Ik fietste naar het winkelcentrum, maar nog heel dicht bij huis zag ik een kat zéér geïnteresseerd kijken naar iets, dat op een wc-borstel zonder steel leek. Dàt moest ik even van dichterbij bekijken, want wc-borstels trekken over het algemeen niet langdurig de aandacht van katten. Ik zette mijn fiets neer en liep naar het steelloze borsteltje toe. De kat bleef kijken. En jawel hoor, het wàs geen borstel, maar een klein egeltje. Dat kon ik daar niet laten liggen, want dan was hij in no time een platte egel. In de bosjes zetten, was ook geen optie, want het was nog maar een klein egeltje en het was al bijna winter. Ik zou het maar beter even naar de dierenarts kunnen brengen, die was vlakbij en daar zouden ze het diertje wel naar het egelopvangcentrum laten transporteren. Voorzichtig pakte ik het beestje op...een raar gevoel, al die stekels. Op weg naar de dierenarts kwam er voorzichtig een klein grijs snuitje kijken en even later een achterpootje. "Hé hallo", zei ik, "wie ben jij?" "Ik ben Flip", bromde het diertje,"is die engerd weg?" "Ja, dáár hoef je je geen zorgen meer om te maken", stelde ik hem gerust,"waar kom je vandaan?" "Ach", snikte het diertje, "vanmorgen ging ik mijn moeder zoeken en ze lag op de weg, helemaal plat, ik heb nog geprobeerd haar op te tillen, maar ze zat vast..." "Ach kereltje toch," troostte ik hem zachtjes, "ik ga je naar de dierenarts brengen en die zorgt ervoor dat je bij allemaal andere egeltjes terechtkomt." "Echt waar?" klonk het al een beetje opgelucht en de laatste tranen vielen door de stekeltjes. "Echt waar!" zei ik en we gingen de praktijk van de dierenarts binnen...