Ik ben slaapdronken wakker geworden op een kille, mistige, novemberzondag. Daarmee doet deze maand eer aan haar reputatie, maand van de triestigheid. Ik noem dat de maand van de 'blues'. De maand van de melancholie, verdriet en reflectie. Maar zegt Ludwig Jacobowski (1868-1900) een schrijver, dichter en journalist, "Treur niet omdat iets voorbij is, geniet ervan dat gebeurd is". Ik heb niet lang moeten zoeken naar een zanger die de blues in zijn stem draagt, een dosis sarcasme en wat humor erbij, maar ook een beetje maatschappij kritisch is in zijn songteksten: Cornelis Vreeswijk (1937-1987). Twee liederen van hem onderstrepen dat met een 'bluesstem': "De Nozem en de Non" en "Veronica". Ik luister ernaar, vind dan dat iemand met muziek mijn 'bluesgevoel' met zijn stem kan vertolken, en kan weer verder. Maar ik ben dan eens naar de 'blues' op zoek gegaan, een gevoel dat vooral komt voorkomt in donkere dagen, op zondagavond en maandagmorgen. De 'blues' als muziek is meegebracht door de Afrikaanse slaven die vooral werden ingezet in de streken rond de Mississippi en hun verdriet bezongen doordat ze hun thuisland, familie en leven als 'vrij' mens kwijt waren. Maar de 'blues hebben' komt waarschijnlijk van de blauwe band die de bemanning schilderde op de boot vooraleer de haven binnen te varen met een dode kapitein of officier aan boord. Mijn weetje van de dag. En om mijn 'blues' gevoel kwijt te raken, bracht mijn buurvrouw mijn middageten, een mediterraan gerecht dat de zonnige oorden direct oproept: moussaka. Ik zit bij manier van spreken in mijn eigen restaurant met eten dat een ander voor mij heeft klaargemaakt. Dat zal smaken!!! Vandaag geen 500 woorden, maar 276. Tot morgen