|
De klokken, beiaarden en carillons, zwijgen. We zitten als katholiek in het paastriduüm, een driedaagse die het lijden, de dood en verrijzenis van Jezus, herdenkt. Op Witte Donderdag vertrokken de klokken richting Rome, om zich daar te vullen met een massa paaseitjes. Overvol komen ze terug. De duiven worden niet gelost op Pasen, wel de klokken. Onder luid gebeier strooien ze hun lekkernijen in onze tuintjes en hofjes. De zoektocht naar het snoepgoed kan beginnen. Ze bevatten dan wel niet die goeie Belgische chocolade maar ze zullen toch smaken. Ondertussen is de horeca nog altijd gesloten, geen terrassen, weinig of geen openbare toiletten ter beschikking, maar oplossingen vind een Belg altijd. Alle wetteksten eens goed lezen en uitpluizen om toch maar de achterpoortjes te vinden. Vooral dan door een 'caractériel', een hardleerse, koppige en principiële persoonlijkheid. Als die dan ook nog eens burgervader is, is het land te klein als hij het gaatje gevonden heeft. Het plezier zit in het tegendraads zijn, geen wetten en verplichtingen zomaar klakkeloos te volgen, maar de eigen weg gaan, heer en meester te zijn in zijn gebied. De gemeentewerkers krijgen extra taken: 's morgens de tafels en de stoelen op de dijk plaatsen, 's avonds ze terug op stal zetten. De mensen moeten kunnen zitten, eten en drinken, maar niet vóór een restaurant of café. Het plezier is gewoon juist op de nog aanvaardbare buitenkant van de lijntjes te lopen. Natuurlijk heeft hij geweldige pech met het rotweer tijdens deze eerste dagen van de vakantie om zijn gelijk te halen.Tonen dat hij zorgt voor de toeristen, ze een warm hart toedraagt en bijkomstig, zijn gemeentelijke portemonnee in het oog houden. Anders is het gesteld met het vullen van de eigen geldbeurs met subsidies verstrekt door privé, land, regio en stad. Onder het mom van 'de jongeren bezig te houden', 'een eigen stek voor amusement geven', zowel private als publiekelijke gelden binnen rijven voor eigen glans en glorie. Niks mis mee als de subsidies inderdaad gebruikt worden voor de jongeren, die echt wel nood hebben aan een serieuze opvang, een opleiding en een zinvolle bezigheid onder begeleiding. Deze jongeren kijken niet hoeveel de overheden daarvoor overhebben en welk bedrag ze geven aan de verantwoordelijke. Die jeugd is gewoon blij met de plek die ze krijgen om hun 'ding' te doen: zangen, dansen, praten, een plek voor een feestje, een ontmoetingsplaats. Profiteren op kap van de zwaksten. Blijkbaar is niet iedereen Moeder Theresa als er een kas vol met geld in het vizier komt. Geen compassie met de val van Icarus!
Het betere nieuws, spijtig van de reden, vind ik in de aanleg van een parkje op de plaats van het gruwelhuis van een seriemoordenaar. Julie en Melissa verdienen om nooit vergeten te worden. Een sober, rustgevend hoekje, een klein stukje groen op de plaats van hun ellende, is het minste wat ze verdienen.
|
