Om mijn dagelijkse stappengemiddelde toch niet al te erg laag te laten zakken ga ik tegenwoordig vaak mee met het vrouwke tijdens haar bijna dagelijkse tocht naar de Spar aan de ander kant van het dorp. Toen we terug wandelden en we voorbij café De Leeuw kwamen werd er op het raam getikt en de deur werd snel geopend met de vraag of we niet even wilden binnenkomen. De gilde zat daar te feesten... Het vrouwke wilde snel naar huis want we hadden wat diepvriesspullen bij maar ze vond het niet erg dat ik op de uitnodiging inging. Ik heb uiteraard even van de gezelligheid geproefd en omdat ik regelmatig hun activiteiten bezoek en er dan ook fotografeer vonden ze het niet erg dat ik mijn Sonytje even bovenhaalde om enkele beelden te schieten. Hoewel er behoorlijk wat leuke kleurtjes in deze opname zitten vond ik het toch beter om dit in zwart wit om te zetten.
Toen ik dit paard in de wei zag dacht ik meteen aan the Beatles. Ik weet niet of de generatie jongeren van vandaag nog weet wie dat waren maar in de zestiger jaren van de vorige eeuw was dat een bandje dat redelijk populair was. Zeker in het begin van hun carriere was hun haarsnit onderwerp van veel discussies, de pony-coupe was alleszins een schok voor de brave burgers. Na Sgt. Peppers en the Magical Mystery Tour, zeg maar '66-'67 werd de look nog extremer en konden we niet meer praten over pony's. Maar voor iemand die de Beatles van in het begin heeft mee gemaakt is dit een paard met Beatle-kapsel.
De afwisseling die ik zoek in mijn fotografie geldt natuurlijk ook voor zoon Mike die weer erg intensief aan het sporten is om zijn conditie op te krikken en zijn gewicht af te bouwen. Hij heeft me gevraagd om dat zo veel mogelijk te fotograferen en uiteraard doe ik dat dan op verschillende locaties en in andere omstandigheden. Ik plaatste onlangs al eens een foto van hem op deze pagina's en het zal dan ook nog wel een tijdje duren voor dat weer gebeurt, hem fotograferen doe ik uiteraard nog steeds graag. Vandaag stond ik te wachten op de kruising van de Rooblokken en Cawinkel bij de spoorwegovergang waar hij zou voorbij komen samen met de woef. Het was weer redelijk mistig maar plots zag en hoorde ik in de verte een grote compacte groep fietsers naderen. Fototoestel in aanslag natuurlijk. Pas toen ik enkele shots gescoord had realiseerde ik me dat dit waarschijnlijk pupillen zijn van de Vlaamse Wielerschool in Herentals die onder begeleiding een trainingsritje maakten. Wie weet zit hier de nieuwe Wout of Remco bij... mogelijke kampioenen in opleiding. "Nevel verwijderen" in Photoshop was weer behulpzaam om het beeld toch net iets meer pit mee te geven.
Mijn zus Lilly had via haar zakenrelaties een uitnodiging voor 2 om als VIP het autosalon te bezoeken. Schoonbroer Dreeke zag dat niet zitten en dus kreeg ik de kans om mee te gaan. Daar zeg ik niet neen tegen. Los van de ontvangst, de drankjes en de hapjes was ik best tevreden dat ik na enkele jaren weer eens naar de nieuwigheden kon gaan kijken. Het is niet zo dat ik van plan ben om me een andere wagen aan te schaffen, maar de interesse is er altijd en dan is er ook nog die foto-hobby he. Ik heb mijn fototoestel voornamelijk gericht op de specials, de dreamcars en ik heb een behoorlijk grote oogst mee naar huis gebracht. Deze Bugatti vond ik top of the bill. Voor de aardigheid vroeg ik naar de prijs en ik kreeg ook een antwoord: zes nulletjes en daarvoor een cijfer dat niet eens bij de lagere uit het beschikbare scala gekozen kan worden. Toen ik groen lachend vertelde dat ik nog even moest sparen kreeg ik als antwoord dat de 40 geplande exemplaren sowieso al op voorhand verkocht waren.
De maandag na de eerste zondag na driekoningen noemen we hier in de Antwerpse Kempen "Verloren Maandag". We eten dan appelbollen en worstenbroden. Vooral dat laatste is iets wat deze jongen heerlijk vindt en ik ben dan ook vandaag naar de warme bakker geweest om er enkele te halen. Vóór het consumeren vond ik het gepast om deze lekkernij ook even te fotograferen. Qua aanpak heb ik me voor één keer laten inspireren door een collega fotograaf...
