Een gure koude westenwind bracht, bij het zien van de narcissen, hyacinten en blauwe druifjes het gedicht van Willem Gijssels (1875-1945) van muziek voorzien door Renaat Veremans (1894-1969): "Weiden als wiegende zeeën", in herinnering. Ik maakte er "bloemen als wiegende zeeën" van. Het is mooi om te zien alleen heb ik een beetje schrik dat door de straffe wind, de tere stengels van de bloemetjes geknakt worden vooraleer hun tijd er zou zijn om hun grandeur weer een jaartje op te bergen. Dat is misschien ook het idee dat men heeft als een vrij jong iemand door kanker getroffen wordt. Even droef is het evenwel dat Ingrid, die we leerden kennen in het tweede seizoen van "Restaurant Misverstand", uit eigen keuze vaarwel zegde aan haar geliefden. Maar voor allemaal de senioren wil ik hier het volgende meegeven, geen paniek of twijfel maar een positieve boodschap, want "zolang je weet dat je vergeet, ben je in de fleur van je sleet".
Hoe zorg je er voor dat iets exclusief nog exclusiever zal worden en zal blijven? Door het zó exclusief te maken dat zelfs exclusief niet meer voldoende is om exclusief te zijn? Wel, dat lukt dus bij de lederfirma van Hermès. Het zijn prijzige sjacochen die je niet in Eddy Wally's kraam zou vinden. Het zijn lederen handtassen waarvan de 'Birkin' samen met de 'Kelly' de bekendste modellen zijn. De Kelly volgens de wensen van Grace gemaakt. De 'Birkin' volgens de noden van Jane gemaakt, zodat ze niet meer met een plastiek zakje moest rondlopen om al haar hebbedingetjes mee te sjouwen. Om tegenwoordig een nieuwe Kelly of Birkin te kunnen aanschaffen, moet je al klant zijn bij die firma. Het is niet voldoende om er een sjaaltje te hebben aangekocht, nee, het vereist ook dat je kledij, schoenen, en andere handtassen van dat merk in bezit hebt en dat je op hun klantenlijst staat. Met andere woorden, je hebt een klantenkaart nodig en een dik gespijsde rekening courant. De kleinste tasjes zijn rond de kleine som van ±10.000 € te krijgen. Voor de Kelly's en de Birkins kan het oplopen tot een 200.000 euro's en een wachttijd van minimum een jaar. Dat zijn gigantische winsten als men ruwweg schat dat de productiekosten een 2000 € + de gouden sloten en pootjes onderaan de tas. Het is een handtas waar niemand op de tram mee wil zitten en op een galabal is alleen een 'clutch' toegestaan. Dit is een handtas voor 'in-en uit' te stappen of 'voor 'binnen en buiten' in een chique gelegenheid waar toch voldoende volk aanwezig is om dat 'exclusieve' goed te zien. Zo als bijvoorbeeld in het "Silt" in Middelkerke. Dit weekend mag dat nog bewonderd en betreden worden door het plebs, daarna moet er voldoende kapitaalkrachtig volk komen om de financiële put te delven. Want aan de 'legacy' van Jean Marie hangt een voorlopig prijskaartje van 70 miljoen euro + de dwangensommen waar nog niemand het bedrag van kent. Tot morgen
Het is 'straf' dat het gokpaleis van Middelkerke geopend wordt. Het kreeg en krijgt de naam "Het Silt" en dat is een soort zand dat te vinden is in de ondergrond van het strand en van de kustgemeente. Of het mooi is? De burgervader die het bestelde en de gemeente en dus ook de inwoners met een financiële kater opzadelde, vindt het een prachtig casino, uniek in de wereld. Volgens Jean Marie zal dat gigantische bouwwerk gedurende 30 jaar een concessie van 90 miljoen euro in de gemeentekas steken want hij moest ook Caesar nog eens uit de kast halen met de volgende onjuiste boutade: Belgen zijn goede drinkers maar ook goede gokkers!!!. Ik vind het eruit zien als een 'gigantische fondantpatat' midden op het strand. Ik moet het erkennen, je ziet het van ver staan. En dit weekend wordt het in grandeur en feestelijk geopend door de man die de inwoners met veel schulden opzadelde. Hij zal dat zeker doen met de buik vooruit, broek opgehouden door zijn bretellen en zo fier als een pauw. Ik ga dit weekend niet kijken omdat het nog niet afgewerkt is, ik niet weet of ik met de hond binnen mag komen, er zal té veel volk zijn dat de tram neemt om er te geraken en ik wil eerst zien waar de 'nieuwe' tramhalte zal zijn. Het is natuurlijk ook 'straf' dat er uiteindelijk een 'straf' voor Roger uitgesproken is vanuit het Vaticaan. Dat stoot van verschillende zijde op hoongelach en op een 'onvoldoende'. Maar ik heb gisterenavond wel geluisterd naar Prof Emeritus Rik Torfs, kerkjurist, die toch een ander licht werpte op de uitspraak en de 'straf' voor de ex-priester, ex-bisschop van de Brugse kerkprovincie of het bisdom Brugge. Waarom deze uitspraak van de Paus er nu komt? Waarschijnlijk heeft het te maken met het nakend pausbezoek en/of er zijn nieuwe elementen opgedoken in het dossier Van Gheluwe. Voor de slachtoffers zal de straf nooit té vroeg komen en té weinig zijn. Ik lees soms een mooi gezegde dat hier waarschijnlijk niet ter zake doet, maar ik kan niet nalaten om het gezegde van Herman Brusselmans te noteren: het lot is een neefje van God.
