|
Voor alle bewonderaars en liefhebbers van mijn stijl, komt hier mijn dagdagelijks prietpraatje. Te beginnen met de 'priet' van het werkwoord 'prieten' wat zo veel betekent als 'slaag geven'. Dat wil ik geven aan de 'kliauwende' meeuwen die sinds een week zorgen dat de buurt niet langer in dromenland kan blijven maar samen met de zonsopkomst met de realiteit van iedere dag weer geconfronteerd wordt. Met hun schelle en krijsende roep maken ze iedereen wakker en proberen ze de andere vliegende beesten te verdrijven. Ze 'roeperen' en 'poeperen', je gegarandeerd onder, als je in de nabijheid van hun nesten wil komen of er zelfs maar naar durft te wijzen. Nu komt pas mijn praatje van de prietpraat. Te beginnen met "Arme Joe, arme Joe, geen geluk voor jou, vaarwel Joe, vaarwel Joe, veel geluk voor jou" zingt de Will, die zelf een beetje in de lappenmand ligt. Maar de Joe waarvan er wereldwijd sprake is, oogt als een schim van zichzelf, ziet er als een wassenbeeld van Madame Tussauds uit. Het enige wat ik aan hem bewonder is, ondanks zijn leeftijd, zijn kaarsrechte gestalte. Zoals bij menigeen die wat jaartjes op de teller heeft, kan het gebeuren dat men niet meer zo rechtop loopt als een jonge snaak of een frisse freule. De jaren wegen wat door, de krimp is op het appèl, het is oppassen geblazen dat men na verloop van tijd niet té veel voorovergebogen loopt en met de neus op de grond voortwandelt. Een goede remedie is: met een bezemsteel omknelt met de elleboogplooien over de rug van links naar rechts, zitten wandelen, staan. Vroeger gebeurde dat met de stok van de juffrouw of meester, want rechtop zitten was even belangrijk als kunnen tellen en lezen. Dat kan ik nu niet meer maken en ik zocht een andere manier om rechtop te blijven lopen. Wat doen belangrijke mensen als ze geen handjes moeten schudden? Handjes op de rug vasthouden en meteen zijn de schouders weer rechtgetokken!. In die houding overschouw ik, de boerin, mijn kapotgespeeld domein!. Het is een goede gewoonte en doet geen pijn.
Natuurlijk kan het niet anders dan een woordje te zeggen over de openingsceremonie voor de Olympische Spelen in Parijs. Bombastisch, lawaaierig, kitcherig, niks met sport van doen. De atleten hebben op de Seine wel de reis en de tocht van hun leven kunnen maken, maar als 'téléspectatrice' vond ik er niks aan. Nadat ik onze Belgische delegatie had zien voorbijvaren was het voor mij meer dan genoeg geweest en ben buiten nog wat van een heerlijke 'zomeravond' gaan genieten. Bea Van der Maat (1960-2023) is ook al een jaar geleden overleden en samen met 'Won Ton Ton' zong ze "I lie and I cheat", aan jullie om uit te maken of ik dat doe!. Tot morgen
|
