Vier jaar geleden tufte ik naar de Brusselse Rand om mijn 'lagotto romagnolo' uit zijn moedernest te plukken. Kort gezegd is dat een Italiaanse waterhond. Een snuffelhond, die voor drugs aan lucht-en andere havens wordt ingezet en ook gebruikt wordt om de kostbare truffels op te sporen. Hier is  natuurlijk niets van dat alles te vinden dus heeft hij zich gespecialiseerd in het zoeken van eten in vuilnisbakken, zakken leegmaken, net zoals de meeuwen. Ik heb dan de houding aangenomen van niets van voeding weg te smijten ofwel heel goed verpakt en besprenkelt met een geurtje van koffiedrab. Het is een dierbare gezel geworden in mijn dagelijkse leven en die op zijn manier op mij let en mij in het oog houdt. We stellen het goed samen en zijn tevreden met wat het leven ons biedt. Zo hoort het ook. De kwajongensstreken zijn er wat uitgegroeid en hij begint me prima te verstaan, als hij goesting heeft natuurlijk. Er is een wederzijds vertrouwen in elkaar van 100%. Zo slijten Raziel en ik, onze uren, dagen, maanden en hopelijk nog vele jaren in elkaars gezelschap. En zo kom ik al aan nr 4 van het 'kinderspeelgoed' van Breughel. Dat is nu werkelijk iets dat de jeugd van tegenwoordig niet meer kent, zelfs mijn kinderen zijn niet op de hoogte dat zoiets bij de na-oorlogse jeugd vermaak kon geven: altaarke en priesterke spelen!!!. Ik was al vergeten dat zoiets ooit had plaats gevonden: miske vieren. Al de benodigdheden daarvoor kon men toen in miniatuurversie kopen maar meestal flansten we alles zelf bij elkaar en lieten onze verbeelding de vrije loop, een eierdopke, een schoteltje, een sjaal, wat lakens, een bijzettafelke en wat krukjes. Want uiteindelijk kwamen er voor de viering toch heel wat attributen aan te pas om een echte kindermis op te dragen: kelk, ciborie, monstrans, pateen, kandelaars, missaalsteun, dikke boeken. Als kledij moest onze fantasie gebruikt worden om kazuifels, albe, stola, cingel, amict en manipel in elkaar te flansen. Een 'bonnet' mochten we niet vergeten op ons hoofd te zetten. De wijn werd vervangen door 'kalissenjab', zelfgemaakte limonade of water. De kerkhostie, het 'Lichaam van Jezus', werd vervangen door 'zure ouwel' die nog altijd wel te koop zijn. Soms gebruikte men ook de grote 'King-pepermunten', die hadden ook veel succes. Een 'godslamp' bleef achterwege, dat vuur van een 'zieltje' was een beetje te gevaarlijk om mee te spelen. Dat is nu echt eens een spel uit vervlogen tijden in het Westen, terwijl er in het Oosten nog altijd de thuisaltaren te vinden zijn en de vieringen die daar bij horen. Morgen weer een ander speeltje onder de loep nemen. Tot morgen