Het is vandaag 'Wereld Waterdag' om ons er aan te herinneren dat niet iedereen op de wereld toegang heeft tot drinkbaar water. Voorlopig hebben we op onze 'breedtegraad' nog geen tekort aan dat godendrankje, want dat is het zelfs meer dan champagne. Vandaag staat er terug regen op het programma. Twee dagen droog weer en veel zon, daar zijn we weeral gelukkig mee geweest. Tot morgen
Na alles op orde te hebben gelegd deze morgen, ben ik boodschappen gaan doen. Zoals verwacht was er heel weinig volk. Het is mooi weer en dan gaan de mensen niet binnen tussen de schappen wandelen met een karretje en daarenboven was het voor velen aantrekkelijker naar de martkt te gaan in Middelkerke of Oostende. Ik vind dat fijn in een rustige omgeving op zoek te gaan naar wat eten, alle nieuwigheden eens te bekijken en eens ziens wat ik deze namiddag kan nuttigen samen met mijn koffietje. Na mijn schrijfsel zal ik me tevreden stellen met nog eens een 'coupe' klaar te maken want ik heb ook crème fouettée of chantilly crème of crème fraîche, kort gezegd klaargemaakte slagroom in een spuitbus, mee. Dat is natuurlijk heel gezond voor de 'lijn', daarom doe ik af en toe eens van die zoete uitspattingen. Omdat ik in het openbaar op wandel was, heb ik de vraag van de 'Deelnemers aan Down the Road' op hun speciale dag, niet gevolgd. Ik heb geen opvallende gekleurde kousen verwisseld en heb er ook geen aangeschaft. Mijn kousen zijn allemaal blauw. Opzienbarend nieuws was dat er wel weer meer kinderen geboren worden met het Downsyndroom. Een verklaring is er niet direct voor te vinden maar men vermoed dat religie, oudere moeders, geen NIPTtest (onderzoek van het DNA van de baby,dat circuleert in het bloed van de moeder) willen doen, aan de oorsprong liggen van de stijging. Opvallend was ook dat de VRT het driedelige programma "Het proces dat niemand wou" van de programmatie haalde. Bart zou beloofd hebben 'mea culpa' te slaan en men wilde er alles aan doen, omdat hij echt zijn excuses aan de betreffende vrouwen, zou verwoorden en aanbieden. Andere koek was er dan weer op de commerciële zender, waarbij men geen graten zag in de reportagereeks over misdadigers die voor 'levenslang' veroordeeld werden en een 'woord' kregen zonder dat de slachtoffers of nabestaanden erin werden erkend of ingelicht. Ondanks de vraag van Justitie, wil men de uitzendingen niet stopzetten. Het slachtoffer blijft nogal dikwijls eens in de kou staan en de daders worden met alle égards behandeld. Het is drie uur gepasseerd, dus méér dan tijd voor mijn koffie emt versnaperingen. Tot morgen
Als het ochtendgrijs is verdwenen, zou Frank gezegd hebben, gaan we een zonnige dag tegemoet. We vieren niet de astrologische lente (dat is pseudowetenschap of kwakzalverij met de vele horoscopen), ook niet de gastronomische lente (die schandalig duur is geworden), maar de 'astronomische lente'. Tot 2047 zal dat jaarlijks weerkerend fenomeen op 20 maart voorvallen. Samen met de lente is er vandaag ook de 'Internationale Dag van de Francofonie' en vandaag had ik mijn slechtse Franse oefening van de laatste dagen: 0%. Er is ook nog de 'Internationale Dag van de Wereldverteldag' waar ik nu al schtijvend mee bezig ben. De 'Internationale Dag van de Mondverzorging' dat we tegenwoordig zelf moeten doen omdat de prijzen van de tandartsen de pan uitswingen. De 'Internationale Dag van de Mus'. Die zal ik vandaag eens van een extra dikke pier voorzien door wat in de tuin te graven, zodat ze uit hun schuilplaatsen komen. Maar bovenal is het vandaag de 'Internationale Dag van het Geluk'. Wereldwijd staat België op de 16e plek van de gelukkigste mensen. In he Noordelijk Deel van Europa, wonen sinds jaar en dag de gelukkigste mensen. Ware het niet dat het er in de winter zo koud was en geen daglicht aan te pas kwam, ik zou naar Finland verhuizen. Maar ik ben content hier en ik hou ook van de wisseling van de seizoenen, van droog en nat weer, van iedere dag licht op mijn velleke en in mijn ogen en van mijn familie niet té ver af want zoals Kenny Rogers (countryzanger 1938-2020) zei: friendships come and go, families are forever. Maar nu nog wat vertellen op deze verteldag. Sinds vorige week zit ik met een echte oorworm: "Zwarte Lola". In het programma van Niels, "vraag het aan" vroeg Maaike deze gigantische hit uit 1967 van Annie Heuts (1929-2019) aan. Niet alleen Maaike heeft er leuke herinneringen aan, maar ook ik en samen met mij de KAV-leden van de jaren '80 enz. Die 'koffietafels' hadden een groot succes in mijn parochie en soms kwamen op die feesten wel 150 vrouwen eten, keuvelen, lachen en naar de sketches van eigen bodem kijken.Toendertijd werd alles zelf gedaan: parochiezaal versieren, eten klaarmaken, dessert meestal een zelfgemaakt Astridje (merveilleuxke), toneeltjes, zangstonden, en achteraf de afwas en de kuis. Met de winst van dergelijk evenement werden de wijkmeesteressen beloond voor hun vrijwillige inzet voor de boekskes rond te dragen, de inschrijvingen voor de feesten te doen en andere practische zaken van een vereniging te verzorgen. Dat was soms een busuitstapje of een barbecue in de tuin van een of ander wijkmeesteres. Om voor het amusement te zorgen waren we van alle markten thuis en hoe ludieker hoe beter, 'The Andrew Sisters' verkleed in de battle dresses van the wrens, maar ook het liedje van "Zwarte Lola" dat we met zwarte pruiken, netkousen en hoge hakken, kartonnen carnaval beha's, extra kort gerokt, vol overtuiging playbackten. En sinds vorige week woensdag zit deze 'hook' in mijn hoofd vol met herinneringen aan de vrouwen van mijn vroegere parochie. Tot morgen
Met Sint Jozef warme zon, de zomer straks is heel gauw om!. Zo zijn er vele spreuken voor de voedstervader van Jezus. Een feestdag voor alle vaders, plusvaders en alle mannen die zich papa mogen noemen. Het was tevens de verjaardag van mijn schoonzuster zaliger. En oef, de krant is er terug, het is al 15°C, wat kan een mens nog meer verlangen op een doordeweekse dinsdag? Maar het nieuws in de gazet is er weer een van treurnis: gevechten, moorden, opstanden enz. Ook weer, spijtig genoeg van weggeweest, de vreselijke kinderziektes, mazelen en kinkhoest. Corona dwaalt ook nog altijd rond. Wie verzet zich nu nog altijd tegen vaccinatie? Vooral de kinderziektes waren zo goed als verdwenen in ons land en steken nu weer de kop op. Mensen zijn vergeten dat 'polio' ook is kunnen verdwijnen door massale inentingen. Dat niemand dergelijke ziekten, met ook van die griepverschijnselen nog mag krijgen en soms met dodelijke afloop, is alleen door massale inentingen te voorkomen. Hopelijk begrijpen alle jongeren dat een prikje niet opweegt tegen leven met miserie en handicaps. Voor de rest viel er niet veel nieuws onder de zon te rapen. Maar met Sint Jozef is er ook nog een andere spreuk: de grote was te drogen hangen met Sint Jozef, 't is dan toch altijd schoon weer!!. Dat ga ik nu doen vooraleer wat bezigheden in de tuin te zoeken, zoals daar zijn 'onkruid wieden' en naar mijn prachtige bloemen kijken. Hopelijk moet ik niet te veel niezen van de berkenpollen, die extra vroeg zijn dit jaar. Er staan verschillende berken bij de buren!. Zakdoeken of grote rode met witte bollen, neusdoeken bij de hand houden. Tot morgen
Geen krant op maandag is één van de ergste zaken die me kan voorvallen. Geen relaas te lezen van activiteiten van het weekend op sportief- of ontspanningsvlak. Ik kan dus niet lezen of ik met mijn kritiek op sport en cultuur juist zit, want ik lees ook graag de opmerkingen van anderen. Dat is voor mij een toetssteen. Ik kan natuurlijk de krant lezen op pc, maar dat is niet hetzelfde als het bijhorend geritsel van papier. En daarbij, ik heb geen spelletjes om te doen, geen kruiswoord, geen sudoku's, geen woordzoekers. Mijn ontbijttafel was rap opgeruimd, want geen nieuws, is goed nieuws. Ik heb de krant laten weten dat er geen "Het Nieuwsblad" in de brievenbus zat vandaag en mijn abonnement is met een dag verlengd. Niks is verloren op die manier alleen dat ik verstoken blijf van mijn regionaal nieuws, roddel uit showbizz-wereld en mijn tv-gids. Maar er is wel feest in de familie, nummer 6 in de reeks van 9 kleinkinderen wordt 15 jaar vandaag. Baby, peuter, kleuter zijn al een tijdje verdwenen bij hem, hij is nu een heuse tiener geworden en dat zal ook op die manier gevierd worden. Thuis zullen er al de feestattributen aanwezig zijn om met mama, papa, de zussen en de broer een leuke homeparty te hebben. Ik zeg dan maar, geniet ervan Noah, tot binnenkort. En zo worden die kleinkinderen ongemerkt ouder en ik ook.
