Onze lieve huisvriend Basco in november vorig jaar. We hadden nog nooit een hond gehad, maar ik verlangde er al wel een tijdje naar en op een dag kregen we een telefoontje van vrienden dat er in hun bergdorpje (wij wonen in Zuid-Frankrijk, tegen de Spaanse grens) een mooie, grote witte reu ronddoolde. Enkele brave zielen brachten hem eten, maar helaas kon niemand hem nemen en met de winter voor deur zou hij naar de dierenbescherming worden gebracht, waar hij hoogstwaarschijnlijk een laatste injectie zou krijgen. Al van voor we hem gezien hadden, wist ik dat dit de hond was waar ik op gewacht had. Wij dus die berg op om met Basco (zo hadden de kinderen van onze vrienden hem ondertussen genoemd) terug naar huis te keren. Aangezien hij geen chip of tatoeage had, was het dus gissen naar het feit of hij al dan niet met opzet “verloren” was. Volgen! s de dierenarts was hij toen anderhalf jaar oud en zou hij een kruising zijn tussen een husky en een herdershond, wat een zeer mooie combinatie is.

Het was natuurlijk een beetje bang afwachten hoe hij zich zou gedragen en hoe lang ons meubilair het zou houden met deze toch vreemde en toen nog angstige hond wiens verleden we totaal niet kenden. Maar wonder boven wonder is Basco een welopgevoede hond die nooit wat in huis doet, niets stuk maakt en ook niet bedelt aan tafel. Bovendien wisten we niet in welke taal hij was opgevoed dus zijn we maar van voren af aan begonnen in het Nederlands en al heel vlug kende hij al de basiscommando’s. We vertellen voor de grap vaak dat Basco met zijn talenkennis het beter doet dan menig Belgisch minister. Alleen het wandelen aan de lijn was in het begin wat moeilijk, dan speelden zijn sledehondgenen hem toch wel parten. Maar sinds we een harnas aanschaften, zijn ! ook de wandelingen een waar plezier. Dit lukte ons allemaal dankzij  vele tips, want hondenscholen zijn er niet in onze buurt en de Franse manier van met honden omgaan, strookt trouwens helemaal niet met de serene omgang die ik terugvind op Belgische en Nederlandse websites en die naar mijn inzicht een veel gezondere manier is om met dieren om te gaan dan bv. het frequente gebruik van wurgkettingen e.d. Waarvoor dank. Het enige probleem (en dat is waarschijnlijk wel een luxeprobleem) is dat Basco eigenlijk TE vriendelijk is. Hij wil altijd naar iedereen toelopen, spelen en likjes geven. Nu is dat op zich niet zo erg, maar niet elke situatie of persoon leent zich daartoe. Verder is hij altijd heel gehoorzaam, maar als er andere mensen bij zijn, lijkt het wel of hij ons niet kent. Ook durven we hem nooit eens los te laten, want als hij in de verte een mens of een dier ziet, gaat hij op de loop en gehoorzaamt hij niet meer aan de commando’s ! die hij thuis wel perfect opvolgt. Hij is zo al eens weggelopen en gelukkig hebben we hem weer terug maar mijn hart zou breken mochten we onze lieve huisvriend verliezen.
Brigitte M. – Zuid Frankrijk
Bron : Hondent. Magaz. copyright 2008