Hallo blogmaatjes... aangezien ik meer en meer pijn kreeg na die operatie ben ik vandaag bij de dokter geweest... die constateerde op de heup een zwelling... die ik zelf ook al had voelen zitten... die zwelling voelt warm aan en regelmatig krijg ik pijnlijke steken daar... blijkbaar heb ik brute pech en zitten de inwendige hechtdraden gemeen te ontsteken... ik moet nu antibiotica en volgende week een echo laten nemen en terug op controle... de hele week al voel ik me rillerig... dacht dat ik op een kou zat te broeden maar denk dat het door die infectie komt... ik heb braaf mijn 3 dikke pillen geslikt vandaag met een pot yoghurt erachter (bwah) en kruip nu in mijn nestje... morgen mischien ietwat beter?

10-03-2014 om 20:18 geschreven door Myette

-62- DE ZEE

Tja aan alles komt een eind zoals ook aan Forrières… toen onze châlet buren hun vakantie in het buitenland wilden doorbrengen besloten wij ook eens van decor te verwisselen en naar zee te trekken … op een winterdag nam echtgenoot een dag verlof en we reden de kust af… in ieder plaatsje stapten we af voor een kleine verkenningstocht tot we in Oostduinkerke aankwamen… het plaatsje beviel me dadelijk en daar wilde ik wel een maand doorbrengen dus wij op zoek naar een geschikt vakantiehuisje… de dame in het agentschap leidde ons rond van het ene ongezellige krot naar het andere tot we bij de Fitis aankwamen… dat was een tweewoonst villaatje aan de kant van het strand… het buurhuisje heette Tjiftjaf… voor degenen die het niet weten het zijn beide vogeltjes… en ook daar wilde ik wel een maand verblijven… op enkele meter van het strand… we moesten zelfs de baan niet over… we legden het vast voor de maand juli en vertelden de kinderen van onze vakantieplannen… die waren eerst teleurgesteld dat ze hun vriendjes uit de Ardennen niet meer zouden zien en wij zagen het eigenlijk ook met een bang hart tegemoet… en weer hadden we geluk… de Tjiftjaf was verhuurd aan een familie met ook twee kinderen… het meisje van dezelfde leeftijd als ons dochtertje en de jongen was even oud als ons zoontje en de eerste dag al toen we aankwamen en de wagen uitpakten kwamen die twee naar ons toe en sloten vriendschap met ons tweetal… van de vroege ochtend tot laat tegen de avond was het viertal op het strand te vinden en wij… de ouders… wisselden af om op te letten… zo konden wij soms ook eens er alleen op uit voor een fietstocht in de omgeving… ik had mijn veto gesteld… geen gasten meer tijdens de vakantie want ik wilde ook wel eens wat rust… tja vlugger gezegd dan gedaan… die gasten kwamen soms ongenodigd aanwaaien en dan kon ik weer vliegensvlug voer gaan inslaan… natuurlijk hebben we er ook stormige dagen meegamaakt en dan sjok je de kust af om wat te winkelen en een wafel te gaan eten… tijdens zo’n wandelingetje bracht zoon ons weer in een lastig parket… buiten aan een winkel stond een softice toestel en wat deed zoonlief… de pallepoot die hij was en nog is… hij trok even aan die hendel en het ijs spoot eruit en bleef spuiten tot er al een bergje op de grond lag en de eigenaar buiten kwam gestormd terwijl wij er als versteend stonden op te gapen… hij verweet ons dat we beter op onze kinderen moesten letten wat mij in het verkeerde keelgat schoot want ik heb nog steeds geen ogen op mijn rug… we moesten dat ijs betalen wat we natuurlijk deden… maar achteraf bedacht ik dat we eigenlijk hadden moeten eisen dat hij het ijs opschepte zodat we het konden meenemen… die dag kon er geen wafel meer af.

06-03-2014 om 09:46 geschreven door Myette

-61- NOG MEER HERINNERINGEN

Tja het was niet alles rozengeur en maneschijn… zoals ik al vertelde werden we vaste klant bij de dorpsdokter… trouwens een hele lieve man die woonde in een typische dorps-herenwoning zoals je je voorstelt in oude films… toen zoontje ongeveer 5 was en nog pronkte met zijn melktandjes was hij eens aan het fietsen op een stuk asphaltweg die naar het dorp leidde… het was snikheet en het asphalt was duchtig aan het smelten… zoonlief trapte de ziel uit zijn lijf zoals steeds en plots hoorden we een gil en een plof… châlet buurvrouw was net bij ons aan het buurten en we stormden samen erop af… raapten zoon op die nog steeds brulde met wijd opengesperde mond en ons een volledig zwart gebit toonde… na inspectie of er iets gebroken was… wat niet het geval was… alleen schaafwonden…zag buurvrouw een van zoontjes voortanden uitpuilen en trok hem er kordaat uit… waarop ik gilde van “NEE LAAT ZITTEN” en zij er de tand doodgemoedereerd terug induwde… we moesten wel weer naar de dokter om zijn tanden en schaafwonden te laten schoonmaken want die zaten vol teer… enne… die bewuste melktand kwam weer vastzitten tot de tijd rijp was om te wisselen… tja bij ons ging de vakantieperiode nooit voorbij zonder een of ander avontuur…. van ontstressing gesproken… maar zoals steeds vergeet je de onaangename zaken en kun je later lachen met de plezante en die waren er ook genoeg… elk weekend hadden we wel gasten… dat is wel leuk maar brengt ook zorgen mee zoals wat weeral op tafel te zetten en dat was in die tijd niet zo gemakkelijk aangezien er in ons dorpje weinig te vinden was… in juli verjaarde la mamma en dus kwamen pa en ma elke vakantie een hele week bij ons logeren… in die tijd waren we bij ons in de tuin nog bezig met het maken van een rotstuin en bij onze wandelingen in Forrieres namen we soms een mooi gevormd rotsblok mee voor thuis… niet verder vertellen want ik denk niet dat dit mag… toen pa en ma na hun vakantieweek bij ons terug naar huis gingen met de trein kreeg ma naar haar voeten van pa omdat hun valies zo zwaar woog… thuis gekomen bij het uitpakken vonden ze een rotsblok dat ’t manneke er stiekem had ingestopt… die kreeg dan van mij ook de wind van achter want pa had zich bijna een wervelbreuk gesleurd aan die koffer… op latere leeftijd heeft pa inderdaad een rugwervel gebroken en nu nog borrelen er schuldgevoelens op.