Er schijnt een waterzonnetje wat toch nog altijd beter is dan geen zon. Het is ook droog, wat toch ook eens een verademing is. Met 10°C is het nog altijd niet té warm te noemen, maar voor de paasbloemen en andere vroegbloeiers is dat geen ramp, dan blijven de bloemkleuren langer mooi en fris. Nu staat ook de forsytia en de ribes in bloei en binnenkort de Japanse kerselaars. Bij de buren staat de mirabellenboom zwaar van de witte bloesem alsook de pruimenlaar die ze in hun tuin hebben staan. Daarom hou ik zo van de lente. Na die kale, koude en dode periode is er weer het ontluiken van nieuw leven en die lentekleuren vind ik echt prachtig. In de lucht is er ook veel activiteit te bespeuren, ik zie de kauwen, merels, eksters vechten om een plekje in de bomen en somtijds moeien er de duiven zich ook mee en de meeuwen. De natuur is vol leven. Ik ben een toeschouwer geworden van dat nieuwe leven, want mijn tijd van nieuw leven te schenken is al lang voorbij. Voilà, ik heb gezegd en geschreven. Tot morgen
Het is tijd om op zondag te beginnen werken. Dit keer begin ik met de beschouwingen van gisterenavond op de beeldbuis. Nadat ik nog wat nagenoten had van de bloemenpracht in de tuin en de nieuwe plantjes, was het tijd om even te kijken naar het avondprogramma op teevee. Het stemde me tevreden met wat ik zou te zien krijgen: een nieuwe comedy-reeks, een feel-good programma en Vlaamse sketches. Ik kon me niet beter wensen om de laatste uren van de dag door te brengen. Was het vroeger Canvas waar ik naar keek op zaterdagavond, is dat nu verschoven naar andere zenders omwille van de geweldadige Noord-Europese thrillers. De gezapige Morse, Lewis, Barnaby, Miss Marple en de Poirots, zijn nu verhaaltjes die een namiddag beeldbuispubliek kan bekijken. Deze detectieves van de BBC zijn te braaf geworden: geen seks, geen drugs, geen geweld of zware vechtpartijen. Dus ja, ik zette me klaar voor het eerste avondprogramma. Dat werd met veel toeters, bellen en bombarie aangekondigd als serie die de eindeloze herhalingen zouden onnodig maken en meteen ook 'De Kampioenen' zouden doen vergeten: Groeien en Bloeien. Ik kan geen vinger leggen op hetgeen me stoorde bij deze comedy van eigen bodem, maar na 10 min. hield ik het voor bekeken. Groeien en bloeien is een mooiere serie die ik in mijn tuin zal volgen en niet meer op de buis. Ik zapte dan maar dat het een lieve lust was tot Bart, Gloria en Maaike me een gezelige familieavond zouden bezorgen. Dat deed de 'Droomfabriek' ook en dat week na week. Dromen doen uitkomen van jong en oud, groot of klein, met een kwinkslag erbij. Dan kwamen de quickies, die ik ook rap van het scherm deed verdwijnen wegens de zoveelste herhaling van moppen en filmpkes van jeugdvriendinnen, koppels en andere reeds uitgezonden verhaaltjes. Al bij al een teleurstellende teevee-avond. Gelukkig had ik in de namiddag al een televisiemomentje gehad met de wedstrijd Milaan- San Remo. Deze 'Primavera' werd dan nog gewonnen door een Belg ook. Wat deze zondag gaat brengen weet ik nog niet, God schiep deze dag en ik peddel er wel doorheen, regen of geen regen. Tot morgen
Het is een mooie lentedag en de tuinman heeft woord gehouden en de tuin verder in orde gebracht. De lege plekken van de verplaatste rododendrons zijn opgevult met viburnum. Een plant die al op een andere plaats in de tuin ook staat ter vervanging van de buxussen. Die kleine groen haajes zijn na al die jaren geen succes meer en zijn de laatste drie jaren telkens afgevreten door de buxusmot. Een paar keer per jaar moesten ze verdelgd worden en die insecticiden zijn niet goed voor mens noch dier. Vandaar. Die viburnum is blijkbaar bestand tegen ongedierte, geeft tweemaal per jaar bloemekes en daarna paarse niet eetbare bessen. Er zijn meer van die struiken in mijn hofke gekomen, die een losse haag zullen vormen vóór mijn huis. De spandraden van de afsluiting zijn hersteld, de ketting van de parking is vernieuwd, het gazon is afgereden, en samen met de ontelbare narcissen en hyacinten ziet mijn tuin er lentefris uit. Een lust voor het oog. De wilde geraniums staan ook al in bloei en de pelargoniums zijn besteld voor mei. Ik heb graag veel bloemen, maar zal ze nooit afknippen of plukken om binnenshuis te zetten. Ik vind dat een bloem, evenals mens en dier, zijn levenstijd in zijn natuurlijk habitat moet kunnen slijten. Een bloem moet niet zomaar verwelken in een klein vaasje. Ik kom graag buiten om die kleurenpracht te zien en ieder jaar komen er meer en meer ondat de zaadjes in de grond kunnen vallen en kiemen als hun tijd rijp is. Enfin, ik heb een goede tuinman, die me al meer dan vijftien helpt bij alles wat mijn tuin nodig heeft en zeker nu mijn handen en vingers niet meer tot de jongsten behoren. Hulp blijft verzekerd