De eerste tas koffie smaakt altijd hemels. Gisterenavond heb ik mijn licht uitgedaan om 22u44. Ik vind dat plezant om naar speciale cijfertjes te kijken vooraleer mijn nachtlampke te doven. En als ik niet kan slapen kijk ik tot ik 01.23 zie verschijnen op mijn wekker of andere speciale cijfercombinaties. Maar nu heb ik een goede nachtrust gehad tot 8u. En het was al een 'blauwe zondag' als ik mijn ogen open deed. Maar vandaag is het ook een 'blue sunday', een dag met een zwart randje. Al is het 44 jaar geleden, toch mis ik nog altijd de aanwezigheid van de eerste man in mijn leven: Roger!. In het jaar 2018, toen mijn nieuwe viervoeter kwam, moesten de hondennamen met een 'r' beginnen. Ik had de naam van mijn papa in gedachten, maar mijn broer vond het niet kunnen dat ik de naam van ons vader aan een hond zou geven. Het werd dus een 'Raziel' al had ik even graag iedere dag 'Roger' geroepen.
En mijn vrienden hebben weer hun best gedaan om de firewalls op mijn pc te installeren. Dat om zo weinig mogelijk inbraken of wat dan ook meer mee te maken. Eerlijk gezegd, de hacking van mijn e-mail, voelde aan als een aanval op mijn privacy, een inbraak in mijn huis, een diefstal van mijn hebben en houden. Door dergelijke installatie kan ik een zekere veiligheid voor mezelf inbouwen. Waarom kan een 'firewall' niet geïnstalleerd worden als veiligheid voor de mensheid? Nee de aanvallen blijven zich maar opstapelen en niet zoals bij thuis voor schending van mijn privacy en eigenheid, maar voor vernieling van gemeenschappen, mensen, woonplaatsen. Met doden en gewonden als gevolg. Met weeral veel ontheemde mensen die op zoek moeten gaan naar een veilig onderkomen, een veilige thuis voor de kinderen, voldoende voedsel en inkomen. En zo zijn er dan weer de migranten die men probeert tegen te houden door muren te bouwen, pinnekensdraad te plaatsen, tentenkampen op te richten en ze op te sluiten als ze op vreemd grondgebied aankomen. Migranten door de oorlogen, dictaturen, godsdienstfanatisme, natuurrampen en uitgebuit door de mensensmokkelaars. Er is maar één woord dat deze vluchtelingen en migranten rechthoudt: hoop. En Vaclav Havel (1936-2011), schrijver, dissident en president van Tsjecho-Slovakije en Tsjechië zei ooit: "hopen is de moed hebben om te wachten". Ik ben ook een migrant in eigen land, maar mij noemen ze liefdevol een 'aangespoelde' en ik word overal met open armen ontvangen. Dat zal nog een eeuwigheid duren vooraleer de mensen die onmenselijke tochten ondernemen om in vrijheid te kunnen leven, zullen ervaren. Tot morgen
|