We hadden afgesproken met de creatieve familieleden die meegewerkt hebben aan onze kerstmusical in Aarschot om een hapje te eten, wat gezellig bij te kletsen en er een nabespreking aan vast te knopen. Het Japanese restaurant Shokudo was de place to be want die hadden ons tenslotte ook flink gesponsord. Gezelligheid, bijkletsen en lekker eten was er in overvloed. Nabespreking en nieuwe plannen maken hebben we maar uitgesteld tot volgende week op een meer discrete locatie. Voor we voldaan het restaurant verlieten wilden we toch nog even met de eigenaar op de foto en ik heb schoonbroer Dreeke mijn camera in de handen gestopt om deze foto te maken. De groothoeklens 16-35 zorgt aan de zijkanten wel voor een beetje vervorming maar daar moet je mee leven als je die er op hebt staan.
Het moet zijn dat er boven de appartementen aan de overkant van de straat een lek in het dak was want toen ik deze morgen aan mijn eerste koffie wilde beginnen en mijn krantje lag te wachten, vertelde het vrouwke dat er al van heel vroeg twee noeste werkers bezig waren op het dak. Erg goed kon ik het allemaal niet zien want het was redelijk mistig. Dat is het trouwens de ganse dag zo gebleven. Ik vond het wel opportuun om de telelens op mijn toestel te zetten om desgevallend wat beelden te schieten van de gang van zaken. Er werden rollen bitumen naar boven gesjouwd en de brander werd gretig ingezet om de boel daarboven waterdicht te maken, reden genoeg om met extra aandacht de gang van zaken te volgen. In de loop van de dag laste ik regelmatig een fotomoment in en uit de oogst koos ik voor deze opname. De functie "nevel verwijderen" in Photoshop bewees nog maar eens dat het geen loze belofte is maar de mist maakt het allemaal toch net iets meer mysterieus.
Ik vind het altijd leuk als jongeren hun droom najagen, en al zeker als het op creatief gebied is. Michiel, zoon van een van onze mede-fotoclubleden organiseert dit weekend een tentoonstelling in Turnhout en daar wilde ik graag een kijkje gaan nemen. Zowel het vrouwke als ikzelf waren aangenaam verrast en ik wens de jonge kunstenaar veel succes.
Al even boeiend vond ik het pand waar het event doorgaat. Het is een unieke locatie waar schilders, fotografen, grafici en plastische creatievelingen hun werk kunnen tonen en geïnteresseerden in een huiselijke sfeer ontvangen. “Beech House 1875”, zoek het maar eens op. Van uit een laag standpunt heb ik de villa in beeld genomen, ik vond de perspectiefwerking in dit geval een pluspunt.
Het leek er op dat we een mooi sneeuwtapijt zouden kunnen bewonderen en fotograferen. Toen het stopte met sneeuwen, zo rond half twaalf, en er warempel, heel kort, enkele zonnestralen kwamen piepen, ben ik er meteen op uit getrokken. Echt wandelplezier was er niet te rapen in de smurrie onder de smeltende sneeuw. Maar ik heb toch enkele leuke foto's kunnen scoren. Dezelfde pony's die eerder al eens in beeld kwamen tijdens onze nieuwjaarsdagwandeling met Gustje wilden graag nog eens poseren in een nat en redelijk wit landschap.
Zo vader, zo zoon. Het blijkt nog maar eens. Dezelfde zwembandjes die zo’n dikke 30 jaar geleden, toen ik nog 78 kg woog, bij ondergetekende langzaamaan tevoorschijn kwamen en constant bleven groeien worden ondertussen ook zichtbaar bij zoon Mike. Hij heeft wel goede voornemens gemaakt met nieuwjaar. Ze moeten eraf, hij wil weer meer gaan lopen. Hij was altijd al sportief, hij is trouwens trainer bij SKS. Hij liep vroeger marathons en nu wil hij dus iets aan die groeiende buikomvang doen. Hij zal regelmatig naar huize Pol en Josée lopen en hij verwacht van mij dat ik daar regelmatig foto’s van zal maken, kwestie van het afslankingsproces te documenteren. Vorige week heb ik er al een gemaakt en vandaag is dit nummer twee. Ik merk alleszins nog geen verschil. Binnen enkel maanden zullen we wel zien of hij, primo, het vol houdt en secundo, of het ook resultaat oplevert. Ik heb het ook enkele keren geprobeerd en ik zit nu aan 115 kg. Vechten tegen de bierkaai noemen ze dat of... genetische aanleg.