want zijn twee zonen werken ook al mee in het bedrijf. Het is wel de 'dag van de thuiswerker' en werken doe ik nog wel met allerlei hulp die we tegenwoordig kunnen krijgen. In de tuin amuseer ik me rot om met de hond te spelen, onkruid te wieden en vooral met mijn e-reader op een bank zitten om één van de vele boeken die erop staan, te lezen. Binnenshuis zijn het ook de kleine werkjes geworden, want met dweil en zeem rondgaan, is ook voor de poetshulp. Maar mijn echte werk is 'schrijven' en dat doe ik iedere dag met plezier. Daar heb ik niemand bij nodig, tenzij wat inspiratie en lezers die plezier hebben aan mijn geschrijf en woorden. Voila, tijd om een boke te eten met paardenfilet, dan wat buiten lezen en als het wat fris geworden is, naar binnen om den arrivee van Milaan-San Remo te zien. Tot morgen
Het regende nog niet als ik bij de kapper binnenging en het was gestopt met regenen toen ik buiten kwam. Van een goede timing gesproken!. Daarmee kwam ik weer met wervelende lokken terug thuis, waar ik altijd even enthousiast verwelkomt word door mijn hond. Op vrijdag doe ik meestal eens een inspectie-ronde op de dijk. Het is 15 maart en het begin van het toeristisch seizoen. De opbouw van de strandbars is begonnen en de cabines van de badgasten zullen binnenkort wel volgen. De stille periode aan de kust loopt ten einde. Nog veertien dagen en het is paasvakantie en dan komen de vakantiegangers weer afgezakt naar de kust. Hopelijk is de start van het 'seizoen' wat beter dan vorig jaar. Waar de uitbaters van bars, terrassen, zetelverhuringen en alle andere activiteiten dat met vakantie en ontspannen verlof te maken heeft, wat meer kunnen doen dat met 'hun duimen draaien'. Zo'n strandconcessie kost bakken vol geld alsook de terrasjes die aan de cafees en andere eet-en drinkgelegenheden vasthangt. Ik zeg zoiets omdat niet alleen de dagtoeristen zouden komen, maar als ze komen omwille van het mooie weer kan ik ook van zonnestralen genieten. Dat doe ik in mijn tuin en niet tussen een massa. Het is wel zo dat ik echt niet meer gewend ben om tussen veel volk te lopen of te zitten. Dat zal weer even wennen worden van gewriemel van de badgasten op het strand tot het lawaai van de mensen die even ontspanning zoeken in het zand of het zoute water. Het ziet er naar uit dat ik vandaag niet veel buiten zal genieten, het is nochtans niet koud, 13°C, maar grijs en bewolkt met af en toe wat miezeren. Ik wil mijn krullen van 25€ nog eventjes behouden en ze niet laten vernietigen door in de motregen te lopen of te zitten. Het zal kijken zijn naar de Bredene-Koksijde Classic. Die wordt ook op tv uitgezonden en daarom moet ik niet langs de route gaan staan om mijn keel schor te roepen en mijn handen pijn te doen van handgeklap. Er zal wel een en ander gezegd worden over Jempi Monseré (1948-1971) die toch ook weeral 53j op training overleden is. Het is misschien daarom wel goed dat men er voor pleit om de portières van de auto met een andere hand te openen als degene die naast de deur zit: ben je de chauffeur dan moet men er een gewoonte van maken om die deur met de rechterhand te openen. Men krijgt dan een beter zicht op die baan omdat zonder moeite het gezicht die kant uitkijkt. Daar zullen nog wel enige woordjes aan besteed worden vooraleer dat het in voege zou treden. Tot morgen
14 maart is π-dag. Niet voor onze schrijfwijze van data maar volgens de Amerikaanse aanduiding waar de maand voor de dag geschreven wordt, 3/14. En 'pi' is het getal 3,14, zo bekend uit de wiskundelessen die ik vroeger kreeg en waar ik met groot plezier het merendeel van kon en kan vergeten om plaats te hebben in mijn brein om, voor mij interessantere onderwerpen, in op te slaan. Van rekenen onthou ik alleen nog optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en delen. Dat zijn de practische zaken van de wiskunde, zeker als ik de euro nog eens wil omrekenen naar een frankske om de kostprijs van eten en andere zaken eens goed te laten doordringen. Practisch gezien, vermenigvuldig ik de euro alleen maar met de 2 cijfers vóór de komma (x40) voor de omzetting naar de hedendaagse prijzen in ouwerwetse prijzen. Ik verschiet telkens als ik dan de uitkomst heb en zeg dan dikwijls in mezelf, dat had ik me nooit aangeschaft als het nog in Bef aangeduid was. Nu is het 3€ voor een brood of 120 fr en dat zou ik misschien toch wel gekocht hebben al had ik misschien overwogen om een broodmachine aan te schaffen. Ik heb vanmiddag geen brood gegeten maar een gezond alternatief: coupe brésilienne. Ongezond is dat niet voornamelijk omdat het toch klaargemaakt wordt met met koude melk en veel noten. Met deze lentetemperaturen smaakte dat al heel goed. Er is wel geen overvloed aan lentezon te zien maar 16°C is toch al aangenaam.
