijn baasje, want  honden mochten niet in de  geweide grond begraven worden.

Op de steen kan je lezen: Let his loyalty en devotion be a lesson to us all.

In 1873 werd er op het kerkhof een fontein geplaatst met daarbij de mogelijkheid om te drinken voor zowel mens als hond.