|
Tweede Pinksterdag, een halve verlofdag. Er zijn mensen die werken en er zijn mensen die verlof hebben. De winkels zijn in ieder geval open en die zal ik straks een bezoekje brengen. Ik zit al vrij vroeg aan mijn bureau: vroeg opgestaan en geen krant om mijn tijd mee te verspillen. Er is dan ook niet veel nieuws dat mijn hersenen geprikkeld hebben. Als ik dan kijk op mijn laptop, dan is het nog altijd hetzelfde nieuws dat de aandacht vraagt: Trump en Israël. Een persoon en een land, die immuun zijn voor protesten of meningen van anderen. Hetgeen er in hun hoofd naar voren komt duldt geen tegenspraak en wordt met alle beschikbare middelen uitgevoerd. Zelf afkomstig van migranten en ook zijn First Lady is het land binnengekomen met een bezoekersvisum, is hij ongemeen wreed tegenover mensen die een nieuw bestaan willen opbouwen in de USA. Migratie en migranten is niet alleen een probleem in Europa en America, maar is een mondiaal vraagstuk. Het brengt heel veel dicussies opgang van wel of niet toelaten van Aziaten uit het oosten, Afrikanen uit het zuiden. Hoeveel nieuwelingen, inwijkelingen, kan een gemeenschap dragen, hoe die mensen opvangen, hoe hen een menswaardig bestaan geven in de voor hen cultureel en maatschappelijk nieuwe realiteit. Stabiliteit in het land van oorsprong zou al een eerste vereiste moeten zijn om de eventuele landverhuizers in hun eigen habitat te houden, hongersnood bestrijden, oorlogen tussen clans proberen op te lossen, godsdienstvrijheid voor eenieder. Ik kan hier mijn gedacht wel zeggen wat er zou moeten gebeuren om de stroom migranten te doen ophouden, maar 'macht' en 'geld' spelen een raar spelleke met mensen overal ter wereld. Gelukkig zijn we hier een beetje het landje van de compromissen geworden en vinden wel een oplossing voor problemen weliswaar met haken en ogen, maar we gunnen iedereen het licht van de zon. Tenandere, we lopen niet maar voor alles zomaar de straat op, het is hier geen weer om langdurige protesten buiten te organiseren. Té veel wind, té nat (meestal), té koud. We willen wel eens 1 dag onze kelen smeren en roepen en tieren, maar 's avonds liggen we liever onder ons deken in ons eigen bed en veilig in ons huis. Voilà, de zon zal er vandaag niet doorkomen, het is een grijze compacte koepel boven mijn hoofd en er is geen wind om dat grijs uiteen te drijven. Bronzeren is toch niet meer aan mij besteed, ik zie er liefst naturel uit met blozende kaakjes. Tot morgen
|