Leger en gevangenissen, stonden vandaag op de frontpagina wegens ongeoorloofd gedrag en vechtpartijen met mishandelingen, vernederingen. In alle geledingen van de maatschappij komt er veel onmenslijkheid naar boven. Men zou denken dat naarmate de mensen meer en meer geëmancipeerd zijn het geweld ook zou verdwijnen maar niets is minder waar. Soms denk ik dat het is omdat het allemaal aan de oppervlakte kan komen dat men dergelijke dingen meer hoort, maar ik twijfel daar wel aan. Er zijn ook al die geweldadige games en series en films waarin geweld als een natuurlijke zaak voorgesteld wordt en dan is het na-aperij van de mensen die denken dat het maar een spel is van oorlogvoeren, lichaamlijke kwellingen, pijn doen van lichaam en geest. Voor mij mogen al die spelletjes, geweldseries en films verdwijnen of gecensureerd worden. Dat zal natuurlijk niet gebeuren want daar is té veel geld mee gemoeid. Tot morgen
Ik mis Armand Pien (1920-2003) die ons perfect kon uitleggen waarom we in zo'n triestig weer zitten. De schuld van de straalstroom natuurlijk, een windbaan die 10 km boven onze hoofden zweeft waar de wind aan een snelheid van ± 100km per uur zich beweegt. Afhankelijk hoe die windbaan ligt hebben we goed of slecht weer. De zuidelijke ligging van die windautoweg bepaalt nu, dat we wisselvallig en koel weer hebben. De voorgaande jaren lag de windglijbaan meer naar het noorden waardoor er meer sprake was van warm en droog weer. Zolang die straalstroom die meer noordelijke route volgt, kan er geen warm en standvastig goed en aangenaam weer komen. Dat is een zekerheid. Spijtig kunnen we als mensheid niets veranderen aan die situatie en alleen maar accepteren dat de zon maar af en toe door de wolken kan priemen. Dat heeft ze daarjuist al een paar keren gedaan. Vandaag zou het niet regenen, dat maakt me toch ook al blij. Ik heb 'droog' mijn resterende boodschappen kunnen doen. Maar vooraleer naar de hondenwinkel te gaan om een nieuwe leiband, reed ik toch maar eens langs de parking waar Raziel en ik ingestapt zijn. En waarempel, zijn riem lag er nog!!. Er zal niemand met een hond gepasseerd zijn want anders had die wel riebedebie geweest. Snuffel, snuffel, snuffel als ik thuiskwam, niet alleen omwille van de leiband, maar vooral de snoepjes die er aan komen als ik alleen weg ben geweest. Hij tevreden, maar ik ook. Vandaag is onze Jeroen van het 'dagelijks eten' jarig. Hij is ook al geen broekventje meer maar misschien nog net niet in de 'midlifecrisis' met zijn 48 jaren. Ik wens hem oprecht een gelukkige verjaardag, een goede gezondheid en een harmonieus huiselijk leven met vrouw en kind. Ik kijk iets minder naar zijn kookprogramma's want van buitenlands eten ben ik geen favoriet. Ik hou meer van onze simpele Belgische en Vlaamse kost. Ik keek bij de krantenkoppen een beetje vreemd op toen ik las dat er terug een 'golfoorlog' zou uitbreken. Ik herinner me nog de beelden die CNN beroemd en berucht maakten toen viersterrengeneraal, loodzwaar behangen met medailles, Norman Schwarzkopf(1934-2012) toekwam. "Stormin'Norman" kwam, in naam van de president van de USA, tussen bij de eerste Golfoorlog , Desert Storm (1990-1991), toen Saddam Hoessin (1937-2006) Koeweit binnenviel. Maar nee het was een ander type oorlog dat beschreven werd, namelijk over de golfsport in Knokke. Een furieuze Paul ziet zijn droom weer uiteenspatten nu een andere rijke immobiliënmakelaar, Peter, weigert aan eerstgenoemde een stukske poldergrond te verkopen. En onze Peter en zijn andere buren krijgen telkens gelijk in het gerechtshof, tot grote boosheid en ergernis van de Ghelamco CEO. Deze Knokse- oorlog duurt al een tijdje en er zal niet rap een vredesduif rondvliegen, want zoals we weten, geen van de twee wil wijken en het is 'kop tegen' kei. Ze zouden beter naar wat mooie muziek luisteren, dat verzacht de zeden. Neil Sedaka bevoorbeeld met "Breaking up is hard to do". Tot morgen
Seffens ga ik buiten werken, ha nee, dat zal niet lukken want seffens begint het te regenen. Ik zal seffens een balleke slagen met Raziel, ha nee, want dan zijn schoon witte pootjes weer smerig en hangen ze vol modder. Ik zal seffens mijn soep maken, ha nee, ik ben gisteren vergeten mijn soepgroenten mee te brengen en ik ga pas morgen terug boodschappen doen. En zo gaat dat maar door. Mijn uitstelgedrag is legendarisch aan het worden. Mijn lijstje van 'seffens doen' is ellenlang geworden en ik word doodmoe als ik kijk wat ik 'seffens' nog allemaal moet en ga doen. Er is altijd een 'eerst doe ik dat...'. Ik hoop dat ik daarin niet de enige ben om eerst wat anders te doen en dan hetgeen dat moet gebeuren. Langs de andere kant is dat niet zo erg omdat ik zo altijd weet wat te doen en komt het woord 'verveling' nooit in mijn woordenschat en leven voor. En vandaag heb ik sowieso weeral uren tekort, want ik en de hond hebben té lang geslapen. Het was gisteren voor ons beiden dan ook een vermoeiende dag, zeker voor de hond. Om een mooi wit en proper hondje te hebben moet hij twee volle uren in het gareel hangen en mij 2 volle uren missen wat voor hem minstens even erg is. Terwijl hij onderhanden genomen wordt, ben ik uren op den trot, en dat is best wel heel vermoeiend. In ieder geval, zal het schrijven en lezen worden deze namiddag want de zon heeft zich achter de wolken verstopt en zal de komende uren niet meer tevoorschijn komen. Maar wat zit ik weer te zeuren, de mensen van Van Hool hebben andere besognes, dan bezig te zijn met het 'weer'. Voor hen is 'seffens' een ernstige vraag in hun leven. Hele gezinnen die werken voor hetzelfde bedrijf, eigenlijk bijna de hele gemeenschap van Koningshooikt, zien hun toekomst vanuit een ander perspectief verlopen; dat van de werkloosheid. Men beweert dat er voldoende vacatures in de regio zijn om iedereen aan het werk te houden en te krijgen, maar de zestigjarigen verwelkomt men niet graag als nieuwe werknemer op de werkvloer. Herstructurering, herfinanciering, financiering, CEO + co-CEO en Macedonië zijn de meest gehoorde woorden de laatste dagen, maar de 1100 jobs die nù verloren gaan is de echte realitiet. De 'maakindustrie' is in België stillekesaan aan het verdwijnen en moet er gefocust worden op andere en nieuwe arbeid die in de 21e eeuw iedereen aan het werk houdt. Ik ben geen arbeidseconoom en heb geen idee wat dat zou kunnen zijn. Belangrijk hierin is wel dat er terug alles op alles gezet wordt op onderwijs en dat de Belgen hun goede reputatie van weleer terugkrijgen. Onze rijkdom zit niet in de 'grond' of in 'de lucht' maar in de 'mensen' en om hun kennis en werkwilligheid. Niet tot seffens maar.....Tot morgen