28-02-2014 om 20:26 geschreven door Myette

-60- VERANDERING

Zoals ik zegde hebben we dat zo 7 jaren volgehouden… ik heb echt zalige herinneringen aan Forrières… we waren ook bevriend geraakt met de uitbaters van de “Brocanterie”… tijdens ons eerste jaar daar gingen we natuurlijk op verkenning in het dorp en konden de verleiding niet weerstaan in de brocanterie te gaan rondsnuffelen… de mensen daar waren echt niet verwend met toeristen en we kochten iets… begonnen een praatje… en dat was het dan… ze zijn ook eens bij ons in Antwerpen op bezoek geweest later maar zoals dat gebeurt… vakantie relaties verwateren op den duur… tijdens die 7 jaren is er ook weinig veranderd in het dorp… er kwam een superette waar ik eens een hele rij wijnflessen op de grond kieperde toen ik met mijn mouw bleef haken… de eerste fles trok haar buur mee en die weer de volgende en ik… ik stond als versteend met beide armen gespreid tevergeefs te trachten die waterval tegen te houden… ons aanbod de rekening te betalen werd vriendelijk afgewimpeld… die superette werd natuurlijk onze vaste winkel… het laatste jaar deelden onze châlet buren ons mee dat ze het volgend jaar niet meer zouden komen want de kinderen wilden eens naar het buitenland op reis… aangezien een vakantie daar niet meer hetzelfde zou zijn voor ons en de kinderen zonder hun speelkameraadjes besloten we ook eens van stek te veranderen en naar zee te trekken… ik kan echter verzekeren dat het me moeite kostte afscheid te nemen van ons stekje daar… dat huisje was bijna een tehuis geworden en we hebben er mooie dagen doorgebracht… de herinneringen blijven komen… zoals toen pa en ma eens bij ons logeerden… mijn zus met haar zoontje was uit Turkije overgekomen en logeerde ook bij ons toen… pa rookte toen nog en zoontje zat bij hem op schoot… de hummel was toen amper 6 maanden… door een verkeerde beweging raakte pa’s sigaret in het oog van zoon… die zette het op een brullen… wij in paniek met het kleintje naar het dorp gereden om een oogarts te zoeken… die was alleen in het volgende stadje te vinden… de apotheker was zo vriendelijk die oogarts te verwittigen en daar aangekomen mochten we direct binnen… de dokter waste het oog uit… smeerde er een zalfje op en plakte er een verband op met de opdracht de kleine zeker 3 dagen binnen te houden uit de zon… het letsel was maar oppervlakkig en er was geen gevaar op blindheid… toen we klaar stonden om de kamer te verlaten… ik met zoontje in mijn armen geklemd… bijna in tranen van opluchting… kneep die dokter in mijn achterwerk met een grijns en ik… half verdwaasd van de emotie… stootte er een welgemeend “merci docteur”uit… toen we thuis kwamen zat de hele familie bang af te wachten en toen ik mijn reactie vertelde op die kneep hebben we zitten brullen van het lachen… ik moet erbij vertellen dat we de goede uitslag vierden met een fles op tafel…wat moet die man wel gedacht hebben… dat mens is dankbaar dat er eens iemand in haar derrière knijpt?

25-02-2014 om 11:10 geschreven door Myette

-59- FORRIERES

Wij zijn 7 jaren lang telkens in juli naar ons châleke in Forrières getrokken… gelukkig hebben we er ook soms prachtig weer getroffen… in het laatste huisje kwam het tweede jaar een familie uit Antwerpen vakantie houden… een familie met vijf kinderen… twee jongens en drie meisjes… de meisjes waren direct weg van ons kroost en sleurden ze overal met hen mee alsof het levende poppen waren… toen zoontje het babystadium voorbij was werd hij door de oudste jongen onder zijn vleugels genomen en die leerde hem vissen en schieten… zoon was dolblij met “zijn grote vriend Seppe” en liep hem als een hondje achterna… dochter was de hele dag met de meisjes buiten… en wij… wij buurrtten met de ouders als wij toevallig eens geen bezoekers hadden… ’s avonds werden er spelletjes buiten gespeeld zoals een ring over een doel werpen waarbij het er soms heet aan toe ging… of kaarten… we maakten uitstapjes samen… trokken het nabijgelegen bos in om er bosaardbeitjes te plukken… dat bos was eigenlijk privédomein en toen we eens door de boswachter betrapt werden waren we op slag al ons Frans “vergeten”… die man gaf het dan maar op ons terecht te wijzen… heel vroeg in de ochtend trokken we er met een mand opuit om paddenstoelen te plukken… vrienden die bij ons logeerden hadden ons geleerd hoe we de eetbare konden herkennen en sindsdien vonden we het boeiend op jacht te gaan naar verse koeienvlaaien want daar in de buurt groeiden ze welig… de eerste keer dat ik ze eigenhandig plukte en klaarmaakte had ik er zalig van gesmuld maar tijdens de nacht werd ik wakker en voelde me echt niet goed… we hadden weer loges en ik wilde niemand wakker maken dus heb ik in stilte geleden en mijn naderende dood gelaten afgewacht want ik dacht dat er een vergiftigde was tussen geslopen en mijn laatste uur geslagen was… niet dus… ik was kennelijk te gulzig geweest… op een hete zomerse dag besloten we te gaan wandelen met onze bezoekende vrienden… de kinderen speelden bij de buren… de twee vrouwen in bikini… de mannen in zwembroek… met onze voeten door de Lomme, het plaatselijke riviertje… lekker fris en gezellig tot ik plots een snerpende pijn voelde in mijn voet en verbijsterd keek naar het roodkleurende water… een kapotte fles had me een lelijke snee bezorgd… ik bloedde als een rund… de vriend ging terug om zijn auto te halen en een plastic zak terwijl ik op mijn rug in het gras lag met mijn voet omhoog… de voet werd ingepakt in de zak en ik werd bij de dokter van ons dorp neergepoot… ja die van “ces pauvres gens”… die snee werd genaaid… toen de verdoving begon uit te werken die nacht heb ik… weer in stilte… wreed liggen pijn lijden… maar ja ik kan me niet herinneren ooit één vakantie te hebben meegemaakt zonder ongelukken.