Ondanks het rotweer zijn we toch even erop uit getrokken. Gewapend met onze paraplus hebben we de regen getrotseerd om in de krantenwinkel ons lottogeluk uit te dagen. Bij het terugwandelen langs de Kasterleesteenweg heb ik het Sonytje toch enkele keren boven gehaald en ik heb weer eens geprobeerd om de afwisseling in mijn fotografie te blijven koesteren. Dit beeld van de natte straatbeschildering met naast het zwart en het wit eigenlijk maar één kleur nl. rood, zou ik in de categorie grafisch willen klasseren.
Driekoningen vandaag, wat ons betreft de officiele afsluiter van de kerstperiode. Morgen wordt de kerstversiering weer opgeborgen tot volgend jaar. We hadden de ganse namiddag bezoek. Met Jackie en Anne-Marie is het altijd fijn bijkletsen en dat was vandaag niet anders. Een hapje, een drankje, veel gezelligheid en ontelbare anekdotes zorgen er voor dat de tijd sneller voorbij vloog dan we dachten. Toen ze weer naar huis waren zijn we toch nog eens naar het dorp gewandeld, alweer om wat lucht te scheppen en wat stappen op de teller te zetten. Ik wilde ook even gaan bekijken of er aan de kerststal bij de kerk drie koningen bij gezet waren, zoals mijn ouders dat vroeger op 6 januari pleegden te doen. Niet dus. Maar toch wilde ik alsnog een foto maken, een kerststal had ik deze winter nog niet in mijn verzameling. Deze keer koos ik voor een close up en zoals wel vaker, was het het vrouwke die de keuze maakte om deze opname tot foto van de dag te promoveren.
Was me dat een natte dag. Het regende zowat de hele tijd. Ik had me dan ook voor de TV neergeplant en heb zowel de dames als de heren cyclocross wedstrijd in Dendermonde bekeken. Maar wonder boven wonder, na de cross werd het toch even droog en in een poging om de gevolgen van de overdaad tijdens de kaas- en wijnavond enigszins weg te werken ben ik eens tot in het dorp gewandeld. Veel heeft het niet geholpen maar ik heb wel enkele foto's kunnen scoren. Bij de bib op het Bobbejaan Schoepenplein kon ik o.a. de titel van Bobbejaans waarschijnlijk meest verkochte compositie in beeld nemen met de kerstsfeer in de spiegeling erbij. De Franse vertaling van "Ik heb me dikwijls afgevraagd" werd ooit door Richard Antony opgenomen dat werd in Frankrijk een gigantische hit.
Op de eerste zaterdag van het nieuwe jaar organiseren we traditioneel onze kaas- en wijnavond met de leden van de fotoclub. Als die zaterdag de 1ste of de 2de is stellen we het een week uit trouwens. Ieder jaar vieren we ook de verjaardag van Carine, de echtgenote van clublid Bert N. Soms is de viering enkele dagen er naast maar deze keer was het er pal op. Om enkele seconden na middernacht, al de 5de januari dus, terwijl ons feest nog in volle gang was hebben we met z'n allen happy birthday gezongen en net voor Bert zijn vrouwke de eerste verjaadagsknuffels en kussen ging geven kon ik dit moment van echtelijk geluk vastleggen.
Ik heb puur toevallig een astronomische waarneming in beeld gebracht vandaag. Ik had er goede hoop op dat het avondrood vanavond even mooi zou zijn als gisteren en ik ben dan ook weer even naar een plek gereden waar ik misschien nog wat interessante opnames zou kunnen scoren. Langs de Kaliebeek in de buurt van het nieuwe fiets- en voetgangersbrugje leek me een geschikte locatie. Mijn verwachting werd niet helemaal ingelost, best leuke opnames, dat wel, toch net iets minder sfeervol dan gisteren. Maar... voor ik thuis mijn opnames ging bekijken en eventueel wat fatsoeneren had ik toevallig enkele beelden van kennissen op de media gezien die enthousiast vertelden dat Venus en de maan vlak bij elkaar stonden en warempel, toen ik dat ging controleren zag ik in een van mijn foto's links boven de maan en ja hoor nog net in beeld helemaal bovenaan is dat dus Venus. De foto is gemaakt met de groothoek, 16 mm en de maan is dan ook erg klein in beeld, Venus nog vele malen kleiner en ik vrees dat er op een smartphone weinig van over blijft. Op een beeldscherm daarentegen is het vrij duidelijk. De keuze voor foto van de dag was snel gemaakt.
Het was de ganse dag redelijk helder, zonnig en een verademing na de voorbije trieste grijze dagen. In de vooravond werd het steeds duidelijker dat het een mooie zonsondergang zou worden en ik had enkele plekken in gedachten waar ik een leuk beeld zou kunnen schieten. Ik ben dan ook weer maar eens op pad getogen. Plek nr. 1 was bij de Ark en daar was het meteen raak. Ik kon het avondrood zowel van op de Netebrug als van op het ponton waar de kano-afvaarten starten te pakken krijgen. Uit de oogst koos ik -na de dagelijkse input van het meedenkende vrouwke- voor dit beeld.
We mochten tijdens de nieuwjaarsnacht hondesitten. Niet dat we het erg vonden, het hele verplichte feest-gedoe vinden wij maar niks en we hebben het knus thuis ook best naar de zin gehad. Ik heb trouwens al eerder vermeld dat het vrouwke een keukenprinses is. Als er dan weer een woef in huis is ga je op nieuwjaarsmorgen toch weer net iets vroeger opstaan en je raad het niet... we zijn meteen aan de wandel gegaan. Gustje is ondertussen 1 jaar, eigenlijk nog iets tussen pup en jongeling maar hij is al behoorlijk sterk en een wandeling met hem is een fikse fitness-sessie. Zijn energie bij het ontdekken van zijn omgeving is onbegrensd maar toen we voorbij een wei wandelden waar enkele ponies in liepen duurde het toch een tijdje voor hij beslist had of ie bang moest zijn of nieuwsgierig. Zulke grote collega viervoeters van een onbekend ras... Tja, daar had ie niet van terug.
Het is een traditie in onze streek. Op 31 december lopen de kinderen van deur tot deur om een liedje te zingen en de bewoners een gelukkig nieuwjaar wensen. Ze krijgen dan een centje of wat snoep en snel gaat het dan weer naar de volgende halte. Ik heb de indruk dat het er steeds minder worden, ook deze traditie dreigt te verdwijnen. Ik ben sowieso een langslaper en toen ik eindelijk ook toonbaar was heb ik er maar weinigen meer kunnen zien en horen. Een enkele keer ben ik achterom geslopen om een foto te maken, uiteraard met de toestemming van de ouders die langs de straat stonden te wachten.
Rond half zeven ben ik naar Herentals gereden om daar de lichtjeswandeling te lopen en er hopelijk enkele leuke foto's uit mee te brengen. Al bij al was het een redelijk makkelijke tocht en de op het plannetje aangegeven highlights heb ik allemaal bezocht. Ik moet toch eerst vaststellen dat de meeste "kunstwerken" wat mij betreft een groot kermis gehalte hadden. De gebruikte kleurtjes verwacht je eigenlijk bij de rups of de paardenmolen. Kleurverzadiging is een begrip dat blijkbaar nog niet doorgedrongen is bij de organisatoren of praten we over net iets te veel lumen? Ik heb veel foto's gemaakt en er veel weggeselecteerd toen ik ze thuis bekeek. Na de kleuren zo goed als mogelijk in toom gehouden te hebben en me over te geven aan de onvermijdelijke overbelichting op plekken waar overijverige spots geplaatst waren heb ik een tiental aanvaardbare beelden over gehouden. Het vrouwke koos voor deze foto uit het aanbod als foto van de dag. De overige zal ik morgen wel weer op Facebook tonen. Verschiet niet van het kermisgehalte he.
Toen ik het vrouwke voorstelde om samen aan de wandel te gaan ondanks het miezerige weer kwam ze snel met een suggestie. Laten we de wagen parkeren bij het shopping center in Olen en dan wat langs het Albertkanaal wandelen. Ik vermoed dat die keuze niet zonder bijbedoelingen was... Helaas voor haar was er weinig te beleven qua winkelplezier en ze is dan toch maar mee op pad gegaan. Zoals ik al vertelde was het weer niet meteen van dien aard om voor veel fotoplezier te zorgen maar al bij al kan ik toch tevreden terugblikken op de oogst. Het was er mij immers ook om te doen de nodige stappen op de teller te zetten en daar zijn we in geslaagd. Dit beeld is dan ook documentair in die zin dat het vertelt waar we die stappen plukten.