De teleurstelling van de dag!! Vandaag moest mijn hondje naar de kapper. Dat is voor mij een dag om boodschappen te doen. Deze keer naar de grootwarenhuizen want het was té nat om de straten af te drevelen of te dweilen, zo je wilt. Ik had tenandere voorzien dat ik vandaag commissies zou doen. Ik heb zelfs tot de laatste dag gewacht voor de 'reklames' aan te kopen, vooral van de "Mars-ijsjes" wilde ik een voorraad inslaan. Driewerf helaas, geen lekkere ijsjes meer van dat merk in de diepvrieskisten te bespeuren. Maar ik had mijn zinnen gezet om crème glace te eten, dus heb ik alle ingrediënten voor een lekkere 'coupe bresilienne' maar meegebracht. Mijn yoghurt is ook op, die ga ik in een ander warenhuis halen. Blijkbaar stond die vorige week in afslag en de rekken met mijn 'dagelijkse' kost waren ook leeg. Voorlopig heb ik dan maar een ander melkproduct meegebracht. Woensdag ga ik terug boodschappen doen want ik ben vanalles vergeten meebrengen en ik moet ook naar de hondenspeciaalzaak (die sluit op dinsdag) gaan want zijn leiband is ook al verloren gegaan. Waarschijnlijk op de parking laten vallen toen ik Raziel zijn autogordel om deed. Ik heb me daarjuist dan maar getroost met een grote ijscoupe en wat waaierkoekjes erbij gegeten. Het heeft gesmaakt ondanks het kille en natte weer. Nu ga ik nog een lekkere koffie klaarmaken en wat huiselijke taken doen, want buiten van hier naar ginder rijen heb ik nog niet veel gedaan. Ik heb ondertussen ook gelezen bij een blogster dat ik niet de enige ben die soms met de handen in het haar zit en vloek op dat intussen onmisbaar instrument dat 'Personal Computer' noemt. Tot morgen
"Raindrops keep falling on my head..." zong J.B.Thomas (1942-2021). Met veel succes. Hij verkocht er 70 miljoen platen van en won er alle prijzen mee die er te winnen waren in de muziekindustrie. En omdat ik de regendruppels ook op mijn hoofd voel nederdalen, noem ik vandaag mijn blog maar 'regenschrijfsels'. Spijtig dat er vandaag juist de 'Ezelscalvacade uitgaat. Die vertrekt in Westende-Dorp en gaat naar Lombardsijde. Een kleurrijke stoet met de ezels in een hoofdrol. Ik denk niet dat ik ga kijken, omdat het echt wel druilerig weer is en omdat mijn vrienden deze namiddag komen. Deze halfvastenoptocht gaat al voor de 62e keer uit en is een organisatie van 'de orde van de Ezel'. Dat is een ode en hulde brengen aan de ezels van de polderboeren en tuinbouwers die met dit transportmiddel hun etenswaren naar de naburige gemeenten en steden brachten. Nu is het een uitermate ludiek schouwspel waarbij de deelnemers snoepjes gooien in plaats van groenten te brengen naar de omstaanders. Later kan men een deel van de ezels bewonderen in de Warandeduinen, een 2 km lang omheinde kalkrijk duinengebied met een grote variëteit aan planten, vooral dan in de maand juni met orchideeën en duinenroosjes. De 'rimpelroos' is hier een mooie gevaarlijke woekeraar die alle andere planten en bloemen probeert te verdringen en te overheersen. Regelmatig ziet men hier werken om de wortelstokken te verwijderen en het helmgras weer kans te geven te groeien. Maar deze roos geeft na de bloei ook weer rozenbottels die immens goed en gezond zijn en ons voorzien van de nodige Vitaminen en mineralen van A→ Z. Maar deze rode vruchtjes zijn ook goed tegen gewrichtspijnen, diabetes, versterking van de spieren en beschermen tegen celveroudering!!. Waarom heb ik er nog nooit geplukt in het najaar? Zoveel goeds en dat heb ik al de jaren al links laten liggen!. Ik zal in het najaar eens met mijn mandje met rood geruite doek en rood kapje op strooptocht gaan. Ik heb dan het beeld van Roodkapje voor ogen. Hopelijk kom ik dan geen boze wolf tegen, want die zijn hun grondgebied aan het uitbreiden. Enfin, de verbeelding slaat weer op hol, 't is weer tijd voor back to reality. Tot morgen
Het is al middag geworden zonder dat ik er iets voor moest doen, in feite zonder dat ik iets gedaan heb, buiten het eerste katern van de krant lezen en wat spelletjes te doen. Ongeloofelijk hoe snel de tijd voorbij gaat. Wat mijmeren buiten en er is een uur gepasseerd. Het was zalig weer deze morgen, die er hetzelfde uitzag als gisteren met dit verschil dat het gisteren achter glas beter was dan buiten en nu beter buiten dan achter het glas. Een kille noordoostenwind belette gisteren echt te genieten van de zon. Nu is het zuidoostenwind en dat is toch wel een hemelsbreed verschil. En gisterenavond heb ik me heel goed en warm ingeduffeld om misschien een glimp te kunnen opvangen van de resten van de batterijen van het ISS, dat 3 jaar geleden zomaar de ether werd ingetuurd omdat het niet meer dienstig was. Blijkbaar gaan die accu's ook maar beperkte tijd mee en worden ze gewoonweg in de ruimte gedropt en wordt dan ook zwerfvuil, dat uiteindelijk niet het enige afval is dat boven onze hoofden zweeft. Langzaam maar zeker zakt dat gevaarte van meer dan 2000kg richting dampkring waar het dan hopenlijk opbrandt vooraleer de aarde te raken. Er zijn grote restanten waargenomen die door de dampkring ongeschonden geraakt zijn en richting Atlantische Oceaan zweven, met de mogelijkheid om boven het Belgische grondgebied te vliegen. Ik heb helaas tevergeefs om 18u30 buiten gestaan. Zoals ik vandaag las, heeft het de route boven Duitsland gekozen vooraleer ergens, God weet waar, op aarde neer te komen. Weeral een attractie gemist! Helaas was het opbranden van de loft van Niels Destadbader geen attractie. Al zijn bezittingen en zijn onvervangbare materiële herinneringen, zijn in vlammen opgegaan. Gelukkig heeft hij zijn hondje kunnen redden uit de vlammenzee. Zijn ouders wonen een paar huizen verder van zijn loft, opvang is zeker gegarandeerd, wat de pijn misschien toch wat kan temperen. Goed nieuws las ik dan over onze grondwatervoorraad. Het is meer dan 20 jaar geleden dat we met een gerust hart een warme droge zomer kunnen tegemoet zien, er zal geen watertekort zijn. We zullen de bloemekes en het gras met een gerust hart kunnen water geven, het zwembad van de buren zal mogen gevuld worden en ik zal het stof van mijn auto mogen wegspoelen. Wat een heerlijke vooruitzichten zijn dàt niet na al die regenbuien en grijze wolken van de laatste maanden. Een dag zoals vandaag doet weer verlangen naar die zomerse warme kustdagen. Volgens de geruchtenmolen zou het wel eens een drukke zomer kunnen worden met een nieuwe lading toeristen die vroeger naar 'Le Midi' reisden maar nu de meer gematigde temperaturen van het Belgenland zouden opzoeken in de verlofperiode. Dat wil zeggen Noors, Deens, Zweeds leren spreken en wie weet wat 'Laps' erbij. Tot morgen