20-02-2014 om 15:17 geschreven door Myette

 Morgen is de operatie welgeteld 6 weken achter de rug... waar ik in het begin vol goede moed zat want zoiets vraagt tijd toch... ben ik nu wat moedeloos aan 't worden... tijdens de controle bij de chirurg verleden week bleek dat het nieuwe onderdeel mooi op zijn plaats zat dus dàt was in orde... de dokter was tevreden en ik ook... maar de laatste dagen heb ik weer veel meer pijn tijdens het stappen en zodoende begin ik te wanhopen of ik ooit nog eens een deftige wandeling zal kunnen maken... 't manneke is naar de meeting met onze golfvrienden en ik zit hier thuis me zielig te voelen... de kine begint er ook al triest uit te zien want al haar inspanningen zijn tevergeefs... ik wacht nu nog enkele weken af maar als er geen beterschap komt zal ik het hogerop moeten zoeken... waar weet ik nog niet... weer een probleem om op te lossen... ik verdrijf mijn gedwongen huisarrest met lezen... veel lezen... slapen... ook veel... en herinneringen ophalen uit tijden dat ik nog hups en soepel kon ronddartelen.

-58- TERUG OP VAKANTIE

Na alle vakantieloze jaren hadden we er wel eentje verdiend… ’t manneke kon vier weken opnemen in juni en we huurden een chalet in de Ardennen… een houten huisje boven op een heuvel met nog 3 andere huisjes op redelijke afstand ernaast… de villa van de eigenaar lag achter de chalets… het dorp lag beneden ons en bestond uit enkele huizen… één bakker… één slager… één brocanterie waarvan de eigenaars later onze vrienden werden… we hadden juni gekozen omdat de voorgaande jaren juni steeds een zonnige maand was… was dat even een miskleun… we vertrokken in de regen… kwamen in de regen aan… iedereen verkouden… en die eerste week al moesten we de dorpsdokter een bezoekje brengen… die chalet hebben we 7 jaren gehuurd en die dokter hebben we goed leren kennen… hij noemde ons zelfs al lachend : “ces pauvres gens d’Anvers” maar dat is voor later… tijdens die eerste vakantie was dochtertje 3 jaar en zoontje 5 maanden… we maakten lange wandelingen… voornamelijk in regentenue… de hele omgeving bestond uit bossen en velden en je kon er uren wandelen zonder één enkele levende ziel tegen te komen… een supermarkt was er nog niet en om te winkelen moesten we naar het nabije stadje… wij waren de enige bewoners tijdens die maand maar aan gezelschap geen gebrek aangezien manlief zowat al onze vrienden had uitgenodigd… niet altijd tot mijn volle tevredenheid want met twee kleine kinderen heb je al genoeg te doen… ma en pa kwamen een hele week logeren… sommige vrienden tijdens de weekenden en dan was er het probleem om die allemaal te voeden… ik vergeet nooit de dag dat ik een diepvrieskip had gekocht… thuis kocht ik die kippen bij de poelier… wist ik veel dat men soms in zo’n diepvriesding de lever en de niertjes in papier gewikkeld stopte… dus toen ik die gebraden kip op tafel zette en aansneed… we hadden weer gasten… ontdekte ik tot mijn verbazing binnenin een bloederig hoopje ingewanden… mijn gasten konden er wel om lachen en ik ook…   beetje groen wel en nadat de eerste schok was afgezwakt… zo heb ik daar ook voor de enige keer in mijn leven kikkerbilletjes willen klaarmaken… ook uit de diepvries… ik legde die dingen in de pan en tot mijn ontzetting begonnen ze te bewegen… die billetjes gingen op en neer… zoon zat nog in het luierstadium en ik vond de gelijkenis TE treffend… aangezien er weer gasten aan tafel zaten te wachten heb ik die kikkerdingen verder gebraden met mijn rug naar het fornuis toe en heb er ook niet van gegeten… nadat ik veel later eens hoorde hoe men die arme kikkers behandelt eet ik nooit of te nimmer meer kikkerbilletjes… gewoon uit principe.

18-02-2014 om 15:04 geschreven door Myette

-57- ONS ZOONTJE

Deze keer moest ik niet afrekenen met kantoor en konden we dadelijk onze baby gaan afhalen… ditmaal in Mons… de volgende dag reeds pakten we de nodige spullen in… we vertelden dochter dat we een broertje voor haar gingen halen en dat ze mee mocht naar het verre Mons… zelfde scenario als die eerste keer… alleen dat gedoe met de verloren auto was er niet bij… ook niet die paniek want intussen was ik al bedreven in luiers omdoen… billetjes wassen en insmeren en papflesjes klaarmaken… één ding waar ik niet op rekende was toen ik de eerste keer zoonlief zijn luier wilde verschonen hij… zodra hij lucht aan zijn piemeltje voelde… me recht in mijn gezicht sproeide… ik was even vergeten dat ik met een jongetje te doen had… hij heeft me dit echter maar één keer kunnen flikken… ook deze keer niet dat gedoe van de hele nacht laten huilen… baby zoon was een gretige eter en een diepe slaper… kortom een wolk van een kind… die wolk werd door de kinderarts op een dag op dieet gezet want hij vond hem te dik worden… dat dieet hebben we geloof ik twee dagen volgehouden… baby liet goed merken dat hij het maar minnetjes vond en de derde dag gaf ik hem terug de volle portie… wat dochterlief ervan vond heb ik nooit kunnen doorgronden maar echt opgetogen met de nieuwe aanwinst was ze niet… ze zijn dan ook twee tegenpolen… zij eerder introvert en niet bepaald een uitbundig kind en hij goedlachs en opgetogen met alle aandacht die hij kreeg… als ik met hem ging wandelen in de zomer kwamen er steevast oude dametjes in zijn blote billetjes knijpen en dat vond hij schitterend en lag dan te schuddebuiken van ’t lachen… toen hij begon te kruipen ging het overtollige vet er vlug af en was de dokter tevreden… ik vertelde hem maar niets van dat dieet.

13-02-2014 om 19:53 geschreven door Myette

Als tussendoortje efkes een berichtje van het westelijk front oftewel huize Myette... alhoewel het elke dag ietwat beter gaat... t'is te zeggen... ik moet niet meer voor alles 't manneke lastig vallen... kan mezelf al deftig aankleden... heb ook al mijn eerste douche sinds de operatie genomen... het probleem hiervoor was dat ik gewoon niet wist hoe in dat bad te geraken... maar nood breekt wetten en met behulp van een draaibaar krukje en ruggensteun van man is het gelukt en moet ik jullie zeggen dat ik ervan genoten heb... om de andere dag moet ik naar de kine en verdorie dat is een marteling... na elke sessie ben ik gekraakt... ik ben ook al 2 x naar de supermarkt getrokken... dit uit pure noodzaak want we zaten op ons tandvlees... m.a.w. onze voorraadkast en ook de diepvriezer lieten hun bodem zien... ook nog naar de bib geweest om mijn voorraad leesvoer aan te vullen... en zondag brengt dochter nog een verse lading boeken... morgen ga ik er een luie dag van maken... geen kine dus kan ik mijn gemartelde spieren wat rust gunnen... vrijdag weer kine... dan naar de kliniek voor controle foto en nadien bij de chirurg langs... was het maar al zaterdag!!!

12-02-2014 om 20:24 geschreven door Myette

Nou moe... jullie weten misschien dat ik hier steeds uit de losse pols schrijf... niks geen klad voor mij... recht voor zijn raap... ja en die rapen waren niet van de beste kwaliteit enkele dagen geleden dus ik baalde en dan moet het mijn lever af... intussen ben ik wat bijgetrokken en jullie reacties bezorgden me een schuldgevoel van jewelste... tja bij mij is het steeds alles of niks he... ik zou het ook heel heel spijtig vinden dat ons met moeite opgebouwd blogkringetje in duigen zou vallen... zodoende ga ik verder met mijn jeugdherinneringen... ik zou die natuurlijk voor mezelf kunnen houden maar daar is ook niet veel plezier aan te beleven... wat ik wèl prettig zou vinden is dat de lezers IETS van zich laten horen al is het maar HOI of TOT ZIENS!

-56- DE OFFICIELE ADOPTIE

Zoals alles bij ons ging dit ook niet vlotjes… in die tijd moesten beide ouders 35 jaar oud zijn voor men kon adopteren… nu hebben ze dat gelukkig versoepeld… mijn man was toen net 40 en stapte naar de notaris voor de officiële acte… ik was 34 en moest nog even wachten tot ik “mondig” genoeg was om op mijn beurt naar de notaris te trekken… onze buurman werd gevraagd getuige te zijn wat hij gaarne deed… daarna konden we even op onze lauweren rusten… in die tussentijd vroeg men mij op kantoor of ik geen halve dagen kon komen werken want ze vonden geen geschikte kracht… ik durfde niet weigeren want ik had van hen ook volle medewerking gekregen toen ik zo plotseling mijn werk moest verlaten… dus ’s morgens in alle vroegte papflesjes klaargemaakt… baby in bad… alle spullen ingepakt… mezelf klaargemaakt… de wagen in naar bomma en bompa die op het kleintje zouden passen tot de middag… op kantoor aangekomen lag er steevast een stapel werk te wachten… werk waar ik vroeger de hele dag voor had… het was moordend en met spijt en weemoed heb ik na enkele weken er de brui aan gegeven… terug met baby alleen thuis… weer een aanpassing na de drukte op kantoor… men kan niet spreken van verveling want met een baby in huis is er altijd wat te doen en zo’n kindje zie je met de dag veranderen maar toch je mist de aanspraak… toen we enkele maanden vadertje en moedertje hadden gespeeld begon ik te zeuren voor nog een baby en ditmaal wilde ik een jongetje… dit was niet naar de zin van ’t manneke die er nogal ouderwetse denkbeelden op nahoudt… maar zoals ik al zegde… als ik echt op iets mijn zinnen heb gezet weet ik niet van ophouden… tenslotte ging hij akkoord en we deden onze aanvraag… werden goedgekeurd… kozen een naam en dan werd het weer wachten… dat wachten duurde bijna 3 jaar en die hele tijd durfden we ook geen vakantie plannen want we moesten direct paraat staan als de kleine er was… schoonmama noemde ons gek maar ja tenslotte bepaal je je eigen leven… tot weer op een dag Brussel belde.

