Ik denk dat het lichtjes stormt! Zo niet, dan is het toch een weerfenomeen dat mijn hond en mij omver blaast. Het maakt verschrikkkelijk veel lawaai. Dat zal wel komen door het gekreun van de bomen die nog al hun blaadjes en dorre takken hebben, en geteisterd worden door het natuurgeweld. Gelukkig heeft de krantenman zich toch met zijn klein autootje op de weg gewaagd en heb ik een gazet vandaag. Pagina's vol met de nieuwsgaring van gisteren en elk woord zal gelezen worden. Het weer zorgt ervoor dat ik, zelfs al is het maar met het topje van mijn neus, me buiten vertoon, gezandstraald terug binnen kom. Een voordeel is dan wel, dat op de drempel van mijn huis alle muizenissen zomaar verdwijnen en dat ik niet naar strand en zee moet lopen om uit te waaien. De hond loopt in de tuin met zijn neus naar omhoog om alle geuren die de wind met zich meebreng, op te snuiven. Die staat werkelijk te genieten van dit uitzonderlijke aanbod aan aroma's, zonder dat hij er een poot moet voor verzetten. Gisteren is dan weer een zogenaamde culinaire hoogmis gevierd. Al wat bekend en berucht is op vlak van 'kookkunst' kwam bijeen in de stad van de sinjoor om te genieten van de 'amuse gueles'. Anders kan ik de bordjes eten niet noemen. Een hapje dat je goesting moet doen krijgen naar een voorgerecht, hoofdgerecht, dessert. Maar nee, zo zit deze resto wereld niet in elkaar. Het gerechtje, dat een groot bord nodig heeft, wordt gedresseerd met een pincet. Een takje van hier, een bloemetje van ginder, 'un peu de poivre, un peu de sel' (zou Tonia zingen) er aan toevoegen en met veel show en geste vóór de gast z'n neus, op een prachtige rustieke artistiek verzorgde tafel, neergezet. Typisch is ook de grote uitleg die het gedresseerde bord nodig heeft vooraleer je kan beginnen ervan te proeven. Wel twintig bereidingen zij er nodig geweest vooraleer dat 'kunstwerk' op de schotel terecht kwam. Dergelijke eethuizen zijn er niet om de hongerigen te spijzen. Ze geven me een onaangenaam gevoel, een uiting van decadentie, die voeding tot een kunstwerk willen maken ipv mensen eten te geven. Dat is het spreekwoord vandaag, nr 35 = de wereld op z'n kop = niets is zoals het zou moeten zijn. Hier dient 'eten' niet om de mens te spijzen maar voor de 'show'. Men noemt het 'exquise' maaltijden of gerechten. Voeding heeft er niks mee te maken. Want weet wel, ofwel stap je voordien een frituur binnen om je honger te temperen oftewel sprint je na het bezoek, richting eerstvolgende frietkot voor een pakske met een klot mayonnaise: het leven is soms bitter, het leven is soms zuur, maar alles smaakt beter uit de frituur. Geef mij dus maar de 'dagelijkse kost' uit de pot op een bord geschept met een lepel, lekker veel, lekker herkenbare ingrediënten, betaalbaar en met minder pretentie maar hartelijk voor je klaargemaakt en neergezet. tot morgen