Op 8 maart staat de 'vrouw' centraal, het immers "Internationale vrouwendag". Het thema dit jaar is, hoe kan het ook anders dan in het Engels: Insprire and inclusion = gelijkwaardigheid en volwaardig burgerschap, erbij horen op socio-cultureel-maatschappelijke domeinen. Met als ondertitel: één wereld, 1000 vrouwen. Verschillen en overeenkomsten vanuit verschillende culturen die elkaar kunnen inspireren en elkaar verstaan en overal erbij horen. Bijzondere thema's dit jaar zijn bv de verschillende tradities bij geboorte, huwelijk en dood. Ook strijdbaarheid en solidariteit zijn thema's die al meegaan sinds het begin van deze dag voor de vrouwen. Clara Zetkin ( 1857-1933) bepleitte, tijdens de socialistische conferencie in 1910, om de eerste staking van de vrouwen op 8 maart 1908, te blijven gedenken en de strijd voor gelijke burgerrechten en de strijd voor de emancipatie van de vrouw voort te zetten en in ere te houden. Sinds 1978 heeft de VN deze dag als officiële feestdag erkent. Voor alle vrouwen dit gedichtje: Als ik naar mijn verleden kijk, zie ik angst, verdriet en pijn. Als ik in de spiegel kijk, zie ik een sterke vrouw, die nooit opgeeft, lacht door haar tranen heen en vecht voor wat haar lief is!... Vergeet daarbij niet dat we op elk moment in ons leven, de mogelijkheid hebben om voor vrolijkheid te kiezen!!. Dat doe ik met het gedichtje van Connie Luijks: Het geluk van... Zilveren haren, Gouden tanden, Stenen in de nieren, Suiker in het bloed, Lood in de voeten, IJzer in de gewrichten en Natuurlijke gasbron.... wat een bron van rijkdom!. Maar ik heb ook vrolijke liedjes gevonden, waarschijnlijk niet meer beluisterd sedert jaren, van een Nederlandse conferencier, Wim Sonneveld (1917-1974). Ik heb hem eens vanonder her stof gehaald en toch even moeten glimlachen met "Catootje", "De kat van Ome Willem" "Tearoom Tango", wat ernstiger was "Het Dorp" maar hilarisch was toch eens terug te kijken en luisteren naar "Frater Venantius" met als mooie zin; Zeg maar ja tegen het leven van je amen en je gloria joechee, zeg maar ja tegen het leven, ja tegen het leven, anders zegt het leven nog nee... Tot morgen
Een nog altijd ietwat omfloerste zon probeert toch stilletjesaan de kilte van de nacht te verdrijven. Hier en daar zag ik een wit dak, wat wil zeggen dat het toch behoorlijk fris is geweest deze nacht. De krant heb ik nog niet gelezen maar aan de koppen te zien op de frontpagina, valt er weer weinig goed nieuws te lezen. Alles is zo een beetje zoals altijd de laatste tijd. Wat nieuws dat niet aan schieten, vechten, oorlog en verkiezingskoorts doet denken, zijn de hele grote roedel edelherten die plots gesignaleerd werden in Limburg. Dit met alle gevaren vandien voor weggebruikers, boeren, huizen. De dieren lopen gewoonweg hun baas achterna en die kent het verschil niet tussen 'mijn en dijn' noch hebben die enige kennis van het verkeersregelment. Mooie dieren met prachtige geweien maar een gevaar voor ieder die in hun weg loopt. Waar komen ze zo plots vandaan? Geen mens die er een idee van heeft. Hoe gaan ze dat oplossen? Geen mens die er een idee van heeft. Enfin, om het kort te zeggen, Limburg heeft er een attractie bij, naast de wolven, de vossen en de everzwijnen. Een ander diertje dat terug geroepen werd van weggeweest is 'mijnheer de Uil' uit de Fabeltjeskrant, een teevee-programma voor de kleuters uit de jaren '70. Mijnheer de Uil gaf toen aan alle kindertjes iedere dag een wijze raad vóór het slapengaan. De Fabeltjeskrant werd vanonder het stof gehaald in deze 'Internationale Darmkankermaand' omdat het voornamelijk die kinderen, nu allemaal vijftigers, die toen keken en luisterden naar dit figuurtje, een leeftijdsgroep is geworden fel geplaagd door darmkanker. Als deze vorm van kanker vroegtijdig kan opgespoord worden is die perfect geneesbaar. Maar weinigen doen de gratis test en daar en daarom roept dat meneertje de 'kindjes' van toen op om deze gratis toegestuurde test te doen, want slechts 1 op 2 is bereid aan dit onderzoek mee te werken. Ik ben té oud geworden om nog een test toegestuurd te krijgen, blijkbaar komt darmkanker niet meer voor bij +74 jarigen. Nog één raadgeving geef ik mee, ik probeer die toch zelf toe te passen: wees niet wat je niet bent. Het voordeel van de pensioengerechtigde leeftijd te hebben maakt zoiets mogelijk, geen eisen meer van een sociale omgeving, werkgever, maatschappij, enz. Eindelijk jezelf zijn, zoals je bent, zonder franjes. Tot morgen
Ik had wat moeite om een gepast item te vinden om wat te becommentariën. Natuurlijk kon ik weeral over de saga Biden-Trump schrijven maar dat zal de volgende maanden nog genoeg gebeuren. Twee oude rakkers die de baas willen zijn over een wereldgrootmacht, voeren een mondeling gevecht, bij manier van spreken, op leven en dood. Ik ben natuurlijk wel blij dat de bijna-tachtigjarigen zo'n belangrijke job kunnen ambiëren en krijgen, maar dat stelt me toch niet onverdeeld gerust en blij. Volgens mij kunnen die alleen maar denken aan zichzelf, hoe ze een dag nog gezond kunnen beginnen en doorkomen ipv goed te regeren en van alle gevaarlijke knoppen te blijven die een oorlog kunnen doen starten. Laat me hopen dat ze nog allebei nog 'mens sana in corpore sano' zijn. Maar ik botste op een belangrijk item voor mij en mijn nabestaanden: de garnaalkroket. Een gebrek aan grijze garnalen voor de Belgische kust, door de wijting die ze opeet en door overbevissing, doet de koks naar alternatieven en vervangingen grijpen die op z'n minst de illusie en de smaak van die lekkernij kunnen evenaren. Een probeersel met roze garnalen is al aan bod gekomen, gisteren werd er de Noordzeekroket voorgesteld op basis van Noordzeewier. Dat alles zou de smaak van de onze garnalen moeten doen vergeten. Nu worden er al veel van onze lekkernijen uit Holland en andere landen die aan de Noordzee liggen ingevoerd. Meteen dacht ik aan de gesprekken van mijn ouders en grootouders die over het gebruik van de 'ersatz' producten van tijdens de oorlog hadden en hoe blij ze waren terug koffie te kunnen drinken en geen chicorei meer moesten klaarmaken. Nog lange tijd