10-02-2014 om 09:18 geschreven door Myette

Kennen jullie het woord "balen" en hier bedoel ik geen zakken mee... het wordt vervoegd "ik baal", "ik baalde", "ik heb gebaald" en "ik zal nog balen"...  m.a.w. ik geef er voorlopig de brui aan... waarom... omdat ik het gevoel heb tegen de muren op te praten... ik zit hier thuis geplakt met die gammele heup... het weer wil ook al niet mee werken... en op sennet is het ook al gene vette... vroeger was het een genoegen op blogronde te gaan en te vernemen hoe het er in andere oorden aan toe ging maar tegenwoordig moet je met een lantaarntje op zoek naar nog iets om te lezen... dus trek ik me tijdelijk terug in mijn eigenste schelp en ga daar wat zitten mokken.

08-02-2014 om 13:42 geschreven door Myette

-55- VERVOLG

Ik had van de kliniek instructies gekregen dat ze haar laatste flesje mocht hebben om 12 u ’s avonds en het volgende eerst om 6 u in de ochtend… maar zo verstond de baby het niet… een kind dat om de drie uur gevoed wordt verstaat niet dat het plots zes uren moet wachten op eten… ik word er nog kwaad over… wij wisten niet beter en toen de baby tegen 3 u ’s nachts begon te huilen probeerden wij het te negeren… dat huilen werd gillen… ze werd knalrood… begon te trappelen… kromde haar ruggetje tot ze de matras alleen nog raakte met hoofd en voeten… wij allebei aan dat bedje… grijs van afgrijzen… dat duurde zo tot ze haar flesje kreeg en ze in slaap viel… de volgende nacht hetzelfde scenario… toen gaf ik het op… wenste alle verpleegkundigen op de maan en toen baby om 3 u weer haar kwek opentrok gaf ik haar de fles… enkele dagen later werd het al 4 u voor ze begon te huilen en dan 5 u en zo verder tot ze de hele nacht doorsliep… en wij ook rust kregen… dan dat eerste badje… hoe moest ik daar aan beginnen… die hele eerste week werd baby afgesponst op tafel tot ik de stoute schoenen aantrok en buurvrouw vroeg of ze me wilde tonen hoe zoiets te werk gaat… ze deed dat met alle plezier en kwam op een zaterdag… la mamma en pa waren bij ons en ook schoonma… ik heb er een foto van… heel de familie rond dat badje in bewondering voor baby… die vond het heerlijk in dat warme water… ze is dan ook een echte waterrat geworden later… zowat de enige sport die haar beviel… ik was dolgelukkig met mijn kindje maar het was wel wennen zo de hele dag thuis… alleen met een “plat” kind… ik miste de babbel met mijn collega’s… ik had er echter voor gekozen en moest erdoor… we kregen om de zoveel tijd bezoek en controle van de sociale werkster of alles naar wens ging… dat ging blijkbaar goed en we kregen het groene licht… enerverend was wel het feit dat de biologische moeder nog enkele maanden (ik weet niet meer hoe lang dat was) de tijd kreeg om alsnog van gedacht te veranderen en haar kind op te eisen… spanningen alom want die baby was reeds van ons en afstaan zou rampzalig zijn dus toen men ons meldde dat ons dochtertje nu definitief ons kind was slaakten we een enorme zucht van opluchting… het was ook een mooi kindje en ze veroverde gemakkelijk het hart van de hele familie… nu moesten we nog de officiële adoptiepapieren in orde maken… dit moest door een notaris gebeuren.

30-01-2014 om 13:16 geschreven door Myette

-54- OP EEN DAG

Op zekere dag rinkelde de telefoon en Brussel deelde me mee dat er een meisje geboren was en ze voor ons was… konden we haar komen halen die en die dag met kleertjes en het nodige gerief… terwijl ik het schrijf voel ik nog die paniek opzetten die ik voelde toen… twee jaren gewacht en toch kwam het nog als een verrassing… ik had welgeteld één dag de tijd om kantoor te verwittigen dat ik thuis bleef en om de nodige spullen bijeen te grabbelen… hoe ik het geflikt heb weet ik niet meer maar op de afgesproken dag reden man en ik naar de kliniek in Charleroi waar we ons boeleke mochten gaan halen… hoe we er zijn geraakt weet ik ook niet meer want we waren allebei zo nerveus als katten die zich in het nauw gedreven voelen… dit was ook vóór de uitvinding van de GPS… maar ja we kwamen ter plaatse… moesten de wagen ergens ten velde parkeren… de sociale werkster stond ons op te wachten en begeleidde ons naar de kraamafdeling… daar gaf ik de kleertjes aan de verpleegster en ons kindje werd in haar eigen spulletjes gekleed… we kregen ook nog wat papieren mee en een “gebruiksaanwijzing” voor haar voeding… het hummeltje werd in mijn armen gelegd en daar stond ik… als kersverse maar zeer onwennige mama… manlief rende naar de uitgang om de auto te gaan ophalen en de sociale werkster en ik volgden ietwat bedaarder… we wachtten en wachtten… de baby zakte lager en lager in mijn armen … toen ze zowat ter hoogte van mijn knieën hing kwam eindelijk de wagen voorgereden… wat was er gebeurd… manlief was door de zenuwen vergeten waar hij de auto geparkeerd had… dat was ook voor de afstandsbediening voor wagens uitgevonden was… we konden dus naar huis… onze begeleidster reed naar Brussel terug en wij naar ons huis… jonge moeders worden nu misschien voorgelicht of geleerd hoe ze een baby moeten wassen en voeden en verschonen maar mij werd niets geleerd… ik werd gewoon in het diepe gegooid en ik kan je verzekeren dat het niet gemakkelijk was… ik weet echt niet meer hoe ik het klaarspeelde die eerste luiers aan te krijgen of die papflesjes klaar te maken maar ik deed het met de moed der wanhoop… wat ik wel weet is dat ik die trap op naar de living met de baby in mijn armen me voelde alsof dat kind altijd al bij ons was geweest… het was ONS dochtertje en mij moeten ze niet vertellen dat je van je eigen kind meer zal houden… ik geloof er niks van… met de naam die wij hadden gekozen hadden ze haar ingeschreven maar ze kreeg er nog twee prachtige namen bij… denkelijk van de getuigen.

25-01-2014 om 11:24 geschreven door Myette

Halloo voor degenen die al wakker zijn en willen weten hoe het met mijn verse heup gaat... de operatie verliep tot volle tevredenheid van de dokters en verpleging... het was minder erg dan ik vreesde... van het hele gezaag en geboor heb ik niets gemerkt want na die epidurale gaven ze me een lichte verdoving zodat ik sliep... gelukkig maar want je zou voor minder een trauma oplopen... de uitwerking van de verdoving ging niet zo vlot zodat ik volle vier uren op de recovery heb gelegen... klaarwakker en maar pogingen doende mijn tenen weer te bewegen... net toen ik begon te denken dat mijn onderdanen er voorgoed de brui aan gaven voelde ik wat beweging en... mensen lief... wat een geluk... ik weet nu wat verlamde mensen moeten meemaken... twee dagen lag ik vast aan allerlei buisjes en baxters en de pijnpomp... toen ze me afkoppelden van al die tuigen lag ik met een bang hart te wachten op de pijn die ging komen maar dat viel wel mee... de derde dag het bed uit en mezelf wassen... ook al een hele prestatie want je bent zo bang die heup te ontwrichten dat je helemaal verkrampt bent... aan tafel kunnen eten is ook al een vooruitgang... ik heb niets dan lof voor de Middelheim kliniek... de verpleging was uiterst vriendelijk en opgewekt... zelfs het eten was lekker... op dag 8 vloog ik naar huis met een hele resem papieren voor thuisverpleging en kine en ook een zak vol pillen... nu komt de kine 3 x per week en het Wit-Gele Kruis ook... ik loop hier thuis al rond zonder kruk... moet wel opletten dat ik niet telkens overhel naar mijn goeie kant... volgende week zou ik naar de tandarts moeten maar of ik dat ga halen weet ik nog niet... vanuit de heupen bukken mag 3 maanden lang niet en dat is wel een handicap want elke dag moet ik die verdomde steunkousen aan en kan het niet zelf... wat 't manneke betreft... die is vandaag voor een halve dag met de club mee zodat hij er eens uit is... die eerste week was zwaar vermits manlief maar dan ook niets weet liggen hier in huis... stress met bergen... ik ben nu niet meer helemaal hulpeloos en het gaat ietwat beter... die man is gewend dat ik voor alles zorg en nu moet hij naar de ziekenkas en de bank enz... zware problemen... ik heb wel enkele afspraken moeten afzeggen zoals voor een gepland etentje... een uitstap met de club... de volgende blogmeeting zal ook zonder mij moeten gebeuren denk ik maar ik haal mijn scha wel in de volgende bijeenkomst... tot later!!!

23-01-2014 om 10:06 geschreven door Myette

-53- DE ADOPTIE

Eerst probeerden we een kind te adopteren van een der weeshuizen in onze stad… tot mijn verwondering en ook verontwaardiging weigerden die gewoon een van hun kinderen te laten gaan… een kwestie van subsidie of wat… dan de adoptie instanties… hier in Antwerpen… met name Caritas… eiste een doktersattest waarin verklaard werd dat ik in het geheel geen kinderen kon krijgen… mijn zeer katholieke dokter weigerde dit want… zegde hij… met een operatie zou het wel “kunnen”lukken… hij zegde er ook bij dat ik na elke miskraam een heel jaar moest wachten… “maar blijven proberen he mevrouw” ik was 32 en zag het niet zitten die ellende telkens te moeten meemaken… via via hoorden we dat er een adoptiebureau in Brussel bestond en we trokken naar Brussel… daar werden we heel vriendelijk ontvangen… na het vertellen van mijn verhaal zegden ze me geen bezwaar te hebben om ons op de wachtlijst te zetten na de nodige onderzoeken… we werden beiden lichamelijk en geestelijk onder de loep gelegd… onze finantiële situatie eveneens… onze woning werd geïnspecteerd en… we stonden op hun wachtlijst…. wilden we een meisje of een jongen… we kozen voor een meisje… nu was het enkel afwachten tot we aan de beurt waren… ik regelde het op kantoor dat ik onmiddellijk mijn werk kon neerleggen als ik opgeroepen zou worden… en het wachten kon beginnen… we hadden 3 slaapkamers en een ervan werd al ingericht en de nodige spullen gekocht… op kantoor waren de meningen verdeeld… een deel juichte onze beslissing toe terwijl een ander deel ons maar gek vonden zomaar een vreemd kind aan te willen nemen… zp ook bij onze vrienden… ik ben echter een stijfkop als ik mijn zinnen ergens opgezet heb en lapte alle negatieve opmerkingen aan mijn botten… onze vakanties werden thuis doorgebracht want we moesten steeds “standby” zijn… dit heeft 2 jaren geduurd tot…

21-01-2014 om 00:00 geschreven door Myette

Hallo matekes... elke dag gaat het een stukje beter... het is wel zoeken en zich aanpassen maar al doende leert men... ik ga dus verder met mijn herinneringen.