werd de wortel van het witlof, fifty-fifty gebruikt met de echte koffiebonen tot die de laatste vijftig jaren bijna uit het winkelbeeld verdween. Hoe blij ze waren terug 'boereboter' te kunnen smeren en geen margarine meer moesten gebruiken. Surrogaatproducten kwamen in moeilijke en dure tijden veel aan bod en zo kan het ook verlopen met onze geliefde garnaalkroket. Grondstoffen uit de zee zullen de zilte smaak van de garnaal proberen evenaren en in een visbouillonneke ons nog meer op het verkeerde been zetten. Als de koks er dan ook nog één garnaal insteken is het 'van bedriegt de boer, compleet. De veggie people proberen al jarenlang allerlei smaken, die we gewoon zijn, te benaderen met planten en synthetische producten, zodat vlees geen vlees meer is, melk geen melk meer is, eieren geen ei meer is. Als gebruiker wordt het moeilijker en moeilijker het 'echte' van het 'nep' te onderscheiden omdat kruiden, smaakmakers, toevoegingen allerhande, onze smaakpapillen kunnen en zullen bedriegen. Nog even voor ik afsluit: wat te denken van een opdrachtgever voor een gebouw, die gevelstenen van een ander gebouw gebruikt om zo goedkoop mogelijk een appartementsblok neer te zetten? Het zal waarschijnlijk niet de enige aannemer zijn die op die manier veel profijt wil hebben. Tot morgen
Slecht weer, regen en maar 7°C, dan is het mijn amusement binnenshuis vinden. Ik moest niet lang zoeken waarmee ik dat kon doen. Als blogger is er altijd wel een reactie van den ene of den andere en in de mate van het mogelijke hou ik er dan rekening mee. En ik ontdekte dat een typefout daarom niet altijd een echte fout moet zijn. Waarschijnlijk heeft de attente lezer gedacht dat een 'blauwe duif' niet bestond en dat ik een echte misser in mijn tekst had. Wel mijn beste Marc, een blauwe duif bestaat wel degelijk, je moet maar eens luisteren naar "M'nen Blauwen Geschelpte " van de Strangers. De melodie is gestolen van de groep 'The Georges Baker Selection' van hun prachtige nummer "Una Paloma Blanca". Daarin is sprake van een 'witte duif'. Met toch wel een mooie lyric als laatste strofe, "una paloma blanca, I'm just a bird in the sky, una paloma blanca, over the mountains I fly, no one can take my freedom away". Maar ik geef wel toe dat het in mijn blog een misser was, want ik bedoelde wel degelijk 'blauwe druifjes'en geen 'blauwe duifjes'. De plant heet officieel 'muscari botryoides' familie van de asperges en vertoevend in de klasse van de 'spermatopsida' waar ik verder niet over zal uitweiden. Maar 'muscari' deed me denken aan de 'vitis vinifera muscat blue' de druif voor de zoete witte wijn, meestal een dessertwijn. Wijn drinken is de 'godendrank' die ik niet meer tot mij neem. Alleen een glas gegist druivensap binnenslaan is echt geen optie en door minder alcohol te verbruiken verdwijnt de goesting of de proeverij en ben ik rapper in de wind. Ik vind dat niet erg, er zijn genoeg alcoholvrije smakelijke dranken te vinden waarvan koffie en yoghurt het leeuwendeel voor hun rekening nemen. Ben ik daardoor een 'droogstoppel' geworden? Bijlange niet, voor fun in het leven heb ik niet bepaald biertjes en wijnen nodig met een alcoholpercentage van meer dan 0%. Dat was mijn reactie voor duifjes en druifjes. Was er vandaag nog iets anders speciaals te vermelden? De 'tijdrithelm' van de ploeg 'Visma-Lease a bike'. Ik ben eens curieus of die werkelijke zó veel tijdwinst zal opleveren in de tijdrit van Parijs-Nice. Ik moet dan ook nog de rit in de Tirreno-Adriatico in het oog houden. Dat is dan een programma op eurosport. Pijpestelen regenen? Geen probleem, ik hou het spannend binnenshuis want na de koers kijk ik naar mijn opgenomen detectieves en kookprogramma's. Bij manier van spreken heb ik dan weeral tijd te kort. Tot morgen
Week tien begint alvast veelbelovend, een zon en weinig wolken. Eens het een beetje meer opgewarmd is, zal ik in de tuin wat verzorgingswerk uitvoeren. Ik wil dat al de narcissen en struiken kunnen schitteren in een zo goed als mogelijk, onkruidvrije border en tuin. Eén jaar geen onkruid wieden kost zeven jaar werk om de meeste plagende plantjes te verwijderen, zoals springkruid, de gezonde pissebloem, de gele boterbloem...Het zijn allemaal wel mooie bloemekes maar de cultivars worden er door verdrongen en dat vind ik dan ook pijnlijk om te zien. Zo'n lentetuin is voor mij het summum, geel van de paasbloemen, blauw van de hyacinten en de blauwe duifjes, en hier en daar wat roze struiken er tussen. Alles ontwaakt buiten en ik moet ook terug wakker worden en weer wat vroeger opstaan, zodat mijn lentedagen ook weer langer duren. Het is een tijd om de lenteliederen te beluisteren zoals de "Vier Jaargetijden" van Vivaldi (1678- 1741). De priester-componist met het engelengezichtje zou vandaag 326 jaar worden en dat mag vermeld worden. Natuurlijk zal ook de Vivaldi-regering het lentelied wel zingen tot aan de verkiezingen in juni 2024. Of dat dàt nog harmonieus gaat klinken, is de grote vraag. Maar vandaag herdenk ik ook een echte zanger, die het repertoire van Vivaldi en aria's van vele anderen ten gehore bracht met zijn tenorstem, de Joodse Joseph Schmidt (1904-1942). Als je zijn sterfdatum ziet, moet ik er niet veel aan toevoegen. Ik heb 1 elpee van hem en dikwijls beluisterd als ik jong was in mijn ontdekkingstocht naar de klassieke muziek. De zwarte vinyl heb ik geërfd van mijn moeder: Joseph Schmidt XIV, in de reeks 'Unvergänglich, Unvergessen, folge 218'. Een opname van de jaren dertig van vorige eeuw, die, naar onze hedendaagse maatstaven, niet echt een goede opname is en nogal metaalachtig klinkt. Geen Vivaldi te vinden op deze elpee, wel van Puccini, Verdi, Donizetti... In zijn gloriejaren en toen hij nog mocht optreden, was hij zeer succesvol en zong hij aria's, opera's en trad op in films.
Ander nieuws was er gisteren op sportief vlak. De 'Belgian Tornedo's' die op de 'indoor wereldkampioenschappen, een gouden plak liepen. Een hele prestatie. Evenals die van Lotte die de 'Strade Bianchi' een Belgisch tintje gaf. Minder blij ben ik geworden van het nieuws dat de parketmagistraten ook al fraude plegen om een jobke te bemachtigen bij de rechtbank. Moeten we nog geloven dat het recht dat gesproken 'onpartijdig' en 'rechtvaardig' is? Ons kent ons, blijkt ook in alle regionen van de maatschappij zijn weerklank vinden en ziet het er naar uit, dat zowel nu als in het verleden, de besten niet altijd de besten te zijn voor een job. Tot morgen