-52- DE BIOLOGISCHE KLOK

Ik was intussen 29 geworden… we woonden in ons nieuwgebouwd huis… en mijn biologische klok begon heel hard te tikken… ik wilde een baby… tot hiertoe hadden we “veilig” gevrijd en de toen bestaande middelen gebruikt… “de pil” was nog niet uitgevonden… ik was bereid aan het serieuze werk te beginnen waar manlief volmondig mee instemde… en LAP de eerste keer al was het raak… ik was in verwachting… ik liep enkele weken gelukzalig rond tot ik pijnen begon te voelen… na ongeveer 5 weken kreeg ik een bloeding en dat was dan dat… toen ik ietwat hersteld was van de teleurstelling waagden we het nog maar eens en weer was ik direct in verwachting… dit keer ging ik echter onmiddellijk naar de gynaecoloog die me vertelde dat ik suiker maakte… de zwangerschaps diabetes… en me bedrust oplegde… ik werkte toen nog en moest in ziekenverlof… platte rust en elke dag een spuitje insuline… dat heb ik zo’n 3 maanden volgehouden… op het eind ervan kreeg ik weer pijnen en verloor bloed… ik werd direct naar de kliniek vervoerd en in bed gestopt… de dokter wist toen al dat het hopeloos was maar mocht niet ingrijpen anders was het abortus… ik heb een hele week helse pijnen geleden… noem het weeën… tot ik een miskraam kreeg en ze me onmiddellijk naar de operatiezaal brachten… dat was het dan weer… ik was diepongelukkig… kon geen kinderwagen op straat zien of een baby of ik kreeg een huilbui… de dokter raadde me aan een volledig onderzoek te laten doen om de oorzaak op te sporen van die miskramen… in het Universitair Ziekenhuis van Leuven keerden ze me binnenstebuiten en kwamen tot de vaststelling dat mijn baarmoeder een tussenschot bezat waardoor de foetus niet kon groeien… ze raadden me aan me te laten opereren… ik was intussen al 32 geworden… een operatie zag ik niet zitten want die suiker was er ook nog waardoor een eventuele geboorte zou moeten gebeuren met de keizersnede… dat was me allemaal even teveel van het goede… maar ja die kinderwens… na lange en verhitte discussies met echtgenoot… manlief had er zich al in geschikt kinderloos te blijven… hierin gesteund door schoonmama… besloten we te adopteren… dat is echter vlugger gezegd dan gedaan… er wachtte ons nog een lange lijdensweg.

19-01-2014 om 11:15 geschreven door Myette

Dit wordt eventjes het laatste stukje want er wacht mij een operatie... ja... een van mijn onderdelen... rechterheup... is versleten... misschien teveel met mijn heupen gezwierd... en moet morgen vervangen worden... ik trek me daarom even terug.

-51- NOG BUREN

Zoals ik al zegde met de eerste buren hebben we jarenlang een goed contact gehad… we hadden onze maandelijkse kaartavonden… dat kaarten was meer bedoeld om zo vlug mogelijk “de pot” te vullen zodat we die konden besteden aan een luxueus etentje samen… dus geen bridge voor ons… we speelden “fretten” of iets anders waar we niet teveel moesten bij nadenken want er moesten moppen verteld en pret gemaakt… we gingen ook soms samen op stap zoals met Oudejaar… mettertijd kwamen er kinderen bij… ook bij ons… en werd het moeilijker het huis uit te gaan en daarom vierden we Oudejaar om de beurt bij een van ons waarbij elke gezin een gerecht bereidde en meebracht… onze kinderen speelden samen… later kwamen er jongere mensen in de buurt wonen waarmee we ook bevriend raakten… we hebben alle geboortes… communies en huwelijken meegemaakt.. nu zijn we gekomen aan de geboortes van de kleinkinderen… tja de tijd vliegt en wij fladderen er achteraan… onze kinderen zijn ook niet meer piepjong… om aan ons kroost te geraken hebben we heel wat moeite gehad… dat is echter een hoofdstuk apart.

07-01-2014 om 20:04 geschreven door Myette

Ik ga nu dapper verder mijn herinneringen hier neer te pennen voor wie het ook maar interesseert... ik bundel ze ook samen met de bedoeling dat mijn kinderen er ooit eens in bladeren en hun moeke met liefde en/of verbazing er in herkennen en gedenken.

-50- BUREN

Ik spreek nu over “buren”… in de tijd dat we naar Corsica reisden woonden we al in onze nieuwe woning… we stonden al enkele jaren opgeschreven om grond te kopen even buiten “het dorp” zoals wij het oud gedeelte van onze gemeente noemen… er moest nog toelating komen van de een of andere instantie om te mogen verkavelen… op een dag kregen we bericht dat die toelating er was en dat perceel zus en zo voor ons gereserveerd werd… wij direct op weg om ons stukje land te gaan bewonderen… bewonderen is veel gezegd… de vrijgelaten percelen werden namelijk gebruikt als een soort stortplaats wat we hebben geweten toen we de tuin gingen aanleggen… wat er toen allemaal boven water kwam… of liever bovengronds… is ongelooflijk… enfin wij stonden ons perceel te bekijken toen er een ander jong stel de straat in kwam en naast ons ging staan om hun stuk te inspecteren… de twee mannen bekeken elkaar en kwamen tot de ontdekking dat ze nog in dezelfde school hadden gezeten zij het niet in dezelfde klas… we werden dus buren… het perceel naast ons en dat ernaast was ook verkocht…we maakten ook met hen kennis en een van de eigenaars… een technisch ingenieur… stelde voor om gezamenlijk de bouw in handen te geven van een “bouwbureel” of hoe dat ding ook heette… dat zou de kosten verminderen en we kregen er goede raad bij… we begonnen te vergaderen om de bouwplannen te bespreken… om de beurt bij een van ons en dat werd heel gezellig… na een korte tijd haakte onze linker buur af en bleven we over met drie… soms werd het een dolle avond zoals toen we bijna de hele avond palaberden over de voor- en nadelen van een septische put… die vergaderingen werden later kaartavondjes en soms “stapavonden”… de afhakende buren hebben enkele jaren geleden hun huis vekocht maar daar hadden we toch geen goed contact mee… de ingenieur verhuisde naar Zoersel maar de rechter buren wonen nog steeds naast ons en we zijn nog steeds bevriend ook… dan hebben we ook nog ettelijke overburen die later kwamen aanwaaien… schuin over ons kwam een Limburgse familie wonen die acht kinderen produceerden… alle acht hebben we ze geboren zien worden… niet letterlijk natuurlijk… ze zijn zelf volwassen nu en sommigen hebben ook al spruiten… in die tijd speelden kinderen nog op straat… zo ook die van ons… als kind mocht ik nooit op straat spelen en ik had me heilig voorgenomen dat die van mij het wel zouden mogen... tja ik had helemaal geen slechte jeugd hoor maar heb toch veel gemist en dat wilde ik mijn kroost niet onthouden.

05-01-2014 om 11:49 geschreven door Myette

In plaats van een nieuwjaarsbrief hier een opstel van Jantje

                door Jefke, 7 jaar, 1^e leerjaar
         
Mijne papa is tafgebolt en volgens mama met een jonk dinkske.
Mijn mama schijt nu van em. Ons huis moet nu verkogt worde.

De helft is voor papa. Tenminste, van tgeen dat er ooverschied nadat de leening aan de bank is trugbetaalt. 
Mama staat aan den dop. Ze zegt dat ze moet beiklusse.
Vorige week is ze daarmee begonne.
Sindsdien komt ier elk uur van den dag nen andere vent tuis. Mama zegt dat die de slaapkamer helpt opkuise.
Da moet eel zwaar werk zijn, want er wort veel bij gekreunt en gekermt.
De meeste van die manne roepe alteid: ?Ik kom, ik kom?. Maar ksnap da nie. Ze zijn tog al daar.
Waarom moete ze dan nog komme?
Die grote van gisteren riep zelfs: En nu langs agter?
Maar ze zijn elemaal nie naar agter geweest want kep den trap naar agter nie hoore krake. 
Mama zegt da ze nu veel gelt verdient op aare rug. Maar ik hep daar nog geen briefkes op zien hange.
Mesgien plukt ze ze daar af voor ze naar beneeje komt? 
Volgende week kreig ik e krosbrommerke me echte naft.
Da ons mama nog maar veel opruimt. Dan hep ik snel ne schoonen auto. 

04-01-2014 om 11:09 geschreven door Myette

Byby tablet... ipadje kwam even op bezoek en trapte het terug af... werd vervangen door een laptoppeke... tja... na 3 dagen vruchteloos gefrutsel met dat ding kwam ik tot de vreselijke ontdekking dat dit te hoog gegrepen was voor mijn beperkte verstandelijke vermogens... aangezien zoonlief wat ziekskes was wilde ik hem niet lastig vallen en deed dat dan maar bij mijn overbuur... die man probeerde me te helpen maar dit lukte hem ook niet zo goed... toen kreeg ik telefoon van zoon die zich wat beter voelde en vanuit de winkel belde dat hij het ding wilde ruilen voor een laptop want dat hij het maar niks vond... m.a.w. hij wist het ook niet... hihi... ipadje terug ingepakt en aan zoon meegegeven... nu ben/was ik even in het bezit van een klein handig lappeke... ja was want hij nam het mee naar huis om er windows 7 op te zetten omdat die w.8 hem niet beviel... ik zal nog even moeten wachten om met dat ding te spelen en hoop maar dat het ditmaal lukt of ik gooi mijn klak de lucht in.

28-12-2013 om 21:14 geschreven door Myette

Kerstavond... we waren uitgenodigd bij dochter dit jaar... zoon en dochter nemen de kerst elk om de beurt voor hun rekening... nieuwjaar hebben we met algemene stemmen uit onze agenda verwijderd... en ik... ik voel me er wel bij... heel wat beter dan vroeger toen deze tijd voor mij een stressperiode was met twee diners voor de hele familie en... toen zoon nog kind was... drie diners want hij verjaart op 29 december... en dat moest ook uitbundig gevierd worden... nu laten we ons gezellig bedienen... en het was gezellig maar ietwat teveel overgoten met wijn want vandaag ben ik niet bepaald een fris hoentje... niet dat ik me echt laveloos heb gedronken maar waar ik vroeger heel wat kon verwerken zonder er last van te hebben zijn enkele glazen wijn me nu al teveel... jammer toch... dus vandaag een yoghurtje en water voor mij.

Toen ze mij vroegen wat ik voor mijn verjaardag en kerst wilde had ik geopperd : een tablet... waarom een tablet... omdat mijn PC helemaal boven staat en ik met mijn kadukke heup ontelbare malen die trap op en af moet zodat een tablet me wel handig leek om tussendoor te gebruiken in de living... ik ben namelijk "ietwat" PC verslaafd en wissel regelmatig een uurtje lezen af met wat computeren... ik heb net vruchteloos getracht dat ding aan de praat te krijgen... heb toch al de aan en uitknop gevonden... maar veel verder geraak ik niet... ik zal professionele hulp moeten vinden om erin wegwijs te worden vrees ik... aangezien mijn hersens nog wat liggen te marineren in die rode wijn van gisteren zal dit niet meer voor vandaag zijn... alhoewel... toch nog eens proberen???

25-12-2013 om 13:35 geschreven